18 februari 2011 –  Onze tweede gast is net terug naar België vertrokken maar ze liet me een heel aangrijpende getuigenis na die ik via de blog met jullie mag delen…

Toch eerst even een introductie! Kris Lambrecht is de directeur van Acres of Hope Belgium en is vorige week naar Liberia gekomen. Het was intussen haar derde reis naar dit West-Afrikaanse land en dit keer kwam ze hierheen om het project van AoH van dichtbij op te volgen en om de officiële opening mee te maken van de school die in Rock Hill wordt gebouwd. Het geld dat hiervoor nodig was, werd door Kris en de hele ploeg in België verzameld door er tal van activiteiten te organiseren zoals benefietmaaltijden, steunkaartenverkoop op kerstmarkten, uitlenen van een didactische koffer over Liberia aan scholen enz. Tijdens haar verblijf heeft ze tal van zaken moeten opvolgen en bracht ze ook donaties naar ziekenhuizen.

De officiële opening van de school was speciaal tijdens deze week gepland en het werd een fantastische en onvergetelijke dag in het bijzijn van enkele  hoogwaardigheidsbekleders, mensen van de community van Rock Hill, mensen van Acres of Hope Liberia, vrienden,… maar vooral ook met medewerking van de kinderen van Living Faith! Zij hebben het muzikaal gedeelte van het programma op zich genomen en hebben ook fantastisch mooie culturele dansen gebracht! Vermeldenswaard is zeker dat ze eerst veertig minuten in de blakende zon hebben moeten stappen om er te komen! De nieuwe school zal officieel haar deuren openen begin volgend schooljaar en de komende maanden zal alles verder afgewerkt worden, zullen bankjes en ander materiaal vanuit België verscheept worden en zullen leerkrachten gescreend worden zodat de school zo goed mogelijk kan functioneren!

Tijdens haar verblijf in Liberia wou Kris zeker ook een kijkje komen nemen in de school waar ik lesgeef en dus zou ze vorige dinsdag door Patty, de directeur van Acres of Hope Liberia, rond de middag daarheen worden gebracht. Maar de planning verliep niet helemaal zoals we ze in gedachten hadden…. Kris vertelt jullie meer….

15 februari 2011

Liberia 9u30

“Een ervaring om nooit te vergeten!”

Ik ben in Liberia om de laatste fase van ons schoolproject in Rock Hill te regelen. Vanuit België bracht ik ook een voorbeeld mee van een medische donatie die we zullen opsturen met onze volgende container richting Liberia. Terwijl we de officiële overhandiging doen van deze donatie in een kleine kliniek wordt Patty (de directeur van AoH) plots weggeroepen, we mogen niet mee naar binnen. Dus maar wat kleine spulletjes ronddelen aan de kindjes die daar in de wachtkamer zitten. Plots komt Patty naar buiten, duwt me een baby in de armen en zegt 'Kris, this one will not make it, try to stimulate it till we got to the hospital!'. We laten dus alles vallen springen in onze Jeep. De moeder komt ook in de Jeep met een klein bundeltje ... het bleek om een tweeling te gaan, net een uur oud, die te vroeg geboren is en piepklein. We haasten ons door het drukke verkeer naar het dichtstbijzijnde hospitaal. Ik vraag hun om de airco uit te zetten, de baby voelt immers heel koud aan en vecht om adem te halen. Ik blijf het kleine jongentje maar steeds toefluisteren dat hij het niet mag opgeven en probeer het steeds te prikkelen door zachtjes op zijn rugje te kloppen ... hij doet zo zijn best om te ademen ... ondertussen vraagt Patty me om ook eens naar de andere baby te kijken. Ondanks dat hij piepklein is heeft hij een goede kleur en lijkt het beter te doen dan zijn tweelingbroertje. We proberen wat gegevens uit de moeder te krijgen terwijl we in het drukke verkeer van Monrovia al toeterend met vier knipperlichten proberen vooruit te komen. Ze heeft de hele nacht gelopen om het hospitaal te bereiken, ze haalde het tot de kliniek (wat een kleine verpleegeenheid is met een paar bedden). De eerste baby was op dit moment reeds half geboren terwijl de moeder de laatste meters aflegt naar de kliniek... en nu amper één uur na de geboorte moet de moeder al hobbelend in een Jeep over het slechte wegdek mee met haar voor het leven strijdende baby’s ... ze kijkt uitdrukkingsloos ... er is geen tijd voor emoties, we moeten handelen.

Uiteindelijk komen we in een klein hospitaal aan, waar Patty weet dat ze zuurstof hebben. Het is niet de beste keuze, het hospitaal heeft een slechte naam ... dit blijkt al gauw als ik ze aan het werk zie ... ze proberen tevergeefs een infuus aan te brengen, prikken het jongentje overal aan zonder resultaat ... na 45 minuten geven ze het op. Ondertussen zit ik met het ander kleine bundeltje mens op mijn schoot, probeer voor zover ik met mijn ervaring met baby’s heb, het kind warm te houden en visueel na te gaan hoe hij het stelt ... regelmatig moet ook deze baby gestimuleerd worden om te ademen ... hij is een klein vechtertje.

Nadat ze de baby opgegeven hebben, gaat Patty de moeder vertellen dat het kind het niet gehaald heeft ... we geven haar de levende baby terug in haar armen ... de moeder pinkt enkele tranen weg en houdt zich sterk ... we moeten met de overlevende baby zo vlug mogelijk naar een couveuze, de enige bevinden zich in JFK hospitaal. We mogen niet weg ... ze komen naar ons toe ... de andere baby hapt nog af en toe om adem!

