Gisteren haalde ik via de digicorder " Vlaanderen vandaag" terug op, omdat ik hoorde dat MR Morel erop kwam, en merkte dat ook zij standaard zinnen gebuikt, en niet zo open praat als men denkt.
De uitzending riep bij mij heel wat bedenkingen op. De grootste was : Waarom wordt er een onderscheid gemaakt tussen borstkanker en de rest van de resem gemene kankers???
Het stootte me ferm tegen de "borst" dat er zoveel drama rond "Think Pink" wordt gehouden, wat met alle anderen??? Ik zou liever zien dat er - nog - meer campagne wordt gevoerd rond "Kom op tegen kanker", dat baat elke patient, elk slachtoffer van het gemene beest en vooral vouw EN man...
In de uitzending zegt Ilse Demeulemeester dat een partner zo belangrijk is, dat ze de patient erdoor moeten sleuren : We zijn 2010, een tijd waarin heel veel mensen er alleen voor staan, zowel mannen als vrouwen, met en zonder kinderen en ook : rijk EN ARM! Wie moet hen erdoor sleuren? Ikzelf heb geluk, ik heb Kyran : zijn bestaan alleen is de grootste motivatie, maar niet altijd voldoende... Je praat niet tegen een kind van vier zoals je praat tegen een volwassene!
Ze had het ook over het verlies van je vrouwelijkheid.
Oke, een borst verliezen is erg, het is een uitstraling van vrouwelijk zijn, ja, dat klopt. Maar er zijn honderden vrouwen die geen B of C- cup kado hebben gekregen, en dan heb je nog alle oplossingen om het zicht voor het oog terug te herstellen. Borstkanker is de best geneesbare, met de minste kansen op herval... Wat met alle anderen, mannen en vrouwen, die een gemene soort kanker over het lijf gegoten krijgen, waarbij vitale delen van het lichaam worden aangetast : darmen, lever, nieren, longen, keel... En mijn soort : baarmoeder en eierstokkanker : Hoeveel vrouw voel je je nog als je die uitgehaald bent? Mensen, neem me dit niet kwalijk, het is voor elk slachtoffer een klap, maar een borst kan nagebootst worden, maar een baarmoeder koop je niet bij de plastische chirurg! Elke zwangere buik die je ziet confronteerd je met het feit dat jij die nooit meer zal hebben, dat je enige kindje - als je het geluk hebt er al eentje te hebben - alleen zal blijven...
En je te horen krijgt dat de kans op herval 75% is en het volume angst dubbel zo hoogt ligt achteraf...
Of je als man door chemo en bestralingen voor keelkanker en klein zacht stemmetje overhoudt?
En alle vrouwen die zoveel operaties ondergaan dat ze nooit meer in bikini hoeven te lopen, want hun buik een spoorweg lijkt, of een kruising ervan...
Dan had ze het ook over de financiele steun voor patienten : Ik moest dan toch even - sarcastisch dan - lachen. Ik leerde iemand kennen in het ziekenhuis, een man, die tijdens zijn ziek zijn dan nog voor z'n doodzieke vrouw moest zorgen. Toen ze kort na zijn - zware -behandeling overleed, kreeg hij een papiertje : Hij werd gehandicapt verklaard, en kreeg zo nog minder dan ie al had... Welke financiele steun??? Laat me niet lachen!
De Stichting tegen Kanker had tot voor kort acties die de mensen konden helpen wat te ontspannen, normaal voorzien voor degenen die er geen geld voor hadden. O.a. Een dagje Welness aan verlaagde prijs, een paar daagjes kust aan verlaagde prijs... Toen ik me wou inschrijven voor de 3 daagjes kust, kreeg ik te horen dat dit net was afgelast. Ook de Welness gaat niet meer door. Er was een nieuwe manager aangesteld, en die vond dat hun Stichting tegen Kanker GEEN REISBUREAU was!!! Beste meneer, Er is nog steeds een onderscheid tussen rijk en arm, ondanks we op weg zijn naar 2011, zitten we nog met een klassesysteem waarvan de kloof groter wordt met de dag!!! Een uistapje, een verzorging, es ER UIT kunnen kost allemaal geld, die velen niet hebben, en die het doorstaan van de pijn, de behandeling, en alles wat erbij komt kijken draaglijker maakt!!!
Hoe komen ze erbij zo'n ongevoelig en koud persoon die zo'n uitspraken doet manager te laten worden van een stichting tegen Kanker??? Zouden ze hem niet beter een bureauke aanschaffen op de Noordpool? Hij zou geen jas nodig hebben... :)
Nu ga ik even heel gemeen zijn : Al ben ik geen racist, en heb ik heemaal niks tegen vluchtelingen, ik heb er ook medelijden mee. MAAR waarom krijgen zij alles in de schoot geworpen, en wordt een Belg aan de kant gezet??? Waarom krijgen zij een gratis dak boven het hoofd, en wordt aan anderen gevraagd om voor hen te koken, gebouwen in orde te zetten, gratis kledij en fietsen te bezorgen ( en iemand die z'n fiets gestolen is moet voor betalen om hem terug te krijgen? )
Wees es serieus... De meesten hebben het beter dan de helft van de Belgen die hier geboren en getogen zijn, en gewerkt hebben...
