18 februari 2011 –  Onze tweede gast is net terug naar België vertrokken maar ze liet me een heel aangrijpende getuigenis na die ik via de blog met jullie mag delen…

Toch eerst even een introductie! Kris Lambrecht is de directeur van Acres of Hope Belgium en is vorige week naar Liberia gekomen. Het was intussen haar derde reis naar dit West-Afrikaanse land en dit keer kwam ze hierheen om het project van AoH van dichtbij op te volgen en om de officiële opening mee te maken van de school die in Rock Hill wordt gebouwd. Het geld dat hiervoor nodig was, werd door Kris en de hele ploeg in België verzameld door er tal van activiteiten te organiseren zoals benefietmaaltijden, steunkaartenverkoop op kerstmarkten, uitlenen van een didactische koffer over Liberia aan scholen enz. Tijdens haar verblijf heeft ze tal van zaken moeten opvolgen en bracht ze ook donaties naar ziekenhuizen.

De officiële opening van de school was speciaal tijdens deze week gepland en het werd een fantastische en onvergetelijke dag in het bijzijn van enkele  hoogwaardigheidsbekleders, mensen van de community van Rock Hill, mensen van Acres of Hope Liberia, vrienden,… maar vooral ook met medewerking van de kinderen van Living Faith! Zij hebben het muzikaal gedeelte van het programma op zich genomen en hebben ook fantastisch mooie culturele dansen gebracht! Vermeldenswaard is zeker dat ze eerst veertig minuten in de blakende zon hebben moeten stappen om er te komen! De nieuwe school zal officieel haar deuren openen begin volgend schooljaar en de komende maanden zal alles verder afgewerkt worden, zullen bankjes en ander materiaal vanuit België verscheept worden en zullen leerkrachten gescreend worden zodat de school zo goed mogelijk kan functioneren!

Tijdens haar verblijf in Liberia wou Kris zeker ook een kijkje komen nemen in de school waar ik lesgeef en dus zou ze vorige dinsdag door Patty, de directeur van Acres of Hope Liberia, rond de middag daarheen worden gebracht. Maar de planning verliep niet helemaal zoals we ze in gedachten hadden…. Kris vertelt jullie meer….

15 februari 2011

Liberia 9u30

“Een ervaring om nooit te vergeten!”

Ik ben in Liberia om de laatste fase van ons schoolproject in Rock Hill te regelen. Vanuit België bracht ik ook een voorbeeld mee van een medische donatie die we zullen opsturen met onze volgende container richting Liberia. Terwijl we de officiële overhandiging doen van deze donatie in een kleine kliniek wordt Patty (de directeur van AoH) plots weggeroepen, we mogen niet mee naar binnen. Dus maar wat kleine spulletjes ronddelen aan de kindjes die daar in de wachtkamer zitten. Plots komt Patty naar buiten, duwt me een baby in de armen en zegt 'Kris, this one will not make it, try to stimulate it till we got to the hospital!'. We laten dus alles vallen springen in onze Jeep. De moeder komt ook in de Jeep met een klein bundeltje ... het bleek om een tweeling te gaan, net een uur oud, die te vroeg geboren is en piepklein. We haasten ons door het drukke verkeer naar het dichtstbijzijnde hospitaal. Ik vraag hun om de airco uit te zetten, de baby voelt immers heel koud aan en vecht om adem te halen. Ik blijf het kleine jongentje maar steeds toefluisteren dat hij het niet mag opgeven en probeer het steeds te prikkelen door zachtjes op zijn rugje te kloppen ... hij doet zo zijn best om te ademen ... ondertussen vraagt Patty me om ook eens naar de andere baby te kijken. Ondanks dat hij piepklein is heeft hij een goede kleur en lijkt het beter te doen dan zijn tweelingbroertje. We proberen wat gegevens uit de moeder te krijgen terwijl we in het drukke verkeer van Monrovia al toeterend met vier knipperlichten proberen vooruit te komen. Ze heeft de hele nacht gelopen om het hospitaal te bereiken, ze haalde het tot de kliniek (wat een kleine verpleegeenheid is met een paar bedden). De eerste baby was op dit moment reeds half geboren terwijl de moeder de laatste meters aflegt naar de kliniek... en nu amper één uur na de geboorte moet de moeder al hobbelend in een Jeep over het slechte wegdek mee met haar voor het leven strijdende baby’s ... ze kijkt uitdrukkingsloos ... er is geen tijd voor emoties, we moeten handelen.

Uiteindelijk komen we in een klein hospitaal aan, waar Patty weet dat ze zuurstof hebben. Het is niet de beste keuze, het hospitaal heeft een slechte naam ... dit blijkt al gauw als ik ze aan het werk zie ... ze proberen tevergeefs een infuus aan te brengen, prikken het jongentje overal aan zonder resultaat ... na 45 minuten geven ze het op. Ondertussen zit ik met het ander kleine bundeltje mens op mijn schoot, probeer voor zover ik met mijn ervaring met baby’s heb, het kind warm te houden en visueel na te gaan hoe hij het stelt ... regelmatig moet ook deze baby gestimuleerd worden om te ademen ... hij is een klein vechtertje.

