Vandaag laat m'n sterkte me een beetje in de steek, hopelijk niet voor lang, want heb ze nodig.
Er zijn in ieders leven mensen die een speciale plaats krijgen, gewild of ongewild.
Van die mensen verwacht je veel, dat ze er voor je zijn, dat ze van je houden om wie je bent, dat ze je vertrouwen schenken, hun goedkeuring, hun oor...
Misschien soms teveel gevraagd, of op het verkeerde moment.
Vandaag voel ik me leeggezogen, slecht geslapen, gepiekerd natuurlijk...
Ook ik wacht op een teken van vertrouwen, van goedkeuring van zo'n persoon, die een aparte plaats heeft in mijn leven, ongewild.
Je wil het soms zo graag dat het letterlijk pijn doet.
Gebrek aan vertrouwen en goedkeuring kan voor heel veel mensen een deel van hun leven beïnvloeden, en het beïnvloedt ook het mijne...
Je leeft er niet elke dag mee, maar op sommige momenten wordt de nood eraan hoger. Voor mij zijn dat de dagen waarop families samenkomen, zoals nu de kerst dicht nadert.
Diep vanbinnen weet ik wel wie ik ben, wat ik waard ben, en dat zo'n goedkeuring niet hoeft. Dat ik ze zelf moet geven, maar toch...
Waarom spreken mensen zo snel afbrekende woorden uit, en kost het hun zoveel moeite een lovend woordje te uiten. Kost nochtans geen centen, geen energie, integendeel, mij geeft het energie iemand door een woord van lof te zien opblinken.
Die woorden ontbraken me te veel in het verleden, en nu snak ik er soms naar... Niet dat ze helemaal niet aanwezig zijn in mijn leven, maar ik snak ernaar ze te horen van iemand anders.
Hier speelt net een liedje : enjoy the simple things...
Dat kan ik heel goed, maar zou er dubbel van genieten moesten een paar andere zaken eindelijk in hun plooi vallen...
Ik ben gelukkig, maar die dingen zouden me nog gelukkiger maken.
Door ondervinding snap ik nu dat sommigen echt niet weten wat de chemo met je lijf doet. Zoals nu nog, 5 weken na de laatste chemo, krijg ik nog pijnscheuten in bekken, buik en handen. Je loopt daar niet mee te koop, want deze pijn is helemaal niks met wat ervoor kwam, dus makkelijk verbijtbaar...
Ik merk aan mezelf dat ik beter begin te functioneren, dat ik minder snel vergeet ( allee, een beetje toch ) en meer effectief hoor wat men me verteld. Van voorheen zitten er grote gaten in m'n geheugen.
Zo heb ik in het interview met Frauke dingen vergeten, details vergeten, waardoor sommige zaken in de tekst een dubbelzinnige betekenis kunnen krijgen. Iemand wees mij erop, dat mensen die niet zijn zoals ik, die alleen maar negatieve dingen willen lezen of eruit zoeken, verkeerde conclusies kunnen trekken.
Misschien wel waar, maar ligt dat dan aan mij, of aan het feit dat sommigen gewoon uit zijn op roddelen en op een ander niveau leven dan ik doe?
Wanneer ik iets lees, hoor, of iemand leer kennen, zie ik eerst het positieve, niet het negatieve. Zo ben ik, noem het naïviteit, of wat je wil... Maar in mijn ogen is er al negativiteit genoeg dat je er zelf geen meer bij moet zoeken, voor mij is dat zo normaal, dat ik er helemaal niet bij stilsta dat anderen dat wel doen.
Elke mens heeft z'n goeie en z'n slechte kanten, waarom moeten we dan de nadruk op de slechte leggen, als er ook goeie zijn die we kunnen ervaren???
Naar mijn - bescheiden - mening leven we in een destructieve maatschappij, waarin mensen zo strijden voor wat ze zelf willen, dat ze in hun haast daar te raken, al de rest voorbij razen en niet meer stilstaan bij anderen rondom hen, of toch tenminste te kort, en niet diep genoeg meer kijken.
Ze willen hun leventje, hun ding, hun rust, problemen verzwijgen/vermijden/verbergen...
