Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
21-06-2011
Mijn kind schoon kind
Het moet gezegd worden, nee zeggen is zelfs niet voldoende, want dan klinkt de boodschap niet luid genoeg. Kga het roepen, luidkeels .Mijn kind is fantastisch. Ja, ik weet het, dat denken we allemaal, maar echt, ze is Fan-tas-tisch. Ik heb nu het voorrecht 9 jaar mama te mogen zijn van die fan-tas-tische dochter van mij en elke dag, al 9 jaar dus, sta ik versteld van haar, maar vandaag nog net iets meer dan gisteren. Kben er zeker van dat ik dat morgen ook ga zeggen.
Waarom? Heel eenvoudig gewoon, daarom nee, dat zou wat kort door de bocht zijn .
Zij blijkt alles te hebben wat ik niet heb zij vertegenwoordigd elke eigenschap die ik mezelf graag eigen zou maken.
Discipline en ijver onwaarschijnlijk wat een discipline zij aan de dag legt. Oma, mijn moeder dus, zou er geld voor gegeven hebben en nog steeds aan het afbetalen zijn, moest haar dochter, ik dus, diezelfde ijver en discipline aan de dag hebben gelegd ettelijke jaren geleden.
Haar relativeringsvermogen nu ik weet niet of dat eigen is aan kinderen, maar moest dat zo zijn, is het jammer dat we dat vaak kwijtspelen. Moest het niet zo zijn dan sta ik echt elke dag, wat ik nu dus doe, vol verwondering te kijken naar hoe zij de dingen allemaal relativeert. De dingen neemt voor wat ze zijn, er niet te veel bij stilstaat. Af en toe eens wikt en weegt en met een zekere gelatenheid, maar dan wel een klevere, haar padje gewoon verder afwandelt .mooi meid!
Orde zij creëert orde in mijn chaos...letterlijk en figuurlijk. Zij is gewoon de verzelfstandiging (bestaat dat woord?) van orde.
Nu ja, het is goed dat we onze levens allebei kunnen leven met een vleugje humor, anders zou het relativeringsvermogen van mijn discipline leiden tot pure chaos en zij zou gek worden van haar moeder!
Wat is er mooier dan een bloem die haar kleur en geur laat ontluiken, een boom die naar de zon toereikt en vraagt achter een sprankeltje van haar warmte om ten volle te kunnen groeien.
Wat is er heerlijker dan de zoete geur van speculoos die je tegemoet komt wanneer je voorbij de lange rijen van een bakker passeert net op het moment dat hij gaat sluiten op 5 december.
Wat is er kleurrijker dan het kleurenpalet dat tot stand komt wanneer de zon besluit het andere stuk van onze aardkloot een bezoek te brengen. Wat klinkt mooier dan een vogel die je s morgens wekt met de symfonie der eenvoud.
Maar soms heel soms heb ik het gevoel dat die pure eenvoud die wij ervaren als schoonheid zo ongelooflijk complex is. Waarom ervaren wij eenvoud als eenvoud en is het toch een complex gegeven om puur eenvoud te zijn.
Een bloem die haar kleuren en geuren laat ontluiken doet dat waarschijnlijk niet voor onze mooie ogen en onze adembenemende neus. Het is een keten van voortplanten, voeding, bijen, het verspreiden van zaad, onstuimig omspringen met het stuifmeel, de wind die kindjes neerplant kilometers verderop om daar voor eeuwig en altijd, hoe kort dat ook moge zijn, te leven en de cyclus van het leven verder te zetten.
De zoete geur van speculoos, die niet zomaar uit de oven tevoorschijn springt, maar met net de juiste hoeveelheid materie, kracht en liefde in een vorm wordt gekneed om dan net op die temperatuur haar zoete geur te laten ontspringen in onze neusholten.
Waarom draait de aarde rond en laat de zon ons gemiddeld 8 uur per dag in de steek
De vogel die kwettert is heus niet om ons te wekken na een zware nacht, waarbij we menig liter vocht zijn kwijtgespeeld door ons vol te kappen met menig liter vocht, waarbij we dan net als die vogel de aandacht van het andere, of hetzelfde geslacht hebben willen imponeren. Hoewel ik er niet van overtuigd ben dat homoseksualiteit al is doorgedrongen tot het vogeldom.
Wat is de schoonheid van eenvoud toch een complex gegeven. Maar toch,blijf het met eenvoud en bewondering bekijken en de complexiteit maakt plaats voor pure schoonheid.
