Sinds september starte ik terug met - al is het part- time- werken. dolgelukkig dat het thuiszitten erop zat, natuurlijk. Al was het lachen me snel vergaan toen bleek dat mijn spullen waren weggehaald uit mijn bureau ( die ook verdween ) en er iemand mijn plaatsje had ingenomen, mijn pc in beslag had genomen en eveneens het roer in handen had genomen.
Alweer een koude douche van vadertje realiteit.
Daar moest ik toch serieus van bekomen, toen ik thuiskwam was ik nog steeds uit mijn lood geslagen.
Leeg, nutteloos, aan de kant gezet, niet meer nodig... De volgende dagen had ik het zwaar te verduren.
Daarbij kwam nog dat van dag 1 ook de telefoon continue rinkelde elke keer ik aanwezig was. er was vanalles niet in orde, dat moest worden geregeld, die papieren waren onvindbaar, stages moesten geregeld worden, bijlessen ingehaald... Elke keer een ding kon van de "to do list" kon worden geschrapt, kwam er een mailtje of telefoongerinkel die het lijstje lekker weer aanvulde.
Dan pas snapte ik wat andere patienten die chemo hadden gehad bedoelden met "het is veel te vroeg om te gaan werken, meid!!! "
het was mijn eerste keer, mijn eerste chemovrije periode na het krijgen ervan, wat wist ik van alle bijwerkingen?
Als je dan al moeite hebt thuis alles op rolletjes te krijgen, kom je na een dagje werken horendol thuis en weet je het noorden helemaal niet meer liggen, zonder overdrijven!
Ik heb nog steeds het gevoel dat het ergste pas begint eens de laatste chemo erop zit.
Zelf denk je dat moment dat alles voorbij is, niets is minder waar, en erger : ook iedereen rond je ziet je terug met haar, dus je bent oke in hun ogen. Gevolg : een huishouden op je dak, en iedereen stelt terug zijn/haar eisen - niet alleen op werkvlak- terwijl je brein het amper of plots helemaal niet meer kan bijhouden. Bij mij is het toch zo : als er teveel ineens op dat arme brein komt afgestoven, slaat het dicht en moet ik zelfs geen 2 en 2 meer optellen.
Evident is anders. Al ben ik nog steeds blij terug te zijn op't werk, ik ga nog blijer zijn eens ik terug full-time ga kunnen meedraaien in het systeem, dan blijf ik beter up to date met het werkgebeuren, kan ik terug de lessen gaan volgen en mijn geliefde stages weer doen, want dat heb ik immens gemist! Het zal wel weer een - zware - aanpassing worden, want dan betekent het huishouden, werk, stages, bijlessen, alles erop en eraan, dus blazen zullen we nog! Nu maar hopen dat tegen dan dat brein nog een beetje meer meewerkt! :)
