Een donker plekje,
telkens voor even,
zwart en eenzaam,
voor even,
angst, pijn en verdriet,
efkes maar...
een zwarte gang,
weer voor even,
nog eenzamer,
voor even,
waar ben ik
wie ben ik
mezelf kwijt,
efkes maar...
Want hier en daar kleine witte lichtjes
aan de rand,
aan de tussenstop,
aan het einde,
kleine lichtjes,
als sterretjes,
die me begeleiden
zorgen dat ik er niet verdwaal
dat ik er niet blijf
dat ik m'n weg naar de zon terug vind
als het "voor even" voorbij is...
Merci dat jullie er zijn, kleine lichtjes!!!
Zonder jullie...
De effecten zijn onvoorspelbaar, je weet nooit wat komt.
De dag zelf kom ik geel thuis, net een citroentje. Vanaf dat de chemo door mijn lijf loopt lijkt die tegelijkertijd alle leven en energie uit je te zuigen, je voelt die zo wegtrekken.
Dat had ik de eerste 3 sessies niet, nu wel, weer aanpassen dus.
Ook het smaakverlies slaat sinds de 2e reeks direct toe, da's - wat mij betreft - het ergste. Ik eet heel graag en geniet ervan. Dat ben je voor een aantal dagen kwijt, en aangenaam is iets anders!
De morgen volgend op de chemodag moet je de reacties van de cortisone ondergaan, een indianenhoofd waar je eieren kan op bakken. Bij de eerste sessies was dat een dag, deze keer waren dat er al 3. Gelukkig heb ik er maar eentje meer te gaan!!!
Dag 3 of 4 beginnen de pijntjes toe te slaan. Toxische reacties op de zenuwen, waar geen pijnstiller tegen helpt, behalve tanden bijten. Elke keer is het een verrassing want ze slaan telkens op andere plaatsen toe. Benen en bekken meest, maar ook de gewrichten en je spieren blijven niet gespaard. Die pijnen komen ook niet bij iedereen voor. Volgens de oncoloog zijn die bij mij extreem. Gelukkig zijn ze tijdens de 2e sessie veel minder dan bij de eerste en hoefde ik geen enkele keer - hout vasthouden - naar spoed terug.
Eergisteren deed m'n ganse lijf pijn, in zo'n mate dat Kyran me zelfs pijn deed als hij me een knuffel gaf. Die voelt dan aan als heel hard duwen op een blauwe plek. Alleen is die niet plaatselijk, maar voelt je ganse lijf aan als een groot pijnveld.
Je stopt ook op door de chemo, en je lust in eten is net een weegschaal, van geen zin in een hapje naar vreetbuien waarin je alles eet - je proeft toch weinig tot niks - wat je in huis hebt.
Ook je maag is niet tevreden, het lijkt alsof het eten niet echt wordt verteert en blijft "zuren". Een heel onaangenaam gevoel wat ook op't humeur werkt. Je zou het er zo weer willen uithalen!
Van humeur gesproken, deze keer heeft ook dit te lijden onder de chemo. Moodswings zoals een oud menske ze kan hebben, niet onder controle te krijgen. Net een duiveltje die op de een schouder zit en aan de andere kant een engeltje die te hard moet tegenvechten om de weegschaal in balans te houden.
Daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik ben normaal een optimistje, en kan het echt niet af dat ik me dan emotioneel niet in de hand heb en m'n optimisme verlies.
Lachen pept je op, en als je dat niet kan, ben je vertrokken... En je hebt dan ook weer de schrik mensen weg te jagen of te kwetsen zonder dat je het beseft. Ik MOET erover schrijven, het moet er gewoon uit, maar je denkt dat moment niet echt meer zuiver, je overreageert...
Alle mugjes lijken dan plots olifanten, lol. Ik ben gewoon de negatieve dingen efkes op te sluiten, of weg te vegen, met een vodje waar de kleine positieve dingen aanhangen. Nu krijg ik dat sommige dagen niet gedaan en maakt me dat nog ambetanter.
Gelukkig is het maar tijdelijk, het is bijna gedaan... Bijna...
Alweer een dagje verder. De nachten worden wat minder lastig, en ik krijg wat slaap, eindelijk!
Onverwacht geslapen, want deze keer deden m'n benen en bekken het wat rustigeraan, en gingen m'n voeten tekeer als gek.
Niet te geloven dat voeten zo'n pijn kunnen doen... Vandaag voel ik de benen nog, maar alweer iets minder dan gisteren, dus da's een goed teken. Nu nog wat meer smaak terug, graag! :)
Toch gisteren met wat moeite weer zelf iets kunnen klaarmaken. Al heb ik wat minder smaak nu, de appelmoes, gebakken patatjes in lookboter en olijfolie met look ( speciaal eerst gekookt in de namiddag want ik moest er hebben ) en spiering gingen er vlotjes in. Ja, het vet en de olijfolie zijn nodig voor het "schuiven" in de darmen, want ook dat wordt deftig overhoop gezet door de chemo.
Kyran was vandaag ook supercontent doordat ie weer met de grote bus naar school mocht... Er zijn veranderingen gebeurd in het vervoer op school en hij vind da super. Het enthousiasme van het kleine ventje gaf me weer een boost.
Ook mailtjes van mensen die ik amper ken, die hier en daar es iets 2e hands kopen of waar ik soms iets aan koop zijn aangename verrassingen.
Dus vandaag mss ook wat beter gezind, soms kunnen kleine dingen zoveel doen.
Maar ik ben vooral blij dat ik er weer wat positiever bijloop. Ja, ook ik heb er lat van als ik slechtgezind ben, en je weet dan ook dat degenen rondom dit mee ondergaan, dat besef is niet zo leuk.
Toen m'n broer en vrouwtje naar huis waren, ging er me heel wat door het hoofd. Opluchting voor Kyran, maar ook twijfel : Ik had toch niet te veel gezaagd, hé? Hebben ze zich niet verveeld? Was ik vriendelijk genoeg? Wat zouden ze nu denken van mij?
Ja, I know, gek, maar 't is zo...
De naweeen blijven weer wat langer duren. Je moet er leren mee leven, maar 't gaat moelijker en moeilijker alles te aanvaarden. Je ziet het werk opstapelen omdat een ander het niet doet zoals jij dat wil, je voelt je schuldig over vanalles en nog wat, dat gom je niet zomaar weg. Want het blijft voor je neus hangen.
Het huis niet proper genoeg naar je zin, te weinig geduld met Kyran en anderen... Ik haat mezelf erom, ben ik dan een egoistisch kreng? Het lijkt alsof alles rond mij moet draaien, want ik ben degene die't verpest door ziek te zijn. Ik ben gewoon een knopje te vinden om op "af" te zetten als er iets is, maar deze keer lukt het me niet meer en dat maakt me kwaad. Op mezelf, ja, en dan gaat het humeur zakken natuurlijk!
Soms weet ik gewoon geen weg meer met mezelf, en kan ik niks verdragen. Eergisteren kon ik Kyrans stem niet meer verdragen, hij zwijgt geen seconde, en ik kon er die dag echt niet meer tegen. De hond snurkt, ook dat jaagt me de muren op...
