Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
19-08-2008
Filosofische vragen
Het is nu al enige tijd geleden dat ik hier iets schreef. Je zou kunnen denken dat ik minder met deze zaken bezig ben, en deels klopt dat ook. Het is allemaal minder 'urgent' omdat ik ondertussen een beetje een eigen stijl gevonden heb die mijn mannelijkheid benadrukt en waarmee ik veel beter in mijn kleren zit dan vroeger (toen ik tot het krampachtige toe probeerde vrouw te zijn). Toch loop ik nog rond met fundamentele vragen: Is het gerechtvaardigd aan je lichaam te laten sleutelen, laat staan het ombouwen tot een ander geslacht? Ik weet wel dat het gedaan wordt. Het idee is voor mezelf ook heel aantrekkelijk omdat ik weet wat een lijdensweg het voor mezelf is om als vrouw te leven. Toch vind ik het allerminst evident. Zou je met primaire geslachtskenmerken niet moeten omgaan als met een onveranderlijke gegevenheid? Is het niet 'waanzinnig' om van het een naar het ander te gaan omdat er een incongruentie is tussen hersenen en lichaam? Het doet me denken aan 'de maakbare mens'. Botox, borstvergroting of -verkleining, noem maar op. Het kan allemaal. Zelfs geslachtsaanpassende chirurgie. Okee, ik weet dat dit niet zomaar wordt gedaan (alhoewel: in Thailand wel?). Mensen hebben hun redenen. Het leven in het biologische geslacht is geen leven zoals het zou moeten zijn. Of zoals het beeld dat men er van heeft (gevormd door het ik-ideaal)... Zo'n SRS (sex reassignment surgery) stemt het lichaam af op wat de hersenen denken dat het zou moeten zijn. De medische wereld beschikt over de technieken (het functionerende resultaat al dan niet ter discussie maar soit). Is het gerechtvaardigd dat zoiets gebeurt? Dat is mijn worstelen van vandaag...
Vandaag heb ik eindelijk iets gedaan waar ik al vanaf mijn genderdysforiebesef aan denk: een nieuwe bril besteld! De jonge vrouw in de winkel heeft me uitstekend geholpen naar een 'mannelijke look'. Het was zowaar fun! Ik heb haar natuurlijk veel complimentjes gegeven en bedacht dat ik daar nu nog zonder klappen in mijn gezicht mee wegkom . Maar anderzijds hoort iedereen toch wel graag dat hij z'n werk goed doet hé. In ieder geval mag ik die bril rond 2 september afhalen. Hopelijk is die er in de ochtend al zodat ik hem 's namiddags kan opzetten op mijn afspraak met dr. Heylens van het Genderteam. Ik begin er ook meer en meer naar uit te kijken, naar die afspraak. Eigenlijk wordt het echt wel tijd voor een volgende afspraak. Een tussentijd van bijna 3 maand is toch teveel hoor. Ik wil dingen verder uitklaren met professionele hulp. Ik wil vooruit!
Nu kwam ik eens een kijkje nemen op mijn blog en zie ik 'er zijn geen recente berichten'. Hoogdringend tijd om nog eens wat te schrijven.
Ik mocht vorige week mijn nieuwe bril afhalen. Dat was supernieuws, in een voor de rest wat lastige week - maar dat had meer te maken met sollicitatieperikelen dan wat anders. Ik kan terug wat beter zien! De glazen zijn wat aangepast. Voor de rest kan ik niet zeggen dat ik 'verliefd ben' op die bril. Bij nader inzien is hij nogal groot uitgevallen en soms heb ik de indruk dat mijn ogen daardoor te dicht bijeen staan. Maar volgens Hans is dat niet zo, is het gewoon een kwestie van wennen. We zullen het zo dan ook maar benoemen hé.
Gisterenochtend was het de eerste schooldag. Het leven overlatende aan het toeval, is het zo gebeurd dat ik met een andere mama gaan winkelen ben. Zo heb ik mijn allereerste kostuum gekocht. Ook dat is wat wennen. Ik lijk er nog kleiner mee. Maar goed, nu heb ik tenminste iets 'feestelijks' voor een doopfeest over 2 weken. Mijn moeder zal content zijn.
Vannamiddag heb ik een afspraak met dr. Heylens van het genderteam. Ik ben er heel rustig over. De vorige (en eerste) keer was ik op van de zenuwen en had ik me uren voorbereid. Nu ga ik er heen met open armen, ontvankelijk voor vragen. Ik zie wel wat hij allemaal wil weten. In ieder geval moet ik wel in gedachten houden dat ik een afspraak kan versieren met de endocrinoloog voor de meting van mijn huidige hormoonspiegel en met de kinderpsycholoog zodat we onze kindjes niet 'belasten' met mijn genderdysforie. Nu, dat belasten zal best wel meevallen hoor. Ik was zondag gaan zwemmen met mijn kleinmannen. De jongste ging naar het jongenstoilet. Het bleek een grote boodschap, dus moest ik hem helpen. Nadien zei ik dat ik ook eerst even een plasje ging doen. Mijn zoontje zei: "dat mag hier, want jij bent een beetje allebei, een beetje jongen en een beetje meisje." Toch grappig hé. En ik heb hem uiteraard gelijk gegeven. Want zo zit het nu eenmaal op dit moment in mijn leven in elkaar.
Mijn tweede afspraak met dr. Heylens van het Genderteam (UZGent) verliep vlot. Vervelend waren wel de verschillende telefoontjes die hij kreeg en die hij blijkbaar moest beantwoorden. Zo had hij natuurlijk minder tijd voor mij. Toch mag ik niet klagen want ik heb wel een goed contact met die mens. Hij zei zowaar dat ik 'nogal innemend ben'. De sympathie is wederzijds.
Hij zei dat de diagnose (genderdysforie) klopt. In de volgende afspraken (en ik heb er al gekregen tot eind november!), gaan we ons focussen op 'hoe klaar ik er voor ben'. Ik kreeg een lijvige map mee met typische psycho-invulformulieren. Daar ben ik al gelijk aan begonnen. Ben wel benieuwd naar zijn reactie op een aantal dingen die ik ingevuld heb. Het is bij mij echt wel een klik die gebeurd is, een plots inzicht dat ik genderdysfoor ben. Terwijl ik daar vroeger niet aan dacht, ook al wist ik wel dat er op gendervlak iets niet klopte. We zien wel, ik heb er echt vertrouwen in. Ik voel dat ik de goeie weg aan het gaan ben. Een afspraak voor de meting van mijn natuurlijke hormoonwaarden bij de endocrinoloog is vastgelegd op maandag 5 januari. Ik zei al lachend dat hij meteen een volgende afspraak met de endo mocht vastleggen voor twee maand later. Hopelijk hoef ik idd op die afspraak geen 4 maand te wachten, want ik zou toch echt graag in april starten met testosteron.
