Hieronder staan foto's van onze Bâtisse. De traktor is van de buren...spijtig!
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
La Bâtisse du Délice
Chambres et table d'hôtes
06-05-2008
Veiligheidsschoenen...
Leen heeft eindelijk haar veiligheidsschoenen. In de winkel waar we ze besteld hadden, waren ze nog altijd niet toegekomen. We hebben prompt onze bestelling afgezegd. Wij naar de Bricomarché. Daar hadden ze haar maat niet, maar de verkoopster verwees ons door naar een andere winkel in de buurt. Zeer interessant dat bedrijf. Ze verhuren en verkopen daar ongeveer alles, dus daar gaan ze ons nog zien! Enfin, lichtblauwe veiligheidsschoenen met een oranje accentje...keimooi! Vandaag toch ook wat gewerkt op de werf. Om 8 uur zijn we eraan begonnen en om 9 uur stond ik met de eerste volle aanhangwagen op het containerpark. Dan nog een wagentje volgeladen en weggevoerd. Leen heeft een bibberend polleke als gevolg van het vele werk met de pneumatische hamer. Verder nog behoorlijk wat stutwerk gedaan en met Gust nog eens overlegd hoe we het gaan aanpakken. De bestaande stenen boord aan de poort zullen we wellicht helemaal moeten afbreken. We gaan er voor alle zekerheid een betonnen constructie in verwerken en die afwerken met sierstenen. Even mooi, maar veel steviger. Allez, dat is het voorlopige plan. We gaan er nog een paar nachtjes over wakker liggen denk ik... Morgen gaan we verder met de afbraak. Iets voorzichtiger dan voordien, want we willen geen verrassingen meer. Chantal en Christian hebben ons ondertussen uitgenodigd om vrijdagavond naar een wijndegustatie te gaan. Zaterdagmiddag gaan we er eten... Straks komen Gust en Ann nog eten...hopelijk toch wel op tijd naar bed, maar dat was voor Ann ook een voorwaarde dus dat zal wel lukken.
Het weer vandaag: Vanmorgen overtrokken. Rond de middag is de zon er doorgekomen. Nu blauwe lucht met witte wolkjes en 23 graden.
We zijn allebei een beetje gefrustreerd, omdat de werken vandaag niet opgeschoten zijn. We hadden nogal wat omhanden. Gewoon boodschappen eigenlijk. En we zijn gaan kijken voor een autootje voor Leen. Een deuchevautje, maar dat gaat niet door, want voor een oud vehikeltje betaal je hier 10000 euro. Niet te doen. Dan zijn we maar eens binnengesprongen bij Kia. Die verkopen zo een heel klein Picantotje en die zijn best betaalbaar. Gust en Ann hebben er ook zo eentje. Ze verbruiken nagenoeg niets en rijden heel vlotjes. Misschien doen we dat wel. De C1, de kleinste van Citroën heeft ook nog wel iets. Daar gaan we ook nog eens prijs vragen, maar we willen nu wel eerst hard verder gaan werken. Ik ben vanmiddag nog langsgeweest in Cruscades om na te gaan hoe ik een en ander nog kan stabiliseren. Dan ben ik binnengesprongen in de Bricomarché. Ik heb er twee zware spanriemen gekocht om de balken van het dak samen te houden. Dat gaat ook nog wat extra steun geven aan het geheel. Morgen vliegen we er terug in. Voorzichtiger dan vorige week, maar niet minder vastberaden. We hebben het werk op de werf eigenlijk nodig. Vooruitgang zien is goed voor het humeur (vandaag was dat alleszins niet goed)... Het feestje bij Pierre en Eliane Fil was zalig. We zijn begonnen met een klassieke proeverij. Alle soorten wijn van de voorbije jaren zijn door ons geproefd en gekeurd. Dan komt hij op de proppen met een frisse witte wijn van een collega wijnboer en dat is dan het aperitief. Vervolgens zijn we aan tafel gegaan en hebben we eerst pâté de tête de sanglier gegeten. Lekker (niks voor Leen) met een slaatje met Franse vinaigrette erbij. Eliane maakt haar vinaigrette met zelfgemaakte wijnazijn. Ze heeft ons prompt een fles meegegeven. De hoofdschotel was sanglier aan het spit met lekkere ratatouille (Leen is alweer niet echt een fan van de sanglier, maar de ratatouille viel echt wel in de smaak). Het vlees smaakt krachtig, maar tegelijkertijd heeft het door het spit een geraffineerd gerookte smaak. Pierre - sinds gisteren tutoyeren we mekaar - heeft een heel fijn mechanisme voor het spit. Het is te vergelijken met het binnenwerk van een klok. Volgens hem worden die systemen nog gemaakt in Nantes... Daar ga ik toch eens naar zoeken. Interessanter dan een barbecue en heel gezellig om met de gasten te doen... Dit alles alweer overgoten met wijn van Pierre Fil. Vervolgens nieuwe borden voor de kaasschotel: met wijn van Fil natuurlijk. En als klap op de vuurpijl een zelfgemaakte flan caramel met oreillettes (een soort van dun deeg dat licht gebakken is en waar suiker over gestrooid is). Daarvoor haalde Pierre een fles boven die hij uit Bretagne meebracht. Een soort van lichte appellikeur (16,5 graden)...
