Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
11-11-2009
ROAN, onze kleine pruts, geboren op 28 oktober 2009
"Na negen maand in de buik vertoeven, ben ik vandaag om 15u37 van het leven komen proeven. Roan is mijn naam. Alles is OK, want ik heb mijn kilootjes mee: 3kg765. En ik ben flink zoals een echte bink: 53cm" was het sms-berichtje dat familie en vrienden op 28 oktober zagen verschijnen op hun GSM. Vooraleer we dit grote nieuws de wereld konden inzenden, heeft mamaatje eerst enkele uren moeten afzien: zo'n 28 uurtjes welteverstaan!!! Valt niet te onderschatten hé?! Ja ja, 't verliep niet van een leien dakje. Op dinsdag 27/10 had ik rond de middag een afspraak bij de gynae. Rond 9u die dag kreeg ik een telefoontje van haar. Ze vroeg of ik niet vroeger kon komen. Dat was geen enkel probleem voor mij! Dus ik, hop, naar de gynae. Rond 9u30 ben ik daar aangekomen. Ik mocht meteen aan de monitor. Uit het resultaat bleek dat ik af en toe hele lichte weeën had, maar daar voelde ik niks van! Na de monitor mocht ik bij de gynae. Ik moest me uitkleden voor een inwendig onderzoek. Terwijl ik mijn slip uitdeed, zag ik dat ik redelijk wat vocht verloor. Ik verloor sinds enige weken al wat vocht, niks speciaal dus, dacht ik. Dus ik op de onderzoekstafel, de gynae onderzocht mij (bleek nog steeds 1cm opening te hebben), stripte me even (de baarmoedermond verwijden) et voila, terug in de kleren. De gynae merkte plots ook op dat ik vocht verloor. Ze zag een klein plasje op haar onderzoekstafel en op de grond, maar ze twijfelde of het wel degelijk vruchtwater was. Ze rook ook even aan mijn inlegkruisje, want vruchtwater ruikt zoet. De gynae zei dat ik het in de gaten moest houden en haar binnen een uurtje moest terugbellen om haar op de hoogte te houden. Terwijl ik naar huis reed, kreeg ik het gevoel dat ik toch meer vocht begon te verliezen. Ik ben thuis aangekomen rond 11u30, stapte de keuken binnen, deed mijn broek naar beneden om eens te checken en plots hoorde ik een kwak en zag iets in mijn onderbroek ploffen. Het was de slijmprop die eruit kwam, samen met wat vruchtwater. Daar stond ik dan, lichtjes geschrokken uiteraard, in een kleine plas vruchtwater. Allerlei emoties kwamen in mij op: lichte paniek, blijdschap, spanning, nieuwsgierigheid, .... Ik heb meteen naar de gynae gebeld om te zeggen dat het begonnen is. Ze vroeg of onze papa van ver moest komen. Dat was ongeveer een half uurtje rijden. Ze zei dat ik het rustigaan kon doen en mij op mijn gemakje mocht klaarmaken om dan naar de kliniek te rijden. Daarna heb ik vlug naar papa gebeld, maar ik kwam op zijn voicemail terecht, alsook bij de tweede en derde poging. Dan heb ik maar naar de receptie gebeld van de werkplaats waar hij die dag werkte. De meneer die ik aan de lijn kreeg, wist meteen wat hem te doen stond. Hij was al op de hoogte van het feit dat hij één dezer mogelijks een telefoontje van mij kon verwachten. Na een paar minuten belde papa mij terug. Ik hoorde aan zijn stem dat hij al haastig op weg was naar 'ons'. Daarna heb ik naar meter Bibi gebeld en naar jouw grootmoeders. Meter bibi en mijn mama waren in alle staten. Ze waren erg opgewonden. Ik natuurlijk ook. Ik kon het bijna niet geloven dat het echt zover was!!! O jee, het moment is aangebroken. Straks ben je er! Oh my god, ik moet het straks gaan doen. Aargghhh, help me .... Op zo'n moment denk je en voel je een beetje vanalles! Papa was er vrij snel. We keken mekaar aan met het gedacht van: eindelijk, het is zover, maar ook van, jeetje, 't voelt wel een beetje eng aan, maar na een paar omhelzingen en kusjes wisten we dat het goed zou komen. Dit lukt ons wel! Papa en ik hebben eerst nog rustig gegeten. Daarna heeft papa een bad genomen en heb ik nog enkele spullen klaargepakt. Nadat papa vervolgens de auto had volgeladen, zijn we naar de kliniek gereden. Ik had een grote handdoek in mijn broek gestopt om het vruchtwater op te vangen, want dat bleef er uiteraard met golfjes uit komen. Rond 13u30 zijn we in de kliniek aangekomen. We zijn ons gaan aanmelden op het verlossingskwartier. Ik werd meteen naar een verlossingskamer geleid, waar wij ons mochten installeren. Ik werd aan de monitor gelegd, kreeg een baxter (voor de streptokokken) toegediend en werd vaginaal onderzocht om te kijken hoeveel opening ik had: nog steeds 1cm. Na ongeveer een uurtje kwam de gynae binnen om te kijken hoe het met me ging. Ze zei dat ik niet op de verlossingskamer hoefde te blijven en dat ik eerst nog wat mocht rondwandelen op de gang en mij gaan installeren op de kamer waar ik na de bevalling zou verblijven. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen namen de weeën ook toe in kracht, maar zeker nog niet te veel. Op de verblijfskamer heb ik dan de eerste lichte weeën liggen opvangen. Tegen 19u moest ik een tweede baxter krijgen. Ik moest er twee in totaal krijgen en tussen die twee baxters moesten er vier uren zitten. Ik dacht dat een verpleegster tot bij mij zou komen, maar dat bleek niet zo. Papa is gaan informeren en bleek dat we terug naar de verlossingskamer moesten voor die baxter. Dat hadden ze wel even mogen zeggen. Wij zijn dus van het 6de verdiep terug naar het 7de verdiep gegaan. Ondertussen waren de weeën toch al wat heviger en had ik redelijk wat pijn. Ik vond ook dat ik zo lang alleen gelegen had op de verblijfskamer. Er is geen enkele keer gedurende die 5 uren iemand van het verpleegpersoneel komen checken bij mij. Toen ik terug op de verlossingskamer lag voor de tweede baxter en de gynae de kamer binnen stapte, werd ik even emotioneel. Ik was opgelucht om haar te zien. Eindelijk een vertrouwd gezicht en een professioneel iemand. De gynae zag dat en richtte zich tot papa: oei, de emoties komen op, voelt ze zich eenzaam misschien? Papa had dat niet door en zei: ba nee, ik denk het niet. Papa kon het ook niet weten, want ik had er hem niks over gezegd, maar ikzelf had ook niet verwacht dat ik zo zou reageren. Ja, je ligt daar en je voelt vanalles hé. Er valt niks te voorspellen of zo ... Maar de gynae is een slimme en die zag dat er niet zoveel naar mij was omgekeken, die had dat direct door, dat zagen we aan haar reactie. Er was een verpleegster bij waarvan papa en ik vonden dat ze fake overkwam. Papa en ik zagen dat ze niet gemaakt was om in een kliniek te werken. Je zag dat ze haar beroep niet met hart en ziel deed. Het was eerder gespeeld. Ze had die fijngevoelige touch van het zorgzame niet om in die sector te werken. We zagen aan de gynae dat ook zij niet zo positief ingesteld stond tegenover die bewuste verpleegster. Maar goed, de bevalling ging ondertussen wel verder :shock: Na een inwendig onderzoek, bleek ik 3cm ontsluiting te hebben. Er was dus toch wat schot in de zaak gekomen. De gynae dacht dat ik tegen middernacht zou bevallen, te meer omdat mijn weeën alsmaar sneller na mekaar kwamen én ook veel heviger waren. Nu begon het best wel pijn te doen hoor!!! :shock::shock::shock: Ik heb liggen kermen van de pijn. Ik had niet gedacht dat ik zo'n kreuner zou zijn. Papa zorgde af en toe voor wat verkoeling door een washandje op mijn hoofd te leggen. Er stond ook een ventilator in de kamer te blazen. Ik had het erg warm. Tussen het kreunen en het afzien door, liet ik het woord epidurale al eens vallen, maar van zodra er een wee voorbij was, vergat ik de epidurale. Ik wou onder water bevallen hé, dus ik probeerde door te zetten. Om de pijn op te vangen, heb ik nog onder de douche gestaan en in het bad gezeten. Ik vond het een wonder hoezeer het warme water de pijn verzachtte. Dat was ongelooflijk! Zo kon ik het nog wel even uithouden dacht ik nog, maar de verpleegsters zeiden dat het op deze manier de bevalling vertraagde. Het relaxeert wel, maar het gaat trager en na verloop van tijd heeft het ook zoveel effect niet meer. Ik mocht er dus ook niet te lang inzitten. Ondertussen werd de familie alsmaar ongeruster ook. Ze stuurden regelmatig sms-jes naar papa om te horen hoe het ging. Meter Bibi, mijn mama en mijn schoonmoeder werden toch wel een beetje bang. Tegen middernacht was de ontsluiting nog niet gevorderd (nog steeds 3cm) en had ik heel wat pijn. De ene wee kwam werkelijk na de andere, het hield niet