Zetelliggen doet ne mens een beetje gek worden.
Troosten gaat niet meer zo goed. Eeten en drinken smaakt niet, daarmee jezelf sussen lukt dus ook niet. Tv word je gewoon beu, terwijl je anders nooit tijd genoeg hebt om films te bekijken die opgenomen zijn. Je bent doodmoe, geestelijk en fysiek, en slapen lukt gewoon niet. Niet moeilijk, als je een ganse dag lui in de zetel hangt...
Boos op mezelf... Waarom kan ik niet wat sterker zijn, waarom heb ik zo weinig kracht nu.
Ik probeer veel te praten met Kyran, waarom mama soms ziek is, of moe, waarom ze soms boos is... Waarom ik hem z'n vriendje Bubbles moet afnemen...
Hij begrijpt het ergens wel, maar in hun hoofdje binnen kijken kan je niet. Je kan maar hopen dat het hun niet "tekent" voor de rest van hun leventje... Je kan maar je best doen, en hopen dat dat genoeg is.
Gelukkig is een weekend maar 2 dagen, en gaat ie dolgraag naar school.
Ik ben ook blij als het maandag is, voor hem, dat hij kan ontladen en met andere dingen bezig zijn.
Het bezoekje van z'n peter heeft hem deugd gedaan. Mij eigenlijk ook, es een ander gezicht dan de dagelijkse gezichten die me komen helpen.
Het was leuk om het kleine ventje zo happy te zien. Hij vroeg 's avonds ook hoeveel keer hij nog moest slapen voor opa kwam en of hij dan mee mocht in de auto ipv van het schoolbusje.
Waar is m'n optimisme plots? Wordt dat ook aangetast door de chemo?
Pffff, die machteloosheid...
Nog efkes, denk ik dan, komaan, laat je kop nu niet hangen, je bent er bijna, nog efkes op de tanden bijten!!!
Hopelijk een betere vandaag. De laatste loodjes wegen het zwaarst, blijkbaar. De chemo werkt enorm op de emoties sinds de start van de "2e sessie van 3" Gisteren echt een dipje gehad, het duurt allemaal te lang nu, het ongeduld begint de kop op te steken. Je krijgt te veel tijd ook om te piekeren. Ik vlucht in spelletjes op de pc, 's avonds Tv... Maar ik weet als ik ga slapen dat het "kauwen" begint, en blijf elke dag langer naar de Tv gapen, langer stilte in m'n hoofd, langer "rust" Niet slim, want dan duurt het wakker liggen ook weer langer, sta je vermoeider op als de wekker afloopt om onze peuterbuper klaar te maken en te knuffelen. Ook voor het kleine ventje wordt het tijd dat alles erop zit, hij heeft z'n mama terug nodig full ops zoals ze zeggen. Ookal laat hij er weinig van merken, als mama zie je dat aan hen. Van rebeleren naar overdreven hangen of extra helpen... 't arme schaapke. Toch kan ik er niet elke dag even goed mee overweg, als de vermoeidheid toeslaat, of de pijn fysiek de kop op steekt... Ook mentaal begint het door te wegen nu. Het onbegrip, de plotselinge stilte en afstand - misschien wel bergijpelijk, maar daarom niet minder pijnlijk - van vrienden en familie. Ik probeer me op te peppen met de gedachte dat het nog maar een keertje is, en dan zit het erop, maar toch lukt het minder en minder. En dat is ergens wel pijnlijk dat toe te geven. Je wil jezelf sterk houden, je moet gewoon sterk zijn, misschien heb ik me te sterk gehouden bij de samenkomsten van familie voor verjaardagen, waardoor ze denken dat ik heb niet nodig heb. Niks is minder waar. Je hebt je vrienden en familie net nodig op de slechtste momenten, niet als alles weer wat beter gaat, of alles erop zit. Ik Ga soms wat hard tekeer, maar het zijn mijn gevoelens, en ze moeten er ergens uit om niet helemaal eronderdoor te gaan. Hopelijk gooi ik hiermee nog niet meer ruiten stuk, of erger, verbrand ik bruggen. Maar de ontgoocheling is soms zo groot... En daar kan geen mens tegenop, denk ik toch...
Gisteren de voorlaatste chemo gehad, nu nog maar eentje te gaan... Al sloeg het "vergif" direct toe : smaak weg vanaf de start van het infuus, mottigheid, moeheid en lusteloosheid staken al snel de kop op.
Misschien gaat het dan wel sneller voorbij dan vorige keren. Toen had ik altijd een dag of twee "respijt", maar sleepte alles ook langer aan. Al is er een lichtje in de tunnel in zicht : het is de voorlaatste, haleluja!!! De komende dagen ga ik dit waarschijnlijk dikwijls luidop zeggen tegen mezelf, want zoals iedereen weet : de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Al ga ik aan bepaalde familieleden moeten expiliciet laten weten als het erop zit, aangezien ik zelden of van sommigen gewoon niks hoor, en die dus niks weten van het verloop...
Zo weet je ook meteen waar je staat, hé! Doorgaan en er je lessen uit trekken is mijn gedacht... En vooral de lessen niet veregeten.
Duidelijke boodschappen gekregen sinds alles begon : In de toekomst tellen er nog 2 : Kyran en mezelf. Verder doen met degenen die er waren in de moeilijke tijd, en de rest aandacht geven als ik daar es zin in heb... Met de nadruk op als wel te verstaan!
Ja, nu neem ik risico's: zoiets in mijn blog zetten. Maar waarom zou ik nog moeten zwijgen? Het is nu eenmaal de waarheid, en ja die kwetst misschien, maar het blijft wel de waarheid. Wie het schoentje past...trekke het aan!
Wel goed nieuws gekregen gisteren alvorens de chemo moest starten : Kyrans opa komt naar de grootouderdag!!! Ik was zoooooooooo blij dat ik het kleine ventje kon zeggen dat z'n opa kwam! Ook hij ziet ervan af dat hij zo weinig familie ziet, en voor hem vind ik dit supererg. Hij is pas 4, heeft geen papa, toch geen die hij ziet, geen grootouders van papa's kant dus ook, en moet mee met z'n mama door de kankerhel waar hij ook niet om heeft gevraagd.
Aangezien mama dan zelf niet veel auto kan rijden, ziet hij de familie nog minder dan voorheen, want velen gaan ervan uit dat single mama's meer tijd hebben dan koppels zonder kids... Neen, dus, wake up!!!
Als je bekijkt hoeveel tijd er nu reeds is gepaseerd, en dan beseft dat de bezoekjes waarschijnlijk uit morele verplichting gebeurd zijn enkel bij hospitalisatie, is het echt wel zielig.
Weet het, ik ben aan het ratelen, in de negatieve zin, maar het moet eruit, na al die tijd hopen dat er ergens een verandering zou komen, moet ik m'n hoofd erbij neerleggen dat dit niet komt. En dat is niet zo simpel, dus het moet eruit.
