Paul schrijft wat vooraf ging…

19 april 2010: de interne nota met de aanstelling als afdelingshoofd ‘Financiën en Contracten’ op de Europese Ambassade in Liberia (West-Afrika) is aangekomen. Na zovele maanden geduld, afwachten, periodes van hoop en wanhoop , is er uiteindelijk het verlossende bericht. We kunnen beginnen plannen!

Op 19 mei gaan we als twee tortelduifjes inkopen doen in IKEA: we hebben ongeveer alles nodig wat een koppel aanschaft bij het begin van hun samenwonen. Gelukkig zijn er startpakketten voor potten/pannen, borden/bestek,…..

Het is permanent minimum 24° in Monrovia, de hoofdstad van Liberia, zelfs ’s nachts, dus hebben we veel ‘zomer’ kledij nodig. Zoiets moet je Mia geen twee keer zeggen: ze bezoekt (al of niet samen met mij) verscheidene kledingboetieks in Aalter en wijde omstreken. Het bezoek aan de Inno in Brussel gebeurt samen. 2 nieuwe (lila gekleurde) valiezen, de grootste in het gamma, worden aangekocht, samen met massa’s kleding (nieuwe kostuums , lakens, handdoeken,  hemden, dassen, ondergoed, schoenen, boekentas, handtas(sen), … te veel om op te noemen!

De Makro is natuurlijk ook een interessante manier om allerlei (brood)nodige zaken aan te schaffen. Een nieuwe barbecue en de Wii Sports gameconsole (om golf te spelen, in geval het echte golfterrein onvindbaar zou zijn!!) staan op het verlanglijstje.

Een nieuwe laptop (broodnodig, onder andere om deze blog aan te maken) en telefoon worden aangekocht in de Fnac in Brussel. Ik moet het allemaal meesleuren, eerst naar mijn cursus in Brussel en ’s avonds op de trein.

De verhuisfirma (AGQS Cousaert) komt vandaag langs (7 juli). Het is mooi weer en dat valt mee voor een verhuis… Alles staat klaar in de ex-slaapkamer van onze oudste zoon. Rond 9 uur stopt een grote verhuiswagen op straat en de vertegenwoordiger van de firma meldt zich aan: hij spreekt Nederlands,  zijn collega’s Frans en Spaans en toch nog een mondje Nederlands: ze doen echt wel hun best. We tonen hen waar alle goederen opgestapeld zijn. Alles wordt zorgvuldig opgeborgen in kartonnen dozen,  de kleren gaan in een hangkast/doos en de wijn en champagne worden dubbel en dik ingepakt en verpakt in speciale dozen met extra bescherming tegen het breken. Tussendoor stoppen we even om een verfrissend drankje te drinken en nog even te genieten van de tuin. Onze Spaanse vriend heeft zelfs interesse voor de oldtimer van Jorne (misschien iets voor zijn zoon, zegt hij…). Na enkele uurtjes is de job geklaard en gaan er in totaal 49 dozen/items in de verhuiswagen. Wij blijven achter met veel extra lege ruimte.

De laatste weken en dagen voor het vertrek zijn een aaneenschakeling van afscheidsfeestjes (op school, op het werk, met familie en vrienden), opruiming van klas en bureau en klaarleggen van hetgeen er in onze valiezen moet.

Wat nu komt, schrijven we samen maae zal wellicht meestal door Mia gebeuren….

Dag -1: We proberen uit te slapen, doch het lukt het niet. Gedurende de ganse dag houden we ons bezig met het afwerken van de valiezen, hier en daar nog iets toevoegen (zoals een kurkentrekker, want die zit in de container en komt pas binnen ongeveer 6 weken aan). Vrienden en familie komen nog een laatste keer om afscheid te nemen en er wordt wat afgeknuffeld!

Dag 0: Nog voor de wekker (en de wekker op de telefoon) zich laten horen, zijn we reeds wakker: eindelijk vertrekken we. Het is een prachtige dag, de zon schijnt reeds heel vroeg en het zal een warme dag worden in Aalter. Volgens de weersvoorspellingen zal het vandaag zelfs niet regenen in Monrovia! De luchthavenshuttle komt op de oprit, gelukkig met een ruime wagen, want we hebben 6 valiezen (later blijkt dit in totaal meer dan 150kg te zijn). Onze trouwe buur Maurice komt nog even persoonlijk afscheid nemen. Anderen bellen op of sturen SMS- berichtjes. Vermits het bouwverlof is, verloopt de rit naar de luchthaven zonder enig probleem, er zijn totaal geen files deze morgen. De chauffeur is zeer behulpzaam en helpt ons met onze 2 karretjes bagage naar de incheckbalie. Twee  valiezen te veel en dus bijbetalen.