op en ze waren erg erg erg hevig. Ik had geen moment meer om te bekomen. Ik zag het echt niet zitten om aan zo'n tempo te onstluiten en zoveel pijn af te zien. Ik zag mij daar nog uuuuuuren liggen terwijl het onderaan maar niet leek te openen!!! Dus, ik was het beu en moest een epidurale hebben. Et voila, 10 minuutjes na die verlossende spuit, kwam ik tot rust. Aaaah, zalig, geen pijn meer en eindelijk rust. Ik ben terug op aarde en besef alles wat er rondom mij gebeurt. Nu ja, ik kan nu wel niet onder water bevallen, maar ik vond het de pijn niet waard. Natuurlijk vind ik het ZO ONGELOOFLIJK JAMMER dat ik het niet kon, maar 't was nu eenmaal zo. Moest het ontsluiten vlotter gegaan zijn, dan zou het mij wel gelukt hebben, denk ik, om onder water te bevallen, maar het duurde gewoonweg veeeeeeeeel te lang. Zo jammer!!! Ik vond wel een beetje dat ik gefaald had. Ik wou het echt graag, maar het is mij niet gelukt! Maar ja, daar valt niet veel aan te veranderen. Ik heb het tenminste geprobeerd! Na die epidurale ging het eigenlijk ook niet vooruit. De weeën namen af en de ontsluiting bleef hetzelfde. Zo bleef de situatie gedurende de ganse nacht. Het was erg vermoeiend hoor. Ik lag gekluisterd aan dat bed. Je benen zijn verlamd door de epidurale. Je vind geen comfortabele houding meer. Je rug doet pijn. Je bent moe. Om het uur komen de verpleegsters langs om je te draaien naar je andere zij zodat de epidurale zich in beide benen kon verspreiden. Desondanks al deze ongemakken heb ik tussendoor toch een uurtje of 3 kunnen slapen. Ondertussen was er een nieuwe dag aangebroken: 28/10. In de loop van de vroege ochtend bleek ik al wat gevorderd te zijn: 5cm. En tegen de middag zo'n 8cm. Rond 14u30 is de gynae de kamer binnengestapt. Ik had ondertussen al meer weeën, die ik zelfs opnieuw kon voelen, desondanks de epidurale. Het was een beetje pijnlijk, maar nog draaglijk. De ene al wat pijnlijker dan de andere. Ik had 9cm en de gynae zei om toch al eens te proberen te persen bij een wee. Dus dat deed ik. Onze kleine pruts lag opnieuw in sterrekijkerspositie en de gynae wou proberen om hem te draaien. Papa en de gynae waren mij aan het aanmoedigen terwijl ik het beste van mezelf gaf. Na enkele keren geperst te hebben en zovele minuten later is het de gynae gelukt om onze kleine pruts te draaien. Enkele persweeën later was plots het hoofdje daar. Ik weet nog dat ik dacht van: amai, ik ben echt wel bezig, onze kleine pruts wordt nu geboren, dat had de gynae niet gezegd dat het NU zou gebeuren... Het meeste van de tijd had ik mijn ogen dicht. Ik heb wel even gepiept toen onze pruts er met zijn hoofdje uithing, maar ik durfde eerlijk gezegd niet goed te kijken. Dat zal ik bij een volgende bevalling wel doen: kijken en meer mijn ogen opendoen. Ik was ook zodanig uitgeput, maar dat was blijkbaar mijn manier om de pijn op te vangen! Toen de bevalling op zijn einde begon te lopen, is er een derde persoon bijgekomen om te helpen. Die verpleegster is op mijn buik komen duwen. Na een uurtje arbeid is Roan komen piepen om 15u37. Papa heeft hem onder zijn schoudertjes eruit gehaald en hem op mijn buik gelegd. Dat moment was zo'n verlossing, zo puur, zo vreemd, zo onwerkelijk, zo overweldigdend, zo onbeschrijflijk, gewoon geen woorden voor ... Dan ligt dat kleine wezentje daar op je buik. Hij voelde zo zacht en warm aan. Zo vertederend! Hij kreunde lichtjes. Geen gekrijs, geen gehuil, enkel lichte kreuntjes. Hij was erg rustig! Dat verwonderde ons.We dachten dat hij goed van zich zou laten horen, zoals je dat meestal op TV ziet. Papa en ik keken elkaar vol blijdschap aan en gaven elkaar een zoen. Toen Roan op mijn buik lag, heeft papa de navelstreng doorgeknipt. Ik was helemaal uitgeput en ZO blij dat het voorbij was. Ik weet nog dat ik dacht: oef, eindelijk, 't is voorbij, hij is eruit!!! Ik heb vreemd genoeg niet geweend. Ik heb altijd gedacht dat er traantjes zouden vloeien, emotioneel zoals ik ben, maar ik denk dat ik daar zelfs de kracht niet meer voor had. Ik was op het einde van mijn latijn ... Roan werd met behulp van de verpleegsters