Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
14-10-2011
...
Mijn haar ging recht op mijn armen staan toen ik de telefoon oplegde. Mijn adem stokte, mijn hart bleef precies minutenlang stilstaan en ik voelde mijn neus prikkelen en het water in mijn ogen stijgen. Je lijf lijkt in één keer leeggezogen en je hoofd wordt als compensatie volgestouwd met vragen, alleen maar vragen chaos, maar niet degene waar mooie dingen uit ontstaan. Het is een destructieve chaos die zich opdringt telkens je hem weg wil duwen. De enige vraag die duidelijk naar voor kwam hoe vertel je dit tegen je kind en wat met dat kleine meisje dat nu achterblijft, alleen, in de steek gelaten met waarschijnlijk evenveel vragen, maar dan in het dat kleine hoofdje samengeperst. Ik heb er geen ervaring mee en daar ben ik enigszins dankbaar voor, maar tegelijkertijd voel ik me daardoor ook zo hulpeloos. Ik heb steeds gesteund op ervaring om ergens in te helpen, anders hield ik mijn handjes er wijselijk vanaf. Maar hier kan ik niet omkijken, hier kan ik niet wegkijken en hopen dat het allemaal wel goed zal komen. Ik lijk in de ogen te kijken van mijn eigen kind. Mijn moederhart, mijn mensenhart gaat nu in overdrive en ik besef dat ik het waarschijnlijk nooit zal vatten. Dingen begrijpen leidt vaak tot rust, toch voor mij, maar de dag dat ik dit echt kan omarmen, hoop ik dat anderen het van mij overnemen. Die kleine meid gaat alle liefde en warmte kunnen gebruiken in haar jonge leventje. Ik besef maar al te goed dat en mama en papa verliezen op 2 maanden tijd haar zal vormen, maar met voldoende warmte en liefde hoop ik samen met anderen toch hier en daar een lichtpunt te kunnen zijn en haar leven opnieuw te verlichten wat elk kind verdient.
Ik word geregeld met de vraag geconfronteerd of ik misschien niet té veel nadenk over het leven. Ik word ook geregeld met de vraag geconfronteerd of ik niet te weinig stilsta bij de dingen die ik doe en niet te oppervlakkig door het leven wals. Het lijken twee behoorlijke uitersten en ik zou haast kunnen gaan denken dat ik met een gespleten persoonlijkheid zit. Misschien is dat wel zo? Ben ik dan de enige, nee waarschijnlijk niet. Ben ik de enige waarbij het nog bevestigd moet worden door een psychiater? Waarschijnlijk ook niet. Ben ik de enige die er dan misschien bij stilstaat? Nee, want anders zouden mensen mij die vragen niet stellen, denk ik dan. Ik moet zeggen dat beide vragen me niet echt een fijn gevoel geven. Té veel stilstaan en nadenken geeft me een wrang gevoel, omdat het eerder op stilstaan lijkt. Steeds maar alles overpeinzen en er nog eens over nadenken of je wel die juiste keuze maakt. Ik voel me saai wanneer iemand dat tegen mij zegt. Ik voel me die nerd met het brilletje die vanachter zijn computer analyses over het leven uitwerkt, maar het eigenlijk niet leeft. Ik voel me aangevallen in mijn levendigheid, mijn jeugdigheid en spontaniteit.
Langs de andere kant voel ik me een onwaarschijnlijke egoïst en egocentrisch wanneer iemand met die platwalsende kant van mij komt aandraven. De oppervlakkigheid van wie ik dan ben, druipt er af en ik voel me vuil en vies.
En toch vind ik het vreselijk moeilijk om mezelf niet te herkennen in die twee persoonlijkheden. Ik ben ze allebei en vind dat best wel moeilijk om die twee uitgesproken kanten van mezelf te aanvaarden. Ik vind ze allebei niet echt wie ik wil zijn in het leven, maar misschien maakt de mengeling van hen beiden net iets meer wie ik wel wil zijn en ook ben. Een gewone mens met harde en zachte contouren, met fraaie en minder fraaie kanten.
