Ik was weer eens in een overgevoelige bui, dus toen ik dapper de Delhaize binnenreed met mijn karretje werd ik verwelkomd door een piepend geluid gemaakt door een van de koelkasten om de groenten vers te houden. En natuurlijk leek dat piepend geluid alleen maar mij te storen …

Gevolg erge fibrofog  Ik kon bijvoorbeeld wel lezen wat er op mijn boodschappenlijstje stond, maar ik begreep niet wat er nu juist geschreven stond.

Bijvoorbeeld B-R-O-O-D is “brood”, maar wat betekent het woord “brood” nu juist ???

Natuurlijk paniek, want wat nu gedaan ??, maar na een tijdje van bezinnen en tot rust te komen (ver weg van die piepende koelkast ), ging het gelukkig al wat beter en kon ik toch terug de woorden herkennen op mijn boodschappenlijstje.

Maar dan kreeg ik problemen om dingen te herkennen … Om terug naar mijn brood-voorbeeld te gaan: Ik verstond nu wel het woord “brood”, maar ik kon het ding “brood” niet vinden … Als een idioot de rekken dus afgegaan om te proberen een brood te herkennen. Stressy !!

Toen ik dan eindelijk een brood vond, ik met mijn brood naar de machine om het te snijden. Alles ging daar gelukkig goed totdat, terwijl ik mijn gesneden brood in een broodzak wou doen, ik me realiseerde dat ik een broodzak voor een klein broodje genomen had, terwijl ik natuurlijk een groot brood had  Maar geen probleem, ik kreeg het erin gestopt

Na een hele tijd op zoek te gaan naar de dingen op mijn lijstje, kon ik eindelijk naar de kassa.

Omdat ik mijn boodschappen zelf scan en ik dus de prijs van een klein brood gescand had in plaats van dat van een groot brood, eerlijk als ik ben zei ik dus tegen de kassierster dat ik een fout gemaakt had met mijn brood en vroeg ik haar of ze dat wou corrigeren.

En zij kwam met een fantastische oplossing, want ze vroeg me of ik de foute prijs gedelete had uit mijn scanner en de juiste prijs toegevoegd had !!  Natuurlijk niet … Het kwam gewoon niet in me op… maar het klonk zooo intelligent toen ze het me vroeg  Alsof ik het licht gezien had

Soit, ze apprecieerde dat ik zo eerlijk was (het ging hier over 40 cent of zo ) en ik mompelde verontschuldigend dat het vandaag mijn dag niet was (omdat ik toch wel wat rare blikken kreeg), maar dat kon ze gelukkig wel begrijpen en ze wenste me zelfs al lachend veel geluk toe voor de rest van de dag

We kunnen ervan uitgaan dat iedereen wel gevoelig is, maar sommige mensen zijn het net dat beetje meer, ze zijn overgevoelig (of Hoog Sensitief). Hoog sensitieve personen nemen alles waar in hun omgeving en dan bedoel ik ook echt alles.

Wanneer ik met mijn ventje ergens binnenga, neem bijvoorbeeld de supermarkt want dat is mijn wekelijks uitje geworden  Dan zal het mijn ventje opvallen dat het druk is, omdat er zoveel mensen zijn. Ik daarentegen zie meer dan alleen maar veel mensen. Ik ruik de geur die mensen ophebben, ik zie dat die man een jeans aanheeft, terwijl een andere vrouw in het fruit aan het knijpen is en die meneer daar aan het kauwen is en in de verte hoor ik 2 oudere dames roddelen en die vrouw daar voelt zich niet goed en en en … Waardoor ik niet hoor dat mijn ventje tegen me zegt dat het druk is vandaag

Een hoog sensitief persoon vangt dus meer prikkels in een keer op. Hij/zij kan tegelijkertijd geuren, stemmingen, lichtval en gedetailleerde geluiden waarnemen bijvoorbeeld.
De zintuigen werken scherper (ze nemen meer geluiden en geuren op en ze zullen meer zien en voelen dan andere mensen) en ze zijn overgevoeliger (voor licht, geluid en geuren bijvoorbeeld). Maar ze voelen ook andere mensen makkelijker aan. Ze weten sneller waar de mensen in hun omgeving behoefte aan hebben bijvoorbeeld.

Door alle indrukken die ze opnemen raken ze makkelijk en vaker overbelast en ze hebben daardoor meestal meer slaap nodig dan niet hoog sensitieve personen, omdat het zo uitputtend is. Bij iedereen is het zo dat als er teveel prikkels worden opgevangen, je moe wordt. Hoog sensitief personen worden dan ook sneller moe, omdat ze meer prikkels opvangen.

Ook als er bepaalde veranderingen zijn hebben deze mensen de tijd nodig om hier aan te wennen. Ieder mens kijkt de kat uit de boom.Hoog sensitieve personen kunnen daar langer over doen.

Neen … Dit is geen nieuwe, moderne ziekte en neen, ik kan uw gedachten niet lezen of andere mambo jambo  Hoog sensitief persoon zijn is net zo normaal als een niet hoog sensitief persoon zijn. Ieder mens is gewoon anders. Gewoon goed om weten …

Ps: om toch niet constant afgeleid te worden door prikkels uit mijn omgeving als ik boodschappen doe bijvoorbeeld, concentreer ik mij op mijn boodschappenlijstje en mijn karretje, waardoor het lijkt dat ik me afsluit van de buitenwereld (de wereld buiten dat lijstje en dat karretje). Met als gevolg dat ik meestal geen mensen herken als ik druk bezig ben met boodschappen doen, laat staan dat ik zie waar ik loop

Het is het een of het ander hé …

Omdat ik de voorbije weken terug volop de vriendschap aangehaald heb met mijn zetel, mijn kussens en mijn dekentje ipv superwoman te spelen, heb ik tijdens de zeldzame momenten dat ik wakker was kunnen ontdekken wat er zoal gebeurd in televisieland tegenwoordig … (Dan heb ik het wel niet over actualiteitsprogramma’s)

Hmm … niet veel soeps eigenlijk  Mijn favoriete zender is eigenlijk Boomerang, een zender waar ze alleen maar tekenfilmpjes uit de oude doos op uitzenden zoals daar zijn de Flintstones en de Jetsons, natuurlijk Tom & Jerry en mijne favoriet Scooby Doo  Dat zegt al wel genoeg zeker??

Series met een rode draad doorheen de afleveringen, een documentaire of een film?  Opnieuw veeel te ingewikkeld voor mijn hersencelletje, in de plaats daarvan geniet ik terug volop van het drama gehalte in “The Bold and The Beautiful” en “Days of our lives” en geloof me … Het drama-gehalte is echt wel overduidelijk aanwezig, amai  En daarnaast pik ik soms de 15^de - zoveelste heruitzending van een Friends-aflevering mee.

Het voordeel van problemen met het geheugen te hebben : Alles lijkt interessant en nieuw

Maar wat echt mijn interesse wel gewekt heeft zijn de reclames !!  Elke keer opnieuw is het bij sommige filmpjes gokken waarvoor er nu juist reclame gemaakt wordt. Wat kan ik zeggen?  Het is een spelletje geworden

Een kippenvel moment dat ik toch ook wel wil vermelden, was afgelopen vrijdag toen ik al zappend op “Zo is er maar één” terechtgekomen was. Ik ben niet echt zo voor liedjes- en danswedstrijden op televisie, maar toen ik Nicole & Hugo hun versie van Pastorale zag brengen was ik echt ontroerd. De verliefdheid droop er na al die jaren nog altijd af van die twee en ik zat daar met tranen in mijn ogen naar te kijken. Zooo mooi !! Dit is toch wat anders dan in je ondergoed te staan kreunen en te pretenderen dat je aan het zingen bent!
Als je wil zien wat ik bedoel: http://www.een.be/extra/subsites/zoisermaareen/afleveringen/a07/depastorale/index.shtml

Ik ben gemakkelijk vies aan dingen … Ik zal bijvoorbeeld héél zelden aan hetzelfde glas of flesje drinken met iemand anders, zelfs niet met mijn ventje. (van die natte sebber-kussen zijn dan ook een echte horror voor mij tot groot amusement van mijn ventje )

Mijn grootste probleem in het vies zijn aan dingen is dat ik geen smurrie aan mijn handen kan verdragen, waardoor ik mijn handen zeker wel 100 keer per dag was. Alles wat ik met vork en mes kan eten, zal ik dan ook met vork en mes eten … (frietjes, kip, taart en dergelijke) Als ik de tafel afruim en ik kom toevallig met een vinger in een bord … bweik !!!!