Sommigen beseffen niet heoveel pijn ze je doen door je te ontwijken, te negeren, en naar mijn gevoel zelfs "af te schrijven".
Ik heb besloten brieven te schrijven, aangezien het anders voor sommigen "nare gesprekken blijken" of andere zullen boos zijn en me de kans niet geven alles te vertellen zoals ik het wil. De meeste gesprekken blijken veel minder onaangenaam als ze achter mijn rug om kunnen gebeuren, en dat doet pijn. Je visje gooien om te ondervinden dat het direct toehapt, kwetst. En het moet eruit, het moet, want het vreet me kapot, en dat doet de ziekte en de chemo al, dus zij hebben het recht niet me nog slechter te laten voelen, zo simpel is het.
Ik mag er ook een paar bedanken, die me niet lieten hangen, die wel es een telefoontje, een bezoekje of hulp boden.
In de eerste plaatst Julien en Bruni, die massa's doen voor me. Daarnaast mijn "gouden" buren, die ook doen wat ze konden. Nous en Hans, Lotje en Koen die er ook altijd staan als dat moet. Dankzij hun ben ik erdoor geraakt tot nu toe. Isabelle, die me een onvergetelijke dag bezorgde terwijl ze me amper kende. Wim, die me leerde kennen via de pc... Micheline en Christine, lotgenootjes die me veel tips en info gaven en bemoedigende woorden. Tante Kris, die elke week belt om te horen hoe het gaat. Dit is het melden meer dan waard. Een dikke bedankt voor iedereen die er tot nu toe was en is voor me!!!
Nog even doorbijten... En dan : psycholoog om alle opgekropte woede te leren verwerken??? Lol
Ondertussen ben ik ook gestart met sport voor kankerpatienten en ga ik 19 oktober alle senioren gaan vergezellen die de 6 volksdanslessen gaan volgen vanaf dan... Hihi, mijn ziekte is er ook een voor 60-plussers, dus waarom niet, hé!!!! Fun verzekerd, en dat kan een mens gebruiken in deze omstandigheden, niet???
Nog een kleine week en chemo nummer 6 komt eraan. Door de aansleep van de vorige heb ik nu amper een week om 't een en 't ander in orde te krijgen. Bankkaart gaan zoeken in de bank waar ik hem heb laten inslikken, en gelukkig direct terug gekregen, ongeblokkeerd, een dikke opluchting. Papperassen weer wat verzameld en opgestuurd naar juiste instanties om de centen terug te krijgen. Bezoek gebracht aan de notaris om het testament op pootjes te krijgen... Ne mens moet toch aan veel denken, en als dat geheugen niet meer mee wil door de chemo heb je een notaboekje nodig om alles, tot het kleinste detail op te schrijven zodat je niks vergeet!
Ook van de moment gebruik gemaakt nog es lekker zelf boodschappen te gaan doen met wat hulp mee.
Schoon kussentjes gekocht voor in de zetel, een nieuw dekbed om de koude te doorstaan in ons ongeisoleerd huis zonder verwarming boven...
Het bezoek van kinderzorg waar ik al even op wachtte is eindelijk geweest en heeft ferm deugd gedaan. Je vraagt je dikwijls af als je goed bezig bent, want naast de reacties van Kyran op het ziek zijn, heeft hij ook z'n leeftijd van 4, een echte puberpeuter nu, dus twijfel je soms hoe je dat moet aanpakken in onze situatie. Het gesprek met de verantwoordelijke heeft me een bevestiging gegeven en wat tips. Er te kunnen open over praten met iemand met ervaring en begrip deed me echt deugd. Ik was goed bezig, eindelijk wat bevestiging van buitenaf...
Als je er alleen voor staat kan je daar weinig over spreken zonder de nodige commentaar van anderen die je dan weer doet twijfelen en onzeker maakt!
Weer een piekertje minder... :)
Vandaag gaat ie naar de opvang, even rust inlassen voor volgende week! ;)
Straks even naar de ons woensdagmarktje, efkes buiten en onder de mensen komen.
En dan verder aftellen naar de voorlaatste chemo... Oefti!!!
Normaal had ik me al beter moeten voelen, maar de chemo is onvoorspelbaar. Het lijkt alsof ik leeggezogen ben momenteel. En niet alleen fysiek. Als je geen verstrooiing hebt, ga je nogal gauw nadenken, suffen, piekeren...
De telefoon zwijgt, de TV steekt tegen na een paar opgenomen films, bezoek blijft weg. Saaie, lange dagen blijven duren deze keer.
De onmacht zelf iets te doen is pijnlijk, pijnlijker dan het ziek zijn, komt harder aan dan de chemo.
Ze zouden een opvangtehuis moeten creeren, zoals ze doen voor oudjes, maar dan van kankerpatienten die een gezicht willen zien, een praatje willen, met begeleiding door de papperassenwinkel waarin ze verzuipen.
Je voelt je vergeten, aan de kant gezet. In onze wereld is geen tijd voor zieken, alles moet snel gaan... Als je gezond bent is dat natuurlijk normaal, en sta je daar heel weinig bij stil.
Vandaag gaat het me niet zo goed mezelf op te peppen, en m'n lijf werkt me ook tegen. Je bent je handen af, afhankelijk van anderen en dat maakt je ambetant en boos op de wereld.
Maar ook dat gaat wel voorbij, nog 2 keertjes maar, 2 keertjes...
En hopelijk komt dan de zon terug en blijven de wolken lang genoeg weg!
Schrijfselke van in de dagkliniek :
Het is al 11u 45 en de chemo zou nu al moeten lopen, maar behalve de bloedafname is er helemaal nog niks gebeurd en ik ben al op m'n kamertje van 9u... Het begon me op't systeem te werken, en na een massa koffie om te tijd te verdrinken ben ik er vandoor gegaan om er een te gaan roken, natruulijk na het uiten van m'n ongenoegen tegen de hoofdverpleging. :)
Al de ganse tijd wacht ik op een dokter om te weten te komen wat het bolletje naast m'n litteken mag voorstellen, dat ikzelf momenteel nog "mijn alientje" noem, dus het ongeduld is groot. Dit in combinatie met het verplicht wachten op de kamer, in mijn ogen het "gevangen" zijn en het gebrek aan nicotine ook waarschijnlijk, maken me echt pissed off. Ben nijdig omdat ik moet wachten, niet wetende of de chemo zal doorgaan, of dat mijn alientej zal zorgen dat die wordt uitgesteld, of nog erger, dat ze opnieuw zouden moeten snijden om het weg te halen. Daar heb ik absoluut geen zin in, alweer het gemartel van onderzoeken, spuitjes, verdoving en de pijn achteraf te moeten ondergaan.
