18 februari 2011 –  Onze tweede gast is net terug naar België vertrokken maar ze liet me een heel aangrijpende getuigenis na die ik via de blog met jullie mag delen…

Toch eerst even een introductie! Kris Lambrecht is de directeur van Acres of Hope Belgium en is vorige week naar Liberia gekomen. Het was intussen haar derde reis naar dit West-Afrikaanse land en dit keer kwam ze hierheen om het project van AoH van dichtbij op te volgen en om de officiële opening mee te maken van de school die in Rock Hill wordt gebouwd. Het geld dat hiervoor nodig was, werd door Kris en de hele ploeg in België verzameld door er tal van activiteiten te organiseren zoals benefietmaaltijden, steunkaartenverkoop op kerstmarkten, uitlenen van een didactische koffer over Liberia aan scholen enz. Tijdens haar verblijf heeft ze tal van zaken moeten opvolgen en bracht ze ook donaties naar ziekenhuizen.

De officiële opening van de school was speciaal tijdens deze week gepland en het werd een fantastische en onvergetelijke dag in het bijzijn van enkele  hoogwaardigheidsbekleders, mensen van de community van Rock Hill, mensen van Acres of Hope Liberia, vrienden,… maar vooral ook met medewerking van de kinderen van Living Faith! Zij hebben het muzikaal gedeelte van het programma op zich genomen en hebben ook fantastisch mooie culturele dansen gebracht! Vermeldenswaard is zeker dat ze eerst veertig minuten in de blakende zon hebben moeten stappen om er te komen! De nieuwe school zal officieel haar deuren openen begin volgend schooljaar en de komende maanden zal alles verder afgewerkt worden, zullen bankjes en ander materiaal vanuit België verscheept worden en zullen leerkrachten gescreend worden zodat de school zo goed mogelijk kan functioneren!

Tijdens haar verblijf in Liberia wou Kris zeker ook een kijkje komen nemen in de school waar ik lesgeef en dus zou ze vorige dinsdag door Patty, de directeur van Acres of Hope Liberia, rond de middag daarheen worden gebracht. Maar de planning verliep niet helemaal zoals we ze in gedachten hadden…. Kris vertelt jullie meer….

15 februari 2011

Liberia 9u30

“Een ervaring om nooit te vergeten!”

Ik ben in Liberia om de laatste fase van ons schoolproject in Rock Hill te regelen. Vanuit België bracht ik ook een voorbeeld mee van een medische donatie die we zullen opsturen met onze volgende container richting Liberia. Terwijl we de officiële overhandiging doen van deze donatie in een kleine kliniek wordt Patty (de directeur van AoH) plots weggeroepen, we mogen niet mee naar binnen. Dus maar wat kleine spulletjes ronddelen aan de kindjes die daar in de wachtkamer zitten. Plots komt Patty naar buiten, duwt me een baby in de armen en zegt 'Kris, this one will not make it, try to stimulate it till we got to the hospital!'. We laten dus alles vallen springen in onze Jeep. De moeder komt ook in de Jeep met een klein bundeltje ... het bleek om een tweeling te gaan, net een uur oud, die te vroeg geboren is en piepklein. We haasten ons door het drukke verkeer naar het dichtstbijzijnde hospitaal. Ik vraag hun om de airco uit te zetten, de baby voelt immers heel koud aan en vecht om adem te halen. Ik blijf het kleine jongentje maar steeds toefluisteren dat hij het niet mag opgeven en probeer het steeds te prikkelen door zachtjes op zijn rugje te kloppen ... hij doet zo zijn best om te ademen ... ondertussen vraagt Patty me om ook eens naar de andere baby te kijken. Ondanks dat hij piepklein is heeft hij een goede kleur en lijkt het beter te doen dan zijn tweelingbroertje. We proberen wat gegevens uit de moeder te krijgen terwijl we in het drukke verkeer van Monrovia al toeterend met vier knipperlichten proberen vooruit te komen. Ze heeft de hele nacht gelopen om het hospitaal te bereiken, ze haalde het tot de kliniek (wat een kleine verpleegeenheid is met een paar bedden). De eerste baby was op dit moment reeds half geboren terwijl de moeder de laatste meters aflegt naar de kliniek... en nu amper één uur na de geboorte moet de moeder al hobbelend in een Jeep over het slechte wegdek mee met haar voor het leven strijdende baby’s ... ze kijkt uitdrukkingsloos ... er is geen tijd voor emoties, we moeten handelen.

Uiteindelijk komen we in een klein hospitaal aan, waar Patty weet dat ze zuurstof hebben. Het is niet de beste keuze, het hospitaal heeft een slechte naam ... dit blijkt al gauw als ik ze aan het werk zie ... ze proberen tevergeefs een infuus aan te brengen, prikken het jongentje overal aan zonder resultaat ... na 45 minuten geven ze het op. Ondertussen zit ik met het ander kleine bundeltje mens op mijn schoot, probeer voor zover ik met mijn ervaring met baby’s heb, het kind warm te houden en visueel na te gaan hoe hij het stelt ... regelmatig moet ook deze baby gestimuleerd worden om te ademen ... hij is een klein vechtertje.

Nadat ze de baby opgegeven hebben, gaat Patty de moeder vertellen dat het kind het niet gehaald heeft ... we geven haar de levende baby terug in haar armen ... de moeder pinkt enkele tranen weg en houdt zich sterk ... we moeten met de overlevende baby zo vlug mogelijk naar een couveuze, de enige bevinden zich in JFK hospitaal. We mogen niet weg ... ze komen naar ons toe ... de andere baby hapt nog af en toe om adem!

Weer wordt de nu bijna levensloze baby in mijn armen gedropt en rennen we naar de Jeep. Patty zegt: ”Blijf regelmatig op zijn borst drukken!” ... het is een hopeloze strijd ... we weten het allemaal.

Ik probeer toch verder te gaan, zonder veel hoop ... de moeder kijkt lijdzaam toe hoe het laatste sprankeltje leven uit de baby wegglijdt. We komen bij JFK wat een groot hospitaal is en rennen naar de spoed!

Alles wordt hier gedaan, ze doen echt hun best om de baby alsnog terug te reanimeren ... ik krijg terug het andere baby’tje in mijn armen geduwd en sta hulpeloos toe te kijken.

De toestand van de baby in mijn armen gaat ook achteruit ... ik vraag om hem eens na te kijken ... hij blijkt wat onderkoeld (hoewel het 35° is en het zweet ons langs de rug loopt) en zijn zuurstofgehalte in het bloed is ook aan de lage kant, hij is piepklein en moet duidelijk in de couveuse ... zo vlug mogelijk.

We laten het ander baby’tje op de eerst hulp aan de dokters over en lopen achter een buitenlandse arts naar de neonatologie. Het is een hele weg, van het ene gebouw over een bouwwerf naar het andere gebouw. De moeder probeert iedereen bij te houden ( ze is pas een paar uur bevallen). Ik zie dat ze niet meer kan en blijf achter bij haar. We komen in een grote wachtzaal, ik vraag iemand om op te staan zodat de moeder die duidelijk aan het eind van haar krachten is, kan gaan zitten. De dokter is verdwenen met de baby en de verpleger.

We wachten een hele tijd tot ze ons komen halen. Het kind ligt in de couveuse, ze zijn hier vrij goed geëquipeerd. In drie van de 4 couveuses liggen twee piepkleine baby’tjes. Het zuurstofslangetje dat ze in ons ventje zijn neusje steken is veel te groot ... het is het enige formaat dat ze hebben!

De baby blijkt 1230 g te wegen.

Wij mogen binnen in de afdeling ... de moeder mag 2 minuten kijken van achter het glas.

Ondertussen krijgen we bericht dat de andere baby in de spoed het niet gehaald heeft.

Ze willen de baby niet naar het mortuarium doen ... ze verwachten van de uitgeputte moeder dat ze de baby meeneemt of laat ophalen door haar familie. De moeder kent geen telefoonnummer van een familielid. Dan moet ze de baby maar meenemen naar haar dorp, begraven en terugkomen, zegt de dokter! Ik vang dit op en vertel wat ik hoorde aan Patty ... dit kan toch niet ... we gaan terug praten met de inlandse dokter. De buitenlandse arts zegt dat ze de baby wel even in de spoed wil houden tot we een oplossing vinden. Er is geen praten aan of wij nemen het lijkje mee of de moeder wandelt naar haar dorp met de dode baby! De directeur van het hospitaal wordt erbij gehaald en Patty doet een paar telefoontjes ... het is geregeld.

We gaan terug naar de moeder om haar te vertellen dat ze moet blijven en waarom haar andere baby in de couveuse moet. Ik stop haar 10 USD toe in de hoop dat ze hiermee geholpen is ... voor ons een klein bedrag ... ze kijkt wezenloos, lijkt nog nooit zo'n biljet gezien te hebben. Ik hoop dat ze er iets mee is. Ze schreit, het pakt ons ... we kunnen niets meer doen. De dokter komt op dat moment terug en berispt haar ... “Je moet niet schreien, die mensen hebben het leven van jou en je kind gered, je moet hen dankbaar zijn!”

Het leven van een kersverse moeder in Liberia 15 februari 2011 ...

terwijl ik dit schrijf heb ik, als moeder van 6 gezonde kinderen, eindelijk tijd om mijn emoties de vrije loop te laten gaan ...

Het leven in Afrika is moeilijk voor moeders en kinderen ... daarom wil ik me met Acres of Hope verder inzetten om het leven van deze vrouwen en kinderen te verbeteren. In onze westerse wereld was deze baby niet gestorven. En als dit dan toch zou gebeurd zijn zou de kersverse moeder met alle zorg omringd worden. Een zee van verschil!

Kris Lambrecht vanuit Monrovia, Liberia.

3 februari 2011 –  De totale bevolking van Liberia kan geschat worden op ongeveer vier miljoen mensen en dit aantal groeit de laatste jaren snel aan doordat het kindersterftecijfer onder de vijf jaar gelukkig heel snel aan het afnemen is. In de hoofdstad Monrovia gaan de meeste kinderen naar school en wanneer je ’s morgens de weg opgaat, zie je dan ook overal om je heen de fel gekleurde uniformpjes. Wanneer je je echter buiten de stad begeeft, zie je heel veel kindjes aan het werk en dan kan je veronderstellen dat die minder geluk hebben en dat hun ouders wellicht geen schoolgeld kunnen betalen.

De eerste foto die ik dit keer publiceer, heb ik genomen in de buurt van het schooltje waar ik lesgeef in Paynesville. Iedereen is er druk in de weer met het kappen van stenen en de kinderen helpen mee of passen op kleine broertjes en zusjes, soms pasgeborenen zoals het baby’tje in de wastobbe… Vorige week namen we lolly’s mee voor deze kinderen en nog altijd voel ik de grijpende handjes op mijn armen en zie ik de smekende blikken van enkele mama’s!

De pasgeboren kindjes worden al meteen meegedragen in een doek die rond het lichaam van de mama of van een grote zus wordt gebonden. Zo gaan ze mee naar de rivier als mama de kleren gaat wassen, zo gaan ze mee naar de markt, zo zijn ze er ook bij als de afwas wordt gedaan zoals dit kleine meisje van vier weken in het centrum van Monrovia. De baby’s worden lange tijd op die manier meegenomen (buggy’s heb ik hier nog niet gezien behalve als het om Westerse vrouwen gaat) en ik heb al meerdere keren peuters van boven de twee jaar op dezelfde manier weten meenemen…

Zoals ik al eerder duidelijk maakte, is het niet voor iedereen hier weggelegd om naar school te gaan. Ik las verhalen over weeskindjes die samen in een tehuis zaten maar die bijna nooit een volwassene zagen, laat staan dat ze onderwijs zouden hebben… Gelukkig hebben organisaties zoals Orphans Relief and Rescue heel wat van die weeskindjes opgevangen en hen ook de kans op onderwijs kunnen geven. Weeshuizen zie je hier trouwens overal verspreid, dit allemaal ten gevolge van de vreselijke burgeroorlog die pas in 2003 tot een eind kwam. Alle schoolgaande kindjes dragen dus een uniformpje, als je niet te nauw kijkt ziet het er fantastisch uit…

Niet-schoolgaande kindjes zie je aan het werk of zijn samen wat aan het spelen met stokjes en afval en ze hebben vaak een heel trieste blik in de ogen. De volgende foto laat nog maar eens zien hoe een meisje in de omgeving van Rock Hill, het dorpje waar onze vrienden van Acres of Hope een school bouwden die straks op 14 februari officieel wordt ingehuldigd, een zware lading steentjes op haar hoofdje draagt! Dag na dag is dit haar taak… Andere kinderen zie je meehelpen in de zaak of staan op de markt om iets te verkopen zodat ze ’s avonds toch dat beetje rijst kunnen kopen.

Wanneer we op zaterdag onderweg zijn dan zie je alle kinderen in de weer met grote plastiek bidons die ze aan de waterput in de buurt gaan voltanken want er wordt in dit land ontzettend veel gewassen! Mensen lopen er meestal netjes bij en waar je ook komt… er hangen massa’s kleren aan de waslijn en er liggen overal kleren te drogen op de daken of  op het gras, zeker nu het droog seizoen aan zet is.

20 januari 2011 –  Moeilijk te geloven maar we zijn ondertussen al weer tien dagen in dit prachtige West-Afrikaanse land en dit keer waren de hoge temperaturen meer dan welkom nadat we twee weken goed ingeduffeld in het koude België hadden rondgecrosst… We kwamen dit keer met z’n drieën want onze allereerste bezoeker (en wellicht de oudste die we ooit zullen hebben!) kwam met ons mee! Pauls mama wordt begin maart immers negentig maar ze vindt elke activiteit hier heel boeiend en haar gezondheid is zelfs beter dan wanneer ze thuis is. Ze heeft in haar leven zeer veel verre reizen gemaakt maar ze is toch onder de indruk van wat ze hier ziet… Ze is blij verrast door de vriendelijkheid van de Liberianen en vooral de kinderen van Living Faith maakten haar vorige dinsdag heel blij!

De tweede schooldag na de Kerstvakantie werd voor de kinderen van Living Faith een onvergetelijke dag! We begonnen de dag met een uurtje les en zowel Kim als Nicholas als ikzelf waren heel gelukkig onze leerlingen terug te zien! De foto toont hoe fier de kinderen zijn dat ze voor het eerst in hun leven een boek hadden gelezen en bovendien  slaagden ze er allemaal in om de korte inhoud aan de anderen te vertellen! Mijn ex-collega’s herkennen vast enkele boekjes! Daarna hebben we aan de hand van een paar quizvragen alle boekjes herverdeeld. Met de boekjes van de Europese School en de boekjes die we later die dag kregen, willen we een bibliotheekje opstarten…

En eindelijk was het dan zover… niet één, niet twee, maar drie wagens van Firestone kwamen het schoolpleintje opgereden met een heel team van Children’s Surgery International, een groep Amerikaanse dokters, verpleegsters en sociale werkers die elke dag chirurgische ingrepen doen in een ziekenhuis in Firestone maar vandaag hun vrije dag willen opofferen en iets speciaals willen doen  voor deze weeshuisschool!

Alle 120 leerlingen van de school nemen plaats in de tuin en wachten vol spanning op hetgeen zal gebeuren… Allereerst gaan ze netjes in rijtjes staan en krijgen ze elk om beurt een roze pil te slikken die hun lichaam vrij moet maken van wormen. Wanneer ze goed gekauwd hebben, krijgen ze meteen daarna een lolly en dat vinden ze heerlijk! De directeur van dit Frances Gaskin weeshuis en ook meteen de directeur van de school heeft vooraf een heel programma voorbereid met de kinderen en wanneer elk zijn plaatsje heeft gevonden op de bankjes kan de ceremonie beginnen! Gelukkig staat er in het midden van de tuin een zeer grote boom zodat alle leerlingen en alle genodigden in de schaduw kunnen zitten want het programma zal een hele tijd in beslag nemen!

De directeur geeft een mooi openingswoord en daarna is het de beurt aan Jeremiah Kootea, één van de leerlingen van mijn klas, om het openingsgebed te doen! Waarom Jeremiah? Dit is de jongen wiens leven vorig jaar gered is door hetzelfde team nadat ze een dringende operatie bij hem hebben uitgevoerd. Hij is een fantastisch joch en zeer creatief en we zien hem die dag dan ook meermaals op “het podium”.