Het weer vandaag: bewolkt, winderig, maar toch nog 21 graden. Af en toe valt er een druppel regen. Morgen zou het ook nog gaan regenen...
Vandaag hebben we nog niet veel uitgespookt. Leen heeft pannenkoeken gebakken voor mij - ik ben jarig vandaag. Ik heb trouwens ook een 'couteau Occitane' gekregen. Een echt cadeau, iets wat je niet nodig hebt, maar een echt hebbeding. Op het heft staat het Occitaanse kruis gegraveerd. Waar het lemmet en het heft samenkomen is een metalen kruisje bevestigd. Ik heb iets met dat kruis. Ik vind het niet alleen heel mooi, maar het geeft me ook het gevoel, dat ik hier op een historisch beladen grond loop. 'Le Terroir Occitan', het land waar de Katharen uit de pauselijke pas liepen en daar een zware prijs voor betaalden. Nochthans zijn de mensen hier niet zo bezig met de geschiedenis en al zeker niet als het om chauvinisme gaat. De oude generatie - die nog Occitaans spreekt - wellicht nog wel, maar de jongere mensen zeker niet. Chantal en Christian hebben ons dat ook al bevestigd. Zij vinden het wel tof, dat wij het Occitaanse kruis koesteren, maar zelf zijn ze er niet echt mee bezig. Het enige wat ons hier al opgevallen is, is dat het niet zo goed botert tussen de Occitanen en de Catalanen. Daar zou ik toch nog eens het fijne willen van weten. Om terug te komen op het kruis: ik hoop er op één of andere manier toch een collectie van te kunnen verwerken in onze bâtisse. Dat lijkt me heel mooi... Toch nog even met Leen overleggen. We zijn naar de markt geweest in Narbonne, daar hebben we nog een 'galette Occitane' gekocht (alweer met dat kruis). Dat hebben we voor mijn verjaardag verorberd met Jeny en Harry. Ik vond het niet echt lekker. Het smaakte teveel naar oranjebloesem... Straks gaan we sanglier eten bij wijnboer Pierre Fil en zijn vrouw. De man schiet bijna evenveel sangliers als er dagen zijn in een jaar. Zijn wijngaarden zitten er vol van.Vanavond rijgt hij er eentje aan het spit en dat gaan wij proeven.
Het weer: zon, blauwe lucht, warmte, licht briesje, 25 graden...
Vanmorgen heel vroeg opgestaan om onze afspraak met de vissers niet te missen. Ten onrechte bleek achteraf, want het was eigenlijk niet veel soeps. Gisteren werd verse forel op de Orbieu gezet en vanmorgen vroeg zijn ze daarop gaan vissen. Dan hebben ze een déjeuner genomen, maar voor ons was dat al te laat, want we moesten naar de déchetterie. Het kan niet altijd feest zijn hè. Drie keer zijn we op en af gereden met een volle aanhangwagen. Vooral met puin en houtafval. Als je weet hoeveel een gevulde container kost voor afvoering naar het stort, dan weet je ook dat we er heel veel voordeel bij hebben om een déchetterie te hebben in het dorp. Spijtig dat ze volgende donderdag weer gesloten is: wapenstilstand. We zijn trouwens uitgenodigd bij onze buren. Volgende zaterdagmiddag mogen we er naar de barbecue. We denken dat ze het wel fijn vinden dat er iemand in de straat komt wonen. Elke dag maken we een praatje. Over de bouw, over de wijngaarden, over het leven in Frankrijk en dan maken we een vergelijking met België... De man van het containerpark vroeg zich trouwens af of we katholieken of protestanten zijn. Verder wou hij ook weten of er op dat vlak een verschil is tussen Vlamingen en Walen. Dat de politiek niet echt wil vlotten in België, daar zijn ze hier toch wel van op de hoogte. En dat de Belgen graag drinken, dat hebben ze ook al vaak ondervonden. Wij zijn het enige volk dat de wijn tijdens de proeverijen niet uitspuwt...
Foto's: de vissers aan de Orbieu. Er zijn heel veel mooie plekjes langs de rivier. En dat net buiten het dorp...
Het weer nog...: vanmorgen leken er wel wolken op te komen. Geen nood, het werd zonnig bij 24 zomerse graden...morgen zou het ook goed zijn, maandag ook, maar dinsdag zou het gaan regenen...
