Gisteren ging ie eindelijk door, maar van euforie geen sprake. Het was de hel. Het team verpleging had er precies geen zin in, de dok liet ook uren op zich wachten, en ik deed een alergische reactie op een van de chemo-producten op 't laatste stekje.
Wat een dag.
Toen eindelijk de dokter er aan te pas kwam, was ik al groggy van de temesta die ze mij hadden gegeven en sprak ik verward ne met dubbele tong. Naar mijn vermoeden had ik een soort angstaanval.
De eerste keer da'k de verpleging belde, duurde het 35 minuten eer ik iemand te zien kreeg, en dat bleef hangen in m'n hoofd. de 2 e chemo van m'n reeks heb ik een heel slechte reactie gedaan, en die was ik nog niet vergeten. Had dit nu dezelfde geweest, ging het niet goed afgelopen zijn.
Wat er nu gebeurde kon ik niet omschrijven, een spontane oncontroleerbare huilbui, pijn op't borstbeen, mijn litteken stond ook precies in brand, het sloeg ook op de ademhaling... Deze keer kon de hoofdverpleger geen geduld opbrengen en geloofde hij niet dat het geen hyperventilatie was en ik was er zeker van. Zijn reactie van agressief reageren, ongeloof, niet willen luisteren, kortaf zijn en vloeken maakte het alleen erger.
Ik ben met een heel slecht gevoel naar huis gegaan, en dat is nog steeds niet over. Normaal kan de oncoloog me op m'n gemak stellen, maar doordat hij midden in een vergadering zat toen het gebeurde, was hij ook niet zo rustig als gewoonlijk. Een samenloop van slechte omstandigheden?
Bovenop de temesta werd me nog iets ingespoten, en was ik net een dronkemannetje toen ik naar huis vertrok, gelukkig met een chauffeur.
Vandaag zijn de symptomen nog niet helemaal weg, ik moet nog steeds de tranen verbijten, en ben nog helemaal groggy.
De blog schrijven gaat me moeilijk, ik moet m'n schrijven constant verbeteren. Dus ik hou er hier even mee op.
Ik had in 't hospitaal een gans blad geschreven, maar dat voeg ik aan de blog toe als 't weer wat beter gaat.