Gisteren in bed beland met al een kater voor je eigenlijk een kater kan hebben, want die horen zich aan te dienen wanneer de zon probeert door de wolken te breken. Nu ja, af en toe staat de wereld op zijn kop en dat was gisteren, een klein beetje maar, letterlijk en figuurlijk het geval. Het leuke aan die roes dat eigenlijk gewoon een mooi woord is voor lichte dronkenschap, maar roes klinkt gewoon een pak beter, is dat het bij mij tot zeer creatieve gedachten kan leiden. Het lijkt of de dood van ettelijke hersencellen, het creatieve gedeelte aan wakkert en tijdelijk intensiever laat werken. De woorden vloeiden in gedachten uit mijn pen, en het waren er schone moet ik zelf toegeven, de zinspelingen volgenden elkaar op en het humoristisch gehalte bereikte meermaals een hoogtepunt. Heerlijk, zo lachen met jezelf, het is ergens zo een mooi ik-moment. Het jammere aan heel die zaak is dat je de woorden niet effectief op papier gaat zetten, ik toch niet. Te lui, te moe, te roezig om recht te staan, papier te nemen en te pennen. Misschien ook té onscherp om het papier dat je eventueel preventief al naast je hebt liggen, te gaan bekladden. Het is een jammere zaak, want ik denk dat er heel wat creatief talent verloren gaat in de roes van lichte dronkenschap
Ik weet nog het moment dat ik 18 werd, wat voelde ik me groot, reuze groot, volgroeid de weg naar ontdekking lag al geruime tijd open, maar nu was het officieel. Ik had eindelijk mee te beslissen, op alle gebied. Mijn stem had effectief iets te zeggen en niet veel later kon ik ook met trots een bolletje kleuren van hen waarvan ik dacht dit kleine landje het beste te besturen, ik had rechten, kon berecht worden, ik had plichten en verantwoordelijkheid, maar ik had vooral het gevoel van vrijheid eindelijk dacht ik ik was volwassen. Het was van korte duur, want snel begreep ik dat ik opnieuw de jongste was, die kleine, jonge volwassenen die blijkbaar nog niet hard genoeg kon roepen om gehoord te worden, want ik was weer die puber onder de groten. Ach gewoon doorgaan, genieten, proeven, botsen, terugbotsen, herpakken, gaan en niet stoppen morgen is het de beurt aan die andere kleinen onder de groten. Ik ben er nu 34 en het voelt niet echt anders aan, vreemd? Ik weet het niet goed ergens blijf ik me het kind van mijn moeder voelen, wat goed is, geborgen, beschermd, dat kleine meisje dat steeds als kind zal worden aanzien. Het meisje dat steeds overladen wordt door goede raad, de raad van zij die net wat langer in dit leven staan. Het blijft een gevecht tussen horen en gehoord worden, tussen wijsheid en levenservaring, tussen zelf proeven en gevoed worden. Ik ben er niet uit of ik ooit echt wil dat deze kamp, the battle beslist wordt. Een gelijkstand lijkt me een mooi einde en begin voor de volgende generatiekloof
Maat 38, ik stond perplex 9 jaar en maat 38 .goed dat we het over een schoenmaat hebben, dan weet ik dat ik mijn klerenkast nog even onbewaakt kan achterlaten, in tegenstelling tot mijn schoenenkast Wat worden ze groot meneer, inderdaad, maar het gaat me iets te snel meneer. Ik weet nog toen ik haar leeftijd had, ik anders was. Ja, anders dan de anderen, dat ook. Ik behoorde niet tot het één of ander hokje, de groepjesdynamiek was me compleet vreemd, hoe graag ik er ook wilde bijhoren Maar ik leefde ergens in de schaduw van het populaire, nerd en hopeloze groepje. Een schaduw die geen regeltjes voorschreef, maar ook geen leidraad had, met als enige boodschap, trek je plan, zoek het zelf maar even uit. Tja, ik ben hem dankbaar, die schaduw, ik heb mijn plan getrokken en ben gekomen tot wie ik ben, wil zijn en verder wil worden en dat is altijd goed wat mij betreft.
Maar, ik had het over anders zijn, maar dan in de andere zin van datzelfde woord. Toen ik 9 was, wist ik nog niet eens wie onze eerste minister was, onze koning, dat nog net, maar dat was eerder te danken aan zijn alom vertegenwoordig zijn in de vorm van een foto in elke klas. Ik, nu, mama van een dochter van 9 jaar kan tijdens het avondeten gerust een gesprek beginnen over Obama, Mubarak, overgoten met een sausje van Mars en een overheerlijke toets van de binnenlandse politiek, wat steeds een pittige smaak nalaat. Ik wou dat ik kon zeggen dat het mijn intelligente genen zijn, maar ik kan alleen maar zeggen, mijn kleine meid is groot(s).
