Drama oh drama !! Het einde is nabij !! Ik heb mijn tweede grijze haar gevonden JJJ Niet zomaar een grijze pluim, neen zo een ijzerdraad-achtig exemplaar … Oh help! Zou dat het begin van het einde zijn?? Ben ik nu echt oud aan het worden?? J

Van zodra ik de eerste gezien had, heb ik hem direct uitgetrokken. Maar nu is er dus een tweede ijzerdraad opgedoken … enne natuurlijk ook wel uitgetrokken hoor ;-) Maar toch …

Omdat alles zo immens van hoe ik ben en hoe ik me voel afhang en mijn ventje zijn werkuren, is het heel moeilijk om iets te plannen voor ons. ’t Zal niet de eerste keer zijn dat we iets uiteindelijk niet kunnen doen omdat er een of ander ongemak naar boven is gekomen. Mijn ventje zijn weekje vakantie was dus de kans voor ons om eens gezellig een tripje te maken en … het glas weg te brengen ;-)

Doordat er altijd wel iets tussenkwam (ik niet goed, een niersteen of twee bij mijn ventje, het weer), was het al bijna een jaar geleden dat we het glas gaan wegbrengen waren naar het bollenpark. Pietje precies als ik ben zijn er nu eenmaal dingen die ik niet aan mijn ventje alleen wil laten. Erg, ik weet het … ;-)

Dus wij naar het bollenpark met een auto vol kartonnen dozen met glas om weg te gooien. In mijn hoofd was alles perfect gepland: mijn handschoenen en natte doekjes meenemen om mijn handen proper te houden en die en die dozen eerst en dan die en die naargelang de kleur van het glas. Kortom, ik was goed voorbereid.

… Tot we eraan gingen beginnen en ik met afschuw moest vaststellen dat ik mijn handschoenen vergeten was!! Horror !! Met de nodige bweik! geluiden en snoeten, want no way ging ik die bokalen aanraken met mijn blote handen … Weet je wel hoe vies dat wel is??!! J

Omdat ik me na een tijdje toch wel schuldig begon te voelen, het was tenslotte toch wel een gezamenlijk uitje. Heb ik mezelf moed ingesproken en ben ik uiteindelijk ook glas gaan weggooien in de containers. Het was verschrikkelijk en bweik !!! Alle bokalen zaten onder het stof en sommige waren zelfs plakkerig en zo … Jakkes !! Als je mij wil folteren … Laat me dan maar vieze dingen aanraken zonder handschoenen aan ;-)

Natuurlijk was ik mijn natte doekjes uit mijn handtas vergeten te halen vooraleer ik aan dit verschrikkelijk vies werkje begonnen was en ik moest er niet aan denken om met mijn vieze handen in mijn handtas te vissen naar mijn doekjes … Er zat uiteindelijk niets anders op dan de sweater die ik aanhad en het flesje water dat we altijd in de auto hebben, op te offeren voor een goede zaak ;-) Dus nadat ik uit deze vuile sweater gewriemeld was, gebruikte ik die dan maar om mijn handen te wassen en wanneer ze proper genoeg waren naar mijn zin, ging ik door mijn handtas om mijn natte doekjes te nemen om mijn handen écht proper te maken. En het is toch niet te geloven hé! Geen doekjes bij ook niet!! Nu was ik dus echt wel aan het griezelen, want ik MOEST iets hebben om mijn handen proper-proper te maken.

Dan maar mijn tweede sweater gebruikt om nog maar eens mijn handen te wassen met het laatste restje water van de fles …

Toen we eindelijk thuis kwamen ben ik naar de badkamer gespurt, heb ik mijn handen gewassen en heb ik maar direct ook een douche genomen om al die viezigheid van mij af te wassen. De sweaters? Die heb ik weggedaan, no way ging ik die ooit nog dragen ;-)

Het wordt langzaam aan tijd dat ik de waarheid zie … Er is hier een samenzwering gaande in huis om mij te mishandelen … En niet door een lid van mijn kleine familie, niet door twee, maar door allemaal !! JJJ Het eerste signaal dat er iets niet klopte was toen mijn ventje de tennisbal met de werparm wou weggooien in de tuin (zodat de woef erachter kan rennen en het terug brengen), er liep zogezegd iets fout en ik kreeg de bal vol op mijn bil. Ik weet niet of je al ooit een tennisbal vol tegen je lichaam gekregen hebt, maar geloof me: dat doet geen deugd J Wat later was het de beurt aan de woef: ze sprintte vol energie achter de bal aan, zag mij niet rond huppelen (J) in de tuin, botste keihard tegen me aan en … ik was de minst sterke van ons tweeën en maakte van dichtbij kennis met ons gras J

En om de lijst van mishandelingen volledig te maken. De volgende dag wou ik de poes borstelen, zij ging daar absoluut niet mee akkoord en … ze won het gevecht om de borstel en ik had een grote schram op mijn arm.

Geef toe: er is toeval en toeval, hé ;-) Zogezegd verkeerd gooien met de bal, mij omver lopen en mij bewerken met klauwen … jaja … Ik zal maar beter opletten van nu af aan JJJ

Natuurlijk kunnen we ons afvragen waarom ik in de tuin aan het rond huppelen was, terwijl mijn ventje en de woef met de bal aan het spelen waren of waarom, WAAROM ik de poes wou borstelen ??? Maar daar gaat mijn samenzweringtheorie als ik ga moeten toegeven dat het eigenlijk allemaal ongelukjes waren door mijn eigen fout hé

Wij hebben nu die tandpasta in huis die lijkt op een busje scheergel. En neen !! Ik heb mijn benen niet geschoren met tandpasta JJJ Zo erg is het nu nog net niet hoor J Ik heb het over de nieuwe tandpasta die uit de spuitbus als gel komt en verandert in een schuimig iets. En natuurlijk moest bibi dat ook eens uittesten hé J Dus als een echte professioneel spuit ik gel op mijn tandenborstel, ik hou mijn tandenborstel even onder de kraan en dan begin ik te poetsen. En poetsen en poetsen en poetsen en de gel verandert in schuim … VEEL schuim !! J Zoveel schuim dat het uit mijn mond aan het schuimen was en mijn eerste reactie is … mond dichtdoen en dichthouden … zodat de schuim in mijn keel terechtkwam en ik aan het hoesten en proesten was als gek met een mond vol schuim JJJ Ik kan je vertellen dat dit een euhm … speciale ervaring was JJJ Ik heb lang zitten spoelen om die schuim uit mijn mond … en keel te krijgen J

Maar ik moet zeggen dat, nu ik weet hoeveel schuim er van die gel komt en ik dus minder gel op mijn tandenborstel spuit ;-) dat je er nadien een zalig proper en fris gevoel van in je mond krijgt. Zeker iets om ook uit te proberen! Natuurlijk niet zo gedetailleerd als ikzelf, maar zeker iets om uit te testen.

Ik dacht grappig te wezen en er niets van aan mijn ventje te vertellen, zodat hij ook eens van nabij kennis zou kunnen maken met al dat schuim, maar bleek dus dat hij het al voor mij had uitgetest en hetzelfde had voorgehad. Alleen was hij snugger genoeg om zijn mond niet dicht te houden wanneer het schuim er kwam J Nu, dat is niet mooi van hem hé! Mij niet waarschuwen! JJJ

Juist wanneer het tijd was om te vertrekken voor de wandeling, begon het te regenen. En niet een klein beetje regen, neen … er werden emmers water naar beneden gegooid J Natuurlijk tegen dat de woef en ik terug thuis aankwamen zagen we eruit als een stel verzopen katten. Dus eerst de woef afdrogen en ondertussen kwam de echte verzopen kat ook binnen, haar dus ook maar afgedroogd en dan was het tijd voor mij om met mijn natte en plakkerige Jeans te worstelen om die uit te krijgen. Ik dacht dat ik dat discreet aan het doen was in de badkamer, terwijl ik op de grond zat, maar toen ik mij omdraaide omdat ik dacht dat ik iets gehoord had … Daar zaten mijn supporters, de woef en de poes in de deuropening verwonderd naar mij te kijken met een “Wat ben je nu weer aan het doen??” blik op hun teut … *  

Deze week hadden we de vroege shift na een weekje vakantie en dat was pijnlijk … opstaan rond half vijf … heel pijnlijk J

’t Probleem was ook zo een beetje dat we ’s avonds niet op tijd aan het slapen waren. Ken je dat? Volledig geïnstalleerd en goed liggen om te gaan slapen en ping! ogen wagenwijd open en niet kunnen slapen. En om beurten aan elkaar “Slaap jij al?” vragen en lachen en grappen, omdat dat dus niet het geval was. ’s Morgens werd er veel minder gelachen en gegrapt ;-)

We hadden een plan. Een goed plan J Terwijl mijn ventje naar de kapper ging, zou ik een paar kleine boodschappen gaan doen en we spraken terug af aan de auto op de parking. Kwestie van aan mijn onafhankelijkheid te werken, ik moet oefenen om dingen alleen te doen zonder babysit ;-) Mijn ventje zette me af aan de supermarkt, nadat hij me uitgelegd had hoe de sleutel van de auto werkte en reed dan door naar de kapper. Ja, wij zijn ook modern nu en het is dus een sleutel met afstandsbediening … Waar is de tijd dat je gewoon de sleutel in het slot moest steken, een ‘draaike’ geven en de deur is los?? J Ik ben echt ouderwets aan het worden, al die moderne snufjes … niets meer voor mij. Maar ik hoopte dat ik de truc met die sleutel niet zou moeten doen en dat mijn ventje voor mij terug aan de auto zou zijn.

Niet dus J Ik dus op zoek naar onze auto. Ik wist nog dat ik naar een zwarte Berlingo moest uitkijken en ja! Gevonden! “Hoe? Er is een antenne aan die auto?? Hebben wij een antenne aan onze auto?? Neen, wij hebben geen antenne.” Dus maar verder gekeken en er was nog een andere zwarte Berlingo. Maar toen ik dichter bij die auto kwam zag ik dat deze geen lichte vracht was. Dus maar terug gegaan naar de eerste auto en ja hoor dat was een lichte vracht en ik herkende mijn doosje tictacjes J En natuurlijk was ik tegen dan al vergeten waar ik op moest drukken om de auto los te maken … Een verwarrend iets voor mijn eenzaam hersencelletje ;-) Heb je er al eens bij stilgestaan waar je allemaal op kan drukken op zo’n “moderne” sleutel voor een lichte vracht?? OK … ik had drie knopjes om op te drukken, “maar drie knopjes”, maar heel verwarrend dus voor mij. Na zo een paar keer op alles gedrukt te hebben, kreeg ik de deur eindelijk open en kon ik mijn boodschappentas in de wagen zetten J

Ik wachtte ongeveer een kwartiertje en dan begon ik me al af te vragen waar mijn ventje bleef. Ik bedoel … hij gaat altijd voor een kort kopje, dat is zo gepiept hoor J

Dus wandelde ik zo rustig mogelijk naar de kapperszaak om eens te gaan piepen wat er aan de hand was. Mijn fantasie begon ondertussen al rare kronkels te maken en ik zag hem al op straat liggen of zo. Ja … Ik geef toe dat ik een echt watje geworden ben met een veel te grote fantasie

Ik was dus heel opgelucht toen ik hem daar zag zitten in de drukke zaak, zijn beurt aan het afwachten J Ik keerde maar terug naar de auto, opnieuw de knopjes afgegaan en dan maar gaan zitten en wachten …

… en wachten en wachten … Ik stak de sleutel in het contact in een poging om het raam open te krijgen, maar dat werkte dus niet. Ik durfde de sleutel niet te ver te draaien, bang dat de auto zou starten en wegrijden met mij erin of zo … Dus opende ik maar mijn deur om zo te wachten … Maar er kwamen meer auto’s naar de parking en ik voelde me toch niet echt veilig daar met mijn deur open. Ik heb gezegd dat ik een watje geworden ben  Dus nieuwe strategie: uitgestapt, auto vast en op het bankje gaan zitten in de buurt van de auto J … Dat werkte dus ook niet, want passerende mensen bekeken me maar raar ;-)

Ondertussen was het al een uur verder en nog steeds geen ventje te zien … Ikke terug in de auto en deze keer achter het stuur gekropen met de deur open … Natuurlijk werkte dat ook niet ;-)

En ik begon zo een beetje heel veel ongerust te worden, dus ikke terug uit de auto, auto afgesloten en terug naar de kapperszaak gewandeld om nog maar eens te gaan piepen. En mijn ventje zat daar oor de spiegel en een meisje was zijn haar aan het bij snoeien ;-) Oef!!

Ik dus maar terug naar de auto gewandeld, ondertussen mezelf moed aan het inspreken om toch nog maar eens een poging te ondernemen om de sleutel in het contact te steken. Eens in de auto verzamelde ik al mijn moed (met in mijn achterhoofd dat moest de auto starten, ik onmiddellijk de sleutel terug uit het contact zou halen en dan zou het wel goedkomen J) en ik stak de sleutel in het contact. Zachtjes draai ik eraan … tik … “Aha! Er brandt en klein rood lampje. Kan ik mijn venster opendoen?  Neen … nog maar eens zachtjes draaien dan …” … nog een tik … Niks speciaals te zien en nope … raam ging nog steeds niet open L “Zou ik nog een draaike geven of niet??” … “OK, Ik probeer het nog een keer, maar dat is echt wel de laatste keer!” … Ondertussen was ik dus zo gestresst als maar kon zijn en met bibberende handen draaide ik de sleutel nog een beetje verder en ik hoorde een derde tik en … verschoot me daar een bult, want de radio sprong op en het volume was heel luid!  “Waar is de knop? Dit? Verdorie, neen … Dat misschien?? Aah rust en hey, het raam gaat ook open nu, super! … En ik ben goed!” JJJ

Na een tijdje (een tien minuten of zo) werd mijn aandacht getrokken door een berichtje dat op het schermpje verscheen en dat zei dat de auto nu gaat overgaan op economic-iets en poef! Geen radio meer! Huh?? “Ai ai, er is hier iets verkeerd … serieus verkeerd!” Dus in paniek draaide ik snel de sleutel om en haalde de sleutel uit het contact en dan zag ik dat de ramen nog helemaal open stonden ... “Verdorie! Als iemand dat ziet, gaat die zeker proberen om in de auto te komen!!” Dus vlug vlug en paniekerig stak ik de sleutel terug in het contact en draaide eraan tot ik de drie klikken hoorde en dan duwde ik op het knopje om de ramen terug dicht te doen en dan ging ineens de deur open, “Aaargggh!!” en … het was mijn ventje! “Mieke wat is er? Gaat het?” vroeg hij bezorgd.

