Deze week dacht ik er ergens aan dat het allemaal eigenlijk veel erger kan... Wij, C-vriendjes, weten ongeveer wat er komt, krijgen tijd... Tijd om zaken te regelen die moeten geregeld worden, tijd om elke dag met beide handen aan te pakken, tijd om te genieten van elke dag, elk mooi moment ( hoe klein ook ),van elkaar... We kunnen nog plannen in de mate van het mogelijke...
In mijn geval is dat meer tijd voor mezelf, wat ik door omstandigheden in mijn leven heel weinig heb gehad. Meer tijd met mijn zoontje : Nu ik niet moet werken, kan hij een uur langer opblijven, want hij kan een uur langer slapen. We kunnen meer samen doen, want ook de woensdagmiddag kan hij naar huis komen. Aangezien mama meer rust, kan er ook meer gepland worden in de goeie momenten...
Dit is een gift die ik niet zou hebben mocht er mij iets drastischer overkomen...
Want het kan nog erger : de fietser die van de weg gemaaid wordt, de motard die overhoop gereden wordt, een gezond iemand die plots door hartaanval of hartaderbreuk uit z'n leven wordt weggehaald... Die hebben niet wat wij nog hebben, van hen wordt de stekker zonder enige waarschuwing uitgetrokken, geen afscheid, niks...
Wij kunnen dat wel!!! We krijgen de kans om te vechten, de kans om het zelfs te winnen... En zelfs als we verliezen, hebben we nog heel wat gewonnen, niet??? Dat moeten we in dank aannemen, vind ik!
De zenuwen konden worden ontweken door het weekendje vol aangename momenten, veel tijd voor zenuwen liet ik niet toe. Maar bij het opstaan was m'n polsslag toch wel wat hoger dan normaal vermoed ik!
Kyran vertrekt met het busje naar school, en zo'n 5 minuutjes later staat mama's taxi aan de deur, een collega brengt me naar "mijn bestemming" van de dag...
Weer een heel klein hartje, en toch wel wat nerveus, stap ik het ziekenhuis binnen, eigenlijk nog niet wetend wat me te wachten staat.
Gewapend met wat infoboekjes en een dikke leesboek tegen de verveling stap ik nieuwsgierig het 5e verdiep binnen.Na even wachten wordt ik in een kamertje per 2 gezet, als gezelschap een Russisch vrouwtje, praten zal er ook niet in zitten dus! ;)
Maar naast m'n wapens, is er gelukkig ook nog de TV...
Alles verloopt heel vlot, en wachttijd op het preparaat is er niet omdat het een eerste keer is.
Verveling krijgt ook geen kans, een bezoekje van de psychologe, telefoontjes, sms, wat lezen, TV kijken...
Ook m'n oncoloog komt speciaal langs tijdens de behandeling, zodat ik op tijd kan zijn om Kyran op te vangen na schhol. Allemaal kleine details die je geruststellen.
Hij slaagt er ook in de chirurg naar de kamer te laten komen, waardoor ik direct weet wat me te wachten staat bij volgende operatie... De planning valt heel goed mee wat opvang betreft voor Kyran, maar overlapt de trouw van mijn zus... Hoe gaan we hier dan een mouw aanpassen??? Daar wil ik echt wel bij zijn!!!!
Voor Kyran en mezelf hield ik het weekend nog lekker voor ons, jammer dat het weer ons niet wou steunen. Maar ook daar trokken we ons niks van aan. Lekker samen gaan slapen, na "sterren op de dansvloer- finale", uitslapen zonder wekker :) Genieten volle bak dus...
De zaterdag naar Kyrans favoriete boer, kaas halen, boter, chocomousjes, wafeltjes vers gebakken van de boerin... Ook een bezoekje weer aan alle diertjes zoals gewoonte ontbrak er niet aan. Wel vroeger thuis dan voorzien, want de regen trekt een grodijn over de dag. Er wacht ons 's avonds dan nog een bezoekje, die bbq/grill heeft voorzien, en ook hier kan de regen niet tussen, lang leve de electriciteit! :p
De zondag is't wat vroeger opstaan, want er wacht ons een ontbijtbuffet voor... Kom op tegen kanker! Dat ik ondertussen ook in de rij behoeftigen aan steun zou staan, wist ik toen ik de kaartjes kocht nog niet... Na een gezelig en lekker ontbijtje thuis nog even relaxen. Na de middag richting paardemelkerij. Gewoonweg zaaaaaalig!!!
Zelfs ik had geen zin de paardjes achter te laten om terug naar huis te gaan. We kochten paardemelk, dronken iets in hun cafetaria, en mochten mee de paardjes gaan melken. Een van de Friezen kwam letterlijk knuffelen, dat geeft zo'n apart gevoel, onbeschrijfbaar!
Met heel veel tegenzin druipten we af naar huis, waar we dan troost hebben gezocht in een lekker warm badje, met een "onderwaterbadkamer" als gevolg. Een zalig weekendje ter voorbereiding van de lange treinreis met het boemeltreintje...
Met een miniscuul klein hartje, en heel wat meer schrik deze keer, op weg naar het hospitaal...De angst wordt er niet beter op als ik dan nog bijna een uur moet zitten wachten omdat de stomatoloog z'n uren overschrijdt... Uiteindelijk kan ik binnen. Ik stop hem in z'n woordenvloed van wat IK moet doen, om de varegn te stellen die me op de lever liggen, want hij vraagt niks over de vorige keer. De artsen mogen van mijn part verdienen wat ze willen, maar moeten daarbij hun verantwoordelijkheden opnemen zolas het hoort, EN de patienten inlichten en opvolgen!!! Da's tegenwoordig een bijkomstigheid in onze "fabrieksmaatschappij". Ik vuur m'n vragen op hem af, dwingend tot antwoord, geen kans gevend tot ontwijken.
Dat mijn kin nog slaapt zou aan een gevoelige zenuw liggen die heel veel tijd nodig heeft om te herstellen, en vitamine B bijnemen zou moeten helpen??? Pffff.... dat hij maar niet denkt dat hij met een kluitje het reit gaat insturen!
Een beter nieuwsje is dat aan de linkse kant de tand nog kan worden gered, en dat ze de onsteking vanonder de tand kunnen wegsnijden.
Deze keer leg ik er ijs op van't moment ik thuiskom, en de zwelling wordt niet zo groot, maar kleurt wel weer wat regenboogachtig...
Mijn kin? Wel, die slaapt nu helemaal...