Er worden religieuze liedjes gezongen en enkele heel jonge kinderen noemen alle delen op van de bijbel. Daarna is het tijd voor andere liederen (zelfs een canon van Brand in Mokum), voor gedichten en voor drama. Onze mond valt open wanneer we enkele leerlingen prachtige culturele dansen zien brengen, gehuld in zeer mooie Afrikaanse outfits en telkens zijn er een heel aantal jongens die daarbij met de djembe begeleiden! Ja… brother Emmanuel Mars en sister Eveline, de directeur en zijn vrouw en meteen ook de ouders van de 31 weeskinderen, hebben er echt wel hun werk van gemaakt!

Terwijl het culturele programma verdergaat, zijn enkele leerkrachten van de school samen met de kokkin van het weeshuis druk in de weer met het koken van massa’s rijst en het klaarmaken van een heerlijke schotel! De rijst en de kip en de kruiden werden meegebracht door het bezoekend team en enkele Amerikaanse dames zijn ook zeer druk in de weer in de open keuken in de tuin van de school. De blikken van de hongerige kindjes gaan meer en meer uit naar de richting van de lekkere geurtjes…

En om een uur of twee krijgen ze dan elk een felgekleurd plastiek kopje vol rijst en kip en het is een plezier om ze te zien smullen! Bovendien krijgen ze allemaal een bekertje met limonade op basis van grenadine! Wanneer elk een keertje bediend is, krijgen de kindjes de kans om een tweede kop te halen en meteen is er een stormloop naar de keuken… oh wat is het feest voor hen!

En er is vandaag zelfs een dessertje want mooie, rode appels worden in partjes gesneden en aan de kinderen gegeven. Sommigen vinden het fantastisch, anderen begrijpen niet zo goed wat er allemaal gebeurt…

Wanneer het team dan ook nog enkele ballen en een felgekleurd zeil tevoorschijn tovert en muziekinstrumentjes uitdeelt, kan de pret echt niet meer op! Kim, Nicholas en ik besluiten wijselijk om de koffers met boeken die ook nog aangebracht werden nog maar even opzij te zetten. We zullen maandagmorgen even bij elkaar zitten en alle materiaal eerst sorteren per niveau… daarna kunnen we vast met een eerste bibliotheekuitlening starten!

En dan is de tijd om… Er worden nog wat speeches gehouden en er wordt afscheid genomen! Het team van Children’s  Surgery International  blijft nog tot vrijdag  in het land en zal vast nog heel veel kinderen  kunnen helpen, de leerlingen gaan huiswaarts tenzij ze in het weeshuis van Frances Gaskin wonen en ook wij keren moe maar zeer voldaan naar huis terug… Het is mooi geweest…

15 december 2010 –  Eén van onze eerste ervaringen met een superdrukke handelsplaats was toen we hier pas woonden… De allereerste zaterdagmorgen reden we met onze huurauto richting Africahotel maar algauw zaten we helemaal gekneld tussen de massa’s mensen, luid toeterende gele taxi’s, volgeladen kruiwagens,…  Aan weerszijden van de weg krioelde het van de marktkramers en van de mensen die hun waren op hun hoofd met zich meedroegen! Dit was dus de Doualamarkt…. Het is één van de drukste marktplaatsen in Monrovia en de plaatselijke politieagenten hebben er hun handen meer dan vol om alles in goede banen te leiden, of dit althans te proberen! Centimeter per centimeter kom je vooruit en enkel de motorfietsen (die hier HEEL talrijk zijn) bewegen zich wat makkelijker door de drukte. Als passagier heb ik alle tijd gehad om indrukken op te doen en wat me vooral is opgevallen zijn de vele kleuren en de grote verscheidenheid aan goederen die er te koop worden aangeboden!

Vrouwen en kinderen dragen letterlijk alles op het hoofd met zich mee, zo zie je schalen met nootjes, bananen, avocado’s,…. maar evengoed plastiek emmers met ingevroren sapjes of versgebakken broodjes. Vaak zie je enorme plastieken wastobbes gevuld met allerlei huisraad, meestal heel kleurrijk! Sommigen dragen zelfs hun hele marktkraampje op het hoofd met zich mee! En de voorbije dagen wandelen ook heel veel versierde kerstbomen rond!

Een andere markt waar ik heel wat indrukken heb opgedaan, is de overdekte marktplaats voorbij Riverside. Het lijkt wel een mini-stadje met kleine straatjes kriskras door elkaar. De lokale bevolking verkoopt er vooral kledij en huisraad en de marktkraampjes puilen uit van de koopwaar! Heel vaak worden spullen gewoon in de kruiwagens tentoongesteld waarin ze naar de markt werden gebracht. Eén van de meest gebruikte vervoermiddelen om je waren aan de man te brengen, is heel duidelijk de kruiwagen! Vandaag nog zag ik ze volgeladen met stokbroden, kledij, juwelen, allerhande  speelgoed, zakjes gevuld met drinkbaar water, autobanden, schoenen, poetsmateriaal, ananassen, suikerrietstengels, bouwmaterialen, gasflessen en nog heel veel meer….

In het centrum van Monrovia heb je ook de drukke winkelstraten zoals je ze bij ons in de stad hebt! Vorige zaterdagnamiddag hebben we er nog een wandeling gemaakt en zijn we zelfs enkele boetieks binnengestapt. Deze worden heel vaak uitgebaat door de Libanezen, hebben zelfs airco en de prijskaartjes zijn navenant! Zaterdag is dé shoppingdag voor de Liberianen en je kon er dan ook over de hoofden lopen (met temperaturen van 35 graden in de schaduw). Heel wat winkeltjes zijn ware kleurplaatjes!

Tijdens onze stadswandeling merkten we ook heel veel zaken waar tien of meer kleermakers druk aan het naaien waren. De meeste mensen kopen immers stoffen en laten hun kledij op maat maken. Er zijn ook een aantal winkels waar tweedehandskledij uit de USA worden verkocht voor een kleine prijs. Wat me steeds opvalt is dat vooral de kinderen van het platteland in heel armtierige kledij rondlopen… t-shirtjes zijn vaak gescheurd en zelfs hun uniformpjes die ze dragen om naar school te komen, hangen dikwijls met haken en ogen aan elkaar! Eén van onze oudste jongens komt nu al twee weken met twee totaal verschillende schoenen naar school… eentje is een witte sportschoen en de andere is een grasgroen sandaaltje…. Om stil van te worden!

De bekendste winkelstraten zijn Broad Street, Randall Street en Benson Street maar er zijn ook nog veel andere drukke straatjes! In Monrovia zijn ook grote warenhuizen waar vooral niet-Liberianen winkelen zoals Stop & Shop, UN Exclusive, ERA, Green market,… Je vindt er alle mogelijke westerse producten, ja… zelfs Belgische pralines!

Bij het verlaten van de drukke binnenstad heb je nog steeds heel veel kleine winkeltjes, het ene naast het andere, van bouwmaterialen tot apothekers, van sanitair tot voedingszaakjes.

Op één van onze uitstappen naar Kakata kwamen we zowaar voorbij een Coca Cola fabriek en vaak rijden we langs de brouwerij van Club beer, het plaatselijke biertje dat best te drinken is.

Wie eerder een Afrikaans land heeft bezocht, weet dat vooral kunst heel belangrijk is voor de lokale bevolking! Langs de weg naar Firestone komen we voorbij talrijke kunststalletjes waar vaak mooie dingen te bespeuren zijn! Vorige week zag ik tijdens een bezoek aan een kerstmarkt een prachtig schilderij dat net voor mijn neus werd verkocht. De kunstenaar beloofde me snel een analoog werk te schilderen en heel binnenkort wordt het geleverd! Benieuwd! Verder merk je ook veel rotanmeubeltjes, maskers, beelden, wandtapijtjes, kettingen, noem maar op…  Liberianen kennen er wat van!

Uiteraard was dit maar een greep uit de hele handel, ik heb me dan ook vooral gericht op hetgeen je dagdagelijks te zien krijgt. Maar in Liberia heeft men ook heel veel grondstoffen zoals goud, diamant, ijzererts, petroleum,… en wanneer deze op een eerlijke manier verhandeld kunnen worden, is er zeker hoop voor dit mooie West-Afrikaanse land!

Met dit prachtig beeld van de kerstboom die gisteren door de presidente officieel werd aangestoken, wil ik jullie allemaal sfeervolle kerstdagen wensen! Wij brengen ze dit jaar hier door, dus geen witte Kerst maar in elk geval een heel warme Kerst!! Met oud en nieuw zijn we weer in jullie buurt en kunnen we samen een goedgevuld jaar afsluiten en een mooie start van het nieuwe jaar beleven! We kijken er naar uit!

5 december 2010 – Dag beste lezers! Ik ben er terug en we hebben met z’n allen wat geduld moeten hebben maar na iets meer dan twee weken is er eindelijk een internetverbinding in onze nieuwe woning! Soms heb ik een prima verbinding maar er zijn ook dagen dat ik geen verbinding kan krijgen… De verhuis is prima verlopen en we zijn blij dat we nu ook onze verhuisdozen (ingepakt sinds begin juli en hier al die maanden gestockeerd) hebben kunnen openen. We voelen ons intussen al goed thuis in onze nieuwe stek, ook al moet er nog één en ander afgewerkt worden maar het allerbelangrijkste is dat we na vier maanden Liberia eindelijk een woning hebben! Het is zalig vertoeven op ons terras bij zonsondergang en ook kunnen ontbijten met zicht op de oceaan is fantastisch… het land heeft zoveel moois te bieden!

Dat Liberia volop aan de heropbouw bezig is, dat merk je dagelijks! Zeker hier in de hoofdstad Monrovia wordt met man en macht gewerkt aan het optrekken van nieuwe kantoorgebouwen, hotels, warenhuizen,… Waar je ook kijkt, overal staan gebouwen in de steigers en overal zijn mensen heel druk in de weer, bewonderenswaardig hoe ze dat doen met die grote hitte hier! Maar naast het bouwen, wordt er ook heel wat energie gestoken in het vernieuwen van de wegen!

Wanneer ik op vorige donderdag richting Paynesville reed met de auto van MSF (lees AZG) om een donatie te brengen aan het schooltje waar ik lesgeef, duurde de terugreis zo’n anderhalf uur in plaats van de gewoonlijke dertig minuten. Dat alles heeft te maken met de  wegen die er na het regenseizoen soms zwaar gehavend bijliggen en die nu volledig uitgedolven worden en een heel aantal nieuwe lagen krijgen. De grote vrachtwagens, de zware machines om te asfalteren en de grote pletrollen, allemaal zijn ze heel druk bezig!

Eén van de vrachtwagens stond vorige week twee dagen en twee nachten in het midden van één van de straten in onze buurt, defect! Als je dan weet dat er ’s avonds geen straatverlichting brandt zoals bij ons, dan kan je je voorstellen hoe gevaarlijk het soms is om te rijden, wetende dat daar plots iets voor je neus kan staan zonder ook maar één aanduiding…

Een ander groot gevaar is het feit dat de deksels van de riolen worden gestolen en dat je in onze buurt alleen al twee grote openingen in de weg hebt die je best kan vermijden! Vaak leggen mensen er wat grote steenblokken omheen of wordt er een autoband in rechtop gezet maar het blijft erg gevaarlijk! Daarbij moet je je voorstellen dat er langs de straten tot ’s avonds laat heel veel bedrijvigheid is aangezien mensen  immers  geen elektriciteit hebben in de woning en dus buiten leven, gebruik makend van het licht van de voorbijrijdende wagens!

In de hoofdstad zijn bijna alle hoofdwegen geasfalteerd maar eenmaal je wat verder weggaat van de drukste verkeersaders heb je heel vaak verharde wegen met reusachtige putten erin! Toen we vorig weekend voor twee dagen naar Robertsport zijn gegaan, waren de laatste 45 km die we moesten doen een serieuze uitdaging… hobbeldebobbel en maar uitkijken om de grootste putten te vermijden! Vrienden van ons die hier al wat langer zijn vertellen ons dat dit nog niks is in vergelijking met sommige wegen verder het binnenland in… Ook de weg naar de school waar ik lesgeef, de GSA road, is in zeer slechte staat en soms raakt je hoofd wel eens het het dak van de auto! Maar er is goed nieuws want er zouden plannen zijn om deze weg te verharden!

Sinds kort zijn er een aantal heel moderne bussen te zien in de straten van Monrovia! Ze werden aan Liberia geschonken door India en ze zijn hier meer dan welkom! Ik las in de lokale kranten dat  studenten in uniform de bus gratis mogen gebruiken tussen 6 u. en 9u. in de  morgen en tussen 15u. en 18u. in de avond, zodoende kunnen weer wat meer jongeren naar school! Eerder was het een heel gedoe voor velen onder hen om een taxi vast te krijgen… Maar al deze vervoermiddelen moeten natuurlijk ook van energie worden voorzien! Langs de wegen zie je moderne tankstations uit de grond rijzen (vooral Total maakt veel indruk) maar hier en daar zie je ook nog de klassieke benzinepompen van ter plaatse met de felgekleurde glazen gallons op een rijtje…

Monrovia heeft ook een belangrijke haven waar heel wat containers worden geladen op grote zeeschepen! Het is er heel erg druk en ik heb nog niet de gelegenheid gehad deze plaats te bezoeken.

Spoorwegen heb ik hier nog niet gezien behalve enkele restanten van spoorwegovergangen uit lang vervlogen tijden…

Het luchtverkeer wordt drukker nu er sinds kort ook een rechtstreekse verbinding is met de USA via Delta Airlines. Verder vliegt Brussels Airlines vier keer per week op Monrovia en ook Air Maroc heeft een duidelijke plaats in het luchtverkeer.

Wij zullen binnenkort weer gebruik kunnen maken van deze luchtwegen want nadat we Kerst hier doorbrengen omwille van verantwoordelijkheden op het werk, zullen we kort daarna naar het Siberisch koude België komen!! Maar misschien is een sneeuwlandschap wel een welkome afwisseling voor de hoge temperaturen van Liberia!?

11 november 2010 -  Op dit moment heerst er een zekere verwarring in Liberia… Vorige week vertrok de presidente, H.E. Ellen Johnson Sirleaf, naar de V.S. maar net voor haar vertrek werd de voltallige ministerraad op administratief verlof gestuurd! Verscheidene plaatsvervangers werden benoemd om de taak van de ministers tijdelijk waar te nemen en deze situatie duurt  zeker nog tot wanneer de presidente op 15 november terugkeert uit Amerika! Op dat moment zal bekend gemaakt worden welke ministers hun functie behouden en welke vervangen worden…  In de kranten lezen we ondertussen dat de presidente op bezoek was in Washington, in Virginia en in New-York waar ze zelfs werd genomineerd en een ruiker bloemen in ontvangst mocht nemen!

In één van haar speeches op de TOP “Afrika en z’n plaats in de wereld” zei de presidente dat meer dan 40% van de bevolking van Afrika jonger is dan 15 jaar! Ze benadrukte dat deze jonge populatie moet aangemoedigd worden om kennis te verwerven om aldus een plaats in de wereld in te nemen! En zo beland ik weer bij het onderwijs….

Samen met Kim rijd ik nu elke dinsdag richting Paynesville om er in de Rock Community een dagje les te geven in het schooltje van broeder Mars…

Bij het verlaten van Monrovia stad zien we overal kinderen, ze zijn of aan het spelen of aan het werken…. En dan besef je dat er heel veel zijn die gewoonweg niet naar school gaan… Sommige ouders kunnen het zich niet permitteren om het inschrijfgeld te betalen (nochtans hoorde ik gisteren dat er in publieke basisscholen niets moet betaald worden??) en anderen vinden het belangrijker dat hun kinderen het huishouden doen of mee geld verdienen!

Wanneer we voorbij “Red light” komen, het enige resterende maar niet functionerende  verkeerslicht in Monrovia, wordt de situatie nog veel erger! Waar je in de stad al bijna overal  betonnen huizen ziet, krijg je hier meestal barakken, lemen huisjes of hutjes te zien, vaak bedekt met golfplaten of althans stukken ervan… Overal zie je kinderen… sommige volwassenen beweren dat er met shifts wordt gewerkt: in de voormiddag naar school ofwel  in de namiddag… dit zou een verklaring kunnen zijn maar of het echt zo is??

Wanneer we het huis van broeder Emmanuel Mars bereiken, staan we allebei versteld van de netheid die hier heerst, vooral als je weet dat in dit huis een familie woont met maar liefst 34 kinderen!

