1 november ’10   De voorbije tien dagen ben ik druk in de weer geweest met het bezoeken van scholen en weeshuizen en zelfs met lesgeven! Even terugblikken…

Daar het niet zo vanzelfsprekend was om zomaar een Liberiaans schooltje binnen te stappen, introduceerde de manager van het hotel (een Libanees) mij eerst in de Libanese school tegenover het hotel. De directeur vond het meteen een prima idee dat ik als Europese leerkracht wat ideeën zou uitwisselen met zijn Libanese, Liberiaanse en Indische leerkrachten en dat ik regelmatig een les zou geven over Europa en de Europese Unie. Ondertussen heb ik al vier voormiddagen in de school doorgebracht, heel wat lessen kunnen volgen en ook al les gegeven in vier verschillende jaargroepen! De leerlingen krijgen er les in het Engels en in het Arabisch en deze kinderen hebben er alle nodige handboeken en werkschriften maar geen computers, geen bibliotheek of sportzaal… Ze zijn heel gemotiveerd en sommigen weten heel wat over Europa omdat ze er familie hebben of omdat ze er zelfs al eens op reis geweest zijn…

Maar in de voorbije week heb ik dan ook voor het eerst kunnen kennismaken met de echte Liberiaanse scholen en die zijn absoluut niet te vergelijken met wat ik eerder zag…

Op maandag nam Patty Anglin, directeur van Acres of Hope me mee naar Rock Hill in Paynesville… Alleen al ter plaatse geraken, was een hele uitdaging en ik werd compleet door elkaar geschud maar Patty kent de weg na al die jaren op haar duimpje en de 4x4 deed zijn werk prima! Bij het binnenrijden in het dorp merkte ik overal de hopen kiezelstenen, netjes gesorteerd volgens grootte, van vrij grote stukken tot hopen met heel fijne kiezelsteentjes… Vele vrouwen, sommigen zelfs zwanger, jonge kinderen en oudere mannen waren druk in de weer om de stenen te kappen tot het gewenste formaat. Het was hartverscheurend te zien hoe kleine kinderen de zware schalen op hun hoofdje naar weer een andere hoop toebrachten… Je mag er niet aan denken dat al die kiezeltjes hier door mensenhanden zijn gegaan en dat ze dag in dag uit hetzelfde werk verrichten om dan een onnoemelijk klein bedrag te krijgen waarmee ze hun gezin in leven houden, waarmee ze misschien één kommetje rijst kunnen kopen…

Onze eerste stop was een complete verrassing voor mij en wat ik zag, is te danken aan AoH Belgium want zij hebben het geld bijeengespaard om hier een degelijke school te bouwen! Proficiat Wim en Kris en alle anderen want door jullie fantastische inzet zullen straks weer heel wat kinderen van kinderarbeid gespaard blijven… (zie www.acresofhopebelgium.be en ook nog www.acresofhope.org)  Het schoolgebouw ziet er heel degelijk uit en op dit moment is ook de dakconstructie helemaal klaar! Er is duidelijk heel goed nagedacht over de vormgeving van de school en de verdeling van de klaslokalen! Achter de school kon ik één van de waterputten bewonderen die ook door AoH Belgium (dus door de mensen van Aalter en omstreken) gefinancierd werd! Je wordt er echt stil van…. Ik kijk al uit naar het moment dat de school zal geopend worden, hopelijk in de aanwezigheid van Kris en Wim!

Patty nam me daarna mee naar één van de weeshuizen die ze nu nog steeds runt  en we maakten er kennis met twee van de nannies! Ondertussen vertelde ze honderduit over haar eigen kinderen, over de meer dan driehonderd weeskinderen die ze een mooie thuis heeft kunnen aanbieden en over de periode dat ze  zelf in het weeshuis woonde! Ze is terecht heel fier op het feit dat Acres of Hope één van de drie organisaties is die net van het ministerie te horen kreeg dat ze met adoptie kunnen doorgaan!

Die dag viel ik van de ene verbazing in de andere, zeker wanneer we dan op de plaatselijke markt enkele aankopen gingen doen voor een klein weesmeisje “little princess” dat net die dag haar intrek zal nemen in een missionarisschool. Ik koop haar een mooi wit jurkje zoals op het lijstje stond aangegeven… Ik hoop echt haar later in de school te kunnen bezoeken!

Op dinsdag nam Kim me mee op sleeptouw en groot was mijn verbazing toen we precies dezelfde richting uitreden als de dag voorheen!!! Wat blijkt nu? Het schooltje waar deze Amerikaanse mevrouw aan verbonden is, ligt op amper honderd meter van de plek waar ik de dag ervoor kwam, in Paynesville! Ook hier gaat het om een heel speciaal project, zij het veel kleinschaliger… Brother Mars en sister Evelyne, een Liberiaans koppel met drie eigen kinderen, hebben er tijdens en na de oorlog een weeshuis geopend en ze hebben op dit moment 31 weeskinderen onder hun hoede!! Bovendien heeft de man eigenhandig een schooltje gebouwd en heeft hij nu in totaal 120 kinderen die er les volgen!! Toen wij er vorige week kwamen, was men net bezig een nieuw dak op het gebouwtje te plaatsen (het geld werd door enkele Westerse vrouwen verzameld door een verkoop onder elkaar te organiseren en het geld af te staan!) en het gevolg was dat klasjes vier, vijf en zes buiten les kregen onder de boom!

In alle klasjes werd ik hartelijk ontvangen en de leerlingen hadden heel speciaal een mooie welkomstzin ingeoefend in keurig Engels! (Brother Mars spreekt perfect Engels!) Opvallend is het grote leeftijdsverschil in elke klas, zo zijn er in klas 5 en 6 kinderen van tien jaar maar ook kinderen van zeventien jaar en in de kleuterklas kinderen van vier jaar en ook kinderen van tien jaar! Alles heeft te maken met hun instapleeftijd op school!

Het Engels dat hier gehanteerd wordt, is nogal vaak een voor ons moeilijk te begrijpen Liberiaans- Engels!! Sister Evelyne heeft zelf KG1 (kleuterklas) onder haar hoede en ze doet dat in haar eigen huis… Alles is er supergoed georganiseerd en de oudste weeskinderen zorgen prima voor de jongsten! Ik vond het een heel leerrijke ervaring om Kim les te zien geven en gelukkig heb ik op de Europese School regelmatig wat les gegeven in het Engels want dat zal hier prima van pas komen!! Kim is er twee dagen in de week actief van 10u. tot 12u. en van 12u.30 tot 14u. telkens op dinsdag en op donderdag! Zelf wil ik beginnen met elke dinsdag en uitkijken hoe dat meevalt! Tijdens het lesgeven door zag ik twee dames die ondertussen onder een afdakje in de tuin een warme maaltijd klaarmaakten voor het hele gezin: rijst met een soort stoofpotje van vis en groenten. Deze 34 kinderen hebben gelukkig voldoende te eten, de andere 86 moeten steeds afwachten of er voor hen thuis iets te eten is… Vaak moeten ze eerst zelf nog naar de markt toe en dan zelf aan de kookpot staan want hun ouders zijn dag in dag uit met de steenkapperij bezig… Gelukkig kunnen wij Westerse mensen een klein lichtpuntje zijn voor hen en mee aan hun toekomst bouwen…

Scholen in Liberia… goed op weg, maar toch…