Ik was te beschaamd om hem onmiddellijk te vertellen wat er allemaal door mijn hoofd was gegaan en wat ik gedaan had terwijl ik zat te wachten JJJ

Soit, toen we daarna thuis waren (mijn veilige vier muren J) en ik terug rustig was, kon ik zelf ook wel lachen met mijn gepruts en paniekerig gedoe terwijl ik het allemaal aan mijn ventje vertelde J

Maar ik denk dat het wel duidelijk is dat ik nog veel ga moeten oefenen in dingen terug alleen te doen

Zeer beschaamd, moet ik het volgende bekennen: Ik heb iets meegenomen van de supermarkt zonder ervoor te betalen. En ja … Je kan net zo geschokt zijn zoals ik was toen ik het ontdekte!

Afgelopen weekend ben ik naar de supermarkt geweest met zuske. Voor grote boodschappen te doen, neemt zuske mij altijd mee naar de grote supermarkt, waar zij me helpt en op me let. Je kan niet geloven hoe blij ik wel ben dat ik haar heb om mij te helpen ! J In die grote supermarkt kan je zelf je boodschappen scannen om tijd te besparen. Je scant het produkt dat je wil kopen en zet het weg in je boodschappentas of krat. Daarna geef je je scanner af aan de kassierster en betaal je voor wat je gescand hebt. Er wordt wel hier en daar een klant uitgepikt door de computer en dan moet de kassierster al je boodschappen ook scannen ter controle, maar afgelopen zaterdag was het niet aan ons om gecontroleerd te worden.

Toen we aan de lift kwamen om naar de parking te gaan, herinnerden we ons plots het karton melk dat zuske voor mij op onze kar geladen had. Wij zetten onze tassen en kratten op een kar waar zuske mee rijdt, ik ben geen goede chauffeur J Het karton melk dus … “Had ik die wel gescand en dus betaald?” Niet dus … L Zo vlug als ik kon ging ik naar het onthaal, waar ik mijn verhaal aan de kassierster deed en vroeg of ze me de melk nu zou willen aanrekenen. Ze vond het heel vriendelijk dat ik daarvoor terug kwam. In een vorig leven heb ik zelf nog in een supermarkt gewerkt, ik weet dus hoe leuk het is voor de mensen die in een supermarkt werken om vriendelijk en beleefd te zijn. Vandaar dat ik dat dus ook heel normaal vond … En ik ben gewoon eerlijk, mijn ventje krijgt er soms de kriebels van, maar ik kan het niet helpen. Zo ben ik nu eenmaal. Ik rekende af en gerustgesteld ging ik naar huis met mijn boodschappen.

Maar omdat ik mijn melk had vergeten te scannen begon ik toch wel te twijfelen of er misschien nog andere dingen waren die ik vergeten was te scannen, dus alles mooi nagekeken met mijn kasticket en … Ja hoor L Ik heb ook de doos ijs vergeten te scannen. En wat nog erger is: ik had dus wel een kortingbonnetje afgegeven voor het ijs! Ik voel me zo schuldig en zo dief-ig !! L

Je leest dus eigenlijk de blog van een heel erge beschaamde ijsdief ;-)

Nu … de eerstvolgende keer dat ik terug naar die supermarkt ga, ga ik wel vragen om een doos ijs bij mijn boodschappen aan te rekenen … Eerlijk duurt het langst ;-)

Woow … is dat nogal verschieten …  twee maanden geleden was de laatste keer dat ik nog iets gepost heb … Ik bedoel … TWEE maanden??!! Woeps …

Kort samengevat: “Down is up, left is right, and Logic is on a ski vacation with his buddy Reason.”

Met andere woorden:

-        De weersveranderingen hebben mijn lijfje geen goed gedaan. Het is toch altijd weer wennen wanneer we van zomerweer naar herfstweer gaan. De pijnstiller fabrikanten hebben weer goed in hun handen konden wrijven ;-) En wanneer de bladeren vallen, ploppen de ruggenwervels ;-)

-        Ik heb uiteindelijk dan toch een paar krukken in huis gehaald om mij door de “slechte benen” dagen te helpen. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad, want het voelde toch wel aan alsof ik toegaf aan mijn ziekte en koppig als ik ben … dat wou ik helemaal niet!! Maar ik heb me er nu min of meer mee verzoend.

-        Ik heb een paar obsessieve verschijnselen aangekweekt en ben daaraan aan het werken.

-        Ondertussen ook alweer een jaartje ouder geworden J

-        Onze routine was veranderd van vroege en late shifts naar weekend shifts en dat heeft mijn dagelijkse routine serieus in de war gebracht. Erm … Welke routine?? JJJ

-        Een aantal oude bekenden terug gevonden en een paar nieuwe mensen leren kennen via het net.

-        Meer gedaan dan eigenlijk goed voor me was, waardoor de tijd die overschoot volledig naar het rusten en bijslapen ging.

-        Er zijn ook een paar “dramatische” (J) hartaanvalmomenten geweest die ervoor gezorgd hebben dat ik een paar dagen “out” was zoals daar zijn storm en onweer vlak boven ons hoofd met de nodige enge geluiden en electriciteit pannes, de grafische kaart van de computer gecrasht, beslopen geweest door een dikke, vieze, vette spin,  een paar keer gaan rat racen naar promotie artikelen in een supermarkt, …

-        Maar natuurlijk ook hele leuke momenten gehad met bezoekjes van vrienden en hoewel deze er ook voor gezorgd hebben dat ik een paar dagen “out” was, nam ik die met plezier erbij J

Maar eerst even vertellen hoe het nu met me gaat. Wel … Moest het nog niet duidelijk zijn, heb het een beetje druk gehad. OK … Ik geef het toe ;-) drukker dan goed voor me was, waardoor ik nu aan het recupereren ben van een terugval. Het minder goede daaraan is dat ik een serieuze fibro-opstoot en griepachtige toestanden heb (Pah, toch iets dat normaal is J) en terug overgevoelig ben aan licht, geluid en geuren waardoor ik me bij momenten vrij belabberd voel, maar heej … Het goede eraan is dat ik nu alle tijd heb om te prutsen met de laptop en daar hoort op mijn blogje schrijven ook bij J

Op controle bij de huisarts

Twee weken geleden was het algemene controle week. Naar de huisarts geweest voor een drie maandelijkse check up en het nodige papierwerk en ook naar gasthuisberg geweest om te zien hoe het met mijn mentale staat gesteld is.

Vermits de dokter weet dat ik mijn neus laat zien als het echt niet gaat en ik zijn hulp nodig heb, hebben we afgesproken om zo om de drie maanden samen te zitten om te bespreken hoe het met me gaat.

We concludeerden dat het indertijd de tijd van het jaar weer was om terug meer last van ploppende wervels te hebben. Maar hij was onder de indruk dat ik bleef vechten tegen het ziek zijn en werken aan het beter worden. Hij kent andere mensen die blijven zitten en wachten tot het vanzelf wel weer overgaat bij manier van spreken. Wanneer ik hem (een beetje beschaamd en me schuldig voelend) dat ik dan toch een paar krukken in huis gehaald heb om door de “slechte benen” dagen te komen, zei hij dat het dat was wat hij bedoelde. Ik blijf zoeken naar creatieve manieren om toch vooruit te kunnen in het leven en er het beste van te maken. Wij hebben mekaar een paar keer ontmoet in de supermarkt en hij vertelde me dat hij toen kon zien dat het niet altijd even vlotjes ging, maar dat ik het toch maar deed. Ik kon het evengoed gewoon opgegeven hebben, maar dat deed ik dus niet J

Hij had er helemaal geen problemen mee dat ik de krukken in huis gehaald had en vond ze zelfs een goede oplossing om me te behelpen. Voor de eerste keer sinds ik de krukken in huis heb, voelde het aan als iets goeds. Ik moet ze niet bekijken als iets negatiefs, maar gewoon als wat ze zijn: een hulpmiddel voor de minder goede dagen. En het voelde aan als een opluchting J Ik zit er niet zo meer mee dat ik ze effectief heb J

We hebben het ook over mijn obsessieve en fobie- neigingen gehad. Omdat ik zo overgevoelig ben aan van alles en nog wat, heb ik de neiging om daar overdreven op te reageren door veel mijn handen te wassen en mensen te vermijden. Het is niet dat ik mijn huis niet meer uitdurf, maar ik voelde wel zelf aan dat ik niet goed bezig was en iets moest doen om het niet erger te maken. Het “vies zijn” aan allerlei “normale” dingen begon te verergeren waardoor ik om de vijf minuten aan de lavabo stond om mijn handen te wassen.

Eerste stap: mijn anti depressiva verhogen. Ik neem nu 30mg per dag (ipv 20mg voorheen om de pijn onder controle te houden) en daardoor denk ik meer na of het wel echt nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta.

Volgende stap: bespreken tijdens mijn controle met de psychiater in gasthuisberg en dan zien we wel verder.

En dan wou hij zelf voelen aan mijn rug hoe het nu gesteld was met mijn wervels. Daar is hij niet zo goed in … Hij duwt altijd heel hard opmijn wervels en wanneer ik bijna door mijn benen zak van de pijn, vraagt hij of dat pijn doet ;-) Hmm … effe denken JJJ

Daarna mijn mobiliteit testen, je weet wel zo ver als je kan voorover buigen (in mijn geval totdat mijn handen plat op de vloer zijn hehe J), achterover buigen (ging deze keer minder vlotjes omwille van mijn gevoelige wervels) en dan je bovenlichaam naar links en rechts draaien en dan de rest van mijn lijfje uittesten.

Toen ik mijn bovenlichaam in alle richtingen aan het draaien was, zei hij dat ik hem bleef verbazen hoe flexibel ik wel ben ;-) Ik ben zijn flexibelste patiënte !! J Op de een of andere manier klonk dat als een complimentje ;-) Gevolgd door “Alleen jammer dat je tegelijkertijd zoveel pijn hebt hé …” en daaag complimentje omdat hij zo’n medelijden met me had ;-)

We hebben het ook over het griep- en Mexicaanse griepvaccin gehad. Of het nodig was om die te halen of niet … Hij vindt van niet, omdat hij mij niet als een risicopatiënt beschouwd. Hee! Nog een complimentje! Wel zo klonk het toch voor mij ;-) Omdat hij mij nog nooit met griepverschijnselen zien verschijnen heeft in zijn praktijk sinds ik cvs heb, komt het erop neer dat ik tot nu toe de winterkwaaltjes zelf heb kunnen uitzieken, Wat een heel goed teken is ivm mijn immuunsysteem, stapje voor stapje word ik terug sterker. Dit tezamen met het feit dat ik niet zoveel contact heb met andere mensen en daardoor minder kans heb om dingen op te pikken … Neen, ik behoor niet tot de risicogroep. Jipie!! J

Het zou trouwens een beetje gek zijn om mijn immuunsysteem bloot te stellen aan het griepvaccin, want uiteindelijk bevat dat vaccin kleine hoeveelheden van het griepvirus; vond ik zo, dus ik heel blij. Ik moet natuurlijk niet de held gaan uithangen en als ik me niet goed voel wel bij de dokter langsgaan hé, maar eerst mijn lijfje de kans geven om er zelf tegen te vechten. Mijn ventje was ook opgelucht toen hij hoorde dat de dokter het niet nodig vond om gevaccineerd te worden. Hij maakte zich zorgen dat ik er ziek van zou worden. Lief hé J

Naar prof Van Oudenhove voor mijn psyche

Normaal gezien was mijn afspraak een paar maanden geleden, maar omdat ik me toen niet zo goed voelde om te gaan had ik mijn afspraak verzet. En half oktober was dus de nieuwe afspraak. Natuurlijk toen het zover was, zag ik het niet meer zitten om naar Leuven te gaan ;-) Ik voelde me die dag al niet echt piep en de idee alleen al om op de bus te zitten en in het ziekenhuis rond te lopen met al die mensen en hun “vieze dinges” … Bweik … Maar gelukkig heb ik mijn ventje op zo’n momenten waar ik tegen kan zeuren en het lukt hem altijd opnieuw om mij op te peppen en aan te moedigen en ikke dus naar de bushalte J ’t Is te zeggen: Taxi ventje bracht mij naar de bushalte. Hoewel wij zijn overeen gekomen dat het een goede oefening* is voor mij is om met de bus naar het ziekenhuis te gaan als ik ‘goed’ ben, zag ik er echt tegenop.

*De oefening bestaat erin om mezelf te verplichten mensen rondom mij te hebben, omdat ik de neiging heb om zulke situaties te vermijden. En omdat de bustrip naar het ziekenhuis heel makkelijk en veilig is … (taxi ventje zet me af aan de bushalte en de bus stopt aan het ziekenhuis en hetzelfde voor de terugweg).

Soit, afspraak is afspraak en mijn kleine (J) ego wou ook niet toegeven aan mijn ventje dat ik het niet zo zag zitten, omdat het al een heel tijdje geleden was dat ik nog helemaal alleen de wijde wereld in moest … Hoor je de drama?? J

Wanneer we bijna aan de bushalte waren merkte ik dat ik mijn gsm en sigaretten vergeten was en er was geen tijd meer om terug naar huis te gaan om ze te gaan halen L Verdorie, ’t begint hier al goed …

Dus daar stond ik dan … hulpeloos en verloren aan de bushalte naast een jongen met te luide MP3 speler en drie oudere mensen  J Ja … laat het dramatische maar goed tot je doordringen ;-)

Maar het werd interessant toen we een vrouw naar de bakker zagen gaan en vrij snel terug uit de bakkerij zagen komen. HET moment voor de oudjes om een gesprek te hebben JJJ

-        Tja … ‘t is normal dat ze zo vlug terug uit de bakkerij is hè, er is waarschijnlijk geen brood meer.

-        Natuurlijk! Wie gaat er nu naar de bakker in de namiddag! Je moet ’s morgens naar de bakker gaan.

