Open de dag,
haal er alle mooie momenten uit
geniet met volle teugen
op het einde ervan
klik op "save"
om elk genot af en toe
nog es terug te openen
en opnieuw te genieten...
De energie komt stilletjes aan terug. Nu moet ik er aan denken niet te veel ineens te doen. Proberen van af en toe es te gaan slapen als Kyran in bed gaat, batterijen opladen.
Maar toch voel ik dat het beetje bij beetje betert. Het lukt al es wat in te pakken, ik ga ook sneller es bij de buren, es buiten iets doen, de was lukt al wat beter.
Allemaal in de goeie richting dus.
Er komt zo ook een beetje hoop dat de verhuis mss niet zo erg zal zijn als ik dacht. Alleen alles wat nu in bergingen en garage staat, baart me zorgen. Ik zou willen vliegen eigenlijk, en even kijken in de toekomst.
Al druk aan't potten, om wat centen opzij te kunnen zetten voor de verhuis, want ook dat gaat kosten.
De nieuwjaarspremie die op komst is, is alweer weg alvorens ik hem heb. Onderhoud auto, amper 3 jaar oud, hapt zowat 375 euro weg van mijn rekening. Van de belastingen krijg ik amper 145 euro terug. Mss zal Ieper wel wat goedkoper zijn, want naast de 120 euro gemeentetaxen die ik moest ophoesten, bleek ook de gemeentetax op de belastingsbrief zo maar liefst meer dan 20% !!!
Om zo'n klein gehucht te zijn, zijn't hier wel dieven in Langemark!!! En dat terwijl ze hier nog nie eens een deftige winkel hebben!
Al ga ik m'n lieve buren missen, de gezelligheid van het boerenmilieu, ik ga blij zijn hier weg te zijn. Geen kou meer, weer wat financiële adem hopelijk...
Maar opnieuw mensen leren kennen, weer alleen in een nieuwe stad, het zal weer een moeilijke klim worden met lange, eenzame dagen!
Nog een "laatste scan", voor even toch, bloedafname en dan een beetje vrij. Pas de 22 feb moet ik terug es op controle. Het dringt precies niet echt door. Het doet raar de laatste dag op de dagkliniek te zijn. Gelukkig zijn de meest gekende gezichtjes onder de verpleging er wel. Ons "zonnestraaltje" ( ik onthoud geen namen, maar denk Fabienne ), dan die met de leuke schoentjes aan ( ja, zo onthou ik ze dus ), en dan het moederke, altijd even vriendelijk en gaat op de knieën om me te prikken, lol! Veerle was er niet, die onthou ik natuurlijk, een naamgenootje!
Je moet eigenlijk een beetje afscheid nemen, terwijl die mensen wel dicht bij je zijn komen te staan zonder dat je't echt doorhebt.
Ook onze "Killroy", mijn oncoloog, kwam nog langs om 't een en 't nader van mijn eeuwige vragenlijst te beantwoorden en nam zijn tijd ervoor.
Geen stress deze keer! De bloedplaatjes waren alweer wat gezakt, maar oke, de scan was ook clean, dus we mogen gerust zijn, nu toch...
Raarn maar bij't vertrek voel je zo een beetje een kleine leegte, voor mij was het niet altijd de hel een dagje "dagkliniek". Je ziet es andere gezichten, ze zijn er altijd vriendelijk en op een bepaald vlak, buiten de chemo gezien dan, wordt je eigenlijk wel in de "watten" gelegd.
Nu zit het er - hopelijk voor altijd - op.
Nu even de klok doordraaien, aub, moest dat kunnen, ga ik over naar de tijd na verhuis. Die zie ik dus niet zitten. Ik hoop dat de energie snel terugkomt, dat ik ook weer iets kan betekenen in m'n huis, en ik ook es de handen terug uit de mouwen kan steken!
Ik kijk er aan de ene kant zo naar uit, weg van dit rotkot, maar aan de andere kant heb ik schrik om er - alweer - alleen voor te staan...
We shall see, that's all I can do, wait and see...
