31 januari 2013 Als je je deze week in Monrovia wil verplaatsen, moet je er toch wat meer tijd voor uittrekken dan normaal! De straten rond het pas vernieuwde chique Royal Hotel en de weg van en naar de luchthaven worden gedeeltelijk afgesloten voor alle verkeer! Hoe dat komt? Het lijkt wat ongelooflijk maar hier vindt deze week de 3de UN HLP (High Level Panel)-meeting plaats van de Verenigde Naties. Ieder van ons hoorde wellicht reeds over de millenniumdoelstellingen (MDGs) die de Verenigde Naties tegen 2015gerealiseerd willen zien!
Op 8 september 2000 ondertekenden regeringsleiders en staatshoofden van 189 landen tijdens de Millenniumtop van de Verenigde Naties een verklaring dat ze bereid waren mee te werken aan het bereiken van de millenniumdoelstellingen. Het gaat om acht internationale afspraken om de armoede te bestrijden en de gezondheid en het milieu te verbeteren!
Doel 1 : Het wegwerken van extreme armoede en honger
Het aantal mensen dat leeft van minder dan 1 Dollar per dag moet tussen 1990 en 2015 gehalveerd zijn net zoalshet aantal mensen dat honger lijdt. Bovendien zouden alle mensen aanvaardbaar werk moeten hebben, ook vrouwen en jongeren.
In Liberia is de armoedegrens 1 Dollar per dag (ongeveer 25 euro per maand) terwijl de armoedegrens in België 1 000 euro per maand is Gelukkig behoort Liberia tot de landen waar een aanzienlijke vooruitgang werd geboekt tijdens de laatste 15 jaar!
Doel 2: Het bereiken van een universele basiseducatie
In 2015 zouden alle kinderen, zowel jongens als meisjes, volledig basisonderwijs moeten volgen.
In Liberia zijn er drie types van basisscholen: de public schools waar het onderwijs gratis is maar waar kinderen soms met 100 leerlingen samen in één klaslokaal zitten (ouders dienen wel te betalen voor een uniform), verder de community schools en de private schools (ouders betalen tussen 20 en 50 US Dollar schoolgeld per semester en kopen ook zelf de boeken en de schriften).
Doel 3: Het bevorderen van gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen en het versterken van de positie van de vrouw
Het aantal meisjes en het aantal jongens dat primair en secundair onderwijs volgt, moet gelijklopend zijn en in 2015 moeten mannen en vrouwen dezelfde rechten hebben.
In Liberia heeft de UN de regering reeds jaren gesteund in de ontwikkeling van systemen om dit doel te bereiken. Niettegenstaande Liberia de eerste vrouwelijke Afrikaanse presidente heeft, is de status van de vrouw nog steeds te laag en kan men van gelijkheid tussen man en vrouw, zeker in het binnenland, nog niet echt spreken.
Doel 4: Het verminderen van kindersterfte
In 2015 moet de sterfte van kinderen jonger dan vijf jaar met twee derde verminderd zijn.
In Liberia werden een tweetal maanden geleden alle kinderen van een bepaalde leeftijdscategorie gratis ingeënt tegen een aantal kinderziektes!
Doel 5: Het verbeteren van de gezondheid van moeders
In 2015 moet de moedersterfte met driekwart afgenomen zijn en moeten alle vrouwen toegang hebben tot reproductieve gezondheidszorg.
In Liberia sterven nog steeds teveel jonge mamas tijdens de bevalling
Doel 6:Bestrijding van hiv/aids, malaria en andere dodelijke ziekten
In 2015 moet de verspreiding van hiv/aids gestopt zijn en teruggedrongen zijn net zoals de verspreiding van malaria en andere ernstige ziektes.
In Liberia werden gratis muskietennetten uitgedeeld aan de bevolking.
Doel 7: De bescherming van een duurzaam leefmilieu
In 2015 moeten alle landen de principes van duurzame ontwikkeling in hun overheidsbeleid en -programmas geïntegreerd hebben en moet het verlies van natuurlijke bronnen worden tegengegaan. Meer mensen moeten toegang hebben tot zuiver drinkwater en sanitair en in 2020 moet het leven van minstens 100 miljoen mensen in sloppenwijken opmerkelijk verbeterd zijn.
In Liberia heeft de presidente kortgeleden de ontginning van het regenwoud stilgelegd. Zuiver drinkwater en toegang tot sanitaire voorzieningen blijven een pijnpunt nadat alle waterleidingen vernietigd werden tijdens de voorbije burgeroorlog (tot 2003).
Doel 8: Het ontwikkelen van een wereldwijde samenwerking voor ontwikkeling
Er moet een open, eerlijk en op regels gebaseerd handels- en financieel systeem ontwikkeld worden.
Er moet aandacht zijn voor de speciale behoeften van de minst ontwikkelde landen en van door land omgeven ontwikkelingslanden en eilandstaatjes.
Aandacht moet ook besteed worden aan de schuldenlast van ontwikkelingslanden d.m.v. nationale en internationale maatregelen om, op de lange termijn, tot een beheersbare schuld te komen.
In samenwerking met de farmaceutische industrie zou toegang tot betaalbare en noodzakelijke medicatie in ontwikkelingslanden gegarandeerd moeten worden.
In samenwerking met de private sector zou de beschikbaarheid van nieuwe technologieën, vooral voor informatie en communicatie, vergroot moeten worden.
In Liberia voel je de inzet van de presidente en haar regering om een leefbaarder milieu te creëren en om de corruptie tegen te gaan maar er is nog een lange weg te gaan
19 december 2012 Het is goed om steeds je fototoestel op zak te hebben want je krijgt toch zo vaak iets ongewoons te zien! Je neemt het met een lach of met een traan
Iemand heeft blijkbaar dringend een kruiwagen van doen
Kauwgom met een ajuinsmaakje, moet kunnen
k Heb mn brommer volgeladen vol met taxi-gasten!
Doen we het of doen we het niet? Uiteindelijk maakte onze Prado een U-turn
Een strandtafereeltje het heeft wel iets van een Miss-verkiezing
Druk in de weer met de ladder! Nee, nu even geen tijd om te STOPPEN en te SHOPPEN!
En de opdracht luidt: Teken een paar rotte tanden! Toch zijn de kindjes van de AoH-school heel blij met de werkblaadjes hoor, Nederlands leren is pas voor later!
Als je niet uitkijkt, bots je in deze tijd van het jaar tegen enkele wandelende kerstbomen!
Compliments of the season! is wat je hier voortdurend te horen krijgt, het is Liberiaans voor Merry Christmas andHappy New Year! en dat is ook mijn wens voor elk van jullie!
28 november 2012 Een fantastisch gebeuren was het vorige week zaterdag, het vierde kinderenfestival van Liberia! Het Samuel K. Doe (SKD) Sports Complex in Paynesville werd deze keer niet ingepalmd door internationale voetbalploegen en hun supporters maar door een 5 000-tal kinderen uit Montserrado en de omliggende counties (= provincies). Wat UNICEF hier voor de vierde keer wist te realiseren, kan niemand onberoerd laten!
Het was een gejuich van jewelste toen de kinderen hun grandma het sportstadion zagen binnenkomen! Mevrouw Ellen Johnson- Sirleaf, de presidente van Liberia, bleek duidelijk in haar nopjes toen ze de enthousiaste massa kinderen begroette!
Na een warm welkom en een toelichting van het programma konden we genieten van enkele prachtige Liberiaanse liederen die gezongen werden door een koor van welgeteld 100 kinderen, gekleed in de kleuren van de Liberiaanse vlag! Aandoenlijk was het
De Country Director van UNICEF, Mevr. Isabel Crowley, wist nadien op een spontane en heelenthousiaste manier de conclusies van het kinderrechtencomité te verwoorden en symbolisch werd daarna een foto/tekstboek aan de presidente overhandigd. Ook de kinderrechtencommissaris zelf was fier zijn realisaties te kunnen toelichten.
Daarop kwam de jongeren van de Youth Street Soccer Association of Liberia in actie en brachten op een heel speelse manier de kinderrechten onder de aandacht!
Daarna kwam de presidente aan het woord en vertelde ze ons hoe prioritair de kinderrechten voor haar reeds waren tijdens haar eerste ambtstermijn en hoe ze ook nu dezelfde koers wil en zal aanhouden! Ze verzekerde haar volle steun bij het handhaven van de rechten van het kind in Liberia en bij het creëren van een gunstig klimaat om hun capaciteiten ten volle te kunnen ontplooien. Mevrouw Johnson-Sirleaf vernieuwde haar belofte tot bescherming van en respect voor Liberiaanse kinderen! Het slotwoord van haar toespraak: Ik wil de kinderen gelukkig zien, ik wil een glimlach op hun gelaat! klonk als een wens die diep uit haar hart kwam!
En dan kwam voor de kinderen het leukste gedeelte van de dag tijd om te spelen en te genieten, tijd om popcorn te eten en iets te drinken, tijd om aan allerhande activiteiten deel te nemen! En het moet gezegd alles was ontzettend goed georganiseerd door de mensen van Unicef en de mensen van het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking de tribunes waren duidelijk verdeeld per district, kinderen hadden een label met hun naam en adres, de entertainers voor de spelen waren goed herkenbaar in grasgroene pakken, alles was heel overzichtelijk en dat moet natuurlijk ook als je zon massa kinderen bij elkaar hebt!
Tenslotte nog de rechten en de verantwoordelijkheden van elk kind in Liberia zoals ze in de wet opgenomen zijn:
Right to go to school-Responsibility to listen and learn
Right to food and clean water-Responsibility not to waste food and water
Right to health care-Responsibility to stay clean and healthy
Right to be loved and protected-Responsibility to never use violence
Right to participate and be heard-Responsibility to listen to others
Right to live without discrimination-Responsibility to treat everyone with respect
15 september 2012 Begin vorige week begon ook hier het nieuwe schooljaar en dan verandert het straatbeeld compleet, tussen 7 en 8u. s morgens en tussen 13 en 15u. in de namiddag zie je massas kinderen en jongeren in prachtige uniformen op weg van en naar school. Dinsdag stond ik ook weer voor de klas en het werd een onvergetelijke dag!
Net zoals het voorbije schooljaar geef ik les aan klas 5 en 6 van Living Faith en voorlopig heb ik slechts 11 leerlingen waarvan er twee nieuw zijn. Eén van hen (Agnes, 16 jaar) komt helemaal van Nimba County aan de grens met Ivoorkust en Guinee maar zal tijdens het schooljaar bij haar tante wonen in Paynesville. Hopelijk kan ze een aantal jaren blijven want mijn beste leerlinge van vorig schooljaar was in een soortgelijke situatie en zou nu in klas 6 komen te zitten maar Susan werd teruggestuurd naar haar geboortestreek waar ze nu wellicht op het veld werkt, op de markt staat of voor het gezin moet zorgen Hoe erg het ook klinkt, maar dat is de dagdagelijkse realiteit hier!
De inschrijvingen zijn nu nog volop bezig want voor veel gezinnen is het niet eenvoudig al dat schoolgeld te betalen en dan ook nog eens uniformen aan te schaffen!
Om jullie een idee te geven het jaarlijkse schoolgeld in deze private school ligt tussen 3 700 Lib.$ (voor de allerkleinsten in ABC en KG) en 6 300 Lib.$ ( voor klas 6) en dat wordt gespreid over drie betalingen per jaar. Omgerekend is dat tussen 50 en 90 US $ per jaar. Twee uniformen kosten allicht ook al 20 à 30 US $ . Wetende dat heel veel mensen hier geen inkomen hebben of een maandinkomen dat lager is dan 70 US $ en dat de gezinnen bovendien vaak heel veel kinderen tellen, is het duidelijk voor welke probleemsituatie de mensen komen te staan. Waarom kiezen mensen dan niet voor de gemeenschapsscholen? Ofwel hebben ze die niet in de buurt, ofwel kennen ze de situatie van de overvolle klaslokalen met soms meer dan 100 leerlingen per leerkracht
Wij zorgden dinsdag voor een totale verrassing want we hebben de schooltassen uitgedeeld die in Aalter en omstreken verzameld werden door Acres of Hope en in elke tas of rugzak zat bovendien ook nog eens een map met cursusblok, wat schrijfgerief, n setje tandenborstels, soms een rekenmachientje, enz. De oudste leerlingen kregen de sterkste schooltassen en rugzakken (ik zag adressen in Aalter, Lotenhulle, Maldegem, ) en de jongere leerlingen ontvingen allemaal één van de witte rugzakjes die wellicht door een firma werden geschonken. We kregen heel wat handgeklap en gejuich te horen, een echt feestgevoel!