Wat je op de rechterfoto ziet, is dus het schoolgebouwtje waar Kim en ik lesgeven! In het linkerdeel geeft Kim les aan klassen 4 en 5 en 6 en in het rechterdeel sta ik voor klas 2 en klas 3 maar er is geen wand om de lokaaltjes van elkaar te scheiden! De leerlingen zijn dus regelmatig afgeleid, zeker wanneer je bijvoorbeeld een toneeltje laat spelen om wat woorden te verklaren! De muren zijn nog steeds in ruw metselwerk en de directeur droomt ervan dat ze eens bepleisterd kunnen worden! Je staat op een ondergrond van aangestampte aarde met het gevolg dat het regelmatig kriebelt…

Stilaan begin ik mijn 23 leerlingen bij naam te kennen, dank aan broeder Mars die voor elk een klein naamkaartje heeft gemaakt (het probleem was wel hoe ze vast te maken..). Na de middagpauze van dertig minuten kan ik met mijn leerlingen dan in een ander klaslokaaltje gaan zitten in de achtertuin, daar waar in de voormiddag de kinderen van klasje 1 zitten. Er is amper licht maar na een tijdje wennen je ogen hieraan en kan je weer lezen wat in je boek staat of wat je op het bord schrijft! Ik behelp me momenteel met enkele reeds gebruikte werkboekjes die ik kreeg in de Libanese school en ook op het internet heb ik wat werkblaadjes kunnen vinden. Een collega van de Engelstalige sectie van de Europese School beloofde me snel één en ander op te sturen en daar kijk ik echt naar uit! Ondertussen heb ik ondervonden dat ik in feite helemaal terug moet gaan naar de basis, wil ik echt iets bereiken… Het probleem met het Liberiaanse Engels is dat men met klanken spreekt en heel weinig articuleert! Zo werkte ik gisteren met vijf vaak voorkomende woordjes (buy-or-right-only-…) en we oefenden de uitspraak, plaatsten ze in gegeven zinnetjes, plaatsten de zinnetjes in de goede orde om er een verhaaltje mee te bouwen, zochten ze op in een ander verhaal over een Nigeriaans meisje, speelden buiten een toneeltje,… Verder leerde ik hen ook een gedichtje en een liedje en speelden we wat spelletjes waarbij één kind naar buiten moest om daarna te raden… Dit vonden ze echt te gek!!

Meteen na het einde van de lessen wisselen de kinderen van broeder Mars hun uniform met versleten t-shirtjes en shortjes en komen ze naar buiten om in de open keuken hun hoofdmaaltijd van de dag te nemen, steeds een kom rijst met een lepeltje uit de stoofpot erbovenop…

Het middelste jongetje op deze foto is Eddyboy. Broeder Emmanuel en zijn vrouw namen hem eerst in huis om hem te verzorgen toen hij erg ziek was maar eenmaal genezen vroeg de vader van dit jongetje om hem voor altijd bij te houden…

Dat brengt me weer even bij Patty en Acres of Hope… Eerder kreeg ik de kans om ook een bezoek te brengen aan haar weeshuis en op onderstaande foto’s merk je Patty met één van haar medewerksters. De twee jongste weeskindjes vonden het fantastisch om op de foto te mogen en wanneer je ze laat kijken naar zichzelf op je digitaal fototoestel zijn ze gewoon in de wolken!! Enkele kinderen in Liberia hebben we hier trouwens al heel blij kunnen maken met een foto die we in België hadden laten afdrukken…

Samen met Patty ben ik ook naar de markt gegaan en dat is echt een hele belevenis! De kraampjes sluiten heel nauw op elkaar aan en zijn overdekt met golfplaten om de spulletjes toch een beetje te beschermen tegen de zware regens! Toch zijn de smalle gangetjes vaak kleine meertjes geworden en moet je wat behendigheid aan de dag leggen om er doorheen te komen. Maar het is zeker de moeite waard om er eens heen te gaan en je kan er echt alles kopen, je ontmoet de lokale bevolking en je maakt hun dag goed door er iets te kopen!

Ondertussen is het regenseizoen bijna afgelopen! Als er nog regen valt is dat meestal ’s nachts of ’s morgensvroeg en af en toe is er ook nog onweer, zo waren gisterenavond  voortdurend bliksemflitsen in de lucht te zien! Eenmaal het droog seizoen echt begonnen is, kan men van start gaan met het herstellen van de wegen die er op dit moment vaak zwaar gehavend bijliggen… Misschien een onderwerp voor de volgende keer?

1 november ’10   De voorbije tien dagen ben ik druk in de weer geweest met het bezoeken van scholen en weeshuizen en zelfs met lesgeven! Even terugblikken…

Daar het niet zo vanzelfsprekend was om zomaar een Liberiaans schooltje binnen te stappen, introduceerde de manager van het hotel (een Libanees) mij eerst in de Libanese school tegenover het hotel. De directeur vond het meteen een prima idee dat ik als Europese leerkracht wat ideeën zou uitwisselen met zijn Libanese, Liberiaanse en Indische leerkrachten en dat ik regelmatig een les zou geven over Europa en de Europese Unie. Ondertussen heb ik al vier voormiddagen in de school doorgebracht, heel wat lessen kunnen volgen en ook al les gegeven in vier verschillende jaargroepen! De leerlingen krijgen er les in het Engels en in het Arabisch en deze kinderen hebben er alle nodige handboeken en werkschriften maar geen computers, geen bibliotheek of sportzaal… Ze zijn heel gemotiveerd en sommigen weten heel wat over Europa omdat ze er familie hebben of omdat ze er zelfs al eens op reis geweest zijn…

Maar in de voorbije week heb ik dan ook voor het eerst kunnen kennismaken met de echte Liberiaanse scholen en die zijn absoluut niet te vergelijken met wat ik eerder zag…

Op maandag nam Patty Anglin, directeur van Acres of Hope me mee naar Rock Hill in Paynesville… Alleen al ter plaatse geraken, was een hele uitdaging en ik werd compleet door elkaar geschud maar Patty kent de weg na al die jaren op haar duimpje en de 4x4 deed zijn werk prima! Bij het binnenrijden in het dorp merkte ik overal de hopen kiezelstenen, netjes gesorteerd volgens grootte, van vrij grote stukken tot hopen met heel fijne kiezelsteentjes… Vele vrouwen, sommigen zelfs zwanger, jonge kinderen en oudere mannen waren druk in de weer om de stenen te kappen tot het gewenste formaat. Het was hartverscheurend te zien hoe kleine kinderen de zware schalen op hun hoofdje naar weer een andere hoop toebrachten… Je mag er niet aan denken dat al die kiezeltjes hier door mensenhanden zijn gegaan en dat ze dag in dag uit hetzelfde werk verrichten om dan een onnoemelijk klein bedrag te krijgen waarmee ze hun gezin in leven houden, waarmee ze misschien één kommetje rijst kunnen kopen…

Onze eerste stop was een complete verrassing voor mij en wat ik zag, is te danken aan AoH Belgium want zij hebben het geld bijeengespaard om hier een degelijke school te bouwen! Proficiat Wim en Kris en alle anderen want door jullie fantastische inzet zullen straks weer heel wat kinderen van kinderarbeid gespaard blijven… (zie www.acresofhopebelgium.be en ook nog www.acresofhope.org)  Het schoolgebouw ziet er heel degelijk uit en op dit moment is ook de dakconstructie helemaal klaar! Er is duidelijk heel goed nagedacht over de vormgeving van de school en de verdeling van de klaslokalen! Achter de school kon ik één van de waterputten bewonderen die ook door AoH Belgium (dus door de mensen van Aalter en omstreken) gefinancierd werd! Je wordt er echt stil van…. Ik kijk al uit naar het moment dat de school zal geopend worden, hopelijk in de aanwezigheid van Kris en Wim!

Patty nam me daarna mee naar één van de weeshuizen die ze nu nog steeds runt  en we maakten er kennis met twee van de nannies! Ondertussen vertelde ze honderduit over haar eigen kinderen, over de meer dan driehonderd weeskinderen die ze een mooie thuis heeft kunnen aanbieden en over de periode dat ze  zelf in het weeshuis woonde! Ze is terecht heel fier op het feit dat Acres of Hope één van de drie organisaties is die net van het ministerie te horen kreeg dat ze met adoptie kunnen doorgaan!

Die dag viel ik van de ene verbazing in de andere, zeker wanneer we dan op de plaatselijke markt enkele aankopen gingen doen voor een klein weesmeisje “little princess” dat net die dag haar intrek zal nemen in een missionarisschool. Ik koop haar een mooi wit jurkje zoals op het lijstje stond aangegeven… Ik hoop echt haar later in de school te kunnen bezoeken!

Op dinsdag nam Kim me mee op sleeptouw en groot was mijn verbazing toen we precies dezelfde richting uitreden als de dag voorheen!!! Wat blijkt nu? Het schooltje waar deze Amerikaanse mevrouw aan verbonden is, ligt op amper honderd meter van de plek waar ik de dag ervoor kwam, in Paynesville! Ook hier gaat het om een heel speciaal project, zij het veel kleinschaliger… Brother Mars en sister Evelyne, een Liberiaans koppel met drie eigen kinderen, hebben er tijdens en na de oorlog een weeshuis geopend en ze hebben op dit moment 31 weeskinderen onder hun hoede!! Bovendien heeft de man eigenhandig een schooltje gebouwd en heeft hij nu in totaal 120 kinderen die er les volgen!! Toen wij er vorige week kwamen, was men net bezig een nieuw dak op het gebouwtje te plaatsen (het geld werd door enkele Westerse vrouwen verzameld door een verkoop onder elkaar te organiseren en het geld af te staan!) en het gevolg was dat klasjes vier, vijf en zes buiten les kregen onder de boom!

In alle klasjes werd ik hartelijk ontvangen en de leerlingen hadden heel speciaal een mooie welkomstzin ingeoefend in keurig Engels! (Brother Mars spreekt perfect Engels!) Opvallend is het grote leeftijdsverschil in elke klas, zo zijn er in klas 5 en 6 kinderen van tien jaar maar ook kinderen van zeventien jaar en in de kleuterklas kinderen van vier jaar en ook kinderen van tien jaar! Alles heeft te maken met hun instapleeftijd op school!

Het Engels dat hier gehanteerd wordt, is nogal vaak een voor ons moeilijk te begrijpen Liberiaans- Engels!! Sister Evelyne heeft zelf KG1 (kleuterklas) onder haar hoede en ze doet dat in haar eigen huis… Alles is er supergoed georganiseerd en de oudste weeskinderen zorgen prima voor de jongsten! Ik vond het een heel leerrijke ervaring om Kim les te zien geven en gelukkig heb ik op de Europese School regelmatig wat les gegeven in het Engels want dat zal hier prima van pas komen!! Kim is er twee dagen in de week actief van 10u. tot 12u. en van 12u.30 tot 14u. telkens op dinsdag en op donderdag! Zelf wil ik beginnen met elke dinsdag en uitkijken hoe dat meevalt! Tijdens het lesgeven door zag ik twee dames die ondertussen onder een afdakje in de tuin een warme maaltijd klaarmaakten voor het hele gezin: rijst met een soort stoofpotje van vis en groenten. Deze 34 kinderen hebben gelukkig voldoende te eten, de andere 86 moeten steeds afwachten of er voor hen thuis iets te eten is… Vaak moeten ze eerst zelf nog naar de markt toe en dan zelf aan de kookpot staan want hun ouders zijn dag in dag uit met de steenkapperij bezig… Gelukkig kunnen wij Westerse mensen een klein lichtpuntje zijn voor hen en mee aan hun toekomst bouwen…

Scholen in Liberia… goed op weg, maar toch…

17 oktober ’10

Dringend tijd om de draad weer op te nemen want tijdens ons bezoek aan België heb ik toch wel gemerkt dat mijn nieuwsberichten zeer gewaardeerd worden! Terwijl ik de eerste acht weken van ons verblijf in Liberia heb geprobeerd om onze belevenissen in dagboekvorm weer te geven, wil ik het nu eens op een andere manier aanpakken…. Ik vertel nog wel de belangrijkste feiten maar wil me binnenkort meer focussen op bepaalde thema’s!

Allereerst even een luchtfoto van de kustlijn van Liberia die heel duidelijk laat zien dat het strand heel smal is! We kennen hier geen getijden dus de waterlijn blijft ongeveer altijd hetzelfde. We zijn amper een maand verder maar we merken een groot verschil in kleuren, zowel de lucht als de zee zien er nu helder uit en dat is dan ook de aankondiging van het droog seizoen alhoewel… ik heb al weer heel wat regen gezien de voorbije dagen! Maar kijk eens naar de pracht bij het ondergaan van de zon…

Het werd een zeer drukke eerste week want ik volgde een driedaagse training die georganiseerd werd door de EU rond het thema “Gelijkheid tussen man en vrouw en de ontwikkeling van de vrouw in Liberia”. Er kwamen specialisten uit Zwitserland en uit België om deze training te leiden en ook een aantal Liberiaanse vrouwen wisten zeer goede presentaties te geven en slaagden erin om de situatie duidelijk te schetsen! Het was voor mij niet altijd even makkelijk om te volgen maar ik heb doorgezet en aldus een certificaat ontvangen van “gender training”. De rol die de vrouw speelt in de politieke wereld en in de zakenwereld alsook in het sociale leven wordt alsmaar belangrijker en de balans tussen man en vrouw komt meer en meer in evenwicht! Wanneer je de kranten leest (en dat doe ik dus vaak!) merk je ontzettend veel artikels over actieplannen die hieromtrent gelanceerd worden in het hele land!

20 oktober ‘10

De voorbije dagen zijn heel bijzonder geweest daar we het bezoek van prinses Mathilde van zo dichtbij mochten meemaken! Wellicht hebben jullie ondertussen allemaal enkele nieuwsflitsen kunnen zien op televisie want de pers is hier massaal aanwezig. De meest bekende naam is zeker die van  Peter Verlinden, de man die we kennen als Congo-specialist.

Prinses Mathilde is zondagavond in Liberia aangekomen voor haar driedaags bezoek als speciaal vertegenwoordiger voor Unicef en Unaids. Maandagvoormiddag was er een heel officieel moment waarbij onze prinses ontvangen werd door de Liberiaanse presidente, Ellen Johnson Sirleaf. In het stadhuis vond de lancering plaats van het nieuwe actieplan voor de bestrijding van aids bij vrouwen en jonge meisjes en daar Paul de hele week de ambassadeur van de EU vervangt, was hij van dichtbij betrokken bij dit gebeuren. Van familie kreeg ik te horen dat Paul zelfs duidelijk in beeld is geweest in de nieuwsuitzendingen bij jullie!

Maandagavond waren we samen met de andere Belgen uitgenodigd op een receptie aangeboden door de minister van Buitenlandse Zaken en het is daar dat we de prinses persoonlijk hebben kunnen spreken! Ze toonde heel veel interesse en luisterde geboeid naar onze ervaringen van de voorbije weken! Ze vond het ook fantastisch dat ik me hier wil engageren om vrijwilligerswerk binnen het onderwijs te doen want zoals jullie zeker hebben gemerkt, heeft de prinses heel veel aandacht voor kinderen! Het gesprek verliep heel ontspannen en was voor ons beiden een hele verrijking! De prinses is een uitzonderlijke vrouw waar we als Belgen heel fier mogen op zijn!

Dinsdag hebben we de eer gehad om het dagprogramma van de prinses mee te beleven en ik moet toegeven dat ik me die dag ook een prinses waande!

Op anderhalf uur rijden van de hoofdstad bezocht prinses Mathilde eerst een centrum waar moslims en christenen samenwerken rond de bestrijding van aids. Iets verderop bevindt zich één van de grootste openbare ziekenhuizen en daar nam de prinses ruim de tijd om met de patiënten te praten, soms nog heel jonge kinderen, met de dokters te overleggen en de accommodatie van het ziekenhuis te bekijken. Tijdens een officieel deel werd ook hier een actieplan gelanceerd. In de namiddag werd een bezoek gebracht aan een dorpje waar gezinnen een fonds krijgen om de kinderen naar school te laten gaan. In een gesprekje met één van de kinderen hoorde ik dat ze meer dan een half uur moesten stappen om bij de school te komen! Ik kan me voorstellen dat ze de volgende dag met plezier deze afstand zullen stappen om al hun verhalen te kunnen vertellen want een bezoek van een prinses en het zien van zoveel journalisten en cameramannen moet een enorme shock voor hen zijn geweest! Wellicht zullen die lieve kinderen de aanraking van de prinses nog lang voelen nazinderen… en het beeld zal ook mij altijd bijblijven!