Voorlopig verandert er dus niet veel. Alleen probeer ik meer en meer buiten te komen onder de naam van Patrick. Rustig kabbelend, psychische vorderingen, toekomst...
Vanmorgen werd ik wakker met een heel rare en goedgevulde droom, of misschien waren het wel verschillende dromen die ik me herinnerde. Toevallig was ik vanmorgen ook bij mijn psycholoog. Mijn droom, of wat ik er kort daarna van opgeschreven had, verteld, op geassocieerd en dan weg van die droom naar dingen uit mijn verleden. Blijkbaar kwamen er heel wat dingen boven die gender-gerelateerd zijn. Naar betekenis toe van sommige 'feiten' moet ik nog wel zoeken, hoewel mijn psycholoog aan wel één betekenis dacht. Rationeel gezien weet ik ook wel dat wat ik vertelde samenhangt met mijn transitieplannen en hoe mijn genderdysforie eigenlijk een oud zeer is, maar toch durf ik het zo niet direct te stellen. Of liever: ik voél die 'zin' (nog) niet. Ik vraag me ook wel af in welke mate dit een hineininterpretieren is. Zo kan je alles anders bekijken, het hangt maar af welke bril je ophebt. En tja, ik draag momenteel weldegelijk de bril van genderdysforie. Eigenlijk krijgen veel zaken enkel binnen deze context een 'zin', anders is het onvatbaar. Maar of dit nu een bevestigend iets is?? Toch weet ik in mijn binneste de rust te bewaren. Een transitie moeten doorgaan is geen lolletje. Maar als mijn hele leven daardoor betekenis krijgt, dan moet het maar. Het is belangrijk inzicht te hebben. Vanuit die genderdysforiebril krijg ik eindelijk inzicht in mijn leven. Een grip, een zin. En vandaaruit ook rust en toekomst. Dan lijkt het ook de enige juiste weg die ik te gaan heb. Want al de rest is onrust, onzekerheid, onwaarachtigheid, dood... Nu ik de geur van leven ruik, word ik er almaar meer toe aangetrokken. En wees gerust: ik ga!
De droom die ik had... Plots wordt mij iets duidelijk.
Ik zat opgesloten in een donkerebruine kamer. Er was een deur. Die was bovenaan open, onderaan zat die potdicht. Ik klopte en duwde ertegen. Geen beweging in te krijgen. Ik kon er niet overklimmen. Ik was klein, ik was een kind. Na verwoede pogingen heb ik me er bij neergelegd dat ik opgesloten zat. Toch probeerde ik later terug die deur omver te stampen. Met mijn been stampte ik die deur, wat maar een paneel bleek te zijn, open. Ik kon naar buiten. Ik was geen kind meer. Ik was volwassen en kon er uit. Ik was vrij.
Een droom waarvan ik de betekenis kan relateren aan mijn transitie. Als kind, als jongere, heb ik me neergelegd bij het feit dat ik een vrouw was. Nu vind ik de kracht om me vrij te maken. Nu kan ik de deur openen. Ik hoef niet langer meer opgesloten te zijn. Man-worden is de juiste weg voor mij, de weg van de echte vrijheid. Dát zegt die droom!
Waarom zie ik vandaag pas die betekenis? Ik was vandaag op een feestje waar er heel wat mensen waren die een onderdeel van mijn leven waren als puber en jongvolwassene. Voor hen was het raar mij zo te zien: in een kostuum, met hesje aan (dus zonder borsten). Enkelen heb ik wat uitleg gegeven. Ja, dit voelt goed. Het waren nochtans mensen waarvoor ik vreesde om een coming-out te doen. Maar ik durf het. Het voelt goed aan. Een bevestiging dat ook vandaag een openen van een schijnbaar gesloten deur was!
Een vreemdsoortige rust hangt over mij. Ik voel me gelaten. Het doet me denken aan mijn tweede kandidatuur filosofie waar we 'de gelatenheid' lazen.
Komt het door mijn zelfzekerheid? Ik voel me inwendig rustig, vertrouwvol mbt mijn transitie, zeker over mijn identiteit. Ja, dat is vroeger wel anders geweest. Altijd weer werd ik heen en weer geslingerd, had ik geen houvast, geen eigenheid. Nu voel ik inwendig zo duidelijk hoe het zit met mij, ik beleef rustig de weg naar transitie, en er is toekomst.
Toch is er ook tijd om te treuren. Ik mag rouwig zijn omdat het leven dat ik me ooit droomde geen werkelijkheid is geworden. Ik mag treuren om de opvoeding en socialisatie die ik als meisje gekregen heb... Het tekort aan mannelijkheid op dat vlak zal zich nog heel lang laten gelden. En dat vind ik wel jammer. Ik vrees dat ik vaak zal overkomen als een 'verwijfde vent'. Een homo. Niet dat ik iets heb tegen zo'n mensen, zeker niet, maar ik weet in mijn binnenste dat ik zo niet ben. Ach wat, ik herinner me plots dat ik op mijn 16e voor de godsdienstles een werkje maakte rond homofilie, waarbij ik ook ontkende dat dat van toepassing zou zijn op mij...
Er staat me een boeiende tijd te wachten. Gaat mijn seksuele voorkeur bv. veranderen? Zou mijn haar uitvallen? Zal ik kaal worden? Krijg ik een bierbuikje (hmm, dat heb ik al )? We zien wel. Vooralsnog voel ik me echt in een moratorium zitten, een in-between. Of zoals mijn psycholoog het uitdrukte: de rups in haar cocon voor die vlinder wordt. Ja, zo voel ik me nu ook wel. Gelaten dus...
Onlangs stond ik thuis op vertrekken. Ik droeg die dag een bh omdat ik soms wat last heb van een geïrriteerde huid bij platgeduwde en dus tegen elkaar zittende borsten in een hesje. Ik merkte op dat ik het moeilijk vond zo naar buiten te gaan. "Ik kan toch zo niet onder de mensen komen. Wat gaan ze niet denken, met mijn nep-borsten." Echt waar, dat dacht ik. Ik had het gevoel alsof mijn borsten lichaamsvreemde dingen waren, mij niet toebehorend. Ik voelde me op dat moment echt een man die 'per ongeluk' nepborsten en een bh droeg. Iets waarmee ik zeker niet in publiek gezien wou worden.
Mijn rationele geest gaf aan dat het weldegelijk op dit moment lichaameigen borsten zijn. Omwille van de huidirritatie en ook wel het tijdsgebrek (om mij eerst nog te omkleden), heb ik het gedurfd zo over straat te lopen. Uiteraard: geen kat die er naar kraait. Maar ik voelde me er wel ongemakkelijk over...