Langs deze weg wil Brother Mars in naam van zijn team en de hele school iedereen die meewerkte aan de inzamelactievan harte bedanken voor al hetgeen jullie bij elkaar gespaard hebben en voor al jullie inspanningen!Dankjewel AoH! Dankjewel aan de scholen! Dankjewel aan de leerlingen en hun ouders! Dankjewel aan het team van mensen die alles sorteerden en ingepakt hebben!
Verder stuurt Brother Mars ook zijn welgemeende dank naar de Europese School in Elsene en dan vooral naar juf Anne Marie en de ouders van de eerste communicantjes want zij hebben met hun bijdrage van 365 euro het onderwijs in deze school echt vooruit geholpen! Elke leerkracht heeft nu voor zijn/ haar klas een volledig set handboeken ontvangen om het curriculum te kunnen volgen. Voor de oudste leerlingen hebben we zelfs taalboekjes voor elk kind kunnen aanschaffen zodat de lessen een heel stuk aangenamer worden en iedereen actief kan meewerken!Alle boekjes werden hier in Liberia uitgegeven en bevatten dus verhalen uit de leefwereld van elk kind, zo had ik meteen heel wat succes met mijn eerste verhaal waar een man dacht dat de maan in de waterput was gevallen en meteen een reddingsactie op touw zette!
Met het geld hebben we ook copyboekjes gekocht met een stevige kaft waarin de leerlingen verhalen schrijven en oefeningen maken en onze volgende aankoop zal bestaan uit werkschriftjes voor keurig schrijven!
De Engelstalige verhalenboekjes en woordenboeken die allemaal vanuit Brussel hierheen kwamen, worden uiteraard ook heel vaak gebruikt en zitten goed opgeborgen in de aluminiumkasten die we vorig schooljaar met jullie spaargeld hebben aangekocht!
Dat de leerlingen hier letterlijk op elkaar gepakt zitten zie je duidelijk op de volgende foto waar 26 kinderen in een piepklein klaslokaaltje zitten van 2,5m op 2,5m maar erg vinden ze dit niet, zolang ze maar naar school kunnen en er een leraar is om hen te onderwijzen!
31 augustus 2012 Oeganda, de parel van Afrika! Deze legendarische uitspraak van Winston Churchill zullen wij in geen geval nog ooit in twijfel trekken.
Het lijkt al een hele tijd geleden maar op 8 augustus vlogen we van Monrovia over Accra naar Naïrobi in Kenia om van daaruit richting Entebbe in Oeganda te reizen. Een verslag
De nachtvlucht weegt zwaar maar dit vergeten we snel wanneer we met open armen ontvangen worden bij Leen, Hannes en Floortje in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Voor we aan onze rondreis met Matoke Tours beginnen, genieten we volop van de gastvrijheid van onze vrienden! (Nooit gedacht dat ik in Afrika de kans zou krijgen bij één van mijn ex-leerlingen te logeren )
Op zaterdag brengen we nog enkele uurtjes samen door in de Cassia Lodge, terecht de meest romantische plaats in Kampala genoemd! We vinden het fijn een praatje te kunnen slaan met de Vlaamse manager die we jaren terug in België ontmoetten als bekend politicus. We vinden het jammer nu al afscheid te moeten nemen van Leen en Hannes maar hier begint onze 14-daagse rondreis! Rond middernacht zullen nog vijf Vlamingen aankomen met wie we samen door dit land zullen reizen, de ontmoeting zal dus voor de vroege morgen zijn
Na een stevig ontbijt, een eerste kennismaking, een degelijke briefing door onze Oegandese reisleidster Bella en het inladen van de busjes kan onze rondreis van start gaan! De weg leidt vandaag naar Murchison Falls National Park, het grootste natuurpark van Oeganda. Onderweg maken we wat tussenstops: eerst wat geld wisselen, dan massas water en wat koekjes maar vooral veel fruit aankopen en op de middag een bezoek brengen aan Ziwa Rhino Sanctuary (een project dat als doel heeft de uitgestorven neushoorn te herintroduceren in Oeganda). Daarna staat een flinke rit op het programma en met de ferry komen we uiteindelijk aan bij de lodge, het is ondertussen 18u.30 dus nog even en de nacht valt.
Na een vroeg ontbijt beginnen we om 7u. aan een eerste kennismaking met het Oegandese dierenrijk: olifanten, giraffen, luipaarden, hyenas, buffels, waterbokken, antilopes, apen en vele tropische vogels! Alles is aanwezig!
Later die dag maken we nog een boottocht op de Nijl onder het toeziend oog van krokodillen, nijlpaarden, watervogels, We varen naar de voet van de 40 meter hoge en beroemde waterval (Murchisson Falls) en zijn onder de indruk van de kracht van het water!
De volgende dag maken we een wandeling langs de waterval en komen we heel dicht bij de zeven meter nauwe spleet waardoor miljoenen liters water met een hels lawaai naar beneden komen! We genieten volop van de verfrissende waterdruppels in ons gezicht want zo meteen wordt het weer een lange, lange rit tot Hoima.
Van Hoima gaat het richting Kibale Forest National Park en het gebied dat we doorkruisen laat een sprookjesachtige indruk na. We doen heel wat impressies op bij het bezoek aan een plaatselijke markt na de lunch, we stoppen nog even bij een theeplantage en rijden uiteindelijk Kibale Forest binnen. Dit woud heeft een oppervlakte van 770 km² en hier kom je in een andere wereld, een apenwereld! In dit oerbos leven 13 verschillende apensoorten maar wij zijn hier in het bijzonder voor de chimpansee.
De eerste dag hier wordt ingenomen door wandelingen door het Bigodi Moeras en een kraterwandeling bij de Mountains of the Moon. De dag erop staat een flinke wandeling door de jungle op het programma! We volgen de ranger op de voet wanneer hij zich een weg baant door dit tropische oerbos, we volgen de sporen van de chimpansees, we sidderen even wanneer een woudolifant zich laat horen, we zijn in de zevende hemel wanneer we uiteindelijk vier volwassen chimps vinden. Als deze naar beneden klimmen om zich bij de rest van de groep te voegen, volgen we hen op de voet en al gauw hebben we de plaats gevonden waar de hele groep lijkt te bivakkeren! Fascinerend!
We rijden richting Queen Elisabeth National Park, het tweede grote natuurpark van Oeganda en gelegen aan de voet van het massieve Rwenzori gebergte. We maken een boottocht op Lake Edward en hebben het foto apparaat in aanslag: olifanten, hippos, buffels, krokodillen en vogels, vogels en nog eens vogels!
In de Katara Lodge worden we meer dan verwend, we treffen hier een Nederlandse manager die zijn gasten in de watten legt!
Om 6u. de volgende ochtend rijden we de opkomende zon tegemoet, we zijn in de wolken nu we weer een gamedrive hebben door de uitgestrekte savannevlaktes! Dit keer hebben we ook het geluk om een drietal keer de leeuwen in hun natuurlijke omgeving te kunnen gadeslaan.
s Anderendaags hebben we wat minder geluk wanneer we in de Ishasha sector de boomklimmende leeuwen proberen te vinden maar we nemen voldoening met twee leeuwinnen die met hun welpen luilekker aan een grote plas water vertoeven, zomaar midden op de weg!
We reizen weer verder richting Kisoro en zakken dus af naar het zuiden van Oeganda. We komen door het gebied dat ook wel het Zwitserland van Afrika wordt genoemd en op de smalle, bochtrijke wegjes in de bergen moeten we regelmatig onze blik afwenden want de geïmproviseerde balustrades geven je soms rillingen We stijgen geleidelijk en zijn toch opgelucht wanneer we net voor het donker onze lodge bereiken aan het sprookjesachtige Lake Mutanda. We genieten nog heel even van het spectaculaire uitzicht op de Virunga vulkaanketen maar geen zorgen want morgen is er een vrije dag met optionele excursies in de omgeving van Kisoro.
En dan is het zover, de grote gorilladag! Om 5u.30 uit de veren en na een stevig ontbijt op weg met ons busje het is eng om in het donker en door de dichte mist een bergrit te maken! Gelukkig was er dat eerste uur geen enkele tegenligger te bespeuren en kon Moses, onze chauffeur, zich goed concentreren op de bochten en de grote rotsblokken op de weg!
Na een flinke uitleg en het bespreken van alle regels beginnen we uiteindelijk rond een uur of negen aan onze gorillatracking! Ik moet toegeven dat ik het overleefd heb dankzij een senior porter die ik heb ingehuurd, de jongen wist me uitstekend te helpen en redde mij uit elke benarde situatie (maar voor iemand met ernstige knieproblemen zoals ik die nu heb, is deze tocht niet aan te raden!). Lopend en bukkend door dit dichtbegroeide regenwoud in de hoge bergen van Bwindi Impenetrable Forest gaan we op zoek naar afgekloven bamboestengels en drollen Met hun machetes maken de ranger en de porter een doorgang door de begroeiing, we geloven onze ogen niet! Na welgeteld VIER uur staan we plots oog in oog met een ijzersterke mannetjes berggorilla die laat merken dat hij het niet zo fijn vindt om gestoord te worden! We klimmen nog wat verder en kunnen precies één uur genieten van de familie van acht gorillas, inclusief silverback! Amazing!
Van 14u15 tot 17u.30 heb ik echt op de tanden moeten bijten, het afdalen was als het ware nog moeilijker voor mij en uiteindelijk blokkeerde ook de gezonde knie! Heel veel bemoedigende woorden en duwtjes hebben me uiteindelijk terug in het dorpje gekregen waar ik uitgeput maar tevreden mn certificaat in ontvangst heb genomen! 22 augustus, een dag om nooit te vergeten (en Françoise we hebben ook aan jou gedacht hoor!)
Het is heerlijk genieten de volgende dag op en aan Lake Bunyonyi, het op één na diepste meer van Afrika (900 meter). Dit meer is door de BBC uitgeroepen tot het mooiste meer ter wereld! We logeren er op Nature Prime Island en genieten van een zalige rust.
Op dag 14 komen we na een lange reisdag weer aan waar we de reis begonnen zijn Kampala, de vibrerende hoofdstad van Oeganda in het donker baant de chauffeur zich een weg door het extreem drukke verkeer en brengt ons veilig terug naar de Cassia Lodge.
Natuurliefhebbers en avonturiers onder jullie, deze reis is een aanrader!
20 juli 2012 Het was meer dan een verrassing toen ik een paar dagen terug van Paul vernam dat de naam Frances Gaskin in de krant verschenen was naar aanleiding van een culturele wedstrijd die gewonnen werd door de kinderen van dit weeshuis. Op dat moment had ik nog geen enkel idee over de ware omvang van dit bericht maar dat werd me al gauw duidelijk!
