Soms heb je een vriendschap waarvan je denkt: dit kan nooit meer stuk, dit is vriendschap voor het leven....edoch....op een dag merk je, tot je ontzetting ,dat het "over" is en dat doet best wel zeer....
Daarnaast heb je vrienschap die voor het leven is, no matter what. Zo'n vrienschap is onbetaalbaar en maakt je tot een rijk mens. Ik heb er zo'n.
Veertien jaar geleden emigreerde mijn allerliefste mateken naar een heel ver land. (ik heb nog lieve vriendinnen hoor maar wel iets dichter bij huis) Bij ons laatste afscheid zouden geen tranen vloeien...(ja,ja)
Zij vertrok en ik bleef achter. Zo voelde het ook in den beginne. Onze eerste contacten waren kort en sporadisch ,via de telefoon.(de rekening van een "phoontje" naar een ander continent, kon aardig oplopen nietwaar) Skype, FB.....bestonden nog niet of waren alleszins nog niet door ons gekend. Soms gingen er maanden voorbij voor we iets vernamen van elkaar en toch...
Toen zij na enkele jaren -hoeveel weet ik niet meer precies- voor het eerst terug naar België kwam ,was er meteen opnieuw die verbondenheid. We gingen gewoon verder waar we gebleven waren en dat gaf zo'n fijn gevoel. Dan weet je wel, zo'n vriendschap gaat niet meer stuk. Toen ze, drie jaar geleden, "eventjes" kwam overgevlogen (een vlucht van algauw 9 uur met een tijdsverschil van 8 uur) voor mijn tweede huwelijk, was ik in de wolken en opgelaten als een kind.
Het jaar nadien , kon ik eindelijk op bezoek bij haar. Het werd onze huwelijksreis. Het klikte ook meteen tussen onze echtgenoten. We logeerden drie weken bij hen en voelden ons er thuis. Nooit zijn er wrijvingen of spanningen geweest. Ze troonden ons mee door hun nieuwe land en toonden ons de meest fantastische plaatsen. We trokken samen rond in hun motorhome en kampeerden in natuurreservaten waar de "wilde dieren" nooit ver weg waren. Toen het afscheid naderde hadden we het alweer moeilijk...Ik heb er een stukje van mijn hart achtergelaten toen... .... Gelukkig zijn Skype en FB er nu wel...Maar toch....Anneke, kind, I miss you. Hope to see you soon (life ;-))
"Dokter, ik slaap toch zo moeilijk in, de laatste tijd!" "Probeer om niet te vroeg in je bed te kruipen en neem een boek mee." "Oké, het proberen waard."
"Schatje, ik ga alvast naar bed,(geeuw) ik neem nog even mijn boek mee, welterusten"
"Oké, mmmm, mijn hoofdkussen zou best wat hoger mogen..." "Zo, dat is beter." "Veel licht geeft zo'n nachtlampje niet, toch beetje opschuiven misschien..." "Nu moet het lukken..." "Waar heb ik mijn bladwijzer nu gelaten???" "Hebbes!".....
"Best wel een mooi boek..." "Meent hij dat nu écht....????" "Neen, toch!"...(geeuw) (jaja, de slaap komt, even op de klok kijken, misschien toch nog iets te vroeg). "Hier kan ik nu écht niet stoppen,dat moet ik nog weten....nog één hoofdstukje...Nu écht het allerallerlaatste, best wel spannend..."
Eerst was er Toulouse, superkater! Mijn steun en toeverlaat, mijn troost in donkere dagen... En dan kwam Sterre. Donzig bolleke zwarte wol. Gevonden op een stortplaats door de dochter. Verwaarloosd, ondervoed... "Ma, ik heb haar gewassen, verzorgd maar vertrek nu graag op vakantie, ze mag toch even komen logeren???" Sterre kwam en Sterre bleef. Bezorgde iedereen in haar omgeving een schimmelinfectie: "Ma, help, ik sta vol rooie vlekken!" en groeide uit tot een volwaardige, stevig uit de kluiten gewassen kattin, met alle kenmerken van een Noorse boskat.
Nadien volgden Baziel en Fleur, broertje en zusje. Hij ros, zij tricolore. Hij heel ondernemend, zij eerder volgzaam. Hij gedroeg zich als een echte kwajongen, opende deuren, was heel aanhankelijk... Fleur, was écht een meisje: flemen, zeuren, vertellen...Zij hield heelder monologen...
De één na de ander speelden we kwijt: Toulouse stierf, op gezegende leeftijd, (dat wel...edoch...) aan de gevolgen van een beroerte. Sterre werd aangereden toen ze drie was. Baziel werd amper één jaar oud toen hij de vernieling werd ingereden.
Het verdriet van Fleur was tastbaar aanwezig. Constant zocht zij haar broer, gedaan met spelen en dollen in de tuin...
Tenslotte haalden we Basje in huis. Een neefje van Fleur, die zij vanaf dag twee aanvaardde als haar eigen zoon. Aandoenlijk om zien hoe zij voor hem zorgde. Basje werd Bas en Fleur had best heel wat te stellen met hem. Hij zat achter haar aan tot ze niet meer wist waar kruipen.
Op een avond, enkele maanden terug vertrok Fleur voor haar avondwandeling en kwam niet meer terug....
Bas liep de eerste dagen verloren....maar voelt zich nu de koning te rijk. Eigenzinnig als hij is ,komt hij knuffels vragen als het hem uitkomt. Vanop de motorkap van de auto overschouwt hij de buurt als was hij er heer en meester. Op gezette tijden vangt hij vogels, muizen en duiven en af en toe een vis.... Bas, zotte, lieve, dwaze kater, , blijf alsjeblieft nog lang bij ons....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