En ondertussen is er een eind gekomen aan het sprookje en zoals Peter Verlinden het zo mooi beschrijft: “Amper 72 Afrikaanse uren heeft prinses Mathilde in Liberia doorgebracht en moeders en kindjes heel even gelukkig gemaakt…..” Heel waarschijnlijk krijgen jullie nog veel kans om beeldfragmenten te zien, artikels hierover te lezen of foto’s te bewonderen!

Om van de emoties te bekomen en om Paul zijn overdrukke werkweek wat te laten vergeten, zullen we komend weekend zeker weer gebruik maken van de sportfaciliteiten in het hotel!

Lieve lezers allemaal, de woorden van de prinses indachtig die zei dat onderwijs de sleutel is tot het oplossen van bestaande problemen en tot het voorkomen van nieuwe problemen, zal ik me nog meer inzetten bij het doen van vrijwilligerswerk in de scholen!

1 september ’10  Vandaag de eerste dag van het nieuwe schooljaar op zoveel plaatsen in de wereld, ook hier in Liberia (enkel de Amerikaanse School blijkt al een week vroeger gestart te zijn hoor ik van Kate, onze Zuid-Afrikaanse vriendin) en je merkt het aan de spandoeken met de woorden "Back to school" die aan de schoolpoorten bevestigd zijn! Zelf kijk ik er ontzettend  naar uit een bezoek te kunnen brengen aan enkele scholen in Monrovia en om eventueel mee te werken aan "teachers training" want daar is duidelijk nood aan... Tijdens de afscheidsdrink van Martin gisterenavond ontmoette ik trouwens Carlton, de teamleider van verschillende onderwijsprojecten en hij beloofde me in contact te brengen met de juiste mensen! Toevallig vandaag ontmoet ik ook een jonge Amerikaanse die een ngo "More than me" stichtte en werkt in één van de armste wijken hier, Westpoint... Ze weet me te vertellen dat er eerst een aantal oriënteringsdagen plaatsvinden, zeker in de armere wijken, en dat de lessen in feite pas maandag zullen starten. Ze probeert me te overtuigen om vrijdag met haar mee te gaan maar veiligheidsnormen weerhouden me ervan doch eenmaal terug in oktober wil ik echt wel aan de slag als vrijwilligster!

Wie dit leest, zal het niet meteen geloven maar vanavond gaan we naar onze eerste salsa-avond! Een Belgisch/Congolese collega van Paul, de secretaresse van de ambassadeur, geeft wekelijks danslessen bij haar thuis en als wij de kans krijgen om te dansen, zijn we van de partij! Joëlle heeft het dansen in haar genen en twee uur lang dansen we basispassen van cha cha, rumba en salsa! Het gezelschap en het aantal mensen wisselt elke week daar er altijd wel iemand met vakantie is of pas is aangekomen en dit keer zijn we met z’n zessen, Israëlisch…Ethiopisch…Libanees…Belgisch…Congolees… Hier zullen we vaak over de vloer komen!

2 september ’10   Vandaag eventjes een beetje informatie over het klimaat…Jullie hebben ondertussen al kunnen lezen dat het op dit moment bijna dagelijks regent en dat is zo gedurende een periode van ongeveer vijf maanden, laat ons zeggen van mei tot oktober maar met een piekperiode in juli en augustus. Dat we net nu zijn gekomen!!! Maar dat heeft ook z’n voordelen want heel wat Liberianen vinden het nu fris… de temperaturen variëren tussen 23 en 28 graden en blijven dag en nacht dezelfde! Soms wordt in de auto een buitentemperatuur van 29 of 30 graden aangegeven maar daar twijfel ik toch wat aan… De voorbije twee weken is de vochtigheidsgraad zeer hoog, zo tussen de 70 en de 100% en dat is echt iets waar wij aan moeten wennen! Klamme kledij is nu echt wel iets waar ikzelf moeite mee heb… en wanneer ik dan ook nog de airco aanzet, krijg ik zo’n koud en kil gevoel! Ja, we verlangen nu toch al een beetje naar het droog seizoen… Wanneer we in oktober terugkeren, zal er minder regen vallen (wellicht alleen tijdens de nacht) en zal de zon al veel feller zijn! Bescherming zal vanaf dan zeker nodig zijn…

Vanavond nemen we een nieuwe collega mee uit eten! Paula is een Spaanse die de laatste vijf jaren in Kenia heeft gewerkt voor de EU en die hier nu verantwoordelijk wordt voor het geheel van projecten.

3 september ’10  Een zonnige dag en dus een lunchpauze aan het zwembad, één persoon in de zon en eentje onder de paraplu… Samen wandelen we dan van het hotel richting EU en de bergop en de zon zorgen ervoor dat we blazend en puffend en zwetend aankomen! Groot is mijn verrassing als ik daar Roger, één van onze securitymensen aan de poort zie en de man is overenthousiast en zo blij even te kunnen bijpraten! Het raakt me wel… Ik ontmoet Francesca, een Italiaanse collega die net terug is uit vakantie. De groep lijkt nu echt wel veel groter te worden! Van haar krijg ik de grote verschillen te horen tussen leven in Sierra Leone en leven in Liberia en als ik haar mag geloven, hebben we het hier niet zo slecht getroffen!

5 september ’10  Het is een drukte van jewelste in het hotel (tijdens de voorbije nacht werd ik al enkele keren uit de slaap gehaald door jeugdige mensen die er zin in hadden…) en bij  het ontbijt wordt het duidelijk dat we een voetbalploeg in huis hebben! Vandaag wordt er een internationale wedstrijd gespeeld tussen Liberia (Lone star) en Zimbabwe en de gastspelers logeren dus in het Cape hotel… Er is leven in de brouwerij en wanneer we rond de middag de verlaten kamers zien, hebben we medelijden met de poetsmensen van dienst… Enfin, benieuwd wie zal winnen!

Vandaag wordt ook een historische dag voor de luchtvaart in Liberia! Straks zal de presidente het lint doorknippen bij de aankomst van de Delta-vlucht vanuit Atlanta, de eerste rechtstreekse verbinding met Amerika sinds twintig jaar!

Gelukkig laat het weer ons toe om in de namiddag een wandeling te maken in de buurt van het hotel! In de winkeltjes tegenover het hotel zijn we welkome  gasten en de kunstwerken die we er zien, vallen echt wel in de smaak. We wandelen verder en ontmoeten groepjes mensen die aan de radio gekluisterd zitten om de match te volgen, anderen spelen gezelschapsspelen en in het naaiatelier zijn de mannen druk bezig met het ineenzetten van kledij! We krijgen de kans om wat gesprekken te voeren, vooral met voetbal als aanknopingspunt! Eén van de kinderen met wie we contact hebben, heeft wel een heel speciaal gipsje!! We wandelen een goed uur en hebben mooi beeldmateriaal! Tegenover het hotel worden we nog bijna verblind door de felgele outfit van enkele dames die ons na wat aandringen vertellen dat ze zo meteen een kerkbijeenkomst hebben…

6 september ’10  Vandaag  breng ik zoveel als mogelijk orde op zaken… ik beantwoord mijn mails, maak de teksten af voor dit blog, organiseer zoveel mogelijk de koffers, skype met oma om ons lievelingsgerecht voor donderdag door te geven(!) en doe ik duizend en één kleine werkjes. Morgen heb ik immers drie afspraken en dus zal er weinig tijd blijven voor dit alles! In de voormiddag is er de manicure (we hebben wel een trouwfeest hé op vrijdag!) en in de namiddag heb ik een afspraak met Kim, een Amerikaanse met wie ik in contact kwam via Carlton en die me in het onderwijs kan binnenloodsen! Om 18u. wordt er door de ambassadeur een “Welcome Cocktail” georganiseerd  voor de drie laatst aangekomen nieuwe collega’s! Ja, sommige dagen zijn heel erg goed gevuld!

Bij het tafelen meent Paul enkele Vlaamse woorden op te vangen en bij nader inzien zitten twee mensen van de firma De Nul naast ons. We nemen samen een drankje en hebben heel  onverwachts een heel boeiende avond met gesprekken over de Belgische politiek en over de begeleiding van chirokampen  maar eveneens over de havenactiviteiten in Liberia. Echt interessant!

Lieve mensen allemaal, nu ga ik een tijdje met vakantie en wie weet ontmoeten we elkaar! Ik bedank jullie om mijn verhalen te lezen met deze mooie bloem van Liberia en ik ben er terug op 11 oktober!

25 augustus ’10  De splinternieuwe Prado van het werk zit volgeladen wanneer we ons in de voormiddag richting centrum begeven. Eén collega droppen we bij het Ministerie van gezondheid, een andere collega bij de Worldbank en tenslotte komen wij bij de kantoren van Brussels Airlines waar we alles regelen voor de komende vluchten. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven als ik alle medewerksters zie zitten in hun keurige Sabena-outfit, elk aan hun eigen bureau met computer en heel druk in de weer met de boekingen! We maken nog een praatje met Roger (ook keurig uitgedost!) en keren terug naar het kantoor. Bij ongeveer alle kruispunten is het ontzettend druk en wanneer we noodgedwongen stilstaan, tikken mensen voortdurend op het raam en vragen of ze wat geld kunnen krijgen. We hebben ondertussen ook geleerd dat je er goed aan doet om de deuren op slot te houden, wil je niet plots een graaiende hand zien die in een oogwenk een gsm, een fototoestel, een handtasje of zo weet te bemachtigen. Het is natuurlijk zo dat veel van die mensen in grote armoede leven en wanneer ze dan blanken zien, associëren ze dit direct met rijkdom…

Wat mij het meeste opvalt in de stad en zeker aan de ingang van de warenhuizen zijn de massa’s gehandicapten, mensen die ten gevolge van die verschrikkelijke oorlog armen of benen geamputeerd werden en zich met krukken of in een rolstoel voortbewegen. Veel mensen kunnen op dit moment nog steeds niet over de oorlog spreken omdat ze de gruweldaden nog niet verwerkt hebben. Eén keertje vertelde Ophelia mij met tranen in de ogen hoe ze jarenlang van school naar school vluchtte en hoe moeilijk het was om toch maar iets van eten te vinden… Ook de verwoeste huizen en grote gebouwen die je overal in de stad ziet, spreken boekdelen.

De lunchpauze wordt vandaag ingevuld met een bezoek aan de herenkapper en in "Modern Saloon" zeggen we adieu aan de mooie blonde krullen van Paul... Een Libanees heeft er samen met zijn zoon een prachtig kapsalon en doet er gouden zaken!

Op bovenstaande foto zie je de entree van het Cape Hotel waar wij vanaf vandaag onze intrek nemen, het is gelegen in Mamba Point en dus ook in de buurt van de EU-kantoren. Voorlopig zijn we hier aanbeland met slechts één valies want we mogen het huis in Sinkor nog gebruiken tot zondag, wat zeker handig is op het vlak van koken, wassen en strijken. We werken met een stappenplan (ja...onderwijsmensen hé!!) en zullen elke avond één valies overbrengen! Onze kamer bevindt zich op de eerste verdieping en heeft zijdelings zeezicht (wat fijn is als je weet dat je er twee weken zal verblijven) en bovendien is er een zithoek met veel ruimte om al onze spullen op te bergen!

26 augustus ’10  Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we nog eens van zo'n uitgebreid ontbijt hebben kunnen genieten en het is dan ook een zalig begin van de dag! De voormiddag gebruik ik om het hotel te verkennen en te genieten van het zicht vanop het terras van de vierde verdieping, het is betoverend mooi!

De lunch wordt genomen in het huis in Sinkor waar ik de namiddag gebruik om de verhuis verder voor te bereiden en om een lekkere maaltijd voor Paul klaar te maken! Het is wachten tot 19u.30 voor hij er aankomt na een lange werkvergadering met alle ambassadeurs van de verschillende EU-lidstaten! Ik geniet van het feit dat Paul nu altijd van die boeiende verhalen weet te vertellen...

27 augustus ’10  Bijna heb ik via Skype contact met schoonbroer en schoonzus die met hun zeilboot de haven van Barcelona zijn binnengevaren maar behalve een HALLO komt er niets meer door. Jammer want nu ik in het hotel ben, hoop ik op een goede internetverbinding... Gelukkig kan ik toch een halfuurtje keuvelen met mijn lieve vriendin die net terug is in Melbourne na een heerlijke vakantie in België! Tijdens de middagpauze is het dan zover.... we worden naar de opslagruimtes van AGS gebracht en ja hoor... daar staat hij dan... onze Toyota Prado die met de boot van Antwerpen helemaal hierheen is gebracht! Ook al onze verhuisdozen zijn er, ze staan keurig opgestapeld in een leegstaande kamer bij de zaakvoerder en mogen daar nu blijven tot we (wellicht eind oktober) in ons huisje kunnen. Het gelukzalig gevoel dat alles veilig en wel is aangekomen, blijft de hele dag nawerken!

28 augustus ’10  Voor wie het nog niet wist... zaterdag is hier in Liberia golfdag en meteen is het de testrit voor onze wagen! Voor het eerst blijft het nu de hele tijd regenen zodat we noodgedwongen een stop inlassen en in één van de schuilhuisjes wat tijd doorbrengen met lokale mensen. Onze caddies krijgen er zowaar een hele maaltijd voorgeschoteld die ze gezellig met z'n tweeën oplepelen!

Na negen holes en druipnat ga ik wat bescherming zoeken op het terras terwijl Paul moedig doorgaat... een echte golfliefhebber laat zich door dit rotweer niet afschrikken! Mijn caddie heeft gelijk als hij zegt: "Jullie Westerlingen klagen als het teveel regent maar jullie klagen ook als er teveel zon is!" Hm... er zit zeker waarheid in wat hij zegt! Ook Frédéric is van de partij en hij stelt me voor aan Christian, een Antwerpenaar die hier al acht jaar lang werkt voor een oliemaatschappij en die hier steeds voor kortere periodes komt. Altijd leuk om Vlamingen te ontmoeten, zeker een kranige plus-zeventiger die heel sportief en ondernemend is!

Terug in Sinkor speel ik zelf voor kapster (who knows why?) en 's avonds hebben we een heel gezellige avond met Alvaro, één van de medewerkers van Paul en zijn partner Saïda en aangezien ons Spaans niet zo goed is (hm...hm...) houden we het bij Engels. Ze leren ons alles over sushi en ook al was ik vooraf wat sceptisch, het smaakt me enorm!

29 augustus ’10   We genieten van een uitgebreid ontbijt en begeven ons voor de allerlaatste keer naar het huis want vandaag wordt dat hoofdstukje immers afgesloten! In Sinkor aangekomen schrikt de tuinman bij het zien van onze "bruine" auto en omdat hij hem o zo graag weer wit wil zien, laten we de man maar aan de slag gaan. Hij voelt zich de koning te rijk als we hem bedanken met een mooi biljet… De mensen van de security lopen er ondertussen wat verloren bij want… wat zal de dag van morgen hen brengen? Ik probeer de pijn wat te verlichten door hen te verwennen met een bord heerlijke frietjes die ik in de oven heb gebakken bij gebrek aan frituurketel… Ik presenteer er nog wat ketchup en mayonaise bij en het wordt een echt smulfestijn, helemaal op z'n Belgisch! Daarna nemen we afscheid maar niet zonder eerst alle telefoonnummers te hebben uitgewisseld want hoop doet leven!

30 augustus ’10   Voor sommigen is een dag in een hotel een verloren dag maar ik weet er volop van te genieten en de gesprekken met de vriendelijke manager, met het personeel en met enkele gasten zijn weer eens heel verrijkend! In de plaatselijke kranten lees ik dat 5 september een grote dag wordt want Delta Airlines zal voor het eerst sinds twintig jaar weer rechtstreekse vluchten hebben van de USA naar Liberia!  Volgens de presidente is dit weer een grote stap voorwaarts in de heropbouw van het land en zal dit de samenwerking met Amerika een stuk makkelijker maken. Tot op dit moment kwamen de meeste Amerikanen via Brussel naar Liberia en dat nam altijd heel wat tijd in beslag!

Om halfacht hebben we een afspraak met de Belgische ambassadeur, Dhr. Dirk Verheyen, die in Ivoorkust verblijft maar verantwoordelijk is voor vier West-Afrikaanse landen. We tafelen gezellig in het restaurant van hotel Ocean View naast de deur en  wanneer vijf Vlamingen in het buitenland bij elkaar zitten, weet je dat er gespreksstof te over is… de studies en de universiteitsprofessoren, de  Belgische politiek, historische verhalen… ja, het komt allemaal aan bod en de avond vliegt dan ook voorbij! Het is al na middernacht als we moe maar voldaan onder de lakens kruipen!