We zijn nog maar net begonnen en de werken liggen al terug stil. Vandaag hebben we de met puin gevulde aanhangwagen buiten gereden en de verzakte sluitstenen boven de poort - op aanraden van burgelijk ingenieur Wim - stevig ondersteund. We weten niet of we nu verder mogen afbreken, dus doen we het voorlopig maar rustig aan. Enfin, niet dat we echt stilzitten. We zijn een betonmolen gaan kopen en morgen gaan we naar het containerpark zoveel mogelijk afval wegbrengen. Dan kunnen we verder opruimen en alles klaarzetten om dinsdag terug naar het containerpark te rijden. Gust en Ann komen zondag alleszins eens kijken. Dan kan Gust ons zeggen hoe hij de verdere evolutie van de bouw ziet, maar het oude moet er alleszins eerst uit, dat kan niet anders. Pas dan kunnen we beginnen opbouwen. Gisteren heb ik trouwens een ongelooflijke luchtspiegeling gezien. We kwamen hier op de oprit gereden en plots spurtte Hugo weg uit het struikgewas, op de voet gevolgd door nog eens Hugo... Ik wist niet wat er gebeurde. Blijkt dat één van de buren hier eenzelfde kat heeft, maar die heet Muscat... Die twee zijn hier dus duidelijk al begonnen aan een territoriumgevecht. Onze poezen doen het trouwens heel goed. Ze zijn gans de namiddag buiten geweest en Hugo zit op dit moment 'zijn domein' te overschouwen. Hij wordt gegarandeerd wijnboer, want hij kleurt helemaal rood van de grond van de wijngaarden... Nicole komt hier net binnengewandeld en gaat eten, hoe zou het ook anders kunnen... Onze buurvrouw, Chantal, verbaasde er zich over dat wij al in lentetenue waren. Zij lopen hier nog altijd met een trui, lange broek, gesloten schoenen...enfin de hele santeboetiek. Ze zegt dat haar man nog kouwelijker is... Hij zou tijdens de winter liever een winterslaap doen. Ik ken er nog zo, maar dat is niet uit schrik voor de kou dan...
Het weer vandaag: zeer zacht lenteweer, rond de 20 graden maar nagenoeg geen wind. Meer sluierwolken, maar niet genoeg om de zon tegen te houden...
1 mei, dag van de arbeid. Leen en ik werken niet. Ik voeg er een foto bij. Zicht op Paraza, het dorp waar we voorlopig onderdak vonden. Deze foto maakte ik tijdens een wandeling door de wijngaarden. Enkel de weerman is echt van dienst. Zon, 21 graden en een weinig wind...
Weer goed gewerkt vandaag. Terwijl Leen de obligate boodschappen deed in Narbonne verrichtte ik nog een beetje ruim- en breekwerk. Nu blijven er nog twee grote en één kleine kamer over. De déchetterie kan niet volgen. Ik kan pas teruggaan op zaterdag, want morgen is het een feestdag - de dag van de arbeid, maar dan mag er niet gewerkt worden (ik heb dat eigenlijk nooit goed begrepen)... Er staat dus een volle aanhangwagen te wachten, samen met 14 gevulde puinzakken, nog een heleboel puin op een hoop en veel hout om weg te gooien. 's Namiddags heeft Leen verdergewerkt met haar pneumatische hamer. De voorgevel ziet er eigenlijk niet zo goed uit op het eerste zicht, dus zullen we ons plan om die gevel op te voegen misschien moeten laten varen en er crêpi opzetten...we zien wel. We hebben de indruk, dat de sluitstenen boven de poort verder aan het verzakken zijn. Dat kan verschillende oorzaken hebben. Ik heb de poort verschillende keren opengemaakt de voorbije week, het slot zit verankerd in de middelste sluitsteen en er komt bij het openen en sluiten nogal wat wrikwerk aan te pas. Het zou ook kunnen dat de afbraakwerken de oorzaak zijn van de verzakking. Ik heb de hele handel dan maar gestut, kwestie van geen risico's te nemen. We hebben van onze buren, Chantal en Christian, een cadeautje gekregen. 6 degustatieglazen van de Syndicat général van de AOC Corbières. Chantal werkt daar als boekhoudster. Dat was een fijne verrassing. Het zijn echt toffe mensen. Leen staat ondertussen alweer in de keuken voor het avondeten. Dan de afwas en vervolgens nog even wegzakken in de zetel om vroeg te gaan slapen. Morgen wordt er niet gewerkt, maar uitslapen zit er toch niet in dus...
Het weer: vanmorgen overtrokken, maar daar kwam zeer snel verandering in. Zonnig, bijna geen wind en echt wel warm in de zon... Volgens buurman Christian zou het morgen overtrokken maar warm zijn en vrijdag zou het terug zonnig worden...
We hebben weer veel bijgeleerd vandaag. Ik vanmorgen naar de déchetterie met bouwafval. Daar leerde ik dat le Cers (naam van de straat achter ons) een Noorderwind is die in onze streek waait. Verder is er nog de Marin en die komt van over de zee. Van Tramonta is hier dus helemaal geen sprake. Ik werd geholpen door de man van het containerpark en een bezoekster, die hier zelf een paar kleine vignes heeft. Zij is met haar man een huis aan het verbouwen tot Gîte. Ze leidde ons rond. Prachtige verbouwing, die tegen augustus zou moeten klaar zijn. Dat biedt ook mogelijkheden om op termijn samen te werken. Ze wil overigens ook een klein museum maken over de wijnbouw... Christian heeft me dan vanmiddag getoond waar de vissers zaterdagmorgen samenkomen. Dat is op de oever van de Orbieu. Wat een ontdekking. Een mooie rivier met brede oevers - echt een keienstrand temidden de natuur. Zalig om er 's middags met de pic-nicmand te gaan eten en vervolgens een siësta te doen. Leen heeft een nieuw speelgoed. De pneumatische hamer. We hebben eindelijk oordopjes en ze hamert er nu lustig op los. Het gaat wel stukken sneller zo en de muren die zichtbaar worden beloven veel goeds. Het kan prachtig worden allemaal. Het was stralend weer vandaag. Volle zon bij om en bij de 20 graden. Niet veel wind... Nu gaan we eten bij Stéphan en Renée...