Ik draag dan ook handschoenen om af te wassen … Brr!! Ik moet er niet aan denken wat ik allemaal zou kunnen aanraken in het afwaswater … OK, ik ben ook wel allergisch aan reinigingsmiddelen, maar het vies zijn aan dingen is toch wel de hoofdreden dat ik handschoenen draag.

Om het mezelf makkelijker te maken om mijn super-handschoenen aan en uit te krijgen, dacht ik de oplossing gevonden te hebben, namelijk: talk. Dus, elke keer voor ik mijn handschoenen aandoe, gaat er een serieuse kwak talkpoeder in. Wel … ik kan je vertellen dat ik ze nu makkelijker uitkrijg … en bijna stik in de wolk talkpoeder die dan altijd rondvliegt

<<< 

Een tijdje terug heb ik mijn persoonlijk record verbroken !! Ik had 4 keer van T-shirt verwisseld op één dag!

Neen, niet dat ik niet zo goed wist wat aan te doen en dan maar regelmatig afwisselde of zooo zweterig was of zo (jakkes!) Neen … Ik had 4 keer gegeten die dag

Het begon in de morgen bij het ontbijt met de soep … Yep, bibi super-gezond de laatste tijd, ik eet een 3 à 4 keer soep per week .. Voor de groentevitamientjes hé

Om een of andere reden ging er iets verkeerds met mijn hand-mond-coördinatie en voor ik het goed en wel doorhad, soep op mijn T-shirt … Bweik! En Changez!

Middagmaal was voor mij deze keer een broodje met hesp en groentjes (smos) en wat ik de laatste tijd regelmatig voor heb: ik bijt vanboven in het broodje en langs onderen vallen er allerlei dingen uit  Edus De nouveau:Changez!

In de namiddag had ik mezelf getrakteerd op een ijsje (een petieterig kleintje hoor ) en terwijl ik al zwaaiend met mijn lepeltje iets aan het uitleggen was aan mijn ventje natuurlijk “pets” op T-shirt nummer 3. En toen ik al lachend aan mijn ventje vertelde dat dit dus al T-shirt 3 was, wees mijn ventje met een uitgestreken gezicht naar een andere kleine pets van ijs dat al op mn T-shirt was

En ’s avonds terug soep gegeten …  de enige uitleg die ik kan geven is dat ik zo geconcentreerd was om toch maar geen ongelukjes te krijgen, dat het toch wel gebeurde

<<< 

Vorige week besloten om “allegauw” de auto te wassen … Al dat stuifmeel en die katjes in de lucht, de auto zag er echt niet uit. Nu ik weet niet of andere mensen dat ook gemakkelijk voor hebben, maar als ik iets met water moet doen, is er water overal …

Omdat ik eigenlijk alleen maar die katjes en stuifmeel van de auto wou hebben, was mijn idee om een paar emmers water over de auto te gooien, even met de spons erover, terug een paar emmers erover en klaar is kees.

Oh ja, absoluut!  Ik zwier daar mijn eerste emmer naar omhoog en …
wel …  er was een klein beetje water over de motorkap van de auto en de rest van de emmer was op mijn broek en schoenen

Shoot! Daar viel mijn superplan in het water

Had ik een klein beetje harder nagedacht, had ik wel geconcludeerd dat emmers omhoog zwieren niet echt iets voor mij had geweest, maar ja … Af en toe wil je toch wel een beetje ‘normaal’ zijn hé

Na een tijdje nadenken over hoe ik het dan wel zou kunnen doen, kon ik wel tegen mijn hoofd slagen, want “natuurlijk! De tuinslang!”

Een klein probleempje, de kraan bevindt zich in de garage, dus tuinslang door de garagedeuren naar buiten, maar “Hola! Een open garagedeur!Dat is toch wel een totaal nieuwe wereld om te gaan onderzoeken … en zeker die vogels die daar af en aan vliegen aan de overkant van de straat zijn toch zo interessant” … volgens de kat … (de voorkant van ons huis is altijd een ‘no-go’ geweest voor onze katten, in de tuin achteraan mogen ze doen wat ze willen, maar [Oh Wee] als we ze vooraan zagen)

Soit, na een tijdje denken (yep … ik heb nogal veel moeten nadenken die dag ), dan toch een ingenieus systeempje uitgedokterd zodat de tuinslang buiten was en de kat niet door de garagedeur kon. En geloof me, Sox heeft echt vanalles geprobeerd: op een gegeven ogenblik zat ze gewoon vast met haar kop tussen de garagedeuren, want ze begreep maar niet dat haar poepeke, nu ja … zeg maar poep, er niet doorkon

Drie uur later, wanneer ik tevreden was met het eindresultaat van mijn gespetter, was ik kletsnat … en had ik hulp nodig om uit mijn jeansbroek gewrongen te worden, omdat ik geen pif meer had en probeer maar eens uit een kletsnatte jeans te geraken …

Conclusie: ondanks het niet goed sluitend dakraam meer: volgende keer carwash !!

<<<

Ik ben trouwens niet de enige hier die blooper hoor!

De kleine Miss Marple die alles maar dan ook alles moet gezien hebben, springt regelmatig op de vensterbank van het keukenraam aan de buitenkant om langs daar te zien wat er allemaal gebeurd in de keuken … Ze plakt dan met haar neus tegen het raam en zit naar binnen te staren en mij telkens opnieuw een hartaanval gevend, want ik verschiet me altijd een bult

Zonder erbij na te denken ( ) zette ik op een dag mijn tas chocomelk op het keukenraam en Soxy verschoot daar zo hard van dat ze achterover van de vensterbank viel. Je kan het echt vergelijken met een mens die zijn evenwicht verliest en al zwaaiend met zijn armen achterover valt …
Omdat we het hier over Soxy hebben, ons gebrekkelijk kleintje dat alleen per uitzondering op haar pootjes terecht komt (echt letterlijk te nemen, jammer genoeg -zie haar verhaal als je op foto’s klikt), ikke naar buiten gesprint om te zien of ze in orde was … Ze was wat in de war, maar voor de rest niets ergs, hoewel ze op haar zij gevallen was (ik had het gezegd hé ).

En … sindsdien is ze niet meer op de vensterbank gesprongen

Hoewel … Ik heb van de week het keukenraam gedaan … (zo een keer per jaar probeer ik toch wel de vensters te doen ) en toen ik daar wibbelie wobbelie de pijn stond te verbijten op mijn stoel buiten, verschoot ik mij een bult toen daar ineens iets tegen de binnenkant van het keukenraam kwakte … Yep … een zwaaiend-met-haar-voorpoten Sox

Door het verschieten van mijn stoel gekwakkeld en omdat mijn hart als een razende te keer ging, toch maar even op de grond blijven zitten om te bekomen ..

Hmm … payback ??
misschien toch eens dit overwegen: http://www.hana-ess.eu.dodea.edu/activities/video/dog_screen_clean.swf

Het heeft een tijdje geduurd, maar hier is het dan …

xxx

Het Candida Syndroom

Candida maakt, onder normale omstandigheden, deel uit van de darmflora. Candida is een gist, die in een aantal gevallen kan veranderen in een ziekteverwekkende schimmel en die zo het immuunsysteem kan ondermijnen (candida schimmelinfectie).

Om bepaalde redenen kan de darmflora haar balans verliezen en kunnen er mutaties ontstaan. De Candida albicans-cel muteert in een gistachtige schimmel en deze schimmel kan via de darmwand in de bloedbaan terecht komen en zich door het lichaam verspreiden en allerlei klachten veroorzaken. Dit is wat door alternatieve behandelaars het Candida-syndroom wordt genoemd.

Het Candida dieet

Het anti - Candidadieet eigenlijk, is een erg streng dieet dat in grote lijnen is gebaseerd op de volgende richtlijnen:
- Geen suiker: niet alleen geen suikerklontjes bij manier van spreken, maar ook geen voedingsmiddelen waarin suiker is verwerkt of dat suiker bevat zoals bvb.fruit.
- Geen witmeel of andere geraffineerde graanproducten zoals witte rijst.
- Geen voedingsmiddelen die gisten of schimmels bevatten. (bvb.brood en paddestoelen)
- Geen voedingsmiddelen die door ‘gisting’ zijn ontstaan. (bvb.bier, wijn en kaas)

De idee is dat deze voedingsmiddelen de groei van Candida bevorderen. Door het vermijden van deze voedingsmiddelen zou het mogelijk zijn om de Candida uit te hongeren als het ware en zo te doen weggaan. Het aanpakken van Candida kan een hele tijd duren, het is geen probleem dat op een paar weken opgelost is.

