23 juli ’10… vrijdagavond: Toch al bijna vijf uur voor we ons op het terras van het Cape hotel installeren en goede hoop hebben op enkele SKYPE-contacten… Dat onze lieve vrienden vanuit Parijs alle moeite doen om met ons in contact te komen, mag niet baten. Het blijft bij enkele tekstberichtjes … Ook meme staat online (proficiat, meme want jij bent één van de grote uitzonderingen die op 89-jarige leeftijd alles van computers weet!) maar blijkbaar is ze niet in de buurt. We hebben nog een interessant gesprek met Barbara, een Amerikaanse die Women’s Campaign International leidt en die het meteen ziet zitten om mij bij haar werk te betrekken! Toch maar eerst wat wennen aan dit nieuwe leven! Even later beginnen we aan één van de grootste uitdagingen van deze week: met onze huurauto doorkruisen we de stad, ontwijken we taxi’s die allerhande maneuvres uitvoeren maar er niet aan denken hun richtingsaanwijzer te gebruiken, proberen we de voorrangsregels te leren kennen (als die er al zijn), houden we rekening met de vele motorfietsen die aan behoorlijke snelheid links en rechts voorbijrijden… Het is me wat, er zijn geen verkeerslichten en slechts af en toe zie je een agent het verkeer regelen! Gelukkig zijn alle hoofdwegen in een goede staat en zijn de rijvakken aangeduid met gele lijnen. Toch ontsnapt ons een zuchtje van verlichting als we de oprit oprijden! Het lange weekend begint! Tijd om even te relaxen want de voorbije weken wogen zwaar…

24 juli ’10 Wie kent het niet, je mag uitslapen maar… En wie Paul kent, mag nu één keer raden wat er op ons programma staat! Inderdaad, om 8 uur staan we vertrekkensklaar en het golfterrein lonkt! Alsof we de stad al jaren kennen (Monrovia City heeft niet zoveel hoofdwegen…) rijden we probleemloos richting St-Pauls River en kijken onze ogen uit wanneer we onderweg een nooit eerder geziene superdrukke markt doorkruisen…

Helaas geen golf vandaag aan het Africa Hotel want er is een wedstrijd voor de professionals (wat wij uiteraard niet zijn op golfgebied), dus maar terug naar het centrum. Alleen is het nu nog veel drukker op de markt en onze auto beweegt zich als een slak… Tijd voor impressies en wie al Afrikaanse markten zag, weet dat deze taferelen je echt wel overdonderen! Haastig moet je hier vooral nooit zijn, daarvan zijn we na één week al overtuigd! Ondertussen proberen we contact te krijgen met Patty Anglin (excecutive director of “Acres of Hope” wereldwijd) want we zijn ontzettend benieuwd wat het project precies inhoudt! Na onze contacten de voorbije maand met de mensen van Acres of Hope in Aalter (je hoort het goed!!) is dit voor ons één van de prioriteiten! Patty belooft vandaag nog iets te regelen…

Aan het zwembad liggen op de andere compound (honderd meter verderop) zo middenin het regenseizoen, dat blijkt uitzonderlijk te zijn en dus profiteren we ervan tot er telefoon van Patty komt.

 We ontmoeten een heel vlotte dame en worden heel hartelijk ontvangen! Middenin haar tuin staat een reusachtig pak… het zijn de schoolborden die net vorige week zijn aangekomen met de vijfde container die door de mensen van AoH in Aalter werd verscheept! Misschien heb ik zelf als leerkracht nog op één van deze borden geschreven?? We gaan samen op weg naar het weeshuis maar wegens een voetbalmatch Ghana/ Kenia in het groot stadion, moeten we onverrichterzake terugkeren en gaan we dan maar een glas (meerdere uiteraard) drinken in La Laguna, aan zee! Ook  Boom (Lees Boem) is van de partij en hij heeft zijn naam niet gestolen! Zowel zijn rijstijl als zijn uitspraken doen zijn naam eer aan! Als Liberiaan die lange tijd in Amerika woonde en werkte maar nu actief is bij het Ministerie van Planning en Economische Zaken in Monrovia, weet hij ons echt te boeien!

Zondag  25 juli ’10  Gisteren niet gelukt dus golf staat ook vandaag op het programma en dat betekent vroeg uit de veren (we liggen eigenlijk toch wakker). Enkele minuten later (het is 7u.!) staat de vroegere poetsvrouw van dit huis aan de deur om zich te presenteren. We komen gemakkelijk tot een akkoord en ze komt de eerste keer volgende dinsdagnamiddag.

