|
Een zaterdagochtend, anders dan elke andere dag en zo hoort het ook.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Plots het Britse volkslied, rilling, kippenvel
Wat is dat toch met die volksliederen?
Dat individualisme de dag van vandaag, iedereen op zoek naar de eigen weg in het leven, dat pad dat je wilt bewandelen in je zoektocht naar jezelf. De drang je te willen onderscheiden van je buur op de bus
En dan het Britse volkslied begot
Ik voelde de drang naar samenhorigheid, het kippenvelgevoel dat je krijgt wanneer je als team iets bereikt. Ik wil meezingen, me één voelen met de Britten die ik niet ken. Ik wil erbij horen, deel uitmaken van een groep waar ik verder geen verbondenheid mee voel.
Ik ga rechtop staan, leg mijn hand op de borst, maar de woorden komen niet, de tekst is me compleet onbekend, dus begin ik maar te neuriën. Ik voel me deel van het team, voel me één met de blik van die rosse kerel, begrijp helemaal waarom het bloed sneller door zijn aderen stroomt, wil hem zeggen dat het helemaal in orde is een traan weg te pinken, wil hem zelfs een warme omhelzing schenken
En dan, de laatste noot, het laatste woord en die onbekende verbondenheid vervaagt sneller dan ze gekomen is.
Volksliederen, ze zijn wat ze zijn en bedoeld voor wat ze horen te zijn
.dat ene moment van samenhorigheid.
|