Leen vindt dat werken op de werf wel iets therapeutisch heeft. Gelijk heeft ze. Je denkt alleen maar aan datgene waar je mee bezig bent en dat is heel gezond voor de geest. Het werd tijd dat we eraan begonnen. De veiligheidsschoenen van Leen zijn nog niet aangekomen, maar nog een week wachten zat er voor haar echt niet in, dus doet ze dingen waarmee ze niet al teveel risico loopt. Muren afkappen leek ons een mooi project. In de hoop dat we de blote muren opnieuw kunnen opvoegen en zo bewaren. Dat wordt nog afwachten. We lopen er allebei heel professioneel bij met onze werfhelm. We moesten nog een kruiwagen en wat hamers kopen, maar we zijn eindelijk aan de slag. Het werken met de pneumatische hamer hebben we nog eventjes uitgesteld, want dat spul maakt zoveel lawaai, dat we eerst iets moeten hebben om onze oren te beschermen. Tenslotte moeten we de gasten later nog kunnen verstaan als ze iets bestellen hè. Morgenvroeg rijden we in eerste instantie naar de déchetterie, want ik heb vandaag de remorque volgeladen met puin. Dat wil ik morgen gaan dumpen om onmiddellijk nog eens te vullen en weg te brengen. Er zullen nog heel wat ritjes naar het containerpark volgen. En donderdag is het 1 mei, dus dan is de déchetterie gesloten. Vanmorgen knalde volgend bericht nog door de gemeentelijke luidsprekers: "Allo, allo. Avis à la population. Dû à la fête du travail, la collecte des déchets verts se fera le mercredi au lieu du jeudi..." Het is de gemeentesecretaris die dit bericht inspreekt... O ja, Leen herinnert mij eraan, dat we nog iets gevonden hebben. Een schriftje van Eloi Villefranche, van toen hij bij de 2de Compagnie Chasseurs was, gelegerd in Tunesië. Op het eerste zicht staan er af en toe wat licht obscene teksten in, in een heel mooi geschrift en aangevuld met grappige tekeningen van zijn hand. Alweer een stukje geschiedenis van ons huis...
Het weer nog: bewolkt en toen we daarstraks naar huis reden vielen er een paar druppels regen. De termperatuur vandaag rond de 20 graden. Ze beloven beter weer voor morgen...
Het was de laatste dag voor de echte officiële start van onze verbouwingen. Als mensen ons later vragen wanneer we eraan begonnen, dan zullen we antwoorden: 28 april 2008. Weze het misschien helemaal veilig het te houden op 1 mei, want er wachten ons toch nog een paar administratieve dingetjes... Enfin, 28 april dus... We hebben er vandaag nog een allerlaatste keer van geprofiteerd (hoewel, met ons weet je maar nooit). Eerst naar Gruissan - la plage des Chalets - waar destijds de film "37° le matin" opgenomen werd. Een mooi stukje strand, met een redelijk onstuimige Middellandse zee (voor zover dat kan). Prachtige kleuren en unieke chalets. Een beetje onderkomen, maar dat hoort erbij. We hebben ons afgevraagd wat het zou kosten om zo een chalet te kopen... Die dingen worden tegenwoordig opgekocht door de Narbonnais, die ze dan gebruiken als buitenverblijf... Leen heeft nog gewerkt aan haar collectie schelpen. Niet zonder succes overigens. Vanavond waren we uitgenodigd op een wijnproeverij. Bij Patricia en Guy Van Hoonacker. Zij brengen de heerlijke Armatus op de markt. Een droge witte Muscat 2007. Pol Vercammen - die we kennen van een eerdere wijnproeverij op het domein Saint-Eugène - verzorgt er de wijngaarden. De verwelkoming was schitterend. Patricia wist ons op zicht te plaatsen en ook gepast voor te stellen aan de rest van de genodigden. Dat is het voordeel van de foto op onze weblog. In een prachtig kader genoten we van de heerlijke, frisse wijn bij aangepaste hapjes. Dit alles buiten natuurlijk... We hebben een doosje gekocht en gaan de wijn hier zeker promoten bij onze vrienden. De proeverij was voorzien tot halfacht, maar het was bijna halftien voor we het domein konden verlaten. Gezelligheid troef!
Het weer vandaag: de voorspellingen waren niet zo goed, maar het weer was zalig. Tot ongeveer 16 uur stralend weer. Dan een bewolkte periode en tegen de proeverij trok de hemel terug open. Het was wel iets minder warm dan gisteren. Ongeveer 21 graden, maar wel een iets sterkere bries bij momenten. Morgen zou het echt de ganse dag bewolkt zijn volgens de voorspellingen...