Je komt ze tegen in alle mogelijke vormen, verscholen achter talloze gedaantes en maskers. Plots is hij er heel dichtbij maar compleet ongrijpbaar. Zonder enige aankondiging staat hij voor je neus, dringt hij je lijf binnen als een ongenodigde gast je woning binnendringt. Je probeert de deur nog te sluiten met elke sleutel die je vinden kan, terwijl zijn voet al tussen de deur steekt. Maar die voet wordt een been, een arm, die stilletjes aan verandert in een compleet gedaante,die je niet herkent en juist heel herkenbaar is. Eerst sta je verstijfd te kijken, je afvragend wat hij komt doen , wat hij van je wil. Je ademhaling versnelt en alle mogelijk doemscenarios spoken door je hoofd. Ditmaal krijg ik hem niet meer weg, ditmaal blijft hij gewoon zitten waar hij het liefste zit diep vanbinnen in mij, vretend aan elk stukje van mijn lijf, tot er niets meer van overschiet en hij een volgend slachtoffer gaat opzoeken om zijn honger te stillen. Maar de adrenaline begint zijn werk te doen overleven is wat je moet en de adrenaline doet je lopen, weglopen, terwijl je letterlijk aan de grond genageld staat. De adrenaline vecht terug, vecht tegen de gedaante die zo ongrijpbaar en onzichtbaar is. Even denk je dat je hem klein hebt gekregen , schoppend en tierend, maar meestal slaat hij terug, genadeloos, hard en oorverdovend, tot je helemaal leeg bent, leeggezogen en niet meer interessant voor hem
Angst, de meeste afschuwelijke gedaante die je pad kan kruisen en die al wie er tegen vecht een heerlijke maaltijd vindt.
Je hebt hem ooit al wel ontmoet, ben er helemaal zeker van je wist alleen niet welke betekenis je eraan moest geven Hij maakte je warm vanbinnen, maar ook heel verlegen . Is hij wel voor jou bedoeld Spot hij nu met mij? Zit de ondeugendheid verscholen achter de zachtheid van de mooie contouren? Wil je het hem vragen of schrikt hij je af? Maakt hij je nieuwsgierig en wil je alles weten wat er achter schuil gaat of kan je leven met het heerlijke mysterieuze van hem
Wat hij met mij doet? Hij maakt me verlangend naar meer, legt allerlei vragen op men tong, maar hij maakt me geduldig genoeg om de antwoorden niet te hoeven weten door zijn woorden, maar te wachten op het gevoel dat hij me geeft. Hij maakt me warm vanbinnen, waarbij ik men ogen kan sluiten en kan wegdromen. Hij stimuleert me en geeft me energie en haalt het beste in mij naar boven.
Tja, die lach van jou .ik kan er niet aan weerstaan .
"Elk kind is geboren als een artiest... het probleem is om die artiest te blijven wanneer je opgroeit, een mooi citaat van Picasso. Een mooi citaat dat elk ouder eigenlijk in zijn achterhoofd moet houden wanneer we de grote verantwoordelijkheid van de opvoeding op onze schouders krijgen geworpen vanuit de moederschoot.
Of het nu waar is of niet, of het nu een overtuiging van deze enkeling is of niet in mijn ogen is elk kind geboren met een hele hoop gaven en talenten. Of die talenten allemaal moeten uitgroeien tot grootse dingen die de bewondering van menig mens in vervoering zal brengen, dat is een ander gegeven. Maar elk talent, elke gaven is er één dat uniek is. En toch we slagen ervaak in om van onze kinderen een kopie te maken van onszelf, ze in een richting te duwen die ons de meest veilige lijkt en ik geloof het helemaal dat we dit doen uit pure liefde en bescherming. Een puur menselijk instinct om steeds het vertrouwde op te zoeken, want wat we kennen is veilig, wat we kennen van ons eigen pad (lees dat van onze ouders, grootouders) is de meest veilige weg voor onze teergeliefde kinderen. Nu, wees eerlijk, wat voor een ongelooflijke discriminatie is dit eigenlijk, wat een egoïstisch gedrag spruit er voort uit die liefde? We beperken onze kinderen van de dag datze op de wereld komen. En ik besef maar al te goed dat een baby nauwelijks inspraak kan hebben, laat staan beslissingen kan nemen die goed voor hem zijn. Maar in die beslissingen vergeten we door de jaren heen ook echt te kijken naar onze kinderen, vergeten we dat na die babytijd een moment aanbreekt waarin ze een stem krijgen en vanuit hun eigen inzichten proberen om hun stem te laten horen. We luisteren te weinig om het nog echt te horen en schuilen ons vaak achter onze wijsheid van het zijn nog maar kinderen. Als we echt zouden luisteren, als we echt zouden zien, kunnen onze teergeliefde kinderen misschien ooit hun eigen pad bewandelen, zonder dit te moeten gaan ontdekken wanneer ze zelf kinderen op de wereld zetten, om net als onze ouders, onze grootouders in dezelfdeval van opvoeden te belanden. Zouden onze achterkleinkinderen dan misschien toch ooit het geluk van vrijheid om te zijn wie ze zijn echt kunnen beleven van het moment dat ze op deze wereld komen. Laat ons hopen
Je staat s morgens op, vol verwachting naar wat de dag brengen gaat. Vol verwachting naar het spectaculaire van vandaag.
De zon is nog niet op wordt dat het spektakel? 8 juni 2011, de dag dat de zon niet meer ontwaakte. Nee, toch niet, het eerste zonnestraaltje probeert zich een weg te banen door de wolkenmassa.
Oke, het wordt een ander magisch gebeuren.