meteen aan mijn borst gelegd. Hij sabbelde een beetje op mijn tepel. Ik denk dat hij niet echt gedronken heeft. Ik kan het mij niet zo goed meer herinneren eigenlijk. Een dik uur hebben papa, ik en onze kleine pruts kunnen genieten van het samenzijn. Onze eerste uur met z'n drietjes samen! De verpleegster is Roan nadien komen kleden, de kinderarts heeft de APGAR-test gedaan (hij had trouwens 8 op 9! :wink: hihi) zodat we tegen een uur of 18u30, 19u terug op de kamer waren. Papa was ondertussen één en al stress. Hij was bezig met sms-jes te versturen, dacht aan het bezoek dat op weg was naar ons, aan alle zaken die moesten geregeld worden en als papa veel dingen tegelijk moet doen, geraakt hij nogal verstrooid en gaat hij over de rooie! Een ongelooflijk warhoofd!!! Tegen 19u30 was de familie daar: meter Bibi en nonkel Angelo, nonkel Jurgen en tante Els met Phebe en Ibe en mijn ouders. Ik zat in de zetel met Roan, die ingewikkeld was in een handdoek, in mijn armen. Iedereen kwam binnen en wenste mij proficiat. Ik zat te glunderen, heb toen wel enkele traantjes gelaten en vertelde met veel trots over de bevalling. Na een uurtje is iedereen vertrokken. Nu kon het beginnen, nu moest ik zorg dragen voor dat kleine ventje, weliswaar met nog veel hulp van de verpleegsters natuurlijk. Gedurende de 5 dagen in het ziekenhuis heb ik Roan om de 3u aan de borst moeten leggen. Dat lukte heel goed. Hij was een goede drinker! De felicitaties stroomden via sms-jes en telefoontjes binnen. Ik heb bewust bezoek geweigerd. Ik bedankte vriendelijk. Dat had ik al op voorhand gezegd. Eerlijk gezegd is bezoek het laatste waar ik op dat moment aan dacht hoor. Laat mij maar rustig bekomen van de bevalling, van het feit dat ik een zoontje op de wereld gezet heb en dat mijn wereld eventjes helemaal op zijn kop staat. Mijn ononderbroken nachten zijn vanaf nu passé! Wegens slaapgebrek was ik ook allesbehalve mezelf. Ik voelde mij totaal niet in topvorm, laat staan in staat om volk te ontvangen en 'gezellig' gesprekken te voeren. En achteraf bekeken, ben ik zo blij dat ik geen bezoek gehad heb, behalve dan van de naaste familie natuurlijk. Ik was een wrak. Ik moest mentaal en fysiek herstellen. Mijn 'boeltje' onderaan was een ramp. Dat stond op ontploffen! Echt enorm gezwollen was ik. Niet normaal! Ik was ook gescheurd en de gynae heeft 2 hele kleine scheurtjes moeten naaien. Ik stapte met mijn benen open en ging traag vooruit. Mijn buik was maar met de helft verminderd. Ik had echt nog een dikke buik (nu 3 weken later nog steeds). Het leek alsof ik nog van een kindje moest bevallen. Ze zeggen dat je achteraf ALLES vergeet, de pijn en zo, maar nu, drie weken later, het moment waarop ik dit aan afwerken ben, ben ik het nog steeds niet vergeten. Het was allesbehalve plezant en gewoon zo zwaar. Pff, eerlijk gezegd, ik ben al bang om een tweede keer te bevallen. Ik wil DIT scenario geen tweede keer meer meemaken. Ik hoop nu al op een veel soepelere tweede bevalling! Wat ik nooit zal vergeten, is de huiselijke intieme sfeer waarin ik bevallen ben. Het moment van de arbeid was eigenlijk wel zalig. Enkel de gynae en papa waren in de kamer en spraken mij motiverende woorden in. Papa heeft enorm goed meegeholpen en mij gesteund. Ik was wel een beetje geschrokken van hem eerlijk gezegd. Hij heeft dat wonderwel goed gedaan! Het was ook zo schattig en vertederend om hem zo bezig te zien. De gynae aan het ene been en papa aan het andere. De gynae had ook geen jas aan, enkel handschoenen. Op het moment dat ze binnen kwam, heeft ze ook niet luid aangekondigd dat ik het NU moest doen en dàt vond ik net zo geweldig. Moest ze dat wel gedaan hebben, dan zou ik een beetje in paniek geraakt zijn, dan zou ik een beetje schrik gekregen hebben, zo van: o jee, nu pas gaan we het krijgen ... Enkel tijdens de laatste minuten is er een derde persoon komen helpen. Ik ben zo tevreden van mijn gynae Dr De Vits. Het is een geweldige dokter! En nu weet ik ook eindelijk eens hoe het is om een kindje te kopen! Desondanks de zware bevalling, droom ik al stiekem van een tweede spruitje ...