Ik begin er wat vroeger aan, want straks gaan we op de lappen met Gust en dan zal het er niet meer van komen. Vandaag heeft Leen verse kruiden geplant in eenvoudige aarden potten. Om mee te koken. Ze kreeg de kruiden als alternatief welkomstboeket van Jeny en Harry. Heel lief vonden we. Nadat we de potten kochten in Lézignan-Corbières, reden we door naar Cruscades, om er de bus te lichten. Een brief van de electriciteitsmaatschappij en nog wat prullen uit België, die ons bereiken via de Mutapost. Ook een enveloppe gericht aan Harry et Line (Leen kunnen ze hier niet uitspreken en blijkbaar ook niet schrijven)... Post van onze buurvrouw Chantal, de vrouw van Christian en ook de mensen van wie we het huis kochten. Aangezien Chantal bij de AOC van de Corbières werkt, vroeg Leen haar wat info. In de enveloppe dus wat documentatie en een hele mooie kalender. Ik heb ook een praatje gemaakt met Christian. Ik vroeg hem of we vier verschillende soorten wijnstokken in onze tuin zouden kunnen planten, maar hij vreest dat er geen druiven op zullen komen. Het zou dan gewoon maar versiering zijn. Er staan trouwens genoeg bomen in onze tuin: een amandelboom, een hazelaar, een lindeboom en een judasboom, die mooi fuchsia bloeit. De mensen steigeren hier meteen als je het hebt over snoeien. "Snoei niet te snel en zeker niet teveel, want je zal de schaduw nog nodig hebben", zeggen ze dan. Dat belooft. Over schaduw gesproken: het was hier vandaag zonnig bij 25 graden en een licht briesje. Voor morgen zijn de voorspellingen minder gunstig. Bewolkt en 20 graden.
Vandaag nog wat dossiertjes proberen in orde te brengen. Dat van de auto is met de Franse post onderweg naar de DRIRE. De aanpassing van de bouwaanvraag is terug naar af, want de secretaresse van de gemeente had mij een verkeerd document laten invullen. Nu ja, dat is ook niet echt dringend. Het is hier natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het zou oneerlijk zijn jullie enkel de positieve dingen te vertellen. Vandaag hebben we efkes getwijfeld. Gaat het wel lukken? Zullen we het allemaal wel kunnen? Enfin, normale reacties, maar op het moment zelf toch niet plezant. Ondertussen alles opnieuw - en ik zeg wel opnieuw want we hebben dat al meer dan één keer gedaan - op een rijtje gezet en we kunnen er weer tegenaan. Het positieve van het verhaal is, dat we aan mekaar toegegeven hebben, dat twijfelen kan en dat we mekaar daarin moeten vertrouwen en steunen. De belangrijkste les die we geleerd hebben is de les die Leo ons gaf. Elke tegenslag omzetten in een opportuniteit. Dat lukt echt. En die opportuniteiten zijn er ook, op voorwaarde dat je ze wil zien... Daarnet zijn Renée en Stephan nog langsgeweest. Ze hebben ons uitgenodigd om dinsdagavond te gaan eten bij hen. We hebben dan samen een aperitiefje gedronken op het terras. Het is hier 25 graden en zonnig. Ik heb een t-shirt en mijn short aangetrokken...
Vandaag met de auto naar de technische controle. Niet veel verschil met de controle in België. Alleen moet je hier maar om de twee jaar gaan en in België jaarlijks. Maar volgens de man van het controlecentrum zal daar in Frankrijk ook al snel verandering in komen. We zijn er door, zonder problemen. Volgend jaar moeten we wel terug om de CO-uitstoot te laten meten. Met een gewone personenwagen moet dat niet, met een bestelwagen wel. Dus, gewapend met ons keuringsbewijs trokken we naar de Sous-Préfecture in Narbonne. Gust en Harry hadden ons verwittigd voor de lange wachttijden, maar we hebben het erop gewaagd om toch nog voor het middaguur langs te gaan. We hadden het ticket met nummer 61 en nummer 57 was aan de beurt, wat een geluk. Enfin, een tiental minuten later zaten we aan het bureau van de ambtenaar van de Service des Cartes Grises... Hadden we toch wel een document te weinig zeker! Ons gelijkvormigheidsattest volstaat niet voor de Franse administratie. "Geen probleem", zei de gedienstige ambtenaar, "jullie moeten gewoon gans het dossier opsturen naar de DRIRE in Perpignan, samen met een aan uzelf gerichte en gefrankeerde omslag en jullie krijgen de nodige papieren zo toegestuurd. Daarmee kom je dan terug naar hier...". Wat een domper op de vreugde. Enfin, ons dossiertje ligt al klaar om morgen te versturen. Vermits we dan toch nog op de middag thuis waren, zijn we in de namiddag maar naar de déchetterie van Cruscades getrokken. Met het houtafval dat we al verzamelden bij de eerste afbraak. Een ganse aanhangwagen vol. We mochten de hele handel gewoon in een diepe put gooien, waarin een open vuur brandde. Opgeruimd staat netjes. Verder is er nog een open betonnen bak voor metalen en ééntje voor bouwafval. Tot zover het containerpark, maar wel gratis voor niks. Leen is dan naar de Franse koffieklets gegaan, samen met Jeny, Renée en Sharon. Het was heel gezellig vond ze. Ik ben met Gust naar onze lievelingsvigneron geweest: Pierre Fil. Gust heeft daar 15 bibs (kartonnen vaatjes) van 10 liter gekocht, ik 1. We zijn meteen uitgenodigd op 4 mei om 19 uur om sanglier aan het spit te gaan eten. Een fijn feestje dus op mijn verjaardag...