Het volgende wordt ook aangeraden:

“Het is belangrijk om geen koolhydraten te eten want die worden in de darmen omgezet in suiker. Een geheel, koolhydraten vrij dieet is echter niet mogelijk. Toch moeten koolhydraten, tijdens de behandeling zo veel mogelijk vermeden worden. Ook fruit moet, zeker in het begin van het dieet / behandeling vermeden worden want ook daar zit suiker in, natuurlijke suikers hoor ik u denken, ja maar het is suiker. Zoet vruchten, zoals meloen zijn voor altijd verboden. Maar ook alcohol moet sterk worden ontraden, want ook alcohol wordt in de darmen omgezet in suiker. Ook lactose in melk wordt in de darmen omgezet in suiker dus ook melk en melkproducten mogen niet gebruikt worden.

Het is belangrijk om tijdens de behandeling het immuunsysteem de ontzien. Daarom het volgende vermijden:
Voeding die een allergische reactie kunnen geven. Een dergelijke reactie is een belasting voor het immuunsysteem. Vermijdt daarom voeding waar je allergisch voor bent.
Toxische stoffen in de voeding dus de smaak- geur en kleurstoffen. Maar ook vlees en pesticiden. Eet daarom liever geen vlees en als het dan toch moet vlees van een groene slager. Beter is vis en meer vegetarisch te gaan eten. Eet daarom biologisch geteelde groente.
Eet geen geraffineerde producten zoals witmeel, spaghetti enz. Geraffineerde producten bevatten geen vitamines en mineralen die nodig zijn voor de vertering van deze voedingsstoffen, maar onttrekken die juist aan het lichaam.”

Toch een paar persoonlijke bedenkingen:

- Is het echt mogelijk om de Candida uit te roeien door het weglaten van alle suikers uit de voeding? Hebben we indertijd niet geleerd dat het menselijk lichaam suikers nodig heeft, onder andere voor het leveren van energie?

- Wat met de tekorten aan vitaminen, mineralen en vezels die kunnen ontstaan door het volgen van dit zware dieet?

Ik ga er volledig mee akkoord dat er te veel ‘slechte’ voedingsmiddelen te verkrijgen zijn.
Al dat snoepgoed, koekjes en ja ook ijs ( ) hebben we niet nodig om te overleven.

Maar wat is er nu fout aan een volwaardige en evenwichtig samengestelde voeding?

Vroeger hadden we het klavertje 4, waarbij we bij elke maaltijd iets uit elke groep moesten eten.
Nu is dat de ‘Schijf van Vijf’ geworden. (hetzelfde als het klavertje 4 plus drinken):

Groep 1: Groente en fruit (onmisbaar voor vitamines, mineralen en voedingsvezels)

Groep 2: Brood, (ontbijt)granen, aardappelen, rijst, deegwaren (pasta) en peulvruchten (onmisbaar voor zetmeel, eiwit, voedingsvezels, B-vitamines en mineralen)

Groep 3: Zuivel, vlees(waren), vis, ei en vleesvervangers (onmisbaar voor eiwitten, B-vitamines, visvetzuren en mineralen zoals kalk en ijzer)

Groep 4: Vetten en oliën (onmisbaar voor vitamine A, D en E en essentiële vetzuren)

Groep 5: Dranken (onmisbaar voor water)

- Het kan toch ook niet gezond zijn om allerlei pilletjes te gaan slikken om de nodige vitaminen en mineralen binnen te krijgen?

- En wat met de vezels (onverteerbare stoffen in plantaardige producten) die onder andere nodig zijn voor een goede darmwerking?
(Producten die rijk zijn aan vezels zijn groente, fruit, volkorenbrood, aardappelen, volkorenmacaroni, zilvervliesrijst en peulvruchten … )

Zoveel vragen en zo weinig ‘goede’ antwoorden te vinden … om gek van te worden … Maar hier toch ook het verhaal van iemand die wel baat heeft van het candida-dieet. http://november.messageboard.nl/6630/viewtopic.php?t=116

Met de meisjes gaat alles goed J Soxy was een tijdje in de war, omdat ze moest wennen aan het feit dat ze nu de enige kat in huis is en ze moest haar nieuwe plaats zo een beetje vinden. En amai … heeft ze die nu gevonden ja J Je kan er gewoon niet meer naast kijken

Alles wat we ook maar doen met onze woef, wil ze nu ook graag doen J

Onze woef is bijvoorbeeld geobsedeerd door een bal. Speelt geen rol hoe groot of hoe klein die wel is of uit welk materiaal, als het maar de naam “bal” waardig is .. En haar allerliefste spelletje is dan ook het apporteren van een bal. Omdat ze er nooit genoeg van krijgt doen we na een tijdje alsof we de bal heel ver weg gooien, zij gaat op zoek en dan gooien we de bal ergens anders. Kwestie van haar bezig te houden J

Wel … dat truckje werkte goed tot een paar weken geleden … Soxy die alles, maar dan ook alles gezien heeft (ze is een kleine Miss Marple ), begon opeens heel enthousiast naar de bal te lopen en ze zette zich naast de bal, ondertussen heel ostentatief naar Kira kijkend en wachtend tot Kira door had dat de bal bij Soxy was.

En dat ging zo maar door, tot ik er op een gegeven moment een tweede bal bijhaalde, eentje voor Kira en eentje voor Sox. En het werkt!  OK, Soxy zal de bal niet apporteren, het spel eindigt bij haar door ostentatief naast de bal te gaan zitten en te wachten tot ik hem opnieuw weggooi … Ik denk dat dat komt omdat ze het een beetje te groots ziet ;-) Een klein kattenballetje is niet interessant genoeg voor onze jongedame J Neen, het moet ook een tennisbal-grootte hebben en dat kan een kat nu eenmaal niet terugbrengen hé

Maar ze speelt nu dus ook met de bal J

Als het tijd is om met de woef te gaan wandelen, staat ze ook klaar JJJ Tot nu toe kunnen we haar duidelijk maken dat ze echt niet meekan en dat ze mooi moet blijven wachten tot we terug zijn, maar ik hou mijn hart vast voor de keer dat ze niet gaat luisteren en ons stiekem volgt …

Wat ze nu al doet als we de vuilniszakken buiten zetten bijvoorbeeld … Dan volgt ze ons als een hondje naar het einde van de oprit om te zien wat we daar gaan doen, ze controleert of alles wel in orde is met onze vuilniszak en gaat dan mee terug in huis ;-)

Wat wel heel koddig is, is dat ze heel blij is als we terugkomen van de wandeling met de woef. Opspringen zoals een hond op zijn achterpoten en maar babbelen J

Zij wacht nu ook samen met Kira in de gang op ons wanneer we terug thuis komen. Wij worden tegenwoordig dus enthousiast begroet door een hond en een kat

Met Soxy kan je nu ook “praten” J Als je iets tegen haar zegt, miauwt ze terug J Zo hebben we over laatst een heel lange conversatie gehouden tijdens de afwas ;-) Ze zat geïnteresseerd te kijken terwijl ze op een stoel naast mij zat en ik was haar zo een beetje aan het entertainen met te vertellen wat ik nu ging afwassen (ik kon haar toch moeilijk negeren hé ) en zij maar terug babbelen ..

Met Kira gaat alles ook super J
Ze is en blijft een floddermie die goed weet hoe ze ons rond haar vinger (of in haar geval poot …J) kan draaien ;-) Maar ze is dan ook onze poppenmie hé J Ik weet dat we haar niet “gewoon” als een hond behandelen, maar we overdrijven toch niet zo zoals je wel eens in “De hondenfluisteraar” of “Superhond” kan zien. We vergeten niet dat we uiteindelijk toch nog wel met een hond te doen hebben

Miss Marple was met mij aan het lachen vorige zondag toen wij aankwamen voor de zondagwandeling en ik Kira haar drinkkoffertje bij had. (Een fluo-roze koffertje dat je kan openklappen en dan heb je een drinkbak en etensbak voor de woef.) Overdreef ik niet een beetje in het moedertje spelen? J

Ikke een poging gedaan om mij te verdedigen … Warm weer en hond met een zwart jasje aan, na de wandeling en het spelen zou ze zeker wel dorst hebben, maar ik zag dat Miss Marple mij niet echt geloofde ..