Geef me nu die chemo dat ik hier wegkan klinkt het in m'n hoofd. Hetfeit dat ik een leesboek en wat tijdschriftjes meeheb om m'n gedachten te verzetten helpt deze keer niet zo goed. Kyran heeft om 16u gedaan met school, en was deze morgen al ongerust, dus weet ik niet hoe hij zal reageren als er thuis straks iemand anders op hem wacht. Ook dat bezorgd me nog extra zenuwen en ongeduld, al weet ik nu al zeker dat ik het gewoon toch niet meer haal. Voor de chemo komen er nl. nog eerst 3 zakjes ander vergif om de symptomen achteraf minder erg te doen doorkomen, en nog spoeling voor het grote vergif erdoor gaat. Plus na de chemo alweer een spoeling, en nog een zakje rommel, met nog een spoeling. Het zal een late worden vandaag, damned!!!
Het plotselinge gebrul van een kindje op de afdeling doet me de haren rijzen ( nu ik er terug een beetje heb dat binnenkort weer verdwijnt ) Telkens ik een kindje opmerk op deze afdeling flits er me heel wat door het hoofd! Waarom zo'n jonge kleine leventjes, die nog niks hebben misdaan, nog niks hebben meegemaakt en nog alles moeten beleven??? De wereld is wreed, en wordt nog wreder met de dag. Ik mag blij zijn dat ik hier zelf mag komen liggen en niet naast het bedje van Kyran moet komen zitten. Sta me bij! De gedachte alleen al bezorgd me koude rillingen!!!
Uiteindelijk gaat de chemo van start, net na het middagmaal kunnen ze er eindelijk mee beginnen, oef!
Ik voel het direct lopen, en de smaak in m'n mond slaat meteen toe. Ook voel ik me wat licht in't hoofd... Eentje te veel op??? Lol, zo voelt het aan, al drink ik nooit meer sinds Kyran er is.
Gelukkig komt de schoonheidsspecialiste langs, bij wie ik eindelijk op de drukke agenda ben geland, en krijg ik straks een verwenuurtje : Een zalige gezichtsverzorging met massage van gezicht en handen. Je zou voor minder! ;)
Het doet me ferm deugd es verwend te worden, want in mijn ogen is het dat echt wel!
Terug op de kamer ben ik echt moe, de chemo zuigt precies direct alles uit je lijf. Maar net als ik de ogen wil dichtdoen, hoor ik een kinderstemmetje op de gang die ik direct herken : Onze Kyran komt mama mee ophalen, al is ie veel te vroeg, want voor 18u raak ik hier niet weg. Hoe houden we die hier nu weer kalm? Ookal komt die net van tafel, verorberd hij 2 van de 3 boterhammen die ik voorgeschoteld krijg, met wat extra verwenning van de verpleging die speciaal voor hem confituur gaat halen...
Aan charmes ontbreekt het hem alvast niet!!!
Ik hou nauwlettend de zakjes in 't oog, want het zit te kriebelen om naar buiten, naar huis te gaan. De laatste spoeling zou maar 5 minuten duren, en naar m'n zin duurt het te lang, dus ik schiet de gang op om te vragen dat ze alles kunnen afronden, want dat ik echt wel naar buiten moet, en het niet meer uithou tussen de 4 muren.
Ondertussen is het al bijna 18u30 en binnen een half uurtje moet Kyran bed in, dus leuk is anders voor hem en hij is moe.
Tegen 18u45 zijn we eindelijk thuis... Home sweet home...
Kyran bed in, en tegen 20u 30 volgt mama ook al, met de ogen al halftoe! :) Op naar de volgende!!!
Onverwachte opkikkertjes, een deugd dat het niet normaal is. Een ander zou daar misschien mnder bij stilstaan, maar ik in ieder geval doe dat wel, en kan er soms heel emotioneel op reageren als het uit onverwachte hoek komt, wat meestal het geval is.
Bij het openen van een mail deze week krijg ik een antwoord te lezen waarvan ik een dikke keel krijg en tranen in de ogen. We zouden korting krijgen op de dansschool voor Kyran als we stortten voor de 15e september, dus ik had een mail gezonden om de rekeningnummer asap te hebben, want 5 euro is 5 euro en bij ons dus welkom. Het antwoord luidde dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat Kyran zou ingeschreven en verzekerd worden voor gans het jaar en ik me over de bateling geen zorgen hoefde te maken. Dit van de lerares, die ik doordat ik normaal fulltime werk, zelden heb gezien of gesproken, terwijl veel ouders mee gaan kijken naar hun mini's. Ik heb die mail waarschijnlijk minstens 3 keer gelezen en wist niet goed hoe erop te reageren. Wat super, en welkom!!!
Dan kreeg ik nog een link binnen via FB van een vriend, waarin te zien was dat Diksmuide GRATIS begeleide sport voorziet voor mensen met kanker of die kanker hebben gehad. Mijn kans om iets te doen zonder onkosten en toch buiten te kunnen komen op die manier. En ook belangrijk : andere mensen / lotgenootjes te leren kennen. Daar kikkerde ik ook meteen van op, en belde direct om te vragen of je daarvoo in Diksmuide moest wonen. Dat bleek geen probleem te zijn : iedereen was er welkom zei een vriendelijke stem van de sportdienst aan de andere kant van de lijn. Joehoe!!! Niet meet opgesloten zitten! :)
Een ander probleem was het testament geregeld krijgen, laten registreren door een notaris kost namelijk geld, en dat heb ik niet genoeg. Alle registers om dit euvel op te lossen en Kyran een veilige haven te bezorgen waren reeds opengetrokken, maar leverden tot nu toe nog weinig op. Gisteren kreeg ik telefoon van mijn chef van 't werk : Onze bazen van Zeebrugge zouden ervoor zorgen dat de kosten van een notaris zouden worden betaalt, en ik kreeg ook direct een naam, adres en telefoonnummer van een notaris in de buurt.
Slik... Veel te veel goed nieuws op korte tijd, daar heb ik het altijd wel wat moelijk mee, als het te goed gaat, krijg ik schrik.
Want voor ik wist dat ik ziek was had ik nog gezegd tegen een collega dat het niet pluis was : Veel zaken vielen op hun plooi, te kort op elkaar. Ik zei hem nog "Er hant me iets boven het hoofd" Uit ervaring, niet zwartkijkerij, wist ik dat als het te goed liep, er me een slag te wachten stond. Toen dacht ik helemaal nog niet hoe erg het kon : Ik was net van provider gas en electriciteit veranderd en verwachtte ergens een opleg om u tegen te zeggen, want dat was de laatste 4 jaar al elke keer het geval. Een paar weken later kreeg ik te horen wat de hamer inhield, en het was dus geen extra rekening!!!
Zo zie je maar dat er nog goede mensen in leven zijn, dat er toch noch hier en daar wat menselijkheid bestaat. Alleen jammer dat het meestal uit vreemde hoek moet komen...
Uiteindelijk gaven ze toe, en werd een eerstvolgende chemo gepland 14 september. Ikke tevreden, natuurlijk! :)
En ook de zon leek content, want ze deed toch een poging van de partij te zijn.
