|
Men zegt vaak dat domme vragen niet bestaan, enkel domme antwoorden. Waar komt die mythe toch vandaan, want dat is het eigenlijk toch, een mythe. Wie heeft ooit wetenschappelijk kunnen bewijzen dat domme vragen niet bestaan en nu net domme antwoorden wel. Waarschijnlijk was het ooit een uitspraak van een of ander intellectueel brein dat een minder intellectueel voorzien breintje wou sussen met een eigenlijk wel troostende uitspraak. Nu ja, het lijkt te werken, want de uitspraak wordt te allen tijde, bij tal van gelegenheden gebruikt en iedereen vindt er op welke manier dan ook troost in.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eigenlijk is het makkelijker te bewijzen dat domme vragen wel bestaan en dat domme antwoorden telkens weer tot nadenken kunnen aanzetten. Elk antwoord is wel de moeite om even bij stil te staan en eigenlijk is het net een antwoord dat telkens weer tot een vraag leidt. Je kunt je bij deze dan ook gaan afvragen wat er nu eerst was, het antwoord of de vraag.
Wanneer een prof je tijdens het examen logica een vraag voorlegt dat een antwoord zoekt naar de gemeenschappelijke kenmerken tussen een rode bloempot en een groene kikker, wordt het bewijs toch geleverd dat er domme vragen bestaan en dat die af en toe wel eens kunnen leiden tot vreemde antwoorden. Ik kan me amper voorstellen hoe een intelligente man, want je bent toch veronderstelt in het bezit te zijn van enige intelligentie om die fameuze titel van prof op je voorhoofd te mogen kleven, op het idee komt zulke vragen voor te schotelen.
Nu ja het stemt wel tot nadenken zulke vragen, maar het antwoord staat toch niet universeel geschreven in de boeken der logica, of wel soms?
Het kan dan ook niet anders dan dat de man die die fameuze uitspraak lanceerde, om zijn minder intellectueel mede- breintje te sussen, een man der logica is geweest.
Het kan natuurlijk nooit kwaad om eens over zulke vragen na te denken.
Het feit dat de bloempot rood is, ga ik voor de gemakkelijkheid even achterwegen laten. Het feit dat de meeste kikkers groen zijn, spreekt voor zich en is door er gewoon naar te kijken al een feit. De verschilpunten zijn overduidelijk alleen al door het levenloze voorwerp en het vol leven zijn van een kikker, even buiten beschouwing gelaten dat zijn billetje niet op het bord van een of ander restaurant geserveerd worden natuurlijk. Het moet wel gezegd worden dat elk voorwerp op zich al bestaat uit duizenden minuscule deeltjes en op die manier, als we het dan gaan vergelijken met alle levensvatbare dingen, groeit in omvang. Als je de onvolledige vraag, wat dan op zich een nalatigheid betekend van die o zo intelligente prof, een beetje naar je eigen hand zet en er dan maar een aarden bloempot van maakt, lijkt de vraag nog niet zo onoverkomelijk.
Beide dingen hebben absoluut al één zaak gemeen; de kikker die afhankelijk is van water en de aarden bloempot die, wat mij betreft gemaakt is van klei en waaruit het water verdampte vanaf het moment dat deze ondergedompeld werd in de hitte van de bakoven. Ze zijn dus beiden afhankelijk van water om te groeien.
Zowel een kikker als een aarden bloempot zijn op deze aardse kloot terechtgekomen om leven voort te brengen. Hoewel ik het niet kan vragen, ga ik er even vanuit dat zowel mens als dier genetisch zodanig in elkaar zitten dat ze kost wat kost wil overleven; niet in de zin van in leven blijven, maar wel in de zin van het nageslacht een kans te geven en dus voort te planten. Maar wat nu met die aarden bloempot? Ik besef ook wel ten volle dat het vrij moeilijk zal worden een bloempot aan te zetten tot enige vorm van intimiteit, laat staan tot voortplanting, maar toch
Op een of andere manier vertrouwen we hem wel het leven toe en fungeert hij als het ware als een baarmoeder, die zorg draagt voor onze plantjes. Dus ja, ze brengen beiden op hun manier leven voort. En als je echt even logisch nadenkt, kan een kikker best overleven in een bloempot; giet er wat water in, geef hem een mooi aangenaam rood kleurtje, maar zeg het zeker niet tegen een dierenrechtenactivist
|