Ik ben gestart met een opleiding aan een Centrum voor Volwassenenonderwijs. Bij het invullen van de formulieren moest ik uiteraard de gegevens noteren die op mijn pas staan. Toch heb ik er bij geschreven dat mijn roepnaam Patrick is. Ik heb ook uitdrukkelijk gevraagd dat op alle niet-officiële documenten, zoals aanwezigheidslijsten en dergelijke, Patrick zou staan. Ik kreeg geen rare blikken, enkel 'ik zal er voor zorgen'. De volgende dag in de les ging de aanwezigheidslijst rond. Ik zocht mijn naam. De bladspiegel bekijkend vond ik mijn naam niet direct. Blijkbaar zoek ik spontaan nog naar het streepje in mijn meisjesnaam. Dan toch maar echt lezen en inderdaad: er stond Patrick! Ik vind dit echt super. Zo denk ik dat ik nu toch echt wel goed bezig ben aan Real Life Experience. Of om te antwoorden op de vraag van dr. Heylens 'hoe klaar ben je er voor'? Klaar!
Deze namiddag deed ik met mijn gezinnetje mee aan een gezinswandeling. Vele mensen kenden ons wel. Enkelen heb ik ook ingelicht. Dat het zich nu maar rustig aan verder verspreid. En wie vragen heeft, kan ze me uiteraard altijd zelf stellen (als ze durven). Ja, dit voelt goed. Het is goed dat ik mensen die ik misschien maar enkele keren op een jaar zie inlicht over mijn transitie. Zo moeten ze niet verschieten de volgende keer als ze me zien. Ik geloof in de goedheid van mensen en zie, ik krijg eigenlijk alleen maar goeds terug: "als dit voor mij de weg ten leven is, dan moet ik die maar gaan. Hoe vreemd het toch wel is." Dus ja, voor mijn gevoel ben ik echt wel op weg om de real life test in alle aspecten van mijn leven te integreren. Mijn familie, vooral de verre dan, vind ik nog het moeilijkste van al. Mijn peter en meter... voor hen ben ik nog niet klaar. Om het mijn vader persoonlijk uit te leggen vind ik ook moeilijk, maar ja, dat heeft met de gezinscultuur te maken: alle communicatie met mijn vader verloopt via mijn moeder. En mijn moeder kan evengoed mijn vader al ingelicht hebben. We zien wel. Stapje per stapje. Ik geniet van de levensdrift die ik ervaar! En blijkbaar straal ik dat ook uit!
Gisteren ben ik met mijn gezinnetje naar "Kronkel" (http://www.tieret.be)
gaan kijken. Ook al had ik een heel drukke dag, toch wilde ik dit persé zien. Gelukkig kon
dat dankzij de extra voorstelling die ze om 17 uur ingevoegd hebben.
Reden waarom ik er met mijn kids zo graag naartoe wou gaan: de aankondiging ging als volgt:
En
plots is ze daar, die ene vreemde gedachte. Als ik groot ben, denkt
Jongen, wil ik een meisje worden. Dan mag ik zomaar wenen of met Pop
spelen en hoef ik niet enkel te voetballen. Zus is toch ook een meisje
en Mama, op oude verkleurde fotos. Jongen ruimt zn hele hoofd op en
verzet al zn gedachten. De mooie gedachten in een aparte lade, net als
de bange en lichtblauwe. Een grote kast vol blije gedachten, net boven
de diepe gedachten, en ook eentje met de droeve. In een hoekkastje
zitten de stekelige gedachten. Die prikken zo lekker als je er met je
herinneringen voorbij glijdt. En de verboden gedachten worden veilig
achter slot en grendel opgesloten; krik krak! Maar hoe moet het nu met
die ene vreemde gedachte? Als ik later groot ben Moet ik dan nu al
stiekem oefenen om een meisje te worden of komt het plots, als een
verjaardag die je vergeten bent?
Het was mooi, echt mooi. Zelfs al bleek op het einde dat die kronkel in
Joppe's hoofd verdwenen was, en hij dus man was en getrouwd met zijn
vriendinnetje Neeltje, toch was het schitterend.
Enkele passages waaraan ik denk (of hoe ik ze me herinner):
"Dokter, ik wil een meisje worden." "Dat kan jij alleen weten."
"In
mijn klas komen geen jongens verkleed als meisje", zei de juf en ze
stuurde hem buiten. De andere kinderen uit de klas protesteerden:
"jamaar juf, da's Joppe, da's onze vriend." En ze gooiden papierproppen
naar de juf die dan verdween.
"Joppe,
jij bent mijn beste vriend", zei Neeltje. "En als ik een meisje ben?"
vraagt Joppe. "Dan wordt je toch gewoon mijn beste vriendin!"
Ik zou dit theater zeker aanraden voor transgenderouders met kinderen
(ik denk zelfs dat tieners deze voorstelling wel appreciëren, en zeker
de volwassen kinderen).
Ik plak hier even wat relevante dingen uit hun 'lesmap':
Doelgroep
voor deze voorstelling is 5+, net als in onze bekroonde voorstelling
Eefje Donkerblauw. We snijden met KRONKEL 2 moeilijke, of zo men wil
heikele themas aan. Enerzijds willen we stilstaan bij de ontwakende
seksuele identiteit bij jonge kinderen. Kinderen zijn vanaf ca. 5 jaar
erg gevoelig aan gender-gerelateerde emoties, handelingen en
reflecties. Waarom wordt het algemeen aanvaard dat meisjes sneller
huilen dan jongens? Waarom lijkt de maatschappij jongens, zelfs al op
erg jonge leeftijd, meer verantwoordelijkheid op te dringen? Zelfs in
taal en spel worden kinderen in vele kleine alledaagse situaties
geconfronteerd met een schijnbaar genetisch voorgeprogrammeerde
tweedeling op basis van gender. Anderzijds verkennen we met KRONKEL het
verbluffende vermogen van kinderen om abstracte concepten (zoals
gedachten en gevoelens) spelenderwijs te concretiseren, in te kleuren
en als het ware te beheersen door deze concepten te ver-beelden. Net
deze verbeeldingskracht maakt kinderen (en met hen volwassenen die deze
onbevangenheid blijven toelaten) buitengewoon dankbaar om
(ver-)beeldend theater voor te maken.
De dubbele thematiek, abstract denken en ontluikende seksuele
identiteit, komt in hoge mate aan bod in de leerplannen van zowel de
laatste kleuterklas als de eerste graad lager onderwijs. Het is echter
niet (nooit trouwens) onze bedoeling educatief theater te brengen.
Theater mag niet belerend of dwingend zijn, net zo min als het té
vrijblijvend mag zijn. We willen net die elementen uit deze thematiek
en muziek halen die stof vormen voor inhoudelijk sterk, bijwijlen ook
hilarisch amusant, maar vooral in al haar eenvoud erg herkenbaar en
ontwapenend waarachtig theater. Daar staan we voor, daar gaan we voor
KRONKEL enkele mogelijk invalshoeken en verwerkingsmogelijkheden nadien
*De voorstelling gaat over voor- en nadelen van jongen/meisje zijn.
Via kringgesprek kan je jongens eens laten vertellen waarom ze soms
liever een meisje zouden zijn en omgekeerd. Je kan b.v. vertrekken van
enkele stellingen: Jongens/meisjes mogen nooit , Jongens/meisjes
kunnen beter en de leerlingen laten aanvullen.
*Neeltje vertelt dat meisjes bang zijn van muizen, spinnen,
vleermuizen, draken en spoken. Maar klopt dat wel? Zijn meisjes daar
echt bang voor? En jongens dan?
En stel nu dat mijn oudste toevallig met de klas ook nog eens naar dit
theater zou gaan kijken, dan lijkt het me goed dat de meester ook mijn
trans* hier bij betrekt... tenminste als mijn zoon dat zelf ter sprake
brengt.
In ieder geval ben ik heel erg blij dat er, afgezien van de negatieve
commentaar van de juf in het stuk, niemand Joppe als 'vreemde vogel'
beschouwde toen hij een rokje aanhad. Er is ook niet gezegd dat hij
geen meisje zou kunnen worden. Het enige: dat kan hij alleen weten. Ik
ben echt dankbaar over de openheid op transseksualiteit die dit theater
biedt. Het gaat er uiteindelijk niet over, want op het laatst zie je
een volwassen man. Maar toch: het creëert ruimte om daarover met mijn
kids in gesprek te gaan. En ik merk uit hun reacties dat ze dit
appreciëren. Het enige grote verschil tussen mij en Joppe is dat ik die
'kronkel' nooit eerder in mijn leven (als kind bv.) aanvaard had en dat
deze kronkel, die er dan uiteraard weldegelijk was, mij nu aanzet om
stappen te ondernemen zodat ik man word en die kronkel kan verdwijnen.
Dat begrijpen ze. Want die kronkels, die waren echt knap in beeld gebracht en zo'n kronkels heb je echt liever niet.
Vandaag op school (voor de opleiding die ik volg in een CVO) zaten er deze middag twee klasgenoten te praten over hun dieren. Ze hadden het over het castreren van een bokje. Toen ik hoorde welke methode Heidi voorstelde, werd ik even misselijk: de eileiders (foutje, moet natuurlijk 'zaadleiders' zijn) werden doorgeknepen met een tang terwijl het dier lichtjes verdoofd was. O jee, zei ik. "'t Zijn d'uwe niet, 't is maar van een beest", was haar reactie. Ik moest wel even slikken maar tegelijkertijd dacht ik 'ik heb nog geen ballen' en 'geweldig, zij heeft niet door dat ik lichamelijk vrouw ben'. Een heel onbewust compliment waar ik heel gelukkig mee ben. Ik zag er vandaag dan ook heel goed uit. Toen ik bij mijn psycholoog binnenkwam zei hij het direct: 'je ziet er heel mannelijk uit'. Tof tof tof! Anderzijds zat ik zonet de foto's te bekijken die we gisteren genomen hebben op onze gezinswandeling. Ik lijk inderdaad mannelijk omwille van mijn kleren en manier van staan. Maar mijn gezicht is toch echt wel heel vrouwelijk. Ik kijk er echt naar uit, naar de geleidelijke vermannelijking van mijn gezicht! En uiteraard ook naar de verzwaring van mijn stem. Uit gemak gebruik ik aan de telefoon gewoon mijn meisjesnaam want mijn stem klinkt uiteraard nog heel feminine, hoewel ik gelukkig geen al te hoge stem heb. Toch vind ik het super dat men op school dus blijkbaar niet doorheeft dat ik nog niet heel mijn leven Patrick noem. Eerst dacht ik het toch te moeten zeggen, maar bij nader inzien voel ik me toch zoals ik ben geaccepteerd in de groep en doet mijn geslacht er ook helemaal niet meer toe. Nobody asks, so why should I bother?
Volop
aan het weglopen van het schrijven aan een rapport voor een vak dat
ik volg, schrijf ik maar hier. Het is goed om nog eens stil te staan
bij mijn genderontwikkelingen, ook al verloopt het allemaal vlotjes.
Voor
mijn opleiding zit ik in twee verschillende groepen. De ene groep
(1) is nieuw, klein en vooral bemand door vrouwen (bevrouwd dus
). De andere groep (2) is reeds een jaar bestaand, overwegend
mannelijk en 24 personen tellend. In beide groepen heb ik me
voorgesteld als Patrick. Niet dat ik me 'en groupe' voorgesteld heb,
maar wel in individuele babbeltjes in pauzes. In een gesprekje met
een medestudent van groep 1 bleek dat zij op dezelfde middelbare
school als ik had gezeten, en dat ik zelfs les gekregen had van haar
moeder. Hmm, even twijfel. Wat kan ik zeggen? O, ik heb niets te
verbergen. En dus vertelde ik hoe ik vroeger heette en vroeg haar
haar moeder mijn groeten over te brengen. Uiteraard kwam daar nog
een uitlegje bij, want hoe kan het dat ik nu Patrick noem? Zonder
blikken of blozen vertel ik hoe de vork in de steel zit. En mensen
aanvaarden het. Ze aanvaarden mij. In groep 2 echter merk ik dat ik
effectief als een man gezien word. Er heeft zich nog geen gesprek
geleend om mijn transitie ter sprake te brengen. Enerzijds vind ik
dat tof, anderzijds zou ik wat meer openheid rond mijn vrouwelijk
verleden appreciëren. Maar toch: blijkbaar hoef ik geen moeite
te doen om mijn stem zo laag mogelijk te laten klinken. Ze
aanvaarden me als Patrick. Nu was er de voorbije week echter iemand
die me aansprak: Jij hebt een blog onder een andere naam, kan
dat? Euh, ja, dat kan, euh, ik heb wel drie verschillende blogs.
