Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
06-01-2012
Een maand later ...
We're back. En wat is er ondertussen allemaal gebeurd? Redelijk veel! Mama en zoons zijn naar zee geweest. Papaatje is daar ook een dag of twee geweest en de rest van de week thuis gebleven om te werken aan het huis. Hij wilde de keuken, de gang en de wc verven. Papaatje heeft niet alles kunnen afwerken. Er moet nog veel gedaan worden. Aan zee was het gezellig. Mamaatje en de zoonekes zijn wel niet veel buiten kunnen gaan, want met 2 kleine patatters is het niet evident om ergens alleen naar toe te gaan hoor. En in het appartement met die lift en de buggy is dat nogal een gedoe. Het lukt wel allemaal, maar het is echt wel een enorm gedoe. Veel gesleur en getrek. Pff! Ik had de draagzak mee en daarin zat Jensen. Roan zat in de buggy. Zo ben ik één keer op stap geweest. Voor de rest bleef Jensen thuis en lag hij te slapen, terwijl ik met Roan dan eventjes naar de bakker of de winkel ging. Eén keer kwam ik thuis en ben ik waarschijnlijk net iets te lang weggebleven, want Jensen lag al serieus te huilen, maar bon, hij leeft nog en da's 't bijzonderste :-D:-? Als je alleen bent, moet je je plan een beetje trekken hé. Dan denk ik soms, wat zou een alleenstaande ouder doen, dus dan kan ik dat ook hé. En dan nog, ik trek zo al voldoende alleen mijn plan met onze twee prutsen. Papa denkt soms dat hij ook veel doet, maar ja, da's ne vent hé, maak hem dat eens wijs. Ik hoop dat onze zoonekes later toch wat meer een handje uit de mouwen zullen steken hoor naar de kinderen toe. Ik zal er in elk geval voor zorgen dat ze op dat vlak een beetje meekrijgen van mij om hun toekomstige vrouwtjes te ondersteunen. Ik heb altijd gezegd dat ik een echte vent wilde, en die heb ik, op alle vlakken. En ik wil van onze zoontjes ook echte venten maken, maar dan toch een tikkeltje anders op het vlak van het huishouden! Maar nu is het te laat hé om daar nog iets proberen aan te veranderen bij papaatje. Later, als Roan en Jensen ouder zijn, dan zullen ze mamaatje niet meer zien staan om dingen te doen, of toch minder. Dan zal papaatje er zijn om te spelen, te voetballen, jongesstreken uit te halen en zal moeder de zaag zijn! Je zal wel zien! Terwijl nu, mocht ik er niet zijn, ze er lief zouden bijlopen ... Dan kan ik nu al zeggen aan jullie, lieve kleine schatjes van ons, dat IK diegene ben die jullie zoveel verzorgd, geknuffeld, gespeeld en geleerd heeft. 't Is mamaatje hoor die tijdens jullie eerste levensjaren het meeste heeft gedaan voor jullie. Nooit vergeten! Maar dat zal wel op veel plaatsen zo zijn zeker, maar ook op veel plaatsen anders ... Och ja, hier is het echt nog zoals de man doet dit en de vrouw doet dat, waarbij het meeste nog altijd voor de vrouw. 't Mag ook eens gezegd worden hé. Voilà! En hoe gaat het met ons Roanneke en Jensen? Jensen heeft vandaag de eerste keer fruitpap gegeten en het leek wel zijn honderdste keer. Echt waar! Hij heeft maar een keer of drie een rilling over zijn lijf gekregen van de lichte zure smaak van de fruitpap en dat was het. Hij heeft heel veel gegeten. Echt veel! Wat een hoep! Sinds vier dagen krijgt Jensen ook geen borstvoeding meer. Ja, mamaatje heeft er een punt achter gezet. Ik zeg dit toch met enige spijt en verdriet hoor! Ja, ik heb het er een beetje moeilijk mee maar heb er toch bewust voor gekozen. Ik had er de laatste dagen al een paar keer aan gedacht en dinsdagmorgen toen ik Jensen wou aanleggen en mijn melk opnieuw maar niet direct kwam en Jensen erg ongeduldig werd, heb ik dan maar in een lichte colère de papfles genomen. Ik dacht toen ook, ik stop ermee. De avond ervoor was dus de laatste keer. De dagen erna heb ik wel nog meermaals getwijfeld en ook nu soms nog. Ik mis het hoor! Als ik wil kan ik nog altijd opnieuw beginnen, want er zit nu nog melk in mijn borsten. Maar langs de andere kant heb ik er ook wel genoeg van. Zeker