De chemo werkt op het gemoed ook, jammergenoeg. Je gaat aan het denken, soms te veel. Je staat af en toe stil, ook soms te veel.
Na de laatste chemo kom je voor heel wat conclusies te staan, waarin je beslissingen moet nemen, of vraagstukken die je op te lossen krijgt...
Wat de ziekte betreft, denk je van : die wil ik nooit meer terug zien, want dan, dan zal 't plaatje er "minder rooskleurig" uitzien, in zover dit het was, hé!
Maar je staat ook stil bij het ontdekken wie er voor je was, en hoeveel mensen je plots aan je lot overlaten.
Dat is een heel zware confrontatie, moeilijk mee om te gaan, heel moeilijk om te verwerken. Hoe ga je nu verder? Zet je die dan opzij? Geef je ze toch nog een kans? Dit zijn voor mij persoonlijk serieuze hersenbrekers...
13 dagen na de chemo zijn de uitwerkingen toch grotendeels al vertrokken met de noorderzon. En daar ga ik zeker niet om klagen, vanaf nu kan het enkel beteren.
De hersenspinelskes kan je niet tegenhouden, noch uitwissen.
Want hoezeer ik gewoon zou willen een spons nemen en alles van de laatste maanden wegvegen, dat lukt me niet.
Er is aan de ene kant de grote opluchting dat alles weg is, dat alles nu eindelijk voorbij is, aan de andere kant... Voorbij = een vraagteken. Ongewild meld een stemmetje je telkens te positief gaat toch van : let op, je bent nooit zeker, je weet niet voor hoe lang!
Als ik bevoorbeeld bezig ben met plannen voor het nieuwe huisje, of te ver vooruit begin te zien, komt dat stemmetje er weer : ga je het wel nog meemaken? Als je al dat werk doet aan het huis, voor hoe lang zal het zijn?
Je moet ergens wel duwen dan in de positieve richting, want het kan gerust dat ik nog veel te lang rondloop om de mensen te pesten, hé! :)
Maar de gedachte wegcijferen dat het zou kunnen terugkomen, en dat de reis serieus zwaarder zou worden, dat lukt niet.
Toen ik las van andere mensen dat je plots zo heel anders in het leven staat, dacht ik toch wel "Ja?"
Maar idd, ons leventje was al super wat genieten van kleine momenten betreft, gewoon omdat ons gezin ook anders is en we moeten tellen en rekenen. Dat is van mij zo al bijna gans m'n leven. Ik heb het grote geluk dat ik heb leren genieten van de hele kleine dingen.
Mss doe ik dat nu nog iets meer. Het was weer een melancholisch momentje toen de grote bus stopte deze morgen, en zo'n heel klein manneke met z'n boekentasje gelijk ne grote de trapjes opklom van zo'n log gevaarte. Dan geniet je weer : Da's mijn ventje, se!
Je merkt aan alles dat ook hij opgelucht is dat ik aan de beterhand ben. Nu ik zelf terug kan wassen en plassen, geniet hij dat hij z'n mama weer kan bezig zien. Tussendoor komt hij met regelmaat een knuffel geven, of zegt hij dat hij mij graag ziet, dat ik z'n beste vriend ben...
Da's pas genieten, dat gezichtje zonder zorgen nu, met weer stralende oogjes, weer een kleine deugniet ipv van een 4,5 jaar oud peutertje die wil zorgen voor z'n mama...
Zalig gewoon!
En als je er iets te lang bij stilstaat, is dat stemmetje er weer : Hopelijk moet hij dit nooit meer meemaken, en komen er nog veel zo'n momenten.
Z'n grote school, z'n eerste liefje, eerste volwassen discussie met mama, z'n blijvend liefje, een kleinkindje... Dit wil ik allemaal meemaken!
Onlangs postte iemand : mensen met kanker hebben maar een droom : genezen. Waar, maar : Het is een droom, om alle andere dromen nog te kunnen beleven...
