Ik had afgesproken met A. in het station. Ik herkende hem van ver, hij keek de andere kant op. Hij was kleiner dan ik me voorstelde en iets 'blokkiger' dan ik me voorstelde, ook. Let op! Ik heb niets tegen mensen met een maatje meer, integendeel, maar als mensen echt 'zwaar' zijn, maak ik me vooral zorgen om hun gezondheid, zeker als je weet dat er al hartproblematieken en diabetes in de familiale antecedenten zijn.
Hij weet me te zeggen dat hij een levensgenieter is, graag iets gaat eten en drinken en niet van plan is om zich voor iemand te veranderen. Ik heb het gevoel dat ik vooral het gesprek moet gaande houden en maar vragen moet blijven stellen. Hij vraagt amper iets terug. Zo vermoeiend voor mij, ondanks het feit dat hij op zich wel een sympathieke kerel lijkt.
Opeens begint hij over het feit dat hij voor zijn 30ste kinderen wil, hij is nu 27 en vraagt me of ik hem dat zou kunnen geven. Ik vloek binnensmonds en verander het onderwerp. Hoewel ik me net een kip voelde uit zo'n legbatterij.
Willen de echte mannen nu opstaan alsjeblieft?
Reacties op bericht (0)
Write me
Hit below if you want to write me! I would love to read it!
Mailinglist
You don't want to miss anything new? Awesome! Fill in your emailadress and you'll get an email everytime there's something new to read!