Wues Young Stars van The Frances Gascin Rescue Home for Children is de dansgroep van de weeshuisschool waar ik vrijwilligerswerk doe en zij wonnen op 12 juli de Golden Image Award 2012 tijdens een cultuurwedstrijd. Deze wedstrijd was georganiseerd door The Liberia Crusaders for Peace in samenwerking met de Liberiaanse regering en is aan zijn tweede jaargang toe. Stel je voor wat een impact dit had op een groep jonge kinderen die pas kortgeleden voor het eerst hadden opgetreden voor een publiek (zie eerder verschenen blogberichten) en nu werden geprezen om de positieve ontwikkeling die ze brengen in de cultuur van hun land! Tijdens een officiële plechtigheid op 18 juli mochten zij de trofee in ontvangst nemen
Het was amper 9u. s morgens toen ik een telefoontje kreeg van Debbie van ORR (Orphan Relief and Rescue) dat zij net had vernomen van Brother Mars (de directeur van de school en tevens papa van de 34 kinderen) dat het programma vervroegd was. In plaats van om 15u. in de namiddag moesten ze nu om 11u.45 optreden want dat was het moment waarop de presidente zou aankomen. Alle hens aan dek en meteen veranderen we alle plannen. Nu blijkt dat ik beter eerst wat telefoontjes had gedaan want toen we in Fendell aankwamen was er geen sprake van verandering van het schema! De culturele ambassadeur had er wel op aangedrongen dat de kinderen tijdig aanwezig zouden zijn, de dansleraar had er een uur opgeplakt en zo was het zaakje aan het rollen gegaan! Het werd wachten en wachten en nog eens wachten tot het uiteindelijk 15u. werd en de eerste genodigden begonnen toe te stromen. Gelukkig was er geen felle zon en ook geen pletsende regen zoals we die de voorbije weken gehad hebben
Toen uiteindelijk ook Zijne Excellentie Dhr. Joseph N. Boakai (de vice-president) was aangekomen en dat omstreeks 16u.15 , kon de ceremonie van start gaan! De culturele ambassadeur van Liberia, Mad. Juli Endee, heeft op een heel ludieke manier de ceremonie geleid! Het werd een aaneenschakeling van heel veel speeches, muziek, voorstelling van de genomineerden, optreden van enkele culturele dansgroepen en uiteindelijk de toespraak van de vice-president en de uitreiking van de trofeeën. Dat de vice-president wist te genieten van de dansjes en acrobatie die door de kinderen werd gebracht, is overduidelijk op de fotos!
Het optreden dat de Wues Young Stars hebben gegeven, was inderdaad prachtig en kende een enorm succes! De fotografen stonden alom en ik hoop binnenkort enkele mooie plaatjes in de kranten te vinden. Speciaal voor deze gelegenheid had Evelyn, de mama van al deze kinderen, een tenue gemaakt in goudkleur en zwart zoals de kleuren van The Golden Image Award en dat maakte het nog net ietsje indrukwekkender
En waarom net Wues Young Stars? Wue is familienaam van de Liberiaanse trainer van de kinderen die heel wat energie steekt in het aanleren van de dansen en de begeleidende muziek van de drums (djembe). De jongeman stamt uit een muzikale familie en is al eerder met een groep Liberianen op tournee geweest in China. Tweemaal per week geeft hij intensieve training aan deze jonge kinderen waarbij hij hen de culturele dansen en de acrobatie aanleert.
Rond halfzeven kwam er een eind aan deze happening en de kinderen poseerden nog graag voor een groepsfoto. In die paar minuutjes werd ik echter aangevallen door een hele hoop mieren en zelfs in de auto heb ik er nog een twintigtal moeten pletten! Hier moet je altijd op je hoede zijn en goed uitkijken waar je staat, vooral als je open schoenen draagt!
We zijn toen heel snel vertrokken want in Liberia is het al pikdonker rond kwart over zeven en bovendien moesten we nog voorbij Red Light, een zeer drukke lokale markt! Het is moeilijk voor te stellen dat op dat moment van de dag duizenden en duizenden mensen aan het kopen en verkopen zijn aan beide zijden van de weg. De chauffeur weet ons te vertellen dat dit elke dag doorgaat tot een uur of tien
26 mei 2012 Vlakbij de nationale luchthaven van Liberia (RIA) bevindt zich de toegang tot een zeer uitgestrekt domein dat echt de moeite waard is om eens te bezoeken, de Firestone rubberplantage. Wanneer we op zaterdag over de heuvelachtige wegen van Firestone rijden op weg naar het golfterrein, zijn we na bijna twee jaar nog steeds onder de indruk van de immense rijen bomen aan weerszijden van de weg.
Het begon allemaal in 1926 wanneer de toenmalige Firestone Banden-en Rubber Compagnie een stuk jungle huurde van meer dan 4 000 km²in Liberia, West-Afrika met als doel hun eigen rubber te produceren. Toen geselecteerd voor zijn locatie, zn bodemgesteldheid en zn klimaat huisvest Liberia nu de grootste natuurlijke rubberfabrikant ter wereld! Tegenwoordig opereert Firestone op een domein van ongeveer 500 km² met de naam Harbel,genoemd naar de Firestone oprichter Harvey Firestone en zijn vrouw Idabelle.
In de jaren 30 werden er duizenden Liberianen tewerkgesteld, werden er huizen en fabrieken gebouwd alsook wegen aangelegd. Firestone Liberia zorgde voor technische scholing en deed heel wat wetenschappelijk onderzoek. De export van rubber verdubbelde zelfs tijdens WOII om de militaire nood te kunnen ondersteunen.
Maar toen volgden ook de moeilijke jaren voor Firestone, de 14 jaar durende burgeroorlog liet ook hier zn sporen na! Tienduizenden vluchtelingen probeerden in het domein een onderkomen te vinden en aan het geweld te ontsnappen
Om de Liberiaanse rubberindustrie te redden en de vooroorlogse status te hernieuwen, wordt in 2005 een overeenkomst gesloten tussen de regering van het land en de firma Firestone voor de heropbouw van de infrastructuur en het opnieuw aanplanten van de rubberbomen. Tevens worden er huizen, ziekenhuizen en scholen gebouwd. De huurovereenkomst loopt tot 2041 om te verzekeren dat de latex van de nieuwe aanplantingen kan geoogst worden. Latex is het melksap van de rubberboom en vormt de grondstof voor het maken van rubber.
In 2008 heeft de officiële heropening plaats van het Firestone Medical Center en het is een mijlpaal in de heropbouw van Firestone Liberia! Jaarlijks komen trouwens een 20-tal chirurgen en verpleegsters van Childrens Surgery International (CSI) voor een kort verblijf in januari of februari. Zij doen vrijwilligerswerk en deden in 2010 maar liefst 142 gratis operaties bij kinderen in nood!
In 2009 kondigt Firestone de lancering aan van de operatie Hevea wood waarbij rubberbomen die geen latex meer produceren (ze zijn dan ongeveer 28 jaar oud) zullen verwerkt worden in de duurzame houtindustrie voor het vervaardigen van meubels en andere producten. Deze actie creëert 500 nieuwe jobs voor Liberianen en opent alweer nieuwe horizonten voor de bewoners van Firestone.
Volgens gegevens van 2011 werden er meer dan 4500 huizen gebouwd voor werknemers en boeren van het bedrijf alsook 500 huizen voor opzieners en staff. Dezelfde bron vermeldt dat er 642 huizen in opbouw zijn doch dit cijfer ligt wellicht veel hoger, te zien aan de vele bouwwerken die momenteel aan de gang zijn!
Er zijn in totaal 26 scholen waarvan 25 Primary en Junior High Schools (tot graad 9) en 1 Senior High School en het totaal aantal studenten bedraagt meer dan 15 000. Tot het einde van de basisschool is het onderwijs voor de kinderen van de werknemers gratis terwijl dit niet het geval is in public schools elders in Liberia. In 2011 behaalde één van hun studenten voor het examen van de WAEC (West African Examinations Council) de beste plaats van het land en dit zegt zeker iets over het onderwijs in dit domein.
Er zijn in Firestone ook 4 computer labs voor studenten en ik ben er trots op dat Romeo Gargar, mijn caddie, één van hen is!
De natuurlijke rubberindustrie in Firestone is duidelijk weer op krachten gekomen en wie ooit in Liberia komt voor de job (of als toerist??) doet er best aan om zelf even de sfeer daar te gaan opsnuiven
26 april 2012 We zijn onderweg naar de weeshuisschool met enkele bananendozen vol kledij en schoenen die door AoH Belgium naar Liberia werden verscheept, als we op de radio horen dat er een spectaculair natuurverschijnsel waar te nemen is. Op school aangekomen stappen we snel uit en groot is onze verbazing als we pal boven ons de prachtige regenboog rond de zon waarnemen. Het lijkt alsof we even uit de werkelijkheid zijn gestapt want een halo rond de zon krijg je niet elke dag te zien! Even verduidelijken een halo is een kring met regenboogkleuren die ontstaat door breking en weerkaatsing van het zonlicht in de ijskristalletjes waaruit de hoge bewolking bestaat.
Meteen neem ik contact op met Paul want ik weet dat hij dit niet wil missen! Hij blijkt al op de hoogte te zijn en is al volop bezig met het nemen van fotos. Door ervoor te zorgen dat de zon achter een palmboom of een ander object schuilgaat, slaagt hij erin deze mooie beelden te maken!
Veel Liberianen hebben nog nooit iets dergelijks gezien, het zou immers geleden zijn van de jaren zestig dat dit natuurverschijnsel in Liberia te zien was (dat is althans wat één van de chauffeurs op de Delegatie vertelde) en het is duidelijk dat iedereen onder de indruk is!
Halos blijken een voorspellende betekenis te hebben, ze zijn namelijk een voorbode van weersverslechtering maar volgens Liberiaanse folklore is het een teken van de dood van een prominente leider.
Het feit dat dit gebeurt op het uur dat in het Internationaal Strafhof van Den Haag het vonnis wordt gelezen van de voormalige president van Liberia, is voor veel inwoners van dit West-Afrikaanse land alweer een ander teken.
Prachtige wolkenformaties
Nu we stilaan van het droog seizoen overstappen naar het regenseizoen worden we wel vaker verwend met onvoorstelbaar mooie wolkenformaties in de vooravond. We probeerden er enkele vast te leggen zodat jullie kunnen meegenieten!
Zonsondergangen om stil bij te worden
We hebben daarbovenop het geluk dat we vanop ons terras de zonsondergangen kunnen volgen ook al is het meestal zo dat de zon achter de wolken schuilgaat net voor ze ondergaat (steeds iets voor zeven uur). Toch konden we vorige week genieten van weer eens een echte zonsondergang en uit de fantastische plaatjes die Paul kon maken, zetten we er twee voor jullie op de blog!
En niet te vergeten die machtige oceaan!
Afhankelijk van waar je je precies bevindt in Liberia- ja zelfs in Monrovia krijg je totaal andere beelden van de Atlantische Oceaan en de kustlijn.
De eerste foto is genomen vanaf onze compound. Je zal merken dat er een soort lagune ontstaan is door de sterke golven die het water over de rotsen heen slaan. Wij wonen gelukkig zowat honderd meter hoger en er is geen enkel gevaar voor overstroming of hinder door het water.
In Monrovia stad kan je heel wat plaatsen vinden waar het strand vrij toegankelijk is, waar geen rotsen zijn maar waar je makkelijk langs de kustlijn kan wandelen al is het altijd uitkijken voor rondslingerend afval. Hier en daar wordt het strand clean gehouden door de uitbaters van bars,restaurants en hotels die vooral door niet-Liberianen bezocht worden, ik denk bijvoorbeeld aan Golden Beach in Sinkor en het Kendeja Hotel buiten het stadscentrum. Ook de regering voert regelmatig een schoonmaakcampagne op het strand en vraagt de bevolking via grote affiches om er geen afval te werpen. Heel veel Liberianen gaan trouwens op zondag naar het strand in Congotown, ze gaan er met de hele familie heen kort na de middag, ze nemen hun picknick mee en dansen, zingen, genieten, tot de zon ondergaat.
Verder hebben we in Liberia ook al prachtige stranden bezocht met wondermooie palmbomen waar je echt schitterende plaatjes kan maken! Soms moet je er wel een paar uur voor over hebben om er te komen, ik denk aan Robertsport, Buchanan, Cece Beach, Ceasars Beach, maar in het droog seizoen zijn deze ritten best leuk want er is zoveel te zien onderweg!
