|
Gisteren zat ik met mijn liefje op een terrasje. Eindelijk nog eens even kunnen genieten van een klein straaltje zon, al moest de overwerkte cafédame, buiten het schenken van vreselijke wijn, zich ook nog bezighouden met het uit de druppels zetten van al diegenen die elk piertje zon wilden meenemen, al is het tussen de regendruppels door
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In ieder geval, een druppel water meer of minder in dat mooie glas, gevuld met wijn die volgens mij nog niet eens gebruikt wordt in een slechte bereide stoofpot, wij waren aan het geniet van mensen kijken. We vinden het heerlijk, mensen aanschouwen, mensen bekritiseren én bestoefen, discussiëren over wie, hoe en wat. En eigenlijk weten we er niets van, want we kennen hen niet, maar toch proberen we er steeds een leven, een verhaal aan te knopen. En pas op he, we doen dit gewoon vanuit ons mensen-zijn, vanuit ons gevoel van vrije meningsuiting en houden het netjes binnen de beperkte kring van onze vier oren. Niemand wordt gekwetst, niemand wordt openlijk aangesproken en niemand voelt zich aangesproken. We zijn er redelijk goed in geworden, kijken, maar niet kijken, loeren, maar niet achtervolgen met onze ogen.
En ik moet zeggen, het is een amusante bezigheid voor een half uurtje of zo. Wat ons opviel en waaruit we dan weeral geleerd hebben, want pas op, we leren uit ons ogenavontuur! Koppels lijken op elkaar. Wat ik me dan afvraag is, wat er het eerste was. Gaan mensen dan toch op zoek naar mensen die op hen lijken? Is het makkelijker iemand te vinden, tegen te komen, die je onmiddellijk zonder woorden begrijpt, die net dezelfde dingen mooi vindt als jij, die jouw smaken en geuren niet betwist. Of gaan mensen zich met de tijd gewoon hetzelfde gedragen, hetzelfde kleden en liefst nog hetzelfde kapsel aanmeten? Ook dat vind ik een vreemde gedachte. Waar is de uitdaging in je relatie, wat leer je dan nog van elkaar, buiten hetzelfde zijn? Zou ik dan binnen 10 jaar toch kaal zijn, of zou mijn liefje overgaan tot het implanteren van menig grijze lokken? Zitten we dan binnen 10 jaar stilzwijgend naast elkaar op datzelfde terrasje, beiden mijmerend over de tijd dat we aan mensen- kijken waren? I wonder
|