-        Ja … de  jeugd van tegenwoordig hè

-        In mijnen tijd brachten ze het brood nog rond met paard en kar

-        Ha, ik bakte mijn eigen brood!

-        Wel ja, ik ook, maar een bakker is toch wel handig hoor

-        Het is hetzelfde met eten hè

-        Dat zal wel. Iedereen is aan’t klagen dat het leven zo duur is tegenwoordig, maar als ze eens zelf eten zouden koken hè … Ze zouden verschieten hoeveel ze dan zouden besparen!

-        Inderdaad, maar nee hoor … Ze zijn te lui en gaan liever uit eten of kopen zo van die dinges uit de diepvries

-        Amai ni en dan verschieten ze dat ze niet veel geld hebben. Heb je al eens gezien hoeveel dat allemaal kost??

-        ’t Is hetzelfde met werken hè. Ze gaan niet graag meer werken

-        Ja, ik heb altijd veel en hard gewerkt toen ik jong was en zie! Ik ben er niet dood van gegaan hè

-        Dat zijn de moderne tijden hè. Ze doen liever andere dingen dan te gaan werken

-        Ja zoals op vakantie gaan hè?? Weet je wel wat dat allemaal kost?? Als ze ne keer zouden sparen in plaats van dat te verspillen aan vakanties, ze zouden het vele makkelijker hebben

-        Maar we kunnen niet klagen hè. We zijn nog goed en dat is het belangrijkste

En dan kwam de bus J

Ik vond het verschrikkelijk toen ik op de bus stapte en merkte dat al mijn goede plaatsjes al bezet waren … De plaatsen waarbij niemand achter je kan zitten ;-) Ik vind het verschrikkelijk als er iemand achter mij zit op de bus. En dan wil ik zelfs nog niet denken wanneer die persoon begint te hoesten of te niezen. Bweik !!

Maar omdat blijven rechtstaan echt geen optie was, had ik geen andere keuze dan de kraag van mijn jas omhoog te zetten en voor iemand te gaan zitten die er “gezond” en proper uitzag en maar hopen dat die persoon niet zou beginnen hoesten of zo … (ik heb hierboven al verteld dat ik een paar fobieën aangekweekt heb …) De rit verliep gelukkig vlot en zonder problemen en na een tijdje heb ik me zelfs een beetje kunnen ontspannen en me amuseren met het observeren van de anderen op de bus J

Toen ik dan eindelijk in het ziekenhuis was, was het eerste wat ik deed checken of er nog een ouderwetse betaaltelefoon was, zodat ik mijn ventje kon laten weten wanneer ik op de bus naar huis was. (In mijn dorp bijvoorbeeld zijn er geen betaaltelefoons meer.) Tot mijn opluchting waren er nog in het ziekenhuis, het probleem van “die vieze dingen aan te raken” zou ik wel oplossen wanneer het tijd was om ze effectief te gebruiken ;-) En dan kwam het spannende moment om de weg te zoeken naar de dienst van de professor ….

Toen er iemand anders werd opgeroepen om te gaan op mijn uur van afspraak, realiseerde ik me geërgerd dat mijn timing niet zou werken zoals gepland. Mijn plan was om in het ziekenhuis aan te komen, mijn afspraak bij de prof te hebben en terug op de bus naar huis te zitten in twee uur … Juist ;-)

Wanneer het dan eindelijk mijn beurt was, was ik verbaasd dat het Van Oudenhove zelf was die ik te zien kreeg.

Ik bedoel maar: normaal gezien op controle in het ziekenhuis, krijg je een assistent die voor je zorgt, dan jouw geval even gaat bespreken met de prof en je dan komt vertellen wat de prof beslist heeft ;-) Niet dus met Van Oudenhove … Wat vrij ironisch was, was dat hij er zo moe uitzag. (cvs humor J)

Hij gaf me het gevoel dat hij me nog steeds kende (of in ieder geval “mijn geval” J) en we praatten over hoe het nu met me ging en hoe ik de dingen aanpakte. Ik had een verwijsbrief van mijn huisarts mee en nadat hij die gelezen had, hadden we het over mijn obsessieve verschijnselen. Hij vroeg me daar echt over uit en vond ook wel dat ik niet echt een obsessieve stoornis had, maar hij maakte zich wel zorgen dat die obsessieve verschijnselen een deel van mijn energie opslorpten die ik nodig had om te werken aan het beteren van de cvs. Misschien was het geen slecht idee om iemand te zien die gespecialiseerd is in obsessieve symptomen. Het verhogen van de anti depressiva was al een goed idee, als ik geen problemen had met de bijwerkingen. En het feit dat ik al op het punt ben aangekomen dat ik nadenk of het echt wel nodig is om mijn handen te wassen wanneer ik aan de lavabo sta, was zeker ook al positief. Vooral dan het deel waarbij ik ze niet was, omdat ik zelf vastgesteld heb dat het niet nodig is om ze effectief te wassen … Als ik dat kan blijven doen en blijf volhouden, gaat de druk om mijn handen altijd te willen wassen weggaan. Het is eigenlijk ook een soort van cognitieve gedragstherapie zoals de revalidatie die ik gevolgd heb waarbij je aanleert andere gewoontes aan te kweken …

Hij kon me niets nieuws vertellen over wat ik zou kunnen doen aan mijn concentratie en geheugen problemen. De kleine oefeningetjes die mijn ventje en ik doen om mijn hersencelletje te trainen leken hem in ieder geval niet slecht. (Dingen zoals bijvoorbeeld naar het nieuws kijken en zoveel uur later een paar nieuwsitems vertellen aan mijn ventje.) Hij wist me wel te vertellen dat er meer onderzoek gedaan wordt naar wat de oorzaak zou kunnen zijn. Maar dat moet ik zelf terug eerst opzoeken, want ben dat al vergeten ;-)

Soit, hij heeft me de naam gegeven van iemand die ik zou kunnen zien ivm met mijn obsessieve verschijnselen en tegelijkertijd heeft hij me ook de titel gegeven van zijn laatste nieuwe boek dat juist uitgekomen was ;-)

Toen ik vroeg of er nog iets anders was dat ik kon doen om beter te worden kreeg ik “Tja mevrouw, u kent de regels die u moet volgen …” en hij herhaalde het accepteren van en leven met, de geleidelijk opbouwen en de zelf aanvoelen waar de grens ligt, zodat je die niet overschrijdt regeltjes … Dus nog steeds niets nieuws onder de zon …

En dan sprintte ik (voor zover je dat sprinten kan noemen J) naar de inkomhal van het ziekenhuis om te zien wat uur het was en verdorie … net mijn bus terug naar huis gemist. Nu moest ik dus een uur wachten op de volgende … (het nadeel als je op de boerenbuiten woont J) Ik belde naar mijn ventje om hem dat te vertellen en kon het natuurlijk niet laten om mijn teleurstelling te verbergen ;-) Mijn ventje pepte me opnieuw op en maakte me zelfs aan het lachen en troostte me, dus ik voelde me al wat beter nadat ik opgehangen had.

Mijn eerste stop na mijn telefoontje was het toilet, want het aanraken en vasthouden van de betaaltelefoon … je weet maar nooit wie die telefoon voor mij aangeraakt heeft ;-) En dan gaan pitstoppen, want petieterige blaas en dan terug handjes wassen .. (J)

En dan ging ik naar het winkeltje van het ziekenhuis om sigaretten en drama, drama !! Er worden daar geen sigaretten meer verkocht !! Bibi terug naar buiten gegaan en ik zag een jong koppel staan die ja hoor aan het roken waren. Mijn stoute schoenen aangetrokken en hun gaan vragen of ik een sigaret kon overkopen.  Zij waren heel vriendelijk en gaven me direct een sigaret, maar wouden niet dat ik ervoor betaalde. (Wat ik wel vriendelijk vond, want uiteindelijk kost dat toch wel geld) en we raakten aan de praat.

Toen mijn sigaret op was, ging ik binnen iets te drinken halen en zei hun dat ik direct terug ging zijn. Ik kon zien dat ze blij en opgelucht waren dat ik mijn woord gehouden had toen ik terug naar buiten kwam. Echt schattig om zien J Ik kreeg nog een sigaret omdat ik voor hun ook drinken meegebracht had en wanneer de jonge vrouw naar het toilet ging, vertelde haar man me dat ze in het ziekenhuis waren voor chemo voor zijn vrouw. En dat zij er zelf weinig over praatten omdat het een gevoelig onderwerp was voor zijn vrouw, het maakte haar boos. En dat het bij momenten toch wel zwaar was voor hem om er niet over te kunnen praten, waardoor hij problemen aan zijn maag had. Ik liet de man zijn verhaal vertellen, wetende dat het hem goed zou doen om de dingen gewoon eens te kunnen zeggen. Wanneer de vrouw terug kwam, vertelde hij haar onmiddellijk dat hij “het” verteld had aan mij. Maar omdat ik gewoon bleef doen en niet een of andere “ocharme toch” act deed, vond ze het OK en ze vertelden er allebei meer over. Je kon echt wel zien dat ze het beiden nodig hadden om eens te kunnen praten.

Het was tegelijkertijd raar en super dat het zo klikte met uiteindelijk compleet vreemde mensen. Ha, zie waar een sigaret goed voor kan zijn hé :p

We hebben daar toch wel een hele tijd gestaan en toen het tijd was om mijn bus te halen, namen we afscheid van elkaar en wensten we elkaar het beste toe. Toen ik even later op de bus naar huis zat, voelde ik me goed vanbinnen.

Toen de bus aan het station stopte, stapte een vriendin van me op die ik al een hele tijd niet meer gezien had. En ik moest toch wel twee keer kijken, want amai, ik herkende haar bijna niet, ze had een serieuze make-over gehad. Ik was echt aangenaam verrast hoe goed ze er wel uitzag. Ze zag er zeker tien jaar jonger uit. Omdat het al een hele tijd geleden was dat we elkaar nog gezien hadden, was er veel bij te praten en voor we het goed en wel doorhadden waren we terug in ons dorp.

Yep, mijn tripje naar het ziekenhuis waar ik zo hard tegenop had gezien, was uiteindelijk toch een mooie namiddag geworden J Maar oh zo vermoeiend J Maar toen ik mijn ventje met grote glimlach zag aankomen om mij terug op te pikken, was ik echt blij. We zijn het niet meer gewoon om zolang zonder elkaar te zijn …

Alweer een jaar vol “uitdagingen” voorbij … Joepie, een nieuw jaar, een nieuw begin en dus ook een nieuw begin voor mijn blog! Omdat ik de voorbije maanden zo wat van de ene terugval naar de andere strompelde, heb ik de betere momenten gespendeerd aan andere dingen ipv hier te vertellen over mijn leventje.

Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om de dingen neer te schrijven … De (naar mijn gevoel) kleine kostbare momenten die ik had tussen de “minder goede” perioden wou ik eventjes doorbrengen in de illusie dat het allemaal toch niet zo erg was en dat als ik gewoon wat meer moeite deed, het allemaal wel goed zou komen.

“in de illusie dat” omdat het me nu wel duidelijk geworden is dat ik mezelf blaasjes aan het wijsmaken was. Yep, het was weer de periode van het jaar waarbij ik aan alles twijfelde en alles probeerde te ontkennen … Je kent dat wel: Ben ik wel echt ziek? Beeld ik het me allemaal in? Is het niet eerder dat ik gewoon geen zin heb om dit of dat te doen ipv niet kunnen? Ben ik wel echt moe? Heb ik wel echt pijn? En zo verder en zo voort ;-)

Dus hier ben ik met een nieuw plan! Ha ja … Een nieuw jaar, een nieuw plan hé  Ipv alles in vraag te stellen, alles te ontkennen en aan alles te twijfelen, is het tijd om de dingen weer onder ogen te zien. En niets beters dan de dingen neer te schrijven en mijn hart eens te luchten en dingen toe te geven vooral aan mezelf …

Routine? Huh??

Door allerlei dingen (en zeker in de maand december) is mijn routine gewoon een ramp geworden als in bestaat niet meer. Afspraken met dokter en kine uitstellen en nog maar uitstellen en uiteindelijk gewoon afbellen met de belofte later een nieuwe afspraak te maken, medicijnen niet meer op tijd ingenomen en zelfs regelmatig vergeten in te nemen, voor mij ongezond eten, niet meer dagelijks mijn oefeningen gedaan, slaapritme volledig in de war, en ga zo maar verder.

Hoe komt het? Tja … Voor december ben ik zo een beetje ongemerkt de verkeerde richting opgegaan, maar door allerlei stressy toestanden in de maand december zo een beetje van de regen in de drup verzeild L De feestdagen met alles wat daarbij komt kijken, allerlei familiale toestanden die me extra stress gegeven hebben, woordenwisselingen die de adrenaline door mijn lijfje hebben doen razen, wandelingen door het gladde sneeuwlandschap die me uitgeput hebben en (nog) meer pijntjes bezorgd hebben en dan hebben we ook nog een verwaarloosd vondeling-katje in huis genomen die aan het bevriezen was in de kou. Kan je toch niet gewoon buiten laten hé?! Kortom zowel goede als slechte dingen die mijn vrij routineus leventje in de war gebracht hebben en dat kwam dus niet goed  Met als gevolg dat ik doodop was, extra veel pijn had, gefrustreerd en “gehumeurd” (om het mooi uit te drukken) was. En hoe meer pijntjes ik had, hoe minder ik deed, kon doen … (Behalve de ochtendwandelingen met de woef, ik moet al echt half dood zijn vooraleer ik daarmee stop) Hoe minder ik deed, hoe meer pijntjes en de bijkomende frustraties … Hmm … En om de dingen dan compleet te maken kwamen de dipjes waarbij ik verdronk in zelfmedelijden erbij … Ik heb het al eerder gezegd hé: als ik iets doe, doe ik het goed

Neen, het gaat niet zo goed

De eerste vraag wanneer je iemand na een tijdje terug ziet is “Hoe gaat het? Goed? Je ziet er in ieder geval goed uit.” Hmm … Ga je gewoon mee en zeg je “goed” of zeg je hoe het echt is (“niet zo goed” dus J) met die ongemakkelijke stilte als gevolg, want de meeste mensen weten niet hoe daarop te reageren. Of je krijgt een “Hoe? Ben je nu nog altijd ziek? Ik dacht dat je ondertussen wel genezen zou zijn!” en daar weet ik dan weer niets op te zeggen …

Omdat ik alleen maar onder de mensen kom op de betere momenten, samen met “Alles gaat goed!” in mijn hoofd, was het antwoord dus natuurlijk goed. Maar nope, zo werkt het dus niet … Ik ga ermee om, lach op sommige momenten en huil bij andere en kom er weer bovenop, maar ik ben nog altijd ziek.

Neen, sorry, ik kan je nu niet helpen

En neen, het ligt niet aan jou … Ik zou mijn eigen leven terug geregeld moeten krijgen. Ik zou moeten focussen op mezelf en zorgen dat mijn batterijtje opgeladen raakt en blijft, dan kan ik er terug voor jou zijn. Zou ik dus moeten zeggen wanneer iemand vraagt om dit of dat te doen of om te helpen bij dit of dat probleem of wat dan ook.

Wat heel moeilijk is voor iemand die er altijd voor anderen wil zijn en anderen wil helpen en anderen niet wil teleurstellen. Maar ik heb (terug) ingezien dat ik er alleen maar kan zijn voor anderen, als ik goed voor mezelf zorg.

Drama-queen

Heel raar: wanneer ik niet goed ben, zijn het de kleine pietluttige dingen die me “breken” of euforisch maken … Ik kan bijvoorbeeld nergens meer de kruidenthee vinden die ik zo graag drink. Een DRAMA hé!! Gelukkig dank zij de moderne tijden kan ik ze wel online bestellen, maar de eerste momenten dat het tot me doordrong dat ik ze hier in de buurt niet meer kon kopen … Hola !!

Een ander voorbeeld: Wij kopen melk in’t groot. Ipv een brik per keer, kopen wij ze dus per karton. De week van oudjaar had ik een nieuw karton melk gekocht, omdat we bijna geen brikken meer hadden en een 2 weken geleden pas een brik van dat nieuwe karton gebruikt. En er is een “touche” aan die melk … Een ander brik geopend om te testen en daar is ook iets mis mee … Ik heb blijven zeuren en me druk maken omdat we dat karton melk terug moeten brengen naar de supermarkt. Niet om om te ruilen (Ik wil geen melk meer van deze supermarkt en heb trouwens mijn kasticket niet meer), neen: “ Die paar euro’s kunnen me niets schelen, maar ik ga al die brikken niet leeggieten en de verpakking sorteren! Dat moeten zij maar doen!”.

Onnozele dingen … ik weet het

Maar zoals eerder gezegd: nieuw jaar, nieuw plan

Het drong uiteindelijk tot me door dat ik ofwel verder sukkel en blijf sukkelen, ofwel me herpakken en terugraken naar waar ik was voor al dat gesukkel. Tijd dus om al mijn schema’s en plannetjes terug boven te halen om al de dingen terug beter onder controle te krijgen ipv van de ene terugval naar de andere te strompelen met de bijhorende dipjes.

Hoe impulsief ik bij momenten ook moge wezen, routine is het enige wat het leven “met” makkelijker maakt. Dus zijn de schema’s er weer met hoe mijn dagen er zouden moeten uitzien, wat en hoeveel ik wel of niet kan doen op een dag, hoeveel ik zou moeten slapen, wat ik zou moeten eten, etc. Kortom mijn hele doen en laten wordt stapje voor stapje terug gepland. Klinkt vrij raar en niet plezierig voor de gezonde mensen onder ons, maar voor mij met al mijn ongemakken (J) is routine het enige wat me terug beter doet worden voor een langere tijd en kan ik beter omgaan met de terugvallen.

Hehe … Ik voel me opgelucht … Alsof er een grote druk van mijn schouders afgevallen is … Diep van binnen wist ik het allemaal wel al, maar nu ik het zo voor mij zie staan … Ik had gezegd dat de dingen neerschrijven me ging helpen hé ;-) ’t Is dan ook niet de eerste keer dat ik zo teruggevallen ben en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn J Zoals een vriendin me zei: “De dingen kunnen beter worden. We kunnen ze misschien niet perfect maken of hoe ze voorheen waren, maar ze kunnen beter worden!” Edus … stapje voor stapje …

Alles ziet er dan zo mooi uit bedekt met dat donzig, wit tapijt van sneeuw. En als de zon schijnt, ziet er alles er nog  mooier uit! Ik wist niet dat ik sneeuw zo graag zag. Ik hou van de gedempte stilte wanneer het gesneeuwd heeft, alsof alle geluiden van onder een dik deken moeten doorkomen. Ik hou ervan om de eerste te zijn die voetstappen maakt in de sneeuw. Ik hou van het gevoel van te wandelen door verse sneeuw, niet wetende hoe diep je eigenlijk moet gaan vooraleer je vaste grond voelt onder je voeten. Ik hou ervan om te spelen met de woef in de sneeuw en sneeuwballen weg te gooien die ze dan probeert te vangen. En voor heel eventjes hou ik ervan om rond te rennen en te strompelen in de sneeuw en eens heel hard te lachen met mezelf  Haaa … Ik hou van sneeuw J

Waar ik niet zo van hou is de koude die de sneeuw met zich meebrengt. Op het moment zelf wanneer ik aan het genieten ben merk ik er meestal niets van (hetzelfde wanneer ik bijvoorbeeld een warm bad neem, ik kan meestal niet voelen of het water toch een ietsje te warm is), maar nadien wanneer het doorgedrongen is tot mijn lijfje … Amai! Pijn dat dat doet! En ik ben nochtans op zijn eskimo’s ingepakt hoor

En waar ik ook niet van hou is wanneer de sneeuw smelt. Wel ’t is te zeggen, in het begin vind ik het super om er zo splish splash in rond te stappen met mijn rubber laarsjes aan, maar later wanneer het terug aanvriest … Neen, niets voor mij. De ondergrond is dan veel te hard voor mijn gewrichten en dus nog meer pijn en natuurlijk veel te glad. De dagen dat het hier zo glad was, waren de wandelingen uitputtend. Constant uitkijken waar je je voeten neerzet en volop concentreren om toch maar niet uit te glijden en de grond persoonlijk te ontmoeten ...

Maar ik hou van sneeuw !!

1.      In november 2009 heb ik de vijfde verjaardag gevierd van het ziek thuis zijn, heb wel de toeters en bellen maar achterwege gelaten …

2.     Eind 2005 heb ik het officiële label CVS en fibro gekregen.

3.     Maar als ik nu terugkijk is het wel duidelijk dat ik al eerder symptomen had. In mijn apenjaren had ik al regelmatig last van onverklaarbare pijntjes en mijn ouders noemden me een stijve plank en soms zelfs gewoon lui (wat toch hard aankwam).

4.     De grootste aanpassing die ik heb moeten doen: is het plannen en beheren van mijn tijd en energie. Constant in ’t oog houden hoeveel pif ik heb en wat ik ermee kan doen vandaag. En allerlei trucjes uitdokteren om eenvoudige dingen toch gedaan te krijgen.

5.     De meeste mensen gaan ervan uit: dat het goed met me gaat omdat ik “er toch goed uitzie” als in “niet ziek”. Maar wanneer ik foto’s van mezelf terugzie van toen ik echt op mijn best was, vind ik mezelf er nu allesbehalve goed uitzien …

6.     Wat me het hardste raakt is: wanneer sommigen me niet geloven of met onbegrip reageren als ik moet toegeven dat ik dit of dat toch niet kan doen. Het is al confronterend en teleurstellend genoeg als je dat aan jezelf moet toegeven terwijl je er zo naar uitkeek …

7.     Het moeilijkste aan de ochtenden zijn: het wakker worden en me voelen alsof ik aangereden ben door een truck, mijn lijfje “wakker” proberen te maken zodat ik kan bewegen en opstaan en (alsof ik dronken ben) strompelen naar de badkamer. Daarna gaat het meestal beter …

8.     Een gadget waar ik niet zonder kan: zijn vochtige doekjes om mijn handen te wassen of me op te frissen en mijn gsm (in geval van …).

9.     Mijn lievelingsdingen zijn: de kussens die ik heb om mijn lijfje te ondersteunen bij het zitten en liggen, mijn knuffeldeken die ik door het huis met me meesleep en handschoenen die ik winter en zomer mee heb (als ik ze niet vergeet) voor het geval dat .

10.  Het moeilijkste aan de nachten zijn: te kunnen doorslapen. Word ik niet wakker van de pijntjes en moet ik andere houdingen uitproberen, dan moet ik wel naar de kleine kamer of lig ik gewoon wakker te liggen.

11.   Elke dag neem ik: 6 pillen en vitaminen zonder de pijnstillers erbij geteld te hebben (en daar wil ik zelfs niet aan beginnen …)

12.  Wat betreft alternatieve geneeswijzen: Sommige dingen zouden kunnen helpen (en sommige dingen helpen me in het verlichten van de ongemakken), maar het wondermiddel om te genezen ben ik nog steeds niet tegengekomen …

13.  Als ik moest kiezen tussen een zichtbare of onzichtbare ziekte: kies ik toch wel voor de onzichtbare … Ik geef het toe, ondanks alles ben ik toch ook nog altijd een beetje ijdel

14.   Wat betreft werken: Ik blijf nog altijd hopen dat er een dag komt dat ik terug uit werken zal kunnen gaan, maar ik besef dat ik nog een lange weg te gaan heb. (Ik ben nog altijd fysiek te zwak en mijn hersencelletje is nog steeds aan het rondzweven.)

15.   Mensen zouden verbaasd zijn als ze wisten: dat ik bijna altijd met pijntjes rondloop en veel rust en slaap nodig heb waardoor ik verbazingwekkend weinig kan doen.

16.  Wat me het meeste moeite gekost heeft om te aanvaarden is: dat ik niet meer kan doen wat ik wil wanneer ik wil. En bij momenten heb ik er nog altijd moeite mee om dat te aanvaarden.

17.  Wat ik gedacht had dat ik nooit meer zou kunnen doen, maar toch heb kunnen doen is: voor een paar minuutjes rondrennen en onnozel doen al spelend in de sneeuw.

18.   Wat ik zeker mis sinds ik ziek ben is: een avondje uitgaan met vrienden en me eens goed laten gaan (“Sex, Drugs & Rock’n Roll” J)

19.   Wat heel moeilijk op te geven was, was: mijn zelfstandigheid en mijn vrijheid. Ik heb hulp nodig om sommige simpele dingen te doen (haar wassen bijv.). En vrijheid heeft opnieuw te maken met iets kunnen doen wanneer en hoe je maar wil.

20.  Een nieuwe hobby die ik heb sinds het ziek zijn is: foto’s nemen, schrijven en knutselen.

21.  Het moeilijkste aan leven met mij is: dat ik bijna nooit  “Het gaat niet” kan zeggen en het moeilijk heb om hulp te vragen. Wat voor anderen best wel frustrerend kan/zal zijn …

22.  Als ik een dag kon hebben waarbij ik volledig gezond en normaal zou zijn, dan zou ik: dus een avondje uitgaan en me eens goed laten gaan J

23.  Het ziek zijn heeft me geleerd om: geduld te oefenen. Geduld hebben, lukt nog niet altijd, maar beseffen dat geduldig zijn soms moet … en blij te zijn met de dingen die ik nog wel kan.

24. Ik vind het super wanneer mensen: me verrassen doordat ze iets spontaans voor me doen waarmee ze me laten weten “Ik weet dat je het niet altijd makkelijk hebt, maar ik ben er voor je.”.

25.  Mijn motto is: Het glas is halfvol, niet half leeg.

26.  Als iemand anders dezelfde ziekte heeft als ik, zou ik willen zeggen dat: Hoe moeilijk het ook is, blijven bewegen moet je doen!

27.  Wat me verrast heeft aan het leven “met” is: de nieuwe wereld van de kleine dingen des levens die voor me opengegaan is.

28.  Het liefste wat iemand voor me gedaan heeft toen ik me niet goed voelde was: me aan het lachen brengen door iets grappigs te vertellen of iets grappigs te geven.

29. Wil je een geheim weten? Ik vind dit verdomd moeilijk om in te vullen … te veel om toe te geven dat ik eigenlijk niet wou toegeven.

30.  Dat je dit leest maakt me: dankbaar. Ik vind het lief dat je de moeite neemt om dit te lezen! Juist omdat het zo moeilijk voor me was …

Superwoman was vanmorgen met de fiets naar de apotheek gegaan om antibiotica voor poes junior te halen (ook een onderdeel van mijn superplan: minstens een keer per week met de fiets een korte afstand afleggen). Het was al een hele tijd geleden dat ik nog gefietst had, dus toen ik bij de apotheek aankwam verging ik van de pijn en was ik letterlijk buiten adem. En dan zegt de apothekeres dat ze dit medicijn moet bestellen en ze het tegen half twaalf wel zou hebben. De tranen sprongen in mijn ogen en teleurgesteld fietste ik terug naar huis. Ja … ik reageer nog altijd een beetje dramatisch op bepaalde dingen. Maar het ritje naar de apotheek was zo zwaar en pijnlijk en toen ik dan te horen kreeg dat ik eigenlijk voor niets afgezien had …

En ja … Ik had even goed met taxi ventje of taxi buurvrouw naar de apotheek kunnen gaan, maar omdat ik dus terug minstens een keer per week ergens met de fiets naartoe wil als onderdeel van mijn werken aan het beteren …

Nadien thuis was ik met poes senior aan’t spelen ter ontspanning en om mijn gedachten te verzetten. Nu ja, spelen … Soms vraag ik me echt af wanneer wij spelen of zij mij aan het entertainen is, of ik haar ;-) Op een gegeven moment tijdens “ons spel” was ik haar tussen de zetels aan’t zoeken, terwijl zij al onder de salontafel gekropen was ... Ik dacht mij er nog mooi uit te redden door te doen alsof dit onderdeel van ons spel was, ware het niet dat mijn ventje alles gezien had en aan het lachen was. Met een klein blutsje in mijn ego vraag ik gespeeld verontwaardigd: “Waarom moet gij nu juist altijd zien wanneer ik blobber?” Het duurde even voor ik besefte wat ik nu juist gezegd had, maar het feit dat mijn ventje plat lag van het lachen heeft veel geholpen en ik heb zo hard gelachen dat ik krampen in mijn wangen kreeg J

Yep, zelfs wanneer ik me super belabberd voel, kan eens goed lachen me goed doen. Je “vergeet” op zo’n moment voor even dat je vergaat van de pijn en bekaf bent en het voelt gewoon goed om de dingen eens van je af te lachen. Voor mij is het zelfs vergelijkbaar met eens goed uit te huilen …

Ja, ik blijf erbij … lachen helpt. Het voelt goed, het doet goed om eens goed te lachen en vooral wanneer je je niet goed voelt. Kijk, als zieke heb je een aantal trucjes die je helpen om de dag door te komen zo goed als je kan, zelfs wanneer je vergaat van de pijn of bekaf bent of wat dan ook. Het is eigenlijk heel simpel: “Verdrink ik in zelfmedelijden en kruip ik weg of probeer ik er het beste van te maken?” En vermits je niet dood gaat van te lachen …

Een paar dagen terug heb ik de “dertig dingen die je misschien nog niet weet over mij” lijst ingevuld en ik bedenk me nu juist dat een ander ding wat ik geleerd heb met het ziek zijn is lachen. Ja! Gewoon eens goed lachen! Niet dat ik dat vroeger niet deed, allez denk ik toch niet ;-) Maar op een of andere manier voel ik me nu toch wel meer ontspannen, minder serieus, minder controlefreak, ik kan me makkelijker “laten gaan” bij manier van spreken in vergelijking met voor ik ziek geworden ben.

ps: het verhaal van poes junior komt nog

Zoals hier op de blog al eens eerder verteld: ieder nadeel heeft zijn voordeel en ieder voordeel zijn nadeel.....En zo heeft het ziek zijn ook z’n voordelen.

A. Interessant in tijden van crisis:

-         Ik kost niet veel in onderhoud: geen alcohol, geen desserts en ik heb eigenlijk genoeg aan het kinderschotel-formaat.

-         Ik verslijt ook meer comfortabele pantoffels dan schoenen en al mijn warme, comfortabele pyjama’s kunnen doorgaan voor ‘vrije tijd outfits’, dat scheelt ook een pak.

-         Overgevoeligheid is energiebesparend: “Kan de verwarming lager, want ik heb het te warm.” of “Kan het licht uit, want ik krijg er hoofdpijn van.” en ik heb het liefst stilte om me heen.

-         Ik heb goedkope bezigheden: Dank zij mijn super geheugen kan ik boekjes en films opnieuw en opnieuw lezen en zien en elke keer opnieuw verrast zijn door de clue. Of nog beter: Ik ben echt gefascineerd door de vogels en eekhoorns in de tuin. Ik kan er uren naar kijken.

B. Gewoon praktisch en makkelijk:

-         Ik hoef mijn bed niet meer op te maken, omdat de kans zeer groot is dat ik er vlug terug in lig.

-         Hoewel ik soms op avontuur naar de supermarkt of dokters ga, ben ik meestal thuis. Je kan me dus altijd makkelijk vinden.

-         Mezelf mooi maken betekent voor mij mijn haar eens goed door te (laten) borstelen. (En wat ben ik blij dat ik indertijd permanente ooglijntjes heb laten zetten J)

-         Ik ben vroegrijp: Alle symptomen waar mensen op leeftijd net beginnen last van te krijgen, heb ik al … Praktisch voor wanneer ik op leeftijd zal zijn.

-         Dingen die ik het meest doe, hebben allemaal iets te maken met rusten of slapen.

-         Bijna alles kan ik al zittend doen (tanden poetsen, stofzuigen, …)

-         Afspraken zijn er alleen in de voormiddag, omdat ik dan op mijn best ben en in de namiddag slaap. Heel makkelijk te onthouden voor iedereen, Bibi = voormiddag.

-         Wij hebben een eettafel met allerlei dingen op die ik niet mag vergeten, ik vind alles dus makkelijke terug.

-         Wij kamperen beneden, omdat trappen te zwaar zijn om verschillende keren per dag te doen, dat scheelt in onderhoud.

C. Sociaal

-         Ik heb vele nieuwe vrienden gemaakt (de dokter, kine, acupuncturist en apothekeres)

-         Iedereen is de intelligentste als ik erbij ben: ik ben regelmatig vergeetachtig, vergeet woorden of verwar ze, “doddel” en denk traag.

-         Ik ben een krak in het entertainen van andere mensen door mijn “blobbers” (bloopers dus J), omdat ik meer dingen per ongeluk dan bewust doe.

-         Ik kan mensen voor de gek houden … Hé, ik kan ziek zijn zonder er ziek uit te zien !! Vooral wanneer mensen mij zien in de voormiddag wanneer ik op “mijn best” ben.

-         Wij kunnen feestjes houden zonder dat de buren er iets van merken.

D. Nieuwe beroepen

-         Ontdekkingsreiziger: Ik ga naar een kamer, kijk rond omdat ik vergeten ben waarom ik daar wou zijn en ontdek nieuwe dingen.

-         Criticus: Het gaat je opvallen dat er verschil zit in reclames op TV en dat er soms nieuwe zijn die je dan gaat bekritiseren (“Have a happy period!” HELP!!)

-         Moderne Danseres: De ene moment ga ik gewoon en het andere moment krijgt mijn lijfje te kriebels en verlies ik mijn evenwicht en begin ik te wankelen, struikelen en strompelen.

-         Trendsetter en modebewust: Doordat mijn handen niet altijd even “vast” zijn, heb ik moderne kledij met allerlei gekleurde vlekjes. En mijn krukken zijn in het blauw zodat die bij mijn kledij passen.

D. Uitdagingen en spanning

-         Ik kom bijna nooit met een gewoon ditje of datje bij de dokter waardoor alles (behandeling, medicatie) goed op voorhand moet afgewogen en bestudeerd worden.

-          De grootste gebeurtenis deze week was dat de postbode een pakketje gebracht heeft.

-         Gaan we naar boven of gaan we vrijen, want allebei is wat moeilijk.

J

Het is nu twee uur ’s nachts en ik ben klaar wakker ... Mijn ventje is tegen zijn gewoonte in al in dromenland (Nu ja … ik denk dat hij eerder in snurkenland is J). De woef ligt ook te slapen, maar “gelukkig” zijn de poezen er om me gezelschap te houden. ’t Is te zeggen: ze zijn ook klaar wakker en jagen op allerlei ingebeelde monsters ;-)

Allerlei pijntjes houden me wakker. Ik vind weer geen goede houding om pijnvrij te liggen ... Ik heb al een paar keer met mijn kussens geworsteld in een poging om ze goed te krijgen zodat de druk van mijn gewrichten weggenomen wordt, maar was er niet echt succesvol in … Dus hier ben ik dan. Mag ik jullie voorstellen: onze nieuwe huisgenoot.

Tijdens de ochtendwandeling met Miss Marple en onze honden, kwamen we een wandelkennis tegen die haar hond ook aan het uitlaten was. Ze vertelde ons dat er een katje in een boom zat en vroeg ons of wij dat katje konden helpen, omdat zij dringend weg moest.

Toen wij een klein pelsen bolletje hoog in de boom zagen zitten, was het vlug beslist dat we dat beestje moesten helpen. Het was de eerste week van januari en ik weet niet of jij je het nog herinnert, maar er lag toen een pak sneeuw en het was barkoud. Helemaal geen weer om zo’n klein katje in achter te laten …

Dus, wij op reddingsactie ;-) Met de hulp van een vriendelijke overbuurvrouw in die straat (ze heeft ons geholpen met ons een lange ladder te lenen) is mijn ventje naar omhoog geklommen en kon hij het hummeltje zo uit de boom plukken. Toen ik het van dichtbij zag brak mijn hart: Vel over been, vuil, ontstoken oogjes, hevig bibberend, maar tegelijkertijd heel aanhankelijk en lief.

Wij zo vlug als we konden ermee naar huis gegaan en eens thuis een warm plaatsje voor het katje in de grote hondenbench gemaakt. Het katje wat proper gemaakt en hem dan in de bench gezet zodat hij (jep, ondertussen ook gekeken wat het was J) iets kleins kon eten en drinken en wat bekomen en opwarmen.

Een uurtje later hebben we het naar de dierenarts gebracht om te laten nakijken. Vooral omdat het vrij regelmatig niesde en wij hebben natuurlijk nog 2 andere beestjes rondlopen hé. Op het eerste zicht was alles er OK mee (Je gaat een sukkeltje dat juist uit een boom komt niet helemaal binnenste buiten draaien, hij had het al moeilijk genoeg zo), maar natuurlijk zwaar verwaarloosd …  L Aan zijn tandjes te zien zou hij eerder naar 8 maanden oud gaan i.p.v. de 6 maanden dat we allemaal in gedachten hadden.

De eerste dagen dat we hem in huis hadden waren best wel zwaar, omdat we hem om de 2 uur een klein beetje eten gaven (om terug te wennen aan eten) en omdat hij zo zwak was dat hij niet naar de kattenbak/toilet kon. Hij liet het gewoon maar lopen waar hij lag, het sukkeltje ... En dan was het elke keer opnieuw hem wassen en afdrogen  en de handdoeken en dekentjes in de bench vervangen.

Maar na een paar dagen stond hij al wat steviger op zijn pootjes en toen hij voor de eerste keer naar de kattenbak/toilet ging waren wij allebei zo blij en zo trots als ouders kunnen zijn als hun spruit iets voor de eerste keer doet J

We lieten hem vanaf dan ook regelmatig wandelingetjes in huis maken, zodat hij zijn spieren kon aansterken en zijn nieuwe thuis verkennen.

Interactie met onze meisjes ging in het begin met ups & downs (vooral tussen de katten dan, ons meisje is vrij associaal naar andere katten toe en heeft junior een paar keer een pak rammel gegeven waar hij sterretjes van zag), maar na een paar weken had iedereen zijn plaatsje gevonden en was de rust weergekeerd.

Dat ging goed voor ongeveer een week J En dan begon junior euhm … last te krijgen van zijn hormonen en begon hij overal in huis te plassen en constant achter ons meisje aan te zitten …Tijd dus om terug naar de dierenarts te gaan om “zijn rijbewijs af te pakken”, maar omdat hij nog aan de antibiotica zat (ontsteking luchtwegen, waardoor hij piepend ademde en bij momenten naar adem hapte) was het beter om te wachten tot hij beter was. En geloof me maar, we hebben de dagen zitten aftellen! J

Hoe graag ik hem ook zag, het was verschrikkelijk … We konden hem geen seconde alleen meer laten en hij was gewoon niet meer te vertrouwen: een plasje hier, een plasje daar … Machines met handdoeken en dekentjes heb ik gewassen in die weken! En dan ons meisje geen seconde gerust kunnen laten hé … Bij momenten waren de confrontaties heel lelijk.

Maar aan de andere kant had ik ook zo’n medelijden met hem, omdat het de hormonen waren die hem die verkeerde dingen deden doen …

Afgelopen dinsdag was het dan zo ver: “snip-snip-day” ;-) Onmiddellijk vergeet je dan al de drukte, stress en ongemakken van de voorbije weken en zit je gespannen te uren af te tellen tot je je kleine jongen terug mag gaan halen.

En alles gaat goed J Geen plasvoorvallen meer, geen lelijke confrontaties meer met ons meisje, gewoon super! Terwijl hij toch in slaap was voor de operatie, hebben we hem ook laten chippen. Hij is nu officieel onze jongen! En geloof me, ik was heel blij dat we dat laten doen hebben toen hij in slaap was, want ik heb de chip gezien … Brrr … Ik moet er niet aan denken dat DAT in zijn lijfje geplaatst wordt  … 

Ons meisje moest de eerste dagen wel wennen aan de speelse kitten en heeft hem een paar keer op zijn plaats gezet, maar nu is het terug rustig. En ondertussen mag hij ook de wijde wereld verkennen (lees: de tuin J) en heeft hij kennis gemaakt met de buurkat. Die heeft hem zo hardhandig aangepakt dat hij niet meer alleen buiten durft te gaan in de morgen. Sinds vrijdag bestaat mijn routine er dus in om eerst junior uit te laten in de tuin en bij hem in de buurt te blijven (dan blijft de buurkat weg J) en daarna ga ik de woef uitlaten tijdens de ochtendwandeling ;-) Wat we allemaal doen voor de beestjes hé J

En oh ja … Zijn miauwtjes lijken op een kalkoen met verkoudheid. Eerst dachten we dat dat kwam, omdat hij de niesziekte had. Maar we zijn nu alweer een poosje verder en hij blijft zo van die rare geluidjes maken. Een “echte” miauw hebben we nog maar een keertje gehoord en toen was het een mini-mini miauw.

We zijn dus terug met zn vijven! J

Ondanks het feit dat ik heel graag sneeuw heb, ben ik toch wel blij dat we richting lente lijken te gaan. De kou hé …

Het lijkt alsof de koude tot in mijn beenderen is gedrongen en ik geraak maar niet opgewarmd. Door de koude in mijn lijfje krijg ik nog meer pijn en de laatste tijd is de pijn zo sterk dat het verlammend werkt. Er zijn dagen dat ik niet op mijn benen kan staan, omdat de pijn de kracht in mijn benen lijkt weg te nemen. Weet je hoe het voelt als je met je teen tegen het bed botst? Een hevige pijn die je in elkaar doet krimpen, waarbij je even van de wereld bent en niet op je voet kan steunen? Daar kan je mijn pijn mee vergelijken. Alleen gaat het bij mij niet over na een paar tellen. Die hevige pijn blijft … Zonder echte aanleiding kan die pijn er ineens zijn en ze kan zo plotseling als ze gekomen is ook weer verdwijnen.

De laatste weken heb ik op die manier veel last van mijn benen. Er zijn dagen dat er niets aan de hand is en op andere dagen kan ik amper stappen en hobbel ik rond met de hulp van mijn krukken. Pijnstillers werken niet echt. Wanneer je fibro-pijntjes hebt, is het niet zo dat je eventjes een pijnstiller neemt en poef! de pijn is weg … Ze kunnen een beetje verzachten, maar de pijn echt wegnemen? Jammer genoeg niet … Als het echt niet meer houdbaar is, neem ik een sterke pijnstiller waar ik suf en slaperig van word en “van de wereld ben”.

