Niet zonder fouten, hun beloftes op hun website en welkomstbrochure kunnen ze herschrijven, want ze maken de mensen iets wijs!!!
Ok het eten is niet om over naar huis te schrijven : smaak is zoek, aardappelen neem je beter niet als je geen vishengel bij je hebt om ze uit het sop te vissen en voor wie graag groenten eet : Wie zoekt die vind!!! Voor een ziekenhuis vind ik wel dat ze qua voeding toch wel de algemeen bekende voedingsschaal kunnen toepassen. De groenten zijn blijkbaar te duur, en het weinige dat je krijgt, lijkt dan nog op afval. Bloemkoolstammetjes ipv bloemkoolroosjes o.a. Ik zocht mijn toevlucht in de kantine om wat toespijs te kopen die eetbaar was, en belde familie en vrienden om groenten en fruit mee te brengen. :)
Je verwacht van een ziekenhuis toch een gezonde voeding, of ben ik verkeerd???
Daarnaast laten ze doorschijnen in hun brochure dat op elke kamer een koelkastje is voorzien, en als je er eentje extra il, je 1,59 euro per dag moet betalen. Allereerst geen koelkastjes op de kamer, en als je er eentje vraagt : geen beschikbaar???
Zo zie je maar : Ook ziekehuizen kijken naar je stand, naar de centen die binnenkomen, en zijn even corrupt als de staat en maatschappij zelf!!!
Alweer een leuk weekend!
Zaterdagmorgen staat de wekker, want we gaan shoppen! Kyran, mama en meter Nous gaan een mooie pruik gaan uitpluizen, nog geen idee welke behalve de kleur : zo ros mogelijk! Kyran was wat lastig in de winkel, het kleine venje moet telkens opnieuw veranderingen doormaken, en dat ligt hem moeilijk, hij is er heel gevoelig aan. Goed oppassen hoe we het aanpakken is de boodschap...
Eens thuis met de pruik, kom ik op het idee hem het makkelijker te doen aanvaarden door hem de (dure) haartjes es te laten passen, en er foto's van te nemen. Het neemt inderdaad een deel van z'n angst en onrust weg, en het ijs tussen Kyran en de pruik is gebroken.
De dag zit er voor ons nog helemaal niet op, want deze avond gaan we kip en frietjes gaan eten op een festijn van DOVO motorun.
Dus gaan we snel nog een middagdutje doen, zodat we er alletwee tegen kunnen.
Goed uitgerust kunnen we ertegenaan!
Kyran eet heel flink, en mama ook, zonder klevers gaat dat stukken beter! ;)
We zien heel wat leuke mensen en collega's terug, en Kyran krijgt zelfs een fotosessie op een echte Harley!!! Keisjiek, gewoon!
We genieten volle bak, en zelfs al is het laat als we thuiskomen, we nemen ons nog een dessertje : Kyran een sorbetje van limoen en passie, mama een halve meloen, zalig!!!
Heel laat gaan we slapen, zonder wekker, en gsm af... En mama hoeft niet te gaan stemmen, dus niks verplichtingen 's morgens... Niets is leuker!
We genieten met volle teugen van "ons" weekend, want maandag is't weer school...
Maar ook de zondag heeft nog een leuke uitstap in petto : Een doop in de familie, dus om 17u gaan we weer genieten van mensen, en van lekker eten natuurlijk!!!
Van de chemo, buiten de pijnaanvallen, weinig last. de infusen geven ook geen extra last, behalve misschien de vermoeidheid, maar die is er bij alles eigenlijk van de partij. Eens de chemo start, ben je zelfs tijdens je "goeie momenten" geen sterk man meer... dat is wat aanpassen als je geen "zittend gat" hebt zoals we zeggen in't West- Vlaams.
Maar die pillen! Een ganse box ondertussen, waar je als je de een neemt, een ander moet nemen voor bijwerkingen, en dan weer een ander voor die bijwerkingen, en dan weer... Een cirkeltje rond aan pillerij dus!!!