Gisteren zat ik met mijn liefje op een terrasje. Eindelijk nog eens even kunnen genieten van een klein straaltje zon, al moest de overwerkte cafédame, buiten het schenken van vreselijke wijn, zich ook nog bezighouden met het uit de druppels zetten van al diegenen die elk piertje zon wilden meenemen, al is het tussen de regendruppels door
In ieder geval, een druppel water meer of minder in dat mooie glas, gevuld met wijn die volgens mij nog niet eens gebruikt wordt in een slechte bereide stoofpot, wij waren aan het geniet van mensen kijken. We vinden het heerlijk, mensen aanschouwen, mensen bekritiseren én bestoefen, discussiëren over wie, hoe en wat. En eigenlijk weten we er niets van, want we kennen hen niet, maar toch proberen we er steeds een leven, een verhaal aan te knopen. En pas op he, we doen dit gewoon vanuit ons mensen-zijn, vanuit ons gevoel van vrije meningsuiting en houden het netjes binnen de beperkte kring van onze vier oren. Niemand wordt gekwetst, niemand wordt openlijk aangesproken en niemand voelt zich aangesproken. We zijn er redelijk goed in geworden, kijken, maar niet kijken, loeren, maar niet achtervolgen met onze ogen. En ik moet zeggen, het is een amusante bezigheid voor een half uurtje of zo. Wat ons opviel en waaruit we dan weeral geleerd hebben, want pas op, we leren uit ons ogenavontuur! Koppels lijken op elkaar. Wat ik me dan afvraag is, wat er het eerste was. Gaan mensen dan toch op zoek naar mensen die op hen lijken? Is het makkelijker iemand te vinden, tegen te komen, die je onmiddellijk zonder woorden begrijpt, die net dezelfde dingen mooi vindt als jij, die jouw smaken en geuren niet betwist. Of gaan mensen zich met de tijd gewoon hetzelfde gedragen, hetzelfde kleden en liefst nog hetzelfde kapsel aanmeten? Ook dat vind ik een vreemde gedachte. Waar is de uitdaging in je relatie, wat leer je dan nog van elkaar, buiten hetzelfde zijn? Zou ik dan binnen 10 jaar toch kaal zijn, of zou mijn liefje overgaan tot het implanteren van menig grijze lokken? Zitten we dan binnen 10 jaar stilzwijgend naast elkaar op datzelfde terrasje, beiden mijmerend over de tijd dat we aan mensen- kijken waren? I wonder
Hij kan het zo mooi zeggen, weet je, met zo een mooie, zware stem, echt heel mannelijk. Het klinkt ook elke keer een tikkeltje aanlokkelijker (of is het meer aanlokkelijk? Andere suggesties zijn ook steeds welkom). Wanneer hij het zegt klinkt het ook uitnodigend, om er gewoon met heel je lijf en zieltje in te duiken. De bescherming klinkt al in zijn stem, de woorden maken het net iets straffer en de blik dat tikkeltje zwoeler .Maar echt, ik zou het elke man gunnen het op die manier te kunnen zeggen, met alles erop en eraan. Ik zou het elke vrouw gunnen de woorden te laten weerklinken in haar oren, de blik proberen te ontwijken op hun netvlies, maar geloof me, het gaat jullie niet lukken Die geborgenheid kan je niet weerstaan, al is het maar heel even, al duurt de daad net zo lang als het uitspreken van de woorden ervan en hoewel ik het met graagte ontvang, toch zou ik het ook willen kunnen zeggen. Ik als vrouw dan, vanuit een troostende factor, doordrenkt van een gezonde dosis empathie, maar de zwoelheid en de lage toon in mijn stem ontbreekt me, de krachtige arm van het man-zijn kan ik niet compenseren met mijn vrouwelijke charme .en zeg nu eerlijk, als ik je zeg, ik zal je eens tegen mijn bh trekken, of hij zegt, kom hier dat ik je tegen mijn gillet trek .wat klinkt nu het beste? Twijfel? J
En toen was er Goede Morgen Nee, ik ga hier geen pleidooi houden, of de één of de andere actie op facebook lanceren (heb ik wel in het mini gedaan, omdat ik toch even mijn gal wou spuwen en dacht voila, mijn 489 vrienden mogen het ook weten) dus waar was ik. Nee, geen acties, geen moraalridder gedoe, dat allemaal niet. Gewoon Goeie Morgen? Weet je, de woorden hoeven zelfs niet, gewoon een knikje, een lach. Die lach mag zelfs nog doorspekt zijn van hier een daar een ochtendgeeuw of zucht. Zelfs een blik doet al veel, maar dan liefst niet zo van de blikken waarvan ik er deze ochtend een paar honderd van ben tegengekomen. Ik ga niet uitsluiten dat mijn doorspekte geeuwlach en Goede Morgen-gemompel niet ergens oorzaak waren van vreemde reacties en blikken, maar die echt boze, of die compleet negerende, die neem ik niet voor mijn rekening. Weet je dat de eerste Goede Morgen, of de eerste lach de volgende en vorige 20 negerende blikken kan goedmaken? Dus voila, toch een mini oproepje dan, aan 12.22 van mijn 489 vrienden (ik zal daar al starten) .morgen een Goede Morgen?
Maandagochtend moeilijk moment, zware uurtjes, veel te veel koffieslurpende perioden, maag die keert en draait, ogen die liever de zeilen nog even neer laten en rustig verder dobberen, man, wat vind ik ze moeilijk die maandagochtenden.
Het klopt toch niet helemaal. Weekend net gepasseerd, vaak toch net iets langer kunnen en mogen slapen, zonder dat een wekker je met zijn vervelend gezeur uit bed dwingt. Je zou fit moeten zijn, helemaal heropgeladen door een weekend waarin je toch verondersteld wordt een beetje van het leven te genieten en vooral die dingen te doen waar je in de week geen tijd voor hebt, of die je wegens verplichtingen niet kan doen.
Ja, dat is het leven van vandaag, een hoop verplichtingen, een hoop veronderstellingen, een massa verwachtingen .wat een balast zeg.
Toen ik 30 werd heb ik me een aantal voornemens gemaakt die ik voor mijn 40ste wou verwezenlijken. Een daarvan was zoveel mogelijk ballast van mijn lijf gooien, uit mijn leven laten verdwijnen, al moest ik er bij wijze van spreken een scherpschutter bijhalen om die kleine, sluimerende ettertjes voor eens en voor altijd naar het vagevuur te sturen. Mijn leven was genoeg geleid door verplichtingen en verwachtingen.
