Het leventje kabbelt ondertussen verder, al zijn er hier en daar nog sterke stroomversnellingen, of plotse stilstand.
Momenteel is het meer een draaikolk waarin in dreig te verdrinken en moeite moet doen nog wat lucht te happen. Ik bevind me in een ferme tweestrijd.
Mijn moeder is na bijna 15 jaar terug hervallen van een borstkanker, en was deze keer veel te laat met het ontdekken ervan.
Onze band is echt miniscuul, vanwege het verleden. Om heel eerlijk te zijn, zie ik ze liever niet dan wel. Toch deed ik tot vorige week een poging om met regelmaat een weekendje richting roots te rijden en haar te bezoeken, zelfs voor een taart te zorgen op haar 60e verjaardag.
Toen ik deze week sprak met de hoofdverpleger en de sociale assistente bezorgde dit me een overwachte koude douche. de telefoontjes van haar kant zetten deze personen in een zwart licht, terwijl ze dit tgo die mensen doet met mij. Aangezien ik daarvoor een afstand moet afleggen die me achteraf in de kleren zit, en in de portemonnee ( diesel )natuurlijk ook, kon ik hier helemaal niet mee lachen.
Al weet ik hoe ze is, ergens dacht ik dat haar diagnose - dat zal eindigen met palliatieve zorg - haar zou wakker schudden, maar niks daarvan. Tijdens het gesprek met de sociale assistente werd het ons duidelijk dat ze helemaal niet beseft hoe laat het is, haar gaat het enkel om het krijgen van aandacht en medelijden om het ziek zijn. In haar ogen kon het evengoed om een griep gaan, dat ze zal sterven snapt ze niet. Nu ze uit het ziekenhuis wordt ontslagen, zet ze er de boel op stelten omdat ze niet naar huis wil : daar moet ze terug naar de werkelijkheid en elk excuus is goed om er weg te blijven.
We besloten samen bij haar te gaan om haar te confronteren met het feit dat ze regelingen moest treffen qua verzorging, eten, enz... Ze snapte dus meteen dat ik met de sociaal assistente had gesproken en ze geen uitweg met leugens meer kon nemen. Haar zwarte ogen spraken boekdelen. dat moment besefte ik dat ze nog steeds dezelfde was als vroeger, lief zolang ze haar zin krijgt, maar opgepast als dat niet zo is. In een flash back stond ik terug in de ouderlijke woning, het kleine onhandelbare "stoute" kind. Een paar cm hoog, geen greintje zelfvertrouwen. Misselijk werd ik ervan, al kon ik dat moment niet weglopen vanwege de sociale assistente, ik had niets liever gewild.
Toen ik terug bij ons tanteke kwam zo'n 2u later, voelde ik me totaal leeggezogen, kapot, op en doodmoe. En nog erger : compleet ontgoocheld en zelfs boos. Van de 6 kinderen ziet ze er maar 2 meer, en geen enkel seintje van dankbaarheid of respect, integendeel. Door mijn bezoekjes kreeg ik zelfs problemen met andere broers en zussen, en mijn vader. Waar was ik mee bezig? Ik heb een zoontje om voor te zorgen, woon op meer dan een uur afstand en dan dit??? Momenteel ga ik er niet meer terug, al ligt mijn hart in serieuze tweestrijd, en geen van beide beslissingen gaan me deugd doen. Afwachten is het enige wat ik akn doen, zien wat de toekomst brengt, zeker?
