Deze week hebben zich zaken voorgedaan die me bijna een hartaanval hebben bezorgd van de schrik, en andere dan van geluk...
Tijdens de laatste operatie, in augustus, moest de stand van het waterverbruik worden doorgegeven. Dat moest normaal gebeurd zijn, door iemand aan wie ik dat had gevraagd. Persoon in kwestie zweert dat dat is gedaan, de waterfirma beweert iets anders. Blijft gelijk, maar de waterfirma is in mijn ogen schuldig, en niet alleen aan liegen, ook aan een poging om af te troggelen wat hun niet toekomt. Maandag open ik een toegekomen rekening - ze vallen weer binnen gelijk de vliegen - van het water. Ik heb me moeten neerzetten, en de huishoudhulp zei me "niet vergeten ademen", want ik was in schock.
Ze rekenden me zomaar even 770 eurokes aan!!! En dat terwijl hier maar een kraan in huis stadswater levert. Ik ging in volle paniek gaan kijken naar de verbruiksstand in huis, en die melde maar een cijfer van 425, terwijl dit 2 jaar geleden 401 was...
Zij probeerden me te doen betalen voor een verbruik van 621...
Als je op zo'n moment verward bent, of een ouw alleenstaand menske, die nie beter weet, betaal je zoiets, en gaan zij ermee lopen. Niet bij mij dus! Telefoon genomen en mijn ding gedaan, en dit met veel moeite om beleefd te blijven tegen de onbeschofte en brute vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Bleek uiteindelijk nog 13,02 euro te betalen! Eat this!
MAAR gisteren kreeg ik dan een telefoon van een werkcollega, die op een korpsmaaltijd had gezeten, met de vraag wat m'n zoontje wou voor z'n Sint. Ik snapte het niet goed en viel wat uit de lucht. Hier was St. Maarten al langs geweest, in deze streek wordt dit 11 november gedaan. Nu, ik moest hem laten weten wat Kyran nog wou... dus ik polste wat. Lang moest ie niet denken : Cars-lego's.
Deze morgen belde de collega terug, en toen kreeg ik het volle verhaal te horen.
Er was op de korpsmaaltijd naar mij gevraagd, en om een lang verhaal kort te maken, kwam het erop neer dat de kolonel tijdens zijn speech mijn situatie had geschilderd, en de mensen had opgeroepen een dotatie te doen om de Sint hier aan huis te laten komen met een kadooke voor Kyran, en voor mij. Je zou dus voor minder kippevel krijgen en beginnen huilen, niet???
Weer een heel mooi moment, dat je je herinnert voor de rest van je leven. Als ik dit verhaal binnen 5, 10 of meerdere jaren nog bovenhaal, gaat m'n vel nog steeds in de lucht en ga ik opnieuw huilen, daar ben ik zeker van...
Weer iets wat je "te danken" hebt aan het ziek zijn, weer iets voor in het kolommeke "positief"...
9 NOV : D-Day : Hersenspinsels van in dagkliniek...
D- Day, laatste keer. Van "ex" patienten hoor/lees ik dat ze euforisch zijn het moment van de laatste chemo. Dat gevoel heb ik dus niet vandaag, of het dringt niet tot me door, geen idee. Al zei ik het al een paar keer luidop vandaag, voor mij lijkt het een chemo als alle andere, en op zich maakt dat niks uit want komende 10 dagen "verlies" je jezelf weer even, ben je jezelf efkes kwijt, wordt je lichaam weer ge- en bestuurd door het vergif. Moodswings, smaakverlies, misselijkheid, vermoeidheid, pijn, een lastige maag... Sinds 5e chemo toch heel wat uitlopertjes. En wanneer die zacht verdwijnen komen de slapeloze nachten weer. Dus waarom zou ik nu al euforisch zijn? Volgens mij komt dat ergens nog, veel later dan vandaag... :)
Ik denk dat ik gewoon elke dag een kruisje op m'n kalender zal zetten - als m'n chemobrain het niet vergeet - aftellen, en mss komt dan de euforie, geen idee...
Eigenlijk zou ik es een lijstje moeten bloggen van zowel de positieve als negatieve zaken van het ziek zijn, naast elkaar, als oppeppertje en steuntje voor lotgenootjes. Als je het een beetje toelaat, krijg je de weegschaal ongeveer in balans...
11u 36... Nog steeds wachten geblazen.
Vandaag lig ik niet alleen op de kamer. Een jong meisje, 26 jaar, mama van een zoontje van 2, ligt doodmoe in het bed naast me. 1,5 jaar geleden kreeg ze de diagnose "MS" te horen, bovenop haar vallende ziekte.
Zo zie je maar dat kanker niet het enige beest is dat mensen hun leven kan verwoesten, wij maken nog een kans, de een al wat groter dan de ander, maar toch, het blijft een kans...
Voor mij is de kans 25%, soms lees ik 10% maar wat zijn cijfers??? Een kans is beter dan geen, niet? Van fase 3C, een tumormarker van boven de 1440, naar een genormaliseerde ( > 35 ) marker van 18...
Dat op zich is al een 2e leven toch??? En dan heb ik er nog 5 over, hé??? :) :) :)