Weer wordt de nu bijna levensloze baby in mijn armen gedropt en rennen we naar de Jeep. Patty zegt: ”Blijf regelmatig op zijn borst drukken!” ... het is een hopeloze strijd ... we weten het allemaal.

Ik probeer toch verder te gaan, zonder veel hoop ... de moeder kijkt lijdzaam toe hoe het laatste sprankeltje leven uit de baby wegglijdt. We komen bij JFK wat een groot hospitaal is en rennen naar de spoed!

Alles wordt hier gedaan, ze doen echt hun best om de baby alsnog terug te reanimeren ... ik krijg terug het andere baby’tje in mijn armen geduwd en sta hulpeloos toe te kijken.

De toestand van de baby in mijn armen gaat ook achteruit ... ik vraag om hem eens na te kijken ... hij blijkt wat onderkoeld (hoewel het 35° is en het zweet ons langs de rug loopt) en zijn zuurstofgehalte in het bloed is ook aan de lage kant, hij is piepklein en moet duidelijk in de couveuse ... zo vlug mogelijk.

We laten het ander baby’tje op de eerst hulp aan de dokters over en lopen achter een buitenlandse arts naar de neonatologie. Het is een hele weg, van het ene gebouw over een bouwwerf naar het andere gebouw. De moeder probeert iedereen bij te houden ( ze is pas een paar uur bevallen). Ik zie dat ze niet meer kan en blijf achter bij haar. We komen in een grote wachtzaal, ik vraag iemand om op te staan zodat de moeder die duidelijk aan het eind van haar krachten is, kan gaan zitten. De dokter is verdwenen met de baby en de verpleger.

We wachten een hele tijd tot ze ons komen halen. Het kind ligt in de couveuse, ze zijn hier vrij goed geëquipeerd. In drie van de 4 couveuses liggen twee piepkleine baby’tjes. Het zuurstofslangetje dat ze in ons ventje zijn neusje steken is veel te groot ... het is het enige formaat dat ze hebben!

De baby blijkt 1230 g te wegen.

Wij mogen binnen in de afdeling ... de moeder mag 2 minuten kijken van achter het glas.

Ondertussen krijgen we bericht dat de andere baby in de spoed het niet gehaald heeft.

Ze willen de baby niet naar het mortuarium doen ... ze verwachten van de uitgeputte moeder dat ze de baby meeneemt of laat ophalen door haar familie. De moeder kent geen telefoonnummer van een familielid. Dan moet ze de baby maar meenemen naar haar dorp, begraven en terugkomen, zegt de dokter! Ik vang dit op en vertel wat ik hoorde aan Patty ... dit kan toch niet ... we gaan terug praten met de inlandse dokter. De buitenlandse arts zegt dat ze de baby wel even in de spoed wil houden tot we een oplossing vinden. Er is geen praten aan of wij nemen het lijkje mee of de moeder wandelt naar haar dorp met de dode baby! De directeur van het hospitaal wordt erbij gehaald en Patty doet een paar telefoontjes ... het is geregeld.

We gaan terug naar de moeder om haar te vertellen dat ze moet blijven en waarom haar andere baby in de couveuse moet. Ik stop haar 10 USD toe in de hoop dat ze hiermee geholpen is ... voor ons een klein bedrag ... ze kijkt wezenloos, lijkt nog nooit zo'n biljet gezien te hebben. Ik hoop dat ze er iets mee is. Ze schreit, het pakt ons ... we kunnen niets meer doen. De dokter komt op dat moment terug en berispt haar ... “Je moet niet schreien, die mensen hebben het leven van jou en je kind gered, je moet hen dankbaar zijn!”

Het leven van een kersverse moeder in Liberia 15 februari 2011 ...

terwijl ik dit schrijf heb ik, als moeder van 6 gezonde kinderen, eindelijk tijd om mijn emoties de vrije loop te laten gaan ...

Het leven in Afrika is moeilijk voor moeders en kinderen ... daarom wil ik me met Acres of Hope verder inzetten om het leven van deze vrouwen en kinderen te verbeteren. In onze westerse wereld was deze baby niet gestorven. En als dit dan toch zou gebeurd zijn zou de kersverse moeder met alle zorg omringd worden. Een zee van verschil!

Kris Lambrecht vanuit Monrovia, Liberia.

3 februari 2011 –  De totale bevolking van Liberia kan geschat worden op ongeveer vier miljoen mensen en dit aantal groeit de laatste jaren snel aan doordat het kindersterftecijfer onder de vijf jaar gelukkig heel snel aan het afnemen is. In de hoofdstad Monrovia gaan de meeste kinderen naar school en wanneer je ’s morgens de weg opgaat, zie je dan ook overal om je heen de fel gekleurde uniformpjes. Wanneer je je echter buiten de stad begeeft, zie je heel veel kindjes aan het werk en dan kan je veronderstellen dat die minder geluk hebben en dat hun ouders wellicht geen schoolgeld kunnen betalen.

De eerste foto die ik dit keer publiceer, heb ik genomen in de buurt van het schooltje waar ik lesgeef in Paynesville. Iedereen is er druk in de weer met het kappen van stenen en de kinderen helpen mee of passen op kleine broertjes en zusjes, soms pasgeborenen zoals het baby’tje in de wastobbe… Vorige week namen we lolly’s mee voor deze kinderen en nog altijd voel ik de grijpende handjes op mijn armen en zie ik de smekende blikken van enkele mama’s!