Geloof me, het was een helse rit, met heel wat tranen, liters marathonzweet, heel wat kwetsuren en heel wat verwondingen, maar volgens mij zonder doden Er zijn mensen die vragen of het nu al die offers - want hoewel er geen doden zijn gevallen, vielen er wel slachtoffers, met misschien wel wonden die af en toe nog kunnen ontsteken of het dit nu allemaal waard was, gewoon om mezelf lichter te kunnen voelen. Ik kan alleen maar volmondig JA zeggen. Ik leef nu echt elke dag het leven dat ik wil leiden. Het woord NEE is zelfs hoog gerangschikt wanneer we de populariteit van mijn woorden even onder de loep zouden nemen. Ondanks alles, en dat klinkt dan weer ontzettend negatief, voel ik mij een beter mens en kan ik hierdoor ook een beter medemens zijn, voor sommigen
Autorijden ik heb er eigenlijk gewoon een hekel aan. De drukte, de lichten, gefrustreerde chauffeurs ik vind het een vreselijk tijdverlies, zeker wanneer je ergens in of rond een stad woont. Neem de fiets hoor ik mijn ma, een schatje die het steeds goed voorheeft met de gezondheid van haar dochter, zeggen, maar ik vrees dat ik daar gewoon te lui voor ben. Mijn oma zou zeggen, die jeugd van tegenwoordig, maar kom, ik ben geen 16 meer he ik weet het, het is niet zo lang geleden, maar de eerlijkheid gebiedt me
Nu, de stad op zich is al de hel, maar een autostrade, een tunnel, een brug en ja, ik hoor het ze zeggen, dat is toch maar gewoon rechtdoor rijden, geen lichten, niet wachten, gewoon bollen .hahaha, in de jaren stillekes toch files, weer die gefrustreerde chauffeurs die er al een uur langer dan voorzien over gedaan hebben de stad uit te geraken en die dan tot de conclusie zouden moeten komen dat het verkeer waarschijnlijk net iets vlotter zou verlopen wanneer ze op die autostrades ook lichten zouden plaatsen. Maar goed, iedereen krijgt het wel eens op zijn heupen, helemaal menselijk
Een tunnel, hhhm, moest ik hem kunnen ontwijken, zou ik het waarschijnlijk wel doen en ik moet toegeven, er zijn momenten dat ik het heb uitgerekend wat het me zowel in tijd als afstand als in geld zou kosten ik zou failliet zijn aan de benzine en de tijd dat ik in de wagen zit zal waarschijnlijk mijn levensduur verkorten. Dus ja, die tunnel door, ramen toe, wat ik ook niet zo fijn vind wegens claustrofobische neigingen en het ontbreken van enige vorm van verfrissing in mijn 10 jaar oude sportkar, bwa .muren die net lijken te bewegen in de richting van mijn wagen. Uiteraard wordt maar al te vaak het lichtpuntje aan het einde van de tunnel belemmerd door een kolos van een vrachtwagen die de claustrofobische neigingen nog een heel klein beetje lijken te versterken
Bruggen daar had ik eigenlijk nooit echt een probleem mee, toch niet met de wagen. Hoewel ik de vreemde drang lijk te ontwikkelen wanneer ik te voet over een brug stap te willen weten hoe het voelt naar beneden te springen, om dan uiteraard net als een kat op mijn pootjes terecht te komen. En nee, ik hou van het leven, maar sommige dingen kan je niet verklaren, wat maar goed is ook, heb ik sinds kort diezelfde drang met de wagen. Al goed dat de Lange Wapperbrug er niet komt, nee toch he.
Misschien moet ik als dochter van een geweldige mama, die raad maar wat meer opvolgen en eens die twee trappers onder mijn voeten schuiven om me dan in alle onveiligheid tussen een aantal gefrustreerde chauffeurs te begeven.
Geef me een reden. Een reden waarom? Een reden om gek te doen, een reden om te roepen, te tieren, een reden om op zijn gezicht te slaan, een reden om te huilen. Geef me een reden. Een reden om welke reden? Een reden om te lachen, een reden om blij te zijn met die ene zonnestraal die deze zomer dat kleine donkere plekje op mijn arm nog net iets donkerder heeft gemaakt; een reden om te zoenen, om te aaien, een reden om lief te zijn.
Geef me een reden. Een reden voor welke beweegredenen? Een reden om te doen wat ik moet doen, een reden om te zijn wie ik wil zijn, me bloot te geven, een reden om
Geef me één reden om een reden te hebben, één zinnige reden om te zijn wie ik wil zijn, om te lachen, te huilen, op zijn gezicht te slaan , te zoenen, te aaien, gek te doen Ik vind er geen zinnige, enkel en alleen dat ik er geen enkele nodig heb om keuzes te maken die helemaal de mijne zijn..misschien is er dan toch die ene reden voor mij dat is degene die me zegt dat ik me niet hoef te verschuilen achter reden(en)
Ik denk dat we nooit echt vrienden zijn geweest, maar vroeger konden we het beter met elkaar vinden. We hadden een stilzwijgend agreement zeg maar als jij het niet te veel uithangt, zal ik me ook koest houden en dat respect is er lange tijd geweest.