Het weer? Omdat jullie er zo benieuwd naar zijn: Zeer zonnig, 24 graden, een strakke wind (behalve in Cruscades want in een oud dorp wordt de wind beter afgeschermd).
We zijn er aan begonnen! De eerste muren hebben het moeten begeven onder de sloophamer. Een 'mas' van 4 kilogram. Mijn lijf zal het geweten hebben, dat merk ik nu al. Wel therapeutisch zo een sloophamer, vooral als je je fantasie de vrije loop laat... Terug veel stof gesnoven ook. Ik weet weer waarom ik geen stofmasker draag. Mijn bril dampt dan aan en dan zie ik geen steek. Niet handig bij dergelijke werken. De veiligheidsschoenen en dito helm hebben hun dienst al bewezen. De stenen vielen op mijn tenen en ik heb mijn hoofd tientallen keren gestoten. Het is onvoorstelbaar hoe sterk gemetste muren van maar 5 cm dikte kunnen zijn. We hebben nu wel een hoop puin liggen, maar daarmee kunnen we terecht op de déchetterie van Cruscades. Niet zo heel ver van waar we werken (kan ook niet anders want het is echt wel een piepklein dorp). Vanaf volgende dinsdag zullen we daar twee keer per week staan met ons bouwafval! Het is mij ook opgevallen hoeveel mooi hout er in onze 'bâtisse' steekt. 'Nice beams' zouden de Britten zeggen. Ik vraag me toch wel af of we dat niet op één of andere manier moeten recupereren. We hebben trouwens een fantastische ontdekking gedaan. In een aftands en totaal verrot kastje op de verdieping lagen nog tientallen brieven van de periode 1956-1957. Liefdesbrieven zo bleek, tussen Odette en Eloi, de mensen die dan uiteindelijk getrouwd zijn en jaren in ons huis gewoond hebben. Die houden we bij. Dat is een stukje geschiedenis... Morgen wordt het terug een administratieve dag. Eerst naar de technische controle met de auto en dan naar de sous-préfecture in de hoop dat we dan onze 'carte grise' krijgen. Daarmee moeten we dan onze nummerplaten laten maken. Een witte vooraan en een gele achteraan. De platen moeten op de auto gerivetteerd worden (niet gevezen dus), met rivetten die de kleur hebben van de nummerplaat...
Het weer: zonnig met hier en daar een witte wolk. Soms veel wind, maar toch wel 20 graden... De mensen hier - en ook de toeristen - genieten ervan...
We zijn eraan begonnen, aan de werken. De bestaande electriciteitsleidingen zijn afgekoppeld. Een nieuwe aansluiting met twee veilige stekkers is gemaakt. We hebben dus veilige electriciteit op de werf. Verder is het materiaal samengebracht, kwestie van het allemaal wat overzichtelijker te maken. Jean-Luc, hoofd van de technische dienst van Cruscades, gaf mij nog een aansluitingsstuk om achter de watermeter te plaatsen. We moeten namelijk ook het water afkoppelen en een simpel kraantje installeren, want de bestaande waterleiding verdwijnt ook bij de afbraak. Morgen wordt die installatie in orde gebracht en dan sneuvelen de eerste muren. 's Namiddags toch nog eens langs geweest op de Mairie, want we moeten een aanpassing van onze bouwvergunning aanvragen. De poort achterin de tuin moet op een andere plaats komen. Logischer vinden we. Nicole en Hugo - dat zijn onze poezen - zijn vandaag voor de eerste keer buiten geweest. De vrijheid smaakte zoet, zoveel was duidelijk. Vooral voor Hugo was het hoog tijd, want hij heeft de voorbije nacht voortdurend klagend gemiauwd. Toch kwamen ze af en toe eens langs, om te zien of alles nog in orde was. Goed teken, want dat betekent dat ze weten waar hun thuis is. Hugo zit terug voor het raam. Hij wil naar buiten. Hij zal moeten wachten tot morgen...
Het weer: witte wolken en zon bij 17,5 graden. La secrétaire de la Mairie kloeg over het slechte weer en droeg een pull met rolkraag.
Vandaag project inschrijving auto gestart. Geen onverdeeld succes. Het begon goed, met ons bezoek aan het Ministère des Finances - service des impôts om een verklaring te halen dat we de BTW op onze auto betaald hadden. Goed ontvangen, correct behandeld, geen enkel probleem. Dan onze camionette volledig leeggehaald voor de technische controle in Canet, vlakbij Paraza. Daar staat in het groot - een billboard als het ware -geafficheerd dat je er terecht kan met of zonder afspraak. Niet vandaag zo bleek, want de man in kwestie stuurde mij terug met een afspraak voor donderdag. Toen bleek de wasmachine het niet te doen. Niet getreurd, Gust en Ann kwamen op bezoek en maakten onze half mislukte maandag toch nog goed. Gust greep in en repareerde de wasmachine. Donderdag dus naar de technische controle en dan naar Narbonne, naar de Sous-Préfecture. Het weer: mooi, licht bewolkt, eventjes een licht buitje en nu, vlak voor het slapen gaan regen. Ongeveer 18 graden.