Ik vermoed dat ik bloosde. Gelukkig ging ik een andere richting uit
waardoor ik wat bedenktijd had. Even later sprak ik die persoon
terug aan en vroeg haar welke blog ze dan had gezien. Hm, in cage in
Google kan je idd wel 't een en 't ander over/van mij vinden. Maar
ze had het nog niet echt bekeken, zei ze. De volgende keer dat ik
aan een computer zat heb ik gelijk een stukje geschreven op die blog
over 'to be anonymous or not to be
anonymous'. Even later poste ze een reactie op die blog. Oef. Alles
okee. Zou ze het nu over mij hebben met anderen uit de groep? Ach
wat, het maakt me niet zoveel meer uit. Ik wil mijn verleden (nog)
niet in de anonimiteit laten belanden. Ik zal mijn vrouwenleven niet
verloochenen.
Zo
was er iemand die een andere opleiding volgt aan dat CVO die ik
herkende. Ik sprak haar aan: 'Ik ken jou'. Tja, van waar. Zij kende
me niet, zei ze. Bleek dat we elkaar kennen van tijdens onze
studententijd in Leuven. Ze kent mijn partner, kent enkele van mijn
vrienden/kennissen. Verbazing dus omtrent mijn transitie. Maar ook
aanvaarding. Het zal niet makkelijk zijn voor je omgeving, zei
ze. Inderdaad, maar eigenlijk is dit wel (veel) makkelijker dan toen
ik zo suïcidaal was.
Ja,
ik ben echt blij dat ik geen suïcidale gedachten meer heb, niet
meer automutileer, niet meer identiteitsloos ben... Eigenlijk zou ik
zelfs voorzichtig durven stellen dat ik geen 'borderliner' meer ben.
Daar heb ik het met mijn psycholoog tegenwoordig over. Over mijn
ongelooflijke vooruitgang sinds ik genderdysforie als 'mijn label'
zie. Sinds dat label er is, is er toekomst: ik ga doorheen een
transitie om eindelijk te zijn wie ik innerlijk ben. En ja, ik zal
wel een beetje een verwijfde gast zijn, maar dat is dan maar zo. Ook
dat is het niet-ontkennen van mijn verleden als vrouw. Ik zie voor
mezelf in een mannelijke verpakking veel meer juiste
expressiemogelijkheden van mijn innerlijk dan wat ik ook geprobeerd
heb als vrouw tenzij misschien mijn huidige stijl, maar ja, dat
is een mannelijke stijl en daar conflicteert het weer met mijn (toch
nog steeds) te vrouwelijk looks. Soit, gisterenavond ben ik nog eens
naar Jongensdromen gegaan. 't Was tof. Y., die zo goed als
transitie-af is (juist nog de erectieprothese) vroeg me of ik al een
datum heb voor de operaties. Neen, natuurlijk niet, ik moet nog
starten met hormonen. Mijn donssnorretje-van-nature deed hem
vermoeden dat ik al testosteron nam. Verbazing alom. Je hebt maar
een paar spuiten Sustanon (testosteron) nodig om man te zijn. Ik
hoop het. Ik hoop dat mijn vermannelijking vlot zal gaan. Y. vroeg
me ook of ik aan bodybuilding doe. Blijkbaar zagen mijn schouders er
breder uit dan de vorige keren dat Y. me gezien had. Maar dat ligt
enkel aan de trui die ik aanhad waarin ik - vind het zelf ook - er
heel mannelijk uitzie. Het is eigenlijk verbazingwekkend wat je zelf
allemaal al niet kan doen qua transitie. Geweldig! Niet dat ik er
op kick of dat dit nu 'het echte leven is (altijd maar veranderen),
maar ik merk dat ik doorheen al die kleine veranderingen meer en
meer groei in 'mezelf worden en zijn'. Dat voelt echt goed: het
gevoel 'eindelijk thuiskomen'. Of ik zei het elders anders: 'ik ben
aan het verrijzen'.
De
voorbije week hadden Hans en ik een afspraak in U.Z.Gent met Heidi
Vanden Bossche, kinderpsycholoog die zich o.a. bezighoudt met
kinderen met genderdysforie. Zij heeft ook enige expertise in het
omgaan met kinderen van ouders met genderdysforie (zoals in ons
geval dus). Het was een goed gesprek waarin we enkele handvatten
aangereikt kregen om mijn genderdysforie en veranderingen te
bespreken met de kids. Ze zijn nog jong (4 en 6). Het is blijkbaar
heel belangrijk niet teveel informatie te geven maar vooral door te
vragen op wat zij eigenlijk precies willen weten. Ook ons spreken
heeft zich wat aangepast. In plaats van 'man' of 'vrouw' hebben we
het nu over 'mama wil een meneer worden' (dat ik dat eigenlijk ben
maar dat niemand dat ziet, dat aspect laten we voor de kids maar
achterwege). Ook mijn naam Patrick heeft onze jongste nu opgenomen.
Als hij zegt hoe ik heet, zegt hij eerst mijn meisjesnaam en voegt
er dan Patrick aan toe. Tof. Voor de jongste is het blijkbaar echt
okee. Onze oudste zoon zegt er eigenlijk niets over. Hij praat wel
mee, maar geeft niets te kennen van zijn gevoel erover. En hij gaat
ook vaak vlug over op een ander thema. Maar dat is wel typisch voor
hem. Toch is het belangrijk dat zijn eigen gevoel over mijn
transitie erkend wordt. De 'babbel- en speelmevrouw' (zo noemt
kinderpsychologe Heidi zichzelf naar kinderen toe) gaf aan dat het
goed zou zijn onze kids ook eens te zien. Eind januari gaan we dus
samen naar daar terug en kan zij ook wat spelen en praten met de
kids. Enerzijds
heb ik wel wat schrik. Zoiets van 'waar sleep ik mijn kinderen toch
in mee...' Maar anderzijds vind ik het o zo belangrijk om hen niet
meer psychisch te belasten dan dat ze sowieso al meegekregen hebben
in de genen (weet ik veel). Zij moeten hier ook mee leren omgaan,
met mijn transitie. Er is hulp om op dat vlak preventief te werken.
Waarom zouden we die kans dan niet grijpen hé... Ja, dit is
belangrijk.
Ik moest denken aan de woorden van mijn
psycholoog toen ik vertelde dat ik voel alsof ik aan het verrijzen ben:
'zoals een feniks uit haar eigen as herreist?' Neen, toch niet zo. En
ergens is het toch een mooi beeld voor wat er mij gebeurt. Maar doe mij
toch maar het christelijke verrijzen, en dan wel in dit leven
uiteraard. Maar eigenlijk ben ik ja, door de dood gegaan en zie, nu
leef ik weer (meer en meer). En ook het lichaam is daarin belangrijk.
Mijn lichaam verrijst en verandert van geslacht. En het is goed zo.
Het doet me dan weer denken aan een gesprek in mijn gebedsgroep waar
we een discussie hadden over het feit dat de mensen Jezus na zijn
verrijzenis niet herkennen. Dus dan moet hij er anders uitgezien hebben
(van gelaat) dan toen hij nog leefde. Met mij zal het ook zou zijn. 't
Is nu al zo wat: wie me jaren niet heeft gezien, herkent me niet
direct.
Ik vind dat een heel mooie beeld voor wat mij nu gebeurt: ik verrijs!
Vandaag ben ik nog eens langsgeweest bij dr. Heylens. Dat was mijn 4e afspraak. Deze keer was het tijd om de vragenlijsten te overlopen om (andere) stoornissen uit te sluiten. De MINI-International Neuropsychiatric Interview: "een gestructureerd interview waarbij de behandelaar zorgvuldig door een vragenlijst geleid wordt ten behoeve van de diagnose(s). Hierbij worden alle mogelijke psychische diagnoses afgewogen." Ook nog een ander interview waarvan ik de naam vergeten vragen ben (zou SCID II kunnen zijn). In ieder geval was de conclusie dat er wel sprake is van iets op de as-II, maar dat wist ik al hé, dat was Borderline Persoonlijkheidsstructuur. Dat is naar boven gekomen omdat ik moest antwoorden op vragen die gingen over mijn globale leven. Sinds ik mijn genderdysforie erkend heb, gaat het nl. veel en veel beter met mij. In die mate zelfs dat er eigenlijk van die BPS niet veel meer sprake is.
Zo is het me dezer dagen weer enorm opgevallen hoe ik bepaalde symptomen kwijt ben. Door een gesprek met mijn psycholoog waarbij we moeilijke zaken opnemen, was ik weer terechtgekomen in een depressed state of mind. Zelfs van die aard dat ik tot vóór mijn genderdysforie-erkenning overgegaan zou zijn op automutileren en fameus suïcidale gedachten en gedrag zou hebben. Het verwonderde me dat dit achterwege bleef. Nochtans voelde ik me vandaag erg slecht. Maar blijkbaar is die genderdysforie iets dat zo zwaar op mij drukte, dat, nu daar een uitweg is, ik de rest ook wel dragen kan.
Eigenlijk is dat voor Heylens ook het belangrijkste. Dat bewijst dat we op de goede weg zitten en dat er geen 'stoornissen' mijn transitie in de weg zitten. Oef! Toch best fijn om te horen aan welke stoornissen ik allemaal niet lijd. En er zijn er heel veel de revue gepasseerd: manisch-depressief, PTSS, compulsief-obsessief, angststoornis, anti-sociale stoornis, and many many more.
Wat die BPS betreft gaf Heylens ook te kennen dat die link met genderdysforie logisch is omdat the big issue daar 'identiteit' is. En genderdysforie gaat daar ook over natuurlijk. Dus ook hier weer bevestiging: ik voel me zelf meer en meer identiteit krijgen doorheen de korte weg in transitie die ik al afgelegd heb. Ja, ik durf toch wel te zeggen dat ik nu voor 't eerst in mijn leven een stabiel zelfbeeld heb. Ik merk zelfs dat mijn identiteit niet verdwijnt zelfs al voel ik me rotslecht. Vandaar misschien mijn niet-meer automutileren en zo.
'What doesn't kill you makes you stronger'. Zo waar!
Anekdote: geen idee meer bij welke stoornis het hoort maar ik vertelde dat ik het niet kan verdragen dat anderen bv. meehelpen in de keuken. Béchamelsaus moet op mijn manier gemaakt worden en niet anders. Hans is dus uit de keuken verbannen: ofwel kook ik alleen ofwel hij, want anders draait het toch maar op ruzie uit. Heylens bevestigde dat Béchamelsaus een delicaat iets. En dat hij alleen de beste saus maakte. Leuk lachmoment. Heeft hij dus ook zo'n gestoord ticje, net als ik. Niets om ons zorgen over te maken.
Toch goed dat we ook dat weer gehad hebben. Eind november nog een afspraak, dan in december eentje samen met Hans, op 5 januari mijn afspraak met de endocrinoloog (voor de meting van de natuurlijke hormoonwaarden) en 20 januari terug met Heylens. O yeah! Dan komt het groen licht in aantocht! Super! De laatste 5 keer van mijn leven mijn maandstonden!
Het gaat hier op 't gemakske. Ik heb ook al veel te lang hier niet geschreven, merk ik. Hoewel ik toch wel vrij veel bezig geweest met genderaangelegenheden. Zoals dat ik me begin te storen aan het ge-zij en het gebruik van mijn meisjesnaam. Zoals dat ik ongeduldig begin te worden mbt hormoongebruik. Zoals dat ik gisteren mijn 5de afspraak bij Heylens had en waarbij we nu zoiets hebben van: het tempo mag verlagen. Ik zit op schema. Het is besproken dat ik de consultatie na het eerste endocrinologie-bezoek Orgametril zal beginnen nemen om de boel stil te leggen. Niet dat dat echt moet, maar ik ga dan niet meer zo onderhevig zijn aan mijn natuurlijke hormoonschommelingen en dat op zich is al veel waard. Anders zou ik toch sowieso nog een aantal maanden moeten wachten op de testo. Daar eerder aan beginnen kan sowieso niet. Ze zijn blijkbaar zelfs aan 't overwegen om de timing nog wat meer naar achter op te schuiven wat testosteron betreft. Dus ja, dan maar Orgametril. Het kan ook enige vermannelijking teweegbrengen. Dus da's dan toch wel mooi meegenomen hé. Verder heb ik het heel druk met mijn opleiding maar merk ik dat ik weinig effectief doe. De druk wordt hoger en hoger en ik weet niet wat ik er ga van maken maar soit, ik probeer toch maar (en ik weet dat ik het weer té goed wil doen). We zien dus wel. Maar toch: ik doe teveel 'op 't gemakske' en het verontrust ook mijn psycholoog. Met momenten voel ik me ook ontzettend overprikkeld dat ik begin te denken aan highsensitiveit. Het kan natuurlijk ook het eindejaarsgevoel zijn... Enfin, ik heb zin om als een eekhoorn in een holletje te kruipen en te slapen, slapen, slapen en als het weer lente wordt wil ik ontwaken met nieuwe moed en kunnen starten met belangrijke transitiestappen. Aangezien dat niet gaat, doe ik alles maar op't gemakske. Niet wetende of het eigenlijk wel goed is voor mij of niet. Maar ik doé tenminste wel iets. Op 8 december aanwervingsexamen voor stadspersoneel. Daarvoor moet ik ook wat blokken. En geen idee of ik zin heb in die job of niet. Maar dat zien we later weer wel. Zo blijf ik maar bezig. Op 't gemakske.