Tot een paar jaar terug. Ik weet niet meer wie de schuldige in dit geval was, maar de frustraties, de onderliggende angsten, het sluimerend gespuis dat we beiden al die jaren onder de mat hadden geveegd, is als een bom in ons gezicht beland. We hebben een afkeer van elkaar gekregen. Terwijl hij zijn vleugels sierlijk strekt en met enige arrogantie neerkijkt op zij die er enkel maar van kunnen dromen met hun armen te zwieren en van de grond te komen, toch op die manier, steek ik trots, met twee stevige benen op de grond, mijn middelvinger omhoog. Ik stap in mijn wagen, die me 11 uur later op bestemming afzet, terwijl hij alweer 3 keer over en weer is geweest en dit elk jaar opnieuw. We bekijken elkaar geregeld van op een afstand, verlangend, maar tegelijkertijd met een zekere afgunst. Nu, ja, ik moet toegeven dat die gevoelens eerder van mijn kant zullen komen, aangezien een blikken doos, met enige vernuftigheid geen van deze gevoelens zal kunnen uiten, laat staan beleven. Moegestreden en uit enige schaamte, maar dan vooral tegenover mezelf heb ik dit jaar beslist om hem terug in de ogen te kijken en te gaan voor het respect dat we allebei vinden te verdienen.
Hij stond al te blinken en ik moet toegeven dat ik het zaakje niet echt vertrouwde. Ik wist dat wanneer hij me eenmaal in zijn greep zou hebben en zich zou begeven in zijn habitat, ik geen weg meer zou uitkunnen. Met enige onderdanigheid heb ik me dan ook gewoon overgegeven. Nog even moest hij zijn machtspositie tentoon spreiden en drukte hij me zo hard hij kon met mijn rug de zetel in, nam hij een bocht waarbij ik even dacht dat de aarde boven mij cirkelde, maar toen hebben we elkaar echt wel gevonden, misschien toch eerder als vrienden dan als kennissen, ik weet het niet. Volgend jaar zijn we beiden weer een jaartje ouder en misschien nog net iets wijzer, we zien wel. In ieder geval is de aarde net iets spectaculairder vanuit de lucht en gaat reizen toch dat ietsje sneller.
Ik denk dat ik elk scenario redelijk goed had uitgewerkt in mijn hoofd, nu ja, toch de meest logische. Ik had me voorbereid op toch wel wat situaties. Zakdoek stak klaar , mijn hand erop om op het juiste moment tevoorschijn te toveren .Mijn armen waren helemaal opgewarmd om rond haar te slaan en liefdevol te overladen met elke knuffel die ik in mijn lijf had. Die knuffels voor haar zijn uniek en ik ging ze toch een ganse week niet kunnen gebruiken, dan kan ik me beter laten gaan en helemaal uitknuffelen. De troostende woorden lagen op het muntje van mijn tong, klaar om eraf te rollen, wanneer die unieke knuffels niet zouden volstaan. Mijn lippen waren ingebalsemd en zo zacht dat ze zouden aanvoelen als satijnen strelingen wanneer ik haar gezichtje er helemaal mee zou bedekken. Mijn arm was getraind om heel hard te kunnen zwieren tot ik het hoekje om zou zijn en een laatste glimp zou opvangen van een stralende lach die er helemaal zin in had
Ja, ik was op heel wat voorbeid, alleen niet op het echte scenario nee, tuurlijk wil je niet dat je kind huilt, lijkt me vreselijk haar zo te moeten afzetten op paardenkamp voor een week vol plezier. Maar een salut en de kost, dat scenario was er eentje zonder tekst bij mij. Mijn kleine meid, die niemand kent en ergens zit waar ze de taal niet spreekt, Bissegem Bisseghhhhem en waarschijnlijk gaat terugkomen als een volleerde West-Vlaamse deerne, heeft ons netjes naar buiten geleid toen de veel te jonge animatoren (wat word ik oud!) ons een korte, krachtige en duidelijke uitleg hadden gegeven. En daar stonden we ik kon nog net een glimp van een lach opvangen en eigenlijk was dat het droomscenario .mijn lieverd was een tevreden, gelukkige jonge meid .
Of ik ze ooit vervloekt heb? Je moest eens weten! Of ik ooit gedacht heb....het moet een vergissing zijn, ze hebben mij verwisseld...gehoopt, gedroomd, maar nooit bewezen...
Vervloekt, verwenst, gevoodood, hoewel de pop langs geen kanten op haar leek.
Ja, nee, wit zwart, lang, kort, te lang, te kort, te rood, te donker, te oud, te jong. Deuren die mijn respect verdienen om niet uit eigen beweging weg te wandelen en de andere deur te laten opdraaien voor de harde stoten, het oorverdovende lawaai en de daverende scharnieren.