De pasgeboren kindjes worden al meteen meegedragen in een doek die rond het lichaam van de mama of van een grote zus wordt gebonden. Zo gaan ze mee naar de rivier als mama de kleren gaat wassen, zo gaan ze mee naar de markt, zo zijn ze er ook bij als de afwas wordt gedaan zoals dit kleine meisje van vier weken in het centrum van Monrovia. De baby’s worden lange tijd op die manier meegenomen (buggy’s heb ik hier nog niet gezien behalve als het om Westerse vrouwen gaat) en ik heb al meerdere keren peuters van boven de twee jaar op dezelfde manier weten meenemen…

Zoals ik al eerder duidelijk maakte, is het niet voor iedereen hier weggelegd om naar school te gaan. Ik las verhalen over weeskindjes die samen in een tehuis zaten maar die bijna nooit een volwassene zagen, laat staan dat ze onderwijs zouden hebben… Gelukkig hebben organisaties zoals Orphans Relief and Rescue heel wat van die weeskindjes opgevangen en hen ook de kans op onderwijs kunnen geven. Weeshuizen zie je hier trouwens overal verspreid, dit allemaal ten gevolge van de vreselijke burgeroorlog die pas in 2003 tot een eind kwam. Alle schoolgaande kindjes dragen dus een uniformpje, als je niet te nauw kijkt ziet het er fantastisch uit…

Niet-schoolgaande kindjes zie je aan het werk of zijn samen wat aan het spelen met stokjes en afval en ze hebben vaak een heel trieste blik in de ogen. De volgende foto laat nog maar eens zien hoe een meisje in de omgeving van Rock Hill, het dorpje waar onze vrienden van Acres of Hope een school bouwden die straks op 14 februari officieel wordt ingehuldigd, een zware lading steentjes op haar hoofdje draagt! Dag na dag is dit haar taak… Andere kinderen zie je meehelpen in de zaak of staan op de markt om iets te verkopen zodat ze ’s avonds toch dat beetje rijst kunnen kopen.

Wanneer we op zaterdag onderweg zijn dan zie je alle kinderen in de weer met grote plastiek bidons die ze aan de waterput in de buurt gaan voltanken want er wordt in dit land ontzettend veel gewassen! Mensen lopen er meestal netjes bij en waar je ook komt… er hangen massa’s kleren aan de waslijn en er liggen overal kleren te drogen op de daken of  op het gras, zeker nu het droog seizoen aan zet is.

20 januari 2011 –  Moeilijk te geloven maar we zijn ondertussen al weer tien dagen in dit prachtige West-Afrikaanse land en dit keer waren de hoge temperaturen meer dan welkom nadat we twee weken goed ingeduffeld in het koude België hadden rondgecrosst… We kwamen dit keer met z’n drieën want onze allereerste bezoeker (en wellicht de oudste die we ooit zullen hebben!) kwam met ons mee! Pauls mama wordt begin maart immers negentig maar ze vindt elke activiteit hier heel boeiend en haar gezondheid is zelfs beter dan wanneer ze thuis is. Ze heeft in haar leven zeer veel verre reizen gemaakt maar ze is toch onder de indruk van wat ze hier ziet… Ze is blij verrast door de vriendelijkheid van de Liberianen en vooral de kinderen van Living Faith maakten haar vorige dinsdag heel blij!

De tweede schooldag na de Kerstvakantie werd voor de kinderen van Living Faith een onvergetelijke dag! We begonnen de dag met een uurtje les en zowel Kim als Nicholas als ikzelf waren heel gelukkig onze leerlingen terug te zien! De foto toont hoe fier de kinderen zijn dat ze voor het eerst in hun leven een boek hadden gelezen en bovendien  slaagden ze er allemaal in om de korte inhoud aan de anderen te vertellen! Mijn ex-collega’s herkennen vast enkele boekjes! Daarna hebben we aan de hand van een paar quizvragen alle boekjes herverdeeld. Met de boekjes van de Europese School en de boekjes die we later die dag kregen, willen we een bibliotheekje opstarten…

En eindelijk was het dan zover… niet één, niet twee, maar drie wagens van Firestone kwamen het schoolpleintje opgereden met een heel team van Children’s Surgery International, een groep Amerikaanse dokters, verpleegsters en sociale werkers die elke dag chirurgische ingrepen doen in een ziekenhuis in Firestone maar vandaag hun vrije dag willen opofferen en iets speciaals willen doen  voor deze weeshuisschool!

Alle 120 leerlingen van de school nemen plaats in de tuin en wachten vol spanning op hetgeen zal gebeuren… Allereerst gaan ze netjes in rijtjes staan en krijgen ze elk om beurt een roze pil te slikken die hun lichaam vrij moet maken van wormen. Wanneer ze goed gekauwd hebben, krijgen ze meteen daarna een lolly en dat vinden ze heerlijk! De directeur van dit Frances Gaskin weeshuis en ook meteen de directeur van de school heeft vooraf een heel programma voorbereid met de kinderen en wanneer elk zijn plaatsje heeft gevonden op de bankjes kan de ceremonie beginnen! Gelukkig staat er in het midden van de tuin een zeer grote boom zodat alle leerlingen en alle genodigden in de schaduw kunnen zitten want het programma zal een hele tijd in beslag nemen!

De directeur geeft een mooi openingswoord en daarna is het de beurt aan Jeremiah Kootea, één van de leerlingen van mijn klas, om het openingsgebed te doen! Waarom Jeremiah? Dit is de jongen wiens leven vorig jaar gered is door hetzelfde team nadat ze een dringende operatie bij hem hebben uitgevoerd. Hij is een fantastisch joch en zeer creatief en we zien hem die dag dan ook meermaals op “het podium”.