Liberia heeft zo ontzettend veel te bieden! Laat me de volgende keer misschien iets schrijven over de fauna en de flora van het land .
20 februari 2012 Met zn vijven vertrokken we een tiental dagen geleden in de vroege morgen met bestemming Freetown in Sierra Leone! Om te vermijden dat je meteen al heel wat tijd verliest met het doorkruisen van de Douala market, kan je immers beter tijdig vertrekken want de weg is lang Na precies twee uur rijden op goed geasfalteerde Liberiaanse wegen bereiken we de grens. We wisten van collegas van Paul dat je hier best wat kostbare tijd kan verliezen maar het valt mee. Bij de Liberiaanse grenspost worden meteen al onze paspoorten en onze visa gecontroleerd net zoals de gele kaarten met de vaccinaties en de papieren voor de autos. We maken van de gelegenheid gebruik om ook nog wat geld om te wisselen want straks wordt het misschien wat moeilijk om met US Dollars te betalen. We krijgen 4300 Leones voor 1US D. en we zitten dus opgescheept met massas bankbiljetten, het doet denken aan de vroegere Italiaans lire Een 50-tal meter verder begint alles weer van voor af aan, dit keer bij de grenscontrolepost van de buren! Maar het valt mee en na precies één uur (ondertussen 9u.30) kunnen we onze weg verderzetten, maar wat een weg!!!
We worden meteen geconfronteerd met smalle, uiterst droge zandwegen die ons van dorp tot dorp brengen en waarbij de chauffeurs alles in het werk stellen om de enorm diepe kuilen of uitpuilende rotsblokken wat te vermijden. Bovendien volgen wij de eerste jeep en zien we meestal niet veel meer dan een grote stofwolk en wat dorpelingen die zich veilig schuilhouden tussen het struikgewas. In de dorpskernen respecteren we uiteraard de snelheidsbeperking en dat is ook nodig wil je de vele geiten, honden, eenden en kippen kunnen vermijden. We genieten van de vele mooie dorpstafereeltjes en alles lijkt in grote mate op de dorpjes in Liberia. Twee uur later en al helemaal door elkaar geschud, bereiken we de overzet want er is nog geen brug over de rivier. We hebben geluk want we mogen meteen inschepen en onze tocht verderzetten. Wanneer we ongeveer zeven uur onderweg zijn, besluiten we om onze picknick aan te spreken en de belegde broodjes zijn nu echt meer dan welkom!
In de late namiddag naderen we Freetown maar wat we niet wisten is dat ook de laatste tien kilometer van onze rit over onverharde wegen gaat. Mijn rugpijn en de stekende hoofdpijn worden er niet beter op wanneer we hotsend en botsend dit eerder bergachtig gebied doorkruisen en gelukkig is het nog licht wanneer we twee smalle brugjes over de rivier nemen en dan eindelijk de wegwijzer naar River n°2 opmerken.
De manager van dit beach resort staat ons al op te wachten. Deze jongeman met dreadlocks maakt deel uit van het dorpje, hij leidt ons meteen even rond, laat ons met een grote fierheid de prachtig witte stranden zien en brengt ons naar de strandhuisjes waar we drie keer zullen overnachten. Alles is heel erg basic maar we hebben een bed en een muskietennet alsook een piepkleine badkamer met stromend (!) water. Gelukkig is er ook een ventilator want de temperaturen kunnen erg hoog oplopen. Een douche nemen met koud water doet echt wonderen, vooral wanneer je bezweet en stofferig en doodop bent
Om 7u. is het terrein nog in een grote stilte gehuld maar wij nemen een ontbijt voor vroege vogels en vertrekken richting Freetown. Het wordt een rit van meer dan een uur over een heel brede en stofferige weg want over de hele afstand is men een nieuwe weg aan het aanleggen en overal zie je vrachtwagens, bulldozers, graafmachines, en hier en daar mensen die hard werk verrichten. Als chauffeur moet je als het ware aanvoelen waar je het best kan rijden, soms moet je zelfs een alternatieve weg nemen parallel aan de hoofdweg en dit zonder enige aanduiding! Ik hoop voor de bewoners van de vele dorpjes dat deze werken klaar zullen zijn voor het regenseizoen eraan komt
Paul en ik zijn een vijftal uur zoet op het golfterrein van Freetown en ontmoeten er zelfs één van de internationaal bekende spelers. We genieten nog wat na en voelen ons erg ontspannen, pas veel later constateer ik dat er een groot bedrag uit mijn portefeuille gestolen is tijdens het spel! Een les voor golfspelers maar zeker voor mij!!
Op onze terugweg kijken we uit naar Francos, een andere strandaccommodatie waar toeristen en expats met vakantie gaan en gelukkig valt ons oog op een reclamebord. Je moet van de hoofdweg af, helemaal de diepte in via een heel smal weggetje en ja hoor daar zie je dan plots een meer Westers ogend resort.
Terug in River n°2 maken we nog een boottocht over de rivier, met zn vijven in twee felgekleurde kanos en gelukkig onder begeleiding van stoere mannen die het roeien onder de knie hebben! Bij het terugkeren (vlakbij de monding) voelen we de sterke stroming van het water want de opkomende oceaan stuwt het water in de rivier, we zijn net op tijd terug!
Op zaterdagmorgen genieten we van een ontbijt op het strand waarna we met zn allen naar Freetown trekken om de stad te ontdekken. Heel wat collegas van Paul hebben hier gewerkt voor ze naar Liberia kwamen en hebben ons wat tips gegeven, één collega belde zelfs een kennis op die meteen bereid was om ons hier rond te leiden. Net zoals Monrovia is Freetown een heel drukke stad maar je merkt duidelijk de Britse invloed uit de tijd van de kolonisatie. Wat mij heel erg is opgevallen is het feit dat mensen hier standaard Engels spreken en dat je iedereen dus makkelijk kan begrijpen, wat zeker niet het geval is in Liberia.
Op zaterdagavond genieten we nog van het lekkers dat de oceaan ons te bieden heeft en worden we verwend (!) met wat harde muziek want mensen van de community kunnen tijdens het weekend komen meegenieten. Jammer dat dit tot in de vroege uurtjes duurt, het wordt een heel korte slaap
De terugweg is gepland over twee dagen dus vertrekken wij op zondagmorgen met als bestemming Kenema. Het wordt weer een tiental km hotsen maar we genieten dit keer meer van de omgeving daar dit pas het begin van de terugreis is. Na ongeveer vier uur rijden over perfecte wegen komen we aan in Bo, de derde grootste stad van Sierra Leone, waar we even halthouden voor de lunch en daarna gaat het richting Kenema waar we in een heus hotel overnachten. En op maandag krijgen we het weer hard te verduren want diezelfde 100 km landweggetjes liggen natuurlijk weer op ons te wachten. Regelmatig wijst de thermometer 37° aan als buitentemperatuur!! Gelukkig rijden we nog een stukje door het Tropisch Regenwoud en genieten we volop van de prachtige natuur!
Wanneer we eindelijk weer de grenspost bereiken en alle controles weer netjes zijn uitgevoerd, merken we een leeggelopen band bij de wagen van onze collega! We zoeken een plekje aan de kant van de weg en alle wijsheid en alle krachten worden gebundeld om de vervanging van de autoband zo snel en zo goed mogelijk uit te voeren.
Met momenten was het hard maar het was verbazingwekkend mooi en het was zeker de moeite waard om dit mooie buurland samen met onze vrienden te gaan ontdekken!
5 februari 2012 Nu de meesten onder jullie bibberend de vrieskou trotseren, proberen wij zoveel als mogelijk de felle zon te vermijden. Dit moment is immers zo ongeveer het midden van het droogseizoen en de maand februari is gekend als de heetste maand van het jaar met temperaturen die vaak de 35 graden overstijgen. Gelukkig valt er s nachts wel eens wat regen zodat de natuur er weinig onder te lijden heeft en de frisgroene kleur van bomen en planten het hele jaar door gegarandeerd blijft!
De voorbije twaalf dagen waren drukbezette dagen want net zoals vorig jaar bracht Kris van Acres of Hope Belgium een bezoek aan Liberia en logeerde ze bij ons. Haar bedoeling was om de school die vorig jaar gebouwd werd met Belgische fondsen nu ook effectief te laten opstarten en het is haar gelukt! Kris is vannacht wellicht uitgeput maar met een gerust hart weer naar België vertrokken.
Er stonden de allereerste dagen heel wat interviews en meetings op het programma maar een werfbezoek was meer dan nodig, wilde Kris de school op 1 februari laten starten. Er was overleg met de werfleider en alle dringende werken werden besproken, gaande van het schilderen van de twee klaslokalen die nu in gebruik zouden worden genomen, het herstellen van de afsluiting die eerder door dievenbendes was weggehaald, het assembleren van de dakgoten en het afwerken van het sanitair blok in de achtertuin van de school. Maar er was nog precies één week te gaan en we zien in onze leefwereld ook wel eens dat tijdsdruk de zaken wat kan versnellen Diezelfde dag hebben Kris en ik ook hard gewerkt aan het sorteren van de goedgevulde bananendozen die eerder met de twee containers vanuit België hierheen waren gekomen. AoH Belgium stuurde trouwens al zes containers met hulpmateriaal naar Liberia en één van deze dagen zouden eindelijk al de bankjes en de schoolborden hun definitieve bestemming bereiken!
De boog kan niet altijd gespannen staan dus besloten we een dagje mee te draaien met Debbie van Orphan Relief and Rescue. Na een gezellige babbel reden we richting Firestone waar we een eerste weeshuis bezochten dat door ORR ondersteund wordt. Deze week hadden de kinderen vrijaf van school omdat het eerste semester afgelopen was en het tweede net zou beginnen. De kinderen waren fier ons hun klaslokalen en slaapplaatsen te kunnen tonen en wij genoten van dit enthousiasme! Kris deelde nog ballonnen en handpopjes uit die ze meebracht van België en de kinderen zongen wat liedjes voor ons. Na de lunch bezochten we een tweede weeshuis tegenover SKD, het grote sportcomplex en ook daar werden we met open armen ontvangen!
Er volgden enkele heel drukke dagen voor Kris met o.a. de intake van de leerlingen voor de nieuwe school maar op dinsdag had ze haar agenda vrijgehouden want Br. Emmanuel Mars , de directeur van Living Faith Welfare Foundation (het schooltje waar ik wekelijks les geef) had haar uitgenodigd voor een speciaal programma ter ere van haar en Acres of Hope. In één van mijn vorige stukjes blog vermeldde ik al dat AoH 40 armstoeltjes voor leerlingen had gedoneerd en nu wilden ze hun dankbaarheid daarvoor ook tonen! Het werd een anderhalfuur durend spectakel met heel veel zang en natuurlijk optredens van hun eigen groep culturele dansers! Nu ze een personal coach hebben, worden ze steeds beter!
Na de middag gingen we met zn allen nog naar de school van AoH waar 80 kinderen met hun ouders vol spanning zaten te wachten of ze al dan niet zouden geselecteerd zijn want de dag erop zou de school opstarten met twee klasjes van telkens 25 kinderen. Het werd een heel lange en zware dag voor Kris!
En dan was het eindelijk zover! Drie leerkrachten en één verpleegster stonden op donderdagmorgen paraat om de 50 kinderen een leuke eerste schooldag te bezorgen! Prachtig uitgedost in hun uniformpje (momenteel een t-shirt met het logo van AoH) zaten de kleuters voor het schoolgebouw te wachten tot ze dan eindelijk de eerste keer op de (Belgische) schoolbankjes konden zitten! Grote knuffelberen keken hen toe vanuit de hoogte want iedereen had er alles aan gedaan om het lokaal op te fleuren!
Dit is dus het begin van een nieuwe episode gefeliciteerd Kris en de groep van AoH, het is jullie gelukt!