Na de wandeling, koppig als ik ben J, toch mijn drinkbakje geïnstalleerd en tot mijn grote opluchting kwam Kira toch wel direct drinken J ’t Is dat je het maar nooit weet met die hond van ons

Ik vroeg of haar vriendinnetje ook wat wou drinken, maar Miss Marple dacht niet dat haar woef dat zou doen … Wel … Ons Kira is niet de enige wringer … hint-hint  En met veel fantasie zag ik een blosje op de wangen van Miss Marple

Toen ik vorige donderdag een klein, grappig “welles-nietes, maar …” discussie had met mijnheer Ken Lee (een goeie vriend) over ik-weet-al-niet-meer-wat, eindigde ik op een gegeven moment onze kleine discussie al lachend met “Och betweter … Tof zenne! Ik leef al dag in, dag uit met een betweter en nu gij ook al! J”

Met een uitgesproken gezicht antwoordde hij dat ik niet mocht vergeten dat de reden waarom we zo goed overeen komen is omdat we toch wel dezelfde karaktertrekken hebben en over sommige dingen hetzelfde denken … “En dat wil dus zeggen dat als ik een betweter ben, … ” 

Zeg!!  Ik ben wel geen betweter hé!!
OK, Ik heb soms wel de neiging om een klein beetje door te draven als ik vind dat ik gelijk heb, maar … ik ken er die het vele erger hebben hoor!!

Toen ik later aan mijn ventje vroeg of hij mij een betweter vond, ging hij natuurlijk akkoord met Mr Ken Lee … Pah! Mannen hé … natuurlijk geven ze elkaar altijd gelijk …

En omdat we het dan toch over karaktertrekken hadden … ‘Het laatste woord hebben’

Daar zijn onze vriend en ik ook wel erg in  Niet afvragen wat dat geeft als we samen een gesprek hebben .. Tegenwoordig lijkt hij wel eerder toe te geven, maar het dan toch ook wel effe fijntjes inwrijven door iets te zeggen als “Ik weet dat gij het laatste wil woord hebben, dus zal ik er maar niet meer verder op ingaan” … d’oh

Nu dat kan ik wel toegeven, dat heb ik soms wel erg … Al is het maar door gewoon “hmm” of “ok” te zeggen of “xxx” bij het chatten te schrijven …
Het is een automatisme en meestal doe ik het ook zonder erbij na te denken

Ik ben volop aan het afleren om ook het laatste woord bij het sms-sen of het mailen te hebben. Als ik er met mijn gedachten bij ben, dwing ik mezelf om toch maar niet nog maar eens dag of iets dergelijks te sturen … maar niet gemakkelijk

Oei oei … goed begin voor een nieuwe update hé …

 

kwestie van er toch maar mee te blijven lachen

... de muggen zijn terug

en ik verdenk ze ervan dat ze het echt wel op mij voorzien hebben, amai!

Al een paar keer een allergische reactie gedaan op een simpele muggenbeet, lees: bigfoot is back in business
Heb vorige week zelfs afspraak bij de kine afgebeld omdat het niet te doen was om met mijn ‘bigfoot’ te fietsen ..

Wat heel raar is aan de muggen van tegenwoordig: je kan ze niet meer verjagen met je hand, je moet ze letterlijk van je lijf kloppen, want ze blijven dapper zitten … en steken … en jeuken ... aaargghh!!

Gisteren ben ik mijn moeder en mijn zuster tegengekomen in het frituur. Het was euhm …
wel … laat me zeggen nu dat ik erover nagedacht heb, dat het interessant was …

Ik had mijn moeder al meer dan 2 jaar niet meer gezien en het was ook al een heel tijdje geleden dat ik mijn zuster nog gezien had.

Ik had ze eerst niet zien staan (er was wat volk in het frituur), maar ze trokken mijn aandacht omdat ze zich zo opvallend gedroegen. Je weet wel, mij aanstaren, wegkijken, snoeten naar elkaar trekken, fezelen en lachen … hmm …

Ik dacht “ik ga mij hier niet laten kennen” en ben naar hun toe gestapt om dag te zeggen. Ik heb daar een tijdje een praatje gemaakt met mijn zuster, nu ja … voor zover je dat “een praatje” kan noemen. Mijn zuster deed echt wel haar best om een paar steken onder water te geven .. of het gelukt is, dat is wat anders   
Het ging bijvoorbeeld over hoe hard ze wel werkte nu dat ze 2 jobkes doet. En dan zo heel ostentatief:  “werken, altijd maar werken hé” … Hmm … Neen … Raakte me niet

Mijn moeder negeerde mij de hele tijd. Of neen … als ik haar rechtstreeks aansprak kwam er wel een één lettergreep woord als antwoord gevolgd door een snoet naar mijn zuster ..

En voor de rest zag ik gewoon snoeten heen en weer gaan tussen mijn moeder en mijn zuster in reactie op alles wat ik zei.
Een mimespeler was er niets tegen

Op een gegeven moment ging het erover dat ik moe was. “Hoe komt het?” vroeg mijn zus met gespeelde interesse. Wat ik best wel amusant vond, ’t is niet dat ze niet weten dat ik ziek ben  Ik antwoordde iets van “Dat is mijn ziekte misschien?” en huppekee daar ging terug een snoet heen en weer

Na een tijdje onderbrak mijn moeder het praatje tussen mijn zuster en mij, want het was hun beurt om de frietjes in ontvangst te nemen en mijn zuster moest mee, dus samen gingen ze dan naar de toog (een halve meter van mij weg ). Ik was benieuwd of ze dag zouden zeggen als ze vertrokken en yep, net voor ze de deur uitstapte draaide mijn moeder zich om en zei “Zeg Salut hè”. Hela … meer dan 1 lettergreep J Mijn zuster zei ook dag en weg waren ze.

En tot zover de eerste keer dat ik mijn familie in lange tijd terugzag …

Ik moet toegeven dat ik nadien onderweg naar huis wel geschokt was. Goede manieren zijn er echt wel ingepompt bij ons als kind en nu mijn moeder en mijn zuster zich zo zien gedragen … hmm …

Hun gedrag heeft me natuurlijk ook wel gekwetst … Ik denk dat er toch wel aangenamere manieren zijn om contact te hebben met uw moeder en zuster, zelfs al is het een hele tijd geleden dat je elkaar nog gezien hebt. Ik vroeg mij gisteravond thuis af of ik echt wel zo slecht ben dat zelfs zoiets als algemene beleefdheid er niet van afkon, maar mijn ventje wees me erop dat het niet aan mij ligt als anderen onbeleefd zijn , dat ligt aan de anderen zelf …

Nu ja … wat de bedoeling ook was van hun gedrag, het heeft me gisteravond geraakt, maar vandaag na het erover gehad te hebben met mijn goede vriendin en mijn ventje: ik zal er niet wakker van liggen ..

Die tijd is voorbij

Vorige week tijdens de ochtenwandeling in de gietende regen hadden zuske en ik het over .. yep de regen  En het afdroogwerk aan onze woefkes nadien als we thuiskomen … Zuske vertelde me dat ze een truckje toepaste om het wat makkelijker te hebben om haar woef af te drogen: ze blaast zachtjes in het oor van haar woef en in reactie daarop begint haar woef zich te schudden. “Superidee!”, dacht ik bij mezelf en bibi ging dat ook eens uittesten op haar woef als ze thuiskwam.

Ik roep dus mijn woef bij mij voordat we naar binnen gaan en als een echte pak ik haar oor vast en blaas zachtjes in haar oor, vol verwachting kijkend naar de woef en mijn woef … die doet niets.

Wel … behalve onnozel naar mij kijken  Ik kan me niet inhouden en begin te lachen en spreek mezelf wat moed in om het nog een keer te proberen (ik begon me zelf al wat onnozel te voelen ) ..

Tweede poging en ikke opnieuw vol verwachting naar mijn woef aan het kijken en mijn woef … die doet nog altijd niets, behalve onnozel naar mij kijken ... Met als gevolg dat ik de slappe lach kreeg, omdat ik mezelf wel heel belachelijk en onnozel voelde ten opzichte van mijn woef en mijn blaaspoging maar opgegeven heb.