Elk moment dat ik met Kyran op stap kon, waren we weg : 't gat in, mama, zou de kleine zeggen. Ik nam hem mee op de ene verrassing na de andere. Het eerste weekend naar een kinderspeeldorp waar ie hem rot heeft geamuseerd. De vrijdag erop gingen we naar "onze" boer, waar we alletwee graag gaan en naar alle diertjes gaan kijken elke keer we de kans krijgen. De zaterdag was het Kakelend Kippenmuseum aan de beurt : Voor herhaling vatbaar en heel leuk. Zondag naar een resto- kinderboerderij : Grote naam voor weinig belevenis, maar Kyran had het echt naar z'n zin met de andere kindjes op het speelpleintje en uiteindelijk deed k het voor hem, hé!!!
Woensdag zouden we weer op stap gaan, maar daar staken regen en wind een stokje tussen. Nietemin werd het een gezellig namiddagje film, spelen, lezen en knuffelen in de zetel.
Mezelf heb ik ook verwend : Kyran gaat namelijk nu terug naar school en ik heb de dag voor mezelf!!! Nu ik me tamelijk goed voel, moet ik daar gebruik - om niet te zeggen misbruik - van maken en neem ik elke gelegenheid om op stap te gaan zonder een blok aan m'n been.
Een vriendin nam me mee naar zee, een vriend naar Gent om onze nieuwe poes op te hale en een babbelke te doen met een lotgenootje, die ik dan voor de eerste keer kan live ontmoeten ipv van op FB.
Tot m'n verwondering deed het spreken met iemand die weet wat het is me meer deugd dan ik had gedacht. Het werd een echt kletsnamiddag, en we vertrokken veel later naar huis dan voorzien. Kyran zat namelijk veilig en wel bij de oververwennende buurvrouw, die hem dan in bed kwam steken toen ik belde dat we later zouden zijn.
Het is verademend tegen iemand te kunnen spreken die weet wat het is, tot de kleinste prutskwaaltjes toe, waar je met een "leek" niet durft over te spreken. Je hebt namelijk altijd schrik ze te belasten met iets wat hun niet interesseert, of ze te schockeren... Deze keer kon ik vrijuit praten en luisteren, zonder een angstgevoel van "mag dit wel" en dat was super. Jammer dat de afstand zo groot was, want van Langemark naar Gent, zeker met de werken, is't een ritje om u tegen te zeggen, en zeker als er dan een kop-staart aanrijding gebeurt aan de andere kant en je in een kijkfile terecht komt!!!
Het onderzoek bleek oké, wel een klein probleem, dus weer wat testen. Alweer een Ct-scan, alweer een darmspoeling, een heel pijnlijke deze keer want alles binnenin is nog heel teer. Beide leverden niks op behalve een reeks muggebeten van eentje die in de scan verloren was gevlogen.
Daarna was't aftellen naar de chemo. Na een bezoekje aan de dagkliniek, zou dat dinsdag 31 augustus worden.
Deze keer echt tegen de zin en met de moed in de schoenen naar het ziekenhuis, een beetje ambetant voor komende symptomen. Zou het weer hetzelfde zijn als de eerste keer? Zou de chemo harder of zachter aankomen? Zou de pijn draaglijk genoeg blijven om het thuis te kunnen uitzweten of zou spoed weer tussen moeten komen... Het ratelt in m'n hoofd van de vragen!
Bloed wordt genomen, en de oncoloog steekt nog es snel 't hoofd binnen. Hij schrikt als hij de pluimpjes op m'n hoofd ziet, en zegt direct bij mij te komen na z'n huidige patient. Als hij terugkeert, zijn z'n eerste woorden : Maar die verlies je wel terug!
Op een week tijd vanb niks naar overal terug haartjes, zo snel!
Ik geef er niet echt om dat die terug gaan verdwijnen, lig ik niet wakker van.
De chirurg had me gezegd te melden aan de oncoloog dat er aan blaasprobleem was. Had ik beter verzwegen : Chemo wordt uitgesteld, ik krijg een bezoekje aan de gyn ( een andere deze keer ) en een uroloog. Dezelfde dag kan ik nog naar de gyn, een aangename man, die wel antwoordt op al m'n vragen over "wat nu, zonder baarmoeder, zonder eierstokken, wat is nu 't gevolg voor m'n lijf???" Ik krijg te horen dat er op sexueel vlak wel iets zal veranderen, maar niet zo veel. Dat is al een hele geruststelling, want een gezond mens heeft niet echt een man nodig, niet? En een koelkast ben ik allesbehalve.
Toen ze me vertelden dat ik de chemo moest uitstellen, was er even paniek, ik wou beginnen aftellen, van 3 naar 0!!! Even was ik kwaad, ontgoocheld... Ik zei hun wel direct dat ze dan maar moesten wachten tot na de 10e september, want m'n vader wordt er 60, en m'n jongste "broertje" 30. Uiteindelijk wordt een nieuwe afspraak pas gepland na onderzoek van uroloog, om zeker te zijn dat er geen fistels aanwezig zijn.
De dag erna kon ik dus opnieuw vertrekken naar Ieper, voor alweer een leuk onderzoekje : met een cameraatje via de urineleider... Leuk!!!
Het onderzoek was pijnlijk, maar liet blijken dat er geen probleem was en de chemo kon starten. Ondanks mijn verzoek probeerden ze me og te overhalen de donderdag nog te starten. Maar ploiien deed ik niet, want ondertussen was de woede en teleurstelling verdwenen en keek ik uit naar 10 dagn "pauze" zoals ik het noemde. 10 dagen geen stress, op krachten komen, dingen doen met m'n zoontje, eten wat ik wil... En vooral : op m'n benen staan ipv van alle dagen in de zetel te moeten hangen!!! Zaaaaaaalig!!!!!
Straks een afspraak bij chirurg, controle als alles wel oke zit en goed geneest. Vraagjes te noteren, want vergeten doe ik als de beste!
Daaran wordt gekeken wanneer er opnieuw wordt gestart met chemo...
Eigenlijk zie ik daar nu wel tegenop, maar een andere keus is er niet.
De vorige chemo heeft me goed aangepakt, gelukkig het beestje ook, maar nu de 2e reeks van 3 start vraag ik me af wat gaat komen. Zal het dezelfde hel worden, een mildere of net hardere versie?
Ik troost mezelf met de gedachte dat het maar 3 keer nog is, en dan is - hopelijk - alles voorbij. Ondertussen wil m'n haar al terugkeren, en krijg ik mini- babypluisjes op m'n hoofd, en is dat niet voor lang, het is een goed teken, denk ik toch.
Op het trouwfeest van zus was't geweldig, maar t' heeft me ook aan het denken gezet. Wat nu? Wat NA de C??? Ben ik niet enkel gedoemd te blijven huren, maar wat met een relatie, wat met het verminkte lijf, wat geeft de toekomst me nu nog na al wat ik nu kwijt ben???
Blijf ik nu voor de rest van m'n leven alleen? Wees eerlijk, wie ziet een relatie nog zitten met iemand die niet enkel is verminkt, maar "het beest" in het lijf heeft??? Van sommigen kunnen hun eigen familieleden het niet aan, laat staan iemand die een relatie, een toekomst wil opbouwen en weet dat er altijd kans is dat dat beest terugkeert... Ja, het optimisme is er nog, de hoop ook, maar niet op alle vlakken! Op bepaalde vlakken staat die nog maar op een laag pitje meer, sorry...