Nadat ze de baby opgegeven hebben, gaat Patty de moeder vertellen dat het kind het niet gehaald heeft ... we geven haar de levende baby terug in haar armen ... de moeder pinkt enkele tranen weg en houdt zich sterk ... we moeten met de overlevende baby zo vlug mogelijk naar een couveuze, de enige bevinden zich in JFK hospitaal. We mogen niet weg ... ze komen naar ons toe ... de andere baby hapt nog af en toe om adem!

Weer wordt de nu bijna levensloze baby in mijn armen gedropt en rennen we naar de Jeep. Patty zegt: ”Blijf regelmatig op zijn borst drukken!” ... het is een hopeloze strijd ... we weten het allemaal.

Ik probeer toch verder te gaan, zonder veel hoop ... de moeder kijkt lijdzaam toe hoe het laatste sprankeltje leven uit de baby wegglijdt. We komen bij JFK wat een groot hospitaal is en rennen naar de spoed!

Alles wordt hier gedaan, ze doen echt hun best om de baby alsnog terug te reanimeren ... ik krijg terug het andere baby’tje in mijn armen geduwd en sta hulpeloos toe te kijken.

De toestand van de baby in mijn armen gaat ook achteruit ... ik vraag om hem eens na te kijken ... hij blijkt wat onderkoeld (hoewel het 35° is en het zweet ons langs de rug loopt) en zijn zuurstofgehalte in het bloed is ook aan de lage kant, hij is piepklein en moet duidelijk in de couveuse ... zo vlug mogelijk.

We laten het ander baby’tje op de eerst hulp aan de dokters over en lopen achter een buitenlandse arts naar de neonatologie. Het is een hele weg, van het ene gebouw over een bouwwerf naar het andere gebouw. De moeder probeert iedereen bij te houden ( ze is pas een paar uur bevallen). Ik zie dat ze niet meer kan en blijf achter bij haar. We komen in een grote wachtzaal, ik vraag iemand om op te staan zodat de moeder die duidelijk aan het eind van haar krachten is, kan gaan zitten. De dokter is verdwenen met de baby en de verpleger.

We wachten een hele tijd tot ze ons komen halen. Het kind ligt in de couveuse, ze zijn hier vrij goed geëquipeerd. In drie van de 4 couveuses liggen twee piepkleine baby’tjes. Het zuurstofslangetje dat ze in ons ventje zijn neusje steken is veel te groot ... het is het enige formaat dat ze hebben!

De baby blijkt 1230 g te wegen.

Wij mogen binnen in de afdeling ... de moeder mag 2 minuten kijken van achter het glas.

Ondertussen krijgen we bericht dat de andere baby in de spoed het niet gehaald heeft.

Ze willen de baby niet naar het mortuarium doen ... ze verwachten van de uitgeputte moeder dat ze de baby meeneemt of laat ophalen door haar familie. De moeder kent geen telefoonnummer van een familielid. Dan moet ze de baby maar meenemen naar haar dorp, begraven en terugkomen, zegt de dokter! Ik vang dit op en vertel wat ik hoorde aan Patty ... dit kan toch niet ... we gaan terug praten met de inlandse dokter. De buitenlandse arts zegt dat ze de baby wel even in de spoed wil houden tot we een oplossing vinden. Er is geen praten aan of wij nemen het lijkje mee of de moeder wandelt naar haar dorp met de dode baby! De directeur van het hospitaal wordt erbij gehaald en Patty doet een paar telefoontjes ... het is geregeld.

We gaan terug naar de moeder om haar te vertellen dat ze moet blijven en waarom haar andere baby in de couveuse moet. Ik stop haar 10 USD toe in de hoop dat ze hiermee geholpen is ... voor ons een klein bedrag ... ze kijkt wezenloos, lijkt nog nooit zo'n biljet gezien te hebben. Ik hoop dat ze er iets mee is. Ze schreit, het pakt ons ... we kunnen niets meer doen. De dokter komt op dat moment terug en berispt haar ... “Je moet niet schreien, die mensen hebben het leven van jou en je kind gered, je moet hen dankbaar zijn!”

Het leven van een kersverse moeder in Liberia 15 februari 2011 ...

terwijl ik dit schrijf heb ik, als moeder van 6 gezonde kinderen, eindelijk tijd om mijn emoties de vrije loop te laten gaan ...

Het leven in Afrika is moeilijk voor moeders en kinderen ... daarom wil ik me met Acres of Hope verder inzetten om het leven van deze vrouwen en kinderen te verbeteren. In onze westerse wereld was deze baby niet gestorven. En als dit dan toch zou gebeurd zijn zou de kersverse moeder met alle zorg omringd worden. Een zee van verschil!

Kris Lambrecht vanuit Monrovia, Liberia.