ook omdat mijn melk de laatste weken niet snel genoeg schoot en Jensen zich altijd druk maakte en dat was altijd enorm vervelend. Zeker 's morgens. En ik denk ook, dat ik niet voldoende melk meer had om Jensen tevreden te stellen. Hij kreeg altijd te snel terug honger. Je kan dan wel beginnen om hem dan weer meerdere keren per dag aan te leggen om de productie te verhogen, maar dat zag ik nu ook weer niet zitten om mij daar mee bezig te houden. Maar hoe dan ook, ik mis het. Dat was de laatse keer. De laatse baby die aan mijn borsten lag. De laatste innige mama/-zoonmomenten. :cry::cry::cry: Het afscheid is moeilijk, maar het is genoeg geweest. Ik krijg zo ook weer wat meer ademruitme. Alhoewel, ik geef nog altijd de flesjes hoor en niet papa, dus eigenlijk komt het op hetzelfde neer. Ik kan dan evengoed nog borstvoeding geven. Maar ja, papa zal ook wel flesjes geven hoor ... binnenkort. Die eerste dagen doe ik dat en papa komt later aan de beurt. Papa denkt daar niet aan en ik doe dat gewoon. Mocht ik het hem vragen, dan zal hij dat ook wel doen, maar een vrouw is sneller geneigd om alles zelf te willen doen hé. We maken het die venten soms ook te gemakkelijk hé. Ma bon, het wordt hier geen geklaag over de venten, want jullie horen het al, er ligt iets op mamaatjes lever, maar allé ... Maar goed, de borstvoeding is gestopt en zo zal het denk ik ook wel blijven hoor. Boehoe ... En nog steeds, ja nog steeds, slaapt onze Jensen ongelooflijk veel. Als dat nog zo een tijdje gaat duren, dan zullen we ons wel eens vragen moeten beginnen stellen, want dit lijkt ons toch niet meer normaal op de duur. Jensen slaapt echt wel veel hoor! Niet normaal! Zo kan hij zich toch niet ontwikkelen?!?! Gemakkelijk is het wel natuurlijk, maar we zullen er toch eens naar moeten informeren als dat zo blijft. En lachen, ja ook lachen doet hij nog steeds heel veel. Wat een schatje! Hij begint ook meer wezen te krijgen. Dan bedoel ik, dat je er al meer contact mee kunt maken. Er is al wat meer interactie: lachen, praten, spelen ... Hij kan zich ook al beter rollen op zijn zij, naar zijn rug ... maar nog altijd minder goed dan andere babies, denk ik. Ik denk dat hij toch wel een beetje achter zit, omdat hij dus zoveel slaapt hé. Ma bon, nog niks ernstig aan de hand natuurlijk. Hij speelt ook meer met speelgoed. Hij bekijkt het meer en meer, test het uit, gooit ermee, rammelt ermee, ... Tof om hem zo bezig te zien. Hij zit ook in de eetstoel met een kussen achter zijn rug. Tante Pug had me gezegd dat ze dit zo al deed, dus daarom doe ik dit nu ook hé. Met de voetjes spelen doet hij ook supergraag en soms verdwijnt er al eens eentje in de mond, haha. En zijn knuffel heeft een nieuwe naam gekregen, namelijk Poekie ipv Fluppo. Ja, het lag niet goed in de mond volgens mama. Mama is een beetje gek hé op sommige vlakken! :roll: Maar goed, daar zal het wel bij blijven. Het moet goed zijn hé voor mama, of zeg maar perfect. Soms een sleche eigenschap van mamaatje, haha. En verder maakt onze Jensen ook veel geluidjes, veel geschetter zeg maar, gillen als een meisje, hihihihihihi. Ja, hij heeft plezier hé als hij ligt te spelen en te rollebollen. Roan en Jensen beginnen langzaam ook met elkaar wat meer te spelen. Jensen wordt ouder en dat lukt alsmaar beter hé. Hij trekt Roan meer aan. Roan ziet dat ook hé dat Jensen langzaamaan meer begint te kunnen. Roan gaat er soms bij liggen en kan hem zo aankijken en ernaar lachen. Vooral als Jensen begint te lachen of te krijsen, doet Roan mee. En Jensen verliest Roan geen moment uit het oog. Hij zou zijn hoofd 360° draaien om hem te kunnen zien. Zo grappig! Als ik Jensen uit zijn bedje wil halen, gaat Roan soms mee naar boven. Als we de kamer binnen komen, springt Roan meteen op ons bed en doet hij het licht aan. Jensen hoort hem al van in de verte aankomen en begint al leuk te kirren. Hij begint ook druk links en rechts te kijken of hij dat kleine spook ergens ziet rondhuppelen. Als ik Jensen uit zijn bedje til, draait hij zijn hoofd naar het geluid van Roan. Van zodra hij Roan in het vizier heeft, verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht en begint hij vrolijk te vertellen of begint hij te lachen met geluid. Jensen is altijd supercontent als hij Roan ziet. Zo grappig om te zien hoe Roan Jensen zo aantrekt. Alsof Jensen weet dat Roan ook een klein manneke is zoals hem. Alsof hij al meteen een speelkameraadje ziet in Roan, zijn grote broer! Zo lief! Hopelijk blijven ze mekaar zo aantrekken hé en worden het dikke vrienden. En hoe doet ons Roanneke het verder? Onze grote broer! Hij is superlief voor zijn kleine broer. Als mamaatje hem vraagt om broertje speelgoed te geven of hem eventjes in de gaten te houden, dan doet hij dat. Hij helpt hem, hij verzorgt hem, hij is lief voor zijn kleine broer. Vandaag gaf hij hem te drinken. Jensen zat in de eetstoel en Roan zat op mamaatjes schoot rechtover Jensen. Hij gaf Jensen de papfles en na elke slok, veegde hij broertjes mondje af met zijn slabbetje. Lief eh! Onlangs zijn we hier allemaal goed ziek geweest. Ja, allevier! Pff! Ik kan het u verzekeren: de HEL. Regelrecht de HEL!!! Amai seg! Wij hebben afgezien! Mijn jongens toch! Roan en Jensen waren verkouden. Ze waren enorm lastig. Veel gehuil, gezaag, gebroken nachten. En wijzelf, mamaatje en papaatje, waren er ook slecht aan toe en da's afzien hoor dan. Je moet er zijn voor de gastjes, maar je bent zelf niet 100%. Amai, amai! En dan die gebroken nachten ... op die manier wordt je er zelf niet snel beter op hoor. En Roan natuurlijk, die gaf weeral eens over. Ons Roanneke heeft daar toch veel last van hoor. Hij heeft een supergevoelige maag! Hij zou bij het minste overgeven. Kijk, zelfs vandaag nog. Hij wurgt snel op iets en dan durft er ook al snel eens iets naar boven te komen. Ik hoop nu wel dat dat overgeven van vandaag geen voorteken is van iets slechters, want de laatste 2, 3 nachten zijn onze boys weer al eventjes lastig geweest 's nachts en meestal wil dat iets zeggen ... Laat ons hopen van niet! :roll::-?:-( Maar bon, de laatse keer dus dat ze ziek zijn geweest, had Roan het goed zitten. Gedurende een week en een half heeft hij dagelijks één keer overgegeven, soms een keertje meer. En het was altijd tegen 's avonds of 's nachts. De wasmachine heeft toen weer op volle toeren gedraaid :roll: Hij at weinig en hetgeen dat hij at, werd dus terug uitgespuwd. Je kan je dus al voorstellen wat voor een wrak ons manneke weeral was. Ocharme! We hadden er zo compassie mee. Vermagerd dat hij weeral was. Enorm! Echt! Je zou naar de foto's moeten kijken van toen. Het is er duidelijk aan te zien hoor! En hij was ook zo slap hé. A ja natuurlijk, hij teerde al op zijn reserves hé. Hij was op! Zo zielig! Het rare eraan was wel dat hij altijd op en neer ging eigenlijk. Eens zo slecht en dan weer ineens zo goed. Dan kon hij zo in ene keer opleven en was alles terug beter en dan terug naar af. Daarom ook dat we pas na een week bij de dokter zijn geweest en ik moet zeggen dat ik er wel niet gerust op was en verwachtte mij aan het ergste bij de dokter, maar ze zei gewoon dat hij motilium moest krijgen en na 3 dagen terug beter zou zijn en zo is dat ook gegaan. Weird é! Dat vonden wij toch. We vonden het niet normaal meer. Hij was zodanig vermagerd en dat bleef maar duren, dat we verwachtten dat hij in het ziekenhuis zou opgenomen worden. Gelukkig van niet natuurlijk! Ja ja, die misère heeft toch een dikke 3 weken geduurd. Ik hoop dat we dit niet snel nog eens meemaken. Ons Roanneke wordt ouder en begint er altijd maar beter en beter tegen te kunnen natuurlijk. Dus dat brengt op. Deze winter zonder al te veel kleerscheuren zien door te komen en dan nog één winter voor Jensen om te doorstaan en daarna zal het ook voor hem alsmaar beter beginnen te gaan om zich te weren tegen