Al ben ik momenteel wel blij, alles is - nu- oke, en ik ben op't moment "c-vrij" ookal weten ze dat nooit, het kindje moet toch een naam krijgen, hé!
Ondertussen zijn de lange dagen begonnen : veel thuis, nog veel rust nodig, dus heel veel alleen : pijnlijk... Hoe ik het overleef zie ik wel, ik vind wel een troost, een manier, nu nog even zoeken...
Het verblijf in een hospitaal is allesbehalve rusten. Telkens je wat kan slapen, gaat het licht aan. Voor medicatie, controle, eender wat... Tegen dat je opnieuw in slaap raakt, maken ze je terug wakker. Ook stilte hoef je er niet te verwachten, opkomende en vertrekkende verpleging kwebbelen luid hun weg naar de uitgang, goed doorstampend op hun hoge hakken. Ook de belletjes van patienten die verpleging nodig hebben, en de telefoons die constant een akelig gerinkel produceren werken op de duur ferm op de zenuwen.
Voor het eten hoef je't zeker al niet te doen : eerste weer 5 dagen niks mogen eten noch drinken, en daarna smaakloze vis en puree met broccoli tot het aan de oren uitkomt. Dus asap naar huis is de boodschap!!!
Bij de eerste wondverzorging is't efkes slikken als ik het treinspoor van nietjes zie verschijnen van tussen de benen tot net onder de borstkas. Wat een lelijk ding, zeg! En nog niet eens recht... Hoe gaat dit er achteraf uitzien?
De eerste dagen zijn de grootste hel : zelfs praten doet pijn.
Na een week wezen de zware kringen onder m'n ogen erop dat een inslaappilletje toch wel het genoodzaakt soelaas zou brengen. Het bezorgde me dan toch enkele uurtjes slaap na eerste inname, en de dag erna een deftige nachtrust.
Want ook de pijn is niet van de poes, al nemen ze na de 2e dag al mijn pijnpomp weg, en nog een dag later zelfs alle pijnstilling, tandjes bijten wordt het dan wel! Je krijgt niet alleen af te rekenen met de pijn van de operatie, maar ook die van het liggen in dezelfde houding omdat je geen andere kan aannemen. Mijn bekken en rug hebben me 't een en 't ander van afzien bezorgd. Je troost jezelf dan maar dat het niet blijft duren en dat het beter zal zijn, morgen, of de dag erna... Of nog eentje later dan!
Ik heb een groot event om naar uit te kijken, waar ik bij wil zijn, dus daar trek ik me dan ook aan op. Kost wat kost moet ik tegen de 14e op de been zijn, want mijn kleine zusje trouwt... Dat wil ik voor geen geld van de wereld missen!
D- day startte al goed : de verpleging had een slechte communicatie en de een dacht van de ander dat ze me gingen wakker maken, met gevolg dat ik nog sliep toen ik eigenlijk al klaar moest zijn.
Dat was efkes mis, en ik moest - door de zenuwen wel- de boel es op stelten zetten natuurlijk. Ik wist wat me te wachten stond, en alles lag nog te vers in mijn geheugen om kalm te blijven.
Het testament was nog niet afgeprint, dat moest worden aangepast, gedateerd en gehandtekend worden. Blijkbaar had ik er mijn hoofd niet kunnen/ willen op zetten en was van plan dit 's morgens nog te doen bij 't opstaan.
Zelfs het roken kon ik nog niet laten : ik glipte de kamer uit en ging buiten roken, zo'n 15 min voor de operatie werd gestart, zot genoeg!
Uiteindelijk kon ik er toch niet meer omheen en ging ik terug naar m'n kamer. De verpleging was er in geslaagd de nodige papieren af te printen en eens alles in orde kon ik vertrekken naar " de slachterij"
Vorige operatie heb ik iedereen rond me nog gezien, deze keer was ik knock out tegen dat ik in de operatiezaal binnen werd gevoerd. Enkel het overstappen naar de operatietafel herinner ik me nog.
Dezelfde avond was ik al terug wakker, terwijl ze me hadden gezegd dat ik de dag zelf en die erna zou in slaap worden gehouden.
Morgen is't zover, de uren vliegen niet voorbij, maar kruipen. Ik verga gewoon van de honger, en ga blij zijn da'k da even nie meer voel.
Erna ga ik weer niet mogen eten, en mijn "laatste maal" dateert nu al van gistermiddag... Ik zou momenteel een moord plegen om te mogen eten!!!
Gisterenavond mocht ik een poeder oplossen in een liter water, en dat moest uit op een uur, en vandaag opnieuw. Toen bleek dat dat nog niet genoeg was, kwam er nog een darmspoeling bovenop.
Ik was al blij toen de chirurg zei da'k wel koffie met suiker mocht drinken, m'n dag leek plots heel wat beter.
Geprikt ben ik ook al aan alle kanten, vandaag raakten ze 2 keer niet juist in mijn aders om het infuus te steken, dus de derde keer was't de goede keer. Eerder had ik nooit geen schrik van't prikken, maar nu is't vertrouwen al heel wat minder!
Daarnet nog telefoon gehad van m'n kleine oogappel, 't was leuk om hem bezig te horen toen m'n zus even tegen me sprak. Een schat van een meid, die Kyran op handen draagt en ook wat praten betreft er altijd staat, bij deze : mercikes, Lotje!!! Ik hoef me in't vervolg niet meer druk te maken als ik van bepaalde familieleden een verjaardag of zo vergeet, het is in ons gezin blijkbaar een plaag. Al kan ik niet zeggen dat m'n gsm stil stond, sms, telefoon, van collega's en vrienden dan, en zelfs van mensen dat ik nog niet in levende lijve heb gezien... Doet deugd zo'n steuntje, merci aan degenen die me de steuntjes bezorgden!!!
Ga er nu voor even mee stoppen, want het humeur lijdt ook onder de honger! Proberen via spoed er nog eentje te gaan roken, ik mag toch nog iets, hé! Daarna bedje in denk ik. Het vervolg binnen...???
Het ziek zijn zorgt niet voor extra inkomen, integendeel, ik mag van geluk spreken dat mijn wedde gewoon doorloopt. De rekeningen lopen nl. ook door, en er komen er extra bij. Dus ook het budgetteren neemt nog steeds tijd in beslag...
Bij deze voor de mensen waarvan de sms onbeantwoordt blijft : ook de gsm-rekening moet ik beperken, want die ligt tegenwoordig hoger dan m'n normaal abonnement, en als ik elk sms-je beantwoord, mag ik me blauw betalen. Neem dit niet kwalijk op, het lijkt mss cru, maar " hoe gaat het" antwoord je niet op in een zinneke!!! En ook al ben ik ziek, de rekeningen dienen door mij betaald te worden, een weddeke is snel weg al met da vaste onkosten. Ik kan me dus niet permitteren extra te bellen naar mensen op gsm, of constant te sms-en...Er is de vaste telefoon, FB, mail... Het spijt me echt, moest ik rijker zijn, geen probleem, maar ik moet alles binnen de perken houden, veel reserve hebben we niet op financieel vlak en er zijn veel rekeningen die moeten voorgeschoten worden. En iedereen weet : voor betalingen krijg je geen tijd, om wat je terug dient te krijgen effectief op de rekening terug te zien, duurt het helaas heel wat langer.