Gisteren hadden we het er opnieuw over en zuske toonde mij wat ze deed bij haar woef en effectief die begint te schudden. Ik doe net hetzelfde bij mijn woef en … niks. Zuske probeert het eens bij mijn woef en … niks. Wij alle twee plat van het lachen, want met een klein beetje fantasie kan je je wel voorstellen dat het een grappig zicht was

We vroegen ons af of het misschien aan de oren zou kunnen liggen, de oren van zuske haar woef staan rechtop, die van de mijne hangen … Om ons onderzoek verder uit te breiden ging zuske het ook eens uittesten bij de puppy, want die haar oren hangen ook. Ha! Wij zouden eens geen échte onderzoekers zijn zeker

Vandaag vertelde zuske dat het truckje ook werkte bij de puppy … We hadden het er ook over met Miss Marple. Miss Marple die ook altijd wel in is voor een experimentje, roept haar woef bij zich en blaast in haar oor en yep … haar woef begon ook te schudden!

We kunnen nu dus wel concluderen dat het aan mijn woef ligt dat het blaastruckje niet werkt. En mijn woef … die huppelde gelukkig verder

Zondagavond tijdens een ontspannende avondwandeling met mijn ventje en de woef zijn we een goede vriendin tegengekomen. Onze aandacht was getrokken door een auto die een nogal raar manouver deed … en achteruit bleef rijden … We hadden onderling al wat commentaar gemaakt in de trant van “Wat doet die nu?”  Tot die auto dan ineens bij ons stopte en dan bleek het onze vriendin te zijn die nogal plezier had in de snoeten die we op onze toeten hadden

Een beetje heen en weer getetter, kwestie van bij te praten en dan merkte ze ineens op dat ik klaar voor de winter was .. Huh??
En dan viel mijn euro  Ik zag er vrij “winterig” uit met mijn mutsje en mijn dikke fleece  Maar zeg! ’t Was wel al avond hé

Art nouveau

Een paar weekends terug besloten om de haag bij te snoeien … Niets is zo ontspannend als met de schaar een takje hier en daar weg te knippen

Het eindresultaat daarentegen … wel …
euhm, ik ben aan het hopen dat de haag zo vlug mogelijk teruggroeit 
“Het is om zeeziek van te worden” om de woorden van mijn ventje te gebruiken, maar een goede vriend troostte me door te zeggen dat ik me er niets van moest aantrekken en dat het “Art Nouveau” is. Pah! 

Een gewone maandagmorgen ??

We hadden de vroege shift, dus vanaf half vijf liepen er 2 zombies rond in huis  Mijn ventje is alles behalve een ochtendmens en ik had een slechte nacht achter de rug door fibro-toestanden en amaai! Draaien en keren en draaien en keren in een poging om een goede houding te vinden, maar toen mijn benen dan ook nog begonnen te verkrampen heb ik het maar opgegeven .. Ik heb mij zo goed en zo kwaad als het kon al zittend geïnstalleerd met allerlei kussens rond en onder mij en ben uiteindelijk zo in slaap gesukkeld

Ik was dus geen mens  Maar eens mijn ventje goed en wel vertrokken was naar het werk, ben ik in de grote zetel gekropen met tekenfilmpjes op tv en het duurde niet lang voor ik in dromenland was

Rond negenen voor de tweede keer opgestaan en ik voelde me al ietsje minder zombie in vergelijking met eerder in de morgen. En na de ochtendwandeling begon ik me zowaar al menselijk te voelen

Zuske en haar woef waren even meegekomen naar onze tuin, zodat de woefkes een beetje konden spelen terwijl wij ons babbeltje deden. Alles ging goed totdat de bezoekende woef onze poes in het oog kreeg en vol enthousiasme naar haar toe begon te rennen … Ons klein volledig in paniek en .. de korte beentjes van onder haar lijfje rennen Tot ze hoog en droog in een boom zat .. “Ai, ons klein en hoog in een boom …”

Heb per email een quizje doorgekregen dat ik jullie niet wil onthouden:

Er is een enorm hoge palmboom en bij die boom staan er vier dieren:

Een leeuw

Een chimpansee

Een giraffe

Een eekhoorn

Ze besluiten een uitdaging aan te gaan:

Welk dier zal het snelste een banaan uit de top van de boom halen?

Wat denk jij?

Zal het de leeuw zijn of de chimpansee of de giraffe of toch de eekhoorn??

*** Antwoord volgt later ***

"Bien que les fleurs se fanent, meurent et disparaissent,

leurs précieux parfums demeurent toujours.

Tout comme ces fleurs éclatantes,

ceux que nous aimons ne meurent jamais;

ils demeurent avec nous à jamais,

empreints dans nos souvenirs précieux."

Mijn tante had mij afgelopen maandagnacht gebeld om te vertellen dat mijn grootmoeder (de mama van mijn moeder) overleden was. Ze kon mijn moeder of mijn zuster niet bereiken en vroeg me of ik eens wou proberen. Ik belde alle telefoonnummers die ik had, maar ofwel bleef de telefoon rinkelen tot ik op de antwoorddienst terecht kwam ofwel werd de gsm gewoon afgeduwd. Dan maar berichtjes inspreken en voor alle zekerheid ook maar een smsje naar mijn zuster gestuurd. Op dat smsje kreeg ik uiteindelijk dan wel reactie. Mijn zuster belde mij onmiddellijk terug, ze zei me dat ze naar mijn moeder ging gaan en ze zou me zeker op de hoogte houden van de details van de begrafenis en zo. Ik wacht nog altijd op een telefoontje

Woensdag heeft mijn tante mij de informatie van de begrafenis voor vrijdag doorgebeld, maar omdat mijn ventje een niet plezierige beurt bij de tandarts had die dag en omwille van de niet zo super situatie met mijn moeder, had ik afgesproken dat ik zaterdag ging langskomen bij haar en dan samen met haar naar het kerkhof zou gaan. Het ging uiteindelijk om de begrafenis van mijn grootmoeder en ik wou zeker die dag niet moeilijker maken dan het al was voor mijn moeder en de familie door daar aanwezig te zijn.* Maar donderdag belde mijn tante me om me te vertellen dat mijn moeder, zuster en broer niet van plan waren om naar de begrafenis van mijn grootmoeder te komen. Dus ik antwoordde onmiddellijk dat ik dan natuurlijk wel zou komen.

*Wie al eerdere dingen gelezen heeft, weet dat ik niet zo’n super contact met mijn moeder en zuster heb.

Kort samengevat: Mijn ouders wouden niet naar mijn huwelijk komen. Waarom weet ik nu nog eigenlijk nog altijd niet. Ik bedoel maar: de trouw van uw oudste dochter, is toch wel iets bijzonders niet? Ik ga ervan uit dat het te maken heeft met het feit dat ik gaan samenwonen ben met mijn ventje op een gegeven moment en daardoor “het gezin” verraden heb. Of dat ik iets van mijn leven aan het maken was en dat gezien werd als pronken als ik er thuis over vertelde in plaats van blij en fier te zijn voor mij … “Who knows?”

Soit, als reactie op het niet komen naar mijn huwelijk, had ik toen besloten om niet meer naar het ouderlijke huis te gaan, goed wetende dat dat eigenlijk betekende dat ik geen contact meer met mijn ouders ging hebben, omdat alles altijd van mij uitkwam. Als ik niet belde of niet langsging bij mijn ouders, hoorde ik niets van hun.

Na 5 jaar van geen contact gehad te hebben met mijn familie (mijn ouders, mijn zuster en mijn broer) heb ik dan een brief naar mijn ouders geschreven, waarin ik uitlegde wat ik toen dacht en me verontschuldigde (ik heb alles op mij genomen) en sindsdien had ik terug contact met mijn ouders en zuster. Ik had hun ook uitgelegd dat ik ziek geworden was en niet veel meer kon enzo. Mijn broer wou geen contact meer met mij. Waar ik begrip voor had, na al die jaren van geen contact waar ik uiteindelijk voor gekozen had.

Alles ging redelijk goed, maar na een tijdje kwam het wel weer alleen van mij uit. Ik moest altijd bellen en proberen langs te gaan naargelang mijn gezondheid het toeliet, anders hoorde ik niets van hun.

Dan is mijn moeder ineens beginnen te veranderen ten opzichte van mij, waar ze eerst vriendelijk was, begon ze negatieve commentaar te geven (die ik gewoon negeerde) of gewoon te fezelen en te lachen met mijn zuster terwijl ik erbij was en het leek wel alsof ze mij niet geloofde.

