|
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Jawel verdorie! Stilstaan om een stap vooruit te kunnen gaan. Kheb het al vaak gehoord, maar nog nooit bij stilgestaan eigenlijk.
Waarom zouden we het helse, razende, snelle leven een halt toeroepen om ter plaatse te blijven trappelen? Waarom zouden we dat intense avontuur links laten liggen? Wat is er heerlijker dan op weg te gaan, het veldpadje in te slaan, op het eerstvolgende kruispunt je natte vinger de hoogte in te steken en je te laten leiden door de windstreek die jou omverblaast met zijn avontuurlijke fluisteringen Op de snelweg belanden en je te laten meevoeren door de eerste de beste die zijn rem induwt, om dan prompt weer plankgas te geven? Je raam open te zetten en elk graantje mee te pikken om dan weer uit te niezen wanneer het de vrijheid van ademhalen begint te belemmeren
Toch dwing ik mezelf af en toe de pieken van mijn hartslag af te doen vlakken, mijn benen die ene stap niet maar te laten nemen en stil te staan
Beseffen dat de snelheid van het leven je weer even heeft ingehaald, dat je je doel voorbij bent geraasd en voelen dat stilstaan de lens van je oog scherper doet staan, elke hoge en lage toon je gehoor beter binnenvalt en elke geur die je neus passeert je neusvleugel prikkelt. Het leven is te mooi, om er niet af en toe bij stil te staan en het ten volle te inhaleren.
|
