Schrijfselke van in de dagkliniek :
Het is al 11u 45 en de chemo zou nu al moeten lopen, maar behalve de bloedafname is er helemaal nog niks gebeurd en ik ben al op m'n kamertje van 9u... Het begon me op't systeem te werken, en na een massa koffie om te tijd te verdrinken ben ik er vandoor gegaan om er een te gaan roken, natruulijk na het uiten van m'n ongenoegen tegen de hoofdverpleging. :)
Al de ganse tijd wacht ik op een dokter om te weten te komen wat het bolletje naast m'n litteken mag voorstellen, dat ikzelf momenteel nog "mijn alientje" noem, dus het ongeduld is groot. Dit in combinatie met het verplicht wachten op de kamer, in mijn ogen het "gevangen" zijn en het gebrek aan nicotine ook waarschijnlijk, maken me echt pissed off. Ben nijdig omdat ik moet wachten, niet wetende of de chemo zal doorgaan, of dat mijn alientej zal zorgen dat die wordt uitgesteld, of nog erger, dat ze opnieuw zouden moeten snijden om het weg te halen. Daar heb ik absoluut geen zin in, alweer het gemartel van onderzoeken, spuitjes, verdoving en de pijn achteraf te moeten ondergaan.
Geef me nu die chemo dat ik hier wegkan klinkt het in m'n hoofd. Hetfeit dat ik een leesboek en wat tijdschriftjes meeheb om m'n gedachten te verzetten helpt deze keer niet zo goed. Kyran heeft om 16u gedaan met school, en was deze morgen al ongerust, dus weet ik niet hoe hij zal reageren als er thuis straks iemand anders op hem wacht. Ook dat bezorgd me nog extra zenuwen en ongeduld, al weet ik nu al zeker dat ik het gewoon toch niet meer haal. Voor de chemo komen er nl. nog eerst 3 zakjes ander vergif om de symptomen achteraf minder erg te doen doorkomen, en nog spoeling voor het grote vergif erdoor gaat. Plus na de chemo alweer een spoeling, en nog een zakje rommel, met nog een spoeling. Het zal een late worden vandaag, damned!!!
Het plotselinge gebrul van een kindje op de afdeling doet me de haren rijzen ( nu ik er terug een beetje heb dat binnenkort weer verdwijnt ) Telkens ik een kindje opmerk op deze afdeling flits er me heel wat door het hoofd! Waarom zo'n jonge kleine leventjes, die nog niks hebben misdaan, nog niks hebben meegemaakt en nog alles moeten beleven??? De wereld is wreed, en wordt nog wreder met de dag. Ik mag blij zijn dat ik hier zelf mag komen liggen en niet naast het bedje van Kyran moet komen zitten. Sta me bij! De gedachte alleen al bezorgd me koude rillingen!!!
Uiteindelijk gaat de chemo van start, net na het middagmaal kunnen ze er eindelijk mee beginnen, oef!
Ik voel het direct lopen, en de smaak in m'n mond slaat meteen toe. Ook voel ik me wat licht in't hoofd... Eentje te veel op??? Lol, zo voelt het aan, al drink ik nooit meer sinds Kyran er is.
Gelukkig komt de schoonheidsspecialiste langs, bij wie ik eindelijk op de drukke agenda ben geland, en krijg ik straks een verwenuurtje : Een zalige gezichtsverzorging met massage van gezicht en handen. Je zou voor minder! ;)
Het doet me ferm deugd es verwend te worden, want in mijn ogen is het dat echt wel!
Terug op de kamer ben ik echt moe, de chemo zuigt precies direct alles uit je lijf. Maar net als ik de ogen wil dichtdoen, hoor ik een kinderstemmetje op de gang die ik direct herken : Onze Kyran komt mama mee ophalen, al is ie veel te vroeg, want voor 18u raak ik hier niet weg. Hoe houden we die hier nu weer kalm? Ookal komt die net van tafel, verorberd hij 2 van de 3 boterhammen die ik voorgeschoteld krijg, met wat extra verwenning van de verpleging die speciaal voor hem confituur gaat halen...
Aan charmes ontbreekt het hem alvast niet!!!
Ik hou nauwlettend de zakjes in 't oog, want het zit te kriebelen om naar buiten, naar huis te gaan. De laatste spoeling zou maar 5 minuten duren, en naar m'n zin duurt het te lang, dus ik schiet de gang op om te vragen dat ze alles kunnen afronden, want dat ik echt wel naar buiten moet, en het niet meer uithou tussen de 4 muren.
Ondertussen is het al bijna 18u30 en binnen een half uurtje moet Kyran bed in, dus leuk is anders voor hem en hij is moe.
Tegen 18u45 zijn we eindelijk thuis... Home sweet home...
Kyran bed in, en tegen 20u 30 volgt mama ook al, met de ogen al halftoe! :) Op naar de volgende!!!