Wat ik meestal doe is proberen een houding te vinden waardoor de pijn minder lijkt te zijn. Lees: draaglijker. Voor mij betekent dat een torentje bouwen met kussens waar ik mijn benen op kan leggen op zo’n manier dat ik alle spieren in mijn been kan laten ontspannen. Beginnen bij de poep tot aan mijn voet. En omdat mijn been gewoon plat neerleggen absoluut niet werkt, is het zoeken naar de juiste hoek waarin ik mijn bekken, knie en enkel kan zetten op al die kussens. En daarnaast zijn mijn gewrichten ingepakt in rekverband, plaatselijke druk verzacht de pijn. En warm houden … Heel warm. Onderstoppen is niet genoeg. Ik leg een warmwaterzak tegen mijn knie bijvoorbeeld (erop kan ik niet verdragen) en dat kan zo’n deugd doen! Zalig! J

Waarom dan gewoon geen warm bad nemen, denk je misschien? In mijn geval verzacht het warm water de pijn voor zolang ik in bad ben. Eens ik uit bad stap, wordt de pijn terug heviger … Ik kan moeilijk de hele dag in bad blijven liggen hé ;-) En daarnaast kan ik ook niet meer tegen al te warme baden. Mijn bloeddruk neemt een duik als ik het te warm heb en ik val flauw.

Maar ik ben al heel blij dat ik via mijn trucjes de pijn kan verzachten en dan toch nog dingen kan doen. Vorige week toen we onderweg naar huis waren bijvoorbeeld, kwam de erge pijn ineens opnieuw op in mijn rechterbeen en ik lag te kronkelen van de pijn in de auto … En geloof me, proberen te ontspannen wanneer je vergaat van de pijn lukt echt niet hoor … Je probeert aan leuke dingen te denken en je ademhaling onder controle te krijgen, maar die pijnscheuten lijken wel alles over te nemen en al waar je aan kan denken is “doe het stoppen”. Ik wenste toen zelfs dat ik geen been meer had … Echt, diegene die toen had voorgesteld om mijn been af te kappen (het moest zo snel mogelijk gaan J), ik had hem al mijn geld gegeven. Ik had tranen van opluchting (en OK ook van de pijn J) toen we eindelijk op onze oprit waren … Nog eventjes volhouden en dan kon ik naar mijn sofa/bed hobbelen en mij van de wereld brengen met een goede sterke pijnstiller. Pijn is een lelijk iets …

Yep, hoe positief je ook kan zijn, soms kan het gewoon te veel zijn en staat het huilen je nader dan het lachen. Gelukkig zijn die perioden met de tijd meer een uitzondering geworden.

Mensen die het goed met me voorhebben blijven proberen te begrijpen wat “het” nu juist is wat ik heb en blijven vragen naar de hoe en wat. Vanwaar komt het? Hoe krijg je het? Weten ze er al iets meer over? En niet alleen doet dat me heel erg deugd, oh wat wou ik dat ik de goede antwoorden kon geven. Maar jammer genoeg zijn die er nog altijd niet …

Het minste wat ik kan zeggen is dat het nogal een euhm … ingewikkeld iets is. Niet alleen voor anderen om het te begrijpen, maar ook voor mezelf. Verwarrend ook …Omdat het vooral gaat over symptomen die men meestal niet kan zien in medische onderzoeken. Wat het juist is, is nog altijd niet geweten. Wat wel is geweten is dat omdat het te maken heeft met de hersenen en het zenuwstelsel, ze een invloed kunnen hebben op zowat elk deel van het lichaam.

Het maakt niet uit hoe intelligent, ambitieus en onvermoeibaar je was voor je ziek werd; ze kunnen er alle twee voor zorgen dat je niet meer kan gaan werken, je jouw huishouden niet meer kan doen, je geen avondjes uit meer kan hebben, je niet meer helder kan denken en je je nooit meer wakker en uitgeslapen of gewoon gezond voelt.

Dit is niet psychologisch, een burn out of een depressie, het heeft niets te maken met lui zijn, niet willen of zeuren.

Dit is het gevolg van dingen die fout gaan in de hersenen en het hele lichaam en -geloof me, ik weet het J- dit is moeilijk te begrijpen, maar ook moeilijk te behandelen, en tot nu toe niet te genezen.

In mijn zoektocht naar antwoorden (Ja hoor! Ik blijf zoeken J) heb ik een artikel gevonden waarin op een eenvoudige manier geprobeerd wordt om uit te leggen waar het zoal over gaat. Aan de hand van dat artikel zal ik een paar dingen proberen te verduidelijken.

Het originele artikel in het Engels kan je vinden op: http://chronicfatigue.about.com/u/ua/whatisfibromyalgia/explainfibroUA.htm?from=lb#ua_form

CVS

Men gaat ervan uit dat het immuunsysteem in het lichaam constant geactiveerd is. Alsof het lichaam constant bezig is zich te verdedigen tegen de slechte beestjes ;-) Dat harde werken kost natuurlijk veel energie, wat ook de reden is waarom we allemaal zo moe worden/zijn wanneer we ziek zijn.

Daarnaast zijn er een hele hoop andere symptomen die je kan hebben en waar ik het al eerder over gehad heb in mijn blog (vb. spier- en gewrichtspijnen, keel- en hoofdpijn, gezwollen lymfeklieren).

Ik ga het daar niet meer over hebben, maar ik wil toch nog eventjes stilstaan bij de geheugen- en concentratieproblemen:

Hoe intelligent je voordien al dan niet was, je wordt vergeetachtig, je kan niet meer op woorden komen, je verliest de draad in een gesprek of soms ben je zelfs gewoon volledig in de war. Het is moeilijk (of soms zelfs onmogelijk) om eenvoudige dingen te doen zoals een krant te lezen of te koken.

Ikzelf bijvoorbeeld kan geen maaltijd bereiden zonder dat er iets misloopt als er meer dan een pot of pan op het vuur staat. Ik kan gewoonweg geen twee dingen tegelijkertijd meer doen. Zelfs niet iets “simpels” als aardappelen koken en vlees bakken tegelijkertijd.

Waar heb ik het over als ik zeg dat ik moe en uitgeput ben?

We zijn allemaal wel eens moe. Denk eens terug aan de laatste keer dat je moe was op het werk. Het is moeilijker om je te concentreren, je werk te doen, maar je kan jezelf door de dag heen slepen. En na een goede nachtrust, kan je er de volgende morgen weer tegenaan.

Denk nu eens aan de laatste keer dat je echt ziek was. Te ziek om te gaan werken, te ziek om eender wat te doen. Kan je je herinneren hoe moe, hoe uitgeput je toen was? Hoe zwaar het was om je bed uit te komen en zelfs een douche te nemen? Je voelt je zo belabberd en uitgeput en al wat je kan doen is rusten en slapen. “Het ziek zijn wegslapen” zoals velen zouden zeggen.

Zie je het verschil tussen die twee soorten van moe zijn? Wel … Het tweede voorbeeld van moe zijn is waar ik elke dag mee te maken heb. Ik ben niet “gewoon” moe, ik kan me er niet “gewoon” even doorheen slepen , ik kan er niet opnieuw tegenaan na een nachtje slapen. Ik ben uitgeput, afgemat … Altijd …

Doe ik iets om beter te worden, te genezen?

Mijn vastberadenheid, toen ik wist wat ik had, om er eens vlug korte metten mee te maken en zo vlug mogelijk weer te gaan werken, zijn verandert in het werken naar beter worden. Niet dat ik niet meer hoop en droom van genezen en terug alles te kunnen doen wat ik voorheen kon, maar ik heb ondertussen wel al door dat het wel eens iets langer zou kunnen duren dan gedacht ;-)

En hoewel er niet altijd resultaat te merken is, blijf ik dapper oefenen:

-        oefenen om soepel te blijven en op zijn minst de spieren die ik nog heb niet te verliezen (spieren bijkweken zou natuurlijk super zijn, maar ik ben al blij dat ik kan houden wat ik heb),

-        oefenen in oog-hand-coördinatie (het vangen van een bal bijvoorbeeld),

-        oefenen op mijn fijne motoriek (binnen de lijntjes kleuren bijvoorbeeld en aardappelen schillen zonder in mijn handen te snijden),

-        mijn geheugen en concentratie oefenen,

-        rekenoefeningen

-        en natuurlijk het schrijven hé …

De meeste oefeningen kan ik doen als ware ze een hobby:

-        met de hond gaan wandelen en spelen met de beestjes (voor mijne fysiek en oog-hand-coördinatie J),

-        zorgen voor de beestjes (opnieuw oog-hand en ook wel de fijne motoriek: mijn vinger in hun oog of zo J),

-        creatieve uitspattingen zoals proberen te schrijven en kaartjes te maken (concentratie, fijne motoriek, rekenoefeningen),

-        prutsen met foto’s (geheugen en concentratie: “Hoe moet ik dat nu ook alweer doen? Hoe werkt dat programma ook weer?”)

En daarnaast zijn er dingen die ik kan oefenen terwijl ik het huishouden probeer te doen: opruimen, afstoffen, stofzuigen, afwas doen, boodschappen doen, wassen, enzovoort. Nu, ik kan al die dingen niet allemaal op een dag doen hé, laat staan in dezelfde week ;-) Maar ik probeer en blijf proberen.

Hoewel … de laatste twee weken gaan niet zo goed, moet ik toegeven … De was stapelt zich op (het hoort bij mijn oefeningen om de was op te vouwen en de juiste sokken bij elkaar te zetten), ik heb nog niet kunnen stofzuigen en ik kan mijn naam in de (dunne !! J) stoflaag op de kast schrijven. Maar met tranen in de ogen van de pijn iets proberen te doen, is gewoon dom, want dan zet ik stappen achteruit in plaats van vooruit … Dàt heb ik ondertussen wel al geleerd ;-)

Daarnaast zijn er de medicijnen en supplementen en veranderingen in mijn dagelijkse leven (aangepast eten, slaaproutine voor ‘s nachts, slapen in de namiddag, wij leven alleen maar op de benedenverdieping, …) , die me helpen om me beter te voelen of gewoon al elke dag redelijk goed door te komen.

Maar het heeft lang geduurd vooraleer we (mijn wederhelft en ik)  gevonden hebben wat voor mij werkt om redelijk te functioneren. Uiteindelijk komt het daarop neer hé, zoeken en uitproberen en aanpassingen maken tot je de dingen vindt die jou kunnen helpen. Nog zo een vervelend kantje van CVS, we hebben niet allemaal dezelfde problemen en wat voor de een werkt, werkt daarvoor niet automatisch ook voor de ander. Het hangt echt van persoon tot persoon af.

FIBRO

Veel ziektes hebben betrekking tot een deel van het lichaam of een systeem. Ik zeg maar wat, bij een verkoudheid bijvoorbeeld heb je geen last van je kleine teen hé J Fibro aan de andere kant beïnvloedt het hele lichaam en brengt allerlei dingen in het lichaam in de war. Hoe raar en verwarrend sommige symptomen ook kunnen zijn, ze zijn verbonden aan echte lichamelijke oorzaken.

Vanwaar komen mijn pijntjes?

Stel je voor dat je een feestje houdt voor zo’n twintigtal mensen. Een paar vrienden hebben je laten weten dat ze eerder zullen komen om je te helpen. Maar uiteindelijk kunnen ze niet vroeger komen en in plaats van die twintigtal mensen, staan er ineens een honderdtal aan je deur. We kunnen gerust zeggen dat je overweldigd bent ;-)

Dit gebeurt er met de pijnsignalen in het lichaam van iemand die fibro heeft. Er worden te veel pijnsignalen door het lichaam gestuurd (Er staan ineens veel meer gasten dan voorzien voor je deur die op je feestje willen zijn). En dat teveel aan pijnsignalen kunnen een lichte druk (van bijvoorbeeld een knuffel) of zelfs jeuk hier of daar veranderen in pijn.

De hersenen zijn overweldigd door dat te veel aan pijnsignalen en daardoor kunnen we pijn krijgen op plaatsen waar niets te zien is, waar je niet gewond bent. Het is geen ingebeelde pijn, het zijn verkeerd begrepen signalen die de hersenen omzetten in echte pijn.

En zo zijn er nog andere signalen in ons lichaam die versterkt en verkeerd begrepen worden en ervoor zorgen dat we bijvoorbeeld overgevoelig reageren op licht, geluid en geuren.

Waarom kan ik vandaag bepaalde dingen wel doen en morgen dan weer niet meer?

Waarschijnlijk het moeilijkst om te begrijpen wanneer je zelf geen fibro hebt, is hoe het komt dat iemand de ene dag amper uit bed kan en de andere dag zou kunnen gaan dansen bij manier van spreken. Hoe kan dat?

Het zal je waarschijnlijk wel al opgevallen zijn dat elke keer je op de weegschaal gaat staan je gewicht anders kan zijn. Je weegt vandaag ietsje meer dan gisteren of je woog vanmorgen ietsje minder dan nu. Het komt er eigenlijk op neer dat naargelang een bepaalde situatie de hoeveelheid van alle stoffen in je lichaam gaan schommelen (stijgen en/of dalen), net zoals je gewicht. En daardoor kan je een verschil hebben in de hoeveelheid stoffen in je lichaam tussen bijvoorbeeld ’s morgens en ’s middags of vandaag en morgen.

Vergelijk het met een ouderwetse weegschaal met twee schalen (balans) waarbij de twee schalen in evenwicht moeten staan. Wanneer je ziek bent, gaat een kant lager staan dan de andere kant. En eens je genezen bent is de hoeveelheid/waarde van die stoffen in je lichaam terug normaal, de balans staat terug in evenwicht.

Men zou ondertussen ontdekt hebben dat fibro en bepaalde stoffen in het lichaam met elkaar te maken hebben. En omdat -zoals eerder gezegd- alle stoffen in het lichaam op en neer gaan, kan het soms zijn dat er een teveel of een tekort is van die bepaalde stoffen die gelinkt zijn aan fibro. Hoe meer stoffen er uit evenwicht zijn (denk aan de balans), hoe slechter een fibro-patiënt zich zal voelen en wanneer ze meer in evenwicht zijn, hoe beter de fibro-patiënt zich opnieuw voelt.

Hoe zit dat met de invloed van stress op fibro?

Sommige mensen denken dat fibro-patiënten niet met stress kunnen omgaan, omdat een stress situatie de ongemakken meestal erger maakt.

