25 augustus ’10  De splinternieuwe Prado van het werk zit volgeladen wanneer we ons in de voormiddag richting centrum begeven. Eén collega droppen we bij het Ministerie van gezondheid, een andere collega bij de Worldbank en tenslotte komen wij bij de kantoren van Brussels Airlines waar we alles regelen voor de komende vluchten. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven als ik alle medewerksters zie zitten in hun keurige Sabena-outfit, elk aan hun eigen bureau met computer en heel druk in de weer met de boekingen! We maken nog een praatje met Roger (ook keurig uitgedost!) en keren terug naar het kantoor. Bij ongeveer alle kruispunten is het ontzettend druk en wanneer we noodgedwongen stilstaan, tikken mensen voortdurend op het raam en vragen of ze wat geld kunnen krijgen. We hebben ondertussen ook geleerd dat je er goed aan doet om de deuren op slot te houden, wil je niet plots een graaiende hand zien die in een oogwenk een gsm, een fototoestel, een handtasje of zo weet te bemachtigen. Het is natuurlijk zo dat veel van die mensen in grote armoede leven en wanneer ze dan blanken zien, associëren ze dit direct met rijkdom…

Wat mij het meeste opvalt in de stad en zeker aan de ingang van de warenhuizen zijn de massa’s gehandicapten, mensen die ten gevolge van die verschrikkelijke oorlog armen of benen geamputeerd werden en zich met krukken of in een rolstoel voortbewegen. Veel mensen kunnen op dit moment nog steeds niet over de oorlog spreken omdat ze de gruweldaden nog niet verwerkt hebben. Eén keertje vertelde Ophelia mij met tranen in de ogen hoe ze jarenlang van school naar school vluchtte en hoe moeilijk het was om toch maar iets van eten te vinden… Ook de verwoeste huizen en grote gebouwen die je overal in de stad ziet, spreken boekdelen.

De lunchpauze wordt vandaag ingevuld met een bezoek aan de herenkapper en in "Modern Saloon" zeggen we adieu aan de mooie blonde krullen van Paul... Een Libanees heeft er samen met zijn zoon een prachtig kapsalon en doet er gouden zaken!

Op bovenstaande foto zie je de entree van het Cape Hotel waar wij vanaf vandaag onze intrek nemen, het is gelegen in Mamba Point en dus ook in de buurt van de EU-kantoren. Voorlopig zijn we hier aanbeland met slechts één valies want we mogen het huis in Sinkor nog gebruiken tot zondag, wat zeker handig is op het vlak van koken, wassen en strijken. We werken met een stappenplan (ja...onderwijsmensen hé!!) en zullen elke avond één valies overbrengen! Onze kamer bevindt zich op de eerste verdieping en heeft zijdelings zeezicht (wat fijn is als je weet dat je er twee weken zal verblijven) en bovendien is er een zithoek met veel ruimte om al onze spullen op te bergen!

26 augustus ’10  Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we nog eens van zo'n uitgebreid ontbijt hebben kunnen genieten en het is dan ook een zalig begin van de dag! De voormiddag gebruik ik om het hotel te verkennen en te genieten van het zicht vanop het terras van de vierde verdieping, het is betoverend mooi!

De lunch wordt genomen in het huis in Sinkor waar ik de namiddag gebruik om de verhuis verder voor te bereiden en om een lekkere maaltijd voor Paul klaar te maken! Het is wachten tot 19u.30 voor hij er aankomt na een lange werkvergadering met alle ambassadeurs van de verschillende EU-lidstaten! Ik geniet van het feit dat Paul nu altijd van die boeiende verhalen weet te vertellen...

27 augustus ’10  Bijna heb ik via Skype contact met schoonbroer en schoonzus die met hun zeilboot de haven van Barcelona zijn binnengevaren maar behalve een HALLO komt er niets meer door. Jammer want nu ik in het hotel ben, hoop ik op een goede internetverbinding... Gelukkig kan ik toch een halfuurtje keuvelen met mijn lieve vriendin die net terug is in Melbourne na een heerlijke vakantie in België! Tijdens de middagpauze is het dan zover.... we worden naar de opslagruimtes van AGS gebracht en ja hoor... daar staat hij dan... onze Toyota Prado die met de boot van Antwerpen helemaal hierheen is gebracht! Ook al onze verhuisdozen zijn er, ze staan keurig opgestapeld in een leegstaande kamer bij de zaakvoerder en mogen daar nu blijven tot we (wellicht eind oktober) in ons huisje kunnen. Het gelukzalig gevoel dat alles veilig en wel is aangekomen, blijft de hele dag nawerken!

28 augustus ’10  Voor wie het nog niet wist... zaterdag is hier in Liberia golfdag en meteen is het de testrit voor onze wagen! Voor het eerst blijft het nu de hele tijd regenen zodat we noodgedwongen een stop inlassen en in één van de schuilhuisjes wat tijd doorbrengen met lokale mensen. Onze caddies krijgen er zowaar een hele maaltijd voorgeschoteld die ze gezellig met z'n tweeën oplepelen!