Hij is de held, niet jij, hij verstaat me, niet jij..je wilt me niet verstaan, dat is het nooit word ik als jou, ik zal de mijne wel begrijpen, wel begrip opbrengen en ze wel laten ontvangen wat hen toebehoort
Mijn eerste (bwa, waarschijnlijk vierde, maar die andere drie zijn met de wind meegefladderd, nadat ik hen met veel liefde van mijn hoofdhuid heb verwijderd) grijze haar schiet de kop op en mijn bijna puberende dochter begrijpt me niet altijd en ik haar ook niet en dan denk je
Of ik een andere wil? Nooit, het is de mijne...met alles erop en eraan. Elk grijs haartje, elke rimpel is geleefd en verdiend...
Trots ben ik op haar, ja echt wel...Ik heb de beste, toch voor mij. Geen zwart of grijs haar dat eraan denkt haar te willen inruilen ze is mijn muze, mijn inspiratie, mijn voorbeeld en klankpaal, mijn schouder en rots. Ik ben nu zelf mama, maar telkens als ik haar zie, hoor, voel met haar warme hand over mijn rug, dan ben ik dat kleine meisje, dat zich geborgen en gewaardeerd voelt en het allemaal net wat beter begrijpt.
Hoeveel heb jij er? 326, vandaag nog 3 bij gekregen en jij? 168, oei, niet zo populair blijkbaar....je zult wel zien, binnen een week niet jaloers zijn he
En ik? 4! Of ik me daar een beetje zielig bij voel? Nee, niet echt. Is dat nodig dan? Moet ik me zorgen maken? Moet ik aan zelfanalyse gaan doen? Kleeft er nu een etiket op mijn hoofd dat ik de rest van mijn jonge jaren, ja, ik voel me nog bijzonder jong met mijn bijna 35 lengtes ga moeten meedragen tot de rimpels des tijd het verschrompelde ding er met enige nostalgie laat afdwarrelen en denken, ach, wat was ze toen nog heerlijk naïef
Eigenlijk he, maar dat ga ik niet te luid roepen, want dat doe ik soms te vaak, tot grote ergernis van al die blauwe schenen, die stilletjesaan paars beginnen uitslaan, wat volgens mij toch een teken van genezing is, wat dan weer aangeeft dat ik er inderdaad minder tegen schop, anders zouden ze niet genezen eigenlijk he, kan het me niet schelen!!!!!!
Ik ben er tevreden mee en mijn 4 vrienden, waarbij er ééntje wel 436 heeft, hoor ik ook niet echt klagen.
Begin er maar eens aan he, die 436 vrienden te onderhouden. Neem er ééntje per dag om te laten voelen dat je echt wil en kan luisteren, dat je echt geïnteresseerd bent in alles wat hem of haar bezighoudt, dan kom je niet toe met een jaar .. om de 436 aan die ene laten voelen dat je er echt wel staat wanneer hij of zij het nodig heeft ik zou er niet voor tekenen
Touwens, het zal niet makkelijk worden, wanneer nu plots uit onderzoek blijkt dat 1 op de 7 Belgen aan de antidepressiva zit dat wil zeggen dat 62 van je 436 vrienden aan de pillen zit. Dit is op zich al een dramatisch probleem in onze maatschappij, maar over die macroschaal ga ik het nu niet hebben, laat ons even het microgedeelte bekijken. 62 van je vrienden gaan je sowieso meer dan 1 keer om de 436 dagen nodig hebben, want daar zijn vrienden voor, niet? Dus misschien kan je je vrienden in groepjes gaan delen de depressieve de ene maand, de niet depressieve de anderen, gebundeld in groepjes van 4, dat wil zeggen dat je 256 dagen voor jezelf hebt, wat op zich nog niet zo slecht is eigenlijk. Maar, als je niet goed in je vel zit, dringt de nood aan een babbel zich onaangekondigd op, dat valt niet te plannen man, ik word er eigenlijk niet goed van en zou er zelf van beginnen slikken, wat dus ook gebeurd is. Ik kon de druk van de sociale chaos niet meer aan, wat uiteraard niet de enige reden was, maar toch gedeeltelijk. Wanneer je niet meedraait in de mallenmolen van het sociale gebeuren, niet constant in contact staat met de ganse wereld, dan krijg je op een bepaald moment het gevoel geen deel meer uit te maken van deze maatschappij. Dat je jezelf daarbij helemaal kwijtspeelt, is totaal niet prioritair. Dat je geen rust meer vindt in je leven, is gewoon maar bijzaak Ik kon het niet meer opbrengen. Dus ja, ik ben blij met mijn 4 vrienden, want in zilke situaties ken je je echte vrienden, zij die er dag en nacht staan, zij die je een schouder, een arm aanbieden, zij die niet altijd hoeven te praten, niet altijd hoeven te luisteren, maar er wel steeds zijn. 4, voor mij helemaal prima!
De herinnering staat nog naadloos in mijn geheugen gegrift. Het is zelfs intenser dan dat, ik proef de zoete en ook wrange smaak nog, ruik de uitdagende en bittere geur, voel die intense en rebelse gedachten nog door mijn aderen stromen
Kvoel me groot, kvoel me gigantisch. Kvoel me klein, helemaal alleen, schuilend achter een boom die niemand ziet.
Iedereen hangt aan mijn lippen. Mijn verhalen zijn stoer, vol durf, ik roep luid genoeg om gehoord te moe-ten worden.
