Was al dagen heel moe, en ipv van te denken dat er iets mis was, vloekte ik op mezelf hoe lui ik was geworden. De laatste chemo was 3 weken geleden, dus stond ik er niet bij stil dat het daaraan kon liggen. In de namiddag kwam de Sint, een kadooke voor Kyran van collega's van't werk. Het rare was dat ik echt wou slapen tegen dat ze toekwamen, ik was verschrikkelijk moe en verward.
Vond het ook helemaal niet leuk dat collega's me zo zouden zien, uitgeput en lijkbleek.
Nog steeds ging geen lampje branden ven m'n alarm, geen signaal...
's Avonds kreeg ik jeuk aan m'n enkel, en trok m'n kous naar beneden om te zien wat er zo jeukte. Ik schrok me een bult toen ik de rood-paarse vlekjes op de benen zag, met hier en daar groeperingen zodat ik eruit zag of dat ik net een goei pak rammel had gekregen.
Direct nam ik de telefoon en belde m'n collega op, dat er iets mis was.
Aangezien ik moe en verward was, dacht ik er niet aan de dagkliniek te bellen, hij dus wel. Zo gezegd, zo gedaan. Ze wisten zelf niet hoe of wat, maar belden m'n oncoloog. Even later rinkelde de telefoon terug : Ik moest asap naar spoed. Ai, wat nu? Kyran al in bed, buiten sneeuw en vriesweer... Ik belde Bruni en zei haar wat er aan de hand was. Die kwam af, ondanks het weer. Ik belde aan bij de overburen, en ons Anita kwam babysitten op Kyran. Dus dat was opgelost.
Stijf van de schrik voor de gladde wegen zat ik in Bruni's autoke, op weg naar spoed. Er werd bloed genomen, en een goed half uur later kreeg ik te horen dat ik zou moeten bloed en plasma krijgen, want dat de volledige bloedspiegel niet oké was. Witte en rode bloedcellen te laag, en de bloeplaatjes stonden ook veel te laag. Ik had het moeten weten. dagen aan een stuk zo moe, terwijl ik een verjaardag had te vieren, en kon uitkijken naar bezoek van vrienden en familie... Zowieso niet normaal.
Ik panikeerde voor Kyran, want ze zeiden me dat ik moest blijven tot de dag erna. Wat nu? Het arme ventje wist van niks, en ik had hem beloofd dat mama niet meer in het ziekenhuis zou moeten slapen. Damned!
Hij had zo'n schone namiddag gehad met Sint en Piet, en nu dit...
Maar de bloeduitstortingetjes op armen, handen, en benen logen niet, dus ik had geen andere keus.
Er kwam wel een oplossing wat oppas voor Kyran betrof, maar ik was enorm bang voor het moment dat hij zou wakker worden en merken dat mama er niet was...
Op spoed werd ik heel goed verzorgd, en ook door de nachtshift op het 3e werd ik goed in het oog gehouden en verzorgd.
's Morgens ging het er heel anders aan toe, je wordt bijna uit je bed gestampt, de verpleging was heel onvriendelijk, en ik wist plots weer hoe lekker het was in het ziekenhuis : Oud brood met een stomme confituur... En toen ik om suiker vroeg voor't kannetje koude koffie, gaf ze me een armtierig klein klontje!
Om 8u kon ik niet meer wachten op een seintje over Kyran, en belde zelf naar Bruni en buurvrouw, ongerust.
Maar hij had het goed opgevat, al hadden we het ziekenhuis ervantussen gelaten. Ik was met Julien naar de dokter voor een spuitje... Een leugentje om bestwil, ik wou niet liegen, maar ook niet dat hij zou weten dat ik in het ziekenhuis was geland. Hij had pas een dag of 2 door dat de chemo erop zat, en dat mama er terug was...
De dokter liet maar op zich wachten, net zoals zeep en een washandje om me deftig te wassen, ik begon nijdig te worden door de houding van de verpleging, ongerust en ambetant, want ik moest thuis zijn, ik had afspraken, huishoudhulp...
Uiteindelijk kwam de dok, ondertussen al 11u voorbij, veel uitleg kwam er niet, en nog geen 2 minuten later was ze alweer weg... Daarop moet een mens dan zitten wachten!
Ik kon niet rap genoeg in de kleren zitten om ervandoor te gaan, eindelijk - na 2 zakken bloed en 2 zakken plasma - terug naar huis, en op tijd thuis voor Kyran.
Gedaan met stressen...