Het was een belangrijke dag voor ons. Onze eerste kennismaking met de bewoners van Cruscades. Le repas de Printemps, een organisatie van l'Association Culturelle de Cruscades. De opbrengst gaat naar het Kankerfonds... Wij hadden ons meteen ingeschreven, maar toen we naar de Foyer stapten werden we toch wel een beetje zenuwachtig. Totaal onterecht bleek al snel. We mochten ons aanmelden bij een zeer charmante - ietwat hardhorige - dame, die de rekeningen bijhield. Meteen stevende le Maire op ons af om ons enthousiast te begroeten. Madame la Présidente nam ons op sleeptouw om onze plaatsen te zoeken, geen sinecure want er bleken nogal wat plaatsen gereserveerd en er waren tenslotte meer dan 95 mensen, een vierde van de totale bevolking... Toen we alledrie een beetje onbeslist stonden te drentelen riep een man ons, dat er nog plaats was bij hem. Hij heet Jacques, zo bleek later. Het ijs was gebroken, hij toonde ons hoe het allemaal werkte. Eerst gaan zitten, dan weer naar voor gaan voor het aperitief (pastis of muscat zelf uit te schenken) met koekjes, olijven en nootjes. We geraakten eerst aan de praat met twee Nederlanders, die al 13 jaar een huis hebben in Cruscades en om de drie maanden pendelen tussen Nederland en Frankrijk. We vervoegden opnieuw het groepje rond Jacques. "De plaatselijke vissers", vertelde hij ons. "Wij gaan regelmatig vissen en organiseren af en toe een feestje. Op 3 mei moet je zeker komen ontbijten met ons, dan is het echt wel de moeite". Ik zal dan maar een paar flessen meenemen, want de volgende dag verjaar ik. De burgemeester stond achter de kookpotten. Aangezien ze graag eens lachen met de Belgen (dat gaf de tafelgenote van Leen ons toe) toonde hij ons de mosselen met een glimlach tot achter zijn oren (zie foto). En dan kwam het: "La prochaine fois il y aura des frites!", lachten ze. Ik heb ze dan maar meteen op het hart gedrukt, dat wij de frietjes dan wel zullen bakken. We gingen aan tafel. Daar stonden immense literflessen rode wijn ons op te wachten, naast grote kommen salade met heerlijke vinaigrette... Het eetfestijn kon beginnen. Dan mochten we aanschuiven voor de "Moules Marinière", niet zoals wij ze kennen, maar met een gebonden sausje erbovenop. Terwijl ik foto's maakte van de mosselbedeling, bediende de burgemeester Leen van mosselen (zie foto). We zaten echt wel bij een grappige bende (zie foto). Zij waren even benieuwd dan wij, dus aan gesprek geen gebrek. We kregen ook wat meer uitleg over het bijna gratis water dat we kunnen hebben. Daarvoor moeten we een installatie laten plaatsen in onze tuin en dan hebben we water aan 20 eurocent per kubieke meter. Het water van de gemeente kost 1 euro 80 per kubieke meter. Interessant toch wel... De mosselen waren nog niet fijn afgeruimd of de Fréginat stond al voor onze neus. Dat is een gerecht dat bereid wordt met het vlees van de nek van het varken. Dat samen met dikke witte bonen...hartig en lekker. Het werd door Jacques regelmatig overgoten met rode wijn, dus daaraan zeker ook geen gebrek. Na de kaas en het ijs voor dessert, werd de dans geopend. Een beetje zoals bij ons, maar dan meer walskes en tango... Zelfs mij kregen ze op de dansvloer (zie foto). Ik denk dat we toch al een beetje ingeburgerd zijn. Volgende afspraak met de Association Culturelle op 1 juli voor de Vide Grenier en dan op 14 juli avondmaaltijd met vuurwerk...
O ja, het weer: vanmorgen overtrokken, af en toe een paar druppels. Na de middag zon, maar daar hebben we niet veel van gemerkt, want we zaten binnen. Tegen de avond aan terug overtrokken.
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's.
