We zijn aan de aftel begonnen, een klein 2 weken en het is al zover... En de dagen vliegen als de chemo's ongemakjes beetje per beetje afnemen en je je iets beter gaat voelen. Het positieve nieuws van de nog gedaalde marker betekent waarschijnlijk dat er minder moet weggenomen worden, mss een minder intensieve operatie... In m'n hoofd tolt het als ik eraan denk : toch naar zussies trouw? Sneller herstellen, sneller uit het ziekenhuis???
Ik moet er stillekesaan aan denken Kyran voor te bereiden op de - hopelijk - laatste rit waarbij hij moet op't treintje blijven zitten en mama's plaatsje sparen. Hij weet dat alle beestjes nu dood zijn in mama's buik, en gaat het overal gaan rondbazuinen. Voorzichtig heb ik hem dan verteld dat mama nu nog een keertje naar het ziekenhuis moet gaan slapen voor even, want dat de dokter de dode beestjes uit mama's buik nu moet weghalen. Zo kan hij al stilletjes aan het verwerken beginnen, hij heeft dat nodig. Ik zal er nog een paar keer moeten over praten, en geleidelijk aan neemt hij er dan vrede mee, is hij voorbereid. Wat ik wel nog duidelijk moet maken - hoe ik dat ga doen ben ik nog niet aan uit - is dat hij ook niet zal kunnen bellen de eerste paar dagen. We hebben de gewoonte van dagelijks te bellen als hij op verlof is, of mama in het ziekenhuis, na het avondeten zijn dagje bespreken en een slaapwelletje over de telefoon...
Zolang ik op intensieve lig, zal hij noch op bezoek kunnen komen, noch bellen, en dat zal voor da kleine ventje waarschijnlijk heel zwaar zijn. Ik hoop de juiste woorden te vinden om hem in zijn taaltje te kunnen duidelijk maken waarom hij een paar daagjes niet zal kunnen komen of bellen naar mama...
Zelf weet ik niet echt hoe ik erover moet denken. Door de vorige operatie weet ik nu meer wat me te wachten staat op vlak van verblijf in het ziekenhuis, wat het herstel betreft en iets nieuws komt er ook bij : intensieve... Zeggen dat ik geen angst heb kan ik dus niet.
Na de vorige operatie viel de pijn wel goed mee, maar voor mij was het niet mogen eten noch drinken achteraf een hel. ook de pijn bij het moeten op gang komen van de darmen was voor mij een hel. En dat staat me dus weer te wachten en zit me nog te vers in het geheugen.
Dag een, 3 augustus, mag ik al niet eten terwijl ik pas de volgende dag geopereerd word, opnieuw een hel, voor mij toch!
Intensieve ken ik enkel van " de verhalen" en ben net zo bevooroordeeld op dat vlak als de meesten : Als je intensief hoort, is de eerste reactie toch wel : oeioei, da's nie goed...
Al weet ik nu wel waarom ik daar moet liggen, de "legende" leeft ook al jaren in mij, dus zet je dat niet om van de ene dag op de andere.
Het blijft niet goed klinken, hé!
Nu ja, je kan brainstormen dat het geen naam heeft, een feit is zeker : Er is geen andere weg, je moet erdoor, willen of niet. Keuze heb je niet echt. En eens het voorbij is, zal't wel snel vergeten zijn.
Al heb ik in de voorgaande periode toch op heel wat vlakken mijn lesjes getrokken. Nu maar hopen dat ik ze niet vergeet... :)
Tussen de telefoons door om alle papperassen in orde te krijgen, moest er nog eentje gebeuren om medicatie in orde te houden... Naar de oncoloog...
Zoals steeds had die het immens druk, en zoals steeds ook moest ik wachten op een telefoontje-retour van hem.
In mijn ogen is het een gouden mens, ja, mens, hij blijft ondanks alle drukte, werk, zijn specialisatie, in de eerste plaats nog steeds een mens. Dat kan je zelden zeggen van specialisten, ik doe voor hem mijn petje af!!!
Ook een onverwacht bezoekje van een vriendin fleurt de dag op, het kan precies niet stuk. Hadden alle beloofde bezoekjes doorgegaan, had ik geen seconde alleen geweest thuis, maar de realiteit is helemaal anders : mensen overrompelen je in't begin met sms, telefoons, mails tot het nieuwe eraf is, en dat gaat snel. Dus nu was ik echt blij , het gaf een speciaal gevoel...
Ergens weet je dat vooraf wel, mensen hebben hun leven, hun dingetjes, en kunnen die niet stopzetten vanwege dit. Maar ik ben iemand die me aan m'n woord hou, en dat ook blijf verwachten van anderen, tegen beter weten in. Dat zorgt dan natuurlijk weer voor onverwachte ontgoochelingen. Je verlangt mensen te zien, of zelfs weer te zien, maar het verlangen blijft onbeantwoord. Begrijpen doe ik het wel, iedereen heeft z'n leven, en tegenwoordig is dat heel druk als je iets wil bereiken. Maar als je er alleen voor staat, voel je die leegte ook meer, je zit huis, geen contacten meer door 't gaan werken, een vierjarige als enig gezelschap. Een bezoekje van iemand anders neemt je nog es mee naar de "buitenwereld" en wat zich daar afspeelt. Niet elk gesprek hoeft over "the big C" te gaan, of over jezelf... Het is leuk es andere, kleine of grote, verhaaltjes te horen van andere mensen. Leve FB! Alhoewel daar ook de regelamtige praters zijn stilgevallen... De zon, verlof, onwetendheid, schrik, noem maar op...
Ik verwacht niet direct nieuws van de oncoloog, aangezien de laatste keer de markers zo dramatisch waren gezakt en als je aan zoveel moet denken vergeet je soms stil te staan.
Dan het teken van leven van de telefoon :
Met een bonzend hard luister ik gespannen : Bloed in orde, geen spuiten meer nodig tot de operatie EN de tumormarker is onder de limiet van 35 gezakt... Je gelooft gewoon eerst je eigen oren niet : kon dat wel??? Zeg dat nog es??? Bij de vorige telefoon vergat ik alle gevolen te vragen, maar deze keer blijf ik bij de pinken, en vraag verder : Wat betekent dit voor de operatie? Minder wegnemen? Sneller herstel???
En ja, er moet minder worden weggenomen, dus automatsich sneller herstel, in die mate dat de operatie van een Fase 3 zelfs naar een Fase 2 is gezakt... Whhhhhhhhhhieeeeeeeeeeeeeeeeee!!!
Wat een nieuws!!!
Eigenlijk was een kleine oppepper wel een beetje nodig, de pijn deze keer duurt langer dan gewoonlijk, en er waren meer ongemakken. Je verliest dan wel een beetje je goed humeur, ongewild.
Ook de week zonder Kyran maakte me duidelijk hoe alleen ik er voor stond, want op zo'n moment is de "afleiding" weg, en besef je hoe pijnlijk weinig de telefoon of deurbel nu rinkelt, hoe ver het van anderen hun bed valt ziek te zijn. Je lijkt een "besmettelijke" ziekte te hebben, zo voelt het toch aan. Plots gemeden worden, gesprekken die stokken omdat je te dicht in de buurt komt... Doet meer pijn dan de ziekte zelf!