Het stoplicht blijft ontzettend lang op rood. Dat zal het zijn, alle verkeerslichten hebben unaniem besloten in staking te gaan..te weinig personeel onder ons politiekorps om de aankomende chaos in de kiem te smoren. Groen .oke, geen heerlijke, overdonderende chaos dus.
De dag kabbelt rustig verder, zoals een doordeweekse werkdag veel te vaak wordt beleefd.
Het brandalarm begint te loeien het zou een oefening kunnen zijn, maar het kan ook dé dag zijn dat dit architecturale plaatje het begeeft onder een vlammenzee. Ik trek mn jas alvast aan. Ettelijke seconden later wordt ook dit aankomende spektakel afgedaan als zijnde een test. Zonde? Ach nee, ik kom het wel te boven.
Lichten uit, op weg naar huis .onbezonnen kind net ontweken, fietser netjes voorrang verleend, de sleutel in het daarvoor bestemde sleutelgat en peinzend
Ik heb het spektakel, de magie toch mogen beleven, ook vandaag weer, al zat het hem in die kleine dingen.
De zon die opkwam, verwondering voor de technologie die verkeerschaos kon voorkomen, een test die ons zou kunnen behoeden voor een rampenscenario, mijn lijf dat de reflex had het volgende verkeersslachtoffer uit de krant te houden en een sleutel die toegang geeft tot de warmte van mijn thuis ..magische dag
Gewoon volharden, de strijd niet opgeven, de ogen niet afwenden en je blik niet laten afdwalen. Het begon als een spelletje, maar het evolueerde naar een levenshouding.
Elkaar geen blik gunnen, klink voor iedereen wel negatief in de oren en dat is het uiteindelijk ook wel. Maar dat is toch letterlijk wat we in deze geciviliseerde maatschappij dagelijks met elkaar doen, of niet soms? Of wordt ook dit genetisch bepaald? Ik moet het bijna gaan geloven. Wordt een blik, oogcontact dan toch anders geïnterpreteerd door een man als door een vrouw.
Neem gewoon even de proef op de som.
Waar zit je als sardientjes op elkaar en komt het meest egoïstische gedrag naar boven, het klinkt als een contradictie, maar het is gewoon de werkelijkheid. Neem het openbaar vervoer, want dat is altijd een beetje reizen. Nu ja, het woord reizen krijgt in dit geval eerder een negatieve bijklank, dan de ontspanning en het relaxserende gevoel dat ik er het liefst aan zou willen overhouden. Maar ben je eerder het avontuurlijke type, ga dan zeker deze vorm van reizen niet uit de weg. En ben je een arme student, die het moet doen met de centjes die hij overhoudt aan de goodwill van zijn ouders, reis dan op die éne dag dat je de drie kan doen voor de prijs van één; de trein-tram-busdag!
Begin je dag het liefst aan de terminus van je openbaar vervoersmiddel naar keuze en geniet van het schouwspel dat je onderweg mag, of eerder moet aanschouwen. En voor de Tante Kaaten onder ons, een goede tip, neem een plaatsje achteraan, het kost niet meer, maar je hebt gegarandeerd meer plezier en dus meer waar voor je geld.
Je eerste medereizigers stappen al opbij de volgende halte en het groepsgevoel dat aan de halte ontstaan was, valt al uiteen vanaf het moment iedereen zijn plaatsje zorgvuldig uitzoekt en dan nog het liefst zover mogelijk van elkaar. Na de zesde halte zit de tramal aardig vol, blikkenin dezelfde richtingen vooral niet naar elkaar gericht, maar het schouwspel bereikt aan de zevende halte dan wel zijn climax, om dan stilletjes aan tot een ontnuchterende anticlimax te evolueren voor de toeschouwer. Wat doe je als je als passagier opstapt aan de zevende halte en er enkel nog staanplaatsen zijn of plaatsjes die de blik van iemand anders zouden kunnen kruisen. Panikeren natuurlijk!! Maar, ik moet het toegeven, er bestaan nog van die moedige zieltjes, die het aandurven tegenover een blik te gaan zitten, om dan de confrontatie met al die egoïstische blikken aan te gaan. Dapper, moedig, maar vooral goed gek als je dan ook nog eens als mannelijke blik die vrouwelijke blik gaat kruisen. Dit is gewoon pervers, dit is verkrachting, dit is willen, maar niet kunnen. Ja, als toeschouwer zie je ze denken; De Don Juan denk dat met één blik alles in kannen en kruiken is. Je moet het maar durven, het territorium betreden van zon vrouwelijke blik. Wat dat betreft, zijn mannen wel wat zachtaardiger dan vrouwen en straffen ze minder snel af, als een vrouwelijke blik aan de zevende haltehun mannelijke blik kruist. Ze zijn geflatteerd of worden ze gewoon geprikkeld door hun mannelijkheid en steekt het dierlijk instinct hierin de kop weer op. Wat maakt het eigenlijk ook uit, gun elkaar gewoon een blik in de ogen en laat die fameuze slogan werkelijkheid worden. In deze moeilijke economische tijden zullen de spoorwegen u dankbaar zijn!