Regelmatig ontvangen we ondertussen sms-jes van zus, broer en schoonzus die ons steeds maar weer goede reis toewensen maar verdacht veel vragen hebben over de precieze locatie waar we ons op dat moment eigenlijk al bevinden…En wat blijkt? Als verrassing waren ze samen met oma afgezakt naar Zaventem om ons nog een laatste stevige knuffel te geven voor we nu echt aan ons grote avontuur zouden beginnen! Spijtig genoeg hebben ze enkel onze golftas (mijn zus had die de dag ervoor in onze garage zien staan) kunnen traceren en hoorden ze van de douaniers dat we alweer naar de incheckbalie waren vertrokken. We hebben elkaar dus op een haar na gemist… jammer, maar de intentie doet ook heel veel en misschien waren we anders toch wel wat emotioneel geworden! We hebben leuke sms-jes naar elkaar gestuurd en tot slot nog eens gebeld met de allerlaatste “goede-reis-wensen”…. Fijn dat ze daarna een dagje Gentse feesten hadden gepland want dan moeten ze niet de hele dag met hun gedachten bij ons blijven!

In de lounge genieten we ondertussen van een heerlijke koffie en bijhorende koffiekoek en omstreeks 11u.10 zijn we paraat aan de incheckbalie waar we meteen geholpen worden. Als je denkt dat een lijnvlucht precies op schema vertrekt, dan heb je het mis want het duurt nog tot 12u.20 voor we uiteindelijk de lucht ingaan…

Reizen in business… een hele belevenis …. Zalig relaxen en even de spanning van de voorbije dagen opzij zetten maar ondertussen toch ook bang afwachten van hetgeen ons te wachten staat!

We vliegen over Parijs, Barcelona, Palma de Mallorca en na 2 uur vliegen (ongeveer 1700 km) bereiken we het Afrikaanse continent. Nu wordt het menens! De afstand tussen Brussel en Monrovia bedraagt precies 5157 km en na een vlucht van zes uur en een kwartier vangen we de eerste beelden op van een tot nu toe onbekend land voor ons… Liberia! Na een eerder onzachte landing (we hoorden later dat de landingsbaan vrij kort is) is Paul helemaal in de ban van een mooie VN-helikopter die hij meteen ook uitgebreid gaat fotograferen. Het is lachen geblazen wanneer ik er hem attent op maak dat aan de linkerkant wel honderd UN-helikopters staan geparkeerd…. Er zouden op dit moment zo’n 15000 UN-mensen in Liberia zijn!  We scharrelen alles bij elkaar en snuiven bij het uitstappen de Afrikaanse lucht op en eerlijk gezegd valt de temperatuur heel erg mee! Speciaal voor ons schijnt nu de zon, middenin het echte regenseizoen! We nemen nog vlug een kiekje van het vliegtuig maar krijgen onmiddellijk één van de veiligheidsmensen op ons dak: de foto moet gewist worden! We are in Liberia!

Paul kijkt reikhalzend uit of hij iemand van de Europese ambassade ziet maar blijkbaar zullen we net als iedereen gewoon in de lange rij moeten staan en geduldig wachten op de controle van onze visa! Alles verloopt vlot en we ontmoeten onze contactpersoon alsook een collega van Paul die ook op onze vlucht zat (in economy want hij wou dit extra budget gebruiken voor de aankoop van de trouwringen!) En dan is het een duwen van jewelste als de bagage op en naast de transportband de kleine hall binnenkomt…. Aan Paul zijn gezicht zie ik meteen dat er iets ergs is gebeurd met de bagage! Stel je voor… onze stevige golftas hangt nog met haken en ogen aan elkaar en de golfbags puilen eruit! Gelukkig zijn we geen spullen kwijtgeraakt! De rest van de koffers heeft zich goed gehouden en onze “lilaatjes” zien er nog onbeschadigd uit! Verschrikte blikken merk ik bij de mensen van de Europese Commissie als ze het groot aantal koffers zien… Uiteindelijk slaagt men erin om met een vijftal mensen de hele lading in de landcruiser te proppen, wij tweetjes naast de koffers op de achterbank en de collega en onze chauffeur vooraan.  Shad en werkt al voor de Europese instanties sinds 1994, hij is een droom van een chauffeur! Onderweg doen we heel wat impressies op (vooral de massa mensen langs de weg valt op net als de manier waarop de gele taxi’s zich toeterend een weg banen door het drukke verkeer) en we sturen vlug wat berichtjes naar het thuisfront zo weet iedereen dat alles goed gaat!