Je kan hier echt niet teveel plannen, want wat je plant duurt meestal langer dan je verwachtte of er komt iets tussen. We hadden gisteren onverwacht bezoek, van Renée en Stéphan. De mensen lopen hier vlot bij mekaar langs en dan ben je al makkelijk een uurtje kwijt. Enfin, dat is nu weer te negatief uitgedrukt, want eigenlijk is dat spontane heel tof. In de namiddag gingen we met Jeny en Harry wijn proeven. In Château de l'Ille (wordt uitgesproken als ieje), een prachtig domein met wijngaarden die de zee bijna aanraken. Een fantastisch zicht hadden we daar en de wind blies de zilte zeelucht in ons gezicht. Het was gisteren eigenlijk geen goed weer (bewolkt met af en toe hevige regenbuien en rond de 11 graden). Tijdens de proeverij hadden we die zilte smaak ook al in de wijn geproefd. "Dat is niet altijd het geval", verduidelijkte de wijnboer, "enkel wanneer de wind van over de zee komt net voor de vendanges". De man spuwde de wijn niet uit tijdens het proeven en dat was wel een beetje aan hem te zien. Dat zal het goede leven wel zijn denk ik. Hij heeft ons trouwens heel goed ontvangen. Wij hebben twee doosjes gekocht en Jeny en Harry een stuk of 12. 's Avonds zijn we bij hen gaan eten. Het was weer lekker en gezellig. Vandaar dat er geen tijd was voor onze blog... Toch wel tof om hier mensen te hebben waarbij je al eens langs kan lopen. Gust en Ann wonen op een uur van hier en die zien we minder. Gust zit nu trouwens in België. We missen dat contact wel met hen. Vandaag hebben we nog niet al te veel uitgespookt. Vanmorgen gaan winkelen in de Casino Géant. Dan gegeten en nadien buiten een hoekje vrijgemaakt om onze tafel te zetten, want het zal er toch wel gaan aankomen dat we buiten kunnen eten hè... Trouwens als we mensen willen uitnodigen, zal het buiten moeten gebeuren, want binnen is er geen plaats genoeg. We hebben nog een wandelingetje gemaakt, op zoek naar wilde asperges. Wilde tijm hebben we gevonden, maar van asperges geen spoor. Waarschijnlijk weten we niet goed hoe we ze moeten zoeken. De komende week beginnen we aan de werken. Afbreken. Eerst nog wel de auto gaan inschrijven en dat is ook geen sinecure. Eerst naar le Ministère des Finances, Service des Impôts, dan naar de technische controle en dan naar de Sous-Préfecture.
Het was vandaag weer wat beter weer. Witte Simpsonwolken bij een zacht briesje en 18 graden.
P.S.: Leen was vandaag, zoals alle dagen, weer vroeg uit de veren. Ze maakte een foto van de zonsopgang boven de wijngaarden...
We hebben ze, onze Franse bankkaart en chequeboek. De kaart tot daar aan toe, maar een chequeboek, daar schrokken we toch wel van. In België zijn cheques al lang in onbruik. Hier wordt de chequeboek nog om de haverklap bovengehaald. Vooral voor de bezegeling van grote contracten. De eerste keer dat we gevraagd werden een cheque te schrijven, was toen we de overeenkomst sloten met de architect. Hij vroeg ons de helft van de totale kostprijs op cheque te zetten. Toen ik hem zei, dat wij geen cheques meer hebben en voorstelde het bedrag bij thuiskomst over te schrijven, halveerde hij het bedrag. 'Want wij gebruiken de cheque enkel als waarborg. We gaan hem zelfs niet incasseren', zei de man sussend, terwijl hij ons een bundeltje niet uitbetaalde cheques toonde. Enfin, zo fier als een gieter voor de eerste keer gaan tanken met de nieuwe kaart. In het reservoir van onze camionette kan wel 80 liter diesel. Bij 69 euro sprong de automaat echter af. Normaal, zo bleek bij navraag aan de pompbediende. Mij een raadsel waarom... We zijn overigens nog beginnelingen in ons nieuwe thuisland. Want vandaag waren we als twee kinderen verrast door de plotse verschijning van een ree op de weg. Nauwelijks een uitzondering, want op de verkeersinformatie waarschuwen ze om de haverklap voor de chevreuils op de weg...
Vandaag was het geen goed weer. Zwaar bewolkt met af en toe hevige regenbuien (vooral in Narbonne, want in Paraza hebben we geen druppel gezien). De temperatuur lag rond de 11,5 graden. De vignerons zullen blij zijn...
We zijn terug thuis. Ons blitsbezoek aan België was vermoeiend. De ene afspraak na de andere, bovenop de al vele kilometers heen en terugreis ook nog wat kilometers afgemaald in België. Maar nu is het meeste toch geregeld. We verwachten nog wel wat administratieve dingen, maar dat zal wel meevallen denk ik... Het afscheid viel deze keer iets zwaarder voor Leen. Zij heeft de vorige keer niet echt afscheid genomen, omdat ze wist dat we al snel weer zouden terugkomen. Ik heb toen wel afscheid genomen. Dus voor mij was het deze keer iets makkelijker. Enfin, ik wil dat niet minimaliseren hè, het doet wel iets met een mens, maar ik vind veel 'troost' in de vele communicatiemiddelen die voorhanden zijn, niet in het minst in deze blog. Leen ook trouwens, daar ben ik zeker van. We hebben ons studiootje nog wat extra ingericht. Morgen werken we het allemaal af. Nu nog eten en dan de zetel in...na de afwas.
Op verzoek van velen zal ik terug regelmatig een weerbericht meegeven. Sluierbewolking bij 18 graden. De zon scheen niet volle kracht achter die wolkjes, maar het licht was toch heel mooi.
Ik ben een Pastis aan het drinken, met wat zwarte olijven erbij. Leen heeft zich een glaasje lekkere rode wijn uitgeschonken en zit aan de gegrilde pinda's. 