Als dank voor dit alles was er gisteren een heel speciale namiddag met de mensen van de community en genodigden van ministeries en ngos en natuurlijk met Kris als eregast! Er werd gezongen en gedanst en uiteraard volgden ook heel wat speeches. Voor Kris was het heel aandoenlijk maar ze heeft haar doel bereikt. De school van AoH is opgestart en de mensen van Rock Hill kunnen hun kinderen eindelijk van degelijk onderwijs laten genieten!
December 2011 Wat hadden ze er lang naar uitgekeken, de kinderen van de culturele dansgroep van het weeshuis Living Faith en op 3 december was het dan zover! Tweemaal per jaar wordt in Liberia een kunstbeurs georganiseerd op de Amerikaanse Ambassade in Monrovia en tijdens dit evenement wordt steeds één lokale dansgroep uitgenodigd om de dag meer kleur te geven. Kim (mijn Amerikaanse ex-collega op school) en ik waren overtuigd dat de kinderen van Frances GaskinRescue Home for Children (dit zijn de dansertjes van het weeshuis) hier absoluut hun kans moesten krijgen en na wat inspanningen van onze kant mochten ze nu hun debuutoptreden doen voor een internationaal publiek! Het werd een heel lange dag voor hen want om kwart over zeven werden de 15 kinderen samen met hun ouders (Brother Mars en Evelyne) en hun trainer opgehaald door de mensen van Orphan Relief and Rescue. Om halftien mochten ze dan de eerste keer optreden en op die manier de ambassadeur van de USA, Mevr. Linda Thomas-Greenfield en enkele ministers verwelkomen. Wat zagen de kinderen er enig uit! Alle pakjes werden door de mama zelf in elkaar gestoken en bovendien was iedereen ook nog keurig geschminkt wat ervoor zorgde dat alle bezoekers helemaal weg waren van onze kinderen. De trainer had de choreografie op zich genomen en de kinderen bewogen op de muziek zoals ze dat bij elk gewoon optreden hadden gedaan. Nee, ze hadden geen of weinig plankenkoorts!
De vele kunstenaars zagen hun klanten even wegglippen toen de kinderen hun culturele dansjes uitvoerden en iedereen reageerde heel positief. Dit optreden zal zeker en vast een deur openen voor hen in de toekomst!
Voor de lokale kunstenaars zijn deze twee dagen per jaar ook werkelijk hoogdagen. Ze kunnen niet alleen hun werk laten zien aan een internationaal gezelschap maar ze verkopen wellicht meer dan wat ze anders in een half jaar verkopen. Dit komt vooral omdat deze mensen geen kunstateliers hebben waar ze kunnen tentoonstellen, ze moeten het hebben van toevallige klanten die ergens hun werk hebben gezien en dan iets analoogs willen. Er is trouwens een grote variëteit aan kunstvormen: schilderijen, halssnoeren en armbandjes, houtsnijwerk, kunstwerken die vervaardigd zijn uit eerder gebruikte wapens, kledij en tassen en wandtapijten in lapa, geldbeugeltjes en tassen gemaakt uit gerecycleerd materiaal, enz. enz. Het is een waar genot om op deze kunstmarkt te vertoeven! Bovendien kunnen de bezoekers er ook een drankje kopen en zelfs een hapje eten.
Acres of Hope
Ook al heb ik de laatste weken minder contact kunnen hebben met Kris en haar mensen in België ten gevolge van mijn internetproblemen, toch draaide de hulpactie van AoH Belgium op volle toeren! Na heel veel geduld te hebben gehad, kon ik dinsdag de tweede lading armstoeltjes ophalen bij de plaatselijke meubelmaker en ik moet zeggen dat zijn team prachtig werk heeft geleverd. De stoeltjes zijn vervaardigd uit echt hout en degelijk in elkaar gezet, er zijn geen splintertjes te voelen en ze kregen twee laagjes vernis zodat ze ook aangenaam aanvoelen. Ook dit keer moesten we weer 30 US Dollar ophoesten voor het vervoer maar dat vergeet je snel wanneer je de overgelukkige gezichtjes ziet bij aankomst. Daar dinsdag onze examendag was, zijn de stoeltjes ook meteen in gebruik genomen om iedereen een plekje in de tuin te geven en heel rustig te laten werken.
Wat de directeur en de leerlingen niet wisten, is dat we donderdag weer zouden opdagen met alweer een spectaculaire verrassing! Wie mijn vorige stukje op de blog heeft gelezen, weet dat we kortgeleden de containers van AoH hebben leeggemaakt en dat alles netjes opgestapeld is in een gasthuisje bij de directeur van AoH hier in Liberia. Mijn twee collegas en ik hebben acht bananendozen vol kleertjes en één doos met schoolmateriaal opgehaald en zijn ermee richting Paynesville gereden waar het weeshuis en de school gesitueerd zijn. We hadden vooraf een plan uitgestippeld want we wilden niet dat alles in het honderd zou lopen Eerst gingen we langs bij de allerkleinste kleuters en voor elk van hen (het moeten er ongeveer 30 zijn geweest) vonden we een passend setje kleren. Onderstaande foto laat duidelijk zien hoe blij de kinderen zijn met het vroege Kerstgeschenk dat ze net hadden gekregen! Daar het ontzettend warm was in de klasjes, besloten we daarna om ons op te stellen onder de grote boom in de tuin en zo konden alle leerlingen per klas langskomen. Jammer genoeg konden we niet iedereen een setje kleren geven dat hen paste omdat de meeste dozen die we meebrachten gevuld waren met babykleertjes maar heel wat kleine broertjes en zusjes of neefjes en nichtjes zullen er vandaag tip top bijlopen, dat is zeker!
De directeur en zijn echtgenote vroegen me om langs deze weg alle mensen te bedanken die zowel materiële als financiële hulp hebben gestuurd! Tevens zullen ze Kris verwennen met een speciaal programma wanneer ze de volgende keer op bezoek is in Liberia!
Ongelooflijk hoe de tijd voorbij vliegt Vorig jaar konden jullie via de blog de inhuldiging van de kerstboom zien, dit jaar vertrekken wij iets vroeger met vakantie. Graag willen we al onze lezers een fantastische, vredevolle Kerst wensen en een aangename overstap van oud naar nieuw!
8 november 2011 De tv staat aan en ik volg regelmatig de nieuwsflashes die via Al Jazeera de wereld worden ingestuurd met live verslaggeving door Yvonne Ndege. Gisteren was immers een onrustige dag in Monrovia toen deoppositiepartij van Winston Tubman en George Weah zijn kiezers vroeg deze tweede ronde van de verkiezingen te boycotten een spijtige zaak nu dit land zo goed op weg is.
Het geluid van de UN-helikopters op de achtergrond klinkt enerzijds rustgevend omdat je beseft dat er enorme veiligheidsmaatregelen zijn maar anderzijds kan ik vanuit onze compound natuurlijk moeilijk inschatten of het werkelijk rustig is Dit zal ik later vandaag van Paul horen die op dit moment met de Europese Delegatie controles uitvoert in de stembureaus. Laat ons hopen dat net zoals in 2005 alles goed zal aflopen!
Hier even tussenvoegen dat Paul me op de middag laat weten dat het er overal heel rustig aan toegaat in de stembureaus waar hij op bezoek ging (net buiten Monrovia stad).
De containers van AoH zijn ter plaatse
Het was hard labeur, vorige vrijdag! Na een telefoontje van Patty van AoH Liberia dat de containers vanuit de haven zouden overgebracht worden naar haar compound, was er geen tijd te verliezen. Toen ik er aankwam met de taxi, zag ik een extreem zware truck voor haar oprit staan, geladen met de twee containers die helemaal vanuit België hierheen werden verscheept! Het was een emotioneel moment voor Patty en voor mij
En dan was het zover De driver probeerde het logge gevaarte achteruit de oprit op te krijgen en gelukkig had de man stalen zenuwen want dat lukte niet meteen met de nodige verkeersproblemen tot gevolg! Eenmaal op de compound was het voor Patty een moeilijke taak om nieuwsgierigen buiten te houden en alleen de aangewezen werkkrachten binnen het domein te houden. Maar dan konden de deuren van de eerste container geopend worden! Alles zag er wat schots en scheef uit (de mensen die de container geladen hebben in België zullen hun ogen niet geloven) daar de containers al een keertje uitgeladen werden in de haven bij de douanecontrole! Van Patty hoorde ik dat zo een controle gewoon onmenselijk was maar alles is er en dat is nu wel het voornaamste.
Er waren minstens tien werkkrachten die meteen begonnen met het uitladen van alle materiaal en er waren minstens evenveel kijkers! Gelukkig heeft Patty daar heel wat ruimte en het gastenhuisje was vrijgemaakt voor de stockage van alle dozen met kledij, lakens, schoolgerief, de opgevulde rugzakken en schooltasjes, de dozen voor het weeshuisschooltje van Broeder Mars, de werkboekjes van de Europese School, De fietsen, de rolstoelen, de lessenaartjes, alle speelgoed, de bedjes en het medisch materiaal, alles werd netjes voor het huis geklasseerd. MAAR toen de eerste container helemaal leeg was, moest dat logge gevaarte zich gaan draaien want de andere container moest via de voorkant (de stuurcabine) worden gelost en dit liep echt niet van een leien dakje!! Het allerzwaarste voor deze sterke jongemannen was het lossen van een immens zwaar schoolbord dat bedoeld is om in de klaslokalen van de school van Acres of Hope te komen. (Patty heeft trouwens een heel aantal van deze schoolborden staan die al met eerdere containers kwamen)
Toen ik iets voor zessen echt wel naar huis wou vertrekken, blokkeerde de truck nog steeds de oprit want er werd gewacht op een vorklifttruck die de lege containers van de vrachtwagen moest afladen. Maar het drukke verkeer (vooral door de verkiezingsrallys) en een lekke band zorgden voor extra vertraging en de nodige spanningen
Ik besloot dan maar een taxi te nemen en na een rit van twee uur (gewoonlijk doe je dit traject in minder dan een half uur) en heel wat ongerustheid, was ik eindelijk veilig thuis! Het was me een dag
Felicitaties
Niet alle grote reclameborden hebben met de verkiezingen te maken! Vlakbij de luchthaven merkten we een felicitatiebord voor de beste gegradueerde vorig schooljaar, een jongeman die het secundair onderwijs volgde in Firestone. Gefeliciteerd, Saidu Konneh!
16 september 2011 Meer dan honderd leerlingen en enkele leerkrachten van Living Faith zaten netjes gerangschikt op de bankjes toen ik gisteren in het gezelschap van Dhr. Casanova van de Europese Delegatie, de vertegenwoordiger van de ambassadeur, op school aankwam. In april hadden namelijk een 20-tal leerlingen tussen 8 en 10 jaar deelgenomen aan een internationale tekenwedstrijd voor kinderen georganiseerd door de Europese Commissie. Deze wedstrijd was aan zijn vijfde jaargang toe en had als thema Maak van deze wereld een betere plaats door gelijkheid tussen jongens en meisjes na te streven. Onze leerlingen hebben lang nagedacht over dit thema en de resultaten mochten er zijn!
Meer dan 40 000 kinderen uit 60 verschillende landen en 7 regios van de wereld hebben hun visie uitgedrukt in een tekening. Uit onze inzendingen werd het werk van Jogto Mars geselecteerd en aldus werd zij één van de 106 finalisten! De leerlingen van de Europese School Brussel III (als jullie dit lezen zullen jullie wel verwonderd zijn dat dit meisje éénvan mijn leerlingen was!!) waren dit jaar de juryleden en zij beslisten wie dit jaar de 14 winnaars zouden worden. Elk van hen zou een prijs ter waarde van 1 000 euro ontvangen, te gebruiken voor boeken, computers, didactisch materiaal, schoolgeld,
Jogto is jammer genoeg niet bij de 14 winnaars maar de Europese Delegatie hier in Liberia was fier dat zij een finaliste was en besliste om een lokale prijs uit te reiken wat hier uiteraard voor een echte feeststemming zorgde!