Een achttal maanden nadat ik terug contact had met mijn ouders is mijn vader dan omgekomen in een lelijk auto ongeval. Diezelfde dag nog heeft mijn moeder tegen me gezegd dat ze me niet wou zien, dat ze tijd nodig had om de dingen te verwerken en dat ze me wel zou laten weten wanneer ik langs mocht komen. Ik ben ondertussen na de frietkot toestand gestopt met wachten op een seintje ;-) Ik dacht dat het lag aan het feit dat ze het verlies van mijn vader moest verwerken … hmm … heb ik even verkeerd gedacht ;-)

Tegelijkertijd met de brief die ik naar mijn ouders gestuurd had, had ik ook een brief naar mijn grootmoeder gestuurd. Want ik had al jaren geen contact meer met haar en de Franstalige kant van mijn familie en dat is wel volledig mijn eigen fout geweest. Ik leefde hier, zij ginder in Brussel en voor je het goed en wel beseft groei je uit elkaar en sta je niet stil bij wat je aan het doen bent.

Sindsdien probeerde ik regelmatig een brief naar mijn grootmoeder te schrijven om haar de laatste nieuwtjes te vertellen uit mijn leven. Omwille van mijn gezondheid kon ik niet op bezoek gaan. Een uur in de auto zitten, het bezoek zelf en een uur in de auto terug, was gewoon te zwaar en te pijnlijk voor mij.

Ik wou niet dat mijn ventje zijn afspraak bij de tandarts verzette, alweer een aantal weken vertraging, en nog langer dat ik naar dat gat in zijn voortanden zou moeten zien ;-) dus bibi ging als een groot meisje met de trein naar Brussel gaan.

Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat ik verschrikkelijk slecht geslapen had donderdag nacht?? Zoveel dat er door mijn hoofd ging. Stress en paniek alleen al maar van de gedachte dat ik alleen met de trein naar de grote stad zou gaan. Het terugzien van familieleden die ik al meer dan 10 jaar niet meer gezien had en dan was er ook de begrafenis zelf.

Dus tegen de tijd dat het tijd voor me was om op te staan, voelde ik me alsof ik aangereden was door een vrachtwagen en wou ik dat ik me kon omdraaien en wegkruipen onder mijn veilige deken ;-)

Omdat ik exact 4 minuten de tijd zou hebben tussen het van de bus afstappen aan het station en op de trein springen in het station en omdat dat toch wel HEEL kort was voor super-mij, heb ik een vroegere bus naar het station genomen. Lees ik zat op de bus van zeven uur in de morgen, terwijl ik om half elf aan het funerarium moest zijn.

De hele tijd op de bus (ritje van een half uur) zat ik me zorgen te maken en te piekeren over het vinden van mijn weg op het station en over op de juiste trein terecht te komen. Een van mijn grootste angsten is verloren te lopen of geraken en mijn weg naar huis niet meer vinden. Zit er al van kleins af in. Ik heb die angst kunnen overwinnen toen ik werkte en wekelijks naar Italië reisde, maar die zelfzekerheid ben ik nu natuurlijk al lang terug kwijt, vooral omwille van mijn concentratieproblemen.

En wanneer ik op het station aankwam, kreeg ik dus bevestiging voor al mijn gepieker en gestress. Ik had er nog nooit eerder een voet binnengezet en het enige wat ik zag waren de trappen om naar boven te gaan naar de sporen. Geen loket te zien, laat staan informatieborden met uren en sporen … Oh help! Her en der waren er wel van die automaten waar je een treinticket kon aanschaffen, maar ik en van die dingen … Ik was bang dat ik zo een automaat tilt ging doen slaan met mijn gepruts ;-) Kortom: dikke paniek en ik voelde me totaal verloren en dat werkte zich natuurlijk uit op mijn lijfje. Duizelig worden, hyperventileren, fibro-pijntjes hier en daar … niet goed L Held bibi dus naar het toilet gevlucht en ik ben daar een tijdje gebleven tot ik mezelf terug onder controle kreeg ;-)

Wanneer ik terug rustiger was, ben ik terug in het station gegaan en heb daar op mijn gemakje de boel verkent. Wat best wel raar moet geweest zijn, iedereen is daar van hot naar her aan het redden en ik zat daar op mijn gemakje de toerist uit te hangen ;-)

En zo heb ik dan een andere hal ontdekt en in de hal ?? … Ja hoor! J Zowaar een loket met een mens achter het raampjeJ Die mijnheer was ook zo vriendelijk om mij uit te leggen waar ik moest zijn, dus zo fier als een gieter met mijn treinticket in de hand, ikke naar het juiste spoor J

Onderweg stopte ik voor een croissant en een flesje water voor mijn ontbijt en dan heb ik me daar op een bankje bij het juiste spoor neergezet en ik ben daar niet meer weggegaan totdat mijn trein kwam (een uur later) J Omdat ik zeker wou zijn dat ik in het juiste station in Brussel zou afstappen, heb ik gewacht op de trein die dat station als terminus had. Er waren eerdere treinen die naar Charleroi via Brussel gingen, maar omdat ik bang was om ergens in Wallonië terecht te komen, toch maar mooi gewacht op “mijn” trein.

Ik had nog maar een hapje van mijn ontbijt genomen of daar landde een duif voor mij op de grond. Ze keek met nogal grote hongerige ogen naar mijn croissant en natuurlijk had ik zo’n medelijden met dat beestje dus ikke kruimeltjes gegeven aan dat duifje ;-) Wij beide blij dan J

Toen “mijn” trein dan kwam, voor alle zekerheid toch nog maar eens gecheckt met de conducteur of dat de juiste trein was met terminus waar ik moest zijn en toen ze dat bevestigde kon ik me eindelijk rustig neerzetten. Nu kon er niets meer mislopen J

Terwijl ik naar het landschap keek dat voorbij hobbelde (ik zat op een boemeltrein) zat ik daar een beetje te denken en te peinzen van hoe de reünie met mijn tante ging verlopen.

Op een gegeven moment zitten glimlachen toen een man vaststelde dat hij zijn stop gemist had ;-) Hehe, dat zou mij niet overkomen J

En dan stopte de trein in het station in Brussel. Ik stapte uit en liet me gewoon meevoeren met de stroom van mensen die naar de uitgang gingen. Al een probleem opgelost hé, het vinden van de uitgang ;-)

Ik herinnerde me van bezoeken toen ik nog kind was dat het een eindje te voet was van het station naar het appartementsgebouw waar mijn grootmoeder woonde. Dus ik een taxi genomen.

De taxichauffeur had absoluut geen idee waar de straat was waar ik moest zijn. Hij moest het zelfs opzoeken in zijn stratenboekje. Maar 10 minuutjes later kwamen we dan toch aan op de juiste plaats en ik herkende zelfs het appartementsgebouw. Mijn familie was door het raam aan het kijken toen ik uitstapte en wanneer ik naar de deur ging zwaaiden ze zelfs naar mij. Een super begin om kennis te maken J

Een vriendelijke buurvrouw liet me binnen en legde me uit waar ik moest zijn en dan heb ik mijn tante voor de eerste keer in lange tijd terug gezien. En het ging goed. Mijn tante en oom zien er nog steeds hetzelfde uit zoals vroeger, alleen een beetje ouder en ik had foto’s via mail en profielen op het internet gezien van mijn nichtje en haar vriend, dus ik herkende ze onmiddellijk.

Ik verschoot wel even toen ik vernam dat mijn oom even oud als mijn ventje is. Om een of andere reden verwacht je toch wel dat je tante en oom ouder zijn als jezelf en je ventje ;-)

Mijn tante was blij om me te zien na al die tijd en we spraken af dat we vanaf nu toch wel beter ons best gingen doen om het contact te behouden. Het deed me zo’n deugd om zo verwelkomd en geliefd te worden en te zijn J Het was heeel lang geleden dat ik me zo gevoeld heb bij familie.

We zijn een uurtje bij mijn tante gebleven en dan ben ik met mijn oom naar het funerarium gegaan. Mijn tante kon het echt niet aan om naar de begrafenis te gaan. Ze had zo’n verdriet om het verlies van haar moeder. Ik wou echt dat ik iets kon doen om haar pijn te verzachten. Maar ze zei dat het belangrijkste was dat ik was gekomen. En omdat mijn nicht hoogzwanger is, mocht ze niet naar de begrafenis gaan. Stel je voor dat ze op het kerkhof moest bevallen …

Ik wou niet naar binnen gaan in het funerarium en mijn grootmoeder gaan groeten. Ik heb nog nooit een dood persoon gezien en ik ben daar eerlijk gezegd bang van. Dus ik bleef buiten met mijn oom en daar heb ik een paar neven en een nicht ontmoet die ik in jaren ook niet meer gezien had.

