Onverwachte opkikkertjes, een deugd dat het niet normaal is. Een ander zou daar misschien mnder bij stilstaan, maar ik in ieder geval doe dat wel, en kan er soms heel emotioneel op reageren als het uit onverwachte hoek komt, wat meestal het geval is.
Bij het openen van een mail deze week krijg ik een antwoord te lezen waarvan ik een dikke keel krijg en tranen in de ogen. We zouden korting krijgen op de dansschool voor Kyran als we stortten voor de 15e september, dus ik had een mail gezonden om de rekeningnummer asap te hebben, want 5 euro is 5 euro en bij ons dus welkom. Het antwoord luidde dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat Kyran zou ingeschreven en verzekerd worden voor gans het jaar en ik me over de bateling geen zorgen hoefde te maken. Dit van de lerares, die ik doordat ik normaal fulltime werk, zelden heb gezien of gesproken, terwijl veel ouders mee gaan kijken naar hun mini's. Ik heb die mail waarschijnlijk minstens 3 keer gelezen en wist niet goed hoe erop te reageren. Wat super, en welkom!!!
Dan kreeg ik nog een link binnen via FB van een vriend, waarin te zien was dat Diksmuide GRATIS begeleide sport voorziet voor mensen met kanker of die kanker hebben gehad. Mijn kans om iets te doen zonder onkosten en toch buiten te kunnen komen op die manier. En ook belangrijk : andere mensen / lotgenootjes te leren kennen. Daar kikkerde ik ook meteen van op, en belde direct om te vragen of je daarvoo in Diksmuide moest wonen. Dat bleek geen probleem te zijn : iedereen was er welkom zei een vriendelijke stem van de sportdienst aan de andere kant van de lijn. Joehoe!!! Niet meet opgesloten zitten! :)
Een ander probleem was het testament geregeld krijgen, laten registreren door een notaris kost namelijk geld, en dat heb ik niet genoeg. Alle registers om dit euvel op te lossen en Kyran een veilige haven te bezorgen waren reeds opengetrokken, maar leverden tot nu toe nog weinig op. Gisteren kreeg ik telefoon van mijn chef van 't werk : Onze bazen van Zeebrugge zouden ervoor zorgen dat de kosten van een notaris zouden worden betaalt, en ik kreeg ook direct een naam, adres en telefoonnummer van een notaris in de buurt.
Slik... Veel te veel goed nieuws op korte tijd, daar heb ik het altijd wel wat moelijk mee, als het te goed gaat, krijg ik schrik.
Want voor ik wist dat ik ziek was had ik nog gezegd tegen een collega dat het niet pluis was : Veel zaken vielen op hun plooi, te kort op elkaar. Ik zei hem nog "Er hant me iets boven het hoofd" Uit ervaring, niet zwartkijkerij, wist ik dat als het te goed liep, er me een slag te wachten stond. Toen dacht ik helemaal nog niet hoe erg het kon : Ik was net van provider gas en electriciteit veranderd en verwachtte ergens een opleg om u tegen te zeggen, want dat was de laatste 4 jaar al elke keer het geval. Een paar weken later kreeg ik te horen wat de hamer inhield, en het was dus geen extra rekening!!!
Zo zie je maar dat er nog goede mensen in leven zijn, dat er toch noch hier en daar wat menselijkheid bestaat. Alleen jammer dat het meestal uit vreemde hoek moet komen...
Uiteindelijk gaven ze toe, en werd een eerstvolgende chemo gepland 14 september. Ikke tevreden, natuurlijk! :)
En ook de zon leek content, want ze deed toch een poging van de partij te zijn.
Elk moment dat ik met Kyran op stap kon, waren we weg : 't gat in, mama, zou de kleine zeggen. Ik nam hem mee op de ene verrassing na de andere. Het eerste weekend naar een kinderspeeldorp waar ie hem rot heeft geamuseerd. De vrijdag erop gingen we naar "onze" boer, waar we alletwee graag gaan en naar alle diertjes gaan kijken elke keer we de kans krijgen. De zaterdag was het Kakelend Kippenmuseum aan de beurt : Voor herhaling vatbaar en heel leuk. Zondag naar een resto- kinderboerderij : Grote naam voor weinig belevenis, maar Kyran had het echt naar z'n zin met de andere kindjes op het speelpleintje en uiteindelijk deed k het voor hem, hé!!!
Woensdag zouden we weer op stap gaan, maar daar staken regen en wind een stokje tussen. Nietemin werd het een gezellig namiddagje film, spelen, lezen en knuffelen in de zetel.
