Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
06-01-2009
Vertrouwen
Ik las net de berichtjes, de reacties op mijn posts. Fijn, echt fijn dat er met me meegedacht wordt. Dankjewel lieve mensen daarvoor. Ik was er zondagavond al uit, uit mijn twijfels en vragen die meer te maken hebben met 'anderen' dan met mijzelf. Ik had mezelf teruggevonden en ging dan ook vertrouwvol naar dr. T'Sjoen, de endocrinoloog. Veel stelde het eigenlijk niet voor. Een verpleegster woog me, de dokter vroeg me naar ziekten en operaties, luisterde naar hart en longen (ja die laatste piepten, maar dat vermoedde ik al met zo'n hoest als ik nu weer heb), voelde eens aan mijn schildklier omdat ik verteld had dat mijn zus daar een probleem mee heeft en voila, dat was het zo wat. Hij vroeg me ook eens te dromen over wat ik zou willen. Het gaan van de volledige weg. Zo compleet als mogelijk man worden. Ja, dat is wat ik wil. 'De hele weg', zei hij. Ja, toch wel. Ik ben niet zo iemand die tussen de genders in wil leven. Bijvoorbeeld een mannelijk uiterlijk maar dan toch een vrouwelijke 'allonder' (zoals Thomas Beatie, die transman die een kind heeft gebaard in de VS). Dat past niet bij mij. Temeer ook ik het niet-hebben van een penis echt als een gemis ervaar, meer en meer. Dus ja, het hele traject. Hij zei me dat ik er al vlot mannelijk voorkom. Blinkblink En vroeg me ook naar mijn acné. Volgens mij heeft dat met stress te maken. Toch, zo wist Hans me gisterenavond te vertellen, hangt het ook samen met mijn genderdysforie-erkenning want 't is pas sinds ik mezelf zie als man gevangen in een vrouwenlichaam dat ik meer puistjes ben beginnen krijgen. Of mijn huid al vanzelf een of ander veranderproces aan 't doormaken is, louter en alleen gemotiveerd door de psychè. Zou kunnen. Jammer dat ik dat vergeten zeggen ben. Soit, ik moest dan beneden in 't UZ bloed laten trekken voor drie papieren: een hormonenonderzoek, een chromosomenonderzoek en nog eentje dat ik niet meer weet, maar ik vermoed dat dat het standaardpapier was. Eerst nog een nieuwe datum vastleggen. Blijkbaar verwachte hij me pas over 4 maand terug. Maar dan zijn we al bijna juni en dat is toch het moment dat ik zou kunnen beginnen met testosteron, dacht ik. En zo heb ik het voor elkaar gekregen dat ik op 6 april mijn volgende afspraak heb. En wie weet, zo hoop ik stiekem, krijg ik toch vanaf dan al een eerste shot testosteron??? We zullen zien... Maar voor mijn gemoedsrust ga ik toch maar uit van 'voor de grote vakantie', zo zal ik alleen maar verheugd kunnen zijn en niet teleurgesteld. O ja, de Orgametril: de onderdrukkers van de vrouwelijke hormonen, of anders gezegd: de pil. Hoewel ik er in eerste instantie niet zo voor te vinden was, vind ik het nu toch een geweldig goed idee dat ik dat zou nemen om mijn maandstonden niet langer meer te hebben. Met Heylens was er al afgesproken dat ik op mijn eerstvolgende afspraak van hem een voorschrift hiervoor meekrijg (de 20e januari dus) Ik vroeg T'Sjoen wanneer in de cyclus dat genomen moet worden: op de derde dag van de maandstonden. Laat het nu gisteren dus net de tweede dag zijn zeker! Maar neen, T'Sjoen wou me geen voorschrift meegeven. Het is Heylens die de beslissingen neemt. En ik was te laf om te vragen om Heylens even te bellen. En zo zal ik dus toch nog eens mijn maandstonden moeten krijgen. Allé vooruit: begin februari de allerlaatste maandstonden van mijn leven. Het bloed trekken ging vlot. Ongelooflijk goed kunnen ze daar prikken zeg. Nog nooit is er zo vlot bloed getrokken. Chapeau voor die 'priksters'. Ik zal de 20e bij Heylens wel horen wat mijn bloed aan interessants te zeggen heeft, veronderstel ik. Ik ben wel benieuwd!
Met andere woorden: de transitie-tocht lijkt toch wel de juiste weg voor mij te zijn. Soms overvalt de twijfel mij weer even maar na zo'n stap, zoals dit endocrinologie-bezoek, heb ik weer meer vertrouwen. Wat 'men' zegt is wel belangrijk, maar het allerbelangrijkste is wat ik zelf voel. En nu voel ik vrede. Vrede rond mijn transitie. 't Is okee.
