Eergisteren had ik m'n eerste contact met de stomatoloog, daar zag ik pas tegenop!!! Blijkbaar was dit enkel een eerste afspraak, om een foto te nemen van het gebit en te kijken wat er moest gebeuren alvorens de chemo kon worden gestart. Kostprijsje voor de 10 minuten : 67 euro... Slik???
Er werd me verteld dat er 4 tanden moesten verdwijnen, omdat ze een risico vormden voor bijkomende problemen bij de komende chemobehandeling.
Gisteren werden de eerste 3, alle 3 op een rij aan de rechts kant, verwijderd. wat een slachting!!!
Ik kreeg een papiertje mee om te lezen, wat natuurlijk te laat gebeurde, aangezien er thuis een peuter op me zat te wachten die alle aandacht eiste.
Het is tegenwoordig dus te veel te vermelden aan de patient bij het thuiskomen ijs op de wang te leggen om het zwellen tegen te gaan.
Dit kreeg ik pas te lezen na het instoppen van mijn hartedief, en het beantwoorden van een-te- lange telefoon...
Resultaat : een wang als een , supersexy!
Deze morgen was die dan nog dubbel zo dik, ik ga de stoma moeten bedanken voor de verwittiging!
O wee als die zwelling tegen zaterdag de valiezen niet heeft gepakt!
Zaterdag doet mijn metekindje haar Plechtige Communie, en ik hoop op die dagnog heel wat mooie foto's met haar, Kyran en mezelf te kunnen versieren alvorens ik een pruik moet dragen...
Na het horen van het nieuws viel er echt, raar maar waar, een pak van mijn schouders. Ik wist waar ik aan toe was, wat ik kon verwachten... Alhoewel : er zullen veel zaken volgen waar ik absoluut nog geen weet van heb. Maar dan nemen we die onder handen eens ze zich voordoen. Woensdag 28 april kon ik -eindelijk - naar huis, mijn eigen plaatsje, en zusje zou onze Kyran 's avonds naar huis brengen. Ik kon niet wachten, en telde echt de uren af.
Ik was vastbesloten : Dit is geen taboe, dit beestje gaat hier niet blijven, dit gaat eruit!
Geen tijd voor zelfbeklag, levert niks op, geen zin in medelijden, helpt je niks vooruit. Knop op nul en gaan, zonder nadenken.
Heel klaar vooruit kijken : wat in het beste gavel, wat in het ergste, want jezelf sprookjes wijsmaken met een kanker fase 3 heeft absoluut geen zin.
Doorzettingsvermogen en realisme moeten me nu sterken.
Al voor ik thuiskwam had ik besloten iedereen in mijn omgeving, zowel familie, vrienden en werkcollega's de waarheid te vertellen, zonder bloempjes, die vind je enkel in je tuin...
Door mijn beroep zijn er veel mensen waar ik nog een band mee heb ondanks het weinige contact, dus ook die bracht ik op de hoogte. De mallemolen van de roddels kan namelijk veel misverstanden en verkeerde verhalen de wereld in sturen.
Een deel verwittigde ik telefonisch, anderen via FB, nog anderen via email.
Ik was opgelucht thuis te komen, terug in eigen omgeving, bij alle diertjes en met m'n oogappel straks terug in m'n armen.
Vanaf nu zouden we ervoor gaan, kop omhoog en het leven verder laten lopen op een zo normaal mogelijke manier.
Aangezien ik zo weinig had kunnen eten in het hospitaal, verlangde ik naar lekker eten en was vastbesloten zoveel mogelijk lekkers klaar te maken voordat het eventuele smaakverlies zou toeslaan...
Wat vertel je aan een kind van net nog geen 4 in zo'n situatie???
In mijn geval moet ik mijn zoontje geen vehaaltjes wijsmaken. Zo'n kind voelt aan dat er iets fout zit, en hij heeft ogen en oren die niet in z'n broekzakje zitten.
Gelukkig heb ik Kyran tot nu toe alles verteld in zijn eigen taaltje, de bloedprikjes, de scan, de darmspoeling...Al wist ik zelf niet wat er op komst was.
Hij maakte het allemaal mee, en telkens heb ik hem in de mate van het mogelijke verteld wat er gebeurde, zou gebeuren en gebeurd was.
Voor de bloedprikjes vertelde ik hem dat de dokter de vitamientjes in mama's bloed moest controleren, bij de eerste bloedprik was hij nl. mee naar de dokter.
Toen ik naar de scan moest, en geen opvang had voor 't kleine ventje, had ik geen andere keus hem mee te nemen, en ook daar kreeg hij een uitleg. Hier zou de dokter kijken als de slechte vitamientjes in mama's buik zaten.
Na een volgend labo, toen de dokter onverwacht aanbelde, heb ik hem verteld dat er stoute vitamientjes in mama's buik zaten en dat de dokter die gelukkig had gevonden.
