Sinds de echtgenoot is thuisgekomen, nadat hij afscheid had genomen  van een vriend ,die afscheid neemt van het leven , blijft het woordje door mijn hoofd spoken...

"Afscheid"....zo vaak, zo veel...


Niet altijd negatief...gelukkig....

Het start al meteen bij de geboorte.
We nemen afscheid  van de veilige moederschoot die ons beschermde....
De navelstreng wordt doorgeknipt, het afscheid is nu onomkeerbaar.
We moeten, of we dat nu fijn vinden of niet, "loslaten"....
Aan ons eigen leven beginnen...
Als we nu niet zelf gaan ademen zal onze rol rap zijn uitgespeeld....

Afscheid nemen en loslaten...onlosmakelijk met elkaar "verbonden"....

Zoals de vriend die even terugkeert naar zijn thuisland om afscheid te nemen van zijn terminaal zieke moeder....
Ondertussen heeft zij definief afscheid genomen van het leven en zal voor hem het loslaten beginnen...

Afscheid nemen hoort bij het leven zoals yin bij yang, of het strand bij de zee....

Ook al is het soms de start van iets nieuws, iets moois..... het is steeds verweven  met emoties....
Afscheid, emoties en loslaten....

Neem nu de start van het nieuwe schooljaar:

-  afscheid van de vakantie
-  afscheid van  mama  of papa
-  afscheid van het luilekkere leventje

Hoeveel tranen worden  niet geplengd op zo'n eerste schooldag en toch moeten we alweer loslaten ....
 Loslaten om vooruit te kunnen...

"Afscheid nemen" kan bevrijdend zijn en toch is er vaak  moed voor nodig....
We laten het leven dat we leidden voor wat het is en starten opnieuw...
Als we samen met het afscheid nemen, loslaten....kan dit het begin zijn van iets moois...iets nieuws, iets fris....

Afscheid nemen om opnieuw te kunnen starten....niet gemakkelijk....nooit onmogelijk...