Er worden religieuze liedjes gezongen en enkele heel jonge kinderen noemen alle delen op van de bijbel. Daarna is het tijd voor andere liederen (zelfs een canon van Brand in Mokum), voor gedichten en voor drama. Onze mond valt open wanneer we enkele leerlingen prachtige culturele dansen zien brengen, gehuld in zeer mooie Afrikaanse outfits en telkens zijn er een heel aantal jongens die daarbij met de djembe begeleiden! Ja… brother Emmanuel Mars en sister Eveline, de directeur en zijn vrouw en meteen ook de ouders van de 31 weeskinderen, hebben er echt wel hun werk van gemaakt!

Terwijl het culturele programma verdergaat, zijn enkele leerkrachten van de school samen met de kokkin van het weeshuis druk in de weer met het koken van massa’s rijst en het klaarmaken van een heerlijke schotel! De rijst en de kip en de kruiden werden meegebracht door het bezoekend team en enkele Amerikaanse dames zijn ook zeer druk in de weer in de open keuken in de tuin van de school. De blikken van de hongerige kindjes gaan meer en meer uit naar de richting van de lekkere geurtjes…

En om een uur of twee krijgen ze dan elk een felgekleurd plastiek kopje vol rijst en kip en het is een plezier om ze te zien smullen! Bovendien krijgen ze allemaal een bekertje met limonade op basis van grenadine! Wanneer elk een keertje bediend is, krijgen de kindjes de kans om een tweede kop te halen en meteen is er een stormloop naar de keuken… oh wat is het feest voor hen!

En er is vandaag zelfs een dessertje want mooie, rode appels worden in partjes gesneden en aan de kinderen gegeven. Sommigen vinden het fantastisch, anderen begrijpen niet zo goed wat er allemaal gebeurt…

Wanneer het team dan ook nog enkele ballen en een felgekleurd zeil tevoorschijn tovert en muziekinstrumentjes uitdeelt, kan de pret echt niet meer op! Kim, Nicholas en ik besluiten wijselijk om de koffers met boeken die ook nog aangebracht werden nog maar even opzij te zetten. We zullen maandagmorgen even bij elkaar zitten en alle materiaal eerst sorteren per niveau… daarna kunnen we vast met een eerste bibliotheekuitlening starten!

En dan is de tijd om… Er worden nog wat speeches gehouden en er wordt afscheid genomen! Het team van Children’s  Surgery International  blijft nog tot vrijdag  in het land en zal vast nog heel veel kinderen  kunnen helpen, de leerlingen gaan huiswaarts tenzij ze in het weeshuis van Frances Gaskin wonen en ook wij keren moe maar zeer voldaan naar huis terug… Het is mooi geweest…

15 december 2010 –  Eén van onze eerste ervaringen met een superdrukke handelsplaats was toen we hier pas woonden… De allereerste zaterdagmorgen reden we met onze huurauto richting Africahotel maar algauw zaten we helemaal gekneld tussen de massa’s mensen, luid toeterende gele taxi’s, volgeladen kruiwagens,…  Aan weerszijden van de weg krioelde het van de marktkramers en van de mensen die hun waren op hun hoofd met zich meedroegen! Dit was dus de Doualamarkt…. Het is één van de drukste marktplaatsen in Monrovia en de plaatselijke politieagenten hebben er hun handen meer dan vol om alles in goede banen te leiden, of dit althans te proberen! Centimeter per centimeter kom je vooruit en enkel de motorfietsen (die hier HEEL talrijk zijn) bewegen zich wat makkelijker door de drukte. Als passagier heb ik alle tijd gehad om indrukken op te doen en wat me vooral is opgevallen zijn de vele kleuren en de grote verscheidenheid aan goederen die er te koop worden aangeboden!

Vrouwen en kinderen dragen letterlijk alles op het hoofd met zich mee, zo zie je schalen met nootjes, bananen, avocado’s,…. maar evengoed plastiek emmers met ingevroren sapjes of versgebakken broodjes. Vaak zie je enorme plastieken wastobbes gevuld met allerlei huisraad, meestal heel kleurrijk! Sommigen dragen zelfs hun hele marktkraampje op het hoofd met zich mee! En de voorbije dagen wandelen ook heel veel versierde kerstbomen rond!

Een andere markt waar ik heel wat indrukken heb opgedaan, is de overdekte marktplaats voorbij Riverside. Het lijkt wel een mini-stadje met kleine straatjes kriskras door elkaar. De lokale bevolking verkoopt er vooral kledij en huisraad en de marktkraampjes puilen uit van de koopwaar! Heel vaak worden spullen gewoon in de kruiwagens tentoongesteld waarin ze naar de markt werden gebracht. Eén van de meest gebruikte vervoermiddelen om je waren aan de man te brengen, is heel duidelijk de kruiwagen! Vandaag nog zag ik ze volgeladen met stokbroden, kledij, juwelen, allerhande  speelgoed, zakjes gevuld met drinkbaar water, autobanden, schoenen, poetsmateriaal, ananassen, suikerrietstengels, bouwmaterialen, gasflessen en nog heel veel meer….

In het centrum van Monrovia heb je ook de drukke winkelstraten zoals je ze bij ons in de stad hebt! Vorige zaterdagnamiddag hebben we er nog een wandeling gemaakt en zijn we zelfs enkele boetieks binnengestapt. Deze worden heel vaak uitgebaat door de Libanezen, hebben zelfs airco en de prijskaartjes zijn navenant! Zaterdag is dé shoppingdag voor de Liberianen en je kon er dan ook over de hoofden lopen (met temperaturen van 35 graden in de schaduw). Heel wat winkeltjes zijn ware kleurplaatjes!

