Mijn haar ging recht op mijn armen staan toen ik de telefoon oplegde. Mijn adem stokte, mijn hart bleef precies minutenlang stilstaan en ik voelde mijn neus prikkelen en het water in mijn ogen stijgen. Je lijf lijkt in één keer leeggezogen en je hoofd wordt als compensatie volgestouwd met vragen, alleen maar vragen…chaos, maar niet degene waar mooie dingen uit ontstaan. Het is een destructieve chaos die zich opdringt telkens je hem weg wil duwen. De enige vraag die duidelijk naar voor kwam…hoe vertel je dit tegen je kind en wat met dat kleine meisje dat nu achterblijft, alleen, in de steek gelaten met waarschijnlijk evenveel vragen, maar dan in het dat kleine hoofdje samengeperst.
Ik heb er geen ervaring mee en daar ben ik enigszins dankbaar voor, maar tegelijkertijd voel ik me daardoor ook zo hulpeloos. Ik heb steeds gesteund op ervaring om ergens in te helpen, anders hield ik mijn handjes er wijselijk vanaf. Maar hier kan ik niet omkijken, hier kan ik niet wegkijken en hopen dat het allemaal wel goed zal komen. Ik lijk in de ogen te kijken van mijn eigen kind. Mijn moederhart, mijn mensenhart gaat nu in overdrive en ik besef dat ik het waarschijnlijk nooit zal vatten.
Dingen begrijpen leidt vaak tot rust, toch voor mij, maar de dag dat ik dit echt kan omarmen, hoop ik dat anderen het van mij overnemen. Die kleine meid gaat alle liefde en warmte kunnen gebruiken in haar jonge leventje.
Ik besef maar al te goed dat en mama en papa verliezen op 2 maanden tijd haar zal vormen, maar met voldoende warmte en liefde hoop ik samen met anderen toch hier en daar een lichtpunt te kunnen zijn en haar leven opnieuw te ‘verlichten’ wat elk kind verdient. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />