Hopelijk een betere vandaag. De laatste loodjes wegen het zwaarst, blijkbaar. De chemo werkt enorm op de emoties sinds de start van de "2e sessie van 3" Gisteren echt een dipje gehad, het duurt allemaal te lang nu, het ongeduld begint de kop op te steken. Je krijgt te veel tijd ook om te piekeren. Ik vlucht in spelletjes op de pc, 's avonds Tv... Maar ik weet als ik ga slapen dat het "kauwen" begint, en blijf elke dag langer naar de Tv gapen, langer stilte in m'n hoofd, langer "rust" Niet slim, want dan duurt het wakker liggen ook weer langer, sta je vermoeider op als de wekker afloopt om onze peuterbuper klaar te maken en te knuffelen. Ook voor het kleine ventje wordt het tijd dat alles erop zit, hij heeft z'n mama terug nodig full ops zoals ze zeggen. Ookal laat hij er weinig van merken, als mama zie je dat aan hen. Van rebeleren naar overdreven hangen of extra helpen... 't arme schaapke. Toch kan ik er niet elke dag even goed mee overweg, als de vermoeidheid toeslaat, of de pijn fysiek de kop op steekt... Ook mentaal begint het door te wegen nu. Het onbegrip, de plotselinge stilte en afstand - misschien wel bergijpelijk, maar daarom niet minder pijnlijk - van vrienden en familie. Ik probeer me op te peppen met de gedachte dat het nog maar een keertje is, en dan zit het erop, maar toch lukt het minder en minder. En dat is ergens wel pijnlijk dat toe te geven. Je wil jezelf sterk houden, je moet gewoon sterk zijn, misschien heb ik me te sterk gehouden bij de samenkomsten van familie voor verjaardagen, waardoor ze denken dat ik heb niet nodig heb. Niks is minder waar. Je hebt je vrienden en familie net nodig op de slechtste momenten, niet als alles weer wat beter gaat, of alles erop zit. Ik Ga soms wat hard tekeer, maar het zijn mijn gevoelens, en ze moeten er ergens uit om niet helemaal eronderdoor te gaan. Hopelijk gooi ik hiermee nog niet meer ruiten stuk, of erger, verbrand ik bruggen. Maar de ontgoocheling is soms zo groot... En daar kan geen mens tegenop, denk ik toch...
Gisteren de voorlaatste chemo gehad, nu nog maar eentje te gaan... Al sloeg het "vergif" direct toe : smaak weg vanaf de start van het infuus, mottigheid, moeheid en lusteloosheid staken al snel de kop op.
Misschien gaat het dan wel sneller voorbij dan vorige keren. Toen had ik altijd een dag of twee "respijt", maar sleepte alles ook langer aan. Al is er een lichtje in de tunnel in zicht : het is de voorlaatste, haleluja!!! De komende dagen ga ik dit waarschijnlijk dikwijls luidop zeggen tegen mezelf, want zoals iedereen weet : de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Al ga ik aan bepaalde familieleden moeten expiliciet laten weten als het erop zit, aangezien ik zelden of van sommigen gewoon niks hoor, en die dus niks weten van het verloop...
Zo weet je ook meteen waar je staat, hé! Doorgaan en er je lessen uit trekken is mijn gedacht... En vooral de lessen niet veregeten.
Duidelijke boodschappen gekregen sinds alles begon : In de toekomst tellen er nog 2 : Kyran en mezelf. Verder doen met degenen die er waren in de moeilijke tijd, en de rest aandacht geven als ik daar es zin in heb... Met de nadruk op als wel te verstaan!
Ja, nu neem ik risico's: zoiets in mijn blog zetten. Maar waarom zou ik nog moeten zwijgen? Het is nu eenmaal de waarheid, en ja die kwetst misschien, maar het blijft wel de waarheid. Wie het schoentje past...trekke het aan!
Wel goed nieuws gekregen gisteren alvorens de chemo moest starten : Kyrans opa komt naar de grootouderdag!!! Ik was zoooooooooo blij dat ik het kleine ventje kon zeggen dat z'n opa kwam! Ook hij ziet ervan af dat hij zo weinig familie ziet, en voor hem vind ik dit supererg. Hij is pas 4, heeft geen papa, toch geen die hij ziet, geen grootouders van papa's kant dus ook, en moet mee met z'n mama door de kankerhel waar hij ook niet om heeft gevraagd.
Aangezien mama dan zelf niet veel auto kan rijden, ziet hij de familie nog minder dan voorheen, want velen gaan ervan uit dat single mama's meer tijd hebben dan koppels zonder kids... Neen, dus, wake up!!!
Als je bekijkt hoeveel tijd er nu reeds is gepaseerd, en dan beseft dat de bezoekjes waarschijnlijk uit morele verplichting gebeurd zijn enkel bij hospitalisatie, is het echt wel zielig.
Weet het, ik ben aan het ratelen, in de negatieve zin, maar het moet eruit, na al die tijd hopen dat er ergens een verandering zou komen, moet ik m'n hoofd erbij neerleggen dat dit niet komt. En dat is niet zo simpel, dus het moet eruit.
Sommigen beseffen niet heoveel pijn ze je doen door je te ontwijken, te negeren, en naar mijn gevoel zelfs "af te schrijven".
Ik heb besloten brieven te schrijven, aangezien het anders voor sommigen "nare gesprekken blijken" of andere zullen boos zijn en me de kans niet geven alles te vertellen zoals ik het wil. De meeste gesprekken blijken veel minder onaangenaam als ze achter mijn rug om kunnen gebeuren, en dat doet pijn. Je visje gooien om te ondervinden dat het direct toehapt, kwetst. En het moet eruit, het moet, want het vreet me kapot, en dat doet de ziekte en de chemo al, dus zij hebben het recht niet me nog slechter te laten voelen, zo simpel is het.
Ik mag er ook een paar bedanken, die me niet lieten hangen, die wel es een telefoontje, een bezoekje of hulp boden.
In de eerste plaatst Julien en Bruni, die massa's doen voor me. Daarnaast mijn "gouden" buren, die ook doen wat ze konden. Nous en Hans, Lotje en Koen die er ook altijd staan als dat moet. Dankzij hun ben ik erdoor geraakt tot nu toe. Isabelle, die me een onvergetelijke dag bezorgde terwijl ze me amper kende. Wim, die me leerde kennen via de pc... Micheline en Christine, lotgenootjes die me veel tips en info gaven en bemoedigende woorden. Tante Kris, die elke week belt om te horen hoe het gaat. Dit is het melden meer dan waard. Een dikke bedankt voor iedereen die er tot nu toe was en is voor me!!!
Nog even doorbijten... En dan : psycholoog om alle opgekropte woede te leren verwerken??? Lol
Ondertussen ben ik ook gestart met sport voor kankerpatienten en ga ik 19 oktober alle senioren gaan vergezellen die de 6 volksdanslessen gaan volgen vanaf dan... Hihi, mijn ziekte is er ook een voor 60-plussers, dus waarom niet, hé!!!! Fun verzekerd, en dat kan een mens gebruiken in deze omstandigheden, niet???