Tijdens onze stadswandeling merkten we ook heel veel zaken waar tien of meer kleermakers druk aan het naaien waren. De meeste mensen kopen immers stoffen en laten hun kledij op maat maken. Er zijn ook een aantal winkels waar tweedehandskledij uit de USA worden verkocht voor een kleine prijs. Wat me steeds opvalt is dat vooral de kinderen van het platteland in heel armtierige kledij rondlopen… t-shirtjes zijn vaak gescheurd en zelfs hun uniformpjes die ze dragen om naar school te komen, hangen dikwijls met haken en ogen aan elkaar! Eén van onze oudste jongens komt nu al twee weken met twee totaal verschillende schoenen naar school… eentje is een witte sportschoen en de andere is een grasgroen sandaaltje…. Om stil van te worden!

De bekendste winkelstraten zijn Broad Street, Randall Street en Benson Street maar er zijn ook nog veel andere drukke straatjes! In Monrovia zijn ook grote warenhuizen waar vooral niet-Liberianen winkelen zoals Stop & Shop, UN Exclusive, ERA, Green market,… Je vindt er alle mogelijke westerse producten, ja… zelfs Belgische pralines!

Bij het verlaten van de drukke binnenstad heb je nog steeds heel veel kleine winkeltjes, het ene naast het andere, van bouwmaterialen tot apothekers, van sanitair tot voedingszaakjes.

Op één van onze uitstappen naar Kakata kwamen we zowaar voorbij een Coca Cola fabriek en vaak rijden we langs de brouwerij van Club beer, het plaatselijke biertje dat best te drinken is.

Wie eerder een Afrikaans land heeft bezocht, weet dat vooral kunst heel belangrijk is voor de lokale bevolking! Langs de weg naar Firestone komen we voorbij talrijke kunststalletjes waar vaak mooie dingen te bespeuren zijn! Vorige week zag ik tijdens een bezoek aan een kerstmarkt een prachtig schilderij dat net voor mijn neus werd verkocht. De kunstenaar beloofde me snel een analoog werk te schilderen en heel binnenkort wordt het geleverd! Benieuwd! Verder merk je ook veel rotanmeubeltjes, maskers, beelden, wandtapijtjes, kettingen, noem maar op…  Liberianen kennen er wat van!

Uiteraard was dit maar een greep uit de hele handel, ik heb me dan ook vooral gericht op hetgeen je dagdagelijks te zien krijgt. Maar in Liberia heeft men ook heel veel grondstoffen zoals goud, diamant, ijzererts, petroleum,… en wanneer deze op een eerlijke manier verhandeld kunnen worden, is er zeker hoop voor dit mooie West-Afrikaanse land!

Met dit prachtig beeld van de kerstboom die gisteren door de presidente officieel werd aangestoken, wil ik jullie allemaal sfeervolle kerstdagen wensen! Wij brengen ze dit jaar hier door, dus geen witte Kerst maar in elk geval een heel warme Kerst!! Met oud en nieuw zijn we weer in jullie buurt en kunnen we samen een goedgevuld jaar afsluiten en een mooie start van het nieuwe jaar beleven! We kijken er naar uit!

5 december 2010 – Dag beste lezers! Ik ben er terug en we hebben met z’n allen wat geduld moeten hebben maar na iets meer dan twee weken is er eindelijk een internetverbinding in onze nieuwe woning! Soms heb ik een prima verbinding maar er zijn ook dagen dat ik geen verbinding kan krijgen… De verhuis is prima verlopen en we zijn blij dat we nu ook onze verhuisdozen (ingepakt sinds begin juli en hier al die maanden gestockeerd) hebben kunnen openen. We voelen ons intussen al goed thuis in onze nieuwe stek, ook al moet er nog één en ander afgewerkt worden maar het allerbelangrijkste is dat we na vier maanden Liberia eindelijk een woning hebben! Het is zalig vertoeven op ons terras bij zonsondergang en ook kunnen ontbijten met zicht op de oceaan is fantastisch… het land heeft zoveel moois te bieden!

Dat Liberia volop aan de heropbouw bezig is, dat merk je dagelijks! Zeker hier in de hoofdstad Monrovia wordt met man en macht gewerkt aan het optrekken van nieuwe kantoorgebouwen, hotels, warenhuizen,… Waar je ook kijkt, overal staan gebouwen in de steigers en overal zijn mensen heel druk in de weer, bewonderenswaardig hoe ze dat doen met die grote hitte hier! Maar naast het bouwen, wordt er ook heel wat energie gestoken in het vernieuwen van de wegen!

Wanneer ik op vorige donderdag richting Paynesville reed met de auto van MSF (lees AZG) om een donatie te brengen aan het schooltje waar ik lesgeef, duurde de terugreis zo’n anderhalf uur in plaats van de gewoonlijke dertig minuten. Dat alles heeft te maken met de  wegen die er na het regenseizoen soms zwaar gehavend bijliggen en die nu volledig uitgedolven worden en een heel aantal nieuwe lagen krijgen. De grote vrachtwagens, de zware machines om te asfalteren en de grote pletrollen, allemaal zijn ze heel druk bezig!

Eén van de vrachtwagens stond vorige week twee dagen en twee nachten in het midden van één van de straten in onze buurt, defect! Als je dan weet dat er ’s avonds geen straatverlichting brandt zoals bij ons, dan kan je je voorstellen hoe gevaarlijk het soms is om te rijden, wetende dat daar plots iets voor je neus kan staan zonder ook maar één aanduiding…

Een ander groot gevaar is het feit dat de deksels van de riolen worden gestolen en dat je in onze buurt alleen al twee grote openingen in de weg hebt die je best kan vermijden! Vaak leggen mensen er wat grote steenblokken omheen of wordt er een autoband in rechtop gezet maar het blijft erg gevaarlijk! Daarbij moet je je voorstellen dat er langs de straten tot ’s avonds laat heel veel bedrijvigheid is aangezien mensen  immers  geen elektriciteit hebben in de woning en dus buiten leven, gebruik makend van het licht van de voorbijrijdende wagens!