De ergste zijn blijkbaar de pijnstillende klevers, familie van morfineklevers, die zorgen voor misselijkheid, nachtmerries, overgeven... Thuis hield ik het nog een paar dagen vol ze aan te laten, maar werd het snel beu, en nam het risico eerst met een halve rond te lopen, en de dag erna al de hele sticker weg te bannen.
Ik was het misselijk zijn beu, en alles wat erbij kwam.
Zelfs na het verwijderen van de halve klever, bleef ik nog de ganse dag ziek en misselijk. Pas tegen de avond werd ik beter, een beetje terug "mezelf" in de mate van het mogelijke...
De dag erna "geen" misselijkheid meer, de helft minder vermoeid, en niet meer overgeven : Wat een verademing!!!
Zoals een lotgenootje tegen me zei via FB : We kenne ons eigen lijf nog steeds beter dan de dokters... En gelijk heeft ze!!!
Woensdagmorgen sta ik op met barstende hoofdpijn en pijn in het bekken, felle pijn. Dacht in mezelf, een beetje verlies heb je altijd, nu efkes tanden bijten! Bij't slapen gaan dacht ik "morgen is't over' Niks was minder waar, na een heel korte nachtrust, met draaien, keren, nachtmerries, slapen en wakker worden was de pijn er nog steeds. Gedurende de dag werd die erger. Om 16u 10 komt het busje van school met m'n hartediefje. Ik merkte dat't echt niet ging van de pijn, en belde een collega, steun en toeverlaat, en z'n vrouw op. Ze stonden hier zo snel ze konden. Hij zei "spoed binnen", de dokter wou zelfs niet komen (verrassing ;) ) Maar toen ik naar de auto wou gaan, draaide ik weg van de pijn. Dus ambulance ipv auto, ze vetrouwden het niet om me met de auto te brengen. Ziekenhuis binnen, alweer... bah!
De pijn was echt niet normaal, dus wel beter voor Kyran zo, troostte ik mezelf. In spoed wisten ze geen weg met de kaart van de verzekering, lieten ze me ellelange tijd wachten op een dokter, en stuurden ze mij naar't verkeerde verdiep. Een helnacht begon. Mijn kamergenootje snurkte van hier tot ginder, en als ze wakker was, stopte ze niet met klagen en zagen...Ja, ik had het alweer goed gemikt! Ook de verpleging hier was een nachtmerrie op zich, onvriendelijk, en ook niet van de slimste. Toen 's morgens de pijnstilling was leegelopen, vonden ze het niet nodig die te vervangen. Ik wist wat er ging komen, niemand voelt z'n lijf beter aan dan een patient! Op de bel geduwd, en hen gewaarschuwd dat de pijn aan het terugkeren was, toen er EINDELIJK iemand opdaagde, zei die "efkes gaan kijken" om niet meer terug te keren. Zo 4 keer, om het uur ongeveer, na elkaar... De pijn kwam gestadig terug, en tegen de laatste zei ik "wacht niet tot alles terug is, het is niet te houden dan! " Wat ze dus wel deden. Het middageten kon ik lekker laten staan, om wat te liggen kreperen in de plaats van te eten...
Nog steeds leken ze het niet te vatten : namen ze het nu niet aux serieux of wat???
Ik besloot te zagen om mijn oncoloog te zien. Dit kon niet, ik wou hier weg, en snel!!! Want ondanks de pijn bleef m'n kamergenootje maar doordrammen, en ik kon het niet aanhoren dat moment. Ik wou terug naar "mijn verdiep" met "mijn verpleging" waar het aangenamer was en waar ze deden wat ze moesten.
Het excuus daar was "personeelsgebrek", en dat wreven ze constant in de neus, bij elke kans dat ze kregen. Op "mijn verdiep" hadden ze evengoed dat probleem, maar ze deden hun werk zoals 't hoorde!
Pas om 21u 30 's avonds kwam de dokter, na urenlang aftellen en vechten tegen de slaap, want ik was doodmoe. Ik zei hem dat ik het af zou trappen als hij me niet naar het 1e kreeg, want dat de houding van dokters en verpleging ongehoord was.
Gelukkig kon ik dan de zaterdagmorgen verhuizen naar m'n vertrouwde verdiepje, met de vertrouwde verpleging...
Een zucht van verlichting!!!