Da's toch pas naïef? Waar raak je als je in een waas leeft waar de realiteit moet buiten blijven? Het leven is nu eenmaal hard, oneerlijk en soms amper te dragen, ervan weglopen komt nooit goed!!!
Een belangrijk detail werd vergeten in een tekst, en ergens anders ontploft er een bom waarvan je je niet bewust was van het bestaan ervan. Niet bewust dat niet iedereen snapt wat er in je om kan gaan, waar je niet mag over praten, waarover je moet zwijgen, en jezelf erdoor laten opvreten omdat dat zo moet tegenwoordig.
Weet je, ik ben geboren met het hart op de tong, en daar heb ik de boter al dikwijls voor "gefreten" en toch, ergens wil ik het niet anders. Ik ben ik, wie me kent, waardeert m'n eerlijkheid, mijn zijn, mijn fouten, die ik ook heb, net als iedereen.
Ik neem de fouten van anderen erbij, want zo moet dat, het is normaal. In mijn ogen moeten anderen mijn fouten er ook maar bij nemen, ik ben nu eenmaal gewoon een mens, die net zoals iedereen fouten maakt, bewust of onbewust...
Dat zijn we allemaal, elk een unicum, die kan rijker worden door anderen binnen te laten, of armer door ervan weg te lopen.
Ik ben 37, en leg mezelf ook elke dag even onder de loep, wat heb ik gedaan, en hoe kon ik het ergens beter doen of anders aangepakt hebben.
Het evenwicht zoeken... Doe je dat niet elke dag, je leven lang?
Dit C- verhaal liep voor mij tot nu toe goed af, wat de toekomst zal brengen weet geen kat, ook ik niet.
Wat doe je dan? Keus tussen piekeren of de "Big C " terugkomt, of verder leven zo kwalitatief en leerrijk als je kan?
Voor mij is't antwoord alvast heel simpel : ik leef nu, vandaag. Ik geniet of heb verdriet ook nu, vandaag.
Wat morgen komt, dat pakken we morgen wel aan.
Vandaag schijnt de zon, en er is er maar een, we moeten ervan genieten terwijl ze er is, niet wachten tot ze nog meer schijnt, of een jong krijgt!
Mijn tip naar mensen die het moeilijk hebben, in alle richtingen : Ik weet uit ondervinding dat aan elk negatief een positief zit. Porbeer dat in het hoofd te houden, en bijt je door't negatieve om het kleine positiefje te vinden om je aan op te trekken...
Bij het vallen van de eerste sneeuw deze week was ik niet zo gelukkig... Sinds de chemo rij ik minder graag met de auto, daar mijn concentratie niet je dat meer is.
Nu durf ik helemaal niet te rijden met dit weer.
Ik voelde me wel zo geod de vrijdag, dat toen m'n zoontje thuis kwam van school, we gingen wandelen, broodje halen te voet, wat kerstversiering bijhalen om een kerstkrans te maken...
Maar wat heeft me dat deugd gedaan!
Het leken m'n eerste stapjes wel! Eindelijk es op m'n eentje terug wandelen, zonder schrik om niet meer naar huis te raken.
Ook Kyran heeft genoten, dat deed me nog het meeste deugd.
Thuis lekker gegeten, en nog een lekkere chocomelk met slagroom binnengewerkt.
De zaterdag was het de beurt aan de kransen en kerststukjes, met z'n 2-tjes ons lekker laten gaan.
Ganse dag sneeuw, alles witter en witter.
Ook de zondag riep de sneeuw. Een vriendin kwam langs met een slee, en hop, daar gingen we weer. Een - nog iets langere - wandeling met de slee, speelplezier op het speelpleintje, een lekkere pannekoek met warme choco en slagroom, en terug voldaan en tevreden naar huis.
Een weekendje vol genot!!!
De deugd van het alleen op stap gaan met Kyran, het genieten van de wandeling, de sneeuw, de kleine zijn mooie lach...
Mijn hart liep over als ie superenthousiast het uitschreeuwt van plezier.
En elke avond weer, zomaar : "mama, ik zie je graag! Je bent mijn beste vriend!!!"
Slik...
Hij beseft dat hij z'n mama terug heeft, al is 't geen 100%, maar vor hem al genoeg om gelukkig te zijn!!!
Voor mij meer dan genoeg om gelukkig te zijn en opnieuw te genieten!!!