31 augustus ’10   Nadat ik van het terras naar de conferentiezaal ben verhuisd, lukt het me toch om een skype verbinding te krijgen met oma en na een uurtje keuvelen zijn we weer helemaal up-to-date! Paul en ik gebruiken de lunchpauze om een bezoek te brengen aan onze toekomstige woning en moeten echt uitkijken waar we stappen: er wordt gepleisterd, gevloerd, tegeltjes tegen de muren gezet,… het is een drukte van jewelste! Als ze aan dit tempo verdergaan, zijn ze straks klaar voor we op 11 oktober terugkeren naar Liberia…(voor wie het nog niet wist… we komen op 9 september in ons landje aan want op 10 september trouwt ons nichtje Maja met Jelle en dat feest wou ik absoluut niet missen!)

Straks is er op het werk een afscheidsfeestje georganiseerd voor Martin, een Duitse collega die zijn verblijf bij de delegatie afsluit en terugkeert naar Brussel. Een aantal collega's zijn gisteren net uit vakantie teruggekomen en dus wordt het zeker een gezellige bedoening! Het doet me zo  vaak terugdenken aan de vele contacten die ik had met de collega's van de Europese School en die ik hier toch wel een beetje mis…

17 augustus ’10  Als alles loopt zoals gepland dan zou de boot die ook onze container naar Liberia brengt, vandaag moeten aanmeren in de haven van Monrovia. Heel waarschijnlijk zullen er nog een aantal dagen nodig zijn om de ladingen te lossen en zal het wel tot begin, zoniet eind volgende week duren vooraleer we iets te horen krijgen. Wat we op dit moment het meest missen? Dat is heel zeker de wagen want het is geen pretje om je te verplaatsen met een Toyota Corolla (onze huurauto)  langs de erg gehavende wegen… Uiteraard zijn niet alle wegen moeilijk berijdbaar, zo is er de Tubman Boulevard die bestaat uit twee keer twee rijstroken en die in perfecte staat is. Verder is ook de weg naar de luchthaven (en Firestone Golf) een prima weg met één rijstrook per rijrichting. De straten die er zo erg aan toe zijn, bevinden zich eerder in het stadscentrum en worden ook druk bereden! Als ik de situatie nu vergelijk met de situatie van vier weken geleden, dan zijn de putten nu dubbel zo diep tengevolge van de zware regenval! Af en toe merk je wel dat wegenwerkers alle moeite doen om de diepste putten met wat grint op te vullen maar het blijft voor ons slalomrijden willen we de auto heelhuids teruggeven! Het is trouwens zo dat het straatbeeld gekenmerkt wordt door witte 4x4 wagens met de logo’s erop van de UN of van allerlei hulporganisaties en verder door massa’s gele taxi’s! We hebben trouwens al veel auto’s en vrachtwagens gezien die ooit in België rondreden want de stickers en de opschriften liegen er niet om!

Kort voor de middag wordt er een drink georganiseerd voor Eddy, één van de chauffeurs, omdat hij vandaag jarig is! Weer ontmoet ik een heel aantal mensen die ondertussen uit vakantie teruggekeerd zijn en ook een Brusselaar die vanuit Dakar is overgekomen en hier een aantal dagen blijft voor het werk. Het is fantastisch dat zowel de ambassadeur als de mensen van de onderhoudsdienst samen kunnen genieten van een drankje, van een croissantje en zeker van een goed gesprek!

Het zit ons niet mee wat betreft huisvesting want het appartement waar onze voorkeur naar uitgaat, lijkt beloofd te zijn aan een Zweedse collega die pas in september aankomt en aldus zetten we noodgedwongen onze zoektocht verder. In Mega Compound mogen we even een kijkje nemen in de woning van Jan (een Nederlander die werkt voor….) en het valt zo goed mee dat we er meteen willen blijven maar… er wonen al twee single mannen bij hem in! Dus gaan we in de namiddag nog maar eens samenzitten met de manager van het huis in opbouw want we willen niet graag eindigen zoals de ambassadeur die nu al meer dan een half jaar in een hotel verblijft!

Eenmaal thuis proberen we diepvriesfrietjes in onze oven te bakken en het lukt! Niet dat we hier nog geen kans hadden gehad om ze in Monrovia te eten, integendeel… in alle restaurants kan je kiezen tussen rijst, frieten of vaak ook puree! Het aanbod is zeer uitgebreid en Paul durft zich af en toe zelfs al wagen aan een Liberiaanse schotel die hij soms niet kan eten omdat het zo pikant is!!

18 augustus ’10  De oordopjes hebben weer eens hun diensten bewezen… meer moet ik hierover niet schrijven, denk ik! Maar klagen mag zeker niet want ik hoor uit verschillende bronnen dat er in Vlaanderen ook massa’s water zijn gevallen! Hier hebben de securitymensen trouwens hartelijk gelachen vanmorgen toen ze me druipnat zagen terugkeren van UN Exclusief, de winkel in de buurt. Ze hebben me de gouden raad gegeven om nooit zonder paraplu buiten te gaan, zelfs al schijnt de zon! Maar… mijn uitstapje heeft ook positieve gevolgen: ik heb een kapster gevonden in de buurt! Bij “Skin Care § Beauty” heb ik kennis gemaakt met Amy, een Liberiaanse jongedame die jaren in Amerika heeft  gestudeerd en hier nu zes weken geleden een zaak opende in de Tubman Boulevard op amper 5 minuutjes stappen van bij ons! Zaterdag wil ik haar alvast een kans geven. Ik kreeg van haar ook nog een heel interessant tijdschrift mee om eens te lezen, het heet “Liberia Travel § Life” en ik heb het meteen van a tot z uitgelezen!

19 augustus ’10  Op de middag leert Juan, een collega van Paul, ons een andere buurt kennen op amper zeven minuutjes stappen van het werk. We bezoeken zijn compound en zijn verrast door het uitzicht op de haven. De man is zelfs bereid ons twee kamers aan te bieden tot we een vaste woning vinden! Op de terugweg nemen we deze foto die een mooi beeld geeft van de Bensonstreet, richting zee en haven. Van op de heuvel merk je weinig van de helse drukte daar beneden maar als je er met de wagen door moet, is het echt uitkijken!

20 augustus ’10 We zijn heel erg opgelucht wanneer het nieuws ons bereikt dat de container zich reeds in de haven bevindt en dat we maandag onze wagen zelfs al kunnen afhalen! Alle andere spullen zullen voorlopig in een opslagruimte gestockeerd worden, vergeet dus maar die lekkere Belgische koffie, de papieren zakdoekjes, de barbecue, enz. Enfin, we hebben hier alles wat we moeten hebben en het plezier zal des te groter zijn als we binnen een maand of twee onze dozen kunnen openen!

Kort na de middag vertrekken Koen, Michela en haar man Massimo naar de luchthaven waar ze om 16u.20 hun vlucht hebben. Het gaat eerst naar Accra in Ghana en dan richting Brussel. Wie op woensdag- of zondagavond vertrekt, heeft het geluk dat het vliegtuig Accra al heeft aangedaan en dat je om 20u.30 meteen naar Brussel kan vertrekken waar je dan ’s morgens om een uur of vijf landt! Brussels Airlines vliegt dus vier keer per week op Monrovia waarvan twee keer als beginbestemming van de driehoeksvlucht.

Weekend 21/22 augustus ’10 Voor de vierde keer op rij lukt het ons om de zaterdag te golfen zonder regen en dat is een echt cadeau! Wanneer we echter de terugweg aanvatten, krijgen we de volle lading en we merken dat hele dorpjes in de buurt van de luchthaven nu toch wel erg te lijden hebben onder deze stortvloed. Sommige huisjes zijn beslist onbewoonbaar als je het waterniveau ziet en we proberen dit voor jullie in beeld te brengen.

Ter informatie:  Heren, jullie kunnen best het volgende stukje overslaan!                                                          Bij mijn bezoek aan de kapster krijg ik wat zicht op de haartooi van de dames in Liberia… Met z’n tweeën slagen ze erin om alle minuscule vlechtjes te ontrafelen bij één van de klanten, nadat alle extensions losgeknipt zijn. Een andere mevrouw weet niet meteen te beslissen welke haarpruik haar het beste staat… Ja, de zaak ligt vol met pruiken met steile, lange haren in verschillende bruintinten want het lijkt hier een gewoonte te zijn dat dames heel vaak van “look” veranderen. Dit had ik trouwens al gemerkt bij Paul op het werk waar ik een medewerkster soms met een bruinblond kortgeknipt kopje zag en soms met lange, bruine, opgestoken haren wat me deed twijfelen of dit één en dezelfde persoon was. Het bleek van wel!  Nu, zelf ben ik lichtjes ontgoocheld in het werk van iemand die toch in Amerika haar opleiding kreeg… Een klein voorbeeldje: ik merk nog net op tijd dat Amy de stylingmousse die ik zelf had meegebracht, op mijn pas gedroogde haar wil aanbrengen! Dit zegt toch iets… Over het opsteken van mijn haren, geef ik beter geen details (Paul z’n reactie zei genoeg)!

Het weekend verloopt verder heel rustig en op zondagnamiddag is zelfs de zon van de partij!

Maandag 23 augustus ’10 Wanneer de avond valt, sta ik op de uitkijk want als alles volgens plan verloopt, komt Paul er straks aan met onze eigen wagen! Maar we waren een tikkeltje te optimistisch want wat blijkt? Bij gebrek aan een werkende containerkraan kon de container vandaag niet op een vrachtwagen worden geladen om de haven te verlaten… Onze hoop spitst zich nu toe op woensdag daar er morgen in Liberia een feestdag is!

Dinsdag 24 augustus ’10 Vrije dag! Feestdag! Flagday!!! Jaarlijks op 24 augustus wordt de ingebruikname van de Liberiaanse vlag herdacht en geloof me, je kan echt niet naast de vlaggen kijken! Bijna elke wagen rijdt vandaag rond met wapperende vlagjes en ook vele huizen zijn ermee versierd. Het doet zowaar wat denken aan de oranjekoorts bij de Nederlanders op Koninginnedag maar dan wit-rood-blauw!  Om halfelf begeven wij ons richting centrum en aan de massa’s politiemensen te zien, weten we dat de optocht niet zo lang op zich zal laten wachten. We parkeren de wagen en kunnen meteen genieten van de parade; het is indrukwekkend hoe prachtig de verschillende groepen studenten en militairen uitgedost zijn en hoe geconcentreerd ze in de maat stappen! We hebben dan ook veel beeldmateriaal waarvan we jullie alvast een voorproefje geven.

Als klap op de vuurpijl heeft Paul vandaag nog een verrassingsuitstap gepland! Onderweg zitten we plots alweer middenin een andere parade en we kunnen niet verder of gewoon naast de optocht stapvoets meerijden. Een klein uurtje later rijden we een indrukwekkende inrijpoort binnen naar “Wulki Farms” waar we genieten van alle boerderijdieren maar waar we ook struisvogels en krokodillen kunnen zien. Het domein is maar eventjes 400 ha groot en we zijn dus wel een tijdje zoet! Aan de zwembaden is het daarna lekker vertoeven… Ja, dit is echt een vrije dag om u tegen te zeggen!

10 augustus ’10  Nu beseffen we pas goed wat een geluk wij de eerste weken hebben gehad met het Monroviaanse weer! De hele nacht klettert de striemende regen op de golfplaten van het dak en van slapen kan je alleen maar dromen… We rijden al vroeg naar het werk en nemen een doornatte collega Zé mee want hij heeft autopech! Eens ter plaatse maakt een lekkere senseo heel veel goed en ik nestel me achter “mijn” bureau om Liberiaanse en Vlaamse kranten te lezen, om mailtjes heen en weer te sturen, om zelf eens ons blog te bekijken, om kruiswoordraadsels op te lossen, om te doen waar ik zin in heb! Tijdens de lunchpauze gaan we vlug even shoppen in een warenhuis in de buurt en zoals steeds zijn we verwonderd dat we bijna 100 Amerikaanse Dollar moeten betalen voor hetgeen maar in ons winkelkarretje ligt… Het leven voor expats is hier echt wel duur en gezien het feit dat je in dit land geen geld kan afhalen bij een bank, moeten we onze dollaartjes goed beheren!

11 augustus ’10 Er is wat variatie gekomen in onze nachten…. Dit keer krijgen we er een gratis klank- en lichtspel bij dat niet één uur, niet twee uren maar de hele nacht duurt! Wanneer we ’s morgens onze poort uitrijden, zien we een prachtig tafereeltje: een heel gezinnetje varkens loopt er rustig te grazen in de berm… de regen schijnt hen niet te deren!

Om 10 uur hebben we een afspraak in Coconut Plantation (zie vorig deel) want ook daar zou een woning vrijkomen maar met een manager zonder sleutel kunnen we niet veel aanvangen! Het bezoek wordt afgeblazen…

Vandaag zijn mijn gedachten voortdurend  in Aalter,  bij onze lieve buren en ik hoop dat ze heel veel steun hebben aan elkaar tijdens de begrafenis van ons Cecileke… we hadden het zo goed samen en we hadden nog zoveel plannen…

Vanavond komen Outi en Marku aan in Monrovia en ik ben benieuwd om hun verhalen over Zweden en Finland te horen. Wellicht zien we ze morgen want één van onze slaapkamers hier zit volgestouwd met hun hele hebben en houden!

12 augustus ’10  Het ziet ernaar uit dat het zal blijven regenen en Kris….ik denk dat George van AoH gelijk heeft, dit moet één van de natste regenseizoenen ooit zijn!

Toch begint Marku aan de verhuis maar de moed (en ook de regen) zakt hem in zijn schoenen en voorlopig blijft het dus bij twee wagens vol…

Oei, oei, oei, oei….. eerst merk ik een serieuze plas onder de airco in de woonkamer en even later hebben we een nog grotere plas in de gang naar de slaapkamers!  Ik telefoneer meteen naar onze manager en amper een kwartiertje later is de man ter plaatse. Blijkbaar is hij wel wat meer gewoon dan dit maar toch belooft hij om snel met een technieker langs te komen!

In de kranten van de voorbije dagen lees ik alweer over Naomi Campbell en de ex-president van Liberia, Charles Taylor. Sinds de getuigenis in Den Haag zijn er elke dag een aantal artikels over deze rechtszaak.  Ook de presidentsverkiezingen van volgend jaar zorgen nu al voor heel wat interessante artikels en ik kom te weten dat acht oppositiepartijen hun krachten zouden bundelen tegen de huidige presidente Ellen Johnson-Sirleaf door samen één kandidaat naar voor te brengen. Dit wordt zeker boeiend om te volgen! By the way, we zijn hier nu bijna vier weken en moesten al drie keer stilstaan aan de kant van de weg om de presidentiële kolonne te laten passeren, indrukwekkend!

Weekend 14/15 augustus ’10  De weergoden zijn met ons en voor Paul is het spelen van 18 holes een fijne ontspanning na de drukke werkweek. Bovendien bleek gisteren dat we nu toch niet in het appartement kunnen waarvoor we opteerden aangezien het hoofd van de administratie dit al aan een andere collega had beloofd… Ontgoocheling alom dus met alweer een slechte nachtrust tot gevolg!

Op weg naar Firestone maak ik een hele filmreportage want als we straks naar België komen, is het wel makkelijker om over dit land te vertellen bij wat bewegende beelden!

Het wordt een fantastische zaterdagavond want we hebben een etentje in Palm Springs Resort met een groot deel van de Belgen die hier verblijven.  We vinden het fijn Frédéric en Roger van Brussels Airlines en Camille van Artsen Zonder Grenzen te leren kennen  en eens temeer beseffen we dat de wereld toch klein is als we horen dat Camille afkomstig is van Bellem, een buurgemeente van Aalter! We zakken nog even af naar een bar in de stad om die mooie avond af te sluiten!

Een druilerige zondagvoormiddag betekent activiteiten binnenshuis… maar in de namiddag maken we een zeer uitgebreide wandeling in de buurt. We maken prachtige foto’s en vinden het fijn dat vooral kinderen graag een gesprek aanknopen! Hier alvast enkele sfeerbeelden…

Dit keer gaat het skypen zeer moeilijk maar toch slagen we erin om zes gesprekken te voeren. Elke week wanneer we met deze activiteit aan de slag zijn op het terras van Royal Hotel krijgen we gezelschap van een wondermooi diertje dat zich daar helemaal thuis schijnt te voelen (en alle leuningen van de stoelen aflikt!)  en dat we met plezier ook eens voor jullie op de foto hebben gezet!