Vandaag was ik samen met mijn partner bij dr. Heylens van het Genderteam (UZ Gent). Het was goed voor Hans dat hij even kon vertellen over zijn omgaan met mijn transitie. Niet dat ik daar iets nieuws gehoord heb: voorlopig blijven we bij elkaar. Een idee van Hans dat uitgewerkt wordt is wel om een 'nieuwjaarsbrief' te versturen naar vrienden en kennissen. Da's eens wat anders dan het gebruikelijke kaartje met wensen. We gaan daarin van elk gezinslid enkele belangrijke elementen van 2008 vermelden. En bij mij komt uiteraard mijn transitie en naamsverandering. Heylens ziet dit ook als een goede en noodzakelijke stap in mijn transitie: het bekendmaken naar de ruimere wereld. In casu gaat het dan vooral om de contacten die Hans heeft, want mijn wereld noemt me al Patrick. Behalve dan mijn familie, maar dat is een hoofdstuk apart. Nu vroeg Heylens me ook nogal omslachtig en met veel te veel woorden hoe ik aankijk tegen het protocol en de (lange) wachttijd die ik nog te gaan heb. Ik zei het zoals ik het zie: na mijn afspraak op 5 januari met de endocrinoloog start ik met Orgametril (om de vrouwelijke hormonen te onderdrukken) en dan enkele maanden later, maart of april, start ik met testosteron. Hmm... Hier was Heylens het niet zo mee eens. Vanwaar die datum? Waarom zou ik eerder kunnen dan anderen, temeer er 'vertragende aspecten' zijn (mijn kinderen bijvoorbeeld - alhoewel dat dat toch nogal meevalt, maar ja). Neen, hij wil er geen datum opplakken, maar maart/april is zeker te vroeg. Vroeger duurde de diagnostische fase zelfs 2 jaar. Nu volgens het boekske 9 maand à een jaar en ik zou op 9 maand al willen starten met testosteron. Dat pakt niet. Dus zal het ergens in juni zijn, of om het met zijn woorden te zeggen 'voor de grote vakantie', dat ik kan starten met testosteron. Pfff... Dat was een hele opdoffer. Een klap in mijn gezicht. Ik heb ook al tegen mensen gezegd dat ik rekende op maart/april en nu gaat dat dus nog enkele maanden langer wachten zijn. Moeilijk. Lastig. Vervelend. Ik HAAT wachten... Geduld geduld geduld. Dat terwijl ik van mezelf vind dat ik al zoveel geduld heb opgebracht. Maar ja... Ik blijf het UZGenderteam wel loyaal en zal dus gehoorzamen en niet clandestien beginnen met testo of andere voorschrijvers opzoeken (die zijn er naar 't schijnt dus ook in Vlaanderen - dat wist ik niet). Maar geduld, geduld, geduld... Zucht. Toch al bij al: 2009 wordt een jaar om naar uit te kijken. Vooral dan de tweede helft waarbij ik fysiek zal beginnen veranderen. Ik verlang er naar!
Over twee daagjes heb ik mijn eerste afspraak met de endocrinoloog. Iets om me geen zorgen over te maken, zo vernam ik al op het forum van de Vlaamse Genderkring. En toch. Dit is toch een belangrijke stap in transitie. Zonder deze stap, kan er niets werkelijk veranderen. Er moet nu eenmaal een zicht komen op mijn natuurlijke hormoonwaarden voor ik hormonen kan beginnen nemen. Stelt dus niet veel voor. Maar toch voelt het aan als een stap. Een grote stap. Durf ik die stap wel zetten? Stel dat heel mijn transseksualiteit een leugen is? Of misschien heb ik wel een of andere ziekte waardoor ik toch niet in transitie mag? Wil ik wel man worden? Wat met al die mensen uit mijn verleden, uit mijn jeugd. Zien ze mij als een verrader? Ik voel me een verrader. Ik heb verdorie kinderen gebaard en de borst gegeven. Ik zou het nu, vanuit de kennis van mijn genderdysforie, niet meer kunnen. Maar toen probeerde ik nog zo goed mogelijk vrouw te zijn, en ja, dat hoorde erbij. Maar toch. Zien de mensen dat ook zo? Of denken ze dat ik nu wel op een serieus fout spoor zit? Misschien denken ze wel dat ik mezelf tekort doe door met deze transitie door te gaan. En wat als ze op lange termijn gelijk krijgen? Wat als ik op mijn sterfbed zeg dat het toch beter geweest was in een vrouwenlichaam te blijven? Wat als ik dat moet concluderen omwille van mijn kinderen? Omwille van het belang dat ik stel in een 'goede thuis' voor hen? Wat met mijn eigen seksuele verlangens? Het is vandaag één grote warboel in mijn hoofd. En daarnaast ben ik ook snipverkouden, op het randje van bronchitis af, of misschien is het dat toch wel al - opletten voor mijn gevoeligheid voor longontsteking. Maar ja, ziek dus. En maandag wellicht nog niet veel beter. En dan 's morgensvroeg moeten opstaan, de kinderen naar de voorschoolse opvang (dat zal hun allereerste keer zijn) enz... Zorgen, zorgen, zorgen. Waarom al mijn twijfels plots? Misschien komt het wel door het uitdelen van onze nieuwjaarswensen. We schreven een hele brief met enkele gebeurtenissen van het voorbije jaar per gezinslid. Daarin dus ook de ontdekking van mijn genderdysforie. En de vraag aan mensen te proberen mij Patrick te noemen. Mijn broers en zus en hun aanhang heeft de brief gekregen, gelezen en er niets over gezegd. Wél spreekt mijn moeder nu ook over mij tegen de kids met het gebruik van 'pappie' in plaats van 'mama'. Knap van mijn moeder. Echt knap. Maar dan... Zoveel mensen uit mijn geboortestreek waarbij ik een zekere drempel voel om me te uiten, of om mijn nieuwjaarsbrief te geven. Bang? Ik denk het. Bang omdat het misschien toch allemaal een leugen is... En bang omdat er dan geen weg terug is. Maar hoe dan ook, ik zie mezelf als vrouw ook niet functioneren op lange termijn. Waarom zie ik mezelf als man wel oud worden? Jeetje, 't is weer verwarrend allemaal. Dat mijn hoofdpijn en mijn angsten en mijn gesnotter en gehoest maar allemaal vlug verdwijnt!
