Ik weet nog het moment dat ik 18 werd, wat voelde ik me groot, reuze groot, volgroeid…de weg naar ontdekking lag al geruime tijd open, maar nu was het officieel. Ik had eindelijk mee te beslissen, op alle gebied. Mijn stem had effectief iets te zeggen en niet veel later kon ik ook met trots een bolletje kleuren van hen waarvan ik dacht dit kleine landje het beste te besturen, ik had rechten, kon berecht worden, ik had plichten en verantwoordelijkheid, maar ik had vooral het gevoel van vrijheid…eindelijk…dacht ik…ik was volwassen. Het was van korte duur, want snel begreep ik dat ik opnieuw de jongste was, die kleine, jonge volwassenen die blijkbaar nog niet hard genoeg kon roepen om gehoord te worden, want ik was weer die puber onder de groten. Ach…gewoon doorgaan, genieten, proeven, botsen, terugbotsen, herpakken, gaan en niet stoppen…morgen is het de beurt aan die andere kleinen onder de groten. Ik ben er nu 34 en het voelt niet echt anders aan, vreemd? Ik weet het niet goed… ergens blijf ik me het kind van mijn moeder voelen, wat goed is, geborgen, beschermd, dat kleine meisje dat steeds als kind zal worden aanzien. Het meisje dat steeds overladen wordt door goede raad, de raad van zij die net wat langer in dit leven staan. Het blijft een gevecht tussen horen en gehoord worden, tussen wijsheid en levenservaring, tussen zelf proeven en gevoed worden. Ik ben er niet uit of ik ooit echt wil dat deze kamp, the battle beslist wordt. Een gelijkstand lijkt me een mooi einde en begin voor de volgende generatiekloof…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />