M'n treintje...
M'n boemeltreintje,
een raar spoor,
soms het spoor bijster.
Nu en dan een tunnel,
eentje met meer licht,
eentje die heel donker is,
een korte,
een wat langere...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een hard spoor,
soms stuk.
Nu en dan een stop,
eentje met feest,
eentje met een domper,
een proper sationnetje,
of eentje met veel vuilnis...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een eenzaam spoor,
met storingen.
Nu en dan een omweg,
een leuke met mooi landschap,
een met distels en doornen,
met mensen langs de sporen,
of midden door een woestijn...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
Je bent er bijna,
bijna,
aan jouw eindstation,
En hopelijk stap ik dan af,
voorgoed,
hoef ik je nooit meer op te stappen
neem jij het alleen over
zonder mij.
Bijna jouw eindstation,
Bijna mijn eindstation,
Dan zoek ik me een andere trein,
en hou ik de lichtjes bij van op jouw route,
laat ik jou achter
liefst voor altijd!!!
Een donker plekje,
telkens voor even,
zwart en eenzaam,
voor even,
angst, pijn en verdriet,
efkes maar...
een zwarte gang,
weer voor even,
nog eenzamer,
voor even,
waar ben ik
wie ben ik
mezelf kwijt,
efkes maar...
Want hier en daar kleine witte lichtjes
aan de rand,
aan de tussenstop,
aan het einde,
kleine lichtjes,
als sterretjes,
die me begeleiden
zorgen dat ik er niet verdwaal
dat ik er niet blijf
dat ik m'n weg naar de zon terug vind
als het "voor even" voorbij is...
Merci dat jullie er zijn, kleine lichtjes!!!
Zonder jullie...
De effecten zijn onvoorspelbaar, je weet nooit wat komt.
De dag zelf kom ik geel thuis, net een citroentje. Vanaf dat de chemo door mijn lijf loopt lijkt die tegelijkertijd alle leven en energie uit je te zuigen, je voelt die zo wegtrekken.
Dat had ik de eerste 3 sessies niet, nu wel, weer aanpassen dus.
Ook het smaakverlies slaat sinds de 2e reeks direct toe, da's - wat mij betreft - het ergste. Ik eet heel graag en geniet ervan. Dat ben je voor een aantal dagen kwijt, en aangenaam is iets anders!
De morgen volgend op de chemodag moet je de reacties van de cortisone ondergaan, een indianenhoofd waar je eieren kan op bakken. Bij de eerste sessies was dat een dag, deze keer waren dat er al 3. Gelukkig heb ik er maar eentje meer te gaan!!!
Dag 3 of 4 beginnen de pijntjes toe te slaan. Toxische reacties op de zenuwen, waar geen pijnstiller tegen helpt, behalve tanden bijten. Elke keer is het een verrassing want ze slaan telkens op andere plaatsen toe. Benen en bekken meest, maar ook de gewrichten en je spieren blijven niet gespaard. Die pijnen komen ook niet bij iedereen voor. Volgens de oncoloog zijn die bij mij extreem. Gelukkig zijn ze tijdens de 2e sessie veel minder dan bij de eerste en hoefde ik geen enkele keer - hout vasthouden - naar spoed terug.
Eergisteren deed m'n ganse lijf pijn, in zo'n mate dat Kyran me zelfs pijn deed als hij me een knuffel gaf. Die voelt dan aan als heel hard duwen op een blauwe plek. Alleen is die niet plaatselijk, maar voelt je ganse lijf aan als een groot pijnveld.
Je stopt ook op door de chemo, en je lust in eten is net een weegschaal, van geen zin in een hapje naar vreetbuien waarin je alles eet - je proeft toch weinig tot niks - wat je in huis hebt.
Ook je maag is niet tevreden, het lijkt alsof het eten niet echt wordt verteert en blijft "zuren". Een heel onaangenaam gevoel wat ook op't humeur werkt. Je zou het er zo weer willen uithalen!
Van humeur gesproken, deze keer heeft ook dit te lijden onder de chemo. Moodswings zoals een oud menske ze kan hebben, niet onder controle te krijgen. Net een duiveltje die op de een schouder zit en aan de andere kant een engeltje die te hard moet tegenvechten om de weegschaal in balans te houden.
Daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik ben normaal een optimistje, en kan het echt niet af dat ik me dan emotioneel niet in de hand heb en m'n optimisme verlies.
Lachen pept je op, en als je dat niet kan, ben je vertrokken... En je hebt dan ook weer de schrik mensen weg te jagen of te kwetsen zonder dat je het beseft. Ik MOET erover schrijven, het moet er gewoon uit, maar je denkt dat moment niet echt meer zuiver, je overreageert...
Alle mugjes lijken dan plots olifanten, lol. Ik ben gewoon de negatieve dingen efkes op te sluiten, of weg te vegen, met een vodje waar de kleine positieve dingen aanhangen. Nu krijg ik dat sommige dagen niet gedaan en maakt me dat nog ambetanter.
Gelukkig is het maar tijdelijk, het is bijna gedaan... Bijna...
