Straks een afspraak bij chirurg, controle als alles wel oke zit en goed geneest. Vraagjes te noteren, want vergeten doe ik als de beste!
Daaran wordt gekeken wanneer er opnieuw wordt gestart met chemo...
Eigenlijk zie ik daar nu wel tegenop, maar een andere keus is er niet.
De vorige chemo heeft me goed aangepakt, gelukkig het beestje ook, maar nu de 2e reeks van 3 start vraag ik me af wat gaat komen. Zal het dezelfde hel worden, een mildere of net hardere versie?
Ik troost mezelf met de gedachte dat het maar 3 keer nog is, en dan is - hopelijk - alles voorbij. Ondertussen wil m'n haar al terugkeren, en krijg ik mini- babypluisjes op m'n hoofd, en is dat niet voor lang, het is een goed teken, denk ik toch.
Op het trouwfeest van zus was't geweldig, maar t' heeft me ook aan het denken gezet. Wat nu? Wat NA de C??? Ben ik niet enkel gedoemd te blijven huren, maar wat met een relatie, wat met het verminkte lijf, wat geeft de toekomst me nu nog na al wat ik nu kwijt ben???
Blijf ik nu voor de rest van m'n leven alleen? Wees eerlijk, wie ziet een relatie nog zitten met iemand die niet enkel is verminkt, maar "het beest" in het lijf heeft??? Van sommigen kunnen hun eigen familieleden het niet aan, laat staan iemand die een relatie, een toekomst wil opbouwen en weet dat er altijd kans is dat dat beest terugkeert... Ja, het optimisme is er nog, de hoop ook, maar niet op alle vlakken! Op bepaalde vlakken staat die nog maar op een laag pitje meer, sorry...
Al ben ik momenteel wel blij, alles is - nu- oke, en ik ben op't moment "c-vrij" ookal weten ze dat nooit, het kindje moet toch een naam krijgen, hé!
Ondertussen zijn de lange dagen begonnen : veel thuis, nog veel rust nodig, dus heel veel alleen : pijnlijk... Hoe ik het overleef zie ik wel, ik vind wel een troost, een manier, nu nog even zoeken...