In de hoofdstad zijn bijna alle hoofdwegen geasfalteerd maar eenmaal je wat verder weggaat van de drukste verkeersaders heb je heel vaak verharde wegen met reusachtige putten erin! Toen we vorig weekend voor twee dagen naar Robertsport zijn gegaan, waren de laatste 45 km die we moesten doen een serieuze uitdaging… hobbeldebobbel en maar uitkijken om de grootste putten te vermijden! Vrienden van ons die hier al wat langer zijn vertellen ons dat dit nog niks is in vergelijking met sommige wegen verder het binnenland in… Ook de weg naar de school waar ik lesgeef, de GSA road, is in zeer slechte staat en soms raakt je hoofd wel eens het het dak van de auto! Maar er is goed nieuws want er zouden plannen zijn om deze weg te verharden!

Sinds kort zijn er een aantal heel moderne bussen te zien in de straten van Monrovia! Ze werden aan Liberia geschonken door India en ze zijn hier meer dan welkom! Ik las in de lokale kranten dat  studenten in uniform de bus gratis mogen gebruiken tussen 6 u. en 9u. in de  morgen en tussen 15u. en 18u. in de avond, zodoende kunnen weer wat meer jongeren naar school! Eerder was het een heel gedoe voor velen onder hen om een taxi vast te krijgen… Maar al deze vervoermiddelen moeten natuurlijk ook van energie worden voorzien! Langs de wegen zie je moderne tankstations uit de grond rijzen (vooral Total maakt veel indruk) maar hier en daar zie je ook nog de klassieke benzinepompen van ter plaatse met de felgekleurde glazen gallons op een rijtje…

Monrovia heeft ook een belangrijke haven waar heel wat containers worden geladen op grote zeeschepen! Het is er heel erg druk en ik heb nog niet de gelegenheid gehad deze plaats te bezoeken.

Spoorwegen heb ik hier nog niet gezien behalve enkele restanten van spoorwegovergangen uit lang vervlogen tijden…

Het luchtverkeer wordt drukker nu er sinds kort ook een rechtstreekse verbinding is met de USA via Delta Airlines. Verder vliegt Brussels Airlines vier keer per week op Monrovia en ook Air Maroc heeft een duidelijke plaats in het luchtverkeer.

Wij zullen binnenkort weer gebruik kunnen maken van deze luchtwegen want nadat we Kerst hier doorbrengen omwille van verantwoordelijkheden op het werk, zullen we kort daarna naar het Siberisch koude België komen!! Maar misschien is een sneeuwlandschap wel een welkome afwisseling voor de hoge temperaturen van Liberia!?

11 november 2010 -  Op dit moment heerst er een zekere verwarring in Liberia… Vorige week vertrok de presidente, H.E. Ellen Johnson Sirleaf, naar de V.S. maar net voor haar vertrek werd de voltallige ministerraad op administratief verlof gestuurd! Verscheidene plaatsvervangers werden benoemd om de taak van de ministers tijdelijk waar te nemen en deze situatie duurt  zeker nog tot wanneer de presidente op 15 november terugkeert uit Amerika! Op dat moment zal bekend gemaakt worden welke ministers hun functie behouden en welke vervangen worden…  In de kranten lezen we ondertussen dat de presidente op bezoek was in Washington, in Virginia en in New-York waar ze zelfs werd genomineerd en een ruiker bloemen in ontvangst mocht nemen!

In één van haar speeches op de TOP “Afrika en z’n plaats in de wereld” zei de presidente dat meer dan 40% van de bevolking van Afrika jonger is dan 15 jaar! Ze benadrukte dat deze jonge populatie moet aangemoedigd worden om kennis te verwerven om aldus een plaats in de wereld in te nemen! En zo beland ik weer bij het onderwijs….

Samen met Kim rijd ik nu elke dinsdag richting Paynesville om er in de Rock Community een dagje les te geven in het schooltje van broeder Mars…

Bij het verlaten van Monrovia stad zien we overal kinderen, ze zijn of aan het spelen of aan het werken…. En dan besef je dat er heel veel zijn die gewoonweg niet naar school gaan… Sommige ouders kunnen het zich niet permitteren om het inschrijfgeld te betalen (nochtans hoorde ik gisteren dat er in publieke basisscholen niets moet betaald worden??) en anderen vinden het belangrijker dat hun kinderen het huishouden doen of mee geld verdienen!

Wanneer we voorbij “Red light” komen, het enige resterende maar niet functionerende  verkeerslicht in Monrovia, wordt de situatie nog veel erger! Waar je in de stad al bijna overal  betonnen huizen ziet, krijg je hier meestal barakken, lemen huisjes of hutjes te zien, vaak bedekt met golfplaten of althans stukken ervan… Overal zie je kinderen… sommige volwassenen beweren dat er met shifts wordt gewerkt: in de voormiddag naar school ofwel  in de namiddag… dit zou een verklaring kunnen zijn maar of het echt zo is??

Wanneer we het huis van broeder Emmanuel Mars bereiken, staan we allebei versteld van de netheid die hier heerst, vooral als je weet dat in dit huis een familie woont met maar liefst 34 kinderen!