De directeur van de school heeft ook dit keer een degelijk programma voorbereid en we hebben weer kunnen genieten van een aantal prachtige liederen die zoals gewoonlijk begeleid worden door de djembe! Na een aantal speeches kreeg onze lieve Jogto een geschenkenpakket vanwege de Europese Delegatie. Haar tekening konden we niet bekijkenmaar Jogto wist precies te verwoorden wat ze probeerde weer te geven en waarom ze bepaalde kleuren had gebruikt. Dit meisje heeft het echt niet makkelijk hier in Liberia maar ik ben ervan overtuigd dat dit één van de mooiste dagen van haar leven is!
Nog dit . De winnende tekeningen zijn te zien in het Musée des Enfants in Brussel van 7 november tot 26 december 2011 . De winnaars werden geselecteerd volgens de sterkte van hun boodschap in relatie tot de situatie van hun eigen land en uiteraard was ook de originaliteit en de artistieke kwaliteit van groot belang. Wij hier in Liberia zijn blij dat we hebben kunnen deelnemen!
23 augustus 2011 Wie zich de laatste dagen in Monrovia verplaatste, heeft allicht heel wat vertragingen opgelopen in het verkeer ten gevolge van de vele politieke campagnes van de verschillende kandidaten voor de nakende presidentsverkiezingen! Al enkele maanden verschijnen trouwens overal in het land reuze verkiezingsborden met soms heel ongewone slogans maar nu lijkt alles echt heel dichtbij te komen. Om jullie een idee te geven, plaats ik wat campagneslogans van de huidige presidente op de blog.
Een tweetal maanden geleden werden de Liberianen opgeroepen om zich te laten registreren zodat ze een kiesbrief zouden krijgen. Vandaag (23 augustus) worden dan alle geregistreerde Liberianen een eerste keer in de stembureaus verwacht voor de deelname aan het referendum. Daar worden hen vier vragen voorgelegd die ze met ja of nee dienen te beantwoorden, gaande over de periode dat een presidentskandidaat in het land moet wonen tot de keuze van de ware datum van de presidentsverkiezingen. Mensen die niet kunnen lezen en schrijven (en dat zijn er dus ontzettend veel) worden bijgestaan door speciaal opgeleide personen en dienen enkel de vingerafdruk te gebruiken.
Het is de allereerste keer sinds we hier vorig jaar in juli aankwamen dat ik de hele dag VN- helikopters rondjes zie maken boven de stad en ook al weet je dat dit slechts ter observatie is, toch bezorgt het je een gevoel van onrust. Maar Paul weet me s avonds te vertellen dat ze tijdens hun observatieronde geen problemen hebben gemerkt, er waren nergens wachtrijen maar er zijn dan ook minder dan 35% van de geregistreerde kiezers opgedaagd.
Even wat achtergrondinformatie in verband met de politieke situatie in Liberia:
Het land is onafhankelijk sinds 26 juli 1847 en is een democratische republiek. Dit betekent dus dat het de burgers van het land zijn die hun leiders kiezen. In 2006 werd in Liberia het eerste vrouwelijke staatshoofd van Afrika verkozen, president Ellen Johnson-Sirleaf en zij stelt zich ook nu weer kandidaat. Er zouden heel wat geregistreerde partijen zijn in Liberia doch daarover heb ik geen informatie. Ja, nog even geduld want de presidentsverkiezingen vinden plaats in oktober.
Eerste marathon van Liberia!
Vol spanning werd uitgekeken naar vandaag (zondag) want de eerste marathon van Liberia staat op het programma! Al weken zie je s morgens overal mensen aan het trainen want een goede voorbereiding is in dit klimaat wel vereist. Er zouden een 1000-tal inschrijvingen zijn voor de 10 km en een 100-tal voor de volledige 42 km en dit is uiteraard een heel gemengd publiek, gaande van lokale bevolking tot internationale topsporters, UN- medewerkers, expats, NGOs, . De Liberianen betalen 100 Liberiaanse Dollar (iets meer dan 1 Am. Dollar) om deel te nemen aan de marathon en 50 L.D. om deel te nemen aan de 10 km run terwijl internationale deelnemers40 Am. D. betalen voor de volledige marathon en 20 Am. D. om deel te nemen aan de 10km. Er is een zeer grote prijzenpot van om en bij de 20.000 Am. Dollar met niet alleen prijzen voor de winnaars maar ook prijzen voor de jongste en de oudste deelnemers, prijzen voor deelnemers in rolstoelen,.. Het SKD-Stadium is the- place-to-be want daar komt iedereen aan en er zouden trouwens heel wat culturele activiteiten op hetprogramma staan!
Maar . de voorbije nacht werden we regelmatig opgeschrikt door onweersbuien en de hele nacht viel de regen met bakken uit de hemel! En ook al hoopten we dat het tij zou keren, hetregent nu al de hele voormiddag pijpenstelen. Onze plannen om de deelnemers aan te moedigen zijn letterlijk in het water gevallen maar hoe moeilijk moet het zijn voor hen die actief deelnemen Je ziet nauwelijks voor je door de harde regen, de straten staan blank en je weet dus niet waar je een veilige ondergrond hebt, je bent een mogelijk doelwit van de bliksem, je bent door- en doornat, Ik ben benieuwd hoe dit alles zal aflopen en hoop dat er toch heel wat moedige Liberianen op de stoepen staan om de deelnemers aan de Liberian Marathon en de 10K Run for Liberia aan te moedigen!
Belgische helikopters en helikopterpiloten in Liberia
Groot was onze verbazing toen we hoorden dat er een Belgisch team in Monrovia was in het kader van de zoektocht naar olievelden in de Atlantische kustgebieden van Liberia. Vorig weekend hebben we kunnen kennismaken met twee van de drie West-Vlamingen die voor North Sea Helikopters werken en hier een opdracht hebben voor korte tijd. Later meer hierover!
Bezoek aan de Coca-Cola fabriek
Een beloningssysteem wordt tegenwoordig niet echt meer gebruikt in Europese scholen maar Kim, mijn Amerikaanse collega, had vorig schooljaar met knipkaarten gewerkt en zeven leerlingen van haar klas mochten dan ook van een daguitstap genieten. We bezochten eerst de enige, echte Coca-Cola fabriek in Monrovia en werden er heel vriendelijk onthaald.Na een korte inleiding in een voor onze leerlingen ijskoud lokaal, kregen we een rondleiding van ongeveer anderhalf uur en leerden we ontzettend veel bij. Een goede gids doet toch zoveel!
Een totale verrassing was het voor de leerlingen toen we hen meenamen naar het huis van Kim waar ze voor het eerst in hun leven een stuk pizza mochten proeven! We speelden samen enkele spelletjes en daarna konden ze luilekker naar een videofilm kijken.
In de late namiddag brachten we de kinderen terug, heel wat ervaringen rijker!
5 augustus 2011 We zijn er terug na een deugddoende vakantie in België ook al hebbenwe drie weken lang dat typische Belgische kwakkelzomerweer moeten doorstaan! Positief daaraan is dat we ons nu minder moeten aanpassen aan het regenweer hier
Daar we in de maand juni heel veel mooie momenten hadden beleefd, wil ik graag even terugblikken en wat dacht je . het heeft natuurlijk met hét schooltje te maken!
Een echte fieldtrip!
Wie van ons herinnert zich niet één of ander schoolreisje of leeruitstap? Het is iets dat je bijblijft, iets waar je lang naar uitkijkt en achteraf ook vaak aan terugdenkt Ook Kim, Agneta en ik wilden onze leerlingen een onvergetelijke dag bezorgen om het schooljaar af te sluiten! We besloten op daguitstap te gaan naar het enige, echte waterpark in Liberia!! Dit werd de eerste echte uitstap voor onze leerlingen in hun hele leven!
Organisatorisch was het niet makkelijk we hadden de toelating van de ouders nodig (maar velen kunnen niet lezen en schrijven), we wilden liefst geen al te grote onkosten voor het vervoer dus zochten we vrijwilligers om de 34 kinderen van onze klas naar het waterpark te brengen, we dienden vooraf ter plekke alles te gaan regelen (het park bevindt zich zon 35 km buiten Monrovia), we zorgden zelf voor drank en voor een rijstmaaltijd, we zorgden voor een alternatief programma bij regenweer (en dit hebben we jammer genoeg nodig gehad want we troffen een zwaar onweerachtige dag) maar we deden het met plezier!
Op 23 juni vertrokken we met 35 kinderen en 7 volwassenen richting Barracudas Marine and Leisure Park voor de allereerste schoolreis van hun leven! Alle leerlingen waren op hun best gekleed en de coiffures had ik nooit eerder zo speciaal gezien. Iedereen was zo vol verwachting en niemand vond het erg dat we net een zeer onweerachtige dag hadden getroffen! Gelukkig was er ter plaatse een reuze tent waar we ons regenprogramma doorliepen tot we rond de middag eindelijk naar buiten konden Het was feest!! Op één van de fotos zie je de kinderen klaarstaan voor hun allereerste sprong in een zwembad ooit!
Graduation Day!
Net voor we met vakantie gingen, mochten we nog een heel feestelijke dag op school meemaken want op zondag 26 juni was er de graduation day! De kinderen die overstappen van kleuterklas naar lagere school staan die dag centraal, ze zijn dan ook uitgedost in een speciaal ontworpen feestelijk pak en ze krijgen die dag alle aandacht! Na een uitgebreid voorprogramma waarin alle leerkrachten worden bedankt, wordt aan de gegradueerden een soort diploma uitgereikt. Er wordt gezongen en gedanst en als blijk van waardering voor het geslaagd zijn, gaan mensen in het haar en op de kledij van de kinderenbankbiljetten vasthechten. Wat hebben we drie uur lang genoten van deze feestelijkheden!
Aluminium kasten!
Dankzij de donatie van de ouders van de eerste communicantjes van de Europese School in Brussel, kon ik eind juni ook twee aluminium kasten gaan leveren in Living Faith! Nu we wat handboeken in ons bezit hebben, is het uiteraard aangewezen om die tijdens de twee vakantiemaanden veilig en vooral droog te kunnen opbergen! De directeur offert zelfs de hall in hun piepkleine woning op (ze leven er met de 33 weeskinderen) want hij wil absolute veiligheid voor de kasten en de boeken! Nogmaals dank aan alle mensen in Brussel die hieraan meewerkten, jullie hulp wordt enorm gewaardeerd!
Brother Mars bouwt verder!
Toen ik deze week op school was voor een vakantieactiviteit (we maakten deze keer ananasconfituur), zag ik Broeder Mars druk bezig in de achtertuin van hun woning. De directeur was samen met een vriend heel druk in de weer met het bouwen van een bergruimte voor hun generator en een ruimte voor het zuiveren van water voor de community! Deze man is een Liberiaan om fier op te zijn!
Voor wie van spinnen houdt
Zelf heb ik een hekel aan spinnen maar ik wil jullie toch dit plaatje meegeven Het beest zat op een keer aan de deur van mijn klaslokaal en werd voorzichtig door één van de leerkrachten aan de poten vastgepakt en verwijderd. Wanneer we uren later in de auto willen stappen, zien we dit kleurrijk insect alweer op bezoek! We zijn niet de enigen die van deze plaats houden
Het was dit keer wat gevarieerd maar hopelijk even boeiend!
15 juni 2011 Op dinsdagmorgen staan de leerlingen van Living Faith ons op te wachten aan de ingang van het schooltje want nu de testen achter de rug zijn, hebben we een heel speciale activiteit voorzien voor deze dag! Alle kinderogen kijken vol verwachting naar onze volgepropte kofferbak want ja vandaag maken we samen mango jam!