Maandag 16 augustus 2010  Vandaag krijg ik ongewoon veel mensen over de vloer want het waterlek moet zo snel mogelijk gedicht worden. Een eerste team van twee mensen komt de zaken eerst bekijken, een tweede team gaat via een luik in de gang precies zoeken waar het water vandaan komt (gelukkig heb ik nog een klein zaklantaarntje voor hen) terwijl een derde ploeg mensen bovenop het dak alles bekijken. Een halfuurtje later komt alweer een volgend team de lamp vervangen die hierbij door kortsluiting was stuk gegaan. In de namiddag zie ik dan nog eens een groepje van drie om de airco te herstellen! En elke keer is ook de manager in de buurt om alles in goede banen te leiden!  Gelukkig is de hele klus geklaard tegen een uur of drie en kan ik nog even van de zon genieten die zich na zoveel dagen toch weer eens laat zien!

3 augustus ’10   Duidelijk het regenseizoen… maar niet getreurd want vandaag hebben we een druk programma! In de voormiddag staat een ontmoeting met de ambassadeur op het programma want Mr. Pacifici (van Italiaanse nationaliteit) is net terug uit vakantie en wil uiteraard graag zijn nieuwe medewerker leren kennen! Nadat we de mobiele telefoons keurig hebben afgegeven, worden we ontvangen in een mooi  kantoor met zicht op zee en vanaf het eerste moment voelen we dat we hier te maken hebben met een zeer gemoedelijk man! Bij een tasje koffie in het salon wordt ruim de tijd genomen om elkaar te leren kennen en om onze eerste ervaringen uit te wisselen.

Paul en ik zijn net aan een wandelingetje in de tuin begonnen, als ik om halftwee al word geroepen… De betere foto’s van de “mini-krokodilletjes” zullen moeten wachten tot later!

Michela en ik rijden met haar man Massimo naar de “Chamber of Commerce” waar we uitgenodigd zijn om de première van een nieuwe documentaire film “Another War” bij te wonen. Na twee weken weet ik onderhand al dat in Afrika de dingen niet altijd lopen zoals bij ons en het duurt dan ook een eeuwigheid voor de woordvoerster van NRC (Norwegian Refugee Council) het woord neemt… Oh, verkeerd gedacht….iedereen mag alvast een drankje nemen (er zijn blikjes cola, fanta en sprite) en een heerlijk stukje cake proeven… nog maar even geduld dus! Na een korte inleiding kan de film beginnen maar na enkele minuten blijken er technische problemen te zijn met het geluid en komen er een groot aantal technici aan te pas om alles op punt te stellen… Een honderdtal genodigden blijft rustig wachten tot de film begint…

Liberia is een land met ongeveer vier en een half miljoen mensen en is nog steeds aan het herstellen van een 14 jaar durende burgeroorlog (1989-2003) die 200 000 mensenlevens eiste, het grootste deel van de infrastructuur vernietigde en ongeveer een miljoen mensen op de vlucht joeg. Tijdens dit conflict waren zeer veel gevallen van sexuele en fysieke mishandeling maar ook nu, zeven jaar na de oorlog,  is het geweld tegen de vrouw in Liberia alarmerend hoog. De veiligheid blijft nog zeer kritiek en de hulp van de humanitaire organisaties ( NGOs en UN) is dus meer dan welkom! Zo is NRC is in Liberia actief sinds 2003 en geven zij psychologische en medische ondersteuning aan vaak jonge slachtoffertjes van verkrachtingen, vormen zij de schakel tussen de bevolking en het gerecht, begeleiden zij 28 groepen van WISE Woman and WISE Men (WISE staat voor Women’s Rights Trough Information Sensitization and Education) en geven zij tal van trainingen. Aangezien voor veel vrouwen en meisjes de oorlog in Liberia blijft voortduren, kwam er de productie van “Another War”. De film volgt de 20-jarige universiteitsstudente Kula Fofana die dit kritische onderwerp aansnijdt, de stem van de slachtoffers laat horen, de werking van de gezondheidsorganisaties beschrijft, de vrouwenactivisten aan het woord laat alsook the Minister of Justice en die vooral overtuigd is dat  Liberia’s vrede voor iedereen bedoeld is! De discussie die volgt op de documentaire wordt gevoerd door de filmmakers, mensen van het ministerie, van de politie, van NGOs, van NRC,…. Wat mij vooral opvalt, is de wil om dit land en zeker ook de vrouw de eigenwaarde terug te geven! Toch even meegeven dat op onderstaande foto een tekst te zien is op de muur van het justitiepaleis en dat het laatste woordje ervan tot voor kort “men” was!! Gelukkig is dat ondertussen verwijderd!

We sluiten deze lange maar leerrijke dag af met een bezoek aan TAAJ, een Indisch restaurant en zijn blij verrast met de kaart, met de bediening en ook met de kwaliteit van het eten! Was ons glaasje martini nu maar iets meer gevuld want geef toe, één cm is wat weinig…

4 augustus ’10  Vandaag hou ik me vooral bezig met huiselijke taken en word regelmatig opgeschrikt door de harde regenbuien maar meer nog door luide stemmen buiten de poort die blijkbaar ook onze guards wat onrustiger maken. Ik stel wijselijk geen vragen en ben toch opgelucht als de rust in de 16th street wat terug lijkt te komen. Later op de dag heb ik goede gesprekken met Ophelia, onze poetsvrouw, die mij weet te zeggen dat de omgeving van Mamba Point toch wel veiliger is door de grote aanwezigheid van de UN-mensen… Een goede reden om toch in die buurt te gaan wonen…

5 augustus ’10  Vandaag gaan we alweer samen op pad om huizen te bekijken en soms valt het mee maar soms valt het tegen.... Onderstaande foto’s tonen enerzijds een huis dat ooit bewoond werd door iemand die werkte voor de EU maar ondertussen al meer dan tien jaar leegstaat en anderzijds een beeld van de Coconutplantage waar je je in een bungalowpark van Club Med waant….

Volgende week beslissen we, of we wachten tot november op het huis in opbouw met frontaal zeezicht of we verhuizen begin september naar het ruimere  appartement in Ocean View… Keuzes maken blijft moeilijk!

Verder die dag verdiep ik me weer in allerhande literatuur terwijl Paul de ene meeting na de andere schijnt te hebben!

6 augustus ’10  Dit is de donkerste dag uit mijn 18 dagen Liberia…. Op de middag word ik opgebeld door onze jongste zoon die me het verschrikkelijke nieuws meldt dat onze allerliefste buurvrouw Cecileke dinsdag is overleden! Ik kan en wil het niet geloven en voel me enorm machteloos nu ik hier zo ver met duizend vragen blijf zitten en niet eens met de buurman en zijn kinderen kan gaan praten! Op 10 september zou Cecileke 64 worden en ik was zo blij dat ik haar die dag persoonlijk kon gaan feliciteren want na 22 jaar heb je toch een speciale band met je dichtste buurvrouw … Gelukkig kunnen Paul en ik dit eerst samen een beetje verwerken in het prieeltje van de tuin… Later die namiddag  probeer ik mijn emoties wat kwijt te raken bij het schrijven van een lange mail naar Maurice, onze buurman. Het helpt een beetje, maar toch…

Net vandaag  heeft Jorne z’n allereerste grote tuinfeest gepland met 23 vrienden en ook al zegt Maurice dat het moet doorgaan zoals gepland, toch is dit niet hetzelfde…

In de vooravond is er toch een lichtje wanneer Pauls ma erin slaagt haar camera aan te zetten bij het skypen en we hebben een goed gesprek! De hele avond en nacht zijn mijn gedachten in Aalter en heb ik moeite om het verdriet te verwerken.

Weekend 7/8 augustus ’10  Gelukkig geen regen en ook geen al te felle zon dus profiteren we ervan om samen te golfen (Paul 18 en ik 9 holes). Terug thuis ben ik blij als ik een goed gesprek met onze buurman, Maurice, heb maar ik was op dit moment toch liever wat dichter  bij hen geweest…

Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij onze Limburgse vriend Koen (zijn duitstalige vrouw is al op vakantie vertrokken en dit is HET moment om eens nederlands te spreken) samen met Jan die afkomstig is van Waregem en hier werkt voor MAERSK. We zitten met z’n vieren  gezellig op zijn terras dat uitgeeft op het zwembad en aansluit op de zee! De golven zijn heel krachtig en de stem van de zee laat zich horen!! We kunnen onze ogen niet geloven als hij een eerste schaaltje aanbrengt: dadels in spek gebakken en echte Edammerkaas met mango, heerlijk! Rond het zwembad heerst ondertussen een gezellige drukte want iemand geeft er een privé feestje. Koen loopt wat heen en weer naar de keuken en wanneer hij ons even later een bord Gentse waterzooi aanbiedt, is hij fier te kunnen zegge-n dat alle producten hier ter plaatse gekocht zijn: de kip, de wortelen, de prei, de selder, de aardappelen, de room, de peterselie,…!  Het ruikt heerlijk en we laten het ons smaken! Als Koen dan later ook nog op de proppen komt met een zelfgemaakte chocolademousse is het feest compleet! Er worden grote verhalen verteld en we krijgen ook  te horen dat er op dit moment wellicht tien Belgen zijn in Monrovia en dat we op 15 november samenkomen! Wanneer we huiswaarts rijden, zien we voor het eerst iets van het nachtelijke leven en we zijn blij als we veilig en wel binnen ons domein zijn!

Onze plannen om vandaag zondag  naar Robertsport te gaan, vallen letterlijk in het water! Uren en uren blijft het regenen en we beslissen de tocht van 50 km langs vaak moeilijke wegen toch maar uit te stellen tot later! Ook de surfers laten hun surfplanken mooi opgeborgen en enkel Mr. Pacifici (naar het schijnt vaak vroeg uit de veren!) blijkt het weer te hebben getrotseerd en belt later op dat hij ter plaatse aan het vissen is.

Een rustige zondag is ook eens meegenomen… en in de namiddag klaart het wat uit (opvallend maar meestal valt de regen ’s nachts en ’s voormiddags) en maken we voor het eerst een echte strandwandeling! Je moet heel goed uitkijken waar je stapt want voor de Liberianen is het strand duidelijk een openbare stortplaats voor vuil! Ongelooflijk als je eraan denkt dat deze prachtige stranden zo’n bron van inkomsten zouden kunnen zijn voor dit volk... We worden af en toe verrast door enkele heel sterke golven die het smalle stukje strand helemaal onder water zetten! Hoe verder we lopen, hoe meer armtierige krotwoningen pal aan het strand staan en we merken heel wat argwanende ogen die ons aankijken. Dat is dan ook de plaats waar we rechtsomkeer maken, temeer omdat het strand hier duidelijk gebruikt wordt als openbaar toilet… (en ik die dacht dat het hondenpoep was!) Onderweg maken we nog kennis met een Amerikaanse mevrouw die vlakbij ons in de buurt woont en die ons ervan overtuigt dat je hier best kan wandelen als je maar geen juwelen en geen handtas draagt! Eenmaal terug thuis begint een grondige schrobbeurt van de schoenen…ik mag er niet aan denken!

Bij het skypen zondagavond valt plots de elektriciteit uit in het restaurant van Royal Hotel en oma en opa horen ons nog wel maar zien enkel nog een pikzwart plaatje… Dit voelt vreemd aan en gelukkig is de panne snel opgelost! Kort daarvoor hadden we ook al ons gesprek met Tiemen moeten afsluiten en waren we al van het terras naar binnen verhuisd omdat de bouwvakkers zoveel kabaal maakten bij de opbouw van het nieuwe hotel (blijkbaar wordt dag en nacht gewerkt, zeven dagen op zeven!). Ook dit is Liberia!

9 augustus ’10  Daar onze hulp vorige week een volledige spuitbus “makkelijk strijken” heeft leeggespoten om vier hemden te strijken en ik super veel werk heb gehad om er de valse plooien weer uit te krijgen, ga ik vandaag zelf maar aan de slag… En waar zitten al die grote roepers nu van hulpjes hier en hulpjes daar…?? Kom maar kijken wie hier werkt!!

28 juli ’10  Het regent, het regent, het regent dat het giet! Vanaf een uur of vijf worden we wakker gehouden door het ontzettende lawaai op ons plat dak en aangezien er bij ons geen geluidsdempende dakpannen werden gebruikt maar gewone golfplaten is het geluid bijna niet te harden… Misschien moeten we toch van die ultramoderne koptelefoons kopen die alle omgevingsgeluiden bannen maar zie je ons zo al slapen??? Haha…goed voor candid camera!!! Al heel vroeg zijn we vandaag in Pauls office waar ik een hele dag de computer van Outi mag gebruiken! Een zalig gevoel overmeestert mij als ik mijn mails en de reacties op het blog doorneem, aan iedereen een hartelijke dankjewel en ik heb nu nog veel tijd dus laat maar van jullie horen!

In de late voormiddag gaan we huizen/appartementen kijken maar je moet dat eens doen in de aanhoudende stortregens… Moest het bij ons in Vlaanderen zo regenen, zijn er gegarandeerd overstromingen maar hier is men er duidelijk op voorzien en alle water loopt precies in kleine kanaaltjes naar de immense riolen. Overal zie je de lokale bevolking met van die gele oliejekkers en vaak tjokken ze met watersandalen of zelfs blootsvoets door de regen. Vrouwen blijven ondanks de regen met massale ladingen op hun hoofd rondlopen, soms beschermd door een paraplu want die zie je hier in grote hoeveelheden! Gelukkig verplaatsen we ons met de 4x4 want de wegen (behalve de hoofdweg) zijn nu veel gevaarlijker daar je door het vele water de grote putten niet meer ziet! En… de toestand waarin de UN Drive (zo heet de straat waar de Amerikaanse en de Europese ambassade zusterlijk naast elkaar liggen) zich bevindt, is dus helemaal niet evenredig met haar welluidende naam!

We zijn dus goed door elkaar geschud als we het eerste compound binnenrijden. De naam “Ocean view” doet ons al dromen doch enkel Koen heeft frontaal zeezicht en kijkt ook uit op het zwembad… paradijselijk mooi, zo midden in deze ontzettend arme stad! Door de felle zeewind hebben onze vrienden zelfs geen muskietennet nodig want in twee jaar tijd hebben ze maar twee mugjes op bezoek gehad en als een dokter dit veilig vindt… Samen bekijken we het appartement (en voor wie van plan was ons te komen bezoeken… er zijn drie slaapkamers!) en ook het zijdelings zeezicht mag er zijn. Tennisvelden, een fitnessruimte en ja zelfs een sauna, het is toch niet te geloven? Doorweekt komen we aan in een compound ernaast waar we een bestaand huis en een huis in opbouw bezoeken en wanneer we terugrijden naar de EU zijn we doornat! We hebben paraplu’s (regenjassen zijn veel te warm) maar aangezien er hier weinig dakgoten zijn en het maar giet, giet, giet… Ja, we beginnen het nu ook te geloven dat Monrovia de natste hoofdstad ter wereld is!!!

Het is al na tweeën als alles een beetje uitklaart en wanneer we om zes uur wegrijden, is er niets van water meer te bespeuren! We wippen nog binnen in de moderne shop en zijn blij als we om halfacht ons glaasje heffen op Jo en op Wannes!

29 juli ’10 Wat doe je als je strijkijzer op zee zit? Je zoekt er eentje op het land… Kate is heel blij als ze me ziet en haar vijfdochtertje Gemma (helemaal uitgedost in balletkledij want in Zuid-Afrika was dit haar favoriete hobby) vertelt verhalen alsof ze me al heel lang kent! Hier hebben ze jammer genoeg nog geen balletjuf kunnen vinden…. Gewapend met ons strijkijzer gaan we samen op pad want er moesten toch boodschappen worden gedaan. Kate vertelt me dat alleen op straat lopen overdag wel veilig is maar dat je toch beter geen handtas kan meedragen maar een gewone plastic zak met je spullen erin.  Na twee maanden voelt ze zich duidelijk op haar gemak! Ze is blij verrast dat we zo dicht bij elkaar wonen en Ik leid hen even rond in ons huis. We constateren dat we dezelfde meubels hebben (grappig!) maar we hebben ook dezelfde eigenaar.

Kort daarna kan ik aan een reuze strijk beginnen (Monique, ik mis je hoor!) en voor de verandering begint het weer te stortregenen…Toch kan ik in de loop van de namiddag buiten een boek lezen maar van het ene op het andere moment kan het weer regenen!