Omstreeks kwart voor zeven (in België dus al kwart voor negen) komen we aan in hotel Mamba Point en we ontmoeten er een Italiaanse collega van Paul. Michela ontvangt ons zeer hartelijk, regelt één en ander en nodigt ons uit om samen met haar en haar man te dineren in het restaurant van het hotel. Iedereen gaat zich even opfrissen (en gelukkig zij er heel ruime kamers want met al onze bagage…) en nog geen uur later genieten we van een lekkere maaltijd. Snel daarna kruipen we moe maar tevreden onder de lakens. ’s Nachts word ik één keertje wakker met de indruk dat iemand naast onze kamer een douche neemt maar …mis hoor… ik hoor de regen die met bakken uit de hemel valt!!

Dag 1: Een prima verzorgd ontbijt, eerste skype-verbinding met Australië en om kwart voor negen met Shad naar de EU-delegatie! Vlak naast de Amerikaanse ambassade merken we de ons welbekende blauwe sterretjes… Achter de witte muren en een zwaarbewaakte poort met de Europese vlag verschuilt zich een prachtig gebouw! In de hall staat zowaar een reusachtige pancarte die we eerder ook in Brussel zagen! Michela leidt ons overal rond en we maken kennis met ontzettend vriendelijke mensen, zowel Europese als lokale medewerkers. Enkel de ambassadeur is op dit moment met vakantie en hem zullen we dus pas later ontmoeten. Paul krijgt zijn eigen kantoor toegewezen en we gaan meteen aan de slag met het schuiven van meubels zodat het er na een halfuurtje al heel gezellig uit ziet!

Rond de middag checken we uit in het hotel en ditmaal rijden we met onze overvolle 4x4 naar het huis waar de voorbije drie maanden een Finse collega, Outi, woonde en waar wij nu enkele weken zullen wonen. Outi was twee weken terug nog bij ons op bezoek in Aalter en had ons reeds heel wat foto’s en filmpjes laten zien maar dat het huis zo reusachtig groot was en zo modern en Westers, dat had ik me niet kunnen voorstellen! Dag en nacht is er een team van een drietal guards die de toegangspoort en het domein bewaken en die mensen zijn echt super vriendelijk!

Paul vertrekt al snel richting office en ik kan eindelijk uitpakken! Alle kamers zijn zo reusachtig groot dat ik wel heel wat kilometers afleg in die ene namiddag! Ik slaag er niet in om de stereo-installatie aan de praat te krijgen en behalve de airco, de walkie-talkies van de wachters en de toeterende auto’s in de straat, vind ik het hier erg stil! Ik ben dan ook heel blij wanneer omstreeks halfzeven de poorten opengaan (op dat moment is het net donker geworden) en Michela en Paul me meenemen naar de supermarkt. Onvoorstelbaar wat je hier kan kopen van Westerse producten, enkel de versheidsdatum dien je wat in het oog te houden. Verder rijd je gewoon met je winkelwagentje rond (er is ook een versafdeling met groenten en fruit, brood en gebak, beenhouwerij,…) en begeef je je uiteindelijk naar de kassa! Iedereen wil graag meehelpen want een extra Amerikaanse dollar is heel graag meegenomen! Uiteindelijk is het al vrij laat wanneer we een lichte maaltijd nemen en genieten van een glaasje rode wijn…. Een heel gedoe is het nog om ons muskietennet op te hangen maar uiteindelijk oogt het zeer romantisch! ’s Nachts word ik alweer wakker van “de douche” alsook van de lichtstralen van de zaklantaarns die de omgeving rond het huis checken…