Heel wat bereidwillige handen brengen de spullen naar de open keuken in de achtertuin waar steeds alle maaltijden worden klaargemaakt. Alles wordt netjes uitgestald op de enige grote werktafel die er is en we kunnen aan de slag We maken eerst wat tijd voor een leergesprek en zijn nog meer overtuigd van het nut van deze activiteit wanneer we te horen krijgen dat heel wat kinderen nooit eerder jam hebben geproefd.
We bespreken eerst nog enkele regels rond hygiëne en beginnen aan onze allereerste kookactiviteit. Kim, Agneta en ik zijn verbaasd hoe behendig de oudste leerlingen de mangos schillen en in partjes verdelen. Nee, we hoefden ons echt niet zoveel zorgen te maken over het hanteren van een mes want deze kinderen zijn duidelijk ervaren keukenhulpjes en wij westerlingen hebben zelfs geleerd hoe je het handigst deze lekkere vruchten kan snijden! In een mum van tijd zijn alle zestien mangos die we gisteren op de markt kochten keurig in partjes gesneden en kunnen we met de limoenen starten. We kozen voor groen gekleurde vruchtjes waarvan we nu eerst de schil raspen en daarna het sap uitpersen.
Ondertussen hebben enkele kinderen ervoor gezorgd dat we gloeiende houtskool hebben en in het hoekje van onze keuken wordt de supergrote kookpot gevuld met de mangostukjes, de afgemeten hoeveelheid water en de geraspte limoenschilletjes. Dit wordt aan de kook gebracht en terwijl de oudsten af en toe in de kokende mangopulp roeren, zingen wij onder de grote boom enkele liedjes in canon. Iedereen volgt daarna heel aandachtig mee bij het toevoegen van de suiker en het limoensap en we proberen alles snel weer aan de kook te brengen. We laten de jam nog zon 20 minuten koken, nemen daarna een lepel jam om af te koelen en te checken of de dikte OK is en ja hoor, we kunnen de grote kookpot voorzichtig naar de keukentafel brengen. We zijn helemaal klaar voor een super moeilijke opdracht: het overscheppen van de jam in de glazen bokalen maar als goede huisvrouwen hadden we gelukkig alle nodige materiaal bij. Beurtelings mogen ze de reuze pollepel hanteren en de jam in een kan scheppen en zo overbrengen in de bokalen die daarna meteen gesloten worden.
Bij een deel van de mango jam voegen we heel fijn gesneden rode pepertjes toe om het geheel nog pittiger te maken! Uiteindelijk kunnen we vier reuze bokalen en drie gewone bokaaltjes vullen en hebben we nog genoeg over om alle leerlingen te laten proeven. We kopen enkele broden in de buurt en beleggen ze met jam zodat iedereen kan proeven van deze overheerlijke lekkernij die ze zelf hebben bereid!!
Na een korte pauze wordt alles in de klaslokalen nog eens nabesproken en de oudste leerlingen bespreken de kostprijs van de producten en berekenen wat de jam ons heeft gekost. Als ze te horen krijgen dat we 50 Liberiaanse Dollar (70 LD komt overeen met 1 Am.D.) per mango hebben betaald, reageren ze wel wat gechoqueerd want mangos pluk je toch gewoon van de bomen of je betaalt misschien 10 L.D. maar toch geen 50 L.D. En water kopen? Water haal je toch gewoon van de pomp!! Er wordt verder ook besproken tegen welke prijs je elk bokaaltje jam moet verkopen, wil je een mooie winstmarge hebben Enfin, het is zeker interessant om hierrond een discussie te voeren met deze jonge mensen en om hen meteen ook duidelijk te maken hoe belangrijk het is om over al deze zaken na te denken wil je zelf aan je toekomst bouwen!
Met een goed gevoel rijden Kim, Agneta en ikzelf huiswaarts en we zijn ervan overtuigd dat onze leerlingen zich deze dag nog lang zullen herinneren! De mango jam zullen onze leerlingen tijdens de graduation day op zondag 26 juni aanbieden aan alle aanwezigen.
20 mei 2011 Begin deze week maakten we een wandeling in Benson Street waar het steeds een drukte van jewelste is! Er zijn tal van kleine winkeltjes en er staan en zitten overal mensen die hun waren te koop aanbieden. Voor het eerst hebben we ook met zakkenrollers te maken gehad toen we op de hoek van een straat in het gedrum van de massa kwamen, probeerde een jongeman met de vuist de gsm uit Pauls hemdborstzakje weg te slaan en te stelen. Gelukkig is hij niet in zijn opzet geslaagd door de snelle reactie van Paul maar dat het echte stadscentrum een onveilige plaats is voor expats is heel duidelijk gebleken!
Benson Street is een ideale plaats om groenten en fruit aan te kopen en je vindt er een zeer ruim aanbod van ajuinen, aardappelen, tomaten, paprika's, ananas, mangos, bananen, limoenen, watermeloenen, papajas, komkommers, avocados (hier butterpear genoemd), en ook de groenten die enkel door de lokale bevolking worden gegeten zoals cassava (de bladeren en de wortels), suikerrietstengels, zoete maïs, reuze-bananen, palmnoten,
Wat heel opvallend is als je Monrovia stad doorkruist, is de grote aanwezigheid van volgepropte kruiwagens met wat je ook maar kan bedenken! Je ziet ze vol met etenswaren zoals rijst, snoep, brood, voeding in blikjes, vis, . maar ook met kledij en stukken stof of schoonmaakmiddelen, nepjuwelen, schoenen, Het is dé manier voor de lokale bevolking om hun handeltje naar drukke plaatsen toe te brengen en daarna makkelijk weer te kunnen opruimen! Gelukkig beperken de regenbuien zich op dit moment nog een beetje tot de avond en de nacht maar wanneer het regenseizoen op zijn ergst is (juni, juli, augustus), moet het voor deze mensen een hele opdracht zijn om alles droog te houden
Het grootste deel van de lokale bevolking leeft met één maaltijd per dag en daarbij is rijst vaak het hoofdbestanddeel. Er wordt heel veel gebruik gemaakt van cassava of wat wij maniok noemen (zowel de bladeren als de wortel) en van aardappelgroen en na het fijn pletten, wordt dit gekookt met vlees (meestal kip) of met vis. Ook aardappelen en reuze-bananen staan vaak op het menu en er wordt natuurlijk ook veel fruit gegeten.
Het water dat men nodig heeft om de maaltijden te bereiden, komt van de handpomp in de buurt en moet zeker één uur koken met chlorine om het bruikbaar te maken. Mensen die zich iets meer kunnen permitteren, betalen 5 Liberiaanse Dollar voor een klein plastiek zakje met gezuiverd water ( 1 Am. Dollar komt overeen met 70 Lib. Dollar) en gebruiken dit voor de keuken en als drinkwater. Triest als je weet dat voor de burgeroorlog het hele waterzuiveringssysteem hier goed functioneerde en mensen zuiver water hadden
Gelukkig zien we alles hier snel evolueren en bouwt iedereen samen aan een beter Liberia!
28 april 2011 Op zaterdagmorgen vertrokken we zoals gewoonlijk richting Harbel maar dit keer namen we de afslag naar Buchanan. Het was de start van een heel mooi Paasweekend, eventjes weg van de stad en de grote drukte!
De weg van Firestone naar Buchanan nemen we voor het eerst en aldus doorkruisen we mooie, onbekende plekjes. Je rijdt door dorpjes waar net een drukke markt bezig is maar je rijdt ook kilometers lang door natuurgebieden waar onwaarschijnlijk genoeg toch vrouwen en kinderen met zware ladingen langs een verlaten weg ziet wandelen. Het eerste deel van de rit verloopt prima want zo een klasseautoweg hebben we hier nog niet gehad maar algauw verandert de situatie en wisselen betere en slechtere stukken zich af. Paul manoevreert handig tussen de soms diepe putten door en moet steeds meer beginnen uitkijken voor overstekende kippen en kuikentjes. Wanneer je hier immers een dier aanrijdt, krijg je grote problemen.
Na ongeveer twee en een half uur rijden, komen we aan in wat de tweede grootste stad van Liberia is namelijk Buchanan. Deze stad bevindt zich in de county Grand Bassa (een county kan je vergelijken met een provincie bij ons).
We verkennen de stad en zijn onder de indruk van de vele moderne reclameborden Nadat we een paar keer de weg hebben gevraagd (en ons Liberiaans Engels wordt steeds beter!) komen we in de buurt van Arcelor Mittal waar we voor het eerst een uitgebreid en splinternieuw spoorwegnetwerk zien! Wij begeven ons naar het privéstrand en zijn enorm onder de indruk van de prachtige palmbomen en de leuke strandhutten en blijven er enkele uren rondhangen.
Het doel van onze reis is het bezoek aan LAC, de tweede grootste rubberplantage van het land na Firestone en tot kort geleden door een Belg bestuurd. Pascal is nu echter verhuisd naar Kameroen en hier wordt de plantage nu geleid door een Indiër.
Het valt ons op dat om de paar honderd meter de weg versierd is met bananenplanten en bloemen aan beide zijden van de weg en dat ook alle bruggetjes een soort mooie entree gekregen hebben. Natuurlijk de presidente is voor drie dagen naar Buchanan en omgeving gekomen en vandaag staat een bezoek aan LAC op haar programma!
Het wordt een lange, lange rit voor ons want een vroegere wegwijzer naar LAC zorgt ervoor dat wij op een totaal verkeerde weg zitten waar zelfs onze jeep moeilijk doorheen komt Enfin, rond een uur of zes zijn we ter plekke en kunnen we onze eerste indrukken opdoen.
Na een diner in het gasthuis (waar nog de restanten te zien zijn van het bezoek van de presidente en haar gevolg) worden we naar de lodges gebracht. Alles is er prima verzorgd, we zijn onder de indruk van de ruime slaapkamer met airco, de verzorgde badkamer en de inkom met zowaar een koelkast!
s Morgens zijn we al vroeg uit de veren want we willen hier ter plaatse golf spelen en na een verzorgd Paasontbijt in de nabijgelegen villa spoeden we ons dan ook richting golfcourse. We nemen twee caddies mee en op aanraden van de chef ook twee ballenzoekers wat absoluut geen onnodige luxe blijkt te zijn met dit hoge gras hier Bij het aanvangen van de tweede reeks van negen holes wordt de lucht onheilspellend grijs en weerklinken de eerste donderslagen! We houden het gelukkig droog maar wanneer we even later in het gasthuis nog een drankje nuttigen samen met een Fransman barst het onweer los. Ja het droge seizoen moet stilaan plaatsmaken voor het regenseizoen! We beslissen dan maar om geen tijd te verliezen en de lange terugweg aan te vatten. Gaandeweg verandert onze witte terreinwagen in een bruine en onderweg zie je al de eerste gevolgen van dit regenweer
De plaatselijke bevolking zit bij dit koude weer (24 graden in plaats van de 34 die ze gewoon zijn) bij een vuurtje onder een afdak naast hun hut/huisje maar hier en daar zie je toch spelende kinderen met bloot bovenlijfje rondrennen tussen de hutjes van hun community.
Hoe meer we Monrovia naderen, hoe drukker het wordt, hoe beter het weer wordt en hoe meer feestelijk uitgedoste mensen je ziet die in grote groep terugkeren van een kerkdienst ter gelegenheid van Pasen. Het is mooi geweest, dit Paasweekend ook al gaan onze gedachten vaak uit naar Pauls mama die een paar maanden terug onze eerste bezoekster was maar nu heel ernstig ziek is. Gelukkig heeft ze dit alles van dichtbij mogen meebeleven.
11 april 2011 We zijn pas een week terug in het land maar hadden al meteen geluk te kunnen genieten van een verlengd weekend! Dit was dus het moment bij uitstek om weer een mooi plekje natuur te gaan ontdekken ergens ver buiten de hoofdstad.
De rit gaat dit keer naar Bomi Lake op ongeveer anderhalf uur rijden van Monrovia. Voor de toeristen onder jullie, je neemt de Bomi Highway richting Sierra Leone en wanneer je Tubmanburg bereikt, neem je links. Verder volg je de aangebrachte tekens op de rotsblokken tot je de wagen aan de kant van de weg zet om te genieten van een fantastisch zicht Daar bovenop de heuvel lijkt het of wel of je op uitstap bent in Zwitserland of zo!