30 juli ’10 Vrijdag en voor mij weer een “bureaudag”… Ik bekijk zelf eens het blog en lees alle mails die als reactie op mijn ellenlange verhalen binnenstromen. Ik schrijf wat heen en weer naar familie maar jammer genoeg lijken sommige berichten verloren te gaan, het is en blijft Liberia… Ik neem rustig de tijd om de Vlaamse kranten te lezen via het net en ik snuffel wat in “het Aalters nieuws”. Buiten blijft het nog altijd regenen…. Wat werden we tijdens onze eerste week toch verwend!

Vanuit het Cape hotel (waar we een lekkere lunch nemen) slagen we erin om te skypen met mijn zusje! Gelukkig weten we dat ze er altijd stralend uitziet want het beeld dat we hier ontvangen … jeetje! Tevens zit er nog heel wat vertraging op dus moeten we de aansluiting snel weer afbreken.

We ontdekken Green Market op de weg naar huis en weten van collega’s dat daar best wat groenten en fruit te koop zijn. We betalen ons blauw voor twee pond tomaten (die ik eerst drie keer was en dan nog goed droog wrijf) en kopen weer van die heerlijke bananen! Salade kopen we nog niet daar we nog geen filter hebben en we alles moeten doen met flessenwater… Er liggen ananassen die dubbel zo groot zijn als bij ons thuis en verder zie ik wortelen, ajuinen, witte kolen, aardappelen, broccoli,… kortom, in feite kan je hier bijna alles kopen!

Weekend Het is altijd meegenomen als het weer tijdens het weekend iets beter is dan tijdens de week! We profiteren ervan en spelen dit keer allebei 18 holes! Onze caddies, Salomo en Romeo, zijn tevreden want zij hebben vandaag elk 10 Amerikaanse dollar verdiend (afgesproken prijs onder niet-Afrikanen) en aangezien ze allebei studeren kunnen ze het geld heel goed gebruiken! Romeo vertelt me nog dat hij tijdens de schoolvakantie meehelpt bij het bouwen van een huis voor zijn gezin! Deze kinderen zullen we wellicht vaker zien aan de ingang van de golfclub…

We lezen de plaatselijke kranten die dagelijks bij de EU bezorgd worden. Ik begin met de “New Democrat” en ben wel erg verbaasd wanneer ik een volledige bladzijde politiek nieuws zie over de voorbije verkiezingen in Nederland en meer bepaald over de ideeën van Geert Wilders (met foto!). De letterlijke titel van het artikel luidt: “Europe’s Dance With The Right”. Verder lees ik de “Daily Observer”, “The news” en ook nog “The inquirer” waar een reuze artikel instaat over de Franse vrouw die acht kinderen doodde en waar zowaar een kaartje naast te vinden is met Frankrijk en België!!! Jammer dat het geen positief getint artikel is… De kostprijs van een krant is 30 Liberiaanse Dollar (bijna een halve euro).

Op zondag zijn de mensen prachtig uitgedost om naar de kerk te gaan! Op weg naar de kerk (deze keer gaan we te voet) worden we opgeschrikt door het lawaai van sirenes. We zien een kolonne van voertuigen naderen met zwaailichten: de presidente is zowaar in aantocht! Alle auto's gaan gedwee langs de kant (je doet het maar beter zo, anders wordt je gewoon langs de kant geduwd, hoorden we vertellen) en een indrukwekkend aantal voertuigen (inclusief de limousine van de presidente) met alerte veiligheidsmensen zoeft ons voorbij.

Vooraf lazen we dat er ongeveer twintig procent christenen en evenveel moslims zijn in Liberia maar we krijgen hier wel een totaal ander beeld in de hoofdstad. Er zijn natuurlijk heel veel overtuigingen, zo hebben we in onze directe omgeving een Methodistische kerk en  een Lutheriaanse kerk maar wanneer je een kilometer rijdt, heb je alweer een aantal andere kerken gezien. Hier zie je ook een sterke Amerikaanse invloed wat logisch is als je weet dat de Liberianen de vroegere slaven waren die uiteindelijk teruggekeerd zijn naar Afrika! Enfin… wij willen de sfeer proeven en hebben nooit eerder in ons leven mensen zo enthousiast weten zingen, bewegen en bidden! We hebben wel een uitzonderlijke viering getroffen waarbij “The Scholarship Committee” op een verrassende manier fondsen inzamelt voor het onderwijs! Er zijn dan ook tal van hoge gasten (vandaar wellicht de chique kleding en coiffures!) en als bezoeker word je met naam en toenaam vermeld… Er zijn welgeteld drie blanken in de kerk en je voelt dat onze aanwezigheid hen ontzettend blij maakt. Aan het eind wordt nog een happy birthday gezongen voor de jarigen en na drie(!) uur stappen we met stramme spieren weer naar buiten!

Er is zon en dan moet je naar het zwembad… ik zie het Paul denken!

Mijn weekend eindigt mooi wanneer we vanop het Royal terras eerst Pauls mama aan de lijn hebben en dan zowaar met beeld en klank met oma, opa, Gill en nonkel Koen kunnen bijpraten!

2 augustus ’10  Al vroeg rinkelt de telefoon en aangezien Michela een maaginfectie heeft, wordt het voor Paul hard werken! Hopelijk is ze er morgen terug want ze neemt me dan mee naar de premiere van de filmvoorstelling “Another War” op uitnodiging van de NRC (Norwegian Refugee Council). De film volgt een 20-jarige Liberiaanse studente die probeert de levenssituatie te volgen van meisjes die sexueel of fysisch mishandeld werden tijdens de voorbije burgeroorlog. Aansluitend volgt een debat met enkele van de slachtoffers, met gezondheidswerkers, met de filmmakers en met mensen uit de politiek. Later meer hierover….

23 juli ’10… vrijdagavond: Toch al bijna vijf uur voor we ons op het terras van het Cape hotel installeren en goede hoop hebben op enkele SKYPE-contacten… Dat onze lieve vrienden vanuit Parijs alle moeite doen om met ons in contact te komen, mag niet baten. Het blijft bij enkele tekstberichtjes … Ook meme staat online (proficiat, meme want jij bent één van de grote uitzonderingen die op 89-jarige leeftijd alles van computers weet!) maar blijkbaar is ze niet in de buurt. We hebben nog een interessant gesprek met Barbara, een Amerikaanse die Women’s Campaign International leidt en die het meteen ziet zitten om mij bij haar werk te betrekken! Toch maar eerst wat wennen aan dit nieuwe leven! Even later beginnen we aan één van de grootste uitdagingen van deze week: met onze huurauto doorkruisen we de stad, ontwijken we taxi’s die allerhande maneuvres uitvoeren maar er niet aan denken hun richtingsaanwijzer te gebruiken, proberen we de voorrangsregels te leren kennen (als die er al zijn), houden we rekening met de vele motorfietsen die aan behoorlijke snelheid links en rechts voorbijrijden… Het is me wat, er zijn geen verkeerslichten en slechts af en toe zie je een agent het verkeer regelen! Gelukkig zijn alle hoofdwegen in een goede staat en zijn de rijvakken aangeduid met gele lijnen. Toch ontsnapt ons een zuchtje van verlichting als we de oprit oprijden! Het lange weekend begint! Tijd om even te relaxen want de voorbije weken wogen zwaar…

24 juli ’10 Wie kent het niet, je mag uitslapen maar… En wie Paul kent, mag nu één keer raden wat er op ons programma staat! Inderdaad, om 8 uur staan we vertrekkensklaar en het golfterrein lonkt! Alsof we de stad al jaren kennen (Monrovia City heeft niet zoveel hoofdwegen…) rijden we probleemloos richting St-Pauls River en kijken onze ogen uit wanneer we onderweg een nooit eerder geziene superdrukke markt doorkruisen…

Helaas geen golf vandaag aan het Africa Hotel want er is een wedstrijd voor de professionals (wat wij uiteraard niet zijn op golfgebied), dus maar terug naar het centrum. Alleen is het nu nog veel drukker op de markt en onze auto beweegt zich als een slak… Tijd voor impressies en wie al Afrikaanse markten zag, weet dat deze taferelen je echt wel overdonderen! Haastig moet je hier vooral nooit zijn, daarvan zijn we na één week al overtuigd! Ondertussen proberen we contact te krijgen met Patty Anglin (excecutive director of “Acres of Hope” wereldwijd) want we zijn ontzettend benieuwd wat het project precies inhoudt! Na onze contacten de voorbije maand met de mensen van Acres of Hope in Aalter (je hoort het goed!!) is dit voor ons één van de prioriteiten! Patty belooft vandaag nog iets te regelen…

Aan het zwembad liggen op de andere compound (honderd meter verderop) zo middenin het regenseizoen, dat blijkt uitzonderlijk te zijn en dus profiteren we ervan tot er telefoon van Patty komt.

 We ontmoeten een heel vlotte dame en worden heel hartelijk ontvangen! Middenin haar tuin staat een reusachtig pak… het zijn de schoolborden die net vorige week zijn aangekomen met de vijfde container die door de mensen van AoH in Aalter werd verscheept! Misschien heb ik zelf als leerkracht nog op één van deze borden geschreven?? We gaan samen op weg naar het weeshuis maar wegens een voetbalmatch Ghana/ Kenia in het groot stadion, moeten we onverrichterzake terugkeren en gaan we dan maar een glas (meerdere uiteraard) drinken in La Laguna, aan zee! Ook  Boom (Lees Boem) is van de partij en hij heeft zijn naam niet gestolen! Zowel zijn rijstijl als zijn uitspraken doen zijn naam eer aan! Als Liberiaan die lange tijd in Amerika woonde en werkte maar nu actief is bij het Ministerie van Planning en Economische Zaken in Monrovia, weet hij ons echt te boeien!

Zondag  25 juli ’10  Gisteren niet gelukt dus golf staat ook vandaag op het programma en dat betekent vroeg uit de veren (we liggen eigenlijk toch wakker). Enkele minuten later (het is 7u.!) staat de vroegere poetsvrouw van dit huis aan de deur om zich te presenteren. We komen gemakkelijk tot een akkoord en ze komt de eerste keer volgende dinsdagnamiddag.

Het is prachtig weer en heel enthousiast vertrekken we naar de golf, we rijden de afslag naar de luchthaven voorbij maar keren gewoon om, geen enkel probleem in Liberia! Eenmaal daar rijden we de vroegere rubberplantage van Firestone binnen, een andere wereld… en we zien meteen dat dit golfterrein meer iets voor ons Westerlingen is!  Het lidmaatschap voor 2 personen is helemaal niet duur maar we besluiten toch eens te spelen alvorens definitief te beslissen. Caddies worden toegewezen en daar gaan we! Gelukkig geeft mijn eerste swing een voldoende resultaat (ik zwijg over die van Paul, hm) want voor mij was het al een lange tijd geleden. Greens zijn hier blacks en ook al hoorden we dit vooraf, het doet heel vreemd aan! Ik blaas en puf (het is hier heel heuvelachtig) en blijf maar de hele tijd smeren want de zon doet haar uiterste best vandaag (achteraf horen we dat dit helemaal niet heet is, eerder koel!) en bij de negende hole besluit ik dat ik beter wat verdiende rust, drank, schaduw,… kan gebruiken. Op het terras komen Jan (Nederlander die hier voor Europa scholen laat bouwen) en Paul (Nieuw-Zeelander) me gezelschap houden en de tijd vliegt voorbij...Paul komt zwetend en puffend aan, hij heeft z’n 18 holes uitgespeeld en weet nu zeker dat hij hier lid wil worden! Firestone… you will see us again!!

Ik mis m’n allerbeste kapster maar doe m’n uiterste best en het resultaat mag er zijn… Dat beamen trouwens onze lieve nichtjes met wie we vanop het terras van het Royal hotel proberen te skypen (niet makkelijk als er de andere kant geen micro en geen camera is….) en zij kunnen het weten! Misschien zorgde de grote hoeveelheid zand in het water wel voor een uitzonderlijke verwennerij van mijn haren??

 We slagen er dit keer wel in om contact te krijgen met Chris en Martine in Parijs (hier wel micro maar geen camera wat betekent dat we enkel gezien worden…) en we kletsen er maar op los tot we merken dat iedereen van het terras naar ons sappig taaltje zit te luisteren! Over Pauls eerste ervaringen met het eten van een steak in Liberia kan ik beter zwijgen maar voldaan rijden we naar huis terug.

Maandag 26 juli ’10 Vrije dag want vandaag vieren de Liberianen hun nationale feestdag! In de loop van de voormiddag rijden we wat rond maar overal is het veel stiller dan gewoonlijk en alle winkels zijn gesloten. De grote ceremonie vindt plaats in het noorden van het land en Jeremy staat in voor de EU dus we horen er eerstdaags meer over! Daar we niet zoveel op het programma hebben, nodigen we onze guards uit voor een drink op ons terras. Er is keuze maar hun voorkeur gaat uit naar cola en chips! We hebben een leuke conversatie en we halen er zelfs de landkaart bij want ze zijn alle drie zo leergierig (of is het zoals Paul beweert dat de teacher in mij regelmatig naar boven komt?) Toch even dit: Liberia heeft een oppervlakte die drie maal zo groot is als die van België maar heeft slechts drie miljoen inwoners waarvan één derde in de hoofdstad Monrovia woont.

’s Namiddags voelen we ons met vakantie, luierend aan het zwembad… Het is er vandaag echt wel druk en we maken kennis met een Zuid-Afrikaanse familie met drie kleine kinderen waarvan het oudste naar de Amerikaanse school gaat (in juli en augustus zijn de scholen hier ook gesloten). We converseren in ‘die zuudafrikaanse taal’ en staan versteld dat we alles zo goed kunnen volgen!

We sluiten deze toch wel speciale dag af met een bezoek aan Golden Beach waar we samen met onze Vlaamse dokter Jan, zijn vrouw Helga en een Duitse vriend des huizes genieten van dit ongewoon mooie weer voor de tijd van het jaar! We zitten op het strand op enkele meters van de metershoge golven en worden wat stiller als om een uur of halfzeven de zonsondergang een einde aan deze mooie dag lijkt te maken…

Dinsdag 27 juli ’10 Alweer feest vandaag! We zijn precies 31 jaar getrouwd…niet te geloven….! Toch is het werken geblazen voor Paul terwijl ik thuis onze Amerikaanse wasmachine aan de gang probeer te krijgen, de tekst voor onze blog schrijf, de poetsvrouw de nodige richtlijnen geef… En Bart, nu kan ik je verhalen over Gabon helemaal volgen want ook Ophelia slaagde erin enkele ramen te wassen met een schuursponsje, met de nodige gevolgen vandien!

Vandaag leer ik het regenseizoen kennen! De regen klettert op ons dak en valt echt met grote bakken uit de hemel en onze tuin lijkt nu meer op een vijver dan op een tuin! Met de regelmaat van de klok zijn er afwisselend stortbuien en zonnige periodes maar in de namiddag worden de weergoden wat rustiger… gelukkig maar!

Paul schrijft wat vooraf ging…

19 april 2010: de interne nota met de aanstelling als afdelingshoofd ‘Financiën en Contracten’ op de Europese Ambassade in Liberia (West-Afrika) is aangekomen. Na zovele maanden geduld, afwachten, periodes van hoop en wanhoop , is er uiteindelijk het verlossende bericht. We kunnen beginnen plannen!

Op 19 mei gaan we als twee tortelduifjes inkopen doen in IKEA: we hebben ongeveer alles nodig wat een koppel aanschaft bij het begin van hun samenwonen. Gelukkig zijn er startpakketten voor potten/pannen, borden/bestek,…..

Het is permanent minimum 24° in Monrovia, de hoofdstad van Liberia, zelfs ’s nachts, dus hebben we veel ‘zomer’ kledij nodig. Zoiets moet je Mia geen twee keer zeggen: ze bezoekt (al of niet samen met mij) verscheidene kledingboetieks in Aalter en wijde omstreken. Het bezoek aan de Inno in Brussel gebeurt samen. 2 nieuwe (lila gekleurde) valiezen, de grootste in het gamma, worden aangekocht, samen met massa’s kleding (nieuwe kostuums , lakens, handdoeken,  hemden, dassen, ondergoed, schoenen, boekentas, handtas(sen), … te veel om op te noemen!

De Makro is natuurlijk ook een interessante manier om allerlei (brood)nodige zaken aan te schaffen. Een nieuwe barbecue en de Wii Sports gameconsole (om golf te spelen, in geval het echte golfterrein onvindbaar zou zijn!!) staan op het verlanglijstje.