Wat je op de rechterfoto ziet, is dus het schoolgebouwtje waar Kim en ik lesgeven! In het linkerdeel geeft Kim les aan klassen 4 en 5 en 6 en in het rechterdeel sta ik voor klas 2 en klas 3 maar er is geen wand om de lokaaltjes van elkaar te scheiden! De leerlingen zijn dus regelmatig afgeleid, zeker wanneer je bijvoorbeeld een toneeltje laat spelen om wat woorden te verklaren! De muren zijn nog steeds in ruw metselwerk en de directeur droomt ervan dat ze eens bepleisterd kunnen worden! Je staat op een ondergrond van aangestampte aarde met het gevolg dat het regelmatig kriebelt…

Stilaan begin ik mijn 23 leerlingen bij naam te kennen, dank aan broeder Mars die voor elk een klein naamkaartje heeft gemaakt (het probleem was wel hoe ze vast te maken..). Na de middagpauze van dertig minuten kan ik met mijn leerlingen dan in een ander klaslokaaltje gaan zitten in de achtertuin, daar waar in de voormiddag de kinderen van klasje 1 zitten. Er is amper licht maar na een tijdje wennen je ogen hieraan en kan je weer lezen wat in je boek staat of wat je op het bord schrijft! Ik behelp me momenteel met enkele reeds gebruikte werkboekjes die ik kreeg in de Libanese school en ook op het internet heb ik wat werkblaadjes kunnen vinden. Een collega van de Engelstalige sectie van de Europese School beloofde me snel één en ander op te sturen en daar kijk ik echt naar uit! Ondertussen heb ik ondervonden dat ik in feite helemaal terug moet gaan naar de basis, wil ik echt iets bereiken… Het probleem met het Liberiaanse Engels is dat men met klanken spreekt en heel weinig articuleert! Zo werkte ik gisteren met vijf vaak voorkomende woordjes (buy-or-right-only-…) en we oefenden de uitspraak, plaatsten ze in gegeven zinnetjes, plaatsten de zinnetjes in de goede orde om er een verhaaltje mee te bouwen, zochten ze op in een ander verhaal over een Nigeriaans meisje, speelden buiten een toneeltje,… Verder leerde ik hen ook een gedichtje en een liedje en speelden we wat spelletjes waarbij één kind naar buiten moest om daarna te raden… Dit vonden ze echt te gek!!

Meteen na het einde van de lessen wisselen de kinderen van broeder Mars hun uniform met versleten t-shirtjes en shortjes en komen ze naar buiten om in de open keuken hun hoofdmaaltijd van de dag te nemen, steeds een kom rijst met een lepeltje uit de stoofpot erbovenop…

Het middelste jongetje op deze foto is Eddyboy. Broeder Emmanuel en zijn vrouw namen hem eerst in huis om hem te verzorgen toen hij erg ziek was maar eenmaal genezen vroeg de vader van dit jongetje om hem voor altijd bij te houden…

Dat brengt me weer even bij Patty en Acres of Hope… Eerder kreeg ik de kans om ook een bezoek te brengen aan haar weeshuis en op onderstaande foto’s merk je Patty met één van haar medewerksters. De twee jongste weeskindjes vonden het fantastisch om op de foto te mogen en wanneer je ze laat kijken naar zichzelf op je digitaal fototoestel zijn ze gewoon in de wolken!! Enkele kinderen in Liberia hebben we hier trouwens al heel blij kunnen maken met een foto die we in België hadden laten afdrukken…

Samen met Patty ben ik ook naar de markt gegaan en dat is echt een hele belevenis! De kraampjes sluiten heel nauw op elkaar aan en zijn overdekt met golfplaten om de spulletjes toch een beetje te beschermen tegen de zware regens! Toch zijn de smalle gangetjes vaak kleine meertjes geworden en moet je wat behendigheid aan de dag leggen om er doorheen te komen. Maar het is zeker de moeite waard om er eens heen te gaan en je kan er echt alles kopen, je ontmoet de lokale bevolking en je maakt hun dag goed door er iets te kopen!

Ondertussen is het regenseizoen bijna afgelopen! Als er nog regen valt is dat meestal ’s nachts of ’s morgensvroeg en af en toe is er ook nog onweer, zo waren gisterenavond  voortdurend bliksemflitsen in de lucht te zien! Eenmaal het droog seizoen echt begonnen is, kan men van start gaan met het herstellen van de wegen die er op dit moment vaak zwaar gehavend bijliggen… Misschien een onderwerp voor de volgende keer?

1 november ’10   De voorbije tien dagen ben ik druk in de weer geweest met het bezoeken van scholen en weeshuizen en zelfs met lesgeven! Even terugblikken…

Daar het niet zo vanzelfsprekend was om zomaar een Liberiaans schooltje binnen te stappen, introduceerde de manager van het hotel (een Libanees) mij eerst in de Libanese school tegenover het hotel. De directeur vond het meteen een prima idee dat ik als Europese leerkracht wat ideeën zou uitwisselen met zijn Libanese, Liberiaanse en Indische leerkrachten en dat ik regelmatig een les zou geven over Europa en de Europese Unie. Ondertussen heb ik al vier voormiddagen in de school doorgebracht, heel wat lessen kunnen volgen en ook al les gegeven in vier verschillende jaargroepen! De leerlingen krijgen er les in het Engels en in het Arabisch en deze kinderen hebben er alle nodige handboeken en werkschriften maar geen computers, geen bibliotheek of sportzaal… Ze zijn heel gemotiveerd en sommigen weten heel wat over Europa omdat ze er familie hebben of omdat ze er zelfs al eens op reis geweest zijn…

Maar in de voorbije week heb ik dan ook voor het eerst kunnen kennismaken met de echte Liberiaanse scholen en die zijn absoluut niet te vergelijken met wat ik eerder zag…

