20 februari 2012 –  Met z’n vijven vertrokken we een tiental dagen geleden in de vroege morgen met bestemming Freetown in Sierra Leone! Om te vermijden dat je meteen al heel wat tijd verliest met het doorkruisen van de Douala market, kan je immers beter tijdig vertrekken want de weg is lang… Na precies twee uur rijden op goed geasfalteerde Liberiaanse wegen bereiken we de grens. We wisten van collega’s van Paul dat je hier best wat kostbare tijd kan verliezen maar het valt mee. Bij de Liberiaanse grenspost worden meteen al onze paspoorten en onze visa gecontroleerd net zoals de gele kaarten met de vaccinaties en de papieren voor de auto’s. We maken van de gelegenheid gebruik om ook nog wat geld om te wisselen want straks wordt het misschien wat moeilijk om met US Dollars te betalen. We krijgen 4300 Leones voor 1US D. en we zitten dus opgescheept met massa’s bankbiljetten, het doet denken aan de vroegere Italiaans lire… Een 50-tal meter verder begint alles weer van voor af aan, dit keer bij de grenscontrolepost van de buren! Maar het valt mee en na precies één uur (ondertussen 9u.30) kunnen we onze weg verderzetten, maar wat een weg!!!

We worden meteen geconfronteerd met smalle, uiterst droge zandwegen die ons van dorp tot dorp brengen en waarbij de chauffeurs alles in het werk stellen om de enorm diepe kuilen of uitpuilende rotsblokken wat te vermijden. Bovendien volgen wij de eerste jeep en zien we meestal niet veel meer dan een grote stofwolk en wat dorpelingen die zich veilig schuilhouden tussen het struikgewas. In de dorpskernen respecteren we uiteraard de snelheidsbeperking en dat is ook nodig wil je de vele geiten, honden, eenden en kippen kunnen vermijden. We genieten van de vele mooie dorpstafereeltjes en alles lijkt in grote mate op de dorpjes in Liberia. Twee uur later en al helemaal door elkaar geschud, bereiken we de overzet want er is nog geen brug over de rivier. We hebben geluk want we mogen meteen “inschepen” en onze tocht verderzetten. Wanneer we ongeveer zeven uur onderweg zijn, besluiten we om onze picknick aan te spreken en de belegde broodjes zijn nu echt meer dan welkom!

In de late namiddag naderen we Freetown maar wat we niet wisten is dat ook de laatste tien kilometer van onze rit over onverharde wegen gaat. Mijn rugpijn en de stekende hoofdpijn worden er niet beter op wanneer we hotsend en botsend dit eerder bergachtig gebied doorkruisen en gelukkig is het nog licht wanneer we twee smalle brugjes over de rivier nemen en dan eindelijk de wegwijzer naar “River n°2” opmerken.

De manager van dit “beach resort” staat ons al op te wachten. Deze jongeman met dreadlocks maakt deel uit van het dorpje, hij leidt ons meteen even rond, laat ons met een grote fierheid de prachtig witte stranden zien en brengt ons naar de strandhuisjes waar we drie keer zullen overnachten. Alles is heel erg basic maar we hebben een bed en een muskietennet alsook een piepkleine badkamer met stromend (!) water. Gelukkig is er ook een ventilator want de temperaturen kunnen erg hoog oplopen. Een douche nemen met koud water doet echt wonderen, vooral wanneer je bezweet en stofferig en doodop bent…

Om 7u. is het terrein nog in een grote stilte gehuld maar wij nemen een ontbijt voor “vroege vogels” en vertrekken richting Freetown. Het wordt een rit van meer dan een uur over een heel brede en stofferige weg want over de hele afstand is men een nieuwe weg aan het aanleggen en overal zie je vrachtwagens, bulldozers, graafmachines,… en hier en daar mensen die hard werk verrichten. Als chauffeur moet je als het ware aanvoelen waar je het best kan rijden, soms moet je zelfs een alternatieve weg nemen parallel aan de hoofdweg en dit zonder enige aanduiding! Ik hoop voor de bewoners van de vele dorpjes dat deze werken klaar zullen zijn voor het regenseizoen eraan komt…

Paul en ik zijn een vijftal uur zoet op het golfterrein van Freetown en ontmoeten er zelfs één van de internationaal bekende spelers. We genieten nog wat na en voelen ons erg ontspannen, pas veel later constateer ik dat er een groot bedrag uit mijn portefeuille gestolen is tijdens het spel! Een les voor golfspelers maar zeker voor mij!!

Op onze terugweg kijken we uit naar “Franco’s”, een andere strandaccommodatie waar toeristen en expats met vakantie gaan en gelukkig valt ons oog op een reclamebord. Je moet van de hoofdweg af, helemaal de diepte in via een heel smal weggetje en ja hoor… daar zie je dan plots een meer Westers ogend resort.

Terug in “River n°2” maken we nog een boottocht over de rivier, met z’n vijven in twee felgekleurde kano’s en gelukkig onder begeleiding van stoere mannen die het roeien onder de knie hebben! Bij het terugkeren (vlakbij de monding) voelen we de sterke stroming van het water want de opkomende oceaan stuwt het water in de rivier, we zijn net op tijd terug!

Op zaterdagmorgen genieten we van een ontbijt op het strand waarna we met z’n allen naar Freetown trekken om de stad te ontdekken. Heel wat collega’s van Paul hebben hier gewerkt voor ze naar Liberia kwamen en hebben ons wat tips gegeven, één collega belde zelfs een kennis op die meteen bereid was om ons hier rond te leiden. Net zoals Monrovia is Freetown een heel drukke stad maar je merkt duidelijk de Britse invloed uit de tijd van de kolonisatie. Wat mij heel erg is opgevallen is het feit dat mensen hier standaard Engels spreken en dat je iedereen dus makkelijk kan begrijpen, wat zeker niet het geval is in Liberia.

Op zaterdagavond genieten we nog van het lekkers dat de oceaan ons te bieden heeft en worden we verwend (!) met wat harde muziek want mensen van de community kunnen tijdens het weekend komen meegenieten. Jammer dat dit tot in de vroege uurtjes duurt, het wordt een heel korte slaap…

De terugweg is gepland over twee dagen dus vertrekken wij op zondagmorgen met als bestemming Kenema. Het wordt weer een tiental km hotsen maar we genieten dit keer meer van de omgeving daar dit pas het begin van de terugreis is. Na ongeveer vier uur rijden over perfecte wegen komen we aan in Bo, de derde grootste stad van Sierra Leone, waar we even halthouden voor de lunch en daarna gaat het richting Kenema waar we in een heus hotel overnachten. En op maandag krijgen we het weer hard te verduren want diezelfde 100 km landweggetjes liggen natuurlijk weer op ons te wachten. Regelmatig wijst de thermometer 37° aan als buitentemperatuur!! Gelukkig rijden we nog een stukje door het Tropisch Regenwoud en genieten we volop van de prachtige natuur!

Wanneer we eindelijk weer de grenspost bereiken en alle controles weer netjes zijn uitgevoerd, merken we een leeggelopen band bij de wagen van onze collega! We zoeken een plekje aan de kant van de weg en alle wijsheid en alle krachten worden gebundeld om de vervanging van de autoband zo snel en zo goed mogelijk uit te voeren.

Met momenten was het hard maar het was verbazingwekkend mooi en het was zeker de moeite waard om dit mooie buurland samen met onze vrienden te gaan ontdekken!