Mijn gekweel reikt zelfs niet tot de dovenmansoren van zij die mij met één klik kunnen buitensluiten en me doofstom kunnen maken.
Kvoel me mooi, ogen slaan nederig neer voor mijn schoonheid. Nekken worden gedraaid, gekeerd, gekraakt, neuzen worden mismeesterd door de muren die niet meer ontweken kunnen worden.
Kvoel me lelijk, dik, een tientonner die voorbijraast, maar zich probeert schuil te houden achter de smart van de buurvrouw .Het lijkt niet te lukken.
Man, wat zijn ze stom mannen? Jongens, kleine, kinderen, die ze beter zouden opsluiten in de crèche en de sleutel zouden weg metselen in het plaatselijke nieuwbouwproject om de hoek.
Tuurlijk kan ik voor mezelf zorgen, ik ben geen kind meer. Wanneer ga je me nu eens eindelijk beseffen dat ik groot word en dat ik echt wel wat vrijheid verdien .
Krijg ik wat geld om frietjes of pizza te halen? Een week heeft de elektriciteit uitgelegen in de ganse straat, anders had ik de was echt wel gedaan
Mooi, lelijk, dik, doof, horen, klein, groot, eenzaam het zijn woorden van gisteren en vandaag. Elke dag nemen we er wel ééntje in de mond, maar mijn kleine meid zal ze allemaal gaan verteren in de hormonale chaos van de puberteit.
Een zaterdagochtend, anders dan elke andere dag en zo hoort het ook.
Plots het Britse volkslied, rilling, kippenvel
Wat is dat toch met die volksliederen?
Dat individualisme de dag van vandaag, iedereen op zoek naar de eigen weg in het leven, dat pad dat je wilt bewandelen in je zoektocht naar jezelf. De drang je te willen onderscheiden van je buur op de bus
En dan het Britse volkslied begot
Ik voelde de drang naar samenhorigheid, het kippenvelgevoel dat je krijgt wanneer je als team iets bereikt. Ik wil meezingen, me één voelen met de Britten die ik niet ken. Ik wil erbij horen, deel uitmaken van een groep waar ik verder geen verbondenheid mee voel.
Ik ga rechtop staan, leg mijn hand op de borst, maar de woorden komen niet, de tekst is me compleet onbekend, dus begin ik maar te neuriën. Ik voel me deel van het team, voel me één met de blik van die rosse kerel, begrijp helemaal waarom het bloed sneller door zijn aderen stroomt, wil hem zeggen dat het helemaal in orde is een traan weg te pinken, wil hem zelfs een warme omhelzing schenken En dan, de laatste noot, het laatste woord en die onbekende verbondenheid vervaagt sneller dan ze gekomen is.
Volksliederen, ze zijn wat ze zijn en bedoeld voor wat ze horen te zijn .dat ene moment van samenhorigheid.
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan
Jawel verdorie! Stilstaan om een stap vooruit te kunnen gaan. Kheb het al vaak gehoord, maar nog nooit bij stilgestaan eigenlijk.
Waarom zouden we het helse, razende, snelle leven een halt toeroepen om ter plaatse te blijven trappelen? Waarom zouden we dat intense avontuur links laten liggen? Wat is er heerlijker dan op weg te gaan, het veldpadje in te slaan, op het eerstvolgende kruispunt je natte vinger de hoogte in te steken en je te laten leiden door de windstreek die jou omverblaast met zijn avontuurlijke fluisteringen Op de snelweg belanden en je te laten meevoeren door de eerste de beste die zijn rem induwt, om dan prompt weer plankgas te geven? Je raam open te zetten en elk graantje mee te pikken om dan weer uit te niezen wanneer het de vrijheid van ademhalen begint te belemmeren
Toch dwing ik mezelf af en toe de pieken van mijn hartslag af te doen vlakken, mijn benen die ene stap niet maar te laten nemen en stil te staan Beseffen dat de snelheid van het leven je weer even heeft ingehaald, dat je je doel voorbij bent geraasd en voelen dat stilstaan de lens van je oog scherper doet staan, elke hoge en lage toon je gehoor beter binnenvalt en elke geur die je neus passeert je neusvleugel prikkelt. Het leven is te mooi, om er niet af en toe bij stil te staan en het ten volle te inhaleren.
Een dag niet twijfelen. Ik zou er geen geld voor geven want een zeer wijs iemand heeft me ooit ingefluisterd dat twijfelaars de echte mensen zijn en dat ben ik, nu ja dat wil ik zijn. Kvind dat zo mooi, authentieke echte mensen. Maar zo heel even helemaal zeker zijn van je stuk, het zou toch een vederlicht gevoel geven. Een dag dat het duiveltje en het engeltje, links en rechts van je hoofd, ter hoogte van je oren, de handen in elkaar steken en een verbond smeden dat de duivel mét vleugels gedoopt mag worden. Hoewel ik denk dat die duivel zich niet zomaar gaat laten onderdompelen in gewijd water. Die ene dag dat de chaos in je hoofd verdwenen is, de dag dat de autosnelweg niet te berijden valt door het winterse weer, waarop de stilte weergalmt als een veertje dat met een bons op de grond dwarrelt, terwijl de vogel een duik neemt.