Het is prachtig weer en heel enthousiast vertrekken we naar de golf, we rijden de afslag naar de luchthaven voorbij maar keren gewoon om, geen enkel probleem in Liberia! Eenmaal daar rijden we de vroegere rubberplantage van Firestone binnen, een andere wereld… en we zien meteen dat dit golfterrein meer iets voor ons Westerlingen is!  Het lidmaatschap voor 2 personen is helemaal niet duur maar we besluiten toch eens te spelen alvorens definitief te beslissen. Caddies worden toegewezen en daar gaan we! Gelukkig geeft mijn eerste swing een voldoende resultaat (ik zwijg over die van Paul, hm) want voor mij was het al een lange tijd geleden. Greens zijn hier blacks en ook al hoorden we dit vooraf, het doet heel vreemd aan! Ik blaas en puf (het is hier heel heuvelachtig) en blijf maar de hele tijd smeren want de zon doet haar uiterste best vandaag (achteraf horen we dat dit helemaal niet heet is, eerder koel!) en bij de negende hole besluit ik dat ik beter wat verdiende rust, drank, schaduw,… kan gebruiken. Op het terras komen Jan (Nederlander die hier voor Europa scholen laat bouwen) en Paul (Nieuw-Zeelander) me gezelschap houden en de tijd vliegt voorbij...Paul komt zwetend en puffend aan, hij heeft z’n 18 holes uitgespeeld en weet nu zeker dat hij hier lid wil worden! Firestone… you will see us again!!

Ik mis m’n allerbeste kapster maar doe m’n uiterste best en het resultaat mag er zijn… Dat beamen trouwens onze lieve nichtjes met wie we vanop het terras van het Royal hotel proberen te skypen (niet makkelijk als er de andere kant geen micro en geen camera is….) en zij kunnen het weten! Misschien zorgde de grote hoeveelheid zand in het water wel voor een uitzonderlijke verwennerij van mijn haren??

 We slagen er dit keer wel in om contact te krijgen met Chris en Martine in Parijs (hier wel micro maar geen camera wat betekent dat we enkel gezien worden…) en we kletsen er maar op los tot we merken dat iedereen van het terras naar ons sappig taaltje zit te luisteren! Over Pauls eerste ervaringen met het eten van een steak in Liberia kan ik beter zwijgen maar voldaan rijden we naar huis terug.

Maandag 26 juli ’10 Vrije dag want vandaag vieren de Liberianen hun nationale feestdag! In de loop van de voormiddag rijden we wat rond maar overal is het veel stiller dan gewoonlijk en alle winkels zijn gesloten. De grote ceremonie vindt plaats in het noorden van het land en Jeremy staat in voor de EU dus we horen er eerstdaags meer over! Daar we niet zoveel op het programma hebben, nodigen we onze guards uit voor een drink op ons terras. Er is keuze maar hun voorkeur gaat uit naar cola en chips! We hebben een leuke conversatie en we halen er zelfs de landkaart bij want ze zijn alle drie zo leergierig (of is het zoals Paul beweert dat de teacher in mij regelmatig naar boven komt?) Toch even dit: Liberia heeft een oppervlakte die drie maal zo groot is als die van België maar heeft slechts drie miljoen inwoners waarvan één derde in de hoofdstad Monrovia woont.

’s Namiddags voelen we ons met vakantie, luierend aan het zwembad… Het is er vandaag echt wel druk en we maken kennis met een Zuid-Afrikaanse familie met drie kleine kinderen waarvan het oudste naar de Amerikaanse school gaat (in juli en augustus zijn de scholen hier ook gesloten). We converseren in ‘die zuudafrikaanse taal’ en staan versteld dat we alles zo goed kunnen volgen!

We sluiten deze toch wel speciale dag af met een bezoek aan Golden Beach waar we samen met onze Vlaamse dokter Jan, zijn vrouw Helga en een Duitse vriend des huizes genieten van dit ongewoon mooie weer voor de tijd van het jaar! We zitten op het strand op enkele meters van de metershoge golven en worden wat stiller als om een uur of halfzeven de zonsondergang een einde aan deze mooie dag lijkt te maken…

Dinsdag 27 juli ’10 Alweer feest vandaag! We zijn precies 31 jaar getrouwd…niet te geloven….! Toch is het werken geblazen voor Paul terwijl ik thuis onze Amerikaanse wasmachine aan de gang probeer te krijgen, de tekst voor onze blog schrijf, de poetsvrouw de nodige richtlijnen geef… En Bart, nu kan ik je verhalen over Gabon helemaal volgen want ook Ophelia slaagde erin enkele ramen te wassen met een schuursponsje, met de nodige gevolgen vandien!

Vandaag leer ik het regenseizoen kennen! De regen klettert op ons dak en valt echt met grote bakken uit de hemel en onze tuin lijkt nu meer op een vijver dan op een tuin! Met de regelmaat van de klok zijn er afwisselend stortbuien en zonnige periodes maar in de namiddag worden de weergoden wat rustiger… gelukkig maar!