Voor de operatie vertelde ik hem dat de specialist-dokter een gaatje in mama's buik zou maken en de stoute vitamientjes uithalen.
Het amre ventje deed zo zijn best, en herhaalde dikwijls wat ik hem had verteld, vermoedelijk om het te laten doordringen, en verwerken.
Voor de operatie moest heel wat geregeld worden : Waar ging hij naartoe, voor hoelang??? Uiteindelijk ging ie naar opa, een uur rijden af van de kliniek. Maar voor hem was het leuk dat hij daar naar een nieuwe school kon, en nieuwe vriendjes kon maken.
Hij ging er - gelukkig - heel graag en stelde het goed. Hij mocht zelfs in de 2e kleuterklas, waar hij heel fier op was.
Het eerste bezoekje in het ziekenhuis verliep tamelijk vlot, hij was onverwacht meegekomen met z'n peter. Pas toen hij besefte aan de uitgang dat hij moest afscheid nemen van mama kwam een huilbui, hij wou mij niet loslaten en ik moest hard op de tanden bijten niet ook te beginnen huilen.
Daarvoor wachtte ik tot hij de hoek om was, man, dat was hard!!!
De zondag, moederdag, kwam hij opnieuw mee, met opa, en kwam fier binnen met z'n zelfgemaakte doosje gevuld met zelfgemaakte pralines voor mama. Maar deze keer wist hij wat hem te wachten stond, en kon hij amper praten tegen mij zonder dat er traantjes in z'n oogjes opwelden en z'n lipje begon te trillen. En dat probeerde hij voor mij weg te steken... Zo'n klein manneke, die tgo zijn mama zicht sterk probeert te houden, kon er bij mij niet in. Zelf had ik het daar ook heel moelijk mee. Telkens opnieuw vroeg hij aan opa wanneer ze vertrokken, niet omdat hij weg wou - normaal is dat de reden - maar deze keer omdat hij wou weten hoeveel tijd hij nog had, om te horen dat ze net nog niet weggingen.
Nu begon het aanklampen al vroeger, op weg naar de uitgang kreeg hij het moeilijk en mijn hand werd bijna platgeknepen.
En nog voor we aan de hoofduitgang waren , hing ie rond mijn nek, niet van plan nog te lossen. Ergens voelde ik me schuldig dat dit kleine ventje dit moest meemaken en doorstaan en voelde ik me egoistisch hem te willen zien. Ik had er niet bij stilgestaan wat het hem zou aandoen en was geschrokken.
Ik kon de ganse situatie aan, ik ben goot genoeg, maar een woede welde in mij op als ik aan Kyran dacht. Amper 4, dit kleintje verdient dit niet!!!
Op zo'n leeftijd heb je een gezonde mama nodig, die met je kan spelen, die je kan opvoeden en een leven geven die de moeite waard is... Damned!!!
Dinsdagmorgen 11 mei : De hoofdverpleegkudige, tegen wie ik mijn beklag had gedaan dat ik nog steeds van niks afwist, kwam de kamer in.
Ze had de maandag de ganse dag geprobeerd de oncoloog te pakken te krijgen, en nu mocht ik direct - het was amper 8u - naar hem voor een gesprek.
Eindelijk de waarheid!!!
Hij vertelde me dat ik een van de 4 soorten eierstokkanker had die heel zeldzaam was, en eigenlijk pas voorkwam bij 50 plussers, zelfs eerder 55-60 jaar.
Volgens hem zweeg de gyn omdat hij te geschrokken was bij die ontdekking, maar hij vond het toch raar dat hij dan de baarmoeder ook niet direct had verwijderd.
Dat er chemo zou worden gestart, een kuur van 3 met telkens 3 weken tussen, gevolgd door herevaluatie, een nieuwe operatie en een volgende chemokuur van 3 reeksen.
De kanker zat reeds in fase 3, wat typisch is voor deze soort.
Ik zou ook met zekerheid mijn haar verliezen.
Door de aanval van de vorige nacht was ik echt nuchter en klaar en antwoordde dat dat het minste was, want dat ik me niet graag schoor.
Hij schrok van het antwoord en maakte me duidelijk dat ik ook een pruik zou moeten dragen, of een bandana. Lachend antwoordde ik dat ik elk kleurtje van de regeboog zou kopen en spelen ermee.
Alweer geschrokken vroeg ie welk beroep ik deed.
Toen ik antwoorde dat ik militair ambulancier was bij DOVO ( De ontmijningsdienst ) kwam er droog uit "dat verklaard alles".
Een heleboel uitleg volgde nog, en toen ik buitenstapte kreeg ik raar maar waar een gevoel van echt opluchting, ondaks alle slechte nieuws.
Ik wist eindelijk waar ik aan toe was, meer had ik niet nodig : nu kon ik me wapenen...
Na de dagen van roes, wist ik welk uur de gyn ongeveer binnenwandelde elke morgen. En elke morgen zat ik vol ongeduld te wachten op de waarheid. En telkens opnieuw bleven de vragen onbeantwoord.
