Normaal had ik me al beter moeten voelen, maar de chemo is onvoorspelbaar. Het lijkt alsof ik leeggezogen ben momenteel. En niet alleen fysiek. Als je geen verstrooiing hebt, ga je nogal gauw nadenken, suffen, piekeren...
De telefoon zwijgt, de TV steekt tegen na een paar opgenomen films, bezoek blijft weg. Saaie, lange dagen blijven duren deze keer.
De onmacht zelf iets te doen is pijnlijk, pijnlijker dan het ziek zijn, komt harder aan dan de chemo.
Ze zouden een opvangtehuis moeten creeren, zoals ze doen voor oudjes, maar dan van kankerpatienten die een gezicht willen zien, een praatje willen, met begeleiding door de papperassenwinkel waarin ze verzuipen.
Je voelt je vergeten, aan de kant gezet. In onze wereld is geen tijd voor zieken, alles moet snel gaan... Als je gezond bent is dat natuurlijk normaal, en sta je daar heel weinig bij stil.
Vandaag gaat het me niet zo goed mezelf op te peppen, en m'n lijf werkt me ook tegen. Je bent je handen af, afhankelijk van anderen en dat maakt je ambetant en boos op de wereld.
Maar ook dat gaat wel voorbij, nog 2 keertjes maar, 2 keertjes...
En hopelijk komt dan de zon terug en blijven de wolken lang genoeg weg!
