Het verblijf in een hospitaal is allesbehalve rusten. Telkens je wat kan slapen, gaat het licht aan. Voor medicatie, controle, eender wat... Tegen dat je opnieuw in slaap raakt, maken ze je terug wakker. Ook stilte hoef je er niet te verwachten, opkomende en vertrekkende verpleging kwebbelen luid hun weg naar de uitgang, goed doorstampend op hun hoge hakken. Ook de belletjes van patienten die verpleging nodig hebben, en de telefoons die constant een akelig gerinkel produceren werken op de duur ferm op de zenuwen.
Voor het eten hoef je't zeker al niet te doen : eerste weer 5 dagen niks mogen eten noch drinken, en daarna smaakloze vis en puree met broccoli tot het aan de oren uitkomt. Dus asap naar huis is de boodschap!!!
Bij de eerste wondverzorging is't efkes slikken als ik het treinspoor van nietjes zie verschijnen van tussen de benen tot net onder de borstkas. Wat een lelijk ding, zeg! En nog niet eens recht... Hoe gaat dit er achteraf uitzien?
De eerste dagen zijn de grootste hel : zelfs praten doet pijn.
Na een week wezen de zware kringen onder m'n ogen erop dat een inslaappilletje toch wel het genoodzaakt soelaas zou brengen. Het bezorgde me dan toch enkele uurtjes slaap na eerste inname, en de dag erna een deftige nachtrust.
Want ook de pijn is niet van de poes, al nemen ze na de 2e dag al mijn pijnpomp weg, en nog een dag later zelfs alle pijnstilling, tandjes bijten wordt het dan wel! Je krijgt niet alleen af te rekenen met de pijn van de operatie, maar ook die van het liggen in dezelfde houding omdat je geen andere kan aannemen. Mijn bekken en rug hebben me 't een en 't ander van afzien bezorgd. Je troost jezelf dan maar dat het niet blijft duren en dat het beter zal zijn, morgen, of de dag erna... Of nog eentje later dan!
Ik heb een groot event om naar uit te kijken, waar ik bij wil zijn, dus daar trek ik me dan ook aan op. Kost wat kost moet ik tegen de 14e op de been zijn, want mijn kleine zusje trouwt... Dat wil ik voor geen geld van de wereld missen!
D- day startte al goed : de verpleging had een slechte communicatie en de een dacht van de ander dat ze me gingen wakker maken, met gevolg dat ik nog sliep toen ik eigenlijk al klaar moest zijn.
Dat was efkes mis, en ik moest - door de zenuwen wel- de boel es op stelten zetten natuurlijk. Ik wist wat me te wachten stond, en alles lag nog te vers in mijn geheugen om kalm te blijven.
Het testament was nog niet afgeprint, dat moest worden aangepast, gedateerd en gehandtekend worden. Blijkbaar had ik er mijn hoofd niet kunnen/ willen op zetten en was van plan dit 's morgens nog te doen bij 't opstaan.
Zelfs het roken kon ik nog niet laten : ik glipte de kamer uit en ging buiten roken, zo'n 15 min voor de operatie werd gestart, zot genoeg!
Uiteindelijk kon ik er toch niet meer omheen en ging ik terug naar m'n kamer. De verpleging was er in geslaagd de nodige papieren af te printen en eens alles in orde kon ik vertrekken naar " de slachterij"
Vorige operatie heb ik iedereen rond me nog gezien, deze keer was ik knock out tegen dat ik in de operatiezaal binnen werd gevoerd. Enkel het overstappen naar de operatietafel herinner ik me nog.
Dezelfde avond was ik al terug wakker, terwijl ze me hadden gezegd dat ik de dag zelf en die erna zou in slaap worden gehouden.