Aangezien ik niet van plan ben dit beestje te laten winnen, zorg ik ervoor dat onze financiele weegschaal in balans blijft!!!
Denk aub niet dat je door ziek te zijn plots voordelen krijgt!!! Sommigen hebben het idee dat alleenstaande ouders extra's hebben, no way!!! Dus ook als zieke is dat niet het geval! Als je ergens een steun vraagt, kijken ze enkel naar je inkomen, NIET naar je uitgaven!!! De weinige dagen na de chemo dat ik me goed voel, zou ik me ook wel willen verwennen, maar ook dat wordt ingebonden, je moet constant tellen en rekenen : kan het wel, mag het wel, is het haalbaar... Mocht ik een lotje winnen, is het eerste wat ik doe mezelf een heerlijke lichaamsmassage gunnen tijdens de dagen dat m'n benen en bekken me proberen klein te krijgen! :)
Neem me het dus niet kwalijk als iemands sms niet van een antwoord voorzien wordt, mensen, ons Belgenlandje voorziet enkel steun en hulp voor onze dopperkes en alle vluchtelingen, asielzoekertjes etc... Daar horen noch werkende mensen, noch alleenstaande ouders bij...
Daarmee wordt je als "zieke" nog meer met het financiele geconfronteerd : ook ziek zijn is makkelijker MET geld... Onze maatschappij draait errond, dat besef je alweer heel goed op zo'n moment!!! Elke maand is het stressen : raak ik er, of raak ik er niet?
De grootste zorg tijdens gans deze periode, naast mijn zoontje, is dat ik nu de stempel ga moeten dragen op fincieel vlak van "kankerpatient". voor mij persoonlijk een grote domper aangezien ik het huren beu was, en echt aan't aftellen was tot onze auto was afbetaalt om mijn grote droom waar te maken : Een eigen huisje, dat ik kon inrichten naar mijn zin, kon doen ik de tuin wat ik wou, en vooral : de centjes in een eigen stulpje steken ipv de zakken van een huisbaas zodat Kyran een erfenis heeft later.
Ik vrees dat er nooit nog sprake zal zijn een lening te kunnen doen nu, want ik ben gestempeld... Een "risicogeval" waarvan de kans er is dat ze hun geld niet allemaal gaan terugzien... Voor de rest van m'n leven. Damned!!!
Sommigen onder jullie zullen dit niet begrijpen, maar ik ben er zeker van dat er wel een paar zullen zijn die heel goed begrijpen welke invloed dit zal geven op de toekomst. Ik moet soms de vraag aanhoren : waarom heb je niet eerder gekocht? Wel, je moet voor alles geld hebben, ook voor een sociale lening moet je een voorschot hebben liggen, probeer dat maar es met 1 wedde. En ten tweede : wie durft het aan zonder enige financiele reserve en heel alleen een huis te kopen??? ;)
Anderen hebben nog een andere simpele oplossing : soms moet ik de harde woorden aanhoren : Je moet maar niet alleen blijven, je kiest er zelf voor... Maw, neem de eerste de beste in huis, zodat je huisje boompje beestje kan spelen, het financieel makkelijker wordt en ook heel wat andere vlakken makkelijker worden...
Mijn lieve mensen, neen, dank u!!! Ik wil niet alleen blijven, maar na de relaties die ik heb gehad, en de gevolgen die ik moest dragen ervan, wil ik meer dan een "makkelijke" oplossing! Ook ik heb graag genegenheid, een eerlijke babbel, 2 gelijke mensen in huis ( niet een baas en de ander hondje ) Ik wil een relatie met een band, die kan sterken, niet de eerste de beste in huis nemen voor't eigen gemak.
Sommigen denken echt weinig na bij de woorden die ze eruit flappen ( ja, en ik ben er een van... :) ) maar die woorden kunnen dikwijls ferm kwetsen, denk eraan! Nu, elk z'n mening en z'n prioriteiten, hé! Mijn prioriteit is m'n hart... :)
Soms kunnen mensen je toch nog serieus verrassen... Een collega-vriendin belde me met regelmaat op om te vragen hoe ik het stelde. Dat alleen al doet deugd, weten dat er mensen zijn die - met regelmaat - aan je denken... Bij een van de gesprekken vroeg ze een dagje uit te rekken en samen op stap te gaan. De bedoeling was naar de zee te gaan, maar daar stak het iets koudere weer een stokje voor. Maar ook daar had ze aan gedacht, en plande een uitstap naar het Bouwdewijnpark, zonder te weten dat ik daar eeuwen niet meer was geweest, en het niet zag zitten om er es op m'n eentje naartoe te gaan. Ze regelde zelfs een rolstoel, zodat de vermoeidheid en de zware benen me ook geen last zouden bezorgen en de dag te vroeg afbreken, wat naderhand en heel goed idee bleek te zijn. Ik zag er nochtans een beetje tegenop de stempel te aanvaarden en door iedereen als "ziek" bekeken te worden. Het werd een zalige dag, puur genieten.
Van dieren wordt ik zowieso rustig, ze fascineren mij enorm en ik genoot van elk moment. En heb zelfs een paar attracties aangedurfd... Ook Kyran heeft z'n grenzen verlegd die dag en is meegegaan op een rollercoaster, tot 2 keer toe, al was't een beetje met een ei in de broek... :)
De shows leken me allemaal veel te kort, het was zo mooi om te zien, dat het veel te snel over was. De zeeleeuwen, zeehondjes, de dolfijnenshow : adembenemend!!! En te snel voorbij.
Voor een keer maakten ze bij de dolfijnen een uitzondering - speciaal voor Kyran en mij - en mochten we ( door toedoen van Isabelle die de verantwoordelijke omver heeft gepraat ) op de foto met z'n 2-tjes bij een dolfijn. Een prachtige herinnering voor later, mama en zoon met een dolfijn op de foto! Een once in a lifetime kans, die we met beide handen aannamen!
Om eerlijk te zijn, voelde ik me zo'n beetje heel speciaal : Isabelle was chauffeur van zowel de auto als mijn vier wielen, ik moest er niks betalen dankzij de opbrengst van haar zumbales, moest aan niks denken. Bij deze : Bedankt voor deze mooie dag, Isabelle!!!
Jammergenoeg worden menslievende daden niet steeds beloond en ook vandaag niet : Op het einde van de dag werd Isabelle haar portefeuille gestolen in het toilet van het overdekt speelpleintje daar. Van een einde in mineur gesproken! Mensen kunnen soms wreed zijn!