Bij de ingang vraagt een jonge Liberiaan ons 100 Liberiaanse Dollar te betalen om te kunnen genieten van al deze pracht en om te zwemmen, te picknicken of ja, zelfs te vissen!
Het meer heeft een prachtige blauwe kleur en het water is ongelooflijk helder. Je kan er zelfs de vissen zien zwemmen maar wanneer Paul ook een adder of zo met zijn kopje boven water bemerkt, zijn mijn plannen snel gewijzigd! Jammer, want de plaatselijke bevolking schijnt ontzettend te genieten van dit heerlijk frisse water.
Het meer is in feite een bron van drinkbaar water en de wagens van de VN rijden dan ook voortdurend af en aan. Het is dus een beetje vreemd dat mensen er zwemmen en dat tegelijk het water wordt gebruikt als drinkbaar water. Het zijn VN-soldaten van Pakistan en Nepal die er hun kampen hebben in de buurt en die rond het meer ook wachtdienst doen.
We brengen enkele uren door in dit paradijselijk plekje en Paul is een hele tijd zoet met het bestuderen en fotograferen van enkele prachtige vlinders en libellen. Een koningspage te kunnen volgen, lijkt een hele belevenis!
Liberia is trouwens één groot prachtig natuurgebied en we zijn dan ook van plan om wat vaker het binnenland in te trekken.
Om jullie toch al te laten meegenieten van de prachtige natuur, voeg ik wat fotos toe die we tijdens de voorbije maanden hebben gemaakt.
Een fantastische plaats om te bezoeken is Robertsport waar de stranden ongewoon mooi zijn en waar je ook zonder veel problemen in de zee kan zwemmen. Toch is de stroming er heel sterk en moet je echt uitkijken wanneer je in of uit het water stapt Meerdere keren zagen we de badgasten gewoon meegesleurd worden en kopje onder gaan. Deze plek is ook een echt paradijs voor surfers!
Dit weekend gaan we met een aantal collegas richting Bomi County waar festiviteiten plaatsvinden aan de Cuttington University. Het wordt een rit van een drietal uur en ik kijk er echt naar uit om weer volop te kunnen genieten van de prachtige natuur hier!
18 februari 2011 Onze tweede gast is net terug naar België vertrokken maar ze liet me een heel aangrijpende getuigenis na die ik via de blog met jullie mag delen
Toch eerst even een introductie! Kris Lambrecht is de directeur van Acres of Hope Belgium en is vorige week naar Liberia gekomen. Het was intussen haar derde reis naar dit West-Afrikaanse land en dit keer kwam ze hierheen om het project van AoH van dichtbij op te volgen en om de officiële opening mee te maken van de school die in Rock Hill wordt gebouwd. Het geld dat hiervoor nodig was, werd door Kris en de hele ploeg in België verzameld door er tal van activiteiten te organiseren zoals benefietmaaltijden, steunkaartenverkoop op kerstmarkten, uitlenen van een didactische koffer over Liberia aan scholen enz. Tijdens haar verblijf heeft ze tal van zaken moeten opvolgen en bracht ze ook donaties naar ziekenhuizen.
De officiële opening van de school was speciaal tijdens deze week gepland en het werd een fantastische en onvergetelijke dag in het bijzijn van enkelehoogwaardigheidsbekleders, mensen van de community van Rock Hill, mensen van Acres of Hope Liberia, vrienden, maar vooral ook met medewerking van de kinderen van Living Faith! Zij hebben het muzikaal gedeelte van het programma op zich genomen en hebben ook fantastisch mooie culturele dansen gebracht! Vermeldenswaard is zeker dat ze eerst veertig minuten in de blakende zon hebben moeten stappen om er te komen! De nieuwe school zal officieel haar deuren openen begin volgend schooljaar en de komende maanden zal alles verder afgewerkt worden, zullen bankjes en ander materiaal vanuit België verscheept worden en zullen leerkrachten gescreend worden zodat de school zo goed mogelijk kan functioneren!
Tijdens haar verblijf in Liberia wou Kris zeker ook een kijkje komen nemen in de school waar ik lesgeef en dus zou ze vorige dinsdag door Patty, de directeur van Acres of Hope Liberia, rond de middag daarheen worden gebracht. Maar de planning verliep niet helemaal zoals we ze in gedachten hadden . Kris vertelt jullie meer .
15 februari 2011
Liberia 9u30
Een ervaring om nooit te vergeten!
Ik ben in Liberia om de laatste fase van ons schoolproject in Rock Hill te regelen. Vanuit België bracht ik ook een voorbeeld mee van een medische donatie die we zullen opsturen met onze volgende container richting Liberia. Terwijl we de officiële overhandiging doen van deze donatie in een kleine kliniek wordt Patty (de directeur van AoH) plots weggeroepen, we mogen niet mee naar binnen. Dus maar wat kleine spulletjes ronddelen aan de kindjes die daar in de wachtkamer zitten. Plots komt Patty naar buiten, duwt me een baby in de armen en zegt 'Kris, this one will not make it, try to stimulate it till we got to the hospital!'. We laten dus alles vallen springen in onze Jeep. De moeder komt ook in de Jeep met een klein bundeltje ... het bleek om een tweeling te gaan, net een uur oud, die te vroeg geboren is en piepklein. We haasten ons door het drukke verkeer naar het dichtstbijzijnde hospitaal. Ik vraag hun om de airco uit te zetten, de baby voelt immers heel koud aan en vecht om adem te halen. Ik blijf het kleine jongentje maar steeds toefluisteren dat hij het niet mag opgeven en probeer het steeds te prikkelen door zachtjes op zijn rugje te kloppen ... hij doet zo zijn best om te ademen ... ondertussen vraagt Patty me om ook eens naar de andere baby te kijken. Ondanks dat hij piepklein is heeft hij een goede kleur en lijkt het beter te doen dan zijn tweelingbroertje. We proberen wat gegevens uit de moeder te krijgen terwijl we in het drukke verkeer van Monrovia al toeterend met vier knipperlichten proberen vooruit te komen. Ze heeft de hele nacht gelopen om het hospitaal te bereiken, ze haalde het tot de kliniek (wat een kleine verpleegeenheid is met een paar bedden). De eerste baby was op dit moment reeds half geboren terwijl de moeder de laatste meters aflegt naar de kliniek... en nu amper één uur na de geboorte moet de moeder al hobbelend in een Jeep over het slechte wegdek mee met haar voor het leven strijdende babys ... ze kijkt uitdrukkingsloos ... er is geen tijd voor emoties, we moeten handelen.
Uiteindelijk komen we in een klein hospitaal aan, waar Patty weet dat ze zuurstof hebben. Het is niet de beste keuze, het hospitaal heeft een slechte naam ... dit blijkt al gauw als ik ze aan het werk zie ... ze proberen tevergeefs een infuus aan te brengen, prikken het jongentje overal aan zonder resultaat ... na 45 minuten geven ze het op. Ondertussen zit ik met het ander kleine bundeltje mens op mijn schoot, probeer voor zover ik met mijn ervaring met babys heb, het kind warm te houden en visueel na te gaan hoe hij het stelt ... regelmatig moet ook deze baby gestimuleerd worden om te ademen ... hij is een klein vechtertje.
Nadat ze de baby opgegeven hebben, gaat Patty de moeder vertellen dat het kind het niet gehaald heeft ... we geven haar de levende baby terug in haar armen ... de moeder pinkt enkele tranen weg en houdt zich sterk ... we moeten met de overlevende baby zo vlug mogelijk naar een couveuze, de enige bevinden zich in JFK hospitaal. We mogen niet weg ... ze komen naar ons toe ... de andere baby hapt nog af en toe om adem!
Weer wordt de nu bijna levensloze baby in mijn armen gedropt en rennen we naar de Jeep. Patty zegt: Blijf regelmatig op zijn borst drukken! ... het is een hopeloze strijd ... we weten het allemaal.
Ik probeer toch verder te gaan, zonder veel hoop ... de moeder kijkt lijdzaam toe hoe het laatste sprankeltje leven uit de baby wegglijdt. We komen bij JFK wat een groot hospitaal is en rennen naar de spoed!
Alles wordt hier gedaan, ze doen echt hun best om de baby alsnog terug te reanimeren ... ik krijg terug het andere babytje in mijn armen geduwd en sta hulpeloos toe te kijken.
De toestand van de baby in mijn armen gaat ook achteruit ... ik vraag om hem eens na te kijken ... hij blijkt wat onderkoeld (hoewel het 35° is en het zweet ons langs de rug loopt) en zijn zuurstofgehalte in het bloed is ook aan de lage kant, hij is piepklein en moet duidelijk in de couveuse ... zo vlug mogelijk.
We laten het ander babytje op de eerst hulp aan de dokters over en lopen achter een buitenlandse arts naar de neonatologie. Het is een hele weg, van het ene gebouw over een bouwwerf naar het andere gebouw. De moeder probeert iedereen bij te houden ( ze is pas een paar uur bevallen). Ik zie dat ze niet meer kan en blijf achter bij haar. We komen in een grote wachtzaal, ik vraag iemand om op te staan zodat de moeder die duidelijk aan het eind van haar krachten is, kan gaan zitten. De dokter is verdwenen met de baby en de verpleger.
We wachten een hele tijd tot ze ons komen halen. Het kind ligt in de couveuse, ze zijn hier vrij goed geëquipeerd. In drie van de 4 couveuses liggen twee piepkleine babytjes. Het zuurstofslangetje dat ze in ons ventje zijn neusje steken is veel te groot ... het is het enige formaat dat ze hebben!
De baby blijkt 1230 g te wegen.
Wij mogen binnen in de afdeling ... de moeder mag 2 minuten kijken van achter het glas.
Ondertussen krijgen we bericht dat de andere baby in de spoed het niet gehaald heeft.
Ze willen de baby niet naar het mortuarium doen ... ze verwachten van de uitgeputte moeder dat ze de baby meeneemt of laat ophalen door haar familie. De moeder kent geen telefoonnummer van een familielid. Dan moet ze de baby maar meenemen naar haar dorp, begraven en terugkomen, zegt de dokter! Ik vang dit op en vertel wat ik hoorde aan Patty ... dit kan toch niet ... we gaan terug praten met de inlandse dokter. De buitenlandse arts zegt dat ze de baby wel even in de spoed wil houden tot we een oplossing vinden. Er is geen praten aan of wij nemen het lijkje mee of de moeder wandelt naar haar dorp met de dode baby! De directeur van het hospitaal wordt erbij gehaald en Patty doet een paar telefoontjes ... het is geregeld.
We gaan terug naar de moeder om haar te vertellen dat ze moet blijven en waarom haar andere baby in de couveuse moet. Ik stop haar 10 USD toe in de hoop dat ze hiermee geholpen is ... voor ons een klein bedrag ... ze kijkt wezenloos, lijkt nog nooit zo'n biljet gezien te hebben. Ik hoop dat ze er iets mee is. Ze schreit, het pakt ons ... we kunnen niets meer doen. De dokter komt op dat moment terug en berispt haar ... Je moet niet schreien, die mensen hebben het leven van jou en je kind gered, je moet hen dankbaar zijn!
Het leven van een kersverse moeder in Liberia 15 februari 2011 ...
terwijl ik dit schrijf heb ik, als moeder van 6 gezonde kinderen, eindelijk tijd om mijn emoties de vrije loop te laten gaan ...
Het leven in Afrika is moeilijk voor moeders en kinderen ... daarom wil ik me met Acres of Hope verder inzetten om het leven van deze vrouwen en kinderen te verbeteren. In onze westerse wereld was deze baby niet gestorven. En als dit dan toch zou gebeurd zijn zou de kersverse moeder met alle zorg omringd worden. Een zee van verschil!