Op maandag nam Patty Anglin, directeur van Acres of Hope me mee naar Rock Hill in Paynesville… Alleen al ter plaatse geraken, was een hele uitdaging en ik werd compleet door elkaar geschud maar Patty kent de weg na al die jaren op haar duimpje en de 4x4 deed zijn werk prima! Bij het binnenrijden in het dorp merkte ik overal de hopen kiezelstenen, netjes gesorteerd volgens grootte, van vrij grote stukken tot hopen met heel fijne kiezelsteentjes… Vele vrouwen, sommigen zelfs zwanger, jonge kinderen en oudere mannen waren druk in de weer om de stenen te kappen tot het gewenste formaat. Het was hartverscheurend te zien hoe kleine kinderen de zware schalen op hun hoofdje naar weer een andere hoop toebrachten… Je mag er niet aan denken dat al die kiezeltjes hier door mensenhanden zijn gegaan en dat ze dag in dag uit hetzelfde werk verrichten om dan een onnoemelijk klein bedrag te krijgen waarmee ze hun gezin in leven houden, waarmee ze misschien één kommetje rijst kunnen kopen…

Onze eerste stop was een complete verrassing voor mij en wat ik zag, is te danken aan AoH Belgium want zij hebben het geld bijeengespaard om hier een degelijke school te bouwen! Proficiat Wim en Kris en alle anderen want door jullie fantastische inzet zullen straks weer heel wat kinderen van kinderarbeid gespaard blijven… (zie www.acresofhopebelgium.be en ook nog www.acresofhope.org)  Het schoolgebouw ziet er heel degelijk uit en op dit moment is ook de dakconstructie helemaal klaar! Er is duidelijk heel goed nagedacht over de vormgeving van de school en de verdeling van de klaslokalen! Achter de school kon ik één van de waterputten bewonderen die ook door AoH Belgium (dus door de mensen van Aalter en omstreken) gefinancierd werd! Je wordt er echt stil van…. Ik kijk al uit naar het moment dat de school zal geopend worden, hopelijk in de aanwezigheid van Kris en Wim!

Patty nam me daarna mee naar één van de weeshuizen die ze nu nog steeds runt  en we maakten er kennis met twee van de nannies! Ondertussen vertelde ze honderduit over haar eigen kinderen, over de meer dan driehonderd weeskinderen die ze een mooie thuis heeft kunnen aanbieden en over de periode dat ze  zelf in het weeshuis woonde! Ze is terecht heel fier op het feit dat Acres of Hope één van de drie organisaties is die net van het ministerie te horen kreeg dat ze met adoptie kunnen doorgaan!

Die dag viel ik van de ene verbazing in de andere, zeker wanneer we dan op de plaatselijke markt enkele aankopen gingen doen voor een klein weesmeisje “little princess” dat net die dag haar intrek zal nemen in een missionarisschool. Ik koop haar een mooi wit jurkje zoals op het lijstje stond aangegeven… Ik hoop echt haar later in de school te kunnen bezoeken!

Op dinsdag nam Kim me mee op sleeptouw en groot was mijn verbazing toen we precies dezelfde richting uitreden als de dag voorheen!!! Wat blijkt nu? Het schooltje waar deze Amerikaanse mevrouw aan verbonden is, ligt op amper honderd meter van de plek waar ik de dag ervoor kwam, in Paynesville! Ook hier gaat het om een heel speciaal project, zij het veel kleinschaliger… Brother Mars en sister Evelyne, een Liberiaans koppel met drie eigen kinderen, hebben er tijdens en na de oorlog een weeshuis geopend en ze hebben op dit moment 31 weeskinderen onder hun hoede!! Bovendien heeft de man eigenhandig een schooltje gebouwd en heeft hij nu in totaal 120 kinderen die er les volgen!! Toen wij er vorige week kwamen, was men net bezig een nieuw dak op het gebouwtje te plaatsen (het geld werd door enkele Westerse vrouwen verzameld door een verkoop onder elkaar te organiseren en het geld af te staan!) en het gevolg was dat klasjes vier, vijf en zes buiten les kregen onder de boom!

In alle klasjes werd ik hartelijk ontvangen en de leerlingen hadden heel speciaal een mooie welkomstzin ingeoefend in keurig Engels! (Brother Mars spreekt perfect Engels!) Opvallend is het grote leeftijdsverschil in elke klas, zo zijn er in klas 5 en 6 kinderen van tien jaar maar ook kinderen van zeventien jaar en in de kleuterklas kinderen van vier jaar en ook kinderen van tien jaar! Alles heeft te maken met hun instapleeftijd op school!

Het Engels dat hier gehanteerd wordt, is nogal vaak een voor ons moeilijk te begrijpen Liberiaans- Engels!! Sister Evelyne heeft zelf KG1 (kleuterklas) onder haar hoede en ze doet dat in haar eigen huis… Alles is er supergoed georganiseerd en de oudste weeskinderen zorgen prima voor de jongsten! Ik vond het een heel leerrijke ervaring om Kim les te zien geven en gelukkig heb ik op de Europese School regelmatig wat les gegeven in het Engels want dat zal hier prima van pas komen!! Kim is er twee dagen in de week actief van 10u. tot 12u. en van 12u.30 tot 14u. telkens op dinsdag en op donderdag! Zelf wil ik beginnen met elke dinsdag en uitkijken hoe dat meevalt! Tijdens het lesgeven door zag ik twee dames die ondertussen onder een afdakje in de tuin een warme maaltijd klaarmaakten voor het hele gezin: rijst met een soort stoofpotje van vis en groenten. Deze 34 kinderen hebben gelukkig voldoende te eten, de andere 86 moeten steeds afwachten of er voor hen thuis iets te eten is… Vaak moeten ze eerst zelf nog naar de markt toe en dan zelf aan de kookpot staan want hun ouders zijn dag in dag uit met de steenkapperij bezig… Gelukkig kunnen wij Westerse mensen een klein lichtpuntje zijn voor hen en mee aan hun toekomst bouwen…

Scholen in Liberia… goed op weg, maar toch…