Wij vonden het wel erg eigenlijk, geen enkele van de dochters van mijn grootmoeder was aanwezig op haar begrafenis. Allemaal begrepen we dat onze tante niet aanwezig kon zijn, omdat zij echt echt verdriet had, maar de andere twee dochters …

Er was geen dienst voor mijn grootmoeder, dus we zijn allemaal onmiddellijk naar het kerkhof doorgereden achter de lijkwagen. Wat ik wel een mooi gebaar vond, was dat er ook een aantal buren van mijn grootmoeder aanwezig waren aan het funerarium en zij hadden zich in een soort van erehaag aan de wagen gezet en groetten de kist van mijn grootmoeder. Een klein gebaar dat toch zoveel vertelde. Op het kerkhof aangekomen moesten we een paar minuutjes wachten, omdat de mensen daar nog bezig waren met het begraven van iemand anders. Maar toen het wachten toch wel lang begon te duren, bleek dat de mensen van het kerkhof ondertussen al begonnen waren met nog iemand anders te begraven waarvan ze dachten dat het mijn grootmoeder was. (!!) Een vergissing in het papierwerk. Niet echt een probleem voor ons, ik bedoel dat wij gewoon nog ietsje langer moesten wachten vooraleer we onze grootmoeder konden begraven, maar wat met de familie die na ons aan de beurt kwam? Tegen dat zij aan het kerkhof zouden aankomen zouden ze ontdekken dat het al gebeurd was. Kan niet plezant zijn hé …

Mijn neven en ik vonden het echt wel erg voor mijn grootmoeder. We hadden ondertussen ontdekt dat het mensje echt niet veel geluk in haar leven gehad heeft en zelfs op de dag van haar begrafenis had ze pech L

Wanneer het dan uiteindelijk onze beurt was, zijn we dan naar de laatste rustplaats van mijn grootmoeder op het kerkhof gegaan. We volgden de mensen met de kist tot aan wat haar laatste plaats zou worden, we konden allemaal een bloempje op haar kist leggen als afscheid en stonden daar voor haar kist, iedereen in gedachten verzonken bij mijn grootmoeder. Maar dan werden we gevraagd om weg te gaan, omdat de mensen van het kerkhof mijn grootmoeder zouden gaan begraven en ze voelden zich ongemakkelijk als we daar zouden blijven staan en kijken. Huh ???

We spraken af om bij mijn tante bij elkaar te komen en gegevens uit te wisselen, want we wouden allemaal graag contact houden met elkaar en wie weet kan er toch nog iets moois bloeien uit zoiets droevigs hé.

En dan was het tijd voor iedereen om naar huis te gaan.

Ik ben verschoten toen ik te weten kwam hoe slecht mijn grootmoeder er eigenlijk aan toe was. Toen ik vroeger aan mijn moeder vroeg hoe het ging met mijn grootmoeder, zei ze altijd “goed”. Bleek nu dat ze amper haar appartementje nog uit kwam, behalve om naar mijn tante te gaan. Ik voel me eigenlijk opgelucht dat ik haar zo niet gezien heb en het beeld kan blijven behouden van de kwieke, kleine vrouw die mijn grootmoeder vroeger geweest is.

Ik ben opgelucht dat ze mijn laatste brief nog heeft kunnen lezen met mijn kant van het verhaal over de situatie met mijn moeder. Want ik ben daar echt afgeschilderd geweest als “de slechte”.

Ik heb begrepen dat mijn moeder rond verteld heeft dat ik “een ziekte op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken”. Ik moet toegeven dat dat een klap in mijn gezicht was. Maar nu een paar dagen later en het te hebben laten bezinken, moet ik ermee lachen en kan ik het niet laten zo nu en dan “ja maar, ik heb op internet gelezen dat …” te zeggen ;-)

Ik vind het echt jammer en heb medelijden met mijn moeder dat ze zo’n verbitterde vrouw is geworden. En ik hoop dat ze op een dag eens in de spiegel kan kijken en zien wat ze aan het doen is en zich kan herpakken en terug een gelukkigere vrouw kan worden die kan genieten van de kleine dingen des levens.

Tegen vier uur ben ik dan terug vertrokken naar huis. Serieus gepanikeerd op het station, want ik vond mijn trein niet en daar een tijdje verloren gelopen. Maar het is uiteindelijk toch nog goed gekomen. Anders was ik het hier niet aan het vertellen hé ;-)  Zolang ik daar bij mijn familie was, kon ik sterk blijven, correctie: me sterk houden. Maar wanneer ik van de bus afstapte en die paar meters naar huis wandelde wetende dat ik naar mijn ventje en naar mijn beestjes aan het gaan was, kwamen de traantjes. Ze kwamen gewoon en ik kon ze niet meer tegenhouden, zodat tegen de tijd dat ik binnen kwam, ik aan het janken was als een klein kind ;-)

Mijn ventje vond het zo erg voor mij, omdat ik zoveel pijn had. Niet alleen omwille van al het verdriet, maar ook lichamelijk. Ik was echt op en kon niet meer en verging van de fibro-pijntjes. Hij heeft mij in bad gestopt en mijn benen en schouders en nek gemasseerd en me daarna naar mijn zeteltje gebracht en met een knipoog zei hij tegen me: Ik heb op het internet gelezen dat je nu moet rusten en proberen te slapen” J En dat maakte me aan het lachen en ik voelde me al een stukje beter J

Buiten de morgen- en avondwandeling en de dingen neerschrijven, heb ik niets kunnen doen het hele weekend. Ik heb de hele tijd proberen de dingen te verwerken en te rusten en slapen.

Nu, bijna een weekje later gaat het terug ietsje beter. Ik heb mijn gevoelens en gedachten en plaatsje kunnen geven.

Maar op het gebied van mijn gezondheid zal het nog wel een heel tijdje duren voor ik van die zware dag gerecupereerd ben.

Doe me een lol en drop die drol

Wat een onderwerp … maar als hondeneigenaar toch wel iets om even bij stil te staan.

De wet stelt het achterlaten van hondenpoep gelijk aan sluikstorten, het kan je maximum 250 euro kosten en op veel plaatsen zijn hondenbegeleiders zelfs verplicht om een poepzakje bij zich te hebben als ze met hun viervoeter op stap gaan.

Sinds vorig jaar heeft onze gemeente op verschillende locaties in de buurt van bewegwijzerde wandelwegen en parken hondenpoepbakken geplaatst. Op het gemeentehuis kan je de bijhorende hondenpoepzakjes kopen tegen € 1,75/rol van 50 zakjes. Deze zakjes zijn 100% composteerbaar en mogen dus ook in de GFT-bak en op de composthoop gegooid worden. En om mensen met honden er attent op te maken dat je geen hondenpoep in je voortuin, op het voet- en fietspad en dergelijke wenst, kan je ook een gratis sticker gaan afhalen op het gemeentehuis en dat dus ergens aan je huis bevestigen.

En daar gaan we weer hé … De hondenpoepbakken op zich vind ik een lovend initiatief. Niemand trapt graag in hondenpoep en ik ben ook van het principe dat als iedereen alles opruimt wat hij of zij vuilmaakt, dan kan er geen ergernis zijn en hebben we een nette omgeving.  Als onze woef iets op het voet-en fietspad zou draaien, dan ruimen we dat op.

En nu komt de maar …

Is dit “sticker-initiatief” echt nodig? Is het echt zo erg gesteld in onze gemeente?
Ik heb nog nooit in een hondentaart getrapt hier … Ik vind er geen om in te trappen!  Op het voet- en fietspad en op straat bedoel ik dan hé, natuurlijk in het bos of op plaatsen waar veel honden komen wel .. euhm .. hallo-oo!

Onze straat ligt aan een natuurdomein - schuine streep - jachtgebied waarlangs we wandelen met onze woef . Onze woef doet dus meestal haar ding daar in de vrije natuur.  We hebben zoiets van … dat vergaat snel.

Maar blijkbaar is dit dus niet goed … hmm …

Ik ben over laatst in Brussel geweest,  daar moet je dus echt opletten waar je gaat en staat, want de taarten vliegen je door bij manier van spreken rond de oren. Maar hier in mijn dorpje?? Ikzelf ben dus ook onverdraagzaam, want ik stoor mij aan de onverdraagzaamheid van mensen die vinden dat ze zo’n sticker aan hun huis moeten bevestigen.

Ik zal vanaf nu maar een plastieken zakje meenemen op de wandeling zeker??