Mezelf heb ik ook verwend : Kyran gaat namelijk nu terug naar school en ik heb de dag voor mezelf!!! Nu ik me tamelijk goed voel, moet ik daar gebruik - om niet te zeggen misbruik - van maken en neem ik elke gelegenheid om op stap te gaan zonder een blok aan m'n been.
Een vriendin nam me mee naar zee, een vriend naar Gent om onze nieuwe poes op te hale en een babbelke te doen met een lotgenootje, die ik dan voor de eerste keer kan live ontmoeten ipv van op FB.
Tot m'n verwondering deed het spreken met iemand die weet wat het is me meer deugd dan ik had gedacht. Het werd een echt kletsnamiddag, en we vertrokken veel later naar huis dan voorzien. Kyran zat namelijk veilig en wel bij de oververwennende buurvrouw, die hem dan in bed kwam steken toen ik belde dat we later zouden zijn.
Het is verademend tegen iemand te kunnen spreken die weet wat het is, tot de kleinste prutskwaaltjes toe, waar je met een "leek" niet durft over te spreken. Je hebt namelijk altijd schrik ze te belasten met iets wat hun niet interesseert, of ze te schockeren... Deze keer kon ik vrijuit praten en luisteren, zonder een angstgevoel van "mag dit wel" en dat was super. Jammer dat de afstand zo groot was, want van Langemark naar Gent, zeker met de werken, is't een ritje om u tegen te zeggen, en zeker als er dan een kop-staart aanrijding gebeurt aan de andere kant en je in een kijkfile terecht komt!!!
Het onderzoek bleek oké, wel een klein probleem, dus weer wat testen. Alweer een Ct-scan, alweer een darmspoeling, een heel pijnlijke deze keer want alles binnenin is nog heel teer. Beide leverden niks op behalve een reeks muggebeten van eentje die in de scan verloren was gevlogen.
Daarna was't aftellen naar de chemo. Na een bezoekje aan de dagkliniek, zou dat dinsdag 31 augustus worden.
Deze keer echt tegen de zin en met de moed in de schoenen naar het ziekenhuis, een beetje ambetant voor komende symptomen. Zou het weer hetzelfde zijn als de eerste keer? Zou de chemo harder of zachter aankomen? Zou de pijn draaglijk genoeg blijven om het thuis te kunnen uitzweten of zou spoed weer tussen moeten komen... Het ratelt in m'n hoofd van de vragen!
Bloed wordt genomen, en de oncoloog steekt nog es snel 't hoofd binnen. Hij schrikt als hij de pluimpjes op m'n hoofd ziet, en zegt direct bij mij te komen na z'n huidige patient. Als hij terugkeert, zijn z'n eerste woorden : Maar die verlies je wel terug!
Op een week tijd vanb niks naar overal terug haartjes, zo snel!
Ik geef er niet echt om dat die terug gaan verdwijnen, lig ik niet wakker van.
De chirurg had me gezegd te melden aan de oncoloog dat er aan blaasprobleem was. Had ik beter verzwegen : Chemo wordt uitgesteld, ik krijg een bezoekje aan de gyn ( een andere deze keer ) en een uroloog. Dezelfde dag kan ik nog naar de gyn, een aangename man, die wel antwoordt op al m'n vragen over "wat nu, zonder baarmoeder, zonder eierstokken, wat is nu 't gevolg voor m'n lijf???" Ik krijg te horen dat er op sexueel vlak wel iets zal veranderen, maar niet zo veel. Dat is al een hele geruststelling, want een gezond mens heeft niet echt een man nodig, niet? En een koelkast ben ik allesbehalve.
Toen ze me vertelden dat ik de chemo moest uitstellen, was er even paniek, ik wou beginnen aftellen, van 3 naar 0!!! Even was ik kwaad, ontgoocheld... Ik zei hun wel direct dat ze dan maar moesten wachten tot na de 10e september, want m'n vader wordt er 60, en m'n jongste "broertje" 30. Uiteindelijk wordt een nieuwe afspraak pas gepland na onderzoek van uroloog, om zeker te zijn dat er geen fistels aanwezig zijn.
De dag erna kon ik dus opnieuw vertrekken naar Ieper, voor alweer een leuk onderzoekje : met een cameraatje via de urineleider... Leuk!!!
Het onderzoek was pijnlijk, maar liet blijken dat er geen probleem was en de chemo kon starten. Ondanks mijn verzoek probeerden ze me og te overhalen de donderdag nog te starten. Maar ploiien deed ik niet, want ondertussen was de woede en teleurstelling verdwenen en keek ik uit naar 10 dagn "pauze" zoals ik het noemde. 10 dagen geen stress, op krachten komen, dingen doen met m'n zoontje, eten wat ik wil... En vooral : op m'n benen staan ipv van alle dagen in de zetel te moeten hangen!!! Zaaaaaaalig!!!!!