Er zijn zoveel Belgen, bejaarden, zieken, misbedeelden die hulp kunnen gebruiken en die erom moeten smeken, of het niet durven.
Waar zijn hun rechten, hun kansen op een beter leven, een beetje rust...
Moet Belgie mama spelen over alle misbedeelden van de wereld, ten goede van de PR van het land... Wat met de rest van de wereld? Hebben die geen plaats meer dat het kleinste land het meeste moet doen en de deuren wagenwijd moet openzetten???
Laat de weegschaal even in evenwicht komen, aub!!!
Een beetje voor hen, en ook nog wat voor de Belg zou toch geen kwaad kunnen, niet???
Het was een ferme klap, de ontgoocheling te horen dat de laatste chemo niet doorging. We hadden er zo naar afgeteld, Kyran en ik, en het eerste dat me door het hoofd ging was : "hoe leg ik dat nu uit aan dat kleine ventje"??? We hadden de dagen afgeteld, afgesproken dat het de laatste keer was dat mama medicamentjes in de arm moest hebben, de laatste keer dat mama een paar daagjes ziek zou zijn. Verschillende keren erover gepraat in zijn taaltje. Hij was er zo op gevierd, elke morgen zei ie " Mama, nog een keertje, en dan nooooooit meer, hé??? " En zwaaide dan overtuigend met z'n armkes als ie de nooit uitsprak.
Het verdikt was gevallen, het was al bijna middag eer ze er eindelijk aan uit waren.
Ondaks het feit dat ik er zo tegenop zag, was het een koude douche, er ging plots vanalles door het hoofd, wat nu, wat met onze planningen,het schoolverlof, de Sint,de toekomstige verhuis, mijn verjaardag...
Even wist ik helemaal niet waar ik het had, en er kwam een dikke keel opzetten, ik voelde m'n ogen prikken en probeerde me sterk te houden. Mijn oncoloog mocht niet zien dat er tranen bestonden in mijn leven.
Ik wou geen klager zijn, tegen niemand. Er zijn er maar een paar waar ik mezelf aan bloot geef, sommigen ervan maar half.
Niemand mag de tranen zien, niemand mag de pijn en de onzekerheid weten die af en toe de kop opsteekt.
Deze keer lag ik niet alleen op de kamer, en m'n kamergenootje had haar man bij zich, dus ging ik wat de gang op, naar buiten gaan kijken aan het raam. Al staarde ik gewoon wat in de verte en zag ik eigenlijk niet echt naar wat ik aan het kijken was.
Alweer had ik veel aan het bezoekje van m'n vertrouwde oncoloog, na het angstaanjagend bezoek aan z'n nieuwe collega was dit wel nodig!
Mijn vertrouwen in artsen is superlaag. Mijn oncoloog komt naar de kamer, en stelt de mensen op hun gemak. Z'n nieuwe collega daarentegen liet een verpleegster naar de kamer komen om te zeggen dat ik naar het bureau van de dokter moest. Niet wetende dat het de collega was, sloeg m'n hart direct wat slagen over en ging dan als een razende tekeer : Slecht nieuws??? In paniek vloog ik de bureau in, en vroeg wat er mis was, of het erg was.
Doodleuk zei die dat er niks was, dat zij de opvolging deed terwijl hij z'n rondes deed... Ik had haar kunnen vermoorden dat moment, echt waar!
De afspraak voor de gratis gezichtsverzorging om 13u 30 liet ik doorgaan, ik zat zelfs deze keer te wachten tot ik Karolien zag toekomen, terwijl ik anders amper het uur weet.
De spanning in mijn lijf was zo hoog, dat ik m'n hoop erop zette dat de verzorging me wat tot rust kon brengen, wat gelukkig wel een beetje waarheid werd.
De zachte handen op m'n gezicht en de rustige muziek maakten me wat kalmer, wat nodig was, want erna moest ik terug naar een 4-jarig ventje die daar geen besef van heeft, en niet van de spanning moet meedelen.
Het andere voordeel was ook dat ik wat eerder thuis was dan hij, en ik al de agenda kon nemen, en de planning wat kon bekijken, te herschikken, en nog kalmer te worden door oplossingen - en daardoor ook evenwicht - te vinden.
En dan de bel : nu kwam het uitleggen...
Gelukkig liet het Kyran - uiterlijk toch - koud dat het niet was doorgegaan. Ik vertelde hem ook direct dat mama daardoor niet ziek zou zijn, en pas na zijn vakantie voor de laatste keer terug moest. Ik denk dat dat voor hem al voldoende was, een vakantie met mama op de been. Hij vroeg niet verder, nam het aan en begon over andere dingen. Wat een opluchting! Dat was namelijk m'n grootste schrik...
Er viel me een zwaar pak van het hart.
Toen ie in bed zat, wou ik het kwijt, wou ik er met iemand over praten, maar ik zat alleen, en kon degenen die ik wou bereiken niet te pakken krijgen. Ook m'n pa was niet thuis... Dan heb ik me maar op de digibox gestort, en series bekeken waarvan ik wist dat ze m'n gedachten zouden verzetten...
Op zo'n momenten besef je - alweer - hoe alleen je bent...