allerlei ziektekiemen! Roanneke stelt het goed bij tante Pug. Hij gaat daar echt graag. Hij speelt graag met de andere kindjes. Tante Pug zei ook dat hij zich heel goed kan amuseren met anderen. We hebben wel al gemerkt dat als we ergens komen of zo dat Roan niet stil blijft zitten of verlegen is of zo. Hij gaat meteen op ontdekking en zoekt snel contact met anderen. Da's leuk om jouw kind zo bezig te zien. Dan weet je toch al dat hij zijn plan kan trekken. Dat belooft dus misschien wel voor binnen een vijftal maanden, als hij naar school zal gaan. Amai, binnen een vijf maandjes is het zover. Ocheere, mijn klein kaboutertje wordt toch groot. Mijne vriend, mijne dikke vriend, ons mamakindje, ja, dat is hij nog steeds. Ik ben nog steeds zijn nummer 1. Na na nenana, na na nenana, ... Tante Pug heeft een nieuwe glijbaan aangekocht. Ze is nog groter dan de vorige en natuurlijk is het weer Roan die heer en meester is van het spel hé. Da's toch echt zijn ding hoor, de glijbaan. Deze glijbaan is al met een serieuze ladder waarop hij moet klimmen en daar begint hij zonder vrees aan hoor. Hij kleffert erop en hopla, terug eraf via de glijbaan. Onze Jan zonder Vrees. Dat belooft! Onlangs mocht hij bij de kerstman op de schoot gaan zitten en dat kon niet snel genoeg gaan voor hem. De kerstman kreeg nog niet de kans om te gaan zitten. Zo ongeduldig was hij! En hij is zo lief hé. Echt nog altijd zo'n schatje. Ongelooflijk! Zo'n lief manneke! Papaatje en ik vertelden onlangs tegen elkaar dat als we hem in bed willen steken en we van de verzorgingstafel naar het bed stappen, hij zelf zijn tutje uit zijn mondje doet om ons nog een zoentje te geven vooraleer we hem in bed leggen. Niet papa of mama had hem dit aangeleerd, maar dat deed hij uit zichzelf. Zo schattig! Daar maakt hij nu altijd de gewoonte van. Eerst nog een zoentje vooraleer hij in bed wordt gelegd. Dansen doet hij ook heel graag. Wat wil je? Mama en papa staan hier dikwijls zelf de onnozelaar uit te hangen op de muziek, waardoor Roan spontaan begint mee te doen hé. Als hij muziek hoort, begint ons Roanneke al snel mee te bewegen. En dat is het zien waard hé. Haha :lol: Maar naast dat lief karaktertje zit er ook een duiveltje in Roanneke hoor. Hij kan soms serieus op de zenuwen werken. Hij kan je testen hoor! Ja ja! Maar da's niet anders dan bij andere peuters zeker hé. 24 december zijn we naar de receptie gegaan van het kerstfeest bij de familie langs papa's kant, in Mere. Het was in een restaurant en na de aperitief zouden we naar huis gaan, met onze 2 prutsen. Een restaurant is nu niet eenmaal een plaats om met kinderen naartoe te gaan en dat heeft Roanneke toen maar eens bewezen. Van hier naar ginder liep hij! Hij ging overal waar hij niet mocht zijn. Hij wilde alles pakken wat hij niet mocht pakken. En als we hem iets verboden, dan kwam er luidkeels protest van onze kleine man. En hij hield zich niet in om daar de nodige fysieke tegenstand bij te vertonen. Daar stond papa dan met een krijsende, bengelende peuter aan zijn armen. :roll::shock: Je kunt je voorstellen dat we de aandacht hadden van iedereen die aanwezig was in dat restaurant. :oops: Zo ergerlijk is hij wel nog nooit geweest hoor. En natuurlijk wil dat nu juist lukken hé, juist bij de familie. Ze zullen nogal gedacht hebben. Amai, dat zal een hevig ventje worden, een stout manneke. Iedereen begint dan vanalles te denken hé, terwijl hij zoiets nog nooit heeft gedaan. Toch niet op een andere locatie, thuis kan hij wel regelmatig eens protesteren hoor. Dat hoort bij het opgroeien zeker hé! Maar goed, dit was nog eens serieuze update. Jammer genoeg heeft mamaatje zoveel tijd niet meer hé om regelmatig eens wat te schrijven. Maar gelukkig kan ik dit al bij al nog goed onderhouden. Het zal leuk zijn om dit later op mijn oude dagen, als jullie groot zijn, te herlezen. Ik weet nu al dat er dan traantjes zullen vloeien ... Luv you boys! XXX