Wat heel belangrijk is om weten bij stress is dat iedereen zowel emotioneel als lichamelijk reageert op stress. Een lichamelijke reactie op stress is het stijgen van de adrenaline en andere hormonen in je lichaam die ervoor zorgen dat je kan omgaan met wat er gebeurt.

En wanneer we het hebben over stress, denken we meestal aan de emotionele stress die kan komen van het werk, een drukke agenda of een conflict met iemand. Maar er zijn ook veel dingen die lichamelijke stress veroorzaken zoals ziek zijn, slaaptekort, tekort van bepaalde voedingsmiddelen of een wonde. Die stress kan dezelfde effecten hebben op iemand als emotionele stress.

Mensen met fibro zouden een tekort aan adrenaline en de andere hormonen hebben, waardoor hun lichaam minder goed kan omgaan met wat er gebeurt en dus bijkomende ongemakken uitlokt.

Wat is dat altijd zo moe zijn eigenlijk?

Denk terug aan een moment waar je niet gewoon moe was, maar echt uitgeput. Misschien was je de hele nacht op om te studeren voor een examen. Misschien moest je verschillende keren op een nacht opstaan om voor een baby of een ziek kind te zorgen. Misschien had je wel de griep.

Probeer je nu voor te stellen dat je dag in dag uit zo uitgeput bent en ondertussen toch moet proberen om te werken, het huishouden te doen, te zorgen voor de kinderen, het eten klaar te maken, en zo verder.

Eens een of twee nachten goed doorslapen zou dat uitgeput gevoel al doen verdwijnen, niet?

Jammer genoeg is dat niet het geval bij fibro. Je raakt gewoonweg niet gerecupereerd. En daarbovenop komt dan ook nog dat “eens goed doorslapen” meer uitzondering is dan regel omwille van de slaapproblemen die we kunnen hebben. (Het in slaap geraken en het kunnen doorslapen zonder wakker te worden bijvoorbeeld)

Een hele boterham waar ik toch wel lang over gedaan heb (om zo duidelijk mogelijk en zonder fouten te schrijven J), hoop dat het wat helpt om dingen beter te kunnen begrijpen …

Ik heb een paar nieuwe leuke dingen ontdekt en ik beken ... ik was een beetje te enthousiast en heb me laten meeslepen door mijn enthousiasme. Mijn probleem is dat er zoveel dingen zijn die ik wil doen, maar ik heb zo weinig tijd per dag om al die dingen te kunnen doen. En ja ... Ik weet dat dit vrij onozel klinkt van iemand die de hele dag thuis is ... Maar jammer genoeg laat mijn lijfje noch mijn hersencelletje toe om al de tijd (die ik heb terwijl ik thuis ben) te gebruiken. Op een bepaalde manier voel ik me als iemand die uit werken gaat: de meeste tijd op het werk doorbrengen en de paar uren na het werk gebruiken om de dingen te doen die niets met werk te maken hebben. ’t Is te zeggen: voor mij is het dan de meeste tijd omgaan met mijn erm ... ongemakken (J) en daarnaast kan ik een paar uur (als ik goed ben) gebruik maken van mijn lijfje en hersencelletje ;-)

Probleem is dan wel dat er zooo veel is dat ik graag doe en wil doen, dus moet ik kiezen tussen dit of dat.

Zonder het echt te beseffen, was ik langzaam aan het veranderen in een spelletjes-verslaafde. Bij momenten zelfs bewust slaap gelaten om toch maar weer achter de computer te kruipen. Niet snugger ;-)

Hoe komt het? Wel, allereerst heb ik facebook ontdekt en het leuke (voor mij) aan facebook is dat ik daardoor ook veel vroegere vrienden teruggevonden heb. Schoolkameraden, klasgenoten, mijn high school sweetheart, een buurmeisje, vrienden van voor ik ziek geworden ben, vroegere collega’s, huidige vrienden, nieuwe vrienden en noem maar op. Voor iemand voor wie het nog altijd zwaar is om rechtstreeks contact te hebben met andere mensen, was dit dus een goede en leuke manier om te kunnen ”bijpraten” met anderen. Geen ”euhm”, ”Wat zeg je?”, ”euhm”, ”allez, wat is dat woord nu ook alweer” en stiltes omdat ik moet verwerken wat juist gezegd is en er een antwoord op moet verzinnen, zalig! Voeg daar nog mijn boerderijtje aan toe (een online spelletje waarbij je al klikkend met je muis zaait, oogst, dieren verzorgt, gebouwen bouwt, ...) en ik was verloren J

En daarnaast heeft ventje mij kunnen overtuigen om mee te spelen met zijn online game. Onder het motto: ”Dit gaat je kunnen helpen in het oefenen van je geheugen en reactievermogen”. En wat kan ik zeggen ... Ik heb dikwijls gelachen met zijn ”verslaving aan het computerspelletje”, maar uiteindelijk ben ik niet veel beter J Zeg niet zo maar computerspelletje tegen het computerspél dat ik speel JJJ Maar wat het spel echt leuk maakt is de interactie die je hebt met andere spelers. Er waren momenten dat ik veel online was, gewoon om te kunnen babbelen en lachen met andere mensen die ik leren kennen heb. En hoewel het allemaal via de computer gaat en dus niet écht is, heb ik toch wel leuke en goede contacten met andere mensen, waarbij we over vanalles en nog wat kunnen praten. Ja met sommigen ben ik vrienden in zoverre dat je dat kunt zijn als je mekaar nooit in het echt ontmoet hebt.

Maar voor mij betekende dat helaas wel (onbewuste) keuzes maken ... Online zijn op facebook of het spel of creatief wezen bijvoorbeeld. Dingen delen met mijn computervrienden of schrijven voor mijn blog en naar mijn vrienden waar ik echt contact mee heb, want allebei ging gewoonweg niet. Er was uiteindelijk ook nog altijd ”mijn werk” waar ik voor mezelf moest zorgen en rusten of gewoon niet op mijzelf kon rekenen. En daar heb ik me dus laten meeslepen in het plezier dat ik had met spelletjes spelen.

Wat is er nu dan veranderd? Wel, niet veel op gezondheidsgebied. Ik ga nog altijd ”werken” en daarnaast heb ik een paar uur per dag (als ik een goede dag heb) waarbij ik dingen kan doen die ik graag zou willen doen. Alleen heb ik letterlijk ondervonden dat ik me te veel liet meeslepen door de computer en samen met de terugval kwam ook het winterweer en als je weet dat de winter niet lief voor mij is ... Ik heb het mogen voelen ;-) Dus rusten, oefeningetjes doen om niet stijf te worden tijdens het rusten, terug routine opbouwen, meer pijnstillers en zo verder ...

Het voordeel aan het schrijven voor de blog is dat ik dat via de laptop kan doen terwijl ik mijn lijfje laat rusten. Offline (Geen draadloze verbindingen voor mij, word ik ziek van en geen gepruts met kabels die de beestjes uitdagen om ermee te spelen J) zo kan ik rustig nadenken en schrijven wanneer het gaat en later posten als ik me goed genoeg voel om achter de computer te kruipen. Weze dus gewaarschuwd, ik ben terug! J

Ik heb zitten nadenken in hoeverre ik het moet hebben over het afgelopen jaar. Je weet wel, maak ik een soort van samenvatting van alles wat me overkomen is en wat ik uitgestoken heb of niet. Kwestie van een basis te hebben om verder op te borduren, omdat ik uiteindelijk een jaartje weggeweest ben ;-) Maar omdat ik toch meer in het ”nu” dan in het verleden leef en ja ok ... ik geef het toe ... mijn korte termijn geheugen is nog steeds een kaas met gaatjes J Het zal niet al te lang zijn J

Ik mag dan wel een jaartje weggeweest zijn, sommige dingen veranderen niet ;-) Bij momenten vraag ik me zelfs af of sommige dingen ooit gaan verbeteren (J), maar als ik dan weer een of andere blooper gemaakt heb, kan ik alleen maar lachen en denken ”Yip, that’s me!” J

Ik heb bijvoorbeeld een aantal nieuwe dingen (her) ontdekt het voorbije jaar:

- Zo is Mijnheer Proper nog altijd te sterk geparfumeerd en dus nog steeds een hoofdpijn-gever. En natuurlijk kwam het moment er dat ik niets anders meer in huis. Hmm ... dilemma, dilemma ... Maak ik gebruik van Mijnheer Proper zijn diensten of niet?? J Tot ventje met dé oplossing kwam: ”Ik zal mijnheer properen en dan kunt gij met de afwas beginnen en kom ik u daarna daarmee helpen.”. Wow ... Schok! ... Ik was helemaal niet van plan om af te wassen JJJ

- Ik heb ook ontdekt dat bij momenten de dingen tegen me waren. Zo was er een vriesdag waarop alle deuren me tegenwerkten. Wij hebben er de gewoonte van gemaakt om met de woef via de garagedeur naar buiten te gaan. Wel ... die koude ochtend kreeg ik de garagedeur niet open. Ik heb tegen die deur zitten duwen als gek, mij er een paar keer tegen gegooid (en mijn schouder pijn gedaan J). Ik heb zelfs aan de deur zitten trekken -wat helemaal idioot was, omdat de deur naar buiten draait J -maar dat kwam omdat de woef haar ”Dit is echt wel onvoorstelbaar ...” blik erger werd met de seconde en ik me echt wel belachelijk begon te voelen J Uiteindelijk moeten opgeven en dan maar rond gaan via het poortje aan de zijkant van ons huis. Right! Het slot van dat poortje was bevroren ... Maar gelukkig hebben we nog een andere deur om uit ons huis te geraken, gewoon de voordeur gebruiken J Wij terug naar binnen en via de voordeur naar buiten en ... Bam! De deur slaat dicht en dan pas besefte ik dat ik de sleutel vergeten was ... Gelukkig was ventje nog thuis en kon ik met rode wangen mijn verhaal doen over alle deuren die tegen mij waren ;-)

- Later op het jaar is het me gelukt om de garagedeur af te breken. Onze garagepoort bestaat eigenlijk uit een grote dubbele deur (rustiek huis). Op een dag wil ik langs die deuren naar binnen gaan, een windstoot verrast mij, sleurt de deur uit mijn handen en laat de deur volledig open draaien ... verder dan volledig eigenlijk /bloos. De deur werd letterlijk voorbij het scharnierpunt geblazen en brak af op zo’n tien centimeter van de scharnieren ... ”Bibi de hooligan” werd een tijdje mijn bijnaam, maar ... ”Echt! Het was de wind!” J Gelukkig is er door een bouwfout indertijd geen verbinding tussen het woongedeelte en de garage ;-)

- Sneeuw, regen, modder en ... meer werk voor mij. Worstelpartijen op leven en dood heb ik gehad met mijn rubber laarzen om ze aan en uit te krijgen! JJJ

- Het was ook vorig jaar dat de supermarkt een nieuw betalingssysteem introduceerde. Om tijd uit te sparen, kon je voordien al zelf al je boodschappen scannen en daarna gewoon aan de kassa betalen wat er op je scantoestel stond. Nu kan je dus alles zelf doen via een soort van computer met touch screen. En bibi wou dat natuurlijk ook eens uittesten ;-) Wel ... een keer maar nooit meer! J

Het begon allemaal goed, scan je barcode zodat de computer weet wie je bent en wat je allemaal gekocht hebt en dan vraagt het scherm je of je alles hebt kunnen scannen. Eerlijk als ik ben, raakte ik de ”neen” aan, omdat ik een pakje zaadjes niet heb kunnen scannen. Er verschijnt een bericht dat je vraagt om te wachten totdat iemand komt om je te helpen en een zwaailicht begint zowaar erm ... de aandacht te trekken naar mijn computer J Er komt een medewerkster van de supermarkt aan die me vraagt wat het probleem is, ik vertel haar dat ik iets niet heb kunnen scannen en ok ... het was vrij druk en zwaailichten aan andere computers begonnen rond te draaien, maar hey ... Ze probeerde me wijs te maken dat ik naar een gewone kassa moest gaan om alles opnieuw te laten scannen door een kassierster. Ik weigerde en zei haar dat ik alles al zelf gescand had en zo eerlijk was om ”neen” te drukken en dat het mogelijk moest zijn om dit probleempje hier aan de computer op te lossen. Ze loste het probleempje op en ik kon verder met de volgende stap, terwijl zij andere mensen ging helpen bij wie het zwaailicht aan de computer tot leven was gekomen. De volgende stap, bonnetjes en kiezen hoe je wenst te betalen en alles ging vlotjes, mijn ticket begon uit te printen en dan ... stopte het ... geen papier meer in de machine. Daar ging mijn zwaailicht weer J Ik begon me al wat zorgen te maken toen dezelfde medewerkster kwam kijken wat het probleem nu was en aan een collega ging vragen hoe ze een nieuwe rol papier in de machine moest steken. Vol goede moed deed ze dan de machine open, en trok en duwde aan allerlei schuifjes en weet ik veel wat nog allemaal in de machine op zoek naar de juiste plaats en natuurlijk ... op een gegeven moment te enthousiast en ze had iets in haar handen dat ze met de beste wil van de wereld niet meer terug op zijn plaats kreeg J Na een tijdje had ze dan de juiste plaats gevonden om het papier te vervangen, maar ze had dat eene spul dus nog altijd in haar handen ... Ze vroeg hulp aan een colega, het lukte die collega ook niet en uiteindelijk zijn ze dan een Harry Potter yuppie gaan halen. Hem lukte het uiteindelijk dan wel, de machine werd gesloten en alleen het laatste stukje van mijn ticket waar je bedankt wordt voor het langskomen printte nog uit. Om te supermarkt te kunnen verlaten heb je je volledige kasticket nodig, want je moet de barcode die op dat ticket staat laten scannen om een poortje te openen ...   Dit tezamen met alle problemen voordien, neem maar van me aan dat ik een volledig ticket wou ;-) ”Harry Potter” begreep me verkeerd en zorgde ervoor dat alles opnieuw verscheen op het scherm en zei me trots dat ik kon betalen J Maar ik had dus al betaald! Ik wou gewoon mijn ticket! ”Oeps, kleine vergissing, ik zal jouw ticket opnieuw uitprinten op kantoor” en na nog wat wachten kon ik eeeindelijk vertrekken ...  Soit, laat me maar gewoon aanschuiven samen met de oudere mensen aan de gewone kassa en laat de kassierster al het werk  maar doen, want ik was een week ”out” na dit avontuur ;-)

- Ik heb ook een ”interessant” gesprek gehad met de kine. Ik was aangekomen en woog zes kilo meer dan gewoonlijk. Hij zei me dat het integendeel goed was voor me om een beetje (!) meer te wegen, zo heb ik een beetje reserve voor wanneer het minder goed gaat. Toen ik wat sceptisch keek voegde hij eraan toe: ”Je moet nu natuurlijik niet in een oliffant veranderen hè”. J

- In de zomer heb ik ontdekt dat ik soms toch nog een woedeuitval kan krijgen. Ik was relaxed aan het afwassen en ondertussen al dagdromend door het raam naar buiten aan’t kijken. ”Oh goed! Onze Sox is aan het rondwandelen.” Onze Sox kan je vergelijken met Garfield, ze is een dikkerdje dat wat aan de luie kant is. Ik was dus blij dat ze actief was ;-) Mijn gedachten gingen terug hun eigen gangetje en de volgende keer dat ik naar buiten keek, zag ik Soxy zowaar de sieromheining beklimmen die naar het dak van het winterverblijf voor de bonsai leidt. ”Oh leuk, onze Sox kan ook nog klimmen” en ik wou verder doen, maar dan hey wacht is even ... En onze Sox zat al op het dak van het winterverblijf. Laps! Ik rende naar buiten en probeerde haar van het dak te krijgen, natuurlijk durfde ze niet meer en ik kon de ladder gaan halen om haar van het dak te plukken.