Gisteren naar het ziekenhuis geweest om een nieuwe fietsproef af te leggen. De fietsproef wordt zo wat beschouwd als het enige “echte” middel dat dokters kunnen gebruiken om te weten te komen hoe het gaat met cvs-ers. Tijdens de fietsproef wordt je hartslag en ademhaling gemeten terwijl je alles geeft wat je hebt op een hometrainer. Je begint aan een weerstand van 20 Watt te fietsen en elke minuut komen er 10 Watt bij. En aan de hand van die cijfertjes wordt je inspanningscapaciteit gemeten.

De inspanningscapaciteit van een “gezonde” bibi wordt gelijk gesteld aan 100%, als ik als cvs-er 75% kan halen, zou ik terug kunnen gaan werken. 75% wordt beschouwd als heel goed voor een cvs-er, dat is dus mijn uiteindelijke doel.

Groot was mijn teleurstelling dus wel toen bleek dat ik niet zo heel veel beter als een jaar geleden gefietst had …

Herinner je je nog ergens in augustus vorig jaar, dat ik zo fier was dat ik de 5 minuten gehaald had?

Vorig jaar heb ik dus 9 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Wat wel wow was toen, omdat ik de keer voordien amper een minuut gehaald had. Mijn inspanningscapaciteit was toen van 28% naar 43% gegaan.

Wel … dit jaar heb ik wel mijn record verbroken, maar heeel miniem  Vandaar de teleurstelling .. Ik heb een volledige 25 seconden met een weerstand van 70 Watt kunnen fietsen. Een kleine verbetering, maar voor het ziekenhuis verwaarloosbaar.

Ik troost me wel met de gedachte dat ik gelukkig niet minder gepresteerd heb, maar toch … Het ziet er naar uit dat het nog een heel tijdje gaat duren voor ik de 75% ga halen. Mijn juiste score ga ik later nog te weten komen bij mijn huisdokter. Maar ’t zal dus gene vette zijn.

Langs de andere kant: ik heb heel veel op mijn bord gekregen de laatste weken en dat heeft natuurlijk een weerslag gehad op mijn lijfje. Toch nog maar eens gaan fietsen over een paar maanden om te zien hoe het gaat als ik het wat rustiger gehouden heb …

Bibi nog maar eens de moderne toer op … ha! J

Een tijdje terug (een weekje of twee denk ik) ben ik lid geworden van een leuk forum. Je kan het vinden op http://kattenparadijs.come2me.nl/ en je kan daar gezellig babbelen met andere mensen over je katten en andere huisgenoten. Echt iets voor mij hé J Als ik maar over mijn beestjes kan vertellen ;-)

Maar ik vind het daar echt plezant. Ik werd onmiddellijk verwelkomd door iedereen en we zijn elkaar nu een beetje aan het leren kennen en vooral ook elkaars beestjes hé ;-)

En ik heb ook een profiel op de Franstalige zijde van Netlog. Een tijdje geleden had ik mij daar lid gemaakt om het profiel van mijn nichtje te kunnen bekijken en ik vond het niet slecht om mijn beste Frans terug naar boven te halen en een beetje te prutsen op de pagina daar. Voornamelijk om mijn Frans te oefenen … lees mijzelf verstaanbaar te maken in het Frans J

En nu dat ik een paar neven terug gezien heb na zo’n lange tijd, wil ik dat Netlog-ding gebruiken om de contacten proberen aan te houden met hun. Je weet maar nooit hé, kan nog leuk worden.

En ook eindelijk eens teruggebeld naar een goede vriend

Gisteren dus ... Toen hij de telefoon opnam ben ik maar direct met de deur in huis gevallen door “Koekoe! ’t Ben ik, de verloren dochter” uit te roepen J Waardoor hij moest lachen en we waren vertrokken ;-)

Wat ik zo super aan onze vriend vind, is dat het maanden geleden mag zijn dat we elkaar nog gesproken hebben, maar dat het lijkt alsof het van gisteren geleden is. Geen ongemakkelijke stiltes of zo om te bedenken wat ik nu zou kunnen vertellen. Neen, we tateren en vooral lachen de hele tijd door.

Ik heb natuurlijk verteld over de ziekte die ik op het internet gevonden heb om mezelf interessant te maken en hij antwoordde daarop “Ziet ge wel !! Ik wist het wel !!” JJJ

Ik vroeg of hij aan het werken was, met de bedoeling “Wanneer heb je vakantie?”. Ik weet het, soms komt het er anders uit dan ik eigenlijk bedoel ;-) “Ah natuurlijk! Niet iedereen kan de hele tijd op het internet zitten hoor!!” JJJ

Ik ga het nog een heel tijdje mogen horen van hem J En dat is juist zo leuk aan hem, hij brengt de dingen terug in het juiste perspectief en maakt mij aan het lachen J

Communicatie

# Hoe is mijn ventje te weten gekomen dat er ook vrouwen WoW spelen??

“BRB (be right back), burning sausages !!”

# Ventje toen hij begroet werd door onze woef wanneer hij thuis kwam van het werk:

Daar seh !! Een bal met een hond aan!

Laat mijn hond gerust, stomme bal ! J

# Ventje spelend met woorden om mij te verwarren:

Ja maar … wat wil je nu dat ik doe?? Ik moet voor u zijn en achter u staan.

Waar moet ik nu gaan staan??

*** en het werkte nog ook *** 

De bankkaart

Wij Belgjes gaan ook de moderne toer op en krijgen een nieuw gadget. Een identiteitskaart zo groot als een bankkaart … Meer kans voor mensen om hun identiteitskaart te verliezen … OK … ikke !!!

Een tweetal maanden geleden moest ik al naar het gemeentehuis gaan met een pasfotootje en € 15, maar ikke natuurlijk geen pasfotootjes meer en omdat ik er niet op mijn best uitzag toen (theebuiltjes onder mijn ogen en zo wit als een lijk J), ging ik dat wel even doen als ik me wat beter voelde en er wat beter uitzag. Nu ja, voor zover dat laatste nog mogelijk is hé ;-) ik zal het zelf maar vermelden JJJ

Maar een paar weken geleden, toen ik terug kwam van de ochtendwandeling en de post ging halen, zat er een briefje van de wijkagent in de bus die me toch wel aanmaande om naar het gemeentehuis te gaan. Hola … Ik was het ondertussen ook al rats vergeten en als de politie aan je deur geweest is, dan toch maar gaan zeker? ;-)

De mijnheer in het gemeentehuis die verantwoordelijk was voor de nieuwe identiteitskaarten zei dat hij mijn naam op zijn zwarte lijst moest zoeken … “Oei, dat begint hier al goed” dacht ik al … Maar hij maakte gelukkig maar een grapje. Hij was zo sympathiek dat tegen dat ik het gemeentehuis verliet, ik al zijn vakantieplannen kende tot in detail (de wanneers en waars), maar die ben ik nu natuurlijk al lang vergeten

En gisteren een mysterieuze, geheime brief van de postvrouw gekregen ;-) Ik kan mijn bankkaart gaan halen op het gemeentehuis. En dan ook maar meteen mijn ventje meenemen, want die zal ondertussen ook wel al op de zwarte lijst staan ;-)

Logistieke problemen

Twee weken terug was het weer eens het tofste moment van de maand voor een vrouw … Blä J En deze keer had ik het weer erg, al zeg ik het zelf. Ik kon weer niets verdragen van niets of niemand. En het kleinste ding dat me dan niet aanstaat, kan mij onvoorstelbaar boos maken.

Zo onderwege naar de kine gemerkt dat de band van mijn fiets toch wel aan de platte kant was en natuurlijk geen fietspomp mee. Dus tegen de tijd dat ik bijna thuis was, te voet kunnen gaan want ik was op dat ijzeren ding van mijn wiel aan’t rijden en ik heb geleerd dat dat niet goed is ;-)

En natuurlijk was ik heel boos op mijn fiets, omdat die mij zo in de steek gelaten heeft

Soit, we zouden een poging kunnen ondernemen om de band proberen te plakken, maareuh … ik zal wel met mijn fietsje naar de fietsenmaker gaan

Wat een klein probleempje is voor het ogenblik, daar we om een of ander mysterieuze reden de koffer van de auto niet meer open krijgen. Echt! De koffer is op slot en blijft op slot, er is gewoon geen beweging in te krijgen.

Maar het dakraam daarentegen, krijgen we niet goed meer dicht ;-) Wat best wel “interessant” is wanneer het aan het regenen is. Hmm … We hebben zo een klein vermoeden dat het langzaam tijd is om uit te kijken naar een nieuwe tuut