Een nieuwe laptop (broodnodig, onder andere om deze blog aan te maken) en telefoon worden aangekocht in de Fnac in Brussel. Ik moet het allemaal meesleuren, eerst naar mijn cursus in Brussel en ’s avonds op de trein.

De verhuisfirma (AGQS Cousaert) komt vandaag langs (7 juli). Het is mooi weer en dat valt mee voor een verhuis… Alles staat klaar in de ex-slaapkamer van onze oudste zoon. Rond 9 uur stopt een grote verhuiswagen op straat en de vertegenwoordiger van de firma meldt zich aan: hij spreekt Nederlands,  zijn collega’s Frans en Spaans en toch nog een mondje Nederlands: ze doen echt wel hun best. We tonen hen waar alle goederen opgestapeld zijn. Alles wordt zorgvuldig opgeborgen in kartonnen dozen,  de kleren gaan in een hangkast/doos en de wijn en champagne worden dubbel en dik ingepakt en verpakt in speciale dozen met extra bescherming tegen het breken. Tussendoor stoppen we even om een verfrissend drankje te drinken en nog even te genieten van de tuin. Onze Spaanse vriend heeft zelfs interesse voor de oldtimer van Jorne (misschien iets voor zijn zoon, zegt hij…). Na enkele uurtjes is de job geklaard en gaan er in totaal 49 dozen/items in de verhuiswagen. Wij blijven achter met veel extra lege ruimte.

De laatste weken en dagen voor het vertrek zijn een aaneenschakeling van afscheidsfeestjes (op school, op het werk, met familie en vrienden), opruiming van klas en bureau en klaarleggen van hetgeen er in onze valiezen moet.

Wat nu komt, schrijven we samen maae zal wellicht meestal door Mia gebeuren….

Dag -1: We proberen uit te slapen, doch het lukt het niet. Gedurende de ganse dag houden we ons bezig met het afwerken van de valiezen, hier en daar nog iets toevoegen (zoals een kurkentrekker, want die zit in de container en komt pas binnen ongeveer 6 weken aan). Vrienden en familie komen nog een laatste keer om afscheid te nemen en er wordt wat afgeknuffeld!

Dag 0: Nog voor de wekker (en de wekker op de telefoon) zich laten horen, zijn we reeds wakker: eindelijk vertrekken we. Het is een prachtige dag, de zon schijnt reeds heel vroeg en het zal een warme dag worden in Aalter. Volgens de weersvoorspellingen zal het vandaag zelfs niet regenen in Monrovia! De luchthavenshuttle komt op de oprit, gelukkig met een ruime wagen, want we hebben 6 valiezen (later blijkt dit in totaal meer dan 150kg te zijn). Onze trouwe buur Maurice komt nog even persoonlijk afscheid nemen. Anderen bellen op of sturen SMS- berichtjes. Vermits het bouwverlof is, verloopt de rit naar de luchthaven zonder enig probleem, er zijn totaal geen files deze morgen. De chauffeur is zeer behulpzaam en helpt ons met onze 2 karretjes bagage naar de incheckbalie. Twee  valiezen te veel en dus bijbetalen.

Regelmatig ontvangen we ondertussen sms-jes van zus, broer en schoonzus die ons steeds maar weer goede reis toewensen maar verdacht veel vragen hebben over de precieze locatie waar we ons op dat moment eigenlijk al bevinden…En wat blijkt? Als verrassing waren ze samen met oma afgezakt naar Zaventem om ons nog een laatste stevige knuffel te geven voor we nu echt aan ons grote avontuur zouden beginnen! Spijtig genoeg hebben ze enkel onze golftas (mijn zus had die de dag ervoor in onze garage zien staan) kunnen traceren en hoorden ze van de douaniers dat we alweer naar de incheckbalie waren vertrokken. We hebben elkaar dus op een haar na gemist… jammer, maar de intentie doet ook heel veel en misschien waren we anders toch wel wat emotioneel geworden! We hebben leuke sms-jes naar elkaar gestuurd en tot slot nog eens gebeld met de allerlaatste “goede-reis-wensen”…. Fijn dat ze daarna een dagje Gentse feesten hadden gepland want dan moeten ze niet de hele dag met hun gedachten bij ons blijven!

In de lounge genieten we ondertussen van een heerlijke koffie en bijhorende koffiekoek en omstreeks 11u.10 zijn we paraat aan de incheckbalie waar we meteen geholpen worden. Als je denkt dat een lijnvlucht precies op schema vertrekt, dan heb je het mis want het duurt nog tot 12u.20 voor we uiteindelijk de lucht ingaan…

Reizen in business… een hele belevenis …. Zalig relaxen en even de spanning van de voorbije dagen opzij zetten maar ondertussen toch ook bang afwachten van hetgeen ons te wachten staat!

We vliegen over Parijs, Barcelona, Palma de Mallorca en na 2 uur vliegen (ongeveer 1700 km) bereiken we het Afrikaanse continent. Nu wordt het menens! De afstand tussen Brussel en Monrovia bedraagt precies 5157 km en na een vlucht van zes uur en een kwartier vangen we de eerste beelden op van een tot nu toe onbekend land voor ons… Liberia! Na een eerder onzachte landing (we hoorden later dat de landingsbaan vrij kort is) is Paul helemaal in de ban van een mooie VN-helikopter die hij meteen ook uitgebreid gaat fotograferen. Het is lachen geblazen wanneer ik er hem attent op maak dat aan de linkerkant wel honderd UN-helikopters staan geparkeerd…. Er zouden op dit moment zo’n 15000 UN-mensen in Liberia zijn!  We scharrelen alles bij elkaar en snuiven bij het uitstappen de Afrikaanse lucht op en eerlijk gezegd valt de temperatuur heel erg mee! Speciaal voor ons schijnt nu de zon, middenin het echte regenseizoen! We nemen nog vlug een kiekje van het vliegtuig maar krijgen onmiddellijk één van de veiligheidsmensen op ons dak: de foto moet gewist worden! We are in Liberia!

Paul kijkt reikhalzend uit of hij iemand van de Europese ambassade ziet maar blijkbaar zullen we net als iedereen gewoon in de lange rij moeten staan en geduldig wachten op de controle van onze visa! Alles verloopt vlot en we ontmoeten onze contactpersoon alsook een collega van Paul die ook op onze vlucht zat (in economy want hij wou dit extra budget gebruiken voor de aankoop van de trouwringen!) En dan is het een duwen van jewelste als de bagage op en naast de transportband de kleine hall binnenkomt…. Aan Paul zijn gezicht zie ik meteen dat er iets ergs is gebeurd met de bagage! Stel je voor… onze stevige golftas hangt nog met haken en ogen aan elkaar en de golfbags puilen eruit! Gelukkig zijn we geen spullen kwijtgeraakt! De rest van de koffers heeft zich goed gehouden en onze “lilaatjes” zien er nog onbeschadigd uit! Verschrikte blikken merk ik bij de mensen van de Europese Commissie als ze het groot aantal koffers zien… Uiteindelijk slaagt men erin om met een vijftal mensen de hele lading in de landcruiser te proppen, wij tweetjes naast de koffers op de achterbank en de collega en onze chauffeur vooraan.  Shad en werkt al voor de Europese instanties sinds 1994, hij is een droom van een chauffeur! Onderweg doen we heel wat impressies op (vooral de massa mensen langs de weg valt op net als de manier waarop de gele taxi’s zich toeterend een weg banen door het drukke verkeer) en we sturen vlug wat berichtjes naar het thuisfront zo weet iedereen dat alles goed gaat!

Omstreeks kwart voor zeven (in België dus al kwart voor negen) komen we aan in hotel Mamba Point en we ontmoeten er een Italiaanse collega van Paul. Michela ontvangt ons zeer hartelijk, regelt één en ander en nodigt ons uit om samen met haar en haar man te dineren in het restaurant van het hotel. Iedereen gaat zich even opfrissen (en gelukkig zij er heel ruime kamers want met al onze bagage…) en nog geen uur later genieten we van een lekkere maaltijd. Snel daarna kruipen we moe maar tevreden onder de lakens. ’s Nachts word ik één keertje wakker met de indruk dat iemand naast onze kamer een douche neemt maar …mis hoor… ik hoor de regen die met bakken uit de hemel valt!!

Dag 1: Een prima verzorgd ontbijt, eerste skype-verbinding met Australië en om kwart voor negen met Shad naar de EU-delegatie! Vlak naast de Amerikaanse ambassade merken we de ons welbekende blauwe sterretjes… Achter de witte muren en een zwaarbewaakte poort met de Europese vlag verschuilt zich een prachtig gebouw! In de hall staat zowaar een reusachtige pancarte die we eerder ook in Brussel zagen! Michela leidt ons overal rond en we maken kennis met ontzettend vriendelijke mensen, zowel Europese als lokale medewerkers. Enkel de ambassadeur is op dit moment met vakantie en hem zullen we dus pas later ontmoeten. Paul krijgt zijn eigen kantoor toegewezen en we gaan meteen aan de slag met het schuiven van meubels zodat het er na een halfuurtje al heel gezellig uit ziet!

Rond de middag checken we uit in het hotel en ditmaal rijden we met onze overvolle 4x4 naar het huis waar de voorbije drie maanden een Finse collega, Outi, woonde en waar wij nu enkele weken zullen wonen. Outi was twee weken terug nog bij ons op bezoek in Aalter en had ons reeds heel wat foto’s en filmpjes laten zien maar dat het huis zo reusachtig groot was en zo modern en Westers, dat had ik me niet kunnen voorstellen! Dag en nacht is er een team van een drietal guards die de toegangspoort en het domein bewaken en die mensen zijn echt super vriendelijk!

Paul vertrekt al snel richting office en ik kan eindelijk uitpakken! Alle kamers zijn zo reusachtig groot dat ik wel heel wat kilometers afleg in die ene namiddag! Ik slaag er niet in om de stereo-installatie aan de praat te krijgen en behalve de airco, de walkie-talkies van de wachters en de toeterende auto’s in de straat, vind ik het hier erg stil! Ik ben dan ook heel blij wanneer omstreeks halfzeven de poorten opengaan (op dat moment is het net donker geworden) en Michela en Paul me meenemen naar de supermarkt. Onvoorstelbaar wat je hier kan kopen van Westerse producten, enkel de versheidsdatum dien je wat in het oog te houden. Verder rijd je gewoon met je winkelwagentje rond (er is ook een versafdeling met groenten en fruit, brood en gebak, beenhouwerij,…) en begeef je je uiteindelijk naar de kassa! Iedereen wil graag meehelpen want een extra Amerikaanse dollar is heel graag meegenomen! Uiteindelijk is het al vrij laat wanneer we een lichte maaltijd nemen en genieten van een glaasje rode wijn…. Een heel gedoe is het nog om ons muskietennet op te hangen maar uiteindelijk oogt het zeer romantisch! ’s Nachts word ik alweer wakker van “de douche” alsook van de lichtstralen van de zaklantaarns die de omgeving rond het huis checken…

Dag 2: Vanmorgen staan zowaar twee taxi’s op onze oprit… klein misverstand maar beter twee dan geen! Het allereerste wat we doen als Paul z’n computer heeft aangezet, is de Brabançonne beluisteren en ja, zelfs een beetje meezingen want we zijn echt niet vergeten dat ons vaderland vandaag feestviert! Om 9u.30 gaan we huizen kijken in de buurt van het EU-domein.  Het eerste ommuurde huis heeft een onvoorstelbaar mooi zicht op de Atlantische Oceaan maar voldoet binnenshuis niet echt aan de normen van ons team van vier die op onderzoek uit zijn. Aan de overkant van de weg gaat alweer een met de Europese vlag versierde poort open en we rijden een prachtige oprijlaan op omringd door groen, groen, groen… We zijn sprakeloos! Gretig bezoeken we de drie woningen die zich hier bevinden, één ervan is reusachtig groot en aan twee zijden omgeven door een sfeervol overdekt terras met zicht op zee. Er wordt overlegd en terug op het bureau bespreken we samen de voor- en nadelen want je hebt steeds de problemen met geluid van de generatoren, het probleem van de hoge vochtigheid en de vele regen en nog heel wat andere zaken. Bij Paul en mij groeit ondertussen het idee om vandaag iets te organiseren t.g.v. onze nationale feestdag en tegelijk om alle collega’s eens samen te ontmoeten… Na overleg met enkele collega’s  laten we ons rijden naar een grote supermarkt en kopen we alles aan wat een kleine receptie nodig heeft. Ondertussen gaat een mail uit met een uitnodiging naar het hele team, we zien hen graag om 16u. in de grote vergaderzaal! We nemen een mini-lunch in Pauls zithoekje en ik trek me terug in Outi’s office waar ik rustig aan dit blog kan werken…. De drink valt heel erg mee! Er heerst een ontspannen sfeer en samen met een Belgische collega met Congolese roots, Joelle en haar mama zingen we alweer het volkslied! Zij vertrekken straks met de nachtvlucht naar België maar ik ben blij hen ontmoet te hebben! In Brussel woonden we zelfs bij elkaar in de buurt! Een uurtje later gaat iedereen een beetje vrolijk terug aan het werk want de werkuren schijnen hier serieus lang uit te lopen… Heel wat collega’s spreken van 18u.30 of zelfs van 19u.30… Ik mag er niet aan denken!

%

Vandaag rijden we huiswaarts met Alfi, een Spaanse collega die bij ons in de buurt woont. De hele weg zwaait hij naar bekenden, laat hij de Spaanse vlag wapperen en ratelt hij er vrolijk op los. Zijn mobiele telefoon staat niet stil maar dat is niet zo erg want we rijden stapvoets door het drukke verkeer. “Ongewoon druk,” zegt Alfi en blijkbaar heeft het te maken met een opgebroken weg. Hij wil ons graag op een biertje tracteren maar we moeten zijn vriendelijk aanbod afslaan want om acht uur hebben we al een afspraak met een collega die ons mee uit neemt naar het restaurant van het Royal Hotel vlakbij ons in de buurt. Ook al was er vandaag geen gemeenschappelijk feest voor alle Belgen hier in Monrovia hebben we toch het gevoel dat het voor ons een “feestdag” was!

Dag 3: Geen douche gehoord vannacht en ook geen lichtstralen gezien dus beginnen we goedgemutst aan deze nieuwe dag! Paul wordt opgehaald (hij hoopt wel snel zelf te kunnen rijden maar onze nieuwe wagen bevindt zich in de container die verscheept wordt) en ik vraag aan één van de bewakers om mee te gaan om bananen te kopen. De vriendelijke man neemt een extra grote knuppel en loopt met me mee. Honderduit geeft hij me informatie betreffende de straatnamen, de lokale bevolking, de veiligheid, enz. Mensen staren ons aan en de man neemt zijn taak heel ernstig. Bij een supermarkt gaat hij mee naar binnen en hij staat me niet toe zelf mijn spullen te dragen want zo zou ik alleen maar provoceren… Hij leidt me door een marktje waar in de verste verte geen bananen te bespeuren zijn en dus spoor ik hem aan om terug te keren wat we dan ook meteen doen. Eenmaal in het huis hoor ik al snel de deurbel en ik zie een jong Liberiaans meisje met een hele mand bananen! De tamtam heeft gewerkt… Vandaag worden de laatste spullen uit de koffers gehaald en het ziet er nu allemaal keurig uit! Het wordt wel een lange en eenzame dag voor mij en als Paul elf uur na zijn vertrek weer thuis wordt gebracht, maakt hij gelukkig iets goed met de vele verhalen over zijn belevenissen van de dag! Een eerste videoconferentie met Ivoorkust, een bezoek aan het appartement van Koen (een Vlaamse dokter die voor ECHO werkt), rijbewijsregelingen en heel wat andere praktische zaken en vergaderingen…ik begrijp dat hij het heel druk heeft gehad! Een Portugese collega brengt Paul vandaag richting Sinkor maar niet nadat ze onderweg nog even tijd maakten voor een biertje met zicht op zee! De avond wordt verder opgevuld met het activeren van                                                                              mijn nieuwe GSM wat wel wat tijd vergt maar wat zeker de moeite loont want je kan met een Liberiaans nummer goedkoop bellen met België! Het is ook wel handig als Paul en ik elkaar hier makkelijk kunnen contacteren...

Dag 4: Vandaag vrijdag en dat zou moeten betekenen dat het een korte werkdag wordt voor Paul… Daar we persoonlijk onze rijbewijzen dienen op te halen, rijd ik mee naar het kantoor! Rond de middag wordt ook onze huurauto geleverd zodat we tijdens dit verlengd weekend (maandag is er de nationale feestdag van Liberia) wat mogelijkheden hebben!