Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
18-10-2009
Vannacht mag het gebeuren!!!
Dat hopen papa en ik althans. Ten eerste omdat we morgen 12 jaar samen zijn en welk mooier cadeau kunnen we mekaar geven op zo'n dag?!?! Ten tweede omdat ik het een beetje beu ben!!! Jongens toch, ik wil graag van die buik vanaf. Die zit in de weg! En het is gewoon zwaar en lastig. Het doet pijn, mijn rug ziet af, ik voel redelijk wat steken onderaan, soms lijkt het alsof mijn buik er gaat afscheuren, je beweegt nog volop en dat kan ook wel eens pijn doen ... en ik haat wachten! Dat wachten is soms om zot van te worden. Grrrr! Ja, ik weet het, ik klink een beetje boos en zo, maar van mij mag het nu stoppen. Ik bedoel dan, beginnen, de bevalling mag beginnen van mij. Kleine kabouter, je mag geboren worden hoor! Ik wordt ongeduldig! Ik ben er klaar voor. Klaar voor ik-weet-niet-wat-me-te-wachten-staat! Mijn god! De schrik zit er soms wel in hoor. Ik ben een beetje bang voor de pijn. Hopelijk wordt het geen lange lijdensweg. Je mag vlotjes komen, dus graag een beetje medewerking hé pruts? Vooral het wachten maakt het soms onmenselijk. Da's gewoonweg moordend! Wachten, wachten, wachten, ... en niet weten wanneer het nu juist gaat gebeuren en hoe het gaat gebeuren, wat we gaan voelen en denken, enzoverder enzoverder. Kan het nog spannender??? Mja, er zit niks anders op hé dan wachten. Niks aan te doen! We moeten geduld hebben ... maar we tellen af :-P ...