Dag 2: Vanmorgen staan zowaar twee taxi’s op onze oprit… klein misverstand maar beter twee dan geen! Het allereerste wat we doen als Paul z’n computer heeft aangezet, is de Brabançonne beluisteren en ja, zelfs een beetje meezingen want we zijn echt niet vergeten dat ons vaderland vandaag feestviert! Om 9u.30 gaan we huizen kijken in de buurt van het EU-domein.  Het eerste ommuurde huis heeft een onvoorstelbaar mooi zicht op de Atlantische Oceaan maar voldoet binnenshuis niet echt aan de normen van ons team van vier die op onderzoek uit zijn. Aan de overkant van de weg gaat alweer een met de Europese vlag versierde poort open en we rijden een prachtige oprijlaan op omringd door groen, groen, groen… We zijn sprakeloos! Gretig bezoeken we de drie woningen die zich hier bevinden, één ervan is reusachtig groot en aan twee zijden omgeven door een sfeervol overdekt terras met zicht op zee. Er wordt overlegd en terug op het bureau bespreken we samen de voor- en nadelen want je hebt steeds de problemen met geluid van de generatoren, het probleem van de hoge vochtigheid en de vele regen en nog heel wat andere zaken. Bij Paul en mij groeit ondertussen het idee om vandaag iets te organiseren t.g.v. onze nationale feestdag en tegelijk om alle collega’s eens samen te ontmoeten… Na overleg met enkele collega’s  laten we ons rijden naar een grote supermarkt en kopen we alles aan wat een kleine receptie nodig heeft. Ondertussen gaat een mail uit met een uitnodiging naar het hele team, we zien hen graag om 16u. in de grote vergaderzaal! We nemen een mini-lunch in Pauls zithoekje en ik trek me terug in Outi’s office waar ik rustig aan dit blog kan werken…. De drink valt heel erg mee! Er heerst een ontspannen sfeer en samen met een Belgische collega met Congolese roots, Joelle en haar mama zingen we alweer het volkslied! Zij vertrekken straks met de nachtvlucht naar België maar ik ben blij hen ontmoet te hebben! In Brussel woonden we zelfs bij elkaar in de buurt! Een uurtje later gaat iedereen een beetje vrolijk terug aan het werk want de werkuren schijnen hier serieus lang uit te lopen… Heel wat collega’s spreken van 18u.30 of zelfs van 19u.30… Ik mag er niet aan denken!

%

Vandaag rijden we huiswaarts met Alfi, een Spaanse collega die bij ons in de buurt woont. De hele weg zwaait hij naar bekenden, laat hij de Spaanse vlag wapperen en ratelt hij er vrolijk op los. Zijn mobiele telefoon staat niet stil maar dat is niet zo erg want we rijden stapvoets door het drukke verkeer. “Ongewoon druk,” zegt Alfi en blijkbaar heeft het te maken met een opgebroken weg. Hij wil ons graag op een biertje tracteren maar we moeten zijn vriendelijk aanbod afslaan want om acht uur hebben we al een afspraak met een collega die ons mee uit neemt naar het restaurant van het Royal Hotel vlakbij ons in de buurt. Ook al was er vandaag geen gemeenschappelijk feest voor alle Belgen hier in Monrovia hebben we toch het gevoel dat het voor ons een “feestdag” was!

Dag 3: Geen douche gehoord vannacht en ook geen lichtstralen gezien dus beginnen we goedgemutst aan deze nieuwe dag! Paul wordt opgehaald (hij hoopt wel snel zelf te kunnen rijden maar onze nieuwe wagen bevindt zich in de container die verscheept wordt) en ik vraag aan één van de bewakers om mee te gaan om bananen te kopen. De vriendelijke man neemt een extra grote knuppel en loopt met me mee. Honderduit geeft hij me informatie betreffende de straatnamen, de lokale bevolking, de veiligheid, enz. Mensen staren ons aan en de man neemt zijn taak heel ernstig. Bij een supermarkt gaat hij mee naar binnen en hij staat me niet toe zelf mijn spullen te dragen want zo zou ik alleen maar provoceren… Hij leidt me door een marktje waar in de verste verte geen bananen te bespeuren zijn en dus spoor ik hem aan om terug te keren wat we dan ook meteen doen. Eenmaal in het huis hoor ik al snel de deurbel en ik zie een jong Liberiaans meisje met een hele mand bananen! De tamtam heeft gewerkt… Vandaag worden de laatste spullen uit de koffers gehaald en het ziet er nu allemaal keurig uit! Het wordt wel een lange en eenzame dag voor mij en als Paul elf uur na zijn vertrek weer thuis wordt gebracht, maakt hij gelukkig iets goed met de vele verhalen over zijn belevenissen van de dag! Een eerste videoconferentie met Ivoorkust, een bezoek aan het appartement van Koen (een Vlaamse dokter die voor ECHO werkt), rijbewijsregelingen en heel wat andere praktische zaken en vergaderingen…ik begrijp dat hij het heel druk heeft gehad! Een Portugese collega brengt Paul vandaag richting Sinkor maar niet nadat ze onderweg nog even tijd maakten voor een biertje met zicht op zee! De avond wordt verder opgevuld met het activeren van                                                                              mijn nieuwe GSM wat wel wat tijd vergt maar wat zeker de moeite loont want je kan met een Liberiaans nummer goedkoop bellen met België! Het is ook wel handig als Paul en ik elkaar hier makkelijk kunnen contacteren...

Dag 4: Vandaag vrijdag en dat zou moeten betekenen dat het een korte werkdag wordt voor Paul… Daar we persoonlijk onze rijbewijzen dienen op te halen, rijd ik mee naar het kantoor! Rond de middag wordt ook onze huurauto geleverd zodat we tijdens dit verlengd weekend (maandag is er de nationale feestdag van Liberia) wat mogelijkheden hebben!