Ik las net de berichtjes, de reacties op mijn posts. Fijn, echt fijn dat er met me meegedacht wordt. Dankjewel lieve mensen daarvoor. Ik was er zondagavond al uit, uit mijn twijfels en vragen die meer te maken hebben met 'anderen' dan met mijzelf. Ik had mezelf teruggevonden en ging dan ook vertrouwvol naar dr. T'Sjoen, de endocrinoloog. Veel stelde het eigenlijk niet voor. Een verpleegster woog me, de dokter vroeg me naar ziekten en operaties, luisterde naar hart en longen (ja die laatste piepten, maar dat vermoedde ik al met zo'n hoest als ik nu weer heb), voelde eens aan mijn schildklier omdat ik verteld had dat mijn zus daar een probleem mee heeft en voila, dat was het zo wat. Hij vroeg me ook eens te dromen over wat ik zou willen. Het gaan van de volledige weg. Zo compleet als mogelijk man worden. Ja, dat is wat ik wil. 'De hele weg', zei hij. Ja, toch wel. Ik ben niet zo iemand die tussen de genders in wil leven. Bijvoorbeeld een mannelijk uiterlijk maar dan toch een vrouwelijke 'allonder' (zoals Thomas Beatie, die transman die een kind heeft gebaard in de VS). Dat past niet bij mij. Temeer ook ik het niet-hebben van een penis echt als een gemis ervaar, meer en meer. Dus ja, het hele traject. Hij zei me dat ik er al vlot mannelijk voorkom. Blinkblink En vroeg me ook naar mijn acné. Volgens mij heeft dat met stress te maken. Toch, zo wist Hans me gisterenavond te vertellen, hangt het ook samen met mijn genderdysforie-erkenning want 't is pas sinds ik mezelf zie als man gevangen in een vrouwenlichaam dat ik meer puistjes ben beginnen krijgen. Of mijn huid al vanzelf een of ander veranderproces aan 't doormaken is, louter en alleen gemotiveerd door de psychè. Zou kunnen. Jammer dat ik dat vergeten zeggen ben. Soit, ik moest dan beneden in 't UZ bloed laten trekken voor drie papieren: een hormonenonderzoek, een chromosomenonderzoek en nog eentje dat ik niet meer weet, maar ik vermoed dat dat het standaardpapier was. Eerst nog een nieuwe datum vastleggen. Blijkbaar verwachte hij me pas over 4 maand terug. Maar dan zijn we al bijna juni en dat is toch het moment dat ik zou kunnen beginnen met testosteron, dacht ik. En zo heb ik het voor elkaar gekregen dat ik op 6 april mijn volgende afspraak heb. En wie weet, zo hoop ik stiekem, krijg ik toch vanaf dan al een eerste shot testosteron??? We zullen zien... Maar voor mijn gemoedsrust ga ik toch maar uit van 'voor de grote vakantie', zo zal ik alleen maar verheugd kunnen zijn en niet teleurgesteld. O ja, de Orgametril: de onderdrukkers van de vrouwelijke hormonen, of anders gezegd: de pil. Hoewel ik er in eerste instantie niet zo voor te vinden was, vind ik het nu toch een geweldig goed idee dat ik dat zou nemen om mijn maandstonden niet langer meer te hebben. Met Heylens was er al afgesproken dat ik op mijn eerstvolgende afspraak van hem een voorschrift hiervoor meekrijg (de 20e januari dus) Ik vroeg T'Sjoen wanneer in de cyclus dat genomen moet worden: op de derde dag van de maandstonden. Laat het nu gisteren dus net de tweede dag zijn zeker! Maar neen, T'Sjoen wou me geen voorschrift meegeven. Het is Heylens die de beslissingen neemt. En ik was te laf om te vragen om Heylens even te bellen. En zo zal ik dus toch nog eens mijn maandstonden moeten krijgen. Allé vooruit: begin februari de allerlaatste maandstonden van mijn leven. Het bloed trekken ging vlot. Ongelooflijk goed kunnen ze daar prikken zeg. Nog nooit is er zo vlot bloed getrokken. Chapeau voor die 'priksters'. Ik zal de 20e bij Heylens wel horen wat mijn bloed aan interessants te zeggen heeft, veronderstel ik. Ik ben wel benieuwd!
Met andere woorden: de transitie-tocht lijkt toch wel de juiste weg voor mij te zijn. Soms overvalt de twijfel mij weer even maar na zo'n stap, zoals dit endocrinologie-bezoek, heb ik weer meer vertrouwen. Wat 'men' zegt is wel belangrijk, maar het allerbelangrijkste is wat ik zelf voel. En nu voel ik vrede. Vrede rond mijn transitie. 't Is okee.
Met betrekking tot het versturen van de nieuwjaarsbrief (je weet wel: in plaats van louter wensen over te brengen laat je de mensen weten wat er het voorbije jaar zowat gebeurd is in je gezin) heb ik wel wat stress gekend. Hoe zou het op mensen overkomen. Plots weet 'de hele wereld' dat ik aan een transitie bezig ben. Is het wel juist, mijn transitie? Of is het maar een leugen en moet er een erratum volgen? Ik heb er over nagedacht, over gepraat en gevoeld: mijn genderdysforie is echt. Ik wil mijn verleden niet verloochenen maar ik durf toegeven dat ik te hard geprobeerd heb iemand te zijn die ik niet ben. Ik blijf min of meer wel dezelfde (vermoed ik) doorheen mijn transitie, maar toch zal ik anders worden. Ik ben al veranderd: ik heb weer levensdrift. Ik zie mijn leven zitten als man. Ja, ik zie het zitten om oud te worden op die manier. Da's zó een wereld van verschil. Toch is het ook nu wel wat zoeken naar identiteit. Maar doorheen alle dagelijkse aangelegenheden merk ik dat ik wel identiteit heb. Het is goed. Ik mag mijn transitie aanvaarden. De hele wereld mag het weten. En over een aantal jaren doet het er niet meer toe. Ook dat is goed.
En zo ging ik dinsdag naar dr. Heylens van het genderteam. Heel rustig. Mijn brede coming-out overlopend. Dat het juist aanvoelt als mensen me aanspreken met 'meneer' en Patrick. Ook mbt de familie en schoonfamilie. Hoe ik mensen tijd geef. Hoe ik uitkijk naar echte verandering zodat het voor familie ook makkelijker wordt in mij een man te zien. Enzovoort. En zo kreeg ik mijn eerste drie voorschriften voor Orgametril, een progestageen die de vrouwelijke hormonen onderdrukt zodat er geen eisprong en dus geen maandstonden meer zullen plaatsvinden. Begin februari nog een keer en vanaf dag 1 van de bloeding start ik met de Orgametril. Dat neem ik dan door tot de operatie waar de eierstokken worden verwijderd. Het is goed. Ik zie het zitten. Het lichamelijke proces mag beginnen.
. Maar anderzijds hoort iedereen toch wel graag dat hij z'n werk goed doet hé.  "Wink"){kind=icon}