Moordend, gewoonweg moordend.
De vragen stapelden zich op, en toen hij de maandag nog zweeg ben ik uit m'n sloffen gesprongen, en hem gezegd dat hij geen stap uit de deur zette voor ik wist wat er aan de hand was.
Ik mocht naar huis volgens hem, terwijl ik nog crepeerde van de pijn, en helemaal nog niets wist!!!
Ik geloofde mijn eigen oren niet.
Toen ik bleef pushen zei ie uiteindelijk dat er met chemo moest worden gestart. Een bruter manier om te zeggen dat je kanker hebt bestaat er niet denk ik.
Nog niet klaar om naar huis te gaan, maakte ik hem duidelijk dat ik alles wou weten, maar hij bleef rond de pot draaien en ik kreeg nog steeds geen duidelijk antwoord.
Doordat ik Kyran zo miste, vol vragen zat zonder antwoorden, en me helemaal niet thuisvoelde in een ziekenhuis met een " zaag - en klaag" oudje als gezelschap, kreeg ik dan ook 's avonds een oncontroleerbare huilbui.
Ik had het ventje onverwacht gezien de zaterdag en de zondag op bezoek gehad voor moederdag, en z'n huilbui toen ie naar huis moest had ik in bijna 4 jaar nog nooit meegemaakt, zoiets doet pijn en knaagt aan je, enkel een echte mama snapt zoiets.
Elke avond kreeg ik hem aan de lijn om slaapwel te wensen, en zowel hij als ik waren het gewoon. De zaterdag vond mijn pa dat niet nodig, en de zondag ook niet, omdat ik hem had gezien, maar ook de maandag zat ik te wachten bij een telefoon die zweeg...
Ik was kwaad op m'n vader, omdat hij niet snapte wat ons dat aanrichtte, en niet wou inzien dat wij een band hebben dat ik als kind nooit heb gekend thuis.
Ik nam m'n inslaappilletje ( na het te groot aantal slapeloze nachten ) en wou de ogen dichtdoen.
Telkens opnieuw zag ik mijn zoontjes gezicht voor ogen. Ik kreeg plots geen lucht meer, een benauwd gevoel op de borst en een opkomende huilbui die niet te stoppen was.
Om m'n "zaagje" niet wakker te maken, vluchtte ik naar de gang, in de hoop ergens een plaatsje te vinden om uit te huilen en tot rust te komen.
Maar het hielp niet, en gelukkig had Mieke, van de nachtverpleging mij zien gaan lopen en kwam ze me achterna.
Ze kwamen met 3 met me mee en brachten me naar een ontspanningsplaatsje om me te kalmeren. Maar ook dat had weinig effect, ik kon enkel aan Kyran denken. Het manneke is amper 4, heeft een "afwezige" papa die hij nog nooit zag, wat moest er nu met hem gebeuren???
Na wat inpraten, en een kalmeermiddel werd ik wat kalmer, de verpleging bracht me naar de kamer, bleef tot ik sliep, en controleerde mij daarna elk uur. Bij deze : bedankt, lieve mensen, nog een verpleging met een hart!!!
Gepakt en gezakt, met heel veel tegenzin stapte ik het hospitaal binnen. Pas de derde keer in mijn leven, maar de eerste keer gepland. De vorige, appendix en keizersnede met placentaloslating, gingen via spoed in militaire ambulance. Toch een groot verschil als't gepland is. Ik had me vast voorgenomen te stoppen met roken, aangezien ik aan m'n bed ging gekluisterd zijn voor een paar dagen.
Ik kwam terecht op een kamer bij een dametje van 83, die heel goed met zagen overweg kon, alweer 't grote lot gewonnen.
Die nacht kwam van slapen weinig in huis, maar 's morgens om ging ik om 7u al richting operatiezaal.
Daarna leefde ik enkele dagen in een roes : slapen, wakker, slapen, wakker... Geen besef meer van tijd noch uur...
26 april stapte ik het hospitaal binnen, samen met een collega, voor de pre-operatieve inschrijving en kreeg ik een reeks papieren die moesten worden ingevuld. Alles netjes ingevuld gaf ik het af, en zag elk direct na het aanvullend gesprek naar huis vertrekken.
Rara, wie kon niet vertrekken???
Er bleek een probleem te zijn met mijn bloed. Op mijn papier had ik nl. bij bloedziekten moeten invullen dat mijn vader hemofiliepatient was, bij het lezen daarvan hadden ze mijn bloedresultaten opgevraagd en gezien dat ook mijn stolling niet in orde was, dus de operatie moest een week opschuiven.
Alles was gepland, opvang voor Kyran, tijdelijk een andere school...
Nu moest ik nog een week langer wachten, om gek in't hoofd te worden van onzekerheid gewoon!
Weer nog wat labo's, onderzoek naar hemofilie om dan uiteindelijk het hospitaal binnen te stappen 4 mei, om 5 mei op de tafel te landen...