Na negen holes en druipnat ga ik wat bescherming zoeken op het terras terwijl Paul moedig doorgaat... een echte golfliefhebber laat zich door dit rotweer niet afschrikken! Mijn caddie heeft gelijk als hij zegt: "Jullie Westerlingen klagen als het teveel regent maar jullie klagen ook als er teveel zon is!" Hm... er zit zeker waarheid in wat hij zegt! Ook Frédéric is van de partij en hij stelt me voor aan Christian, een Antwerpenaar die hier al acht jaar lang werkt voor een oliemaatschappij en die hier steeds voor kortere periodes komt. Altijd leuk om Vlamingen te ontmoeten, zeker een kranige plus-zeventiger die heel sportief en ondernemend is!

Terug in Sinkor speel ik zelf voor kapster (who knows why?) en 's avonds hebben we een heel gezellige avond met Alvaro, één van de medewerkers van Paul en zijn partner Saïda en aangezien ons Spaans niet zo goed is (hm...hm...) houden we het bij Engels. Ze leren ons alles over sushi en ook al was ik vooraf wat sceptisch, het smaakt me enorm!

29 augustus ’10   We genieten van een uitgebreid ontbijt en begeven ons voor de allerlaatste keer naar het huis want vandaag wordt dat hoofdstukje immers afgesloten! In Sinkor aangekomen schrikt de tuinman bij het zien van onze "bruine" auto en omdat hij hem o zo graag weer wit wil zien, laten we de man maar aan de slag gaan. Hij voelt zich de koning te rijk als we hem bedanken met een mooi biljet… De mensen van de security lopen er ondertussen wat verloren bij want… wat zal de dag van morgen hen brengen? Ik probeer de pijn wat te verlichten door hen te verwennen met een bord heerlijke frietjes die ik in de oven heb gebakken bij gebrek aan frituurketel… Ik presenteer er nog wat ketchup en mayonaise bij en het wordt een echt smulfestijn, helemaal op z'n Belgisch! Daarna nemen we afscheid maar niet zonder eerst alle telefoonnummers te hebben uitgewisseld want hoop doet leven!

30 augustus ’10   Voor sommigen is een dag in een hotel een verloren dag maar ik weet er volop van te genieten en de gesprekken met de vriendelijke manager, met het personeel en met enkele gasten zijn weer eens heel verrijkend! In de plaatselijke kranten lees ik dat 5 september een grote dag wordt want Delta Airlines zal voor het eerst sinds twintig jaar weer rechtstreekse vluchten hebben van de USA naar Liberia!  Volgens de presidente is dit weer een grote stap voorwaarts in de heropbouw van het land en zal dit de samenwerking met Amerika een stuk makkelijker maken. Tot op dit moment kwamen de meeste Amerikanen via Brussel naar Liberia en dat nam altijd heel wat tijd in beslag!

Om halfacht hebben we een afspraak met de Belgische ambassadeur, Dhr. Dirk Verheyen, die in Ivoorkust verblijft maar verantwoordelijk is voor vier West-Afrikaanse landen. We tafelen gezellig in het restaurant van hotel Ocean View naast de deur en  wanneer vijf Vlamingen in het buitenland bij elkaar zitten, weet je dat er gespreksstof te over is… de studies en de universiteitsprofessoren, de  Belgische politiek, historische verhalen… ja, het komt allemaal aan bod en de avond vliegt dan ook voorbij! Het is al na middernacht als we moe maar voldaan onder de lakens kruipen!

31 augustus ’10   Nadat ik van het terras naar de conferentiezaal ben verhuisd, lukt het me toch om een skype verbinding te krijgen met oma en na een uurtje keuvelen zijn we weer helemaal up-to-date! Paul en ik gebruiken de lunchpauze om een bezoek te brengen aan onze toekomstige woning en moeten echt uitkijken waar we stappen: er wordt gepleisterd, gevloerd, tegeltjes tegen de muren gezet,… het is een drukte van jewelste! Als ze aan dit tempo verdergaan, zijn ze straks klaar voor we op 11 oktober terugkeren naar Liberia…(voor wie het nog niet wist… we komen op 9 september in ons landje aan want op 10 september trouwt ons nichtje Maja met Jelle en dat feest wou ik absoluut niet missen!)

Straks is er op het werk een afscheidsfeestje georganiseerd voor Martin, een Duitse collega die zijn verblijf bij de delegatie afsluit en terugkeert naar Brussel. Een aantal collega's zijn gisteren net uit vakantie teruggekomen en dus wordt het zeker een gezellige bedoening! Het doet me zo  vaak terugdenken aan de vele contacten die ik had met de collega's van de Europese School en die ik hier toch wel een beetje mis…