We zijn aan de aftel begonnen, een klein 2 weken en het is al zover... En de dagen vliegen als de chemo's ongemakjes beetje per beetje afnemen en je je iets beter gaat voelen. Het positieve nieuws van de nog gedaalde marker betekent waarschijnlijk dat er minder moet weggenomen worden, mss een minder intensieve operatie... In m'n hoofd tolt het als ik eraan denk : toch naar zussies trouw? Sneller herstellen, sneller uit het ziekenhuis???
Ik moet er stillekesaan aan denken Kyran voor te bereiden op de - hopelijk - laatste rit waarbij hij moet op't treintje blijven zitten en mama's plaatsje sparen. Hij weet dat alle beestjes nu dood zijn in mama's buik, en gaat het overal gaan rondbazuinen. Voorzichtig heb ik hem dan verteld dat mama nu nog een keertje naar het ziekenhuis moet gaan slapen voor even, want dat de dokter de dode beestjes uit mama's buik nu moet weghalen. Zo kan hij al stilletjes aan het verwerken beginnen, hij heeft dat nodig. Ik zal er nog een paar keer moeten over praten, en geleidelijk aan neemt hij er dan vrede mee, is hij voorbereid. Wat ik wel nog duidelijk moet maken - hoe ik dat ga doen ben ik nog niet aan uit - is dat hij ook niet zal kunnen bellen de eerste paar dagen. We hebben de gewoonte van dagelijks te bellen als hij op verlof is, of mama in het ziekenhuis, na het avondeten zijn dagje bespreken en een slaapwelletje over de telefoon...
Zolang ik op intensieve lig, zal hij noch op bezoek kunnen komen, noch bellen, en dat zal voor da kleine ventje waarschijnlijk heel zwaar zijn. Ik hoop de juiste woorden te vinden om hem in zijn taaltje te kunnen duidelijk maken waarom hij een paar daagjes niet zal kunnen komen of bellen naar mama...
Zelf weet ik niet echt hoe ik erover moet denken. Door de vorige operatie weet ik nu meer wat me te wachten staat op vlak van verblijf in het ziekenhuis, wat het herstel betreft en iets nieuws komt er ook bij : intensieve... Zeggen dat ik geen angst heb kan ik dus niet.
Na de vorige operatie viel de pijn wel goed mee, maar voor mij was het niet mogen eten noch drinken achteraf een hel. ook de pijn bij het moeten op gang komen van de darmen was voor mij een hel. En dat staat me dus weer te wachten en zit me nog te vers in het geheugen.
Dag een, 3 augustus, mag ik al niet eten terwijl ik pas de volgende dag geopereerd word, opnieuw een hel, voor mij toch!
Intensieve ken ik enkel van " de verhalen" en ben net zo bevooroordeeld op dat vlak als de meesten : Als je intensief hoort, is de eerste reactie toch wel : oeioei, da's nie goed...
Al weet ik nu wel waarom ik daar moet liggen, de "legende" leeft ook al jaren in mij, dus zet je dat niet om van de ene dag op de andere.
Het blijft niet goed klinken, hé!
Nu ja, je kan brainstormen dat het geen naam heeft, een feit is zeker : Er is geen andere weg, je moet erdoor, willen of niet. Keuze heb je niet echt. En eens het voorbij is, zal't wel snel vergeten zijn.
Al heb ik in de voorgaande periode toch op heel wat vlakken mijn lesjes getrokken. Nu maar hopen dat ik ze niet vergeet... :)
Tussen de telefoons door om alle papperassen in orde te krijgen, moest er nog eentje gebeuren om medicatie in orde te houden... Naar de oncoloog...
Zoals steeds had die het immens druk, en zoals steeds ook moest ik wachten op een telefoontje-retour van hem.
In mijn ogen is het een gouden mens, ja, mens, hij blijft ondanks alle drukte, werk, zijn specialisatie, in de eerste plaats nog steeds een mens. Dat kan je zelden zeggen van specialisten, ik doe voor hem mijn petje af!!!
Ook een onverwacht bezoekje van een vriendin fleurt de dag op, het kan precies niet stuk. Hadden alle beloofde bezoekjes doorgegaan, had ik geen seconde alleen geweest thuis, maar de realiteit is helemaal anders : mensen overrompelen je in't begin met sms, telefoons, mails tot het nieuwe eraf is, en dat gaat snel. Dus nu was ik echt blij , het gaf een speciaal gevoel...
Ergens weet je dat vooraf wel, mensen hebben hun leven, hun dingetjes, en kunnen die niet stopzetten vanwege dit. Maar ik ben iemand die me aan m'n woord hou, en dat ook blijf verwachten van anderen, tegen beter weten in. Dat zorgt dan natuurlijk weer voor onverwachte ontgoochelingen. Je verlangt mensen te zien, of zelfs weer te zien, maar het verlangen blijft onbeantwoord. Begrijpen doe ik het wel, iedereen heeft z'n leven, en tegenwoordig is dat heel druk als je iets wil bereiken. Maar als je er alleen voor staat, voel je die leegte ook meer, je zit huis, geen contacten meer door 't gaan werken, een vierjarige als enig gezelschap. Een bezoekje van iemand anders neemt je nog es mee naar de "buitenwereld" en wat zich daar afspeelt. Niet elk gesprek hoeft over "the big C" te gaan, of over jezelf... Het is leuk es andere, kleine of grote, verhaaltjes te horen van andere mensen. Leve FB! Alhoewel daar ook de regelamtige praters zijn stilgevallen... De zon, verlof, onwetendheid, schrik, noem maar op...
Ik verwacht niet direct nieuws van de oncoloog, aangezien de laatste keer de markers zo dramatisch waren gezakt en als je aan zoveel moet denken vergeet je soms stil te staan.
Dan het teken van leven van de telefoon :
Met een bonzend hard luister ik gespannen : Bloed in orde, geen spuiten meer nodig tot de operatie EN de tumormarker is onder de limiet van 35 gezakt... Je gelooft gewoon eerst je eigen oren niet : kon dat wel??? Zeg dat nog es??? Bij de vorige telefoon vergat ik alle gevolen te vragen, maar deze keer blijf ik bij de pinken, en vraag verder : Wat betekent dit voor de operatie? Minder wegnemen? Sneller herstel???
En ja, er moet minder worden weggenomen, dus automatsich sneller herstel, in die mate dat de operatie van een Fase 3 zelfs naar een Fase 2 is gezakt... Whhhhhhhhhhieeeeeeeeeeeeeeeeee!!!
Wat een nieuws!!!
Eigenlijk was een kleine oppepper wel een beetje nodig, de pijn deze keer duurt langer dan gewoonlijk, en er waren meer ongemakken. Je verliest dan wel een beetje je goed humeur, ongewild.
Ook de week zonder Kyran maakte me duidelijk hoe alleen ik er voor stond, want op zo'n moment is de "afleiding" weg, en besef je hoe pijnlijk weinig de telefoon of deurbel nu rinkelt, hoe ver het van anderen hun bed valt ziek te zijn. Je lijkt een "besmettelijke" ziekte te hebben, zo voelt het toch aan. Plots gemeden worden, gesprekken die stokken omdat je te dicht in de buurt komt... Doet meer pijn dan de ziekte zelf!