Een tijdje later kijk ik nog eens naar buiten en verdorie! Ik zag Sox net pogingen ondernemen om via overhangende takken van een boom op ... je kan het al raden, het dak te geraken waar ik ze een kwartiertje eerder van geplukt had. Ik was woedend, rende al schreeuwend naar buiten dat ze moest maken dat ze uit de boom kwam en gebruikte de plantenspuit om haar uit de boom te sprayen. Ik was om te ontploffen, was zo woedend dat ik in een colère terug de ladder ben gaan halen en de handzaag en ik heb alle takken van die boom afgezaagd die me sterk genoeg leken om een kat te dragen en die de katten konden gebruiken om naar het dak te gaan. En nadat ik me afgereageerd had op die takken, werd ik terug rustig. Wel ja natuurlijk, ik had geen pif meer om nog kwaad te zijn J Ik was uitgeput. En pas wanneer ik aan het rusten was, voelde en zag ik dat ik in mijn vinger gezaagd had. Een klein wondje, maar diep, met als gevolg dat ik een kleine twee weken rondgelopen heb met mijn wijsvinger vastgetaped aan mijn middelvinger J

- En ik kan toveren! Ik kan dingen doen verdwijnen J Tijdens het kerstdiner bij de familie, kregen we ijs als dessert en op een bepaald moment wil ik mijn volgende lepeltje ijs naar mijn mond brengen en ... het ijs was weg! Discreet keek ik rond om uit te zoeken waar dat ijs nu toch naartoe was, maar niets te zien. Tot ik ineens iets kouds langs mijn arm voelde glijden in mijn mouw J

Natuurlijk heb ik ook nog andere belangrijke dingen geleerd zoals waarom je niet met je handen moet voelen of een kookplaat eigenlijk wel warm is, waarom je best geen rauw ei laat vallen op de grond, waarom je ook best geen ouderwetse gloeilamp in duizenden stukjes laat vallen, dat je goed moet opletten wanneer je met scharen en messen in de weer bent, enzoverder enzovoort ;-)

Begin van dit jaar was het een jaar geleden dat we een klein, jong katje op een koude wintermorgen half bevroren uit een boom hadden geplukt en in huis hadden genomen . Helaas hebben we hem half oktober (veel te vroeg) terug moeten afgeven L Hij is aangereden hier een beetje verder op de grote baan. Mensen die zijn lichaampje zien liggen hebben, hebben ons komen verwittigen ... Ik hoef je niet te zeggen dat ik kapot was van verdriet, ik had mijn babietje verloren L

Allerlei herinneringen gaan door mijn hoofd ... Hoe zwaar het was om de eerste weken voor hem te zorgen en hem erdoor proberen te halen, zwaar als in uitputtend, maar wat waren we blij en trots op de kleine man toen we bevestiging van de dierenarts kregen dat hij erdoor gekomen was J En we hebben het geweten dat hij zich super voelde ... Allerlei kwajongenstreken heeft hij uitgehaald, gaande van te overmoedig zijn en dan konden wij hem uit een boom of van een dak halen of bij de buren gaan oppikken, tot het uitdagen van andere (grotere) katten, zowel onze eigen Sox als de katten uit te buurt. Hoeveel bandjes hij kwijtgespeeld heeft tijdens zijn avonturen ... ontelbaar! Hij was onze vedette, amai J Maar zo lief en aanhankelijk! Hij ging zelfs mee wandelen als we de woef uitlieten J Veel beziens gehad toen, wanneer wij gingen wandelen met onze hond ... en kat J En wanneer hij na een of avontuur naar huis kwam om uit te rusten, installeerde hij zich bij mij, gaf me duizenden kattelikjes en dan viel hij volledig ontspannen in slaap J

We zijn dus terug met zijn vieren. Nu ja ... We hebben hier ook een aantal verwilderde kippen rondlopen. Het is begonnen met een koppel dat achtergelaten was door mensen die verhuist zijn en nu zijn ze al met erm ... vijftien ... J Ze zwerven hier rond van tuin tot tuin, maar omdat ik het niet kon aanzien hoe ze verhongerden, heb ik ze op een bepaald moment eten beginnen geven en nu erm ... komen ze hier elke dag ...

Ik had vorig jaar naar een opvangcentrum in de buurt gebeld om ze te komen vangen, ze waren toen met zijn drieën en een stuk of negen kuikentjes, maar omdat hun technieken niet echt je dat waren: ”We geven de hanen een tik op hun kop met een stok en wanneer ze dizzie zijn pakken we ze op en daarnaast vangen we een kuikentje, sluiten dat op een kooi, de moeder zal zeker naar haar kleintje komen en dan vangen we haar en de rest van de kuikens en klaar is kees. Met als resultaat drie gestresste volwassenen en uiteindelijk drie kuikens, dus hebben we het maar zo gelaten ... 

En dan is er nog vrij laat op het jaar nog een nest kuikentjes geboren en daarvan zijn er negen nu flinke tieners geworden. De kuikentjes waren net groot genoeg om rond te lopen toen ik Sam verloren had, dus heb ik me nogal bezig gehouden met hen en ... ze eten nu uit mijn hand J Ik moet maar een stap op het terras zetten en als ze er zijn komen ze aangelopen J

Maar ik zie hen niet als ”mijn” kippen, ik bedoel ... Ik help ze de winter en de koude door te komen, maar uiteindelijk zullen ze wel eens weg moeten uit onze straat, want ze blijven maar uitbreiden ;-)

Of is het eerder het oppikken van oude gewoontes? Voor mij betekent het nieuwe jaar alvast terug werk maken van een dagelijkse routine. Alweer?? J Yip, alweer J Heb ik me laten gaan? Neen niet echt, maar ik had wel beter voor mezelf kunnen zorgen. Het kan altijd beter hé ;-) Op tijd rekening houden met de signalen die mijn lichaam me gaf bijvoorbeeld ipv de alarmbelletjes te negeren en een zware terugval te krijgen en dan helemaal niets meer kunnen doen. De ”maar” ter verdediging was: ”Ik wil gewoon een normaal leventje leiden zonder altijd rekening te moeten houden met mijn ongemakken”.

Hmm ... niet gelukt ;-)

Het voorbije jaar was er een van hoogtes en laagtes ondanks alle goed bedoelingen in het begin van het jaar ;-) Zo heb ik ingezien dat hoe meer moe ik ben (ik zou ook het woord uitgeput kunnen gebruiken J), hoe lager de kans is dat ik kan slapen en recupereren. Ken je dat gevoel waarbij je zooo moe bent en weet dat je moet slapen, dat je wil slapen, maar gewoon niet in slaap kunt vallen? Wel, ik ook J Er zijn veel momenten geweest, dat ik knusjes in bed lag ... met mijn ogen wagenwijd open J Gedachten op nul ... ik was te moe om ook maar aan iets te denken ;-) Maar slapen? Ho maar J Maar er waren natuurlijk ook andere momenten waarbij ik het grootste deel van de dag geslapen heb en concurrentie was van Doornroosje J

Maar wat echt super was! ik heb me eventjes ”gezond” gevoeld in de zomer. Het was fantastisch om te weten, me te herinneren wat dat is, leven zonder pijntjes en te genieten van de kleine dingen zonder gestopt te worden door pijn. Zalig!

Via het houden van een dagboek waarin ik bijhield waar ik last van had (wat, wanneer, waarom en hoe), heb ik bevestiging gekregen van wat ik al een tijdje vermoedde. Het hangt voor een groot stuk van het weer en de weersveranderingen af hoe goed mijn lijfje zich voelt. En de koude wintermaanden zijn dus echt geen aanrader ;-) Hey, ik kan misschien wel weervrouw worden ;-) “Ik voel … ik voel dat het de komende dagen zus en zo weer gaat worden” J

… moet het maar voelen, juist? Maar wat als er niets tegen je wordt gezegd?

Een paar weken geleden belde ventje van het werk om te checken of ik goed genoeg was om mee eentje te gaan drinken met zijn collega’s. Omdat we het er onlangs nog over gehad hadden om nog eens samen iets buitenshuis te doen en ik me vrij goed voelde, zei ik natuurlijk niet nee.

Maar eens ik de telefoon neerlegde kwam de spanning en stress, want wat moest ik aantrekken? J Daar stond ik dan: Bibi die bijna altijd in gemakkelijke trainingsbroeken en pyjama’s rond host en nu naar een drink ging … Omdat al mijn kleren om er netjes voor te komen boven waren, moest ik eerst de trap “beklimmen”. Trede per trede, stapje voor stapje, halverwege even uitblazen en dan voortgaan. En na een tijdje stond ik dan voor mijn kleerkast door mijn kleren te gaan op zoek naar iets dat niet te opgekleed was. Uiteindelijk dan maar gekozen voor de combinatie van een jeansbroek met twee neutrale donkere pulletjes en een geklede vest erover. Gelukkig viel mijn haar goed waardoor ik er niet al te veel werk aan had, een beetje mascara en lippenstift, een origineel sjaaltje erbij en hop, twee uur later was ik klaar J Amai, ik was vergeten hoeveel “werk” je eigenlijk hebt om er “casual” uit te zien ;-) Maar het verschil tussen de bibi in trainingsbroeken en de bibi die ik nu in de spiegel zag was toch wel groot. Ik zag er goed uit en was klaar om naar buiten te stappen. Heb er eigenlijk spijt van dat ik geen foto van mezelf heb genomen. Niet om er over op te scheppen, maar gewoon als iets om naar terug te kijken als ik me minder goed voel. Soit …

Een beetje later kwam ventje thuis, kleedde zich om en weg waren wij! Ik was best wel zenuwachtig. Het was alweer een tijdje geleden dat ik onder andere mensen ging zijn waarvan ik de meeste niet kende en dan nog buitenshuis ook! Ik had de kriebels alsof het voor de eerste keer was dat ik wegging J Maar ventje zijn collega’s hebben me goed opgevangen. Ik werd onmiddellijk warm ontvangen in de groep alsof er niets mis was met mij. Raar waar je allemaal aan denkt op zo’n moment, niet dat er iets mis was met mij, ik zag er tenslotte “gezond” uit, maar zij weten natuurlijk wel dat ik ziek ben plus ik was uiteindelijk een vreemde voor de meeste van hen. Veel van de gesprekken heb ik niet kunnen volgen, ik kan mijn concentratie niet vasthouden omdat ik voortdurend afgeleid word door van alles en nog wat eens we met meer dan twee zijn. Iemand die een beweging maakt, ik wil eens drinken van mijn glas water, er wordt door elkaar gesproken, er komen andere mensen binnen in de zaak, er speelt muziek op de achtergrond, noem maar op. Alles is goed om afgeleid te worden en dan ben ik de draad kwijt ;-) Maar eens het groepje kleiner werd (sommigen gingen naar huis, anderen gingen snookeren) en ik nog met twee andere vrouwen aan tafel zat ging het beter en kon ik zowaar meepraten over de gewone vrouwendingen als kleren, wasmachines en drogers  ;-)

Tijdens ons uitje met de collega’s ben ik ook gaan fitnessen. Fitnessen?? Wel, het nadelige aan de plaats waar de drink was, was dat de toiletten boven waren en je een steile trap op moest gaan. Uiteindelijk heb ik niet alleen twee keer die trappen gedaan (hela!J), ik heb ook serieus kunnen oefenen in het ophouden van mijn mini-blaas JJJ

De eerste keer ging een goede kennis mee. Tegen dat zij bovenaan was, had ik toch wel al zeker een derde van de trap gehaald J De tweede keer zei ik gewoon al lachend dat ik terug ging fitnessen en dan wisten ze dat ik wel even weg ging zijn ;-)

Het was pas onderweg naar huis dat ik besefte hoe moe ik wel was van een namiddagje op café en het duurde niet lang nadat ik omgekleed was dat ik in slaap viel. De volgende morgen ben ik ziekjes en met koorts opgestaan en sindsdien ben ik “out”. Pijntjes hier en daar en zowat overal, veel mist in mijn hoofd waardoor ik de simpelste dingen niet meer begreep of kon doen en zooo moe. Ik ging er met een “Pah! Wat ik gehad heb, heb ik toch maar mooi gehad”, ik heb een leuke namiddag gehad en ik voelde me goed. Ventje voelde zich schuldig en vond dat we vroeger hadden moeten vertrekken, zodat ik me nadien niet zo slecht zou voelen. Maar ik ga daar natuurlijk niet mee akkoord ;-) Voor een keer dat ik me goed voelde en we ons buitenshuis geamuseerd hebben. Ik heb niet veel gevoeld, heb geen signalen gekregen of zo die me zeiden: “Ok, tijd om naar huis te gaan en te rusten juffrouw!”. Of zoiets … J Ja, ik werd moe tegen het einde, maar dan zijn we ook naar huis gegaan, dus …