Op een verwennamiddag voor kankerpatienten was er een gaste die al 13 jaar "clean" was, en gewoon wat les kwam "stelen". Aangezien het me nog steeds bezig houdt wat het hooghartige mens uitkraamde, gooi ik het liever uit mijn systeem in mijn blog.
Mensen kunnen soms heel lomp uit de hoek komen, ook ik, maar soms gaan ze te ver. De dame in kwestie mengde zich nl. in een gesprek dat ik had met een andere patiente, over kinderen, en er alleen voor staan. Ze zei, luid genoeg dat we het konden horen, tegen haar buurvrouw dat er alleen voor staan geen verschil maakt met een koppel. Lag het nu aan een bad day of zo, maar bij mij schoot dat direct in het verkeerde keelgat en ik gaf haar lik op stuk, kwaad.
Ze vond dat je in een gezin je ook alleen kon voelen met de ziekte, waar, maar daar hadden we het helemaal niet over.
De ziekte op zich, krijgt me er niet onder, en daar ben ik vastberaden in. Maar de wereld stopt niet, mijn zoontje verdwijnt niet, en z'n kuren ook niet. Ook financieel komt er geen extraatje uit de lucht gevallen, maar de rekeningen komen wel dikker aan : extra opvang door het ziek zijn, hulp in huis, medische rekeningen waarvan je altijd wel een stuk zelf moet betalen maar net niet genoeg om tussenkomst te krijgen van het VKL...
In het totaal geen babbelke 's morgens of 's avonds, over es andere dingen dan het ziek zijn, waar je ook naar snakt, nee, je drinkt je koffie alleen, kijkt alleen TV, en gaat alleen slapen!
Het zijn ook de kleine dingen - waar zij zeker weten dus absoluut geen besef van heeft - die het wat draaglijker maken, de dagelijkse dingen die je wel hebt in een gezin.
Ik schrok ervan, maar mijn reactie was echt een woedende reactie, dat ben ik niet meer gewoon.
Waarschijnlijk omdat de repliek niet kwam van een "leek" maar van iemand die zou moeten weten wat het inhoudt ziek te zijn. Naar mijn mening heeft ze dus te weinig afgezien ofwel draagt ze enorme lappen om de ogen! :)
Man, ik was kwaad, gewoon!
Ik had haar achteraf nog heel graag es wat vragen gesteld : of ze zelf haar boodschappen moest doen als ze niet op haar benen kon staan, naar het toilet moest kruipen omdat er niemand anders in huis was, als ze moest zitten wachten om drinken te halen tot een buur overstak voor een bezoekje?
Tja, achteraf, makkelijk gezegd, ik had wat tijd nodig om de ijskoude opmerking te verwerken.
Volgens mij stond ze niet "happy" in het leven, en stootte mijn positieve houding tgo de ziekte haar tegen de borst. Maar ook de rest kreeg commentaar, ook de lesgeefster kreeg haar part, vandaar mijn conclusie : ze was gewoon niet gelukkig met zichzelf...
Om eerlijk te zijn, hoop ik dat ik haar nooit meer tegen het lijf ga lopen, want dan hou ik - echt, spijtig, mijn excuses - helemaal mijn mond niet!!!