Welke beslissingen zou je nemen op zo een dag? Ik vraag het me af en begin spontaan weer te twijfelen of ik wel een dag zonder twijfel zou aankunnen. Maar op zo een dag twijfel je niet, dus die dag zal het me in ieder geval geen parten spelen. Wat ik me wel afvraag is hoe er de dag nadien dan mee om te gaan. Elke beslissing genomen op de dag zonder twijfel, wordt de dag nadien waarschijnlijk weer helemaal in twijfel getrokken.
Nu, ik heb er toch geen geld aan uitgegeven, dankzij .Dus voila, laat me maar lekker twijfelen.
Men zegt vaak dat domme vragen niet bestaan, enkel domme antwoorden. Waar komt die mythe toch vandaan, want dat is het eigenlijk toch, een mythe. Wie heeft ooit wetenschappelijk kunnen bewijzen dat domme vragen niet bestaan en nu net domme antwoorden wel. Waarschijnlijk was het ooit een uitspraak van een of ander intellectueel brein dat een minder intellectueel voorzien breintje wou sussen met een eigenlijk wel troostende uitspraak. Nu ja, het lijkt te werken, want de uitspraak wordt te allen tijde, bij tal van gelegenheden gebruikt en iedereen vindt er op welke manier dan ook troost in.
Eigenlijk is het makkelijker te bewijzen dat domme vragen wel bestaan en dat domme antwoorden telkens weer tot nadenken kunnen aanzetten. Elk antwoord is wel de moeite om even bij stil te staan en eigenlijk is het net een antwoord dat telkens weer tot een vraag leidt. Je kunt je bij deze dan ook gaan afvragen wat er nu eerst was, het antwoord of de vraag.
Wanneer een prof je tijdens het examen logica een vraag voorlegt dat een antwoord zoekt naar de gemeenschappelijke kenmerken tussen een rode bloempot en een groene kikker, wordt het bewijs toch geleverd dat er domme vragen bestaan en dat die af en toe wel eens kunnen leiden tot vreemde antwoorden. Ik kan me amper voorstellen hoe een intelligente man, want je bent toch veronderstelt in het bezit te zijn van enige intelligentie om die fameuze titel van prof op je voorhoofd te mogen kleven, op het idee komt zulke vragen voor te schotelen.
Nu ja het stemt wel tot nadenken zulke vragen, maar het antwoord staat toch niet universeel geschreven in de boeken der logica, of wel soms?
Het kan dan ook niet anders dan dat de man die die fameuze uitspraak lanceerde, om zijn minder intellectueel mede- breintje te sussen, een man der logica is geweest.
Het kan natuurlijk nooit kwaad om eens over zulke vragen na te denken.
Het feit dat de bloempot rood is, ga ik voor de gemakkelijkheid even achterwegen laten. Het feit dat de meeste kikkers groen zijn, spreekt voor zich en is door er gewoon naar te kijken al een feit. De verschilpunten zijn overduidelijk alleen al door het levenloze voorwerp en het vol leven zijn van een kikker, even buiten beschouwing gelaten dat zijn billetje niet op het bord van een of ander restaurant geserveerd worden natuurlijk. Het moet wel gezegd worden dat elk voorwerp op zich al bestaat uit duizenden minuscule deeltjes en op die manier, als we het dan gaan vergelijken met alle levensvatbare dingen, groeit in omvang. Als je de onvolledige vraag, wat dan op zich een nalatigheid betekend van die o zo intelligente prof, een beetje naar je eigen hand zet en er dan maar een aarden bloempot van maakt, lijkt de vraag nog niet zo onoverkomelijk.
Beide dingen hebben absoluut al één zaak gemeen; de kikker die afhankelijk is van water en de aarden bloempot die, wat mij betreft gemaakt is van klei en waaruit het water verdampte vanaf het moment dat deze ondergedompeld werd in de hitte van de bakoven. Ze zijn dus beiden afhankelijk van water om te groeien.
Zowel een kikker als een aarden bloempot zijn op deze aardse kloot terechtgekomen om leven voort te brengen. Hoewel ik het niet kan vragen, ga ik er even vanuit dat zowel mens als dier genetisch zodanig in elkaar zitten dat ze kost wat kost wil overleven; niet in de zin van in leven blijven, maar wel in de zin van het nageslacht een kans te geven en dus voort te planten. Maar wat nu met die aarden bloempot? Ik besef ook wel ten volle dat het vrij moeilijk zal worden een bloempot aan te zetten tot enige vorm van intimiteit, laat staan tot voortplanting, maar toch Op een of andere manier vertrouwen we hem wel het leven toe en fungeert hij als het ware als een baarmoeder, die zorg draagt voor onze plantjes. Dus ja, ze brengen beiden op hun manier leven voort. En als je echt even logisch nadenkt, kan een kikker best overleven in een bloempot; giet er wat water in, geef hem een mooi aangenaam rood kleurtje, maar zeg het zeker niet tegen een dierenrechtenactivist