Alweer een dagje verder. De nachten worden wat minder lastig, en ik krijg wat slaap, eindelijk!
Onverwacht geslapen, want deze keer deden m'n benen en bekken het wat rustigeraan, en gingen m'n voeten tekeer als gek.
Niet te geloven dat voeten zo'n pijn kunnen doen... Vandaag voel ik de benen nog, maar alweer iets minder dan gisteren, dus da's een goed teken. Nu nog wat meer smaak terug, graag! :)
Toch gisteren met wat moeite weer zelf iets kunnen klaarmaken. Al heb ik wat minder smaak nu, de appelmoes, gebakken patatjes in lookboter en olijfolie met look ( speciaal eerst gekookt in de namiddag want ik moest er hebben ) en spiering gingen er vlotjes in. Ja, het vet en de olijfolie zijn nodig voor het "schuiven" in de darmen, want ook dat wordt deftig overhoop gezet door de chemo.
Kyran was vandaag ook supercontent doordat ie weer met de grote bus naar school mocht... Er zijn veranderingen gebeurd in het vervoer op school en hij vind da super. Het enthousiasme van het kleine ventje gaf me weer een boost.
Ook mailtjes van mensen die ik amper ken, die hier en daar es iets 2e hands kopen of waar ik soms iets aan koop zijn aangename verrassingen.
Dus vandaag mss ook wat beter gezind, soms kunnen kleine dingen zoveel doen.
Maar ik ben vooral blij dat ik er weer wat positiever bijloop. Ja, ook ik heb er lat van als ik slechtgezind ben, en je weet dan ook dat degenen rondom dit mee ondergaan, dat besef is niet zo leuk.
Toen m'n broer en vrouwtje naar huis waren, ging er me heel wat door het hoofd. Opluchting voor Kyran, maar ook twijfel : Ik had toch niet te veel gezaagd, hé? Hebben ze zich niet verveeld? Was ik vriendelijk genoeg? Wat zouden ze nu denken van mij?
Ja, I know, gek, maar 't is zo...
De naweeen blijven weer wat langer duren. Je moet er leren mee leven, maar 't gaat moelijker en moeilijker alles te aanvaarden. Je ziet het werk opstapelen omdat een ander het niet doet zoals jij dat wil, je voelt je schuldig over vanalles en nog wat, dat gom je niet zomaar weg. Want het blijft voor je neus hangen.
Het huis niet proper genoeg naar je zin, te weinig geduld met Kyran en anderen... Ik haat mezelf erom, ben ik dan een egoistisch kreng? Het lijkt alsof alles rond mij moet draaien, want ik ben degene die't verpest door ziek te zijn. Ik ben gewoon een knopje te vinden om op "af" te zetten als er iets is, maar deze keer lukt het me niet meer en dat maakt me kwaad. Op mezelf, ja, en dan gaat het humeur zakken natuurlijk!
Soms weet ik gewoon geen weg meer met mezelf, en kan ik niks verdragen. Eergisteren kon ik Kyrans stem niet meer verdragen, hij zwijgt geen seconde, en ik kon er die dag echt niet meer tegen. De hond snurkt, ook dat jaagt me de muren op...
Zetelliggen doet ne mens een beetje gek worden.
Troosten gaat niet meer zo goed. Eeten en drinken smaakt niet, daarmee jezelf sussen lukt dus ook niet. Tv word je gewoon beu, terwijl je anders nooit tijd genoeg hebt om films te bekijken die opgenomen zijn. Je bent doodmoe, geestelijk en fysiek, en slapen lukt gewoon niet. Niet moeilijk, als je een ganse dag lui in de zetel hangt...
Boos op mezelf... Waarom kan ik niet wat sterker zijn, waarom heb ik zo weinig kracht nu.
Ik probeer veel te praten met Kyran, waarom mama soms ziek is, of moe, waarom ze soms boos is... Waarom ik hem z'n vriendje Bubbles moet afnemen...
Hij begrijpt het ergens wel, maar in hun hoofdje binnen kijken kan je niet. Je kan maar hopen dat het hun niet "tekent" voor de rest van hun leventje... Je kan maar je best doen, en hopen dat dat genoeg is.
Gelukkig is een weekend maar 2 dagen, en gaat ie dolgraag naar school.
Ik ben ook blij als het maandag is, voor hem, dat hij kan ontladen en met andere dingen bezig zijn.
Het bezoekje van z'n peter heeft hem deugd gedaan. Mij eigenlijk ook, es een ander gezicht dan de dagelijkse gezichten die me komen helpen.
Het was leuk om het kleine ventje zo happy te zien. Hij vroeg 's avonds ook hoeveel keer hij nog moest slapen voor opa kwam en of hij dan mee mocht in de auto ipv van het schoolbusje.
Waar is m'n optimisme plots? Wordt dat ook aangetast door de chemo?
Pffff, die machteloosheid...
Nog efkes, denk ik dan, komaan, laat je kop nu niet hangen, je bent er bijna, nog efkes op